Η γάτα ΙΙ

  ​

Ο τόνος της φωνής του βαθύς, σχεδόν υπόκωφος.

"Υπάρχει διάχυτη η αίσθηση πως οι γάτες είναι ανεπίδεκτες εκπαιδεύσεως. Μακάρι οι κυνόφιλοι -ή μάλλον, οι υποστηρικτές αυτής της αισθήσεως, να ήταν κάπου εδώ, τριγύρω, ώστε να θαυμάσουν και να αναθεωρήσουν."

Με χρώμα στα όρια μετάλλου που δεν οξειδώνεται, τελείωσε τη φράση του. Μπορούσε κανείς σχεδόν να γευτεί το αίσθημα ικανοποίησης, ζυμωμένο μέσα στα ηχητικά κύματα κάθε φθόγγου που ξεστόμιζε. Για καιρό είχε παραμείνει σιωπηλός, με τη σιωπή εκείνη να διακόπτεται μόνο από κοφτά διατυπωμένες λέξεις, 'ναι', 'όχι', 'εκεί', 'σωστά', 'σκάσε', 'μάταια προσπαθείς', και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κάποιος πως θα άρμοζε στην εκπαίδευση ενός -κατά την κοινή αίσθηση- ανεπιδέκτου μαθήσεως ζωντανού. Τώρα όμως είχε φτάσει η στιγμή που στο ζωντανό άξιζε ένας φειδωλά διατυπωμένος έπαινος.

Με την παλάμη σε σχήμα επαίτη, συγκέντρωσε μερικά από τα σάλια που εδώ και ώρες πήγαζαν από το στόμα της, διαπερνώντας τις οπές του σφαιρικού και σφιχτά δεμένου φιμώτρου της και καταλήγοντας μπροστά της και ακριβώς κάτω από το πηγούνι της όπου υπήρχε ένα μικρό, σχετικά βαθύ γυάλινο πιατάκι.

"Δε θα χρειαστείς νερό απόψε, απ' ό,τι βλέπω. Έχεις ό,τι χρειάζεσαι, να, εδώ" είπε, όσο με την παλάμη του άπλωνε τα σάλια πάνω στα μαλλιά της. Μια χειρονομία που -στα μάτια του παρατηρητή- αποτελούσε ένα κράμα εμπαιγμού και απόλυτα δικαιολογημένης στοργής. Ποιός άλλωστε ορίζει τα συστατικά αυτού (και τόσων άλλων) κράματος;

Tα υπό κανονικές συνθήκες πλούσια και μαλακά μαλλιά του ζωντανού, που ήταν ήδη τόπος φιλοξενίας για τα δικά του σάλια (προϊόν πρότερης ανυπακοής) και το σπέρμα του (μια τυχαία παρόρμηση, θα έλεγε κανείς), υποδέχθηκαν και την παλάμη του, με ένα μικρό αγκομαχητό. Είχαν χάσει λίγη από τη συνηθισμένη νεανική φρεσκάδα τους. Τώρα ομοίαζαν με ένα σωρό ξεραμένα χαμόκλαδα, από κάποιον βιαστικά μαζεμένα και ατάκτως τοποθετημένα. Το ζωντανό δεν παρουσίαζε ίχνος δυσαρέσκειας για αυτό, το άκρως αντίθετο. Γνώριζε πως με το πέρας της όλης δοκιμασίας θα τύγχαναν ιδιαίτερης φροντίδας και εκτενούς χτενίσματος, σκέψη η οποία αύτομάτως αύξησε τον όγκο σάλιου μέσα από τις οπές.

Η ίδια παλάμη που αρπάζει τον καυλό την ώρα της εκσπερμάτισης λερώνοντάς τα, η ίδια παλάμη που διακόσμησε τον πρωκτό της με μια σφήνα-ουρά, η ίδια παλάμη που πέρασε το κουδουνάκι γύρω από το λαιμό, η ίδια παλάμη που διακόσμησε τις ρώγες της με συρματένια κλωστή, η ίδια παλάμη που τόσο σκληρά -μα και δικαίως- τιμωρεί τα μάγουλα και τα μπούτια της, σε λίγες ώρες θα ήταν εκείνη που με ταχύτητα όπως αυτή του μελιού που κυλά, θα μοίραζε χάδια απλόχερα μετατρέποντας το ζωντανό, σε μια πλήρως ικανοποιημένη γυναίκα. Ζωντανή, πια.

Σ.

 

Δεν μπόρεσα να κάνω τη νοητική απεικόνιση, του πως ηχεί δηλαδή αυτή η φωνή, όμως μου άρεσε πολύ ως έκφραση.

 

Αν μπορούσα και γω να το εξηγήσω καλύτερα, πίστεψέ με, θα το είχα κάνει! Ευχαριστώ για το σχόλιο