Περί Κυριαρχίας και ορίων ερωτήματα.

Με τον όρο «όριο» συχνά αποκαλούμε μεταφορικά κάποιο ακραίο σημείο. Κάποια νοητή ευθεία που δεν γίνεται να ξεπεραστεί. Τα όρια στο BDSM κατά κύριο λόγο είναι συνώνυμα με την λέξη υποτακτικός. Ας δοκιμάσουμε να κάνουμε μια βουτιά όμως και ας εξετάσουμε τα όρια από την μεριά του Κυρίαρχου.
Για χρόνια κάτι που θα μπορούσα να αναφέρω σαν όριο μου ήταν οι βελόνες. Κλήθηκα πρώτα να ξεπεράσω αυτό το όριο μου, πριν το δοκιμάσω πάνω σε κάποιον. Είναι αδύνατον κάποιος Κυρίαρχος να απαιτήσει να ξεπεραστούν κάποια όρια που ο ίδιος, όχι μόνο δεν έχει ξεπεράσει, αλλά ούτε καν ακουμπήσει.
Δοκιμάζω να θέσω μερικές ερωτήσεις που τριγυρίζουν μέσα στο κεφάλι μου και ακόμα δεν έχω σαφείς απαντήσεις.…
Έχουμε ανακαλύψει όρια; Πώς ένας κυρίαρχος χαρακτηρίζει κάτι σαν σκληρό του όριο; Τι τον οδηγεί να ξεπεράσει κάποια από αυτά; Με τι τρόπους μπορεί να το καταφέρει; Παίζει ρόλο άραγε ο υποτακτικός στο να ξεπεραστούν κάποια όρια;
Στην διαδικασία της επέκτασης των ορίων ενός υποτακτικού, ρόλο «εμψυχωτή» έχει ο Κυρίαρχος. Στην διαδικασία της επέκτασης κάποιου ορίου του Κυρίαρχου ποιος; τι;

 

Προτού αρχίσουμε όμως την κουβέντα, δεν λύνουμε ένα εννοιολογικό ζήτημα; Θα πιαστώ από τις βελόνες που ανέφερες, διότι και για μένα αποτελούν, χμ, ας πούμε άβατο.

Θέτω το ζήτημα επειδή το όριο το φαντάζομαι σαν επέκταση αυτού που ήδη κάνει κανείς. Π.χ. όριο θεωρώ το σημείο όπου, για διάφορους λόγους, σταματώ να μαστιγώνω. Οι βελόνες για μένα αποτελούν ολόκληρη περιοχή στην οποία δεν θέλω καν να πάω. Δεν είναι ότι με σκιάζει. Είναι ότι, πώς να το πω, δε με θέλγει καν, το αντίθετο μάλιστα, λειτουργεί από την ανάποδη. Είναι όριο, λοιπόν, αυτό;

Δηλαδή, για μένα οι βελόνες δεν είναι ένα νοητό σημείο μιας ευθείας. Είναι μια ολόκληρη ευθεία, που κινείται προς εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

Θα ήθελα, Sadal Melik, να ξεκαθαρίσω λίγο αυτό μέσα μου, προτού απαντήσω, και εδώ η βοήθεια όλων είναι απαραίτητη.

 

Κάτι τέτοιο υποθέτω πως αποκαλείτε σκληρό όριο. Όριο αδιαπραγμάτευτο. Φυσικά και είναι όριο σου την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

 

Μήπως λοιπόν στη συζήτηση που ανοίγεις πρέπει να γίνει διάκριση ανάμεσα στα "αδιαπραγμάτευτα" όρια, και τα άλλα, τα "κοινά" (πώς αλλιώς να τα πω; ) όρια;

Ή νομίζεις ότι δεν έχει σημασία;

 

Το ότι κάτι αποτελεί σκληρό σου όριο την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεν σημαίνει πως θα ισχύει για πάντα. Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία των σκληρών ορίων.
Νομίζω πως μια κουβέντα γύρω από τα όρια χωρίς να βάλουμε κάποιους περιορισμούς θα είναι ενδιαφέρουσα.

 

Απάντηση: Περί Κυριαρχίας και ορίων ερωτήματα.

Έχουμε ανακαλύψει όρια;

Σαφέστατα. Όλοι μας έχουμε, πιστεύω. Βεβαίως, όντας στην "από πάνω" πλευρά, δεν καθόμαστε συνήθως να το πολυαναλύσουμε μιά και (θεωρητικά τουλάχιστον) πάντα εμείς είμαστε που "κάνουμε μάνα" στο παιχνίδι, κι έτσι το "αυτό μ' αρέσει - εκείνο δε μ' αρέσει", μοιάζει αρκετό.


Πώς ένας κυρίαρχος χαρακτηρίζει κάτι σαν σκληρό του όριο;

Το "σκληρό όριο" γιά τον Κυρίαρχο, δεν μου είναι σαφές: Είναι κάτι που θα ήθελα να το κάνω μα δεν τολμώ; Ή κάτι που θα μπορούσα να κάνω, αλλά δεν με συγκινεί καθόλου, είμαι σίγουρος πως ποιοτικά δεν θα κερδίσω τίποτε αν το κάνω; Ή κάτι που με απωθεί τόσο που ούτε να το κάνω μπορώ, ούτε και θέλω; Ή μήπως κάτι που θα μπορούσα να κάνω, και θα το ήθελα, αλλά δεν το κάνω επειδή το θεωρώ ανήθικο; Σε όλες αυτές τις κατηγορίες, μπορεί να υπάρχουν όρια γιά μένα. Πώς ακριβώς όμως ορίζουμε το βαθμό "σκληρότητας";


Τι τον οδηγεί να ξεπεράσει κάποια από αυτά;

Αν μιλάμε γιά το αίτιο και όχι γιά τον τρόπο, η επιθυμία. Η επιθυμία είτε γιά να κάνει κάτι που ως ιδέα του αρέσει αλλά τον προβληματίζει η πραγματοποίησή της, είτε η επιθυμία γιά αποτελεσματική κυριαρχία, είτε η επιθυμία γιά κυριαρχία όχι μόνο αποτελεσματική, αλλά και ικανοποιητική όχι μόνο γιά τον ίδιο, αλλά και γιά τον υποτακτικό. Ή βεβαίως, όλα τα προηγούμενα, μαζί. Εξαρτάται πιστεύω από το πώς βλέπει ο καθένας τα πράγματα, από το ποιά ακριβώς είναι τα κίνητρά του.


Με τι τρόπους μπορεί να το καταφέρει;

Προσπαθώντας. Προχωρώντας ίσως με αργά, μικρά, σίγουρα βηματάκια στην αρχή (ξέρουμε να το δείχνουμε, να το διδάσκουμε αυτό, δεν ξέρουμε λοιπόν να το εφαρμόσουμε και σε μας τους
ίδιους; ). Και ασφαλώς πιστεύω, με την αρωγή (θα μπορούσα ίσως να πω και "ανοχή" εδώ) του υποτακτικού. Δεν νομίζω πως τα όρια ξεπερνιούνται σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, και κάποιος πρέπει να "βάλει πλάτη" (αν κι εδώ ίσως δεν είναι απαραίτητα τα εισαγωγικά) και στο πρακτικό κομμάτι.


Παίζει ρόλο άραγε ο υποτακτικός στο να ξεπεραστούν κάποια όρια;

Σοβαρότατο, όπως είπα και πριν. Και όχι μόνο γιατί αν δεν υπάρχει γιά να βάλει την πλάτη, όρια δεν ξεπερνιούνται, αλλά κι επειδή έχει κι εκείνος επιθυμίες που πρέπει να ικανοποιούνται (αυτό το δεύτερο βεβαίως, μόνο γιά Κυριάρχους που δεν πιστεύουν πως αρκεί η υποταγή και μόνο γιά να είναι πλήρως ικανοποιημένος ο υποτακτικός, και ενδιαφέρονται γιά να συμβαίνει αυτό).


Στην διαδικασία της επέκτασης των ορίων ενός υποτακτικού, ρόλο «εμψυχωτή» έχει ο Κυρίαρχος. Στην διαδικασία της επέκτασης κάποιου ορίου του Κυρίαρχου ποιος; τι;

Και πάλι, αν μιλάμε γιά την πρωτογενή πηγή και όχι γιά τα μέσα ή γιά τις "βοήθειες" που μπορεί κανείς να βρει και να πάρει, η επιθυμία του. Γιά αποτελεσματική και ικανοποιητική (εκατέρωθεν) Κυριαρχία.





( Αμάν Sadal, με κούρασες. Τόσα χρόνια ασχολείσαι μ΄αυτά, καμμία απάντηση δεν είχες καταφέρει να βρείς μόνος σου;   ).

 

Αν ακολουθήσω τη λογική πάνω στην οποία στηρίζεται το μήνυμα και οι ερωτήσεις σου θα πρέπει
να ορίσω σαν "όρια" μου τα οποία μάλιστα θα πρέπει οπωσδήποτε να "σπάσω" τις μισές σχεδόν απο
τις εκατοντάδες περισότερο ή λιγότερο διαδεδομένες "πρακτικές" και "τεχνικές" που χρησιμοποιούνται
ευρέως ή μη στο bdsm.

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν αντιλήφθηκα τη μη εμπλοκή μου με αυτες ως "όριο". Η πρόταση σου
"θα μπορούσα να αναφέρω σαν όριο μου τις βελόνες" έχει για μένα την ίδια αξία με την πρόταση
"δεν μου αρέσουν τα ξυνόμηλα". Δεν μου αρέσουν οι βελόνες δεν τις χρησιμοποιώ, δεν μου αρέσουν
τα ξυνόμηλα δεν τα τρώω. Δεν είναι 'όρια" αυτα, είναι προσωπικές αρέσκειες και απαρέσκειες.

Απο την αλλη βέβαια υπάρχουν πάντα πράγματα τα οποία θα μπορούσαν να προσφέρουν ικανοποίηση
σε ένα Κυρίαρχο αν τα έκανε, αλλά δεν τα κάνει. Το ερώτημα σε αυτη την περίπτωση είναι αν ο φόβος
ο οποίος λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δικαιολογημένος, στηρίζεται
δηλαδή σε κάποιο λογικό υπόβαθρο ή ή είναι κάποιος παράλογος, αδικαιολόγητος ασυνείδητος φόβος ο
οποίος δεν στηρίζεται πουθενά.

Στο παράδειγμα σου με τις βελόνες αυτό που έχει σημασία αφορά στο ερωτημα του ποιός ήταν ο φόβος πίσω
απο την αδυναμία σου να φέρεις σε πράξη κάτι το οποίο θα σου πρόσφερε ικανοποίηση (εδώ πέρνω ως
δεδομένο ότι είχες τη συγκατάθεση της σκλάβας σου). Αν ο φόβος αφορούσε τη θέα του αίματος ας πούμε,
αν λίγες σταγόνες αίμα σε έκαναν να το "βάζεις στα πόδια", τότε ναι μπορείς να πεις ότι "έσπασες" ενα προσωπικό
σου όριο, ξεπέρασες το φόβο ΄που σου προκαλούσε η θέα του αίματος.

Αν όμως ο φόβος σου αφορούσε στην επίγνωση της άγνοιας σου για το αντικείμενο και τη σκεψη ότι θα μπορούσες
να προκαλέσεις ζημιά στην υποτακτική σου εξαιτίας αυτης της άγνοιας τότε δεν έσπασες κανένα "όριο". Αυτός ο φόβος
είναι υγιής, και αλοίμονο σε αυτον που δεν τον έχει. Αλοίμονο αν ο καθε άσχετος έπερνε μια ντουζίνα βελόνες και άρχιζε
να τρυπάει όπου έβρισκε με σκοπό να αποδείξει ότι είναι άξιος Κυρίαρχος .Αν ισχύει λοιπόν το προηγούμενο αυτό που
έκανες είναι να υλοποιήσεις την απόφαση σου να αρχίσεις να αποκτάς εμπειρία σε κάτι που τόσο εσυ όσο και η σκλάβα
σου βρισκετε συναρπαστικό και διεγερτικό. Και αυτό είναι όλο.

 

Εξαιρετική η πρωτοβουλία του νηματοθέτη να ξεκινήσει συζήτηση για το θέμα των ορίων από την σκοπιά του Κυρίαρχου. Για να απαντήσω στο ερώτημά του θα αναφέρω πρώτα την προσωπική μου φιλοσοφία ώστε να είναι σαφές υπό ποιο πρίσμα αντιμετωπίζω το ζήτημα.

Δεν αντιλαμβάνομαι το BDSM ως μια μορφή πρωταθλητισμού όπου κάθε φορά πρέπει να σπάμε το ατομικό μας ρεκόρ με μια καλύτερη επίδοση, ούτε ως ορειβασία όπου το ζητούμενο είναι η κατάκτηση μιας ακόμη απρόσιτης κορυφής. Το βλέπω πρωτίστως ως απόλαυση κι ηδονή. Σύμφωνα μ’ αυτό το κριτήριο σημασία δεν έχει τόσο το να επεκτείνεις διαρκώς τα όριά σου, (η αέναη αναζήτηση νέων ορίων κι η συνεχής επέκταση των υπαρχόντων ενίοτε υποδηλώνει το ανικανοποίητο του χαρακτήρος), όσο το να κατασταλάξεις στις δραστηριότητες που σου χαρίζουν την μέγιστη δυνατή ικανοποίηση και κυρίως να βρεις τους κατάλληλους παρτενέρ για να πραγματοποιήσεις τις φαντασιώσεις σου.

Η προσωπική μου εμπειρία ήταν λίγο παράξενη. Και οι δύο υποτακτικές με τις οποίες σχετίστηκα στη ζωή μου ήταν σαφώς πιο έμπειρες και «ακραίες» από μένα. Σχήμα οξύμωρο: ο Κυρίαρχος είχε περισσότερα όρια κι αναστολές από τις σκλάβες του. Βρέθηκα προ διλήμματος. Αν αποφάσιζα να επεκτείνω τα όριά μου κάνοντας πράγματα που δεν με ερέθιζαν πραγματικά μόνο και μόνο για να τις ικανοποιήσω, τότε κατ’ ουσίαν δεν θα μεταβαλλόμουν σε υπηρέτη των επιθυμιών τους; Αν πάλι αδιαφορούσα για τις προτιμήσεις τους προτάσσοντας τις δικές μου ανάγκες, δεν ρίσκαρα να τις δυσαρεστήσω και να τις χάσω; Άπειρος καθώς ήμουν την πρώτη φορά, ενστικτωδώς επέλεξα την λύση νούμερο ένα. Αποδείχτηκε αδιέξοδη, όλη η απόλαυση πήγε περίπατο. Την δεύτερη φορά, πιο συνειδητά διάλεξα τον άλλο δρόμο. Τα αποτελέσματα ήταν καλύτερα, η σχέση διήρκεσε περισσότερο κι είχε πολλές όμορφες στιγμές, τελικά όμως οδηγήθηκε στην φθορά και στον χωρισμό.

Από τις εμπειρίες μου αυτές αποκόμισα κάποια συμπεράσματα. Κατά την ταπεινή μου γνώμη το Α και το Ω της επιτυχίας σε μια σχέση Κυριαρχίας είναι η επιλογή του κατάλληλου συντρόφου και κατάλληλος σύντροφος είναι κάποιος με τον οποίο διαπιστώνεται συμβατότητα διαστροφών και ορίων. Αυτή η κατ’ αρχήν συμφωνία δεν αποκλείει περαιτέρω πειραματισμούς κι εξερευνήσεις απλά τους τοποθετεί σε πιο ρεαλιστική και συναινετική βάση.

Έμαθα επίσης να διαχωρίζω τα όριά μου σε τρεις κατηγορίες. Υπάρχουν πράγματα που δεν κάνω επειδή δεν μου αρέσουν και δεν μ’ ερεθίζουν σεξουαλικά. Τα αποκαλώ προσωρινά όρια διότι αν αύριο αλλάξω γνώμη μπορεί και να τα δοκιμάσω. Είναι θέμα προσωπικού γούστου οπότε δεν αντιδικώ γι’ αυτά, ούτε κατακρίνω όσους τα εφαρμόζουν. Η κοπρολαγνεία πχ. εντάσσεται σ’ αυτή την κατηγορία.

Υπάρχουν όμως και πράξεις από τις οποίες απέχω επειδή αντιβαίνουν στον νόμο ή στην προσωπική μου ηθική. Ακόμη κι αν μου άρεσαν και πάλι θα προσπαθούσα να τις αποφύγω. Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, ενδεικτικά αναφέρω την αποπλάνηση ανηλίκων, την αγοροπωλησία ή την εκπόρνευση. Τα όρια αυτά είναι για μένα απαραβίαστα. Ταυτόχρονα προτρέπω όσους βρίσκονται στον χώρο μας να κάνουν το ίδιο για το συμφέρον όλων μας κι επικρίνω τις αντίθετες απόψεις.

Το μεγαλύτερο όμως όριο είναι οι δυνατότητές μου. Υπάρχουν διαστροφές που και νόμιμες είναι και εξαιρετικά διεγερτικές, πλην όμως υπερβαίνουν τα όσα μπορώ να κάνω ή θα ήταν επικίνδυνο να τις πραγματοποιήσω. Κάποιες μορφές δεσίματος ανήκουν σ’ αυτή την κατηγορία. Κατανοώ πως η περίπτωσή μου είναι ιδιάζουσα και πως οι υγιείς Κυρίαρχοι διαθέτουν απείρως περισσότερες ικανότητες και δυνατότητες, εντούτοις νομίζω πως καλό είναι ο κάθε Κυρίαρχος με στοιχειώδη υπευθυνότητα, πριν επιχειρήσει μια ενέργεια, ν’ αναρωτηθεί κατά πόσο μπορεί όντως να την φέρει σε πέρας δίχως να θέτει σε κίνδυνο την ψυχική ισορροπία, την ζωή ή την σωματική ακεραιότητα του υποτακτικού του.

Υ.Γ.: MindMaster, σου χρωστώ αρκετά rep τον τελευταίο καιρό. Μήπως πρέπει να τα ενεργοποιήσεις ξανά;
 

 

Εμενα παλι,δεν μ'αφηνουν ακομα να σου (ξανα)δωσω ρεπ , οποτε παρ'το δημοσιως.

 

Χαρακτηρίζω κάτι σαν 'όριο' όταν από αυτό αποκομίζω ανάμεικτα και αντιφατικά συναισθήματα. Από την πρόκληση πόνου επί παραδείγματι αποκόμιζα έντονη χαρά, από τη θέα σωματικών υγρών, όπως το αίμα, χαρά και ταυτόχρονα ταραχή, μια ευχάριστη ταραχή. Γνωρίζω ότι στη θέα μεγάλης ποσότητας αίματος, αλλά και στην περίπτωση όπου αυτό μου μυρίζει τόσο ώστε να μην μπορώ να πάρω μια νηφάλια ανάσα ταράζομαι ανησυχητικά. Ορθότερα, ταράζομαι τόσο, ώστε κρίνω ότι δεν έχει κανένα νόημα για εμένα μια τέτοια δραστηριότητα από εκείνο το βαθμό ταραχής και έπειτα. Είμαι αρρωστοφοβική και έχω συχνά την ιδεοληψία ότι μου 'μυρίζει' 'θάνατος'. Έχει τύχει να εξεμήσω την τροφή μου από την αηδία στη θέα παραμορφωμένου σώματος. Επίσης έχει τύχει να νιώθω εξαιρετικά δυσάρεστα και ενοχικά από την πρόκληση βλάβης. Θεωρώ τα παραπάνω ενδείξεις παθογενούς κατάστασης και σαφώς υπέρβασης των ορίων.

Θα έλεγα ότι διεύρυνση των ορίων του κυρίαρχου μέλους μιας σχέσης μπορεί να επιτευχθεί, αν βαθμηδόν επιτυγχάνει να διαχειριστεί ολοένα και μεγαλύτερη ένταση (δεν θα την ονομάσω πια ταραχή), μετουσιώνοντάς τη σε χαρά. Δίχως το στοιχείο του πανικού και της δυσφορίας.

Αν κάτι τέτοιο είναι ευκταίο, σίγουρα δεν μπορεί να οριστεί μονοσήμαντα. Γνώρισα έναν κύριο στο παρελθόν, ο οποίος εντός μιας M/s σχέσης είχε προχωρήσει σε αρκετά ακραίες τακτικές πόνου, ενώ ούτε ο ίδιος ήταν μαζοχιστής, ούτε η σύντροφός του σαδίστρια. Στην ερώτηση ΄γιατί;', εισέπραξα την απάντηση 'επειδή θέλαμε να το ζήσουμε', την οποία κατανοώ απολύτως (μου αρέσουν τα ταξίδια, γενικώς), αλλά με την οποία διαφώνησα τότε. Δεν είδα ποτέ το s/m σαν ένα ταξίδι που έζησα με τους συντρόφους μου, αλλά σαν μια δραστηριότητα που για εμένα ήταν έξωθεν επιβεβλημένη ως αναγκαία, και στην οποία προχωρούσα για να ικανοποιηθώ εγώ, ως τη μετάβασή μου από την αφετηρία μου στον προορισμό μου -ας ειπωθεί έτσι- και το σύντροφό μου ως το μέσο της μεταφοράς μου. Θα είχε νόημα για εμένα να το αναπτύξω αυτό περισσότερο αλλά καταλαβαίνω ότι δεν άπτεται του θέματος που θα ήθελες να συζητηθεί εδώ.

 

Απάντηση: Περί Κυριαρχίας και ορίων ερωτήματα.

Όταν το τρίπτυχο «εγχειρίδιο» του bdsm έχει ως επικεφαλίδες τις τρεις γνωστές αδελφές Ασφάλεια-Λογική-Συναίνεση, τότε η έννοια του ορίου θεωρείται εκ των ουκ άνευ.
Αίσθησή Μου είναι ότι υπάρχουν δύο ειδών όρια.
Τα πρωτογενή και τα δευτερογενή.
Τα πρώτα είναι τα προσωπικά όρια του καθενός Μ/μας.Τι θέλει και τι μπορεί ο καθένας.
Τα δεύτερα πατάνε πάνω στα πρώτα .Όταν μέσα Μ/μας αποκρυσταλλώσουμε τι πραγματικά θέλουμε και μπορούμε, τότε τα υπόλοιπα θα αναβλύσουν πηγαία, αρκεί να έχουμε υπάρξει ειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς Μ/μας τη δεδομένη εκείνη στιγμή.
Αν για παράδειγμα κάνω session σε δεδομένη στιγμή προς επίδειξη, για να δείξω τι Μαστεράς είμαι, τότε το παιχνίδι το έχω χαμένο από τα αποδυτήρια.
Όλα τα μετέπειτα είναι απλά διαδικαστικές λεπτομέρειες και αχανής περιπτωσιολογία.

Και κάτι ακόμα μιάς και ο νηματοθέτης θέλει να εστιάσει στην πλευρά του Κυριαρχικού όντος.
Θέλει προσοχή και αυτοέλεγχο στο κομμάτι του περίφημου «πίγκ-πογκ» μεταξύ των «παρατεταγμένων» μερών.
Συχνά πυκνά το υποταγμένο μέρος τείνει να θέλει να χειραγωγήσει τη σχέση έμμεσα και καθοριστικά.
Υποβάλει επιθυμίες και απαιτήσεις προς το έτερο Μέρος με αποτέλεσμα αν αυτές δεν ελεγχθούν δραστικά να «πηγαινοέρχονται» αέναα και να διαβρώνουν τη σχέση.

 

Τελικά μου φαίνεται πως είχα δίκιο όταν επέμενα στον καθορισμό της έννοιας όριο. Μέχρι στιγμής έχω διαβάσει πολύ ωραία πράγματα εδώ. Και αντλώντας κατιτίς από όλα τους, καταλήγω πως, σε ό,τι αφορά εμένα προσωπικά, όριο είναι η διαχωριστική γραμμή που με χωρίζει από αυτό στο οποίο θα ήθελα να φτάσω, αλλά στο οποίο, υπό τις παρούσες συνθήκες, δυσκολεύομαι —για τους άλφα ή βήτα λόγους— να φτάσω.
Έτσι, κατ' εμέ, δεν εμπίπτουν σε καμία περίπτωση στην έννοια του ορίου πράγματα που μου είναι απολύτως αδιάφορα (ούτε καν απωθητικά!), πράγματα που ενώ γνωρίζω την ύπαρξή τους δεν μου περνάει καν απ' το μυαλό να κάνω.

Τέλος, συμφωνώ 100% με την παρακάτω δήλωση του Vautrin:

"Δεν αντιλαμβάνομαι το BDSM ως μια μορφή πρωταθλητισμού όπου κάθε φορά πρέπει να σπάμε το ατομικό μας ρεκόρ με μια καλύτερη επίδοση, ούτε ως ορειβασία όπου το ζητούμενο είναι η κατάκτηση μιας ακόμη απρόσιτης κορυφής. "