Μέρες αγνής υποταγής (F/m)

Γέλαγε, γέλαγε με την ψυχή της όταν της μίλησα. Αισθανόμουν ακόμα πιο άσχημα τώρα. Τουλάχιστον μέχρι πριν, ήταν όλα μέσα στο μυαλό μου. Ακραία, ίσως ακραία ναι. Ανομολόγητα σίγουρα. Από αυτά που λες στους ανθρώπους και συνήθως σου γυρνούν την πλάτη. Μαζί της όμως αισθάνθηκα άνετα, την ξέρω τόσα χρόνια. Τελευταία έχουμε έρθει πολύ κοντά. Όχι ερωτικά, δεν ξέρω μπορεί να είναι κι ερωτικά. Αλλά είμαστε περίεργα κοντά, δείχνει να με καταλαβαίνει, μπορεί όμως όλα να τα δημιουργεί το μυαλό μου. Ειλικρινά δεν ξέρω. Θέλω τόσο πολύ να σταματήσει να γελάει και να μου πει απλά-Φύγε-

Την κυρία Γιώτα την γνωρίζω τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Ο άνδρας της ήταν ο καθηγητής μου στα φιλολογικά στα ιδιαίτερα. Πολλές φορές τα μαθήματα γίνονταν σπίτι τους. Έτσι την γνώρισα. Πάντα ευγενική, καλή. Μου έκανε εντύπωση που σε κάθε μάθημα είχε κάτι το τραπέζι φτιαγμένο από τα χεράκια της. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, πήγαινα και τους έβλεπα αρκετές φορές. Τα χρόνια πέρασαν, ο άνδρας της, ο καθηγητής μου πέθανε ξαφνικά από καρδιά. Είναι τρία χρόνια τώρα που έφυγε από κοντά μας. Η κυρία Γιώτα δεν έχει παιδιά. Δεν κατάλαβα καλά καλά πως έγινε. Αρχίσαμε να κάνουμε πολύ παρέα. Είμαι πλέον εικοσιεπτά ετών. Τα περισσότερα απογεύματα μου, σχολώντας από την δουλειά τα περνάω μαζί της, στο σπίτι της. Πίνουμε καφέ, μιλάμε.

Ένα τέτοιο απόγευμα και το σημερινό. Έχει φτιάξει καφέ και μιλάμε. Τώρα τελευταία μιλάμε πολύ για εμένα. Ενδιαφέρεται να μάθει για τη προσωπική μου ζωή.
-Δημήτρη δεν σε έχω δει με κοπέλα, δεν έχεις αναφέρει ποτέ κάποια
-Ναι
-Σε φέρνω σε δύσκολη θέση;
-Οχι κυρια Γιώτα μου αρέσει να μιλάω για τα πάντα μαζί σας.
-Τότε;
-Δεν έτυχε
-Μήπως σου αρέσουν οι άνδρες;
-Όχι όχι δεν είναι αυτό..
-Μην ταράζεσαι, δεν θα ήταν κακό αυτό. Το έχεις σκεφτεί;
-Όχι, αλήθεια.
-Εντάξει εντάξει, απλά αισθάνομαι ότι είναι κάτι που σε σταματάει και δεν προχωράς σε σχέση;
Με διάβαζε, αυτή η κυρία με διάβαζε σαν ανοιχτό βιβλίο από την πρώτη μέρα που με γνώρισε.

-Όχι απλά δεν έτυχε
-Έλα Δημήτρη, ένας άνδρας σαν εσένα, ψηλός, γυμνασμένος με σταθερή και καλή δουλειά και πάνω από όλα ένας εξάιρετος άνδρας. Τα κοριτσόπουλα θα πρέπει να κάνουν ουρά από πίσω σου.
Της χαμογέλασα. Δεν έχει άδικο. Αλλά αυτά που μ' αρέσουν εμένα είναι δύσκολο να τα βρεις κι όσο και αν το προσπάθησα, έπεφτα σε λάθος περιπτώσεις. Όποτε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω. Απλά τώρα, μιλώντας με την κυρία Γιώτα, νιώθω ότι μπορώ να της πω γι αυτά. Δεν θα με χλευάσει.

-Δεν έχει βρεθεί η κατάλληλη.
-Δημήτρη, όταν πέθανε ο άνδρας μου και αποκτήσαμε τη φιλική σχέση που έχουμε είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον οτι θα είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Τώρα δεν είσαι μαζί μου, το νιώθω.

Δεν είχα ξαναδεί το ύφος στο πρόσωπό της τόσο αυστηρό. Τα μάτια της έτοιμα να με κατασπαράξουν. Είχε δίκαιο.

-Φοβάμαι ότι αν σας πω, θα με διώξετε. Δεν θα θέλετε να με ξαναδείτε.
-Δημήτρη, αυτό είναι δική μου απόφαση αν θα θέλω να σε ξαναδώ, αν θα σε δέχομαι για αυτό που είσαι ή νομίζεις ότι είσαι. Πάντως σίγουρα δεν θέλω έναν φίλο που δεν είναι ειλικρινής μαζί μου.
Την κοίταξα για λίγο, ξεροκατάπια.
-Εντάξει θα σας πω. Αλλά..
Σταμάτησα να πιω μια γουλιά νερό.

-Θα σας ακουστούν περίεργα αυτά σίγουρα. Πολλές φορές νιώθω ότι είμαι κατώτερος, νιώθω ότι είμαι ένας άνθρωπος που πρέπει να ακολουθεί οδηγίες για να λειτουργεί καλύτερα. Σε όλες τις φάσεις της ζωής μου. Ακόμα και στα μαθήματα, όταν μου φώναζε ο ανδρας σας ήμουν καλύτερος. Διάβαζα περισσότερο, έπαιρνα καλούς βαθμούς. χαμογελούσε. Αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Μου αρέσει να ευχαριστώ τους ανθρώπους, να τους κάνω χαρούμενους.

Σήκωσε το φλυτζάνι του καφέ της, ήπιε τη τελευταία γουλιά της. Με πλησίασε πιο κοντά.

-Είναι πολύ όμορφο αυτό που λές

-Ναι αλλά κατάλαβα κάποια στιγμή ότι αυτό μόνο του δεν μου φθάνει. Έψαξα, ανακάλυψα ότι.. ότι είμαι υποτακτικός.. ότι θέλω να γίνω σκλάβος

Τότε άρχισε να γελάει. Θέλω κρυφτώ αλήθεια. Το είπα τόσο απότομα. Θα νομίζει της κάνω πλάκα. Το γέλιο της όμως μόλις σταμάτησε.

-Δημήτρη συγγνώμη που γέλασα. Δεν έπρεπε. Αλλά..
-Αλλά..;

-Σε δοκίμαζα αν όντως το εννοείς και δεν μου κάνεις πλάκα. Όσο γέλαγα, κοιτούσες το πάτωμα. Θέλω να μάθω περισσότερα, τα πάντα.

-κυρία Γιώτα, δεν σας λέω ψέμματα. Δεν θα το έκανα ποτέ.
-Εντάξει.
Με πλησίασε μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο. Με κάνει να τα χάσω ακόμα περισσότερο

-Τι εννοείς όμως σκλάβος;

-Δεν ξέρω καλά. Έχω αρκετές σκέψεις, η βασική ιδέα είναι ότι θα είμαι με κάποια που θα είμαι ο άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα για να την κάνει χαρούμενη. Θα εκπληρώνει τις επιθυμίες της, ακόμη κι αυτές που εκείνου δεν θα του αρέσουν. Αλλά θα έχει μοναδικό σκοπό να την ευχαριστεί, έτσι θα ευχαριστιέται κι αυτός.

-Αισθάνεσαι έτσι με όλους;

-Όχι, όχι με όλους.

-Με εμένα;
Το φοβόμουν ότι θα το ρωτήσει αυτό. Εδώ που φθάσαμε όμως..
-Ναι. Συγγνώμη.

-Μη ζητάς συγγνώμη. Καταλαβαίνω. Είναι πολύ όμορφο που το μοιράστηκες μαζί μου. Πες μου όμως τι ακριβώς σκέφτεσαι τώρα, την πρώτη σου σκέψη, τίποτα άλλο.

-Να πέσω στα γόνατα και να κλάψω στα πόδια σας.

Έμεινε άφωνη για λίγο.

-Μικρέ μου Δημήτρη

με οδήγησε στα γόνατα μπροστά της, έβαλα το κεφάλι μου στα μπούτια της. Έκλαιγα ενώ χάιδευε τα μαλλιά μου..

 

Ακουμπώ το πλάι της κεφαλής μου στα πόδια της. Σήμερα φοράει ένα φλοράλ φουστάνι. Νομίζω τα δάκρυα μου το έβρεξαν. Προσπάθησα να τραβηχτώ.
-Συγγνώμη, σας λέρωσα.
-Γλυκέ μου, δεν πειράζει.. Σήκω, κάθισε δίπλα μου.
Έκανα όπως μου είπε. Την κοιτώ μέσα στα μάτια σαν να ρωτώ και τώρα τι.

-Αισθάνεσαι καλύτερα τώρα, Δημήτρη;
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω. Είμια χαμένος.
-Ναι, ευχαριστώ.

Με πλησίασε ακόμη πιο κοντά. Χαμήλωσα τα μάτια μου ασυνάισθητα. Η κυρία Γιώτα είναι εξηντά ένα ετών. Θα μπορόυσε να είναι μητέρα μου. Για την ακρίβεια είναι πολύ μεγαλύτερη ηλικιακά από την μητέρα μου. Αυτό όμως δεν μπορεί να με σταματήσει να τρέφω συναισθήματα για εκείνη.
Άρχισε να με φιλάει στο στόμα, δεν αντέδρασα στο πρώτο άγγιγμα των χειλιών της με τα δικά μου, με αγκάλιασε. τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου συνεχίζοντας να με φιλάει.

-Είσαι σίγουρος Δημήτρη ότι το θες;

-Ναι κυρία Γιώτα.

-Εντάξει, αλλά θα γίνει μόνο με τους όρους μου.

Συνέχισε να με φιλάει. Θα συμφωνούσα σε οτιδήποτε θα μου ζητούσε εκείνη τη στιγμή. Με πήρε από το χέρι. Πήγαμε στη κρεβατοκάμαρα της. Μου έβγαλε το πουκάμισο, το παντελόνι τα εσώρουχα μου. Με κοιτούσε.
-Το σώμα σου Δημήτρη, είναι πολύ όμορφο. Όλος είσαι πανέμορφος.
-Ευχαριστώ, Κυρία.
-Μου αρέσει πολυ αυτό το Κυρία.
Με φίλησε ξανά, ενώ τα χέρια της με άγγιζαν παντού. Έβγαλε το φουστάνι της. Ξάπλωσε γυμνή ανάσκελα στο κρεβάτι. Την ακολούθησα. Έγλειφα το κορμί της, τα στήθη της, κάναμε έρωτα ξανά και ξανά.
-Δημήτρη είσαι υπέροχος εραστής.
-Σας ευχαριστώ, Κυρία.
-Πες μου τι σκέφτεσαι τώρα Δημήτρη, πες μου την αλήθεια.
-Εσας Κυρία, μόνο Εσάς
-Πώς;
-Σαν Αφέντρα μου, Κυρία.
Γέλασε ξανά
-Μου φαίνεται τόσο αστεία αυτή η λέξη Δημήτρη.
-Συγγν..
-Σταμάτα αυτό με τις συγγνώμες, δεν έχουν νόημα.
-Δεν ξέρω τι να πώ..
-Μη λες, δεν χρειάζεται να λες εσύ, μονάχα ν' ακολουθείς..
-Μάλιστα, Κυρία..

 

Παρασκευή

Πέρασαν δυο μέρες από τότε που της μίλησα, που κάναμε έρωτα. Είχε κάποιες υποχρεώσεις τις προηγούμενες μέρες. Δεν μπορέσαμε να βρεθούμε. Είναι δώδεκα το μεσημέρι, λαμβάνω το μήνυμά της στο κινητό
-Δημήτρη μου θα ήθελες να έρθεις σήμερα το απόγευμα; Μπορείς να μείνεις το βράδυ αν θες.
Της απάντησα με ένα χαμόγελο. Τώρα οι ώρες στη δουλειά δε θα περνούσαν γρήγορα. Ζήτησα να φύγω δυο ώρες νωρίτερα. Πήγα σπίτι. Πλύθηκα. Ξυρίστικα. Είπα στους δικούς μου ότι θα λείψω για σαββατοκύριακο. Δεν φάνηκε να τους νοιάζει και πολύ.

Ακριβώς πέντε και τέταρτο χτύπησα το κουδούνι της. Το σπίτι της είναι ισόγειο, μονοκατοικία. Μου άνοιξε. Φορούσε γάντια και φόρμα εργασίας.
-Σκαλίζω τον κήπο, πέρασε.

Μπήκα στο σπίτ, μύριζε φαγητό μαγειρεμένο. Πάνω στον καναπέ ήταν μία φόρμα εργασίας.
-Βγάλε τα ρούχα σου κι έλα να με βοηθήσεις.
Δεν ξέρω αν με αντιμετώπιζε σαν υποτακτικό της ή οτιδήποτε. Γδύθηκα κι ετοιμαζόμουν να βάλω τη στολή. Δεν ήξερα αν έπρεπε ν'α βγάλω τα εσώρουχα μου
-Να τα βγάλω και τα εσώρουχα.
Κοντοστάθηκε για λίγο.
-Οχι
Ντυθηκα. Την πλησίασα.
-Ξέρεις καθόλου απο κηπουρική, Δημήτρη;
-Όχι Κυρία.
Χαμογέλασε. Με πλησίασε.
-Μικρέ μου
Μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο.
-Πάρε αυτό το φτύαρι. Θα ανοίγεις μικρές τρύπες σαν αυτή.
Μου έδειξε με το δάκτυλο της.
-Θα βάλουμε πατάτες.
Την ακολουθούσα, έκανα ότι μου έλεγε. Φυτεύσαμε τις πρώτες πατάτες. Πατούσαμε το χώμα από πάνω. Ακολούθησε η περιποίηση των τριανταφυλλιών, το πότισμα των δέντρων. Έβλεπα με πόση αγάπη τα έφτιαχνε όλα.
Τελειώσαμε. Είναι περίπου οκτώ το βράδυ.
-Δημήτρη βγάλε τα ρούχα σου εδώ. Βάλε τα στη σακούλα θα τα βάλουμε στο πλυντήριο.
Το έκανα γρήγορα. Η αυλή της είναι γεμάτη δέντρα. Το σπίτι είναι αρκετά απομονωμένο, εδώ στην Ανατολική Αττική.
-Βγάλε και τα εσώρουχα σου, μη φοβάσαι δεν θα σε δει κανείς εδώ.
Μου άρεσε πολύ ότι είπε. Κατέβασα το εσώρουχο μου, είχα ερεθιστεί πάρα πολύ.
-Ακολούθησε με

Πήγαμε λίγο πιο πέρα. Μία βρύση. Ένα λάστιχο. Δίπλα του μια κρεμασμένη πετσέτα,σαμπουάν, λαστιχένιες παντόφλες.
-Πλύσου μικρέ μου. Όταν τελειώσεις σκουπίσου και θα έρθω να σε πάρω.

Έφυγε. Έκανα το ντουζ μου. Προσπαθούσα να καταλάβω που είναι. Είχε μπει στο σπίτι. Στο ντουζ της. Αργότερα κατάλαβα ότι το παράθυρο κοίταζε ακριβώς το σημείο που ήμουν. Με παρακολουθούσε όλη την ώρα. Νύχτωσε για τα καλά δεν είχε φανεί ακόμη.
Άλλαξε, ένα λευκό φουστάνι, διαφανές. Δεν φορούσε εσώρουχα. Είναι πολύ αδύνατη. Μακρυά γκρίζα προς άσπρα μαλλιά. Μια γύναικα στα 61 της. Το στήθο της είναι μικρό. Αλλά οι ρώγες της είναι μυτερές στητές σαν τριαντάρας.

Με πλησίασε. Με φίλησε στο στόμα. Τα χέρια της πήγαν κατευθείαν στους όρχεις μου.Πόνεσα λίγο.
Με αγκάλιασε, με φίλησε περισσότερο.

-Πάμε μέσα, έχω σερβίρει.
Στο τραπέζι ήταν το φαγητό. Παστίτσιο και σαλάτα. Κατάλαβα ότι δεν θα με άφηνε να ντυθώ.
Τηε έβαλα ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Νερό για μένα. Τρώγαμε. Μιλάγαμε για τη μέρα μας και τις υπόλοιπες. Σύντομα ξέχασα ότι ήμουν γυμνός. Δεν έχει πλεον σημασία.

-Δημήτρη, θέλω να προχωρήσουμε.
-Δηλαδή Κυρία;
-Αυτές τις μέρες δεν είχα καμία υποχρέωση. Απλά σκεφτόμουν όλα αυτά. Τα πράγματα που είπες. Είδα πράγματα στο διαδίκτυο. Άλλα μου άρεσαν, άλλα όχι. Θέλω να δοκιμάσω, να πειραματιστούμε και όπου μας βγάλει.
-Δεν ξέρω τι να πω, Κυρία Γιώτα.
-Δεν χρειάζεται να λες καλό μου. Απλά να κάνεις ότι λέω, διαφορετικά θα σε τιμωρήσω.
Ξερόβηξα.
-Εννοείται θα με δείρετε;
-Ναι
Σαν να πάτησε ένα κουμπί μου, ερεθίστηκα.
-Μάλλον το θες κι εσύ αυτό.
-Ναι Κυρία.
-Είδα εκει στο δίκτυο. Έναν νεαρό και μια γυναίκα που τον μαστίγωνε. Ο νεαρός έκλαιγε, αλλά δεν της είπε ποτέ να σταματήσει. Θα ήθελα να ήσουν ένας τέτοιος νεαρός Δημήτρη.
-Κυρία...

 

Με πλησίασε, έφερε τη καρέκλα της δίπλα μου. Έβαλε το χέρι της στον κάβαλο μου. Δεν μπορούσα παρά να μεγαλώνω μέσα στα χέρια της.
-Συνέχισε το φαγητό σου.
Ακολούθησα την εντολή της, κατάπινα πιο αργά, με δυσκολία. Έφαγα την τελευταία μπουκία. Ήπια το νερό μου. Τα χέρια της κουνιόνταν έντονα, γρήγορα.
-Το έχεις φανταστεί ποτέ;
-Ποιο Κυρία;
-Εμένα, να σε δέρνω..
-Ναι, Κυρία..
-Πες μου..
-Κυρία.. Ντρέπομαι..
Μου έσφιξε τους όρχεις, έβγαλα μια κραυγή..
-Πες μου, μικρέ μου..
-Εντάξει.. Δεν είναι τώρα η σκέψη, είναι πιο παλιά. Μέσα στο σαλόνι. Κάθεστε στον καναπέ. Εγώ γυμνός στα πόδια σας, μου τις βρέχεται με ένα ξύλινο τσόκαρο, σαν αυτά που φοράτε μερικές φορές
Έβαλε και το δεύτερο χέρι της στον κάβαλο μου, η ανάσα της πιο βαριά
-Πονάω από το τσόκαρο κι εσείς χτυπάτε κι άλλο, συνέχεια. Αλλά δεν σας φθάνει αυτό..
-Ναι Δημήτρη μου δεν μου φθάνει αυτό, σήκω και πήγαινε να ξαπλώσεις στο κρεβάτι μπρούμυτα. ΑΜΕΣΩΣ!

Έφυγα βολίδα για το κρεβάτι. Είδα ότι είχε ένα ζευγάρι χειροπέδες στα κάγκελα. Τις φόρεσα και ξάπλωσα μπρούμυτα. Ήρθε στο δωμάτιο, κοίταζα προς το μέρος της. Κρατούσε μία δερμάτινη καφέ ζώνη.
-Θέλω να σε πονέσω Δημήτρη μου..

 

Με ενοχλούσε ο κάβαλος μου. Κουνιόμουν προσπαθώντας να τον βάλω στο σωστό σημείο. Πράγμα που παρατήρησε. Έβαλε το χέρι της από κάτω τον τοποθέτησε κάτω από τον αφαλό μου.
-Δημήτρη, είσαι πολύ ωραίος έτσι δεμένος. Το ξέρω ότι πρέπει, αν και δεν θέλω, θέλεις να σταματήσουμε;
-Όχι Κυρία.
Ένιωσα το χέρι της, στο κεφάλι μου, ανάμεσα στα μάλλια μου. Μου τα τράβηξε προς τα πίσω, άρχισε να με φιλάει.
-Με έχεις καυλώσει, μικρό μου.

Σηκώθηκε. Σχεδόν άκουσα το σφύριγμα της ζώνης πριν προσγειωθεί στον κώλο μου. Πόνεσε. Αλλά είναι ωραίο. Ακολούθησαν κι άλλα χτυπήματα, στη πλάτη, στο κώλο. Δεν ξέρω αλλά αισθανόμουν ότι κάτι την κρατούσε.
-Κυρία;
-Ναι, μικρό μου
-Μη με λυπάστε, το θέλω κι εγώ πολύ..

Σαν κάτι να γύρισε μέσα της. Πήρε τη ζώνη. Αυτή τη φορά με έδερνε. Στο κώλο, δυνατά, γρήγορα, έντονα. Άρχισα να βογγάω, να κουνιέμαι. Ο κώλος μου έκαιγε τώρα. Σταμάτησε.
Έπαιρνα βαθιες ανάσες. Προσπαθούσα να συνέλθω. Δεν είχα καταλάβει πότε έφυγε από το δωμάτιο, πότε ξανάρθε. Ένιωσα κάτι παγωμένο στο κώλο μου. Είχε ανέβει πάνω μου. Ένα μπωλ με παγάκια δίπλα μου. Είμαι χαμένος. Το παγάκι στη σχισμή του κώλου μου, τον τούρλωνα. Εδώ που φθάσαμε, ένα πράγμα μόνο επιθυμούσα. Το έσπρωξε μέσα μου

-Αχχ.. Κυρία..
Είναι γυμνή, νιώθω τις ρώγες της πάνω στη πλάτη μου, ένα ακόμα παγάκι αυτή τη φορά νίωθω και το δάκτυλο της, να μπαίνει μέσα μου, εκέινη ξαπλωμένη πάνω μου το άλλο της χέρι στον κάβαλο μου. Φιλάει τον λαιμό μου.

-Μικρέ μου...

-Αφέντρα μου..

 

Η γραφή σου μου είναι γνώριμη.
Ήσουν μέλος με άλλα νικ στο παρελθόν;

 

ναι

 

Εντάξει, κατάλαβα.

 

Με έλυσε. Έβγαλε τις χειροπέδες από τα χέρια μου. Δεν ήξερα αν πρέπει να γυρίσω. Αν αν αν.. πολλές σκέψεις βασάνιζαν το μυαλό μου μέχρι να καταλάβω τι μπορεί να προτιμούσε. Ξεκίνησε να με φιλάει. Στη πλάτη, στα μπούτια, στο κώλο. Μου ζήτησε να γυρίσω ανάσκελα. Υπάκουσα αμέσως. Συνέχισε να με φιλάει. Χαλάρωνα στα χέρια της. Έφθασε στην επίμαχη περιοχή. Σχεδόν τ' ακούμπησε με τα χείλη της.

-Πες μου τώρα τι σκέφτεσαι, Δημήτρη;
Δεν ξέρω τι να της απαντήσω.
-Όχι ψέματα Δημήτρη. Είπε πλησιάζοντας το ακόμα πιο κοντά. Ένιωθα τη καυτή της ανάσα.
-Σκέφτομαι οτι τελείωνω μέσα στο στόμα σας, Κυρία.
Δεν υπήρχε πλέον ντροπή, φόβος, ανασφάλεια.
Γέλασε.
-Δεν το περίμενα να το θέσεις έτσι. Ξέρεις μικρέ μου, μπορεί και να σου το επιτρέψω αυτό..
Τελείωσε την πρόταση της, βάζοντας το όλο μέσα στο στόμα της. Ένιωθα τη ζεστασία της, η γλώσσα της με ύγραινε. Το κεφάλι της κουνιόνταν πάνω κάτω. Τα χέρια της έπαιζαν με τους όρχεις μου.
Δεν ξέρω πόσο πολύ θ' αντέξω, χωρίς να χύσω. Η τεχνική της, έβαζε το χέρι της στη βάση του πέους μου, το κράταγε, το ρούφαγε και ξανά από την αρχή. Ο ρυθμός της ολοένα και πιο έντονος
-Κυρία δεν μπορώ να κρατηθώ άλλο..
Τέλειωσα τη πρόταση μου, άρχισε να κάνει δέκα φορές πιο έντονα και γρήγορα ότι έκανε πριν.- Χύνω Κυρία- Θα μπορούσα να της το φωνάξω. Έτρεμα, ενώ έχυνα. Σταμάτησε τον ρυθμό της, κατάπινε. Δεν έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι, άδειος, ανήμπορος.
-Μικρέ μου, τα πήγες πολύ καλά.
Χαμογελούσε. Το έχει ευχαριστηθεί όσο εγώ. Ζω σε έναν παράδεισο.Ήρθε ξάπλωσε δίπλα μου, στο πλαι μου. Αρχίσαμε να φιλιόμαστε πάλι.
-Κυρία;
-Ναι μικρό μου
-Σας πειράζει να σας αγκαλιάσω, να σας αγγίζω;
Χαμογέλασε, έβαλε το χέρι μου γύρω της.
-Μικρέ μου, φυσικά μπορείς. Όσο ακολουθείς και είσαι υπάκουος θα μπορείς.
-Ευχαριστώ Κυρία
Χαμογέλασε.
-Εσεις τι σκέφτεστε τώρα Κυρία;
-Δεν σκέφτομαι, έχω αυτό που θέλω, εσένα.

 

Καταπληκτική ιστορία ! ευχαριστούμε!

 

Πολύ όμορφη ιστορία...