Υπομονή

Υπομονή θα πει…*

…να πονάς αλλά να μην καταβάλλεσαι.
…να πονάς αλλά να μην παραφέρεσαι.
…να πονάς αλλά να μην μεμψιμοιρείς.
…να πονάς αλλά να μην γκρινιάζεις.
…να πονάς αλλά να μην γίνεσαι αντικοινωνικός.
…να πονάς αλλά να μην γίνεσαι πρόβλημα στο περιβάλλον σου.
…να πονάς αλλά να μένεις ολόρθος.
…να πονάς αλλά να χαμογελάς.
…να πονάς αλλά να προσφέρεις.
…να πονάς αλλά να ελπίζεις.

(*από φυλλάδιο του Κατηχητικού, με μικρές παραλλαγές)

Και συμπληρώνει [ο Διαβάτης] :

Να πονάς, αλλά να αναζητάς την αιτία του πόνου σου, μην μένεις αδρανής.
Να πονάς, αλλά να γίνεσαι σοφότερος απ’ τον πόνο σου αυτό.
Να πονάς, αλλά να μην μένεις προσκολλημένος στον πόνο σου.
Να πονάς, αλλά να αγωνίζεσαι…
Να πονάς , αλλά να κρατάς γερά τον Κύριο απ΄ το ιμάτιο
... να αγωνίζεσαι επίμονα για να εξαλείψεις την αιτία που σε κάνει να πονάς...
... ώστε να νοιώθεις τον πόνο σου σαν νάναι φάρμακο ,
....και σαν την δύναμη που σε φέρνει πιο κοντά στον Κύριο , και να μην πονάς πια!
... ώστε να γίνεσαι κι΄ εσύ δύναμη και στήριγμα για άλλους που πονούν και υποφέρουν.
(Πηγή: Οδεύοντας ...: Υπομονή θα πει ... ,με μικρές παραλλαγές)

Έχω πλέον την βάσιμη υποψία ότι η Χριστιανική θρησκεία, δοξασία και τελετουργικό, αποτελούν, συνειδητά ή ασυνείδητα, τη ραχοκοκαλιά του BDSM. Με τη διαφορά ότι υπάρχει μία σημαντική μετατόπιση του κέντρου βάρους από την πνευματικότητα στη σωματικότητα (με τον τρόπο που την εννοεί ο Blake).

Ίσως εάν δεν υπήρχε ο Χριστιανισμός να μην υπήρχε το BDSM. Ποια η άποψή σας;

ΥΓ. Το νήμα δεν πραγματεύεται θέματα θρησκείας, αλλά τις πηγές του BDSM. Σέβομαι το δικαίωμα όλων στην θρησκευτική πίστη τους.

 

Απάντηση: Υπομονή

Ο τροπος που εσυ βιωνεις το βδσμ Δωρα σιγουρα εχει να κανει με την σταση που κρατουσαν οι ιερομαρτυρες του Χριστιανισμου.
Εγω ομως δεν βλεπω τον πονο σαν μεσο εξαγνισμου η ενωσης με τον Κυριο.
Ο πονος ειναι χρησιμος γιατι μου υποδεικνυει οτι το σωμα μου δεχεται επιθεση. Στον βαθμο που και μεχρι του σημειου οπου, αυτο μετουσιωνεται σε ηδονη,παει καλα.Απο κει και υστερα ομως η επιδιωξη μου ειναι η θεραπεια του αιτιου που τον προκαλει.Δεν θελω να μαθω να τον υπομενω,ουτε να ζω μ'αυτον.
Δεν εστερνιζομαι το ομοιοπαθητικο βδσμ και δεν πιστευω και σε κανενα Κυριο εξ αλλου για να περασω των παθων μου τον ταραχο ωστε να φτασω κοντα του..

Υ.Γ Και επειδη ακριβως δεν πιστευω σε κανενα Κυριο Δικαιο,Πανσοφο κλπ κλπ δεν εχω καμμια θεση στο αλλο,παραλληλο νημα που ανοιξες.

 

Απάντηση: Υπομονή

Αν δεν υπήρχαν ψυχολογικά κενά (με πυρήνα την ενοχή) δε θα υπήρχε ούτε χριστιανισμός ούτε BDSM.

 

Απάντηση: Υπομονή


Κι εγώ είχα από πολύ καιρό την υποψία, αγαπητή dora, πως η απαρχή του bdsm γιά σένα, βρισκόταν ακριβώς στις χριστιανικές σου καταβολές. Και να που αποδεικνύεται βάσιμη...

Σαφώς όμως, δεν ισχύει το ίδιο γιά όλους μας. Μην ξεχνάς ότι κάποιους ο χριστιανισμός δεν κατάφερε καν να μας αγγίξει, πολλώ δε μάλλον, να μας καθορίσει.
Την απαρχή του bdsm γενικά λοιπόν, μην την ψάχνεις στη θρησκεία, και τα απωθημένα που αυτή δημιουργεί. Ειδικά, πιστεύω πως ναι, σωστά την εντόπισες...

 

Απάντηση: Υπομονή

Να ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παράγωγο του νήματος
ανεξάρτητα από βαθμό αποδοχής θρησκευτικών δογμάτων ενός εκάστου.
Συμπληρώνω άλλα δύο στοιχεία εκτός της ενοχής.
Φόβο και φάσμα συντέλειας.
Πολλές διαδεδομένες θρησκείες καλλιεργούν συστηματικά
το δέος του ανθρώπου απέναντι στην «τιμωρία».
Είτε ονομάζεται δευτέρα παρουσία, είτε αρμαγεδών,
είτε οτιδήποτε, καπηλεύονται το φυσικό ανθρώπινο φόβο
απέναντι στην ανώτερη δύναμη.
Φρονώ ότι κάτι ανάλογο αντιβαίνει κάθετα στις όποιες αρχές
του BDSM στο οποίο ο φόβος επιβάλλεται να αρχίζει και να ολοκληρώνεται
μόνο με σκοπό την ηδονή και τίποτα άλλο.
Όσο για την ενοχή, δεν μπορώ να παραβλέψω ουκ ολίγες περιπτώσεις
που αποτέλεσε αφετηρία για την μύηση στον τρόπο.
Θαυμάσια ιδέα η αντιπαραβολή συμβατών και ασύμβατων δομικών στοιχείων
μεταξύ θρησκείας και BDSM.

 

Υπάρχει κάποιος Κ εδώ πέρα που δεν διδάσκει την υπομονή στην σκλάβα του;

Υπάρχει κάποιος Κ που δεν απεχθάνεται την κλαψομουνιά και την έλλειψη δράσης, την γκρίνια, το drama queening, την έλλειψη αντοχής, την ψυχική κατάρρευση - άνευ σοβαρού λόγου; (ο σοβαρός λόγος από πυρηνικό ολοκαύτωμα και πάνω) 

Γιατί υποθέσατε κατευθείαν ότι ο πόνος προκαλείται από τον Κ; @underherfeet, κι εγώ δεν βλέπω τον πόνο ως μέσο εξαγνισμού και ένωσης με τον Κύριο. Ποιο λόγο θα είχε ο σύντροφός μου να με πονέσει εάν δεν αποτελεί μέσο ερωτικής έκφρασης, επιθυμητό και για τους δυό μας, ακόμη και στα επίπεδα που δεν μου είναι επιθυμητό; (σχήμα οξύμωρον, αλλά απαραίτητη η διευκρίνιση για τους θιασώτες της συναίνεσης)

Ο πόνος στον οποίο ένα Υ βρίσκει συχνά τον εαυτό του - ψυχικός πόνος ασφαλώς και ουχί σωματικός, μην τρελαθούμε τώρα - είναι δικής του επινόησης. Και βέβαια δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Φαντάσου μία σκλάβα που ζηλεύει! Φταίει σε κάτι ο Κ της που είναι ένας φυσιολογικότατος πολυγαμικός άντρας; Φαντάσου μία σκλάβα που είναι ανασφαλής σχετικά με το σώμα της! Γιατί δεν φροντίζει τον εαυτό της; Φαντάσου έναν σκλάβο που δεν παίρνει ποτέ του καμία πρωτοβουλία γιατί θεωρεί εαυτόν loser! Έναν σκλάβο που είναι control freak και όταν δεν του κάθεται η φάση καταρρέει ο κόσμος του!

Ο λόγος που θεωρούμε ότι ο υπαίτιος του πόνου είναι ο Κύριος, είναι γιατί έτσι μας βολεύει καλύτερα. Είναι πολύ πιο εύκολο να πούμε, ο Κύριος με τυραννάει, αντί να πούμε, έσφαλα. Είναι πιο εύκολο να πούμε ότι αυτός είναι ρηχός μέσα στην πολυγαμικότητά του, αντί να παραδεχτούμε την ανασφάλειά μας, αντί να παραδεχτούμε ότι έχουμε φάει τα παραμύθια του περίγυρου περί μονογαμικότητας, ότι συνδέουμε την αξία μας με την ερωτική πίστη του συντρόφου μας. Είναι πιο εύκολο να δούμε τον Κύριο ως σαδιστή αντί για κάποιον που βαρέθηκε να βλέπει τα κρέατά μας να ξεχειλίζουν πάνω από το παντελόνι μας και μας έστειλε στο γυμναστήριο, αντί να δούμε ότι του πρήξαμε τα ούμπαλα με τις απαιτήσεις μας για συνεχή προσοχή κλπ. κλπ.

Επίσης είναι πιο εύκολο να μεμψιμοιρούμε για όλα τα κακά της μοίρας που μας βρήκαν, αντί να κοιτάξουμε λίγο και παραδίπλα μας, κάποιον που είναι σε χειρότερη μοίρα από μας. Και δεν το λέω ορμώμενη από χριστιανικά συναισθήματα, αλλά από έναν υγιέστατο και πολύ συνειδητοποιημένο χειρισμό της ανθρώπινης κατάστασης. Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο για τον ψυχικό πόνο από το να βοηθήσεις κάποιον, ένα παιδί, ένα αδέσποτο, έναν φίλο σου...Έχω άδικο;

Αυτά περί υπομονής. Η υπομονή ήταν το άλλοθι για να βάλω το νήμα περί χριστιανικών καταβολών στο BDSM. Εντελώς ψυχρά και αντικειμενικά - και ας μην νομίζει κανένας ότι είναι δυνατόν άνθρωπος σαν εμένα να υπέφερε ποτέ από ενοχές - θα ήθελα να συζητήσουμε για την λατρευτική όψη του BDSM. Αναπαράγει ή δεν αναπαράγει την πίστη στον Έναν, την άνευ ορίων παράδοση στην ανώτερη δύναμη, την υπακοή στον Πατέρα / Νόμο, την εθελούσια ένταξη σε ένα πλαίσιο πειθρχίας, την τιμωρία από τον Πατέρα / Νόμο, την αγαλλίαση και σιγουριά της πίστης, την έκσταση της θρησκευτικής λατρείας;

Συμφωνώ. Εξάλλου οι φόβος είναι ασύμβατος με την πίστη. Θυμηθείτε τους χριστιανούς στον λάκκο των λεόντων. Χαμογελούσαν. Θα μου πείτε, τον Θεό όμως τον φοβόντουσαν. Όχι όταν ήταν υπάκουοι. Δεν τον φοβόντουσαν τότε. Βέβαια, εγώ δεν τον φοβάμαι ούτε όταν είμαι ανυπάκουη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι εγώ είμαι διαόλι.

Η θρησκεία έχει πετάξει το σώμα και τις επιθυμίες του στο πυρ το εξώτερον. Έχει συντελέσει στο να βλέπει ο άνθρωπος τον εαυτό του ως ένα πλάσμα που αποτελείται από δύο αντιφατικά στοιχεία, το πνεύμα και το σώμα, αιωνίως σε μάχη. Θεωρώ ότι το BDSM εργάζεται αποτελεσματικά για την αίσθηση της αρμονίας πνεύματος και σώματος και την αύξηση της απόλαυσης, χρησιμοποιώντας όμως αυτά τα ίδια δομικά στοιχεία της θρησκείας. Το κάνει έτσι για σπάσιμο; Αμφιβάλλω. Πρέπει να υπάρχει μέσα στην δομή των μονοθεϊστικών θρησκειών (και όχι των παγανιστικών - το άκουσα κι αυτό πρόσφατα και καράφλιασα) κάτι που παραπέμπει σε κάτι πολύ βασικό που αποτελεί τμήμα του BDSM. Νομίζω πως είναι το πάθος. Η διάθεση να πεθάνει κάποιος στα χέρια του αγαπημένου όντος. Η βεβήλωση. Η θυσία. Η αίσθηση του ιερού και πολύτιμου. Η άρση πάνω από το καθημερινό, στο εκστατικό. Η μετουσίωση. Άντε πείτε κι εσείς τίποτε, εγώ δεν ξέρω, απλά αναρωτιέμαι. Δεν τα ξέρω όλα ξέρετε. Λίγο λογοτεχνία μόνο σκαμπάζω. 

Αν ψάχναμε όλοι πούτσες και μουνιά, δεν θα είμασταν εδώ. Θα είμασταν εκεί έξω, που έχει πουτσοθύελλα και μουνοθύελλα. Για κάποιο λόγο είμαστε εδώ. Δεν είμαι ούτε θρησκευόμενη, ούτε παίρνω ψυχεδελικά μανιτάρια για να έρθω σε επαφή με την ενότητα του σύμπαντος. Βλέπω τις αναλογίες και τις συζητώ. Κάτι τρέχει εδώ πέρα με τις θρησκείες και κάτι τρέχει με κάτι που είναι πιο επιθυμητό και ανώτερο από τις πούτσες και τα μουνιά (χωρίς να τα αρνούμαστε και αυτά).

Θα έλεγα ότι τα ψυχολογικά κενά εμφανίστηκαν μόλις οι άνθρωποι αποφάσισαν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους σαν να μην έχουν σεξουαλικότητα, και ξαφνικά στην εφηβεία να την αναγνωρίζουν. Αυτό πρέπει να είναι το μεγαλύτερο λάθος του ανθρώπινου γένους. Δεν νομίζω όμως ο ίδιος ο χριστιανισμός όταν πρωτοεμφανίστηκε να ήταν απάντηση σε ψυχολογικά κενά, ούτε σε ενοχές. Άλλο το ότι η εκκλησία επέλεξε να ακολουθήσει έναν δρόμο αρκετά διαφορετικό από την χριστιανική διδασκαλία των πρώτων χρόνων.

Από ότι ξέρω όμως η εμφάνιση και εξάπλωση του χριστιανισμού οφείλεται σε συγκεκριμένα ιστορικά και κοινωνικά αίτια, ένα εκ των οποίων ΔΕΝ είναι οι ενοχές. Άποψή μου βέβαια, μπορεί να κάνω και λάθος. Εάν έχετε κάποιες πηγές όπου μπορείτε να με παραπέμψετε προς καλύτερη πληροφόρηση επί του θέματος θα ήμουν ευγνώμων.

Όσον αφορά τον εξαγνισμό των ενοχών για την σεξουαλικότητα μέσω του πόνου, θα συμφωνήσω ότι "παίζει" πολύ στον μαζοχισμό. Το BDSM που έχω υπόψη μου "τακτοποιεί" τέτοιου είδους ψυχολογικά κενά και ενοχές, όχι με την εξωγενή επιβολή του πόνου, η οποία θα έπρεπε να επαναλαμβάνεται επ' αόριστον για την ανακούφιση του ατόμου, αλλά με την εσωτερική αναμόρφωση και αναδίπλωση του ψυχισμού έτσι ώστε οι ενοχές να γίνονται manageable από το ίδιο το άτομο ή να εκλείπουν εντελώς. Είναι ξενέρωμα για τον Σαδιστή Κυρίαρχο να δέρνει για να ανακουφίζει. 

 

Απάντηση: Υπομονή

δεν έχω φτάσει τόσο βαθιά στα νερά του bdsm μα η ιδέα του πόνου με ερεθίζει απίστευτα!!!
πιστεύω πως διδάσκει υπομονή όμως γιατί αν αντέξεις τα <<πάθη>> έρχεται η απόλυτη ηδονή...
που είναι το πιο τρελό μου όνειρο...
η εξπερμάτωση...χάρη στην αφέντρα!!!

 

Απάντηση: Υπομονή

Καλό. Ειδικά η οθοδοξία, με τη διδασκαλία της ταπεινότητας, της υποταγής και της 'απόλυτης'-σκλαβικής παράδοσης, είναι ένα πολύ καλό εργαλείο δημιουργίας υποτακτικών ανθρώπων, που πολύ χρησίμευσε (και γι αυτό πολύ ενισχύθηκε) από τους κάθε εποχής ανθρωποβοσκούς.
Επεκτείνοντας αυτό που λέει ο φίλος, βασίζεται στην ενοχή που εγκαθίδρυσε η υποταγή του παιδιού στον κυρίαρχο γονιό σε πολύ τρυφερή ηλικία.
Και όταν ακούω για 'υποτακτικές φύσεις', για 'έμφυτη υποτακτικότητα' ή ακόμη περισσότερο για 'φυσική κυριαρχία' του ενός φύλου και 'φυσική υποταγή' του άλλου, ανθυπομειδιώ