ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Συντηρητισμός και ελληνικό bdsm


Στο παρόν νήμα, συντηρητισμός νοείται οποιαδήποτε παραδοσιοκρατική νοοτροπία, ανεξαρτήτως 'συνοδευτικής' πολιτικής ιδεολογίας, που παραμένει αγγιστρωμένη στο 'υπαρκτό', το αποδέχεται και το υπερασπίζεται, θεωρώντας καταδικασμένη οποιαδήποτε απόπειρα ιστορικής υπέρβασης του. Επίσης, κάθε μορφής συναίνεση γύρω από τις επικρατούσες αξίες, σε όσα θέματα άπτονται της σφαίρας του 'ιδιωτικού' βίου ή εφάπτονται του 'δημόσιου' πεδίου όταν αξιολογούνται ατομικοί στόχοι όπως η προσωπική ευτυχία, η ελευθερία και η δυνατότητα 'αυτοπραγμάτωσης', η επαγγελματική επιτυχία κλπ.
Υπό την οπτική αυτή υποστηρίζω ότι οι έλληνες bdsmers αναπαράγουν υπό το επίχρισμα του lifestyle, το σύνολο των αξιών που εδώ και δύο αιώνες προσδιόρισαν χονδρικώς, λαμβανομένων υπ' όψη των διαφορετικών εποχών, την ορθόδοξη συμπεριφορά του μέσου νεοέλληνα - προφανώς μιλώ για τις μεγάλες μάζες και όχι για όλους ανεξαιρέτως τους ανήκοντες στο χώρο.
Διατείνομαι επιπλέον ότι στερούνται παντελώς εναλλακτικής συλλογικής ταυτότητας και δεν έχουν την παραμικρή συνάφεια με την ελευθεριακή πολιτισμική επανάσταση του '60 - μεγαλύτερη συγγένεια έχουν με την αγροτική ή μικροαστική οικογένεια τους παρά με τον ανατρεπτικό ριζοσπαστισμό μιας ολοκληρωτικής 'επανάστασης των ηθών'.
Αυτές τις απόψεις, θα αποπειραθώ να τις αναπτύξω, αυστηρά επιχειρηματολογημένες, σε όσα δημοσιεύματα έπονται τούτου του εισαγωγικού.
Αναμένω διάλογο αλλά ακόμα περισσότερο με χαροποιεί η πολεμική, όταν δεν εκπίπτει σε αρλουμπολογία και δεν ευτελίζεται από προσωπικές εμπάθειες.

 

Ο Μανος Χατζιδάκις απαντώντας σε δημοσιογράφο «νοσταλγό» της
δεκαετίας του 60
Αυτό που νοσταλγείς φίλε μου δεν ήταν παρά ο «αφρος» μια
κρούστα που από κάτω κόχλαζε η συντήρηση η βλακεία και η κοινοτυπία
Dolmance δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί σου

 

χωρις να διαφωνω στην ουσια , νομιζω οτι ουδεποτε υπηρξαμε συντηριτικοι ως λαος .... μουλοχτοι ειμασταν παντα και κρυψινοι , το γιατι το περιγραφει ο Dolmance στην πρωτη ενοτητα ...

 

Συντήρηση τροφίμων

Τα γλυκά του κουταλιού, οι μαρμελάδες, τα τουρσιά στο ξύδι ή στην άλμη, αποτελούσαν παλαιότερα μιαν αναγκαιότητα. Η ζάχαρη, το αλκοόλ, το ξύδι και το αλάτι, ο βρασμός ή η αποξήρανση ήταν τα φυσικά συντηρητικά και μέθοδοι, για να συντηρηθούν τα φρούτα και τα λαχανικά στην εποχή τους, ώστε να είναι διαθέσιμα όλο τον χρόνο, μια και τότε δεν υπήρχαν ψυγεία.

Σκοπός όλων των μεθόδων συντήρησης, είναι να ανασταλεί η αλλοίωση των τροφίμων που συμβαίνει με την πάροδο του χρόνου. Πολύ γενικά οι αλλοιώσεις αυτές οφείλονται στην οξείδωση που προκαλείται από την επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα, και στη δράση των μικροοργανισμών. Στόχος της συντήρησης είναι να καταστραφούν αυτοί οι μικροοργανισμοί ή έστω να ανασταλεί η ανάπτυξή τους.

Είναι γνωστό οτι με το βρασμό σκοτώνονται τα μικρόβια. Βράζοντας λοιπόν το γλυκό μας ή τη μαρμελάδα μας στην ουσία το αποστειρώνουμε. Αν στη συνέχεια σφραγίσουμε αυτό το προϊόν σε αποστειρωμένο δοχείο δεν μπορούν να εισχωρήσουν νέα μικρόβια...

Πηγή: http://hungryforhungry.blogspot.com/2007/05/blog-post_2905.html

Αναρωτιέμαι ποια να είναι η αντιστοιχία...

 

http://en.wikipedia.org/wiki/Inertia

 

Οφείλω να παραδεχθώ την ικανότητα σου να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις , εκτός αν ταιριάζουν τόσο οι απόψεις μας  

Αδράνεια λοιπόν, η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων ν΄ αντιστέκονται στην οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης.

Γιατί, όμως;

Και γιατί σε μεγαλύτερη ένταση, σε μία χώρα όπως η Ελλάδα; Έχει καμία σχέση με το παρελθόν της;

 

Η αλήθεια είναι πως η στάση του λάιφστάιλ απέναντι στο δυναμικό bdsm είναι βαθύτατα συντηρητική, πουριτανική θα έλεγα.
Δίκην ενός απολιθωμένου ευρωπαϊκού μοντέλου , η «πεφωτισμένη» Ελληνική bdsmιδική νομενκλατούρα, παρ' ότι μειοψηφούσα, προσπαθεί να επιβάλει ετσιθελικά τις... «ποιοτικές» απόψεις της στην πλέμπα που απλά απολαμβάνει την ανωμαλία της.

Δεν είναι καθόλου περίεργο που πίσω από την ηθικίστικη ρητορεία των σταχανοβιτών πουριτανών του λάιφστάιλ (προντομ και λοιπά φρούτα ) συσπειρώνονται και οι συντηρητικοί μάστερς και μίστρεσις. Οι αυτοαποκαλούμενοι νοικοκυραίοι του bdsm , οι οποίοι σκίζουν τα ιμάτιά τους κάθε φορά που κάποιος θα τους πει, αφήστε το μάνιουαλ κάτω και την απομακρυνθείτε από το «κυριαρχία υποταγή με το γράμμα του νόμου» και ελάτε στην φύση.

 

επειδή σε γενικές γραμμές κατάλαβα τι λέτε και anyway και πάλι δεν είμαι σίγουρος τι θέλετε να πείτε

προσωπικά συντηριτισμός δεν έρχετε μέσα από το "βανίλα έρωτα" που δεν πιστεύω πως υπάρχει τέτοιου είδους έρωτας...

αλλά μέσα απο θεωρήσεις απόλυτων Κυριάρχων ,χθες είχα μια συζήτηση με έναν φίλο για τάσεις που θέλουν να εξηγήσουν την κυριαρχία μέσα από γεννητική ανωτερότητα ,μου θυμίζει κάτι τραγικούς ναζιστές επιστήμονες που λέγανε πέρι αρείας φυλής...

επίσης συντηριτισμός εκφράζετε μέσω κάποιων που το εμπορεύοντε τον σαδομαζοχισμό και γενικά τον έρωτα οπότε τους βολεύει να τον περιορίζουν και να τον ελέγχουν μέσα από κανόνες και νόρμες ,έρωτα κάνουμε όχι δολοφονία
βέβαια επειδή το σαδομαζοχισμός είναι extreme spor οφείλουν να υπάρχουν κανόνες ασφάλειας (τέτοια ζητήματα θα έπρεπε να τίθοντε εδώ μέσα πλέον συχνά αλλά anyway ) το να υπάρχει και κανόνας για Lifestyle είναι κάπως control freak καταστάσεις ,όχι ευχαριστουμε δεν θα πάρουμε...


συγνώμη που χρησημοποιώ και αγγλικές λεξούλες τις χρησημοποιώ και στην ομιλία μου ,όπως φαντάζομε και εσείς συνομιλάτε αναλόγως .

 

Συντηρητισμός του lifestyle bdsm vs ανατρεπτικού ριζοσπαστισμού μιας ολοκληρωτικής 'επανάστασης των ηθών'.
Μάλιστα.
Το ερώτημά σας είναι βαθιά πολιτικό και ως τέτοιο δεν προσφέρεται για ξεπέτες. Γι’ αυτό ακριβώς, απαντώ στο γόνατο (!)
Εκτιμώ ότι ιστορικά, κάθε κίνημα που στηρίχτηκε σε επιμέρους ζητήματα (π.χ. φεμινιστές, ομοφυλόφιλοι, οικολόγοι) ακόμα και αν πρωτοπαρουσιάστηκε ως ριζοσπαστικό, δεν κατόρθωσε να γενικεύσει το λόγο του. Ακόμα χειρότερα, τα κινήματα αυτά εκφυλίστηκαν σε επιδιώξεις βασιλικότερες του βασιλέως (βλ. διεκδίκηση δικαιώματος γάμου ομοφυλοφίλων).
Τούτο για μένα είναι αυτονόητο. Δεν κατανοώ γιατί όποιος τη βρίσκει με το να κάνει σεξ δεμένος οφείλει να ενδιαφέρεται και για τις πετρελαιοκηλίδες, γιατί όποιος φρίττει με το λιώσιμο των πάγων να ασχολείται με το κοινωνικό μοντέλο συμβίωσης ομόφυλων ατόμων, και ούτω καθεξής. Εδώ τίθενται τα εξής ζητήματα:
1. Συχνά συγχέουμε τις πρακτικές με την ιδεολογία (παρακαλώ μη βαράτε, είπαμε, είναι μολυσμένη η λέξη, αλλά εγώ είμαι ρομαντική και όπως κι εσείς προσδοκώ ανάσταση νεκρών). Η γιαγιά μου είχε βρει τρόπους να χρησιμοποιεί 10 φορές το ίδιο νερό λόγω λειψυδρίας, όμως ήταν παράλληλα λάτρης των πλαστικών συσκευασιών. Έκανε δηλαδή κάτι επειδή το είχε ανάγκη αλλά αδυνατούσε να το εντάξει σε ένα αξιακό σύστημα.
2. Μια φορά κι ένα καιρό φοριόταν πολύ η καραμέλα «το προσωπικό είναι πολιτικό». Πίπες, κατά την ταπεινή μου άποψη. Ζούμε σε μια εποχή αποθέωσης του ατομικισμού, εκπαιδευόμαστε απ’ τα γεννοφάσκια μας να κοιτάμε την πάρτη μας και να φυλάμε τον κώλο μας καθότι homo homini lupus est. Το προσωπικό είναι πράγματι πολιτικό, στο βαθμό που αφορά σε αδιαπραγμάτευτη συναίνεση με τα κοινώς παραδεδεγμένα. Έτσι, ως πολιτική στάση νοείται σήμερα μόνο η απόλυτη υποταγή. Το πρόβατο που ξεφεύγει απ’ το κοπάδι λαμβάνει την οδηγία να επιβιώσει αν και όπως μπορεί, αλλά εξ ορισμού του στερείται το δικαίωμα του (έτσι κι αλλιώς) ψευδολόγου που παρέχει το φοβερό μόρφωμα της δημοκρατίας του κοπαδιού. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Συνεπώς, πριν εξετάσουμε πόσο πολιτικό δύναται να είναι το προσωπικό, οφείλουμε να επαναπροσδιορίσουμε τι είναι το πολιτικό.
3. Είναι αν μη τι άλλο ευνόητο ότι η κοινωνική αλλαγή δεν μπορεί να βασιστεί σε δεδομένα συγκινησιακού / συναισθηματικού τύπου, παρά μόνο σε διαδικασίες νόησης. Η ψυχοσύνθεσή μου μπορεί να με κάνει καλόψυχο και αλτρουιστή και φιλάνθρωπο αλλά όπως πολύ καλά γνωρίζετε οι όροι τούτοι όχι μόνο δεν είναι επαρκείς, αλλά είναι και δυνάμει επικίνδυνοι. Τα παιδιά των γκέτο δεν γίνονται Τσε προσπαθώντας να απελευθερώσουν της γης τους καταφρονεμένους. Γίνονται τζάνκια και μικροσυμμορίτες και αλέθονται το πολύ ως τα 30 τους. Αν ενθυμούμαι καλώς, ο Τσε ήταν καλοαναθρεμμένος γόνος μεσοαστικής οικογένειας. Η εμπειρία, το βίωμα δεν αρκούν –ίσως ακόμα και να μη σχετίζονται καν- για την συγκρότηση ιδεολογικής (να το πάλι!) ταυτότητας.
Εν κατακλείδι, το σεξ σε όποια του μορφή δεν μπορεί να αποτελέσει αφετηρία για μια ολοκληρωτική επανάσταση, ούτε καν των ηθών. Αντιθέτως, μόνο εφόσον εμπεδωθεί η επείγουσα ανάγκη για επανάσταση και κυρίως οι λόγοι για να την κάνουμε, τότε μόνο θα μπορούμε να μιλάμε και για σεξ-όπως-δεν-το-‘χουμε-ζήσει-ακόμα.

 

@Camera, αρκετά καλή η ανάλυση, αλλά για μένα η έννοια του συντηρητισμού δεν βρίσκεται εκεί. Πιο πολύ εντοπίζεται σε αυτή τη διαπίστωση του κ. Χάινριχ ότι

Είμαι πολύ νιουμπάς εδώ, και από τη στιγμή που μπήκα διαβάζω ασταμάτητα. Με λύπη, λοιπόν, βλέπω να γίνονται αξιακές κρίσεις για όσους θέλουμε να βαράμε/να μας βαράνε δυνατά, όσους ζητάμε/προσφέρουμε την απόλυτη υποταγή από/στον υποτακτικό/κυριό μας και ούτω καθεξής.

 

Απάντηση: ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΟ BDSM

Περιττό να πω πως συμφωνώ με το εισαγωγικό post. Χρόνια εδώ μέσα τα ίδια υποστηρίζω. Βέβαια, όπως πρόσφατα και παλαιότερα έγραψα, το μέσο δείγμα των ανθρώπων που ασχολούνται με το BDSM δε διαφέρει από ιδεολογικής, κοινωνικής, μορφωτικής και πολιτισμικής άποψης από οποιοδήποτε δείγμα πληθυσμού που γράφει σε forums. Δε θα περίμενε κανείς κάτι άλλο όταν το BDSM περιχαρακώνει τον εαυτό του στα πλαίσια μιας σειράς ερωτικών βίτσιων – extreme sport όπως εύστοχα αναφέρθηκε πιο πάνω. Ποιος θα περίμενε από ανθρώπους που κάνουν πχ. Bungee jumping να έχουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα που να τους ξεχωρίζει από τους άλλους?

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, το BDSM, λόγω κάποιας μορφολογικής (και όχι ουσιαστικής) συγγένειας με κάποιες ελευθεριακές καταστάσεις συγκεντρώνει το κριτικό ενδιαφέρον μιας μερίδας απομειναριών της πάλαι ποτέ σεξουαλικής επανάστασης σαν και του λόγου μου και διαφόρων νοσταλγών των κοινωνικών οργασμών.

Όταν κανείς δεν πάει αντίθετα ή λοξά στο ρεύμα θα πάει ακριβώς εκεί που πάει το ρεύμα. Το αίτημα του BDSM να γίνει κοινωνικά αποδεκτό και να του δοθεί όλος ο κοινωνικός χώρος που δίνεται σ’ όλους τους υπόλοιπους πολίτες (λογικό αίτημα) είναι τόσο ανατρεπτικό όσο και το αίτημα των ταξιτζήδων να μπαίνουν στις λεωφορειολωρίδες, ή για να είμαι πιο ακριβής, το αίτημα των μουσουλμάνων να φορούν μανδήλα.

Η πρόβλεψή μου είναι πως τα θέματα αυτά θα λυθούν σύντομα (ήδη συμβαίνει) και στην Ελλάδα με τη βοήθεια και του επιχειρηματικού κόσμου. Όπως η σεμνότυφη κοινωνία μας ενσωμάτωσε ταχύτατα (και βαρέθηκε ήδη) την ανάρτηση πορνοπεριοδικών στα περίπτερα και λοιπές σεξεμπορικές δραστηριότητες (καθότι η απρόσκοπτη και ελεύθερη λειτουργία της οικονομίας αποτελεί πλέον την απόλυτη κοινωνική προτεραιότητα και το κυρίαρχο ιδεολογικό μήνυμα(*)), το BDSM ως νέο προϊόν, θα βρει σύντομα τη θέση του στα σαλόνια των περιοδικών, στα μεσημεριανάδικα και στη νυχτερινή ζωή, με θαμώνες BDSMers αλλά κυρίως Vanilla που έχουν την αγοραστική δύναμη και την τάση να δοκιμάζουν τις καινούργιες μόδες και προϊόντα στην απέλπιδα προσπάθειά τους να ξεχάσουν την αφόρητη πλήξη τους.

Τότε πλέον θα πρέπει να καταβληθούν ακόμα πιο εντατικές προσπάθειες (υποθέτω κυρίως ενδυματολογικές και σκηνογραφικές) για να συντηρηθεί η περιβόητη επίπλαστη διαφορά μεταξύ BDSM και Vanilla η οποία, αν υπάρχει, είναι τεχνικής φύσεως (διαδικασία επίτευξης οργασμού όπου αντί για προκαταρκτικά χάδια πίπτει ράβδος - ζήτημα βίτσιου), ενδυματολογίας, κωδίκων επικοινωνίας ή έστω, θέμα ιδιωτικής φύσεως που αφορά στη μορφή των σχέσεων (ανταλλαγών εξουσίας, συμβολαίων, περιορισμών ούρησης, κλπ) του ζεύγους και ίσως μερικών ερωτικών φίλων τους. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη να υπάρχει και να συντηρείται αυτός ο μύθος BDSM vs Vanilla ελλείψει ουσιαστικής βάσης αυτοπροσδιορισμού. Εξυπηρετεί μεταξύ άλλων την αυτοπροβολή, αυτοδικαίωση και αλληλοδικαίωση των μελών της BDSM μικροκοινωνίας, προσφέρει επιείκεια και κάνει ελαστικά τα ουσιαστικά κριτήρια αποδοχής των άλλων δινοντας υπόσταση ακόμα και σε καμένους, απαλύνει το τεράστιο ηθικό κομφούζιο των βαθύτατα στραπονιζομένων ομοφόβων, κλπ.

Έχοντας κατανοήσει πλέον αυτά τα πράγματα δεν χρειάζεται να τα βάζουμε με το BDSM. Αρκεί να βάλουμε τo ΒDSM στη θέση που πραγματικά έχει.

(*) εδώ Dolmance βρίσκεται η οριστική διάλυση των όποιων αντιστάσεων της "ορθόδοξης κοινωνίας" τα τελευταία 200 χρόνια

 

Συμφωνώ με τους άνωθεν κυρίους.

Ωστόσο, φρονώ πως ως ένα βαθμό τεκμαίρονται οι προσδοκίες σχετικά με το υπόβαθρο των συμμετεχόντων. Οι αποκλίνουσας αισθητικής ερωτικές προτιμήσεις ίσως να μην είναι τόσο σπάνιες όσο βαυκαλίζονται πιστεύοντας αρκετοί συμμετέχοντες και η σχετική συνειδητότητα δεν προαπαιτεί ιδιαίτερη καλλιέργεια, πάραυτα ο τρόπος που το θέμα προσεγγίζεται από έναν- έστω μικρό- αριθμό είναι δηλωτικός ιδιαιτέρως αξιόλογων στοιχείων. [Χαρακτηριστικό και εύκαιρο παράδειγμα, οι προαναφερθέντες κύριοι.]

Αν μου επιτραπεί μια αναλογία, καίτοι εσχάτως λιμαίνονται το motorsport (σε επίπεδο club) χυδαία λαϊκιστικά στοιχεία δεν εμφυλοχωρούν chavs. Σε επίπεδο δε classic ή vintage, εκλείπουν ακόμα και οι lάdηδες. Όπως δεν πρόκειται να βρεθεί σκυλόφρωνας σε χώρο που παίζει ο Θ. Πολυχρονάκης.