Νύχτες για κουβέντα (Σαδισμός)

Αναζητώντας νέες διαδρομές για να αγγίξουμε βαθύτερες πτυχές του θέματος που μας απασχολεί, εγκαινιάζουμε μία νέα προσπάθεια.

Συζητήσεις, όπου του άτομα που συμμετέχουν, είναι από την αρχή προκαθορισμένα. Οποιαδήποτε άλλη συμμετοχή από άτομο, που δεν έχει ζητήσει προηγουμένως την άδεια από τους συμμετέχοντες (ιδιαιτέρως), θα μεταφέρεται σε ένα άλλο νήμα που θα είναι αφιερωμένο στο σχολιασμό του πρώτου.

Εκτός αν φυσικά, οι αρχικοί συμμετέχοντες συμφωνήσουν για την είσοδο στην συζήτηση ενός νέου ατόμου.

Η ιδέα αυτή δε θα είναι μονοπωλιακού χαρακτήρα. Φυσικά μπορεί να υλοποιηθεί και από άλλους.

Αυτά για αρχή και καλό μας ξεκίνημα.

Η πρώτη προσπάθεια θα έχει ως συμμετέχοντες εμένα και τον DeSade και το θέμα της θα είναι ο σαδισμός.

 

Σε καλώς ορίζω λοιπόν φίλε μου και είθε να μην φοβηθούμε το παραμικρό.

Την μουσική επένδυση και το ναργιλέ τα αφήνω στα χέρια σου. Από το πρώτο στο παρελθόν έχω μείνει ικανοποιημένος και για το δεύτερο ευκαιρία να δοκιμάσω την αλήθεια των υποσχέσεών σου.

Στα χέρια μου η φωτιά στο τζάκι και τα ποτά.

Μιας και ο χώρος είναι ακόμα παγωμένος ξύλο από σφεντάμι είναι ό,τι χρειάζεται. Για αρχή…

Όσο για τα ποτά, θα προτιμήσω για εμένα μία μαργαρίτα. Δεν μπορώ να αντισταθώ, η αλμυρή της γεύση μου γεννάει συνειρμούς…
Εσύ;

Αποφασίσαμε να μιλήσουμε για τον σαδισμό. Την καρδιά κατά την δική μας άποψη του Bdsm. Θα πρέπει για αρχή, να θέσουμε μία βάση. Να τον ορίσουμε. Για την ακρίβεια προτείνω να δώσουμε τρεις ορισμούς.

Έναν, κατά την δική μας άποψη. Για την δική μας αντίληψη αυτός θα μοιάζει ο σωστός. Αλλά και οι δύο είμαστε αρκετά ελεύθερα πνεύματα για να μπορούμε να αναγνωρίσουμε την υποκειμενικότητα της αλήθειας μας.

Ένας για τη μέση άποψη αυτού του forum. Το βρίσκω πολύ ενδιαφέρον είτε από λειτουργικής άποψης κατά την διάρκεια της συζήτησης, είτε σαν ένα μικρό crash test της ικανότητάς μας να αντιλαμβανόμαστε την συλλογική άποψη.

Και τέλος ένας ορισμός του σαδισμού κατά τους μη έχοντες σχέση.

Ορμώμενος από ένα πρόσφατο περιστατικό, που με θορύβησε ιδίως λόγω της αποτυχίας μου να το προαισθανθώ . Βρισκόμαστε με μία παρέα του χώρου, σε κάποιο πάρτι και χαλαρωμένοι εκφράζαμε μία ελαφριά σαδομαζοχιστική συμπεριφορά. Στο πάρτι αυτό ήρθε, μία άλλη παρέα ατόμων που δεν είχαν σχέση με την δική μας έκφραση, αλλά που σαν αρχική εικόνα έδειχναν μία τάση χαλαρότητας στο να ανεχτούν τουλάχιστον αυτό που έβλεπαν.

Όμως τα πράγματα ξέφυγαν κατά πολύ. Σχεδόν ήρθαμε στα χέρια και οι ψυχραιμότεροι μας χώρισαν. Αυτό που έβλεπαν του προκάλεσε στην αρχή απέχθεια και στη συνέχεια μία σχεδόν ανεξέλεγκτη οργή.

Θα ήθελα λοιπόν να κάνουμε μία προσπάθεια να δούμε με τα μάτια των άλλων…

Φίλε μου, θα κάνεις την αρχή;

 

Λοιπον Ηλία ξεκιναμε. Ο ναργιλες θα εχει καπνο με γευση μανγκο που ειναι ξινογλυκη και φυσικα θα ειναι nahkla.
Θα παρω και ενα ρακομελο που ταιριαζει με τον ναργιλε.
Θα ειμαστε απασχολημενοι με την κουβέντα μας και θα αφήσω την μουσικη επιλογη στο ebm radio(strange music for strange people) το οποιο θα ακουμε μεσω διαδικτύου σαν strange people που φαντάζουμε σε μερικούς υποθέτω λογω ακριβώς της εστιασης μας στον Σαδισμό.

Σαδισμος λοιπον: η αυθορμητη ευχαρίστηση που παιρνεις απο την οδύνη του αλλου οταν την προκαλεις εσυ.Η διαχειριση του πονου (σωματικου η ψυχικου) της υπο, η ρυθμιση της εντασης και της διαρκειας του πονου της, ο ελεγχος του πόνου της και κατα συνεπεια των αντιδράσεων του κορμιου και μυαλόυ της μεσα απο αυτόν. Η αισθηση της Κυριαρχίας και του απολυτου δωσιματος της υπο μεσα απο το αφημα της σε κατι περα ως περα πραγματικο και εντονο, τον πονο που της προσφέρεις.

Σαδισμος κατα τη μεση αποψη του φορουμ. Δυσκολο να συνδιαστούν οι διαφορετικες συνισταμενες και να βγέι μια μεση αποψη. Ενα μιγμα φοβου και δεους. Συχνα αναμεμιγμενο με απεχθεια. Ο σαδισμος συνειρμικα οδηγει στον πόνο. Τις αντιδράσεις σε αυτον τις διακρινω σε δύο κύριες κατηγοριες οσον αφορα τις υπο.
Αλλοτε η αποδειξη υποταγής και εμμεσος τροπος για ηδονή ( το μισησα αλλα το εκανα για Εκεινον και για αυτο το απολαυσα, γιατι ενοιωσα δικη Του- η D/s προσεγγιση της υπο στον πονο)
Σπανιότερα καθαρη ευχαριστηση.
Οι Κυρίαρχοι αλλοτε παραδεχονται την τάση τους για βασανισμό και αλλοτε την παρουσιάζουν σαν μεσο επιβολής της θελήσης τους ως εργαλειο συμπεριφορικής αλλαγής.
Συνολικά : Η ταση για βασανισμο για λογους που ποικιλλουν. Τιμωρία και διορθωση κακων κειμενων , ευχαριστηση , ασκηση πειθαρχειας και επιβολής.
Η γενικότερη σταση απεναντι στον σαδισμο : Φοβική αποδοχή

Για τη λοιπή κοινωνία : Οι ψυχοπαθέις. Αυτοι που κακομεταχειριζονται τις γυναικες. Κομπλεξικα ανθρωπάκια που χτυπουν ανυπεράσπιστες γυναικες. Βαλτα με κανενα στο μποι σου ρε μ.... κλπ
Συνοψιζοντας: Μηδενικη ανοχή, μεγιστη ενοχη απεναντι σε καθε λογής επιθετικότητα.
Επιθετικοι απεναντι στην επιθετικοτητα   ( τι ειρωνια ) Εξου και η επιθεση που δεχτηκατε εκεινο το βράδυ.

Αυτα για μια καλη αρχη. περιμενω σχολιασμο και φυσικα τους δικους σου ορισμους.

 

Χαμένος στον καπνό και με τα μάτια μου να παγιδεύονται συνεχώς στις φλόγες, δε μπορώ παρά να χαλαρώσω τις αντιστάσεις μου και τις άμυνες μου.

Ο προσωπικός μου ορισμός για το σαδισμό δε διαφέρει κατά πολύ από το δικό σου.

Όχι απλώς αυθόρμητη, ανακλαστική θα έλεγα ευχαρίστηση. Δεν είναι απαραίτητο κατά την άποψη μου να την προκαλείς ο ίδιος την οδύνη. Ο ερεθισμός προκαλείται από την εικόνα του ατόμου, που εκφράζει την οδύνη που βιώνει.

Η διαχείριση της σωματικής και εγκεφαλικής οντότητας του άλλου με απώτερο σκοπό την πρόκληση πόνου σε κλίμακα, σε εύρος, σε υφή και σε όποια άλλη έκφραση θεωρήσει ο πομπός επιθυμητή.

Θα επιτρέψω στην ρομαντική μου διάθεση να με βοηθήσει λίγο περισσότερο σε αυτό που θέλω να περιγράψω. Για έναν σαδιστή, ο δέκτης πριν το βίωμα της οδύνης, μοιάζει σαν άψυχη κούκλα. Κατά την διαδρομή και καθώς η δράση απλώνει τα χρώματα της στον καμβά, βλέπει τον δέκτη να ζωντανεύει και βαδίζει διστακτικά, να περπατά με χάρη, να χορεύει και στον τέλος να μαγεύεται από ότι πιο υπέροχο απόλαυσε ποτέ.

Κατά τη μέση άποψη…
Συμφωνώ, οι αντιδράσεις απλώνονται. Από την λατρεία έως τον τρόμο.
Μετά από αρκετό χρόνο και βλέποντας την εξέλιξη στις αντιλήψεις, βλέπω μία αποδοχή και μία πιο ώριμη άποψη. Ναι σαδισμός δεν σημαίνει πια κάτι άρρωστο, αρκεί να συμβαίνει με μέτρο. Δεν νομίζω ότι διαφοροποιείται κατά πολύ η μέση άποψη του forum, από την δική μας για το τι είναι σαδισμός.

Για ένα άτομο που βρίσκεται καιρό σε αυτό το χώρο, ο σαδισμός τείνει να έχει τον ίδιο περίπου προσδιορισμό. Η διαφοροποίηση επικεντρώνεται στο τι θα έκανε ή στο τι θα αποδεχόταν ο καθένας.

Για τους απέξω και μη γνωρίζοντες, το βλέμμα του σαδιστή κατά την διάρκεια της απόλαυσης προκαλεί ως επί το πλείστον, φρίκη και απέχθεια. Όσο και ανοιχτόμυαλοι και αν είναι δυσκολεύονται να μην αναρωτηθούν για την ψυχική υγεία του σαδιστή.

Αχχχ τι ωραία δένει αυτό το ρακόμελο με αυτές τις ομιχλώδεις και σειρηνώδεις αναθυμιάσεις.

Παρατήρησα ότι μιλήσαμε και οι δύο για την διαχείριση κορμιού και μυαλού με απώτερο στόχο την πρόκληση της οδύνης. Και οι δύο έχουμε την ίδια άποψη, ότι η διαχείριση ενός ατόμου με άλλο στόχο δεν είναι μεμπτό αλλά δεν ανήκει σε αυτό το χώρο.

Υπάρχουν φορές που νιώθω ότι αυτή μου η αντίληψη παρόλο που η επιχειρηματολογία της είναι αρκετά στιβαρή, μπορεί να πηγάζει από την μοναξιά που νιώθω, στις γεύσεις που απολαμβάνω. Μήπως εμείς δεν ανήκουμε σε αυτόν τον χώρο φίλε μου; Μήπως νιώθουμε σαν τα παραπεταμένα παιδιά και η πικρία μας θολώνει το μυαλό;

Τα πνευμόνια μου θέλουν λίγο από ξινή γεύση που απλόχερα δένει με τον ήχο…
Όσο θα μιλάς θα σε απολαμβάνω…

 

Αναβω και δευτερο καρβουνακι γιατι το πρωτο τελειωσε γρήγορα. Ο καπνος του μανγκο εχει εντονη γευση που διαρκει και για ενα ακομη καρβουνο.
Επιθυμια του ανηκειν σε μια ευρυτερη κοινότητα δεν θα ηταν ασχημη ιδέα αλλα ουδεποτε ηταν το ζητουμενο μου. Η ατομικη πορεια ειναι πολυ πιο σημαντική και οσοι συνοδοιποροι θελουν να ακολουθήσουν εχει καλως σε ολους τους αλλους...
Πικρα για το οτι πολλοί δεν συνδέουν τη διαχέιριση μυαλου και σώματος με την προκληση οδύνης ; σε καμμία περίπτωση.
Εκαστος ακολουθει την πορεία που επιθυμέι αλλα με παραξενευει η εμμονη του ανηκειν σε ενα χώρο σαφώς οριοθετημένο, ατομων που η αυθόρμητη συμπεριφορα τους δανειζεται καποια μονο στοιχεία απο αυτόν.

Και ποιος ειναι εν τελει ο χώρος?
Δανειζομαι ενα ποστ που ειχα κανει σε καποιο αλλο δικτυακο χωρο.
"Αν με ρωτουσε καποιος τι ειναι το bdsm θα αυτοσχεδίαζα για να του δωσω εναν προσωπικο ορισμο.
Θα του ελεγα οτι ειναι ο βίαιος ερωτισμος. Η ερωτικοποίηση ερεθσματων που για την πλοιοψηφία δεν ειναι ερωτικα και η πλοιοψηφία αυτη λεγεται vanilla. Τα ερεθισματα αυτα μπορει να ειναι ο πόνος ως προκληση ή λήψη αυτου ή και τα δύο. Αυτό δηλαδη η ερωτικοποίηση του πονου λεγεται σαδομαζοχισμός.
Εδω και δεκαπεντε χρόνια εισήχθη και ενα νεο ειδος στον πολυχρωμο κοσμο του Bdsm το D/s
Αυτο ειναι η ερωτικοποίηση της εξουσίας που μπορει να εχει ποικιλλες εκφάνσεις. Καποιοι εξουσιάζουν μονο τη σεξουαλικότητα της συντροφου τους ενω καποιοι αλλοι το επεκτεινουν και στην καθημερινή ζωή της.
Θα του λεγα οτι προσωπικά θα ημουν πολυ επιφυλακτικος απεντανι στο D/s γιατι προκειμενου να ορίσεις μια ξεχωριστή οντότητα που συμπληρώνει την πολυχρωμία του Bdsm θα πρεπει η οντοτητα αυτή να ειναι διακριτή και να απαντάται μονο στις περιοχές του βίαιου ερωτισμού. Η ερωτικοποιηση της εξουσίας απανταται ομως και στους vanilla μια και συχνα ατακες του τύπου "εχω το πανω χερι " η " θα σκισω τη γατα" και διαφορες αλλες παπαρολογίες καταδυκνείουν την συνεχή εξουσιαστική μαχη που με ωμο συχνα τρόπο βρισκεται στις βανιλλα σχέσεις.
Το D/s θα το οριζα ως κατασταση αυξημενης κτητικότητας , μιας κτητικότητας όμως που βρίσκεται και αλλου οχι μονο στο bdsm και αρα δεν υφισταται ως ξεχωριστή οντότητα. "


Με αλλα λογια : για να ορισουμε το χώρο μας σε σχέση με τους αποκαλουμενους βανίλια θα πρέπει να εντοπίσουμε τις διαφορές μας με αυτούς.
Και πιστέυω οτι οι εξουσιαστικές σχέσεις συναινετικού η μή χαρακτηρα απαντόνται πολυ συχνα σε βανιλια σχέσεις , οπου το υποτασόμενο ατομο με αιτία η πρόσχημα την αγαπη , την καψουρα και δεν ξερω και γω τι αλλο υπομένει η αποδέχεται συμπεριφορες που δεν της ειναι αρεστές ή πασχίζει να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του συντρόφου της (υπηρετική).
Η υποταγή αυτη ειναι αναγκαιο κακο και δεν χαριζει αμεσα ευχαρίστηση παρα μονο ανακλαστικά.
Ο δε βανιλια Κυριαρχος απολαμβανει τη καθε στιγμη του αυταρχισμου του ακολουθώντας πιστα το προτυπο και στερεοτυπο του πολλα βαρυ μάτσο αντρα.
Η υπηρετική και η υποταγή οπως ο δεσποτισμος και ο αυταρχισμος με Κυριαρχικη μορφη βρισκονται και σε βανιλια ζευγαρια.
Συνεπώς δεν μπορει να αποτελεσει σημειο διαφοροποίησης της δικης μας ερωτικής κουλτουρας με τη δική τους.

Αυτό που δεν απανταται παρα σε ελαχιστα βανιλια ζευγάρια ειναι η χρήση του σωματικου και ψυχικου πόνου ως διέγερτικού. Δεν υπαρχει εκσταση με το βασανισμο του ενος η του αλλου . Δεν μιλουν με ματια που γυαλιζουν για το τι "φρικτο" θα ηθελε να υποστει ο ενας απο τον αλλον . Δεν υπαρχει fascination με διαφορες μορφες βασανισμου - προσομειώσεις αυτών .
Ο πόνος δεν υπαρχει στην βανιλια κουλτουρα.

Οποτε ανεξαρτητα τι αλλο θα ηθελε να προσθεσει καποιος στο προσωπικο του ιδαιτερο bdsm αν δεν τον συνεπαιρνει το να προσφέρει πόνο στον αλλον και αρκειται στην ασκηση εξουσίας και δώσιμο εντολών πιστέυω πως δεν ζει ενα πολυ μεγάλο κομματι του bdsm που ιστορικα προυπάρχει του ιδιου του Bdsm και που ειναι ο Σαδομαζοχισμος (S/m)
Θεωρω πως ειναι το θεμελιο. Μετα μπορεις να προσθέσεις το D/s χτίζοντας εναν επιλεον οροφο στο οικοδομημα του προσωπικου σου bdsm και δινοντας στοχο στην τυφλα , καταστροφική και συναμα απολαυστικη δύναμη του Σαδισμου σου.
Ο Κυρίαρχος μεσα απο το D/s διαχειριζεται τον σαδισμο του , τον λογικοποιεί και τον κατευθύνει σε φορμες που μπορουν να δημιουργήσουν και να διατηρησουν μια αυταρχική σχέση.
Η λεξη Κυριαρχος περιγράφει μια κατασταση αλλα δεν εξηγει το γιατι. Γιατι καποιος να θελει να κυριαρχει;
Και φυσικα η αιτία ειναι η σαδιστικη επιθυμια που μετουσιώνεται στην πνευματικη του διασταση μεσα στο D/s
Οχι Κυριαρχος που δεν εχει την σαδιστικη επιθυμία ειναι ατελής .
Ειναι καποιος που ειναι απλα εθισμενος στην ηδονη του εντολοδότη,
αλλα ετσι δεν ξεχωριζει απο οποιοδήποτε αυταρχικο βανιλια μια και τα εξουσιαστικα παιγνια υπαρχουν σε παραδοσιακους ανατολιτες βανιλια εδω και αιώνες.


Μετα το ρακομελο , κοκκινο, γλυκο, αχνιστο κρασι για τις τελευταιες πολυτιμες ρουφηξιες καπνου.

 

Καλό το γλυκό κρασί. Ένα κούτσουρο δρυός, πιστεύω χρειάζεται για να φουντώσουμε λίγο.

Σκέψου το D/s ως μία σχέση παράδοσης στην διείσδυση. Μία διείσδυση που θα σε φέρει πιο κοντά στα κέντρα ελέγχου. Μία διείσδυση που στόχο θα έχει να γνωρίσεις τον άλλο από μέσα. Να απομονώσεις σε νησίδες μεμονωμένες μνήμες, να αναλύσεις κρίκο κρίκο αλυσίδες από αλληλουχίες συμπερασματικών και βιωματικών διαδρομών. Να κατανοήσεις την προσωπική ψυχική γλώσσα του ατόμου, να αποκρυπτογραφήσεις εικόνες της επιφάνειας, φτάνοντας μέχρι το κέντρο της δημιουργίας τους, να αντιληφθείς τα φαινομενικά κενά της συνειδητότητας που καλύπτονται από αόρατα συμπαγή συμπληρώματα του υποσυνειδήτου.

Να ταξιδέψεις μέχρι το αντιληπτό του υπό να αρχίσει να σου γίνεται οικείο, να ενσωματώνεται στο δικό σου αντιληπτό εγώ, να εντρυφήσεις τη δική του διαδικασία συναίσθησης, αντίληψης της οδύνης, της χαράς και όλης της γκάμας των διαφορετικών ψυχικών χρωματισμών.

Και όλα αυτά όχι ως μία προσπάθεια δημιουργίας ισχυρών δεσμών, αλλά ως την αναζήτηση μιας πιο ποιοτικής έκφρασης της σαδιστικής δράσης.

Σε αυτή την περίπτωση, τι λες;

Μία άλλη απορία που είχα πάντα είναι η εξής. Γιατί πιστεύουν ότι ο σαδισμός προϋποθέτει δεσμά; Φαντάσθηκες ποτέ τον καμβά έκφρασης, ενός ατόμου τελείως απελευθερωμένο από κάθε αλυσίδα; Αναρωτήθηκες ποτέ το μέγεθος αίσθησης και συναίσθησης ενός ατόμου ολότελα γυμνού;

Ο καπνός ωρίμασε…

 

Και για μενα οπως και για μερικους αλλους που αντιληφθηκα οτι εχουν την ιδια αποψη τελευταία, θεωρώ οτι Μη Σαδιστής Κυρίαρχος δεν δυναται να υπαρξει.


Ο πονος ειναι μια αίσθηση που στα ατομα του bdsm προκαλει ηδονή ειτε βιώνοντας πονο ειτε προσφέροντας πόνο ψυχικο ( ταπεινώσεις , εξευτελισμοι) η σωματικο (βασανισμος σωματος).
Αν τα αφαιρεσεις τι στο καλο μενει? Ενα εξουσιαστικο απωθημένο.
Δηλαδη καποιος κανει την καρδια του "πετρα" οταν σηκωνει το μαστιγιο?

Το D/s παει τη διαχέιριση του πονου ενα βημα παραπερα και ενσωματώνει τον πονο σε μια κατασταση σχέσης. λογικοποιει και χαλιναγωγει την σαδιστική επιθυμία.
Η ιδια η επιθυμια να υποταξεις ειναι σαδισμος , δηλ να στερησεις την ελευθερία να ελεγξεις, να τιμωρήσεις, να περιορίσεις, να δαμασεις, να βασανισεις.
Αν την εχεις, την εχει σε ολη της την μεγαλοπρέπεια. Δεν μπορεις να την ημι - εχεις.
Δεν υποτασεις απο την μεγαλοψυχια σου η γιατι εχεις μεγαλη καρδια και θελεις να βοηθησεις. Υποτασεις γιατι ο σαδισμος σου αγγίζει και τη σφάιρα της ψυχης της υποτακτικής σου.

Το D/s δίνει εναν στόχο. Την διαμορφωση την υποτακτικής σύμφωνα με τις επιθυμιες του Κυριαρχου. Εκει ο σαδισμος του μπορει να εκφραστει για να στρέψει τα πραγματα προς εκεινη την κατευθυνση επιτυχανονας διπλο στόχο.Ηδονη του βασανισμου, ηδονη της διαμορφωσης της υπο σου . Κατευθυνει το σαδισμο και υπο αυτη την εννοια τον χαλιναγωγεί.

Το D/s ειναι ενα ταξίδι που σε βοηθα να γνωρίσεις τα ανεξερευνητα βάθη του ψυχισμου μια αλγολαγνας ύπαρξης . Με εργαλείο τον ηδονικό πόνο ανοιγεις πορτες ερμειτικά κλεισμένες και βρισκεις καλα κρυμενες αληθειες.
Ειναι συναρπαστική η εξερευνηση μιας ψυχής με τους δικους σου σαδιστικούς όρους. Εξου και ο στοχος που δίνει το D/s. Αλληλοσυμπληρώνονται με το σαδισμό μα ουτε στιγμη δεν μπορει το D/s να υπαρξει αυθυπαρκτο.
Παιζοντας με τους φόβους, τις ανασφαλειες τον πονο , την ταπεινωση ,με τις ιδιες τις ρωγμες της , έκεινη αποκτα αυτογνωσία οταν της αποκαλύπτεις ολα αυτά και εσυ τη γνώση του ποια ειναι και την ευχαρίστηση της εμβάθυνσης σε αυτή. Ακομα ηρεμεις την ψυχή της μεσα απο τον πονο που εσυ με το δικο σου ιδιαιτερο τρόπο της προσφέρεις.
Το D/s ειναι το νοιαξιμο του bdsmer για κατι παραπανω απο την ηδονή. Εκει που ο σαδισμος ραφινάρεται και φορα τα καλα του. Εκει που ειναι λιγοτερο ωμός και εχει λειες τις ακρες του για χάρη της διαρκειας.

Για το αλλο σου ερώτημα ...
Ο σαδισμος φοβίζει. Θυμησου εκεινη την ερώτηση που ειχα κανει σε μια προηγουμενη συναντηση μας με τα παιδια απο το φορουμ.
"Τι ρόλο εχει ο πόνος στο προσωπικό σας bdsm?" Πανω απο τους μισους ειπαν πως εχει καθολου ή ελάχιστη. Ο πονος φοβίζει και συχνα τα δεσμα παιζουν το ρολο ανακουφιστικου στην αγωνία που προκαλέι. Ειναι το αλλοθι σε ψυχολογική βαση. Ειναι δεμενη και ετσι οτι και να συμβει θα το υποστει. Μια δικαιολογια σε ενα αορατο τοτεμ που σαν αυστηρο ματι ελεγχει διαρκως την καθε κινηση και κριτικαρει τα παντα.Μια συνειδητοποιημενη αλγολάγνα δεν εχει αναγκη τα δεσμα γιατι ποθει , λατρευει τον πόνο και σε αυτον παραδίνεται χωρίς τις ασφαλιστικες δικλειδες των δεσμών. Αυτοπειθαρχει και δεν βιώνει τον πονο σαν αντιπαλο για να παλεψει με αυτον στα δεσμα της αλλα αφήνεται να την παρασύρει.
Ειχα την τυχη να ζωγραφίσω στον καμβα που αναφέρεις . Εκει πια ο πόνος ηταν απαλαγμενος απο καθε χαρακτηρισμο , ηταν μια αισθηση λατρεμενη απο εκεινηκαι παλευε να κατανικήσει την αντανακλαστική κινηση προαστασίας ωστε να παραδοθει σε αυτον.

To D/s ειναι θελτικο , ήπιο και ρομαντικο , γοητευει ευκολα. Ετσι πολλοι παρασυρονται και τολμουν να πειραματιστουν με το bdsm χωρις να ξερουν οτι μεσα σε αυτο υπαρχει εντονα το στοιχέιο του πονου και της οδύνης.
Το S/m βιώνεται εντονα, ακουγεται εξισου εντονα και σοκάρει με την ωμοτητα του. Εκει οι αυταπατες διαλυονται. Ειναι ενα ερωτικο βασανιστηριο, ειναι η προκληση πονου.Τοτε οι περισσοτεροι φευγουν. και καλως πρατουν.

Για τη συνεχεια ο καπνός θα ειναι ήπιος στη γευση μια και το μανγκο ηταν ηδη δυνατη γευση. Επιλεγω καπνο με γευση γλυκανισο και τσαι με γλυκοριζα.

 

Αυτή η φωτιά ατίθαση μας βγήκε. Μας παίδεψε για λίγο, αλλά τώρα όλα ηρέμησαν. Κάθε εμπόδιο για καλό.

Γιατί ο πόνος;
Είναι μία ερώτηση που με έχει βασανίσει πάρα πολλές φορές.

Ενδορφίνες; Λήθη; Δέος; Κατίσχυση; Συνονθύλευμα ;

Και γιατί;
Πλήξη; Ανάγκη; Μοναδικότητα; Διείσδυση;

Και πάντα καταλήγω σε ένα μόνο συμπέρασμα. Τις απαντήσεις τις βρίσκω, αλλά οι ερωτήσεις ήταν λάθος.

Τι σχέση έχει με τη ζωή; Νιώθεις πιο ζωντανός;
Τι σχέση έχει με την ψυχή; Εισχωρείς στα βαθύτερα λαγούμια;

Βρίσκεις απαντήσεις, σχετικά εύκολα. Αλλά…

Και τότε μία ερώτηση…

Τι σχέση έχει με το χρόνο, ο πόνος;

Αλλάζει την ροή αντίληψης του χρόνου και για τους δύο. Το μεγαλύτερο κτήνος που ο άνθρωπος αντιμετώπισε, αντιμετωπίζει και θα συνεχίζει να αντιμετωπίζει είναι ο χρόνος.

Μεταβάλλεται ο ρυθμός που ο δείκτης χτυπά. Μία ψευδαίσθηση; Και ναι και όχι. Το αντιληπτικό εύρος αυξάνει και σε πλάτος και σε βάθος. Ο νους στο ίδιο δευτερόλεπτο αντιλαμβάνεται «εικόνες» που συνήθως μπορεί να συλλάβει σε ολόκληρα λεπτά. Η ποιοτική εκμετάλλευση του χρονικού διαστήματος είναι σαφώς ευρύτερη. Οι μνήμες που συσσωρεύονται είναι πιο πλούσιες. Ο άνθρωπος κατά την διάρκεια κερδίζει τη μάχη. Ζει περισσότερο. Και όχι μόνο κατά τη διάρκεια…

Έχω παρατηρήσει ότι η διαπλάτυνση του αισθητικού φάσματος δεν επανέρχεται αυτόματα στο προηγούμενο μέγεθος της. Η επάνοδος γίνεται σταδιακή. Ποια η προσφορά της επανάληψης σε τακτά χρονικά διαστήματα; Αναρωτιέμαι τι ώθηση να δίνει αυτό σε μία σχέση που τείνει στο 24/7;

Ζούμε περισσότερο;

 

Γιατι πόνος;
Γιατι απολαμβανουμε να τον προσφερουμε.
Η μεγιστη ηδονή του σαδισμου εγκειται
α) στην αισθηση της απολυτης ελευθεριας της απαξιώσης και βασανισμου του θυματος σου. Την ελευθερία του να παραβιάζεις καθε εννοια κοιωνικής ηθικής ( η προσωπική ηθική του σαδιστή αποδεχεται τον βασανισμο), ανθρώπινης αξίας και να υποβιβαζεις το θύμα σου σε ενα αντικειμενο στα χέρια σου. Εισαι ο βασανιστής , ο δήμιος και ειναι ενα τίποτα ενα αντικειμενο στα χερια σου. Εισαι ο ελεγκτης της ζωης του, καθορίζεις τον πονο του, τη διαρκεια του , την ενταση του.
Εισαι η αιτία ολων των δεινών και συντομα ικετευει εσένα να σταματήσεις.
Ενα ταξίδι στην ασυδοσία.
Εκεινη η αισθηση- ψευδαισθηση του μικρου "θεου" του πόνου, του δαιμονιου temeluchus (ολιγον λυρικος εδω)
β) στην απολαυση των ουρλιαχτών και των ακουσιων κινησεων του κορμιου του θυματός σου. Εκεινο το οπτικοακουστικό υπερ θεαμα. το να βλεπεις την αγωνία της, τον πονο της , την ικεσία στα ματια της, στην φωνή της.... η ενταση εκεινης της στιγμής , τοσο αληθινη και εθιστική.

Ο χρόνος αλλοιώνεται γιατι η ενταση της στιγμης απορροφά ολες τις αισθησεις σου. Ολα ειναι εκει. Ολη σου η προσοχή μαγνητίζεται εκει. Μπορει να ειναι τοσο ισχυρή η ελξη που να αλλοιωνει το χρόνο? Σαν μια μικρη μαυρη τρύπα που δημιουργήσαμε μέσα απο τον πόνο που δίνουμε , καθώς το θύμα σφαδαζει?
Μπορει <χ> ...

Εσυ πως βιώνεις το σαδισμο σου? Θα ηθελες να περιγράψεις μερικες αγαπημένες σου εικονες?

 

Αγαπημένο μου πεδίο κινήσεων, ο ανθρώπινος νους. Σώμα μόνο όταν μπορεί να συνδεθεί με αυτόν.

Κινούμαι πάντα μέσα στα πλαίσια που οριοθετεί ο νόμος. Δεν κρύβω από τον άλλον ποτέ τι πρόκειται να του συμβεί και πριν προβώ σε οποιαδήποτε δράση προσδοκώ πάντα από αυτόν την πλήρη συναίνεση του. Ακόμα και αν κατά την διάρκεια δράσης ζητήσει συνειδητά ή μη, την διακοπή, του την προσφέρω ανεμπόδιστα.

Ενθαρρύνω την ενδυνάμωση της ανθρώπινης επιθυμίας. Κατά κύριο λόγω σεξουαλικής.

Πρώτα μελετώ εις βάθος τον δέκτη, εμβαθύνοντας στο τρόπο συναίσθησης και αντίληψης του. Φροντίζω σταδιακά να τον οικειοποιούμαι, να τον κάνω δικό μου για να νιώσω στο πετσί μου του μηχανισμούς του. Λειτουργώ κατά κύριο λόγο σε αυτή τη φάση ως παράσιτο, που μετατρέπεται σε σώμα φιλικό, για τον επίδοξο ξενιστή. Η γλώσσα του, μου γίνεται μητρική, το ίδιο και η κουλτούρα του.

Στην δεύτερη φάση χρησιμοποιώ τις γνώσεις, που έχω αποκομίσει από αυτό μου το ταξίδι, διακοσμώντας τον χώρο και τον χρόνο, άυλο και μη, με εικόνες θελκτικές στις πιο πεινασμένες και πιο επιθετικές του επιθυμίες.
Απενεχοποιώντας τις βουλήσεις που τις στηρίζουν, αποδυναμώνοντας τις ηθικές που πιθανόν να λειτουργούν ως φύλακες, τροφοδοτώντας τις, αλλά αποφεύγοντας τον κορεσμό τους. Προσφιλής μου τακτική, η δημιουργία εθισμού. Με έναν ιδιότυπο για τον συγκεκριμένο δέκτη και επιθυμία, ρυθμό, εναλλάσσω την προηγούμενη διαδικασία αυξάνοντας την ένταση της ταλάντωσης.

Στόχος ο συντονισμός και η κατάρρευση της αντίστασης και η απελευθέρωση της ζωώδης έκφρασης. Τα περιβλήματα του ανθρώπινου «είμαι», μοιάζουν με τις ρώσικες κούκλες. Το ένα μέσα στο άλλο. Διαρρηγνύοντας το ένα, συναντάς το αμέσως επόμενο που μοιάζει μεν πιο απλοϊκό στη λογική του, αλλά είναι και πιο πυκνό και στιβαρό στη δομή του.

Το βάθος που θα φτάσω πριν σταματήσω, εξαρτάται από την περίπτωση, την διάθεση, την τύχη.

Δύο φορές μέχρι τώρα στη ζωή μου, ένιωσα πως έφτασα κοντά στα τελευταία τείχη.

Δύο σκοποί μπορούν να με ωθήσουν σε αυτήν την διαδρομή.

Ο «κακός»…
Το ζώο που αναζητώ μέσα στην ανθρώπινη πνευματικότητα, είναι η φωτιά. Ξεκινώντας από μία σπίθα και φουντώνοντας με την διαδικασία, στοχεύω προς την πυρκαγιά.
Οι διαθέσεις μου καθαρά «Νερωνικές».

Ο «καλός»…
Το ζώο που αναζητώ μέσα στην ανθρώπινη πνευματικότητα είναι η απελευθέρωση της οντότητας.
Η φωτιά είναι ελεγχόμενη, με επιλεγμένη στόχευση προς ξύλινα δεσμά. Με αντίστοιχη στήριξη, ωθώ τον δέκτη προς το «άνοιγμα».
Οι διαθέσεις μου καθαρά «Αλεξανδρινές».

Αν και τον κύριο μου ζητούμενο, είναι η αποκάλυψη του κτήνους, η διαδικασία δεν είναι πάντα η παραπάνω.

Λέω όμως να πάρω μερικές ανάσες. Με γέμιση καπνό και ελάχιστο οξυγόνο. Θέλεις να συνεχίσεις;

 

Παράξενο Ηλία.
Βλέπω μια ευρύτερη απαξίωση του σωματικού πονου σαν να ήταν μια απλη διαδικασία , μια ακόμη τεχνική. Τον προσπερνούν ετσι απλα. Ενα απλο εργαλειο για την κάμψη των αντιστάσεων ,με απατηλο στόχο την επίτευξη ιδεατων ονειρικων καταστασεων παραληρηματικης υποταγής ...
Ο σωματικος πονος λογίζεται σαν κατι πεπερασμενο και ανεκτο.

Όμως δεν νομίζω να είναι ετσι…
Ο σωματικος πόνος ειναι πανισχυρος. Διαστρεβλωνει την πραγματικοτητα και αλλοιωνει την αισθηση του χρόνου . Καθε στιγμη βαπτισμενη στον πονο περνα τοσο αργα. Σε εντονες μορφες κανει τον εχθρο να φανταζει φίλο, κανει τον θανατο να φαντάζει γλυκό. Καρκινοπαθείς αυτοκτονούν για να γλιτώσουν απο τους αφόρητους πόνους.
Σε πραγματικα βασανιστηρια , αυτά που προσεγγιζουν οι ακραιες σαδομαζοχστικες καταστάσεις, τα θυματα ικετευουν τους δημιους τους να τους σκοτώσουν.
Ο πονος είναι από μονος του μια προσεγγιση του θανατου. Ο φόβος του θανατου βασίζεται κυρίως στο φόβο του πονου που αναπόφευκτα προηγείται του θανάτου.
Ο φόβος του πονου έχει την δύναμη να υποτάσσει , όπως και εκανε στη ροη της ιστορίας , σε καθεστώτα απολυταρχικα .
Το ακουσμα της Ιερας εξετασης στο μεσαίωνα οδηγούσε συνειρμικά στην ιδέα του ανυπόφορου πόνου. Αυτό και μονο αρκουσε για να κρατησει στο σκοτάδι καθε απόπειρα έκφρασης διαφορετικότητας η υποτυπώδους επιστημονικής ερευνας και να δικαιολογήσει στο μυαλο των υποταγμένων την υπαρξη του σαρκοβόρου θεου τους.
Ο πονος φοβίζει. Ο πονος υποτασει.
Πολλοι εδώ μεσα αναζητουν την Κυριαρχια και την υποταγή σε ουτοπίες, όταν ολο αυτό εμπεριεχεται στον πονο.
Αυτος που δινει τον πονο είναι ο απολυτος Κυριαρχος. Είναι αυτος που εχει τη δυναμη της ζωής και του θανατου.
Υπαρχει μεγαλυτερη αισθηση πραγματικής Κυριαρχιας από αυτή του βασανιστή που καθορίζει το ποτε πως και ποσο εντονα θα πονέσει το θυμα του; Αυτή του βασανιστη που εκεινος αποφασίζει αν θα σταματησει εντελει αναλογιζομενος μονο το δικο του συμφερον; Όταν το σωμα του θυματος του το δενει με πραγματικα υλικα δεσμα και το κινει σαν μαριονετα με το μαστιγιο η το οποιοδήποτε άλλο οργανο βασανισμου;
Και από την άλλη μερια υπαρχει μεγαλυτερη υποταγη από το να δινει καποια το σωμα της ηθελημενα για να υπομεινει αγνωστο ποσο πονο , όταν ο φοβος του πονου είναι αρχεγονος ; Ακομα και αν είναι μαζοχιστρια, παντα υπαρχει ο φοβος του πονου που θα ξεπερασει εκεινα τα λεπτά ευθραυστα ορια μεταξυ απολαυσης και μαρτυριου.
Όταν ο Σαδισμος εμπεριέχει τα πάντα που μπορει να αναζητα ενας λατρης του βίαιου ερωτισμού ποιος ο λογος για οτιδηποτε άλλο;
Αναρωτιεμαι Ηλιά….

Παυση για αναμικτο χαρμανι στο ναργιλε με φρεσκο νερο…

 

Γιατί, άραγε, δεν βρίσκω τα κάτωθι ή άλλα παρεμφερή 'ηδονικά'; Γιατί, άραγε, ισχυρίζομαι πως ο βασανιστής δεν είναι ποτέ Κυρίαρχος ενώ, αντάμα με τον δήμιο, είναι οι πειθήνιοι εντολοδόχοι της Κυριαρχίας;
Μήπως επειδή εδώ ο όρος 'βασανιστής' χρησιμοποιείται μεταφορικά μόνον ως υπόδυση παράδοξου ρόλου, εντός ενός παιγνίου με συναποδεκτούς κανόνες και συνθήματα ασφαλείας;