Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Ευτυχία, πολλές αυθάδειες σου έχω συγχωρήσει, αλλά ο τρόπος με τον οποίο έβγαλες από το μπουφάν σου μια σακούλα πατατάκια και άρχισες να τα τρώς μπροστά στη Λόις, η οποία σε πέντε λεπτά θα σέρβιρε το δείπνο, έκανε το σβέρκο μου να παγώσει και να ανατριχιάσει από θυμό.

Μπορώ να καταπιώ τους κομπασμούς σου για τα κοσμήματα που σου έχω αγοράσει εγώ. Δέχομαι ασχολίαστα, μέχρι σήμερα, τα ξινισμένα μούτρα σου όποτε αργώ να γυρίσω, και προσπαθώ να κάνω τα στραβά μάτια όταν συμπεριφέρεσαι σαν ηλίθια μπροστά στους φίλους μου.

Το ήξερα ότι δεν έχεις φινέτσα. Αλλά να τρως πατατάκια σα ζώο μπροστά στη γυναίκα που έχει δουλέψει τρεις ώρες για να έχεις καλό φαγητό δεν είναι θέμα φινέτσας, είναι θέμα βασικών αρχών σεβασμού για το μόχθο και τα συναισθήματα αυτοεκτίμησης των ανθρώπων.

«Λόις,» χαμογέλασα, «είσαι πολύ ευγενική που μας έχεις ετοιμάσει φαγητό. Αλλά θέλω να πάω μια βόλτα με την Ευτυχία.

«Μα βέβαια, Κε Μέντελσον. Ρολό είναι. Θα το βάλω στο ψυγείο σε μερίδες, και θα είναι ακόμα νοστιμότερο αύριο.

Γλυκιά, χαμογελαστή Λόις.

«Πού πηγαίνουμε,» με ρωτάς διστακτικά, «γιατί δεν καθόμαστε να φάμε πρώτα; Πεινάω. Δε με βλέπεις που τρώω πατατάκια;»

Ηλίθιο ζώο. «Έλα, θα πάμε για φαγητό στο Lutece,» σου λέω γλυκά, «έχω όρεξη για φιλέτο τηγανισμένο σε βούτυρο.»

Στο πρόσωπό σου, απορία. Μετά χαμογελάς. Φαίνεσαι δυο φορές πιο ηλίθια από ότι αισθάνεσαι. «Στο Lutece… Μήπως πρέπει να αλλάξω;»

«Καλή ιδέα,» σε φιλάω στο μάγουλο. «Πήγαινε να γίνεις εντυπωσιακή.»

Ούτε η λαίμαργη πείνα σου δεν είναι ικανή να σε αποσπάσει από τη ματαιοδοξία σου. Με την ησυχία σου.

***

Το Μανχάταν είναι μια κυκλοφοριακή μαρμελάδα από εργαζόμενους που γυρίζουν σπίτι, ταξιτζήδες που μπλοκάρουν τις κάθετες, σκουπιδιάρικα και λιμουζίνες.

«Πωπω, κίνηση. Για τι ώρα έχεις κλείσει τραπέζι;»

Εντάξει. Δεν αμφισβητεί κανείς ότι με το πολύ στενό μαύρο φορεματάκι και τη λευκόχρυση αλυσίδα με τη διαμαντένια καρδιά πάνω στο στήθος σου θα μπορούσες να περάσεις και για πλούσια ντεμπιουτάντα.

Εγώ, όμως, που ξέρω τι βλάχα είσαι, δε σου απαντάω. Δυναμώνω το ραδιόφωνο.

And that’s his third out of four three-pointers, and Latrel Sprewell is on fire. The Knicks lead by 12 and it’s not even half-way into the first quarter yet. And here he is again dribbling down the left flank looking for Ewing in the hoop, Ewing twists, he’s gonna go for it off-balance, way off! Sprewell to the rebound though, and a tap for a goal – foul! Oh, my goodness! Incredible effort by Latrel Sprewell who out-jumped absolutely everybody right there…

***

«Κε Μέντελσον… Κυρία μου.»

Ο Στήβεν δεν έχει αλλάξει σχεδόν καθόλου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Είναι ο απόλυτος επαγγελματίας, το απόλυτο λαμόγιο, και ο απόλυτος γυναικάς. Το μόνο μυστικό που δεν θα μοιραστεί μαζί σου για το κατάλληλο ποσό είναι ποιος ράβει τα ταξίντο του.

«Σας έχω το γωνιακό για τις εννέα και τριάντα. Συγχωρέστε με που δε μπόρεσα να βρω κάτι για πιο νωρίς, βλέπετε είναι και ο κύριος Μάρτιν με την παρέα του εδώ απόψε.»

Ο Ντίνο μπεκρόπινε με τρία-τέσσερα μούτρα και μισή ντουζίνα γκόμενες σε έναν από τους κεντρικούς καναπέδες.

«Ίσως να τραγουδήσει κι’όλας, αργότερα!»

***

Μας ποτίζω μαρτίνι. Δεν είσαι κορίτσι που μεθάει εύκολα. Όμως η επίδραση του βερμούτ στην όρεξή σου είναι προφανής.

«Σκέφτηκα ότι ίσως αν έδινες λίγα χρήματα στον Στήβεν να μας έβρισκε κάτι για πιο νωρίς.»

Συνομιλώ με το μπάρμαν. «Μπορείς να μου εξηγήσεις πως γίνεται να πηγαίνεις 22 πόντους μπροστά στο ημίχρονο και τελικά να χάνεις,» με ρωτάει. «Αυτή η ομάδα δεν έχει πίστη στον εαυτό της,» του απαντάω.

***

Καθόμαστε στο τραπέζι στις δέκα και τέταρτο.

«Πεινάω σα λύκος,» μουρμουράω. «Θα φάω το σερβιτόρο.» Γελάς. Ηλίθια.

«Κε Μέντελσον, με μεγάλη χαρά σας ξαναβλέπω στο Lutece. Ο σεφ έχει μαγειρέψει ένα καταπληκτικό αρνάκι με δυόσμο και λεμόνι, πολύ μεσογειακό. Και έχουμε και σολωμό σημερινό με σάλτσα από…»

«Φιλέτο βουτύρου. Medium-rare. Πουρέ με καρύδια και καραμελωμένα καρότα στο πλάι. Μελιτζάνα με πεκορίνο. Ντομάτες με τσίλι και βασιλικό. Ευτυχία, άσε κάτω το ψωμάκι.»

Με κοιτάς αποσβολωμένη. Βουτάω το ψωμάκι απ’το χέρι σου και το ξαναβάζω στο καλάθι.

«Αυτά. Α, να σε ρωτήσω. Έχετε φτιάξει σήμερα εκείνη την κρέπα με το τηγανητό χοιρινό και το στίλτον;»

«Βεβαίως, Κε Μέντελσον.»

«Αυτά. Η κυρία δεν θα φάει. Θα πιει όμως άλλο ένα μαρτίνι.»

Ηλίθιο χαμόγελο, όπως πάντα. Και μετά, θυμός. «Φρανκ! Τι εννοείς δε θα φάω!»

Τα χέρια σου υψώνονται πάνω απ’το σουπλέ σου σε απόγνωση. Αρπάζω τον δεξιό καρπό και σπρώχνω τα δάχτυλα σου προς τα πίσω. Βγάζεις ένα «Κα!» και τα μάτια σου ανοίγουν διάπλατα, το στόμα σου επίσης. Δεν αναπνέεις.

«Αν ξαναμιλήσεις όσο βρισκόμαστε εδώ, θα σου τα σπάσω.»

Ladies and gentlemen, we're delighted to have a very distinguished guest here at the Lutece tonight. May I present to you, direct from the bar, Mr Dean Martin!

***

Απολαμβάνω το γεύμα μου αργά. Κάνω παύσεις για να καπνίσω. Σου παραγγέλνω κι’άλλα ποτά. Μια – δυο φορές σχολιάζω το φαγητό, μασώντας.

«Ξέρεις πώς την κάνουν αυτή τη μελιτζάνα; Τη βάζουν πρώτα στο φούρνο σε πολύ υψηλή θερμοκρασία για πέντε λεπτά, και μετά την αφήνουν σε ένα τηγάνι σε χαμηλή φωτιά, και τότε χάνει όλα τα υγρά της. Μετά την αλείφουν με πολύ λίγο ηλιέλαιο και την ξαναβάζουν σε πολύ ζεστό φούρνο. Και λιώνουν και το πεκορίνο από πάνω, φυσικά.

«Το μυστικό είναι να συνδυάζεις τις γεύσεις σε κάθε πηρουνιά. Βάζω πουρέ, ντομάτα και καρότο. Ο πουρές είναι απαλός, η ντομάτα έντονη, το καρότο γλυκό.» Μασάω και καταπίνω, αργά.

«Συγγνώμη,» ψελίζεις μεθυσμένη, «ήμουν αγενής με τη Λόις. Το καταλαβαίνω τώρα.»

Τρώω μόνο μία ή δύο μπουκιές από κάθε πιάτο και λέω στο σερβιτόρο να μαζέψει.

«Καφέ, μπράντι, Κε Μέντελσον;»

«Μπράντι, ευχαριστώ, και για τους δυο μας.»

***

Στο δρόμο της επιστροφής ζαλίζεσαι και μου λες ότι ίσως να κάνεις εμετό. Σταματάω στη Μάντισον, τεντώνομαι από πάνω σου και ανοίγω την πόρτα σου. «Πήγαινε.»

«Σε παρακαλώ, στρίψε στο στενό. Έχει πολύ κόσμο εδώ…»

Σε κοιτάζω για λίγα δευτερόλεπτα. Με κοιτάζεις κι εσύ, φοβισμένα και θολά. Σε σπρώχνω δυνατά, πέφτεις στο πεζοδρόμιο. Το φόρεμά σου μαζεύεται, φαίνεται το μαύρο βρακάκι σου. Το βλέπουν όλοι. Βογγάς και ξερνάς, ξανά και ξανά.

***

Ευτυχία, πέρασαν κι’όλας έξι μέρες! Έχεις μια ξεχωριστή γοητεία έτσι που είσαι ανήμπορη στο κρεβάτι. Σχεδόν δεν επικοινωνείς πια μαζί μου – η τελευταία φορά που μίλησες ήταν όταν είπες «σε παρακαλώ, κάτι» περίπου πριν οχτώ ώρες.

Σου έδωσα να φας μια μεγάλη καυτή πιπεριά. Δεν άνοιξες τα μάτια σου. Το στόμα σου καταβρόχθισε το ζεματιστό λαχανικό αυτόματα, από ένστικτο.

Αμέσως μετά, καθώς ουρλιάζεις για νερό, η Λόις σε γαμάει με το strap-on της κι εγώ τη γαμάω από πίσω. Χύνει πρώτη, εγώ λίγα δευτερόλεπτα μετά. Εσύ, μετά από λίγα λεπτά, είσαι απλώς ακίνητη.

Η Λόις με βοηθάει να σε φορτώσουμε στο αυτοκίνητο. Μουγκρίζεις καθώς σε κουβαλάμε, σα μοσχάρι. Σε πετάμε έξω κάπου στα ναυπηγεία. Δυο τρεις περαστικοί κοιτάζουν για λίγα δευτερόλεπτα, μετά προχωρούν.

Περνάει κάποιο πεντάλεπτο μέχρι ένας χοντρούλης λατίνος να σκύψει από πάνω σου και να αρχίσει να καλεί σε βοήθεια.

Κυλιέσαι στο πεζοδρόμιο.

Σπίτι σου, πια, εκεί που ανήκεις, βδέλυγμα.

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

ωραιο το sexual abuse αν και εδειξε εμπαθεια και η κοπελα δεν ηταν και τοσο σε θεση να ανταποκριθει..

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Απόλαυση, πραγματικά, νόμιζα ότι θα φιλοσοφούσαμε περί ευτυχίας και ήταν μια τρομερά ευχάριστη έκπληξη το στόρυ.

δυο ερωτήσεις και ένα σχόλιο μόνο,

Να γίνονται άραγε και έτσι οι μελιτζάνες; γλυτώνουμε το σουρωτήρι και τα αλάτια, η μια ώρα και κάτι συνεχίζει να χρειάζεται απ ό,τι βλέπω και η απαιτούμενη προσοχή γίνεται μάλλον μεγαλύτερη.

Χρησιμοποιείται ακόμα η λέξη "κάθαρμα", με τον συγκεκριμένο τόνο φωνής, ή είναι πασσέ;
Για τις στιγμές του τύπου που θα ήθελε και η γυναίκα να πει "τί όμορφα να παίρνουμε πρωϊνό στο κρεβάτι μαζί" αλλά δεν μπορεί, επειδή αυτή είναι το πρωϊνό...

Η κορύφωση extremely steep και απροσδόκητη μάλιστα. Όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς...  

Και... πολύ καλό χαρακτήρα είχε αυτή η Λόις τελικά  

 

Νομίζω πως το πρώτο σφάλμα αυτής της (καλογραμμένης) ιστορίας είναι ότι παρουσιάζει έναν άνθρωπο που ενδίδει στην κακία του χωρίς στυλ. Παρά την γευσιγνωσία του, δεν μπορεί να εξελίξει τον σαδισμό του πέρα από ένα επίπεδο κατάλληλο μόνο για δωδεκάχρονα. Η κακία δεν έχει καμία γοητεία για καλλιεργημένους ανθρώπους. (Να σου θυμίσω εκείνο τον ήρωά σου που χτυπούσε συνέχεια στο ίδιο σημείο των μηρών. Αυτό εννοώ στυλ.)

Το δεύτερο σφάλμα είναι ότι η κακία του ήρωα απαιτεί άλλοθι, και μάλιστα ένα άλλοθι που δεν είναι επαρκές. Εάν θεωρεί την γκομενίτσα κιτς, τότε γιατί την επέλεξε; Ξαφνικά του ήρθε αναλαμπή; (Τίποτε δεν είναι πιο αντι-αισθητικό από τη βλακεία...)

Έχω παρατηρήσει ότι το άλλοθι αρκετών δωδεκάχρονων σαδιστών στον χώρο μας είναι ότι η γκόμενα συνήθως είναι για φτύσιμο, και αφού ήδη είναι αυτοκαταστροφική και σαβουριάζει απίστευτα τεράστιες ποσότητες φαγητού, χτίζοντας τον εαυτό της ζωντανό μέσα σε αλλεπάλληλα στρώματα λίπους, μάλλον χάρη της κάνει και ασχολείται μαζί της, όποιος ασχολείται, έστω και χαϊδεύοντας τα πλευρά της με σιδερόβεργα.

Είναι ανεπαρκής ο σαδισμός άνευ στυλ, αλλά ακόμη πιο ανεπαρκής είναι ο σαδισμός που απαιτεί άλλοθι. Ο σαδισμός είναι τέχνη*. Δεν είναι κακία.

*όπως και ο μαζοχισμός δεν είναι αυτοκαταστροφή αλλά ένα τανγκό με τον θάνατο.

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Έχει κάτι από de Sade η προσέγγιση.  

Απορία: το φταίξιμο είναι της αδαούς και εμφανώς "βλαχάρας" Ευτυχίας, που δεν κατάφερε να ξεφύγει από αυτό που υπήρξε ανέκαθεν και να περάσει σε άλλο επίπεδο ... ή εκείνου που την περιμάζεψε και είχε την απαίτηση να προσαρμοστεί σε άλλα δεδομένα;

Ναι, η Ευτυχία ανήκει "εκεί" ... αλλά εκείνος, γιατί δεν την είχε αφήσει "εκεί" στην ησυχία της, in the first place?

Tου χρειάζεται ένα καλό μαστίγωμα, μέχρι να ματώσει και μετά τρίψιμο της καυτερής πιπεριάς επί των πληγών του. Είμαι σίγουρη πως η Λόις δε θα έχει αντίρρηση να εκτελέσει την ποινή.

{Και τώρα περιμένω τη βροχή από σχόλια για το πόσο απρεπές είναι να προτείνουν τιμωρίες "τα άτακτα υ".}

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Ο σαδισμός δεν είναι τέχνη, είναι φύση και όλα τ' άλλα είναι λόγια ν' αγαπιόμαστε.

Η εκδικητικότητα υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους αλλά η εκδικητικότητα με στυλ απαιτεί μια δόση σαδισμού, που ο ήρωας της ιστορίας διαθέτει.

 

Re: Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Οι σαδιστές που γνωρίζω εγώ είναι καλλιτέχνες. Και δεν είναι καθόλου εκδικητικοί.

Δεν αμφιβάλλω όμως ότι υπάρχουν εκεί έξω και άτεχνοι σαδιστές και αδέξιοι και αδαείς και follow-your-heart σαδιστές. Μακριά απ' τον κώλο μας κι ας κάνουν ότι θέλουν... 

Όσο για την εκδικητικότητα με στυλ, αυτή αποτελεί ασφαλώς γυναικείο προνόμιο. Δεν γνωρίζω ούτε έναν άντρα που θα μπορούσε να σκοτώσει τα παιδιά μιας γυναίκας και να της τα δώσει να τα φάει.

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Δεν αμφιβάλλω ότι ένας σαδιστής μπορεί να είναι καλλιτέχνης σ' αυτό που κάνει.

Δεν είναι όμως τέχνη. Είναι άλλο πράγμα.

Και κάτι τελευταίο: η εκδίκηση με στυλ δεν έχει φύλλο. Έχει μόνο στυλ.

Όσο για τη Μήδεια... ούτε πρωτότυπη ούτε στυλάτη.

Πρωτότυπη δεν ήταν γιατί την πρόλαβε ο Τάνταλος και στυλάτη δεν ήταν γιατί... well, θέμα γούστου.

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Εχουμε λοιπόν έναν ευγενικό σαδισμό... κατά το μέτρο της καλλιτεχνίας του έκαστος.
 

Οποιες ενστάσεις και να έχουμε μυθολογικές ωστόσο , εγώ παραδέχομαι πως οι γυναίκες είναι μετρέσες της εκδίκησης.

 

Re: Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Το ίδιο είπαν κάποτε και για εκείνον τον ουρητήρα του Duchamp. Όμως ήταν. 

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Wow! Δεν το πιστεύω οτι γράψατε τόσα πολλά πράγματα ρε παιδιά, σας ευχαριστώ.  

Xωρίς να απαντώ σ'αυτά που είπατε (διαφορετικοί άνθρωποι καταλαβαίνουν διαφορετικά το ίδιο κείμενο), επιτρέψτε μου να σας πω πώς φαντάστηκα τον Κο Μέντελσον.

Ο Κος Μέντελσον είναι ένας απ'αυτούς τους χαρακτήρες τους οποίους μ'αρέσει καμια φορά να ζωγραφίζω οι οποίοι είναι απλώς ΚΑΚΟΙ. Βλέποντάς τον σαν αναγνώστης νιώθω μόνο αποστροφή. Η συμπεριφορά του απέναντι στην πιτσιρίκα είναι απαίσια, το αντίθετο του ανδρισμού. Οι δυο κοπέλες σωστά αναρωτηθήκατε γιατί την επέλεξε εξ'αρχής εφ'όσον ήξερε οτι δε θα του κάνει, αλλά ο Κος Μέντελσον δεν επιλέγει γυναίκες που είναι κατάλληλες για εκπαίδευση -- αντίθετα επιλέγει τις πλέον ακατάλληλες ώστε να έχει αφορμές να τους φέρεται με τον τρόπο που φέρεται.

Χωρίς να το αναφέρω πουθενά, ήθελα να σας επικοινωνηθεί οτι η Ευτυχία δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία γυναίκα την οποία κακοποιεί. Δεν ξέρω αν αυτό τελικά πέρασε, αλλά σίγουρα στο δικό μου μυαλό είναι ένας σειριακός βασανιστής, ίσως και δολοφόνος. Του αρέσει, προφανώς, αλλά εδώ χρησιμοποιώ τη λέξη "αρέσει" με μια λίγο διαφορετική έννοια: δεν είναι οτι αντλεί ευχαρίστηση αισθητική, ή οτι του δημιουργούνται όμορφες μνήμες, ή αυτό καθ'αυτού το γεγονός οτι ερεθίζεται ερωτικά. Είναι οτι για κάποιο λόγο αισθάνεται καλύτερα όταν προδίδει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων, με τρόπο εμφατικό και απότομο, και τους προκαλεί βλάβες στο σώμα και την ψυχή.

Ο Κος Μέντελσον δεν είναι ένας σεξουαλικά ιδιαίτερος άνθρωπος, ούτε ένας άνθρωπος που καταχράζεται την εξουσία του, ούτε ένας άνθρωπος που είναι ικανός να κάνει καλό σ'αυτούς που τον υπηρετούν. Ο Κος Μέντελσον δεν είναι καν άνθρωπος. Μάλλον είναι ένα σκέτο τέρας.

Σας ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλιά σας!

Χαιρετισμούς,
DocHeart

 

Απάντηση: Η Τιμωρία της Ευτυχίας

Σε αυτή την περίπτωση προτείνω εναλλακτικό τίτλο: "η δυστυχία της Ευτυχίας" {να τη διαλέξει ο κ. Μέντελσον}

Το αν καταχράται την εξουσία του ή όχι, παίρνει κουβέντα, στη λογική ότι, η Ευτυχία οικειοθελώς έμενε.

Το αν είναι "τέρας" όμως ... πιστεύετε αληθινά πως υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Κακοί / τέρατα / hopeless cases / spawns of evil / κ.ο.κ.?
Γεννήθηκαν ή διαμορφώθηκαν έτσι;

{Και μία ερώτηση μπόνους: είστε υπέρ της θανατικής ποινής; Μιάς και στο Μανχάταν, αν η Ευτυχία "τα κακάρωνε" ο κ. Μέντελσον θα είχε εξασφαλισμένη μία κατηγορία με πρόταση θανατικής ποινής.}