Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Πλειοψηφία vs Μειοψηφία,
γενικά πρωτόκολλα, κοινοί κανόνες, διαδεδομένες εθιμοτυπίες, ενιαία πλαίσια κλπ

Αν και o λογαριασμός μου βρίσκεται προσωρινά Restricted/Moderated και δεν μπορώ να υποστηρίξω το νήμα όπως πρέπει, εντούτοις θεωρώ το θέμα του ως ενδιαφέρον, αλλά και ως κάτι που λίγο-πολύ έχει απασχολήσει πολλούς αν όχι όλους και το θέτω σε δημόσια συζήτηση.

Εχουμε διαβάσει κατά καιρούς, σε διάφορα νήματα και posts

σε μια προσπάθεια κάποιες φορές συνειδητά, άλλες υποσυνείδητα, να "επιβληθεί" ή έστω να εδραιωθεί ως σωστή μια ή άλλη θέση, επειδή την ασπάζονται οι πολλοί. Η λεγόμενη πλειοψηφία

Στην πρώτη ανάγνωση, ίσως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν ότι έχει μια λογική το επιχείρημα, όμως:

Kαι μόνο το γεγονός ότι βρισκόμαστε εδώ, σε αυτό το φόρουμ και κατά συνέπεια σε αυτό το χώρο, δεν είναι η διαφορετικότητα μας από την πλειοψηφία του πως αντιλαμβάνεται – χαίρεται – βιώνει τον ερωτισμό του, ο κόσμος των vanilla;

Και μόνο αυτό δεν μας κάνει μειοψηφία ανάμεσα στην πλειοψηφία;

Μα φυσικά θα αναφωνήσουμε όλοι. Και τι κάνουμε; Κατά την γνώμη μου, ξεχνάμε το γεγονός, και ως μειοψηφία προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια πλειοψηφία και να θέσουμε όρους και κανόνες που να είναι αποδεχτοί από την μειοψηφία (!)

Θεωρείτε εφικτό, ακόμα και σε ομάδα ανθρώπων που ως γενική αρχή έχουν κοινούς στόχους και σκοπούς, ακόμα και ιδανικά, να συμβεί το παραπάνω;

Aς δούμε μερικά παραδείγματα γενικά, δλδ τι συμβαίνει όταν προσπαθούν να λειτουργήσουν πολλοί μαζί

Να πάρουμε τη βουλή; 300 άνθρωποι με δεδομένα τη μόρφωση τους, την καλλιέργεια τους, την νόηση τους κλπ όχι μόνο δεν μπορούν να συμφωνήσουν στα πιο απλά, αλλά δημιουργούν και νόμους (η πλειοψηφία) που το ΣΤΕ τους κρίνει αντισυνταγματικούς.
Να πάμε στους δήμους και τις κοινότητες; Στους συλλόγους και στα σωματεία; Πάντα και παντού υπάρχει η λεγόμενη αντιπολίτευση, παντού και πάντα υπάρχει η μειοψηφία.

Σε κάθε τάση, σε κάθε ρεύμα, σε κάθε σχηματισμό, σε κάθε κοινή προσπάθεια, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, αθλητικό κλπ, αν και ξεκινά από ομοϊδεάτες, πάντα δημιουργούνται και γεννιούνται παράγωγα, νέες τάσεις, νέα ρεύματα, νέες δοξασίες… Πάντα η πλειοψηφία, δημιουργεί μειοψηφίες… Είτε αυτές οικοδομούνται από την διαφορετικότητα που προκύπτει, είτε από ασυμφωνία στη στρατηγική, είτε από ξεχωριστές και αλλιώτικες ιδέες στο ένα και στο άλλο…

Πάμε τώρα και στον χώρο μας

Υπάρχουν μειοψηφίες και στα γούστα, πχ κοπρολάγνοι, electro play κλπ αλλά και στις αντιλήψεις.

Oι πολλοί στο θέμα της ασφάλειας, ασπάζονται το μοντέλο SSC (Safe Sane Consensual) λιγότεροι το RACK (Risk-aware consensual kink), ακόμα λιγότεροι το PRICK (Personal Responsibility Informed Consensual Kink), ελάχιστοι το CCC (Committed Compassionate Consensual) κλπ

Στο ζήτημα της συναίνεσης, οι πολλοί υποστηρίζουν την αναγκαιότητα της ανά πάσα στιγμή συναίνεσης της υ, λιγότεροι συντάσσονται με το ότι η συναίνεση της υ χρειάζεται μόνο για την αρχή και το τέλος της σχέσης κλπ.

Στη σύνεση, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο για τον απλό λόγο ότι ο καθένας κινείται σύμφωνα με την νόηση του, την μόρφωση του, την καλλιέργεια του, τις αντιλήψεις του κλπ

Με τον ίδιο τρόπο, σε πλήθος ζητημάτων αποτυπώνεται η διαφορετικότητα μεταξύ των μελών του φόρουμ και του χώρου.

Βέβαια η κάθε πλευρά, έχει και παραθέτει τα επιχειρήματα της, αρκετά από αυτά είναι ομολογουμένως ή κατά πλειοψηφία αποδεκτά τουλάχιστον ως λογικά.

Όμως, παρ’ όλα αυτά, η διαφωνία, η αντιγνωμία, η ασυμφωνία, η διαφορά κλπ παραμένουν. Πολλές δε είναι οι φορές που προκαλούν αντιπαραθέσεις, ίσως και διχασμό...

Το ζήτημα φαίνεται να φτάνει στο γνωστό αδιέξοδο "η κότα έκανε το αυτό ή το αυγό την κότα", εντούτοις παραμένει υπαρκτό…

Ποια είναι η λύση; Yπάρχει λύση;

Στο θέμα των παρεών, νομίζω ότι την πλέον εφαρμόσιμη λύση την κατέθεσε ο ΜΜ, μιλώντας πολύ σωστά για αυτορύθμιση.

Όμως, όταν κάποιοι μιλούν για "κοινότητα" και το εννοούν ως βλέψη ή έστω ως όραμα για το χώρο, πρέπει να λάβουν υπόψη τους ότι κάποια στιγμή θα καλεστούν αυτές οι παρέες από κοινού, να συζητήσουν και τελικά να συναποφασίσουν.

Eγώ θεωρώ και έχω καταθέσει δημόσια την άποψη μου, ότι δεν μπορεί να υπάρξουν ποτέ κανόνες που να φεύγουν από την λογική της πλειοψηφίας και να είναι αποδεκτοί από ΟΛΟΥΣ, ειδικότερα όταν προσπαθήσουν να τα καλύψουν ΟΛΑ.

Ωστόσο, σε όσους υποστηρίζουν το αντίθετο, θέτω τα εξής ερωτήματα; Ποιο ρόλο θα παίξουν σε αυτή την από κοινού συμφωνία, οι μειοψηφίες; Kατά πόσο θα ληφθούν υπόψη η ανομοιότητα και η διαφορετικότητα στο ένα ή στο άλλο ζήτημα;

Από τη στιγμή που είμαστε κοινωνικοποιημένοι, όλοι συμφωνούμε ότι πρέπει να υπάρχουν κάποιοι κανόνες για να λειτουργήσουμε μέσα σε ένα σύνολο. Μήπως όμως τελικά, η συνεχώς αυξανόμενη ανάγκη, που προκύπτει λόγω της κοινωνικοποίησης μας, να περιλάβουμε και αυτό και το άλλο…, μας στραγγαλίζει σε μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε και άλλους κανόνες και μετά κι άλλους κι άλλους κι άλλους…;

Μήπως χανόμαστε μέσα στα ολοένα και περισσότερα κουτάκια που κατασκευάζουμε; Μήπως αυτά τα κουτάκια που δημιουργεί η πλειοψηφία ασφυκτιούν την μειοψηφία ή τις μειοψηφίες, αδιαφορώντας γι αυτές;

Mπορούμε να συλλειτουργήσουμε με εκατέρωθεν σεβασμό στην διαφορετικότητα μας; Mπορούμε με συμβαδίσουμε, έστω στα απαραίτητα με δεδομένη την ασυμφωνία μας σε πλήθος ζητημάτων;
Δύσκολο, αλλά μπορεί να γίνει εφικτό;

Η άποψη μου και όχι η πρόταση μου είναι, πως το μόνο που μπορεί ή έστω έχει κάποιες πιθανότητες να λειτουργήσει, είναι η δημιουργία κάποιων ορίων που θα έχουν μόνο πάτωμα, με σκοπό να “προστατεύσουν*” τους “αδύναμους*”, αλλά ποτέ ταβάνι. Πιστεύω στον άνθρωπο, στην ελευθερία του και στην ικανότητα του να δράσει και να λειτουργήσει και όχι στους θεσμούς που δημιουργεί, που τελικά τον πνίγουν, τον περιχαρακώνουν και τον καταδικάζουν να κινηθεί μέσα σε καλούπια.

*Bέβαια σηκώνει μεγάλη συζήτηση, τι εστί “προστασία” και πως θα κρίνεται κάτι ως «αδυναμία» και ξαναγυρίζουμε στο «η κότα έκανε το αυτό ή το αυγό την κότα»

Eν κατακλείδι μπορεί να ορίζουμε τον ερωτισμό μας, (και άλλα ζητήματα) πως θα τον απολαμβάνουμε, πως θα τον γευόμαστε, πως θα τον βιώνουμε… βάση των δεδομένων και των κανόνων που θέτει η πλειοψηφία; H έστω βάση των μέτρων και προτύπων που φαίνεται να παρουσιάζει δημόσια η πλειοψηφία; Nα λάβουμε υπόψη μας, πως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που διαμορφώνουν την άποψη τους για τι τελικά είναι “σωστό» και τι «λάθος» βασιζόμενοι (παρασυρόμενοι θα έλεγα) στην γνώμη της πλειοψηφίας!

Κλείνοντας θα βάλω μια, κατά τη γνώμη μου, από τις σπουδαιότερες απόψεις που έχω διαβάσει στο φόρουμ, που με λίγες μόνο λέξεις τα λέει όλα:

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Δεν είναι μόνο οι παρέες που αυτορυθμίζονται, και οι κοινότητες αυτορυθμίζονται και ολόκληρες κοινωνίες αυτορυθμίζονται γιατί πολύ απλά ό,τι δεν αυτορυθμίζεται διαλύεται στα εξ ων συνετέθη.

Μπορούμε να είμαστε όσο σκωπτικοί θέλουμε για τους νόμους και τους κανόνες αλλά οι νόμοι και οι κανόνες είναι που κάνουν τη διαφορά μεταξύ μιας κοινότητας και μιας αγέλης.

Έχουμε δει τι γίνεται όταν μια κοινωνία καταρρέει, επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Και είναι φυσικό αυτό από τη στιγμή που η κοινότητα (ή η κοινωνία) και οι κανόνες της είναι αυτή που μας προστατεύει από το θεάρεστο "ροπαλιά στο κεφάλι και στη σπηλιά διά τα περαιτέρω" το οποίο όσο καβλωτικό είναι σαν φαντασίωση τόσο εφιαλτικό είναι σαν πραγματικότητα.

Είναι οι κοινωνίες, οι κοινότητες και οι κανόνες που επιβάλλον -στο μέτρο του δυνατού φυσικά- το "η ελευθερία σου φτάνει ως εκεί που αγγίζει τη δικιά μου".

Όσο για τη διαφορετικότητα την οποία αναφέρεις, ναι πρέπει να γίνεται σεβαστή και να προστατεύεται εφόσον ωστόσο αυτή η διαφορετικότητα συνάδει με τους κανόνες μιας κοινότητας. Δεν είμαστε υπό το καθεστώς τρίτου Ράιχ, οι διαφωνούντες με τους κανόνες της μιας κοινότητας μπορούν να πάνε να φτιάξουν μια δική τους με άλλους κανόνες, κανείς δεν τους εμποδίζει.

Και φυσικά αυτός ο σεβασμός πρέπει να είναι και προς τις δύο κατευθύνσεις: γιατί να σεβαστώ τη διαφορετικότητα αν η διαφορετικότητα δε με σέβεται καθόλου;

Δημοκρατία σημαίνει ότι ακολουθείται η βούληση της πλειοψηφίας δίνοντας ωστόσο την ευκαιρία στη μειοψηφία και να ακουστεί και να προσπαθήσει να πείσει για το σωστό της θέσης της. Δε σημαίνει όμως "αφήνω ελεύθερη τη μειοψηφία να πάρει όπλα και να καταλύσει τη δημοκρατία επειδή είμαστε πολύ δημοκράτες". Σε αυτή την περίπτωση δεν είμαστε δημοκράτες αλλά κορόιδα.

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Δε χρειάζεται να υπάρξει λύση.
Δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα για να λύσουμε.

Πρέπει να είναι κανείς πρόβατο για να δέχεται να του θέτουν οι πλειοψηφίες ή οι μειοψηφίες κανόνες στις επιθυμίες και τη σεξουαλικότητα του.
Εξάλλου τα πρόβατα μαζεύονται γιατί έχουν ανάγκη την προστασία του κοπαδιού. Εδώ, ένας ώριμος άνθρωπος για ποιο λόγο να θέλει να μπει σε «μαντρί ιδεών»;

Εν πάση περιπτώσει, όσα πρόβατα κι αν μαζευτούν προσωπικά δε θα με αναγκάσουν να αναγνωρίσω ορισμούς και πρωτόκολλα.
Μου φαίνεται επιεικώς αστείο.

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Λοιπόν σε όλες αυτές τις συζητήσεις καλό είναι να ξεκαθαριστούν μερικά πράγματα...
Το εξής ένα: Το διακύβευμα.
Διακύβευμα λοιπόν υπάρχει όταν υπάρχει ένα ζητούμενο, ένας στόχος, μια αποστολή, κάτι που χρειάζεται να επιτευχθεί έτσι ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωση, η προκοπή, η αξιοπρέπεια απέναντι σε μια απειλή, δηλαδή το θηρίο (κυριολεκτικά και μεταφορικά), η ανέχεια, η καταρράκωση αντίστοιχα...
Έτσι η ομάδα διαλέγεται, ακούει, κρίνει και στο τέλος αποφασίζει περί του πρακτέου στην αντιμετώπιση της όποιας απειλής. Η απόφαση που θα πάρει εκφράζει το σύνολο της ομάδας, όποια κι αν είναι αυτή, και συνήθως εδράζεται στην άποψη της πλειοψηφίας. Οι μειοψηφούντες μπορούν να διατηρήσουν, να επικοινωνούν και να υποστηρίζουν τις απόψεις τους, χωρίς να υπονομεύουν όμως δυναμικά την αρχική απόφαση του συνόλου. Η υλοποίηση και η πορεία της εφαρμογής της απόφασης μπορεί να τους τοποθετήσει στην λησμονιά, αν η άποψή τους αποδειχτεί εκ των πραγμάτων λανθασμένη ή στην αποδοχή της άποψής τους αν η αρχική απόφαση αποδειχτεί, εκ των πραγμάτων και πάλι, μη αποτελεσματική.
Σε κάθε περίπτωση τις συνέπειες τις υφίσταται η ομάδα, θετικές ή αρνητικές.
Αυτή είναι πάνω κάτω η διαδικασία και έχει υλοποιηθεί με διάφορα συστήματα στην εξέλιξη των κοινωνιών (διακυβέρνηση από τον αρχηγό, τους λίγους, την επιτροπή, την δημοκρατία).
Το ταξίδι της εξέλιξης του τρόπου και της διαδικασίας λήψης της όποιας απόφασης, αλλά και των συστημάτων που υιοθετούνται για να εξυπηρετήσουν την ίδια την διαδικασία συνεχίζεται.
Επαναλαμβάνω πως όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν, αν δεν απαιτούν, ένα διακύβευμα.

Στην προκείμενη περίπτωση, περί απόλαυσης του όποιου ερωτισμού μας με όποιον τρόπο, όσο και να σπάσουμε τα κεφάλια μας διακύβευμα δεν θα βρούμε.

Προς τι ο τάραχος λοιπόν, που θα έλεγε και ο παππούς Αριστοφάνης?

Είναι μάλλον προφανές...
Σε ατομικό επίπεδο ο κάθε άνθρωπος θέλει πρώτα να εξασφαλίσει την επιβίωσή του και την αναπαραγωγή του, μετά να ανήκει σε μια ομάδα, στην συνέχεια να καταξιωθεί στους κόλπους της και στο τέλος αν τα καταφέρει να οδηγηθεί στην προσωπική του ολοκλήρωση.

Πού είναι το προφανές θα μου πείτε...
Το προφανές βρίσκεται στην αδυναμία του ανθρώπου να διακρίνει την ατομικότητά του από την συλλογικότητά του. Το όποιο δίποδο από την στιγμή που ανήκει χαλαρά σε μια ομάδα, το τρώει ο κώλος του να διαδώσει, να υποστηρίξει και τελικά να επιβάλλει την όποια αντίληψή του και στα υπόλοιπα μελη της ομάδας.
Και πού ειναι το κακό θα μου πείτε...? Έτσι δεν γίνεται πάντα, έτσι δεν προχωράει ο κόσμος?
Φυσικά και έτσι είναι, μόνο που για να γίνει αυτό το άτιμο αυτό το δίποδο χρειάζεται να έχει εντοπίσει κάποια προβλήματα που αφορούν στην ομάδα, που σημαίνει πως έχει συνδιαλλαγεί με την ομάδα ισότιμα κι έχει πάρει σημαντικό ποσοστό θετικής ανταπόκρισης από την ίδια την ομάδα και μετά, με την προϋπόθεση πως έχει τις δυνατότητες και ικανότητες, να προχωρήσει. Αυτό λέγεται στοιχειώδης συλλογικότητα.
Αλλιώς γίνεται αναχωρητής, γραφικός ή επικίνδυνος και η ομάδα μπορεί να τον ανεχτεί, να τον βάλει στο περιθώριο ή να τον παύσει αντίστοιχα.
Αυτό απαιτεί σοφία τόσον από αυτόν, όσο και απο την ομάδα.

Βέβαια υπάρχει και το χειρότερο και αυτό είναι μάλλον που ενδιαφέρει στη περίπτωσή μας.
Να βάζει ένα θέμα που δεν υπάρχει, καλή ώρα όπως τώρα.
Το θέμα που διαλέγει είναι στη λογική... Αφού είμαστε ομάδα δεν πρέπει να λειτουργούμε συντεταγμένα, όπως κάθε άλλη ομάδα (πχ σαν κράτος, σαν εταιρεία, σαν σύνδεσμος παπλωματοποιών ή σαν φιλοζωική εταιρεία)?
Δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει ή δεν μπορεί να καταλάβει πως οι παραπάνω ομάδες είναι φορείς ενός διακυβεύματος ενώ στην προκειμένη μας περίπτωση ΔΕΝ υπάρχει διακύβευμα.
Το γιατί δεν καταλαβαίνει ή δεν θέλει να καταλάβει ή δεν μπορεί να καταλάβει είναι αλλουνού παππά ευαγγέλιο και καθόλου δεν ενδιαφέρει.
Το παραπάνω σκηνικό λέγεται είσοδος ιού στο σύστημα και πάντα υπάρχει κάποιος λόγος που κάποιος επιχειρεί να βάλει ιό σε ένα σύστημα. Ο χειρότερος είναι όταν δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνει. Υπάρχουν και άλλοι βέβαια, αλλά ούτε κι αυτό μας απασχολεί εδώ.

ΥΓ: Ως εκ τούτου το "Λησμονήθηκε ότι σε μια εθελοντική συνομάδωση η χειρότερη αδικία είναι η επιβολή της ισότητας μεταξύ ανίσων" δεν μπορεί παρά να λειτουργεί ως η προφανής απάντηση των μελών της ομάδας προς τον φορέα του ιού.

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Προεκτείνω...

Στην προκειμένη περίπτωση διακύβευμα υπάρχει.
Μόνο που το διακύβευμα δεν αφορά το σύστημα αυτό καθαυτό αλλά τον ιό.
Το ζητούμενο είναι να διαρραγεί ο ιστός του συστήματος
ώστε οι παρεπόμενες διαρροές να τύχουν εκμετάλλευσης από τον ιό
προς ίδιον όφελος.
Κινηματογραφικά μιλώντας, ένα έργο σε sequel επί sequels.
Πιστεύω επίσης ότι γνωρίζει πολύ καλά ο συγκεκριμένος ιός
το γιατί κάνει ό,τι κάνει.
Επειδή είναι ο μόνος τρόπος και επειδή το κάθε σύστημα
όσο άρτιο και να είναι επιτρέπει τις διαρροές.
Αδηφάγοι πλεονέκτες ιοί που παρασιτούν συστηματικά σε παρόμοια συστήματα,
γιατί είναι το μόνο που ξέρουν να κάνουν καλά, το μόνο που δίνει νόημα στην ύπαρξή τους,
ξέρουν σε ικανό βαθμό να εκμεταλλεύονται τα κενά στα στεγανά ενός συστήματος.

Αναφορικά με τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες, στην προκειμένη περίπτωση
αποτελούν μια ακόμα πρόφαση στην συνολική επίφαση του θέτειν «ζητήματα», φαινομενικά διαφορετικά μεταξύ των,
που όλα όμως συγκλίνουν σε έναν κύριο κινητήριο άξονα.
Το Εγώ του συντάκτη τους.
Τα νήματά μου είμαι Εγώ.
Είναι ο τρόπος που προσπαθώ να επιβάλω την παρουσία και τις μεθόδους μου
μέσα σε ένα σύστημα που με έχει απορρίψει κατά συρροή,
απέναντι σε άτομα και προσωπικότητες που με έχουν κατακρίνει
και έχουν αντιδικήσει μαζί μου κατ’ επανάληψη, πλην όμως
Εγώ
Εξακολουθώ όσο με ανέχεται το σύστημα και τα πρόσωπα να επιμένω.
Γιατί;
Υποπτεύομαι πως όσο θλιβερή και να φαντάζει,
η απάντηση δεν μπορεί πλέον να είναι άλλη από μία.

Επειδή είναι το μόνο που μου έχει απομείνει για να αισθάνομαι πως υπάρχω.

Νομίζω ότι υπάρχει ένα καταφανές λογικό παράδοξο
στο σύστημα λειτουργίας του συγκεκριμένου ιού.
Θα μπορούσε κάλλιστα να παρασιτεί - όπως και το κάνει -
χωρίς τόσο ντόρο, χωρίς όλη αυτή την αναταραχή.
Γιατί δεν το έχει πράξει;
Μάλλον εδώ ταιριάζει η διαπίστωση του cadpmpc:

Θα αποπειραθώ να απαντήσω με τα λόγια του ίδιου:

Τώρα, όντως παραδέχομαι ότι απαιτείται μεγάλη και επίπονη προσπάθεια
για να εξυψώσει κάποιος τον εαυτό του από την κατάσταση του διπόδου
σε αυτή του ανθρώπου.
Ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται τη συλλογικότητα και κοινωνικοποιείται
προσπαθώντας να εξελίξει το άτομό του προς τη συλλογική κατεύθυνση.
Το δίποδο πράττει ακριβώς το αντίθετο.

 

Arioch και cad, συμφωνώ και επικροτώ. Χαιρετίζω την ανατολή μίας νέας εποχής στο φόρουμ, εποχής της βίας της λογικής. Επιτέλους...

Η άποψή μου είναι ότι το θέμα δεν αποτελεί καν θέμα, αλλά είναι μία προσπάθεια αποπροσανατολισμού από τα ερωτήματα που έχουν τεθεί εδώ και αρκετό καιρό στην κοινότητα και όπου οι περισσότεροι από μας έχουν ήδη λάβει θέση - και μάλιστα όχι ιδιαίτερα σκληρή, λόγω της ανοχής που μας διακρίνει (η οποία ίσως και να εκπηγάζει από την ελευθεριότητα των σεξουαλικών μας επιλογών). Με λίγα λόγια, το νήμα δεν αποτυπώνει ένα ειλικρινές ερώτημα περί κανόνων, που "πνίγουν" τάχαμου δήθεν την "δημιουργικότητα" και την έκφραση του "ερωτισμού" αλλά είναι μία τελευταία (ελπίζω) προσπάθεια του νηματοθέτη να αναδυθεί από το τέλμα της μη αποδοχής της πλειοψηφίας.

Ο μηχανισμός με τον οποίο η ισχύς ή η αδυναμία απαντάται μέσα στο κοινωνικό σύνολο, ονομάζεται "στρατηγική επιβίωσης" και μπορεί να αναλυθεί με μία ξεκάθαρη μαθηματική προσέγγιση. Η πλειοψηφία επιδεικνύει πάντα τις "καλές" στρατηγικές επιβίωσης, μακροπρόθεσμα. Η στρατηγική επιβίωσης μίας μειοψηφίας η οποία επικρατεί, είναι αυτή που είναι τόσο καλύτερη από την στρατηγική επιβίωσης της πλειοψηφίας, ώστε καταλήγει να είναι η στρατηγική της πλειοψηφίας. Επομένως, στην πραγματικότητα μιλούμε μόνο για πλειοψηφικές προσεγγίσεις. (Dawkins)

Δεν θα απαντούσα καθόλου εάν ο νηματοθέτης δεν είχε κουοτάρει Dolmance, του οποίου τα κόκκαλα στριφογυρίζουν ήδη στο μνήμα του, με το παντελώς άκαιρο quote, από τον πλέον άκαιρο κουοτατζή του:

Όποιος επιθυμεί να δει την άποψη του Dolmance από πρώτο χέρι, για τα αποσπόρια* της κοινότητας, ας επικοινωνήσει μαζί μου. Έχω φυλάξει το pm του στο οποίο την αποτύπωνε με εξαιρετικά δηκτικό τρόπο. Επειδή ο νηματοθέτης θέτει συχνά το θέμα της υποκρισίας επί τάπητος (ανωνύμως και προς όλες τις κατευθύνσεις, πράγμα που δεν βοηθάει καθόλου στην υπόθεση αποδοχής του), πρέπει να δηλώσω ότι έχω στη διάθεσή μου ΟΛΑ ΜΑ ΟΛΑ τα pm που ανταλλάχθηκαν μέσα στο 2008 μεταξύ εμού και του Dolmance - Ντολμά, όπως τον αποκαλούσε ο εξαιρετικά θυμωμένος κουοτατζής τότε - καθότι ο γλυκύτατος Dolmance φλέρταρε μαζί μου, και δη αριστουργηματικά, ως γνήσιος και αμετανόητος λιμπερτίνος. Ο ορισμός του λιμπερτίνου ή του player, έρχεται σε εξαιρετική αντίφαση με το μπιντιεσέμι και έχουν γραφτεί από επιφανή μέλη της κοινότητας τα ωραιότερα φιλοσοφικά δοκίμια επ' αυτού, τα οποία είναι στην κατοχή μου και ευελπιστώ ότι κάποτε θα τα βγάλουμε πάλι στην επιφάνεια για τα νεότερα μέλη, που βλέπουν τον όρο "player" και μεταφράζουν βλακωδώς Seduction, λολ. Ουδεμία σχέση. Ευχαριστώ την anasia και τον MasterDo που μου θύμισαν τα εν λόγω κείμενα.

* αποσπόρι= αυτό που ο Dawkins αποκαλεί the runt. Αγαπημένο μου απόσπασμα από το Εγωιστικό Γονίδιο: "There should be a point of no return in the career of a runt. As soon as he reaches it, he should give up and preferably let himself be eaten by his litter-mates or his parents."

Μετάφραση: "Για ένα αποσπόρι θα έπρεπε να υπάρχει ένα σημείο μη επιστροφής στην καριέρα του. Μόλις το φτάσει, ιδανικά θα έπρεπε να τα παρατήσει και να αφήσει να το καταβροχθίσουν οι όμοιοί του ή οι γονείς του."

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία



Θα μου επιτρέψετε μιά παρέμβαση άσχετη με το θέμα του νήματος, όποιο κι αν είναι αυτό στην ουσία. Επ' αυτού ίσως να επανέλθω κάποια άλλη στιγμή, εάν υπάρξει ανάγκη και ευκαιρία. Όχι όμως εδώ, και όχι τώρα.

Τώρα θα υποβάλλω απλώς μιά παράκληση, προς όλους ανεξαιρέτως (αν και -ομολογουμένως- ιδιαιτέρως προς κάποιους): Αφήστε σας παρακαλώ το Dolmance, στην ησυχία του. Αφήστε τον να αναπαυθεί εν ειρήνη. Η σκέψη και η μνήμη του δεν είναι εργαλεία προς χρήσιν, και δη γιά τον καθένα...

Τουλάχιστον, αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτό -αν και θα ήταν το πλέον έντιμο, και ιδίως γιά τους όψιμους "θαυμαστές" του- φροντίστε να σέβεστε τα λόγια του όταν τα χρησιμοποιείτε... Η σκέψη του Dolmance ήταν ένα τόσο τεράστιο μέγεθος (τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά) που προσωπικά είμαι απόλυτα σίγουρος πως κανένας από εμάς που έχουμε απομείνει εδώ -χωρίς καμμιάν εξαίρεση- δεν μπορεί να συλλάβει παρά ψήγματά της. Αποτελεί ύψιστη ασέβεια λοιπόν τόσο προς τον άνθρωπο όσο και προς τη διάνοιά του, το να ακρωτηριάζουμε κατά το δοκούν τα όσα έχει καταθέσει κατά καιρούς στο φόρουμ, γιά να χρησιμοποιήσουμε τα κομμάτια κι αποσπάσματα ως γωνιαίους λίθους που πάνω τους θα στηριχθεί επιχειρηματολογία τελείως άσχετη και ξένη προς τη δική του σκέψη... Επί παραδείγματι (και χωρίς να ισχυρίζομαι πως και εγώ είμαι σε θέση να συλλάβω πλήρως τη σκέψη του Dolmance, σε όλο της το εύρος):

"Λησμονήθηκε ότι σε μια εθελοντική συνομάδωση η χειρότερη αδικία είναι η επιβολή της ισότητας μεταξύ ανίσων" κουοτάρει ο Seduction, κι αυτή η φράση, απομονωμένη, ξεκομμένη (κατά την προσφιλή τακτική του Seduction που πολλές φορές σε ανύποπτο χρόνο έχω ψέξει) από τις προηγούμενες και τις επόμενές της μέσα στο πλήρες κείμενο απ' όπου προήλθε, λέει κάτι, το οποίο όμως είναι πολύ διαφορετικό από αυτό που εννοούσε ο Dolmance, όπως είναι πιστεύω καταφανές, εάν διαβάσει κανείς και τα πριν και τα μετά:

[...] Ανέκαθεν, συνωστιζόταν εδώ πανσπερμία ανθρώπων, συχνά αμφιλεγόμενης ποιότητας – με τα επιεικέστερα δυνατά κριτήρια. Είναι αναπόφευκτο και αναμενόμενο.

Ποτέ όμως, μέχρι σήμερα, δεν έδιναν τον τόνο και το παράγγελμα, αυτάρεσκα αγράμματοι, αρτηριοσκληρωτικοί νεανίες, κωλοπυρέσσοντες ψωλοσυλλέκτες, ρουφιανόπουλα και, κυρίως, φασιστοειδή.

Υπήρχαν, αλλά σιωπούσαν.

Με ευθύνη μιας καλοπροαίρετης αλλά πλαδαρής και αποπροσανατολισμένης διαχειριστικής ομάδας, τους αναγνωρίστηκαν ‘δικαιώματα’ και διαπράχθηκαν ατοπήματα έως και βαρύτατες απρέπειες εναντίον επιφανών και διακεκριμένων μελών.

Λησμονήθηκε ότι σε μια εθελοντική συνομάδωση η χειρότερη αδικία είναι η επιβολή της ‘ισότητας μεταξύ ανίσων’.

Τώρα, οι ευτελείς επιβάλλουν την αισθητική και τις αξίες τους.

Με πρόσωπα αυτής της υποστάθμης αρνούμαι, φυσικά, να συνομιλήσω. Η ανοχή μου απέναντι σε πολυάριθμους θαμώνες του ‘συζητητηρίου’ εξαντλήθηκε οριστικά [...]

(Οι υπογραμμίσεις είναι του ίδιου του Dolmance, και το πλήρες κείμενο υπάρχει εδώ: https://www.greekbdsmcommunity.com/forums/13912-%CF%80%CE%BB%CE%B7%CE%BD-dolmance.html#post217296).


Αυτά έλεγε λοιπόν ο Dolmance τότε, και κατ' εμέ σκεφτόταν και εννοούσε τελείως διαφορετικά πράγματα από αυτά που προσπαθεί ο Seduction να στηρίξει εδώ, βασιζόμενος σε μιάν αποκομμένη φράση...


Εν πάση περιπτώσει εδώ και τώρα, δεν έχω πρόθεση ή διάθεση να αντιδικήσω με κανέναν. Ας διαβάσει ο καθένας, κι ας κρίνει μόνος του τί εννοούσε ο Dolmance, και προς ποιά πλευρά συνηγορούσαν τα όσα τότε έγραψε. Δεν θα επανέλθω και δεν θα επιμείνω επ' αυτού, γιατί θα ήταν ασέβεια από πλευράς μου, το να στήσω καυγά πάνω στο μνήμα του φίλου μου.

Γιατί, βλέπετε, γιά κάποιους από εμάς ο Dolmance δεν ήταν μόνο ένας χαρισματικός άνθρωπος του οποίου έτυχε να διαβάσουμε κάποια κείμενα. Ούτε μόνο μιά διαδικτυακή γνωριμία, που άρχισε κι ολοκληρώθηκε με λίγες ή πολλές λέξεις σε μιάν οθόνη... Γιά κάποιους ο Dolmance υπήρξε φίλος και μάλιστα στενός, και γιά εμάς η απώλειά του -η απώλεια ενός καλού φίλου και ταυτόχρονα τόσο ξεχωριστού ανθρώπου- υπήρξε και παραμένει πάντα, πάρα πολύ οδυνηρή. Και κατά συνέπεια είναι πολύ οδυνηρή γιά εμάς και κάθε προσπάθεια καπηλείας του, τμηματικής ή συνολικής...

Επαναλαμβάνω λοιπόν την παράκληση, γιά τελευταία φορά (κι ας κρίνει κι ας πράξει ο καθείς από τούδε, κατά συνείδησιν): Ας αφήσουμε το Dolmance, έξω και μακρυά από τις όποιες διενέξεις μας. Βέλη στις φαρέτρες μας διαθέτουμε όλοι, αρκετά, γιά να αλληλοτοξευόμαστε. Ας αρκεστούμε στα δικά μας ο καθένας, κι ας μην προσπαθούμε να αντλούμε πολεμοφόδια από ένα οπλοστάσιο που δεν μας ανήκει (που δεν ανήκει σε κανέναν, παρά μόνο σ' εκείνον που δεν υπάρχει πιά)...


Ευχαριστώ.

 

Απάντηση: Re: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Βρε συ κακούργα γυναίκα
(που μερικές φορές αν σε είχα κοντά θα σε είχα σφάξει στο γόνατο, σαν αρνάκι της Λαμπρής)...
βρε επιδειξία του "τι καινούργιο διάβασα" να σας πω...
βρε θεματοφύλαξ των ιερών βιβλίων της φυλής...
βρε που φοβάσαι μη και δε σε παινέσει η δασκάλα που τα είπες όλα νεράκι...
βρε μπουμπούνα...
Ποιός ο λόγος να αποπειραθείς να ερμηνεύσεις τα κίνητρα του runt?
Ο καθένας σε μια ομάδα μπορεί να βγάλει τα όποια συμπεράσματά του...
Δραγουμάνο δεν θέλει...
Αν έχει απορίες ερωτά, αν οι απορίες του είναι γνήσιες παίρνει απάντηση, αλλιώς χλευάζεται...
Δικηγόρο στην αντίληψή τους οι άνθρωποι δεν ήθελαν ποτέ...
Αν δεν αντιλαμβάνονται, εφόσον εχουν εργαλεία αντίληψης, πρόβλημά τους...
Η απόπειρα ερμηνείας, και μάλιστα πριν κατακάτσει ο κουρνιαχτός, λέγεται καπέλωμα...
Αν έχεις κάποιο γνωστό μεγαλοΚνίτη ή κολλητό του Πλεύρη, ρώτα να σου πει...
Το καπέλωμα εφαρμόζεται σε πολυπληθείς ομάδες και αποτελεί θεμελιώδη τακτική για ποδηγεσία και έλεγχό τους, μια καθαρά δημαγωγική λογική ...
Νομίζεις πως χρειάζεται να την ακολουθείς?
Απαντώ : Τσου!!!

ΥΓ: Διάβαζε, διάβαζε... Πιστεύω ο Dawkins να σου ξεκαθάρισε αρκετά...
Να προτείνω το "Δράκοι της Εδέμ" για συνέχεια του Carl Sagan...

---------- Post added at 21:17 ---------- Previous post was at 21:01 ----------

Φορτισμένο σε βλέπω ΜΜ...
Ο Dolmance έγραψε ...
Τα κείμενά του ανήκουν σε όλους, προφανώς και σε κείνους που απεκήρυττε μετά βδελυγμίας.
Και είναι, ακόμα και τα αποσπάσματα των κειμένων του, τόσο ισχυρά που εύλογα εκθέτουν τους καταχραστές του...
Να τα χρησιμοποιούν λοιπόν...
Και όσοι τον είχαν συναναστραφεί από λίγα λεπτά ως μια ζωή ή τον είχαν γνωρίσει από το έργο του να του κλείνουν πονηρά το μάτι κάθε φορά που τα κείμενά του γίνονται αρωγοί και καταδείκτες όσων κλέπτουν οπώρας.
Αυτό είναι που δικαιώνει και επιβεβαιώνει άλλωστε το έργο ενός ανθρώπου και διασφαλίζει την μνήμη και την υστεροφημία του....
Και μεταξύ μας... Είσαι και καλός σε αυτό!

 

Re: Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Συμφωνώ. Αλλά αν κάποιος επιθυμεί να τα ανασκαλέψει προς όφελός του, θα βρει ότι scripta manent, όπως ακριβώς τα παρέθεσες πολύ σωστά, MM. Υπάρχουν και άλλα γραπτά, τα "Απόκρυφα". Όποιος τα ανασκαλεύει πολύ, θα τα βρει μπροστά του...

@cad, το μόνο κίνητρο του runt είναι η επιβίωση. Ο Dawkins αναρωτιέται, γιατί προσπαθεί ακόμη να επιβιώσει, όταν ο θάνατος είναι επικείμενος και αναπόφευκτος. Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ. Αλλά πρόκειται για μία ρητορική ερώτηση, μην την αφήσεις να σε επηρεάσει...

Τα υπόλοιπα που είπες δεν με αγγίζουν ουδόλως, στραπονιασμένε. Αν ήθελα πραγματικά να κάνω επίδειξη γνώσεων, θα απευθυνόμουν σε άτομα που έχουν γνώσεις του αυτού επιπέδου.

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Φίλε Arioch
Η Ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα με εγκλήματα ή αποτρόπαιες πράξεις που έγιναν στο όνομα της δημοκρατίας ή στο όνομα της πλειοψηφίας. Από την άλλη είναι επίσης γνωστό για τις φορές που συνέβη το αντίθετο. Γνωστό είναι και ότι αρκετές φορές τις μάζες τις κινούν οι μειοψηφίες και σίγουρα δεν υπάρχει τίποτα που να τοποθετεί στη ζυγαριά, υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, μόνο θετικά.

Είναι όμως προφανές πως το θέμα που έβαλα προς συζήτηση δεν είναι, η μια ή η άλλη μορφή πολιτεύματος.

Ολα τα παραπάνω πατούν πάνω σε μια γερή βάση λογικής, και βέβαια το ζήτημα έχει λεπτές ισορροπίες, όμως θα σου αναφέρω μερικά παραδείγματα που αυτή η "λογική" καταπιέζει τους ανθρώπους και την διαφορετικότητα τους έως και σε βαθμό, σε κάποιες περιπτώσεις, απολύτως απάνθρωπο.

Απλά έως απλοϊκά παραδείγματα.

1. Ενεργώντας νόμιμα.
Η ζωοφιλία σου σε έχει κάνει να έχεις δυο (πανέμορφα) σκυλιά στο σπίτι σου. Οταν αυτά τα ζωντανά, για τον όποιο λόγο, γαυγίσουν το μεσημέρι ή το βράδυ, πιθανόν να ενοχλούν τον γείτονα σου ή τους γειτόνους σου. Φαντάζομαι (δεν αναφέρομαι ειδικά) πως δεν πήρες την έγκριση όλων των γειτόνων σου για να έχεις σκυλιά στο σπίτι. Βασίστηκες στον νόμο που στο επιτρέπει. Η ελευθερία σου το να είσαι ζωόφιλος καταπατά την ελευθερία του άλλου που θέλει να κοιμηθεί-ξεκουραστεί στις ώρες κοινής ησυχίας.

2. Ενεργώντας παράνομα
Ποιός άραγε από εδώ μέσα, δεν έχει κάνει δημόσιο σεξ; Nαι οκ, είναι αργά το βράδυ, απόμερα, σκοτεινός δρόμος κλπ (όχι σε όλες τις περιπτώσεις) αλλά πάντα υπάρχει η πιθανότητα να περάσει ένα αυτοκίνητο, ένας περαστικός, να βγει κάποιος σε ένα μπαλκόνι κλπ Απλά βάση της διαφορετικότητας σου, (και πάλι γενικά αναφέρομαι) το κάνεις αδιαφορώντας στην ουσία αν ενοχλήσεις αυτόν που τυχόν σε δει. Η ελευθερία σου στον ερωτισμό καταπατά την ελευθερία του άλλου στον συντηρητισμό.

Σοβαρά παραδείγματα

1. Τι γίνεται στην περίπτωση των γάμων των ομοφυλόφιλων; Δεν καταπατείται ασύστολα, από τους νόμους την πλειοψηφίας, μιας ηθικοπλαστικής και συντηρητικής πλειοψηφίας, το ανθρώπινο δικαίωμα τους; Δικαίωμα που δεν βασίζεται μόνο στον ερωτικό τους προσανατολισμό αλλά και από αστική ανάγκη.

2. Τι γίνεται στην περίπτωση της καύσης των νεκρών; Δεν καταπατά και πάλι ο συντηρητισμός και ο δογματισμός της πλειοψηφίας, ένα δικαίωμα που οι Γάλλοι το απολαμβάνουν από το 1789 και οι Βρετανοί από το 1884;

Λίγες είναι οι φορές που έχει καταδικαστεί η Ελλάδα, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, για καταπάτηση ή στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

Που είναι λοιπόν ο σεβασμός και προς τις δύο κατευθύνσεις, που πολύ σωστά ως ένα σημείο, αναφέρεις;

(Υπάρχουν και σημεία, που συζητά μια κοινωνία, η δική μας συντηρητική και πουριτανική κοινωνία με τρομερά αργούς ρυθμούς, όπως η υιοθεσία από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, η αποποινικοποίηση της μαριχουάνας και πλήθος ακόμα ζητημάτων, που μέχρι να βρεθεί λύση, αν βρεθεί, αυτοί που δεν απολαμβάνουν τα δικαιώματα τους, είναι όσοι ανήκουν στις μειοψηφίες)

Η θέση σου, "μπορούν να πάνε να φτιάξουν μια δική τους με άλλους κανόνες, κανείς δεν τους εμποδίζει" δεν στέκει στα παραπάνω παραδείγματα γιατί τους μεν πρώτους τους στέλνει να ζήσουν στην Ολλανδία, τους δε δεύτερους στο Βέλγιο. Ενώ είναι Ελληνες (!)

Πάμε τώρα στον χώρο μας. Πως και κάτω από ποιό πρίσμα λογικής, τα θέματα ερωτισμού, θα δεχτεί ο οποιοσδήποτε, (όταν δεν είναι πρόβατο) να τα ορίσουν οι κανόνες μιας κοινότητας; Δεν το βρίσκεις προκλητικά αφελές;

Θα μου πεις, ότι στην περίπτωση αλλαγής κράτους ώστε να απολαύσεις τα δικαιώματα που αποπνέουν από την διαφορετικότητα σου (γάμος ομοφυλόφιλων, καύση νεκρών κλπ) δεν είναι λογικό, αλλά σε επίπεδο κοινοτήτων είναι και λογικό και πρακτικά εφαρμόσιμο. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά θα θέσω ένα ερώτημα.

Αν, στην υποθετική περίπτωση που θα έπρεπε οπωσδήποτε, να λειτουργήσει ο χώρος του BDSM ως δομημένη κοινότητα, θα προτιμούσες πολλές κλειστές κοινότητες με περιχαρακωμένα όρια και αυστηρά πλαίσια λειτουργίας ή μια ανοιχτή και πολυσυλλεκτική κοινότητα;

Θα προτιμούσες τον ένα κανόνα "φλέρταρες ενώ είσαι δεσμευμένη; Στην πλατεία για λιθοβολισμό" ή την εξέταση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά;

To ερώτημα τίθεται προς το κάθε μέλος που θέλει να τοποθετηθεί στη συζήτηση.

Αυτό που στην ουσία βάζω προς συζήτηση, είναι η απάντηση, του Elysium (ειδικότερα στα σημεία που υπογραμμίζω)

Συμφωνώ απολύτως μαζί σου.

......................................

Οσοι και όσες, και πάλι (!) φεύγετε από το γενικό πλαίσιο που βάζει το νήμα προς συζήτηση και το πηγαίνετε και πάλι στην μονάδα και στον νηματοθέτη, σταματήστε να το κάνετε. Είναι πολύ κουραστικό για τα άλλα μέλη και τους αναγνώστες. Ας συμμετέχουν σε ένα νήμα μόνο όσοι έχουν να τοποθετηθούν πάνω στο θέμα που πραγματεύεται. Κάντε μια μικρή προσπάθεια να ελέγξετε τους εαυτούς σας. Δεν θα πάθετε κάτι.
(Σε κάθε περίπτωση ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του)

......................................

Αυτά που πρέπει να ξεκαθαριστούν σε ΟΛΕΣ τις συζητήσεις, είναι δύο μόνο πράγματα. Και τα δύο, πάρα πολύ απλά, αν και για κάποιους το δεύτερο φαντάζει από δύσκολο έως ακατόρθωτο.

1. Βρισκόμαστε σε ένα φόρουμ, όπου το κάθε μέλος, σεβόμενο τους κανονισμούς του, έχει το δικαίωμα να ανεβάζει το οποιοδήποτε νήμα, για να θέσει προς συζήτηση ότι επιθυμεί. Το αν θα έχει ανταπόκριση, μηδέν απαντήσεις ή μηδέν views ουδόλως απασχολεί τα υπόλοιπα μέλη. Αν θέλουν τοποθετούνται, αν θέλουν προσπερνούν.
2. Για να λειτουργήσει σωστά το φόρουμ, στο κάθε νήμα πρέπει να συμμετέχουν, με όποιο τρόπο επιθυμούν - σεβόμενοι πάντα τους κανονισμούς, μόνο τα μέλη που έχουν να τοποθετηθούν πάνω στο θέμα που μπαίνει προς συζήτηση. (Οχι πάνω στον νηματοθέτη, ούτε βασιζόμενοι στην "λογική" μυρίσαμε τα νύχια μας και "καταλάβαμε" γιατί το ανέβασε. Αυτά είναι αστεία πράγματα)
Τόσο απλά

.............................

Τελικά, (επαναφέρω το ερώτημα) μπορεί να ορίζουμε τον ερωτισμό μας, (και άλλα ζητήματα) πως θα τον απολαμβάνουμε, πως θα τον γευόμαστε, πως θα τον βιώνουμε… βάση των δεδομένων και των κανόνων που θέτει η πλειοψηφία; H έστω βάση των μέτρων και προτύπων που φαίνεται να παρουσιάζει δημόσια η πλειοψηφία;

Να τονίσω, ότι βάση του συντάγματος, όλοι εμείς εδώ, κρινόμαστε παράνομοι διότι:
Aρθρο 5β1. Καθένας είναι ελεύθερος να αναπτύσει την προσωπικότητα του, εφόσον δεν προσβάλει τα δικαιώματα των άλλων και δεν παραβιάζει το σύνταγμα και τα χρηστά ήθη

Αρχή προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα
"Ως χρηστά ήθη νοούνται οι αντιλήψεις περί ηθικής του μέσου πολίτη".

Άρειος Πάγος
"ως κριτήριο των χρηστών ηθών χρησιμεύει το περί ηθικής συναίσθημα του κατά γενική αντίληψη χρηστού, έμφρονος και υγιώς σκεπτομένου κοινωνικού ανθρώπου"

Ουσιαστικά η πλειοψηφία, κρίνει ως παράνομους όσους αποτελούν (δλδ την μειοψηφία) τον χώρο του BDSM. Θεωρώ δεδομένο πως όλοι μας θα συμφωνήσουμε πως όσα βιώνουμε στο BDSM απέχουν έτη φωτός μακριά από τις αντιλήψεις περί ηθικής του μέσου πολίτη.

Για όσους δεν το καταλάβατε, να το γράψω και απλοϊκά ή υπεραπλουστευμένα αν προτιμάτε:
Oσοι διατείνονται υπέρ των νόμων και κανόνων της Ελληνικής κοινότητας ΒDSM (όταν και αν αυτή δημιουργηθεί) και της αυστηρής - νόμιμης εφαρμογής τους απ όλους, λόγω της αποδοχής τους από την πλειοψηφία, της ανάγκης τους να κινούνται σε νόμιμα πλαίσια κλπ , στην ουσία με το να ανήκουν στον χώρο του BDSM, παρανομούν ως προς τους νόμους και τους κανόνες του Ελληνικού κράτους.

 

Απάντηση: Πλειοψηφία vs Μειοψηφία

Νομίζω ότι στα παραδείγματα σου, αναφέρεις καταστάσεις όπου η πλειοψηφία ασκεί μία άλφα πρακτική στη μειοψηφία. Στα παραδείγματά σου όμως δεν αναφέρεις καταστάσεις όπου η μειοψηφία θέλει να ασκήσει μία άλφα πρακτική στην πλειοψηφία. Δηλαδη , Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στους σαδιστές να εξασκούν τον σαδισμό τους σε όποιον θελήσουν. Είτε αποτελούν την μειοψηφία είτε αποτελούν την πλειοψηφία. Άρα για την εφαρμογή της ελευθεριότητας για την οποία ομιλείς, το ζήτημα δεν είναι η πρακτική που εξασκεί ορισμένη μερίδα στον εαυτό της (πχ καύση..η οποία επιτρέπεται με τη δημιουργία ενός συμβολαίου) , αλλά η πρακτική που θέλει να εφαρμόσει ορισμένη μερίδα (πλειοψηφούσα ή μειοψηφούσα) σε μία άλλη μερίδα (πλειοψηφούσα ή μειοψηφούσα). Ο αριθμός δεν έχει καμία δύναμη εν προκειμένω. Η πράξη είναι το θέμα μας. Εκτός αυτού δεν έχω ακόμα καταλάβει γιατί το θέμα μπήκε σαν BDSM Discussion.

Όσο αφορά το ότι είμαστε παράνομοι. Τα αίτια είναι πολλά αλλά όχι το τι θέλει ή δεν θέλει η πλειοψηφία.