-Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Τα ίδια βήματα μας χώριζαν.
Ταμείο εξπρές. Μέχρι δέκα κομμάτια.
Σούρουπο Μεγάλης Παρασκευής.
Τα δικά μου βήματα από δεξιά. Τα δικά της από αριστερά.

Βήμα το βήμα. Κονταίναμε την απόσταση.
Κοίταζε ο ένας τον άλλον.
Όμορφη.

Όχι. Μέτρησα. Ήθελα ένα λιγότερο. Θα έφτανα πρώτος.
Κόντυνα το βήμα, έχασα ένα. Να φτάσει πρώτη.
Τραβήχτηκα να αφήσω χώρο, έκανα πίσω.
Ιππότης.

Το τζάκετ όμως θέλει το δικό του χώρο,
η άκρη του έριξε τον πύργο. Με τα άδεια πλαστικά μπολ.
Πρόχειρα στοιβαγμένα πίσω. Προώθηση προϊόντος.
Απρόσεκτος ιππότης.

Πριν προλάβω να σκύψω, πρόλαβε εκείνη.
Άφησε κάτω το καλάθι με τα λιγοστά, έσκυψε, γονάτισε,
άρχισε να μαζεύει, να χτίζει πύργο πάλι.
Άφησα το δικό μου, με τα λιγοστά, έσκυψα, γονάτισα.
Πλάι της. Στα γόνατα πύργο έχτιζα ξανά. Με κείνη.

Αμήχανος, ντροπιασμένος για την απροσεξία μου.
Μια ύστατη απολογία.
-Εγώ τα έριξα;... Ούτε που κατάλαβα πώς... είμαι πολύ απρόσεκτος.
-Έτσι όπως τα βάζουν πρόχειρα, δεν φταίτε καθόλου.

Πύργο χτίσαμε πάλι. Σηκωθήκαμε.
-Σας ευχαριστώ πολύ που με βοηθήσατε, σας έβαλα σε μπελά.
-Κανένας μπελάς, δεν μπορούσα να σας αφήσω να το κάνετε μόνος.

Μείναμε στην ουρά. Μπροστά εκείνη. Σιωπή.
Δεν έβλεπα τα μάτια της. Θυμόμουν μόνο.
Θλιμμένα μάτια.

Σούρουπο Μεγάλης Παρασκευής.
Ταμείο εξπρές. Μέχρι δέκα κομμάτια.
Αυτό είναι το ταμείο αν έχεις μόνο τον εαυτό σου.
Τ’ άλλα ταμεία είναι γι’ άλλους.
Που έχουν πολλούς να νοιαστούν.

Πλήρωσε, γύρισε, με κοίταξε. Ευχήθηκε.
-Καλό Πάσχα σας εύχομαι. Ό,τι επιθυμείτε.
Ευχήθηκα.
-Καλή Ανάσταση. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σας.

Δεν είπα άλλα.
Δύσκολες που ’ναι οι λέξεις.
Δυο καλάθια με λιγοστά, δύσκολα κάνουν ένα με πολλά.
Δύσκολες που ’ναι οι λέξεις.

Αν υπάρχει πιο πέρα από το σύνορο τούτης της ζωής,
σε κείνο το πέρα, θα ξαναβρεθούμε. Θα πούμε.

-Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Καλό, και ας ακούγεται πολύ ρομαντικό για τον χώρο του S/M.

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Κάπως έτσι γίνεται ποίημα, μια τυχαία στιγμή στην καθημερινότητα μας.
Προσωπικά, δεν είδα ρομαντικές διαστάσεις, η ανθρώπινη προσέγγιση συνήθως πρώτα "γειώνει" και μετά έρχεται, αν έρθει, η "απογείωση", με τη μορφή που της δίνει ο καθένα μας.

Όσο για το χώρο του SM, που λες ΜasterPerri, το αν θα έχει ροζ αποχρώσεις, μαύρες, πουά ή δεν ξέρω και γω τι άλλο, νομίζω έχει να κάνει με την αντίληψή μας. Όταν γίνεται "από καρδιάς", τα ροζ συννεφάκια διαλύονται στον ορίζοντα όπως και οι προκατασκευασμένοι μύθοι. Κι αυτό που μένει ειναι η αλήθεια μας...τι πιο ρομαντικό;  

 

Καλό, και ας ακούγεται πολύ ρομαντικό για τον χώρο του Super/Market.

 

Απάντηση: Re: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

 

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Έχεις απόλυτο δίκιο, μίνι αρωματάκι!!! 

 

 

...ίσως και στο σούπερ μάρκετ  

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Εμένα στο S/M (super market) μόνο κάτι γκέιδες μου την πέφτουνε, στο χαλαρό, του τύπου συγνώμη σας έπεσαν οι φρυγανιές καθώς παίρνατε την κομπόστα και κάτι τέτοια. Καμία σοβαρή γνωριμία δεν έχω κάνει και τα κορίτσια στο ταμείο με ρωτάνε συνέχεια εάν έχω κάρτα προνομίων Bonus. Και όταν τους δίνω την δική μου κάρτα μπας και πάρουν κανένα τηλεφωνάκι, μου την επιστρέφουν με ύφος ‘’Είσαι πονηρός?? Κάρτα Μασούτη εννοώ.’’

Τζίφος και με το S/M

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Είδα μπροστά μου έναν άντρακλα.
Τον ζήλεψα. Δυο μέτρα παλικάρι.
Κι ας έχανα λίγους πόντους μόνο.
Ήρθε στο μυαλό μου κείνο το τραγούδι.
«Ελόγου μου, τον καπτάν Γιάννη
τον άντρακλα τον πελαγίσιο»
Λες και θα μπορούσε να κρατήσει στις πλάτες του όλη τη γη.
Και τους ανθρώπους της.
Άτλαντας. Ο πελαγίσιος.

Κι όμως. Έγερνε στο ένα πλάι.
Κοίταξα χαμηλά να δω γιατί.
Αδύνατον να γέρνει τέτοιος άντρακλας.
Κι όμως γέρνουν. Οι άντρακλες.
Όταν κρατάν το κοριτσάκι τους.
Τριών χρονών ψυχούλα.
Χοροπηδούσε. Ασφάλεια.
Ο μπαμπάς του.
Δεν έπεφτε. Το κρατούσε.
Ο ίδιος ο θεός.
Ο μπαμπάς του.

-Μπαμπά, θα πάμε μετά στις κούνιες; Τώρα που δεν είμαι άρρωστη;
-Ναι αγάπη μου, ναι ψυχή μου. Θα πάμε όπου θες.
-Μπαμπά, θα πάμε να πάρουμε και τον Κωστάκη; Είναι φίλος μου, τον αγαπάω πολύ.
-Ναι φραουλίτσα μου, θα πάμε να τον πάρουμε, ό,τι θέλεις.

Δεν είμαι μάστερ.
Τουλάχιστον όχι του μυαλού μου.
Κάνει τα δικά του. Υπακοή μηδέν.
Τα λόγια μιας μάνας λες και χάραξε μπροστά μου.
«Θέλω να βρω αυτόν που χτυπάει εικοσάχρονα κοριτσάκια με κεραία αυτοκινήτου. Δεν θα τον βρω; Πού θα μου πάει;...»

Έχασε ο Αϊνστάιν.
Τουλάχιστον σήμερα.
Δεν είναι η ταχύτητα του φωτός η πιο γρήγορη.
Ήταν η σκέψη μου.
Πήγε δεκαεφτά χρόνια μπροστά.
Που αυτή η ψυχούλα θα ήταν εικοσάχρονο.
Θα είχε κλάψει ήδη. Για τον έρωτα.
Για έναν Κωστάκη.
Στην αγκαλιά του μπαμπά της;
Ίσως.
Ίσως ντρεπόταν τον μπαμπά της.
Ίσως κρατούσε το κλάμα της κρυφό.

Το κλάμα από τις πληγές της κεραίας;
Θα το κρατούσε κι αυτό κρυφό;
Ίσως.
Ίσως όμως χωνόταν στην αγκαλιά που την περίμενε.
Ο παλιός θεός. Ο μπαμπάς της.
Που είναι πάντα εκεί.
Θεός για κείνη μόνο.

Ζωή με τα παιχνίδια σου.
Ξέρεις να τα φέρνεις εκεί που θέλεις.
Πονάς τα παιδιά σου. Τα εικοσάχρονα.
Θα τα φέρεις εκεί που θέλεις.
Αυτοί οι δυο θα μετρηθούνε.
Ο ένας με τα χέρια οπλισμένα.
Κεραία.
Ο άλλος με τα χέρια άδεια.
Πατέρας.

Γιατί χαμογελάω άραγε;
Ξέρω την έκβαση;
Ίσως.

Ίσως ο παλιός θεός πει.
Σε αυτόν που έπαιξε το θεό.

-Διασταυρωθήκαμε. Θα το θυμάσαι. Θα σε κάνω να το θυμάσαι. Για πάντα.

 

Δεν έχω να σου δώσω rep, αλλά είναι απείρως πιο σημαντικό ότι μπορώ να σου δώσω τις ευχαριστίες μου και για τα δύο κείμενα του νήματος. 

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Xιλιάδες ρεπ, φίλε, από εμένα για αυτήν την παράγραφο!!!

 

Απάντηση: -Διασταυρωθήκαμε. Θυμάσαι;

Δεν υπάρχουν λόγια που να μπορώ να εκφράσω για αυτά που διάβασα...
Μονάχα ένα μεγάλο ευχαριστώ που τα μοιράστηκες μαζί μας!!! Να είσαι πάντα καλά!!!