Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

...και έρχεται η στιγμή που κάποιος μπορεί και σας βγάζει αυτή την ιδιότητα, αυτό το αίσθημα, αυτή την ανάγκη στην επιφάνεια. Κάποιος που σας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο σας τον εαυτό. Ποια είναι αλήθεια τα συναισθήματά σας, κατά την διάρκεια ανγνώρισης της υποταγής σας; Oι σκέψεις σας; Το αποδεχθήκατε ή παλέψατε με αυτό;Πως το αντιμετωπίσατε;

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Επισης θα μπορουσε να ειναι και "απλα" θεμα χημειας. Το απλα το βαζω σε εισαγωγικα γιατι η πολυ απλοτητα μας γαμαει συνηθως, αλλα εκτος αυτου ειναι και δυσευρετη.

Να μπορει δηλαδη ο μεχρι τοτε κυριαρχικος μας χαρακτηρας, ( η βανιλα, η whatever ) να αναγνωρισει στο αλλο ατομο την δυναμη που θελουμε να ασκησει πανω μας, χωρις να προσβαλλει την μεχρι τωρα προτιμηση/κλιση μας. Εν προκειμενω καθως μιλαω για τον εαυτο μου, την ακρως κυριαρχικη μας ταση.

Απλα να ειναι αυτος/αυτη που θα εχει τοση επιρροη, συνηθως θετικη, πανω μας, που να φτασουμε σε σημειο να μην μας νοιαζει πλεον για το αν ερχομαστε σε ρηξη με τον εαυτο μας. Καθως δεν ειναι ρηξη οπως θα ηταν αν περνουσαμε απο διχασμους προσωπικοτητας, αλλα περισσοτερο συνειδητοποιηση ενος βαθυτερου "θελω". Κατι το οποιο μπορει και να ηταν αναποφευκτο, συμφωνα με τον τροπο που ειχαμε/εχουμε επιλεξει να ζησουμε μερικα πραγματα, αλλα και την ιδια μας την ζωη γενικοτερα.

Δυσκολο εγχειρημα, φυσικα προυποθετει μια προδιαθεση απο αυτον που θα νιωσει η θα βιωσει την υποταγη. Δεν γινεται απτην μια στιγμη στην αλλη.

Λογω του χαρακτηρα που εχω και που προσπαθω να διατηρησω και να εξελιξω, δε θα μπορουσα να υποταχθω παρα μονο σε αυτην που το εχω κανει ηδη. Ανευ ορων και χωρις να περιπλεκω ουτε εγω ουτε αυτη τις καταστασεις με καθωςπρεπισμους και λοιπες βλακειες. Αν και περισσοτερο με "τραβηξε" το γεγονος πως οσο περισσοτερο δινομαι σε αυτην, στις ορεξεις της αλλα και αφηνομαι στα χερια της και στο μυαλο της, τοσο πιο ευκολα αλλαζει αυτος ο ρολος προς την "μερια μου" και απο υποταγμενος γινομαι κυριαρχος. Το πιο καλο κομματι απο ολα, ειναι αυτο που δεν εμπεριεχει καν το στοιχειο του ερωτα. Τουλαχιστον στο προφανες. Αυτο το κομματι που μεσα μας παιρνει αποφασεις συμφωνα με αυτο που πραγματικα νιωθουμε ως ανθρωποι. Το κομματι που σε συνδυασμο με την υπαρξη του αλλου μισου στην σχεση/ζωη μας, εχει μεινει μεν αναλλοιωτο ως προς τις βασικες αξιες, αλλα πλεον γνωριζει αλλους τοσους λογους για τους οποιους κανει αυτα που κανει, και φυσικα οπως καθε μας πραξη η λεγομενο στο τελος, γυρναει σε εμας με την μορφη της ανταποδωσης. Εκει ειναι η πραγματικη κυριαρχια αλλα και η υποταγη. Στον ανωτερο σκοπο που ναι μεν παντα "πρεσβευαμε" ( Ο καθενας εχει διαφορετικο τετοιο σκοπο η σκοπους εννοειται ) αλλα πλεον αυτη η επιρροη ειναι τοσο εμφανης που απο μεσα μας ξερουμε οτι ποτε τιποτα δεν θα ειναι πλεον το ιδιο με πριν.

Ολοι μας κρυβουμε η κρυβαμε ενοχες καποια στιγμη στη ζωη μας. Ειτε λογω της σεξουαλικοτητας μας, ειτε για κατι αλλο.

Η πραγματικη αποδοχη της υποταγης τετοιου ειδους ερχεται οταν ξεπερναμε καθε ενοχη και φοβια, και πλεον μπορουμε να απολαμβανουμε με εντελως διαφορετικο τροπο αυτα που παλιοτερα ισως να θελαμε να θαψουμε.

Εαν τωρα αυτο μας το προκαλεσει η σχεση με ενα ατομο και δια μεσω αυτου η υποταγη μας παρει σαρκα, οστα, αλλα και πνευμα τοτε καλο θα ειναι να παψουμε να το αντιμετωπιζουμε ως κατι το ξενο και προβληματικο, αλλα να ειμαστε ευγνωμονες και να το δουλεψουμε με αισιοδοξια καθως γυρισαμε σελιδα και το μελλον προβλεπεται πολυ καλυτερο απο οτι εαν ψαχναμε μονοι μας στα αζητητα.

Βεβαια, βασικη προυποθεση ολων των παραπανω ειναι αυτος ο καποιος ή καποια, να μας φερει αντιμετωπους με τον εαυτο μας αλλα σε ενα εντελως διαφορετικο μοτιβο σε σχεση με το ηδη υπαρχον. Οχι να μας βαλει σε διλημμα για το αν αυτο που κανουμε ειναι κατι αποδεκτο απο εμας τους ιδιους, επομενως να ειμαστε μετα σε αναμμενα καρβουνα για το πως αντικρυζουμε την εικονα η και την ιδια μας την υπαρξη, αλλα να μας χτυπησει το καμπανακι και να μας πει "Ξυπνα!", κανοντας μας να δουμε πως ολο αυτο ηταν ειναι και θα ειναι μερος της προσωπικοτητας ( η και ακομα παραπερα ) και πως δεν παιζουμε ποδοσφαιρο για να χωριζομαστε σε ομαδες, αλλα θα πρεπει να δουλεψουμε με το σωμα, το πνευμα, την ψυχολογια μας, τα πιστευω και ο,τι αλλο μας διεπει, οπως φυσικα και μαζι με αυτον/αυτην ωστε να υπαρχει και η αντιστοιχη εξελιξη/μεταλλαξη μας προς το καλυτερο και οχι προς μια κατευθυνση που θα μας ριξει παλι πισω (?) στο βουρκο και στην αμφιβολια. Να λειτουργησει ως διαιτητης που θα "σφυριξει" την καταλληλη στιγμη και εμεις θα "πρεπει" να αποφασισουμε αν θα πουλησουμε το παιχνιδι στον αντιπαλο η αν θα παιξουμε μπαλα για να κανουμε ταμειο στο τελος. Στο πολυ τελος ομως.

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Εσωτερικές αποκαλύψεις...

Σα να ανοίγονταν καινούργιοι δρόμοι ήταν, είχα νιώσει ακόμα και ότι λίγο λίγο κάτι κτίζεται.
Ήταν και εκείνη η αίσθηση "ανοίγματος", τρωτότητας, ένιωθα ευσυγκίνητη, ή μαζί λυπημένη και πάρα πολύ ήρεμη.

Η αντίδρασή μου ήταν πάντα ένα απίστευτο ράλλυ σκέψεων, άλλες πυροτεχνήματα, άλλες αλληλοαναιρούμενες, άλλες που είχαν επιλυθεί το επόμενο δευτερόλεπτο, μερικές που έμειναν. Όπως καλά γνωρίζετε, ανέλυα μέχρι κεραίας, τα πάντα όσα ένιωθα και έτσι μετέτρεπα τα συναισθήματά μου από... μη γελάσει κανείς   ! κάπως απόκοσμα σε αναγνωρίσιμα και γήινα.

Εξαρτάται, έχω κάνει και τα δύο. Τώρα που το σκέπτομαι είχε να κάνει πολύ με τις συνθήκες υπό τις οποίες αποκαλυπτόταν η νέα υποταγή, άλλο αν ήταν σε στιγμές απόλαυσης και άλλο σε στιγμές τιμωρίας αδιαφορίας π.χ. αλλά και με τις επιπτώσεις της.

Αν εννοείς πώς το είχα διαχειριστεί, δε νομίζω ότι είχα κάνει τέτοιο πράγμα. Νομίζω με νέα συναισθήματα. Πάρα πολύ κλάμα, μερικές φορές ήταν σπαραγμού, υπήρξε και χαράς ή με απόλυτη ηρεμία σε συνδυασμό με άνοιγμα, μια ειδική μορφή σεξουαλικής διέγερσης που νομίζω ότι όσοι την έχουν ζήσει καταλαβαίνουν ποιάν εννοώ.

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

@Brainstorm,

Δεν το βλέπω ως θέμα χημείας. Η τουλάχιστον δεν μιλάω για αυτή την περίπτωση που αναφέρεις. Μιλάω για την περίπτωση που η υποταγή προυπάρχει μέσα μας ως ανάγκη και δεν το έχουμε ανακαλύψει ακόμη ή δεν έχει βρεθεί κάποιος να την βγάλλει στην επιφάνεια και να μας κάνει να την βιώσουμε και να μας βοηθήσει να την αποδεχθούμε. Αν κατάλαβα καλά εσύ αναφέρεσαι στην υποταγή του έρωτα κυρίως (ο.k είδα και την αναφορά σου για εκτός αυτού), αλλά με εναλαγές. Προφανώς μιλάς για προσωρινές καταστάσεις και όχι ως μόνιμη ιδιότητα. Εγώ αναφέρομαι κυρίως για την υποταγή ως αναγνώριση της υποτακτικής μας φύση, ως λύτρωση, ως "αποδεκτό" στοιχείο της προσωπικότητάς μας. Μόνιμο και όχι παροδικό.
Δεν κατάλαβα καθόλου τι εννοείς όταν λες πως από υποταγμένος γίνεσαι κυρίαρχος.. 

Δηλαδή σε στιγμές απόλαυσης το αποδεχόσουν ενώ σε στιγμές π.χ τιμωρίας όχι;
Πως ακριβώς το εννοείς αυτό; Έχω την αίσθηση πως από την στιγμή που βιώνεις την υποταγή δεν μπορείς να μην την αποδεχθείς, αφού το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι το να υποταχθείς, να υποκύψεις σε αυτή σου την ανάγκη και σε αυτόν που σου την βγάζει.

  Σε ευχαριστώ tender lilly μου,  

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

H αληθεια ειναι οτι ειναι περιεργα τα συναισθηματα εκεινης της πρωτης στιγμης.
Ολα αυτα που νοιωθεις και κρυβεις ισως χρονια ολοκληρα, μιλαω για μενα και μονο,γινονται πραξη επιτελους!

Βλεπεις ολα αυτα που φανταζοσουν να εκδηλωνονται.
Το σωμα πειθηνιο οργανο απλα ακολουθει τις εντολες Του.
Το μυαλο αδειο,χωρις να σκεφτεται.
Η ψυχη γεματη, λες και σου χαρισαν ενα μεγαλο δωρο.
Τρομαζεις απο τις αντιδρασεις σου, απο το ποσο υπακουη γινεσαι.
Εσυ,που δεν σηκωνεις μυγα στο σπαθι σου, γινεσαι "υποχειριο" Του και απλα υπομενεις και ελπιζεις να Τον ευχαριστησεις αλλα και να το απολαυσεις.

Σιγουρα θα παλεψεις στην αρχη να δεχθεις την αλλαγη σου.
Μεσα σου θα σκεφτεσαι καποιες στιγμες αν κανεις το σωστο,αν ανταποκρινεσαι στις προσδοκιες Του,αν αυτο που νοιωθεις ειναι υποταγη πραγματικη και μεσα απο την ψυχη σου,ή απλα εκδηλωση συμπεριφορας για εκτονωση της καυλας σου.

Ευτυχως, στην δικη μου περιπτωση,ο συντροφος και Κυριος μου με βοηθησε να πιστεψω οτι η εκδηλωση της υποταγης μου ηταν απλα θεμα χρονου, γιατι κανενας δεν μπορει να αποφυγει την ιδια του τη φυση για πολυ καιρο.
Και οτι δεν υπηρχε λογος πιεσης,γιατι απλα ολα εγιναν σιγα σιγα και διχως το βαρος καποιου πρωτοκολλου ή της εκπαιδευσης.
Ημασταν απλα δυο ερωτευμενοι ανθρωποι, που ο ενας υποταχθηκε στον αλλο τοσο απλα και τοσο φυσικα.....σαν το περιμεναμε χρονια!
Και η εννοια της υποταγης ειχε πια τη "χροια" της φυσικοτητας.
Σαν να ηταν ετσι απο παντα.

Για να γινει ομως αυτο χωρις να πιεστει ο υποτακτικος ανθρωπος,πρεπει ο Κυριαρχικος συντροφος,να εχει υπομονη και να καταννοει την απειρια του υ του.
Να το καθοδηγει και να το συμβουλευει.
Τοσο απλα,τοσο ευκολα,τοσο ομορφα!

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

στη ζωή του ο καθένας μπορεί να υποταχτεί σε ανθρώπους ανάλογα με το τι έχει ανάγκη τη συγκέκριμένη περίοδο ή να το ονομάσει έτσι. μπορεί να είναι σε φιλικό επίπεδο, σε ερωτικό, σε σεξουαλικό... μπορεί να είναι καθαρά σε πνευματικό. μου έχει τύχει παλιότερα να νοιώθω τόσο καλά με το να μιλώ με έναν άνθρωπο και να είμαι πολύ καλά, χωρίς να έχει συμβεί απολύτως τίποτα. με γέμιζε εγκεφαλικά επειδή είχα την ανάγκη να γίνει έτσι,χωρίς να έχω την επιθυμία να προχωρήσει σε κάτι σωματικό. ένοιωσα ότι πήρα πράγματα. ένοιωσα ''υποταγμένη'' κατά κάποιο τρόπο, τότε. εν καιρώ, συνειδήτοποίησα ότι δεν ήταν υποταγή αυτό το πράγμα, ήταν η ανάγκη της ασφάλειας του να πω ότι κάτι υπάρχει εκεί που με κρατά από τις κακοτοπιές και το να πέσω σε σφάλματα. ήταν η ασπίδα μου, αν θες, που την είχα ονομάσει έτσι.
έχω νοιώσει υποταγμένη πολύ πάλι από την πρώτη στιγμή, ενώ δεν είχα σκεφτεί καν ότι θέλω κάτι τέτοιο. ήταν μάλιστα κι ένα χρονικό διάστημα που δεν ήθελα τίποτα στη ζωή μου. ήθελα να απομακρυνθω από όλους και όλα. όσο περνά ο καιρός νοιώθω ακόμη πιο πολύ. τον πρώτο καιρό, ένοιωθα ότι έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, ότι μπορώ να κάνω τα πάντα, ότι είμαι εκεί εκατό τα εκατό. και Του το είχα αναφέρει... η απάντηση Του ήταν δύο λέξεις που είναι στο μυαλό μου κάθε λεπτό της μέρας πλέον...''έχε υπομονή'', χωρίς να πει περισσότερα . περνώντας ο χρόνος, βιώνω πράγματα που δεν ήξερα καν ότι μπορεί να υπήρχαν... νοιώθω ότι η υποταγή μου μεγαλώνει όσο γνωρίζω εμένα καλύτερα. όσο βλέπω να διευρύνονται τα όριά μου. και δε μιλώ για το αν θα καταφέρω να αντέξω είκοσι παραπάνω ξυλιές. αυτό είναι το πιο ασήμαντο.
σε όλη αυτή τη διάρκεια, έχω περάσει κάποια στάδια, τα οποία ήταν πολύ δύσκολα. δεν πίστευα ούτε κατά διάνοια, ότι θα μπορέσω να τα περάσω όλα αυτά. έχω περάσει επιθυμία για απομόνωση, θυμό, απελπισία, να φύγω και να εξαφανιστώ, λύπη, ανάγκη για επανάσταση, δεν ήθελα να μιλήσω με άνθρωπο, κλάψιμο, αυτολύπηση. υπήρξαν στιγμές που ήμουν θυμωμένη με όλους, κυρίως με Εκείνον γιατί δε μου άφησε περιθώριο και δε μου το έκανε πιο εύκολο, που με άφησε να σπάσω τα μούτρα μου χωρίς να μου πει τίποτα απολύτως. το πρώτο διάστημα ήμουν συνέχεια σε μία κυκλοθυμική διάθεση, κυρίως άσχημη, και ξαφνικά, μία μέρα ξύπνησα και σκέφτηκα ότι έχω αποκτήσει περισσότερη ψυχραιμία κι έναν τελείως διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης πραγμάτων τόσο στη σχέση όσο και στην καθημερινότητά μου. και όλο αυτό, πήρε χρόνο.
οι σκέψεις μου?
ήταν αμέτρητα πολλές... ανέλυα τα πάντα. αυτό με πήγε πίσω. έπεσα στην παγίδα να συγκρίνω με γύρω μου καταστάσεις. αυτό ήταν τεράστιο λάθος γιατί παρασύρθηκα κι από εκεί και μετά έχασα για λίγο καιρό τον εαυτό μου. Εκείνος ήταν εκεί όμως. με την αντιμετώπιση Του και με την υπομονή Του με έκανε και συνήλθα, αφού με άφησε πρώτα να δω μόνη μου κάποια πράγματα. δε με ανάγκασε να κάνω κάτι. δε με τιμώρησε. δε χρησιμοποίησε απειλές...
το να παραδίδεις τον εαυτό σου, ειδικά όταν έχεις μεγαλώσει με τελείως διαφορετικό τρόπο από ότι επιλέγεις να ζήσεις από δω και πέρα, είναι απίστευτα δύσκολο. πρέπει να κάνεις delete όλη την προηγούμενη ζωή σου, τις απόψεις σου, τα πάντα. αλλάζεις τα π ά ν τ α. θέλει τρομερή ισορροπία, εξαιρετικά μεγάλη αυτοπειθαρχία, θέληση, ψυχραιμία. φαντάζει ακατόρθωτο και νοιώθεις ότι πνίγεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι πλέον δεν έχεις τίποτα δικό σου... το να έχεις ένα κολάρο στο λαιμό σου, είναι κάτι που το νοιώθεις, έχεις ένα σφίξιμο εκεί που μπορεί όμως να το χαλαρώσεις. αυτή την αλυσίδα που δένει την ψυχή σου και το μυαλο σου όμως, δεν την διώχνεις, δεν την σπας... μένει εκεί ανεξίτηλη. σε σφίγει και δεν μπορείς να αναπνεύσεις αν δεν έχεις συνειδητοποιήσει ότι δεν έχεις δικαιώματα. όταν κατάλαβα, ότι είναι μονόδρομος έμεινα στήλη άλατος. θυμάμαι ότι αισθανόμουν ότι είμαι μπροστά σε μία στροφή. ότι απέφευγα να την περάσω γιατί δεν ήξερα τι με περιμένει. έμενα εκεί, παγωμένη, φοβισμένη, κι ανασφαλής. κι όταν πήρα την απόφαση να την περάσω...είδα μπροστά μου ένα δρομάκι θεόστενο με γκρεμό αριστερά και δεξιά.....κι Εκείνος απέναντι. για να το περάσω όμως, πάλεψα με τον εαυτό μου, με τα θέλω μου, με τις επιθυμίες μου, τις ανάγκες μου, τις ανασφάλειες μου, με όλα. ξεκίνησα με πολύ μικρά κι ασταθή βήματα...αναρωτήθηκα τι έχει μεγαλύτερη σημασία τελικά...μία μέρα σήκωσα το κεφάλι κι είχα φτάσει.δε θα μπορούσα να το παλέψω με τις χίμαιρες μου μόνη αν δεν με έβαζε στο τρυπάκι να το κάνω. εκεί κατάλαβα κάτι. η υποταγή μεγαλώνει μαζί με τη γνώση και το σεβασμό. ότι έχω ακόμη πολύ δρόμο. ο χρόνος όμως είναι κάτι σχετικό. όταν θες να χτίσεις κάτι με γερές βάσεις δεν το μετράς με μέρες αλλά με την ποιότητα των υλικών που βάζεις. δε θα άλλαζα τίποτε όμως ... ακόμη κι αν δεν υπήρχε στη ζωή μου, ακριβώς τον Ίδιον θα είχα επινοήσει να υπάρχει στη φαντασία μου ( αυτό είναι κλεμμένο από το αγαπημένο μου βιβλίο, lol), για δύο πολύ βασικούς και ουσιώσεις λόγους. αφενός μεν δεν θα μπορούσα να ζήσω την υποταγή μου με ημίμετρα πια όπως με έχει διαμορφώσει κι αφετέρου ήταν πολύ μα πάρα πολύ συνειδητή η επιλογή μου. οφείλω πρώτα από όλα στον εαυτό μου να υποστηρίξω την αρχική απόφασή μου να είμαι εκεί. την συναίνεσή μου αν θέλετε...

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Αν δεν υπήρχαν στοιχεία μαζοχισμού στην υποταγή (μου) και την απόλαυση που παίρνω από αυτήν θα ήταν παραπάνω από λογικό να με ωθούσαν στην αποδοχή της υποταγής οι γλυκιές στιγμές και να με απωθούσαν από αυτήν οι δύσκολες στιγμές.

Αλίμονο! Ένας μαζοχιστής πιθανότατα να αντλεί πολύ περισσότερα από στιγμές απεχθείς στον ίδιο που πλην όμως, του δίνουν ένα είδος απόλαυσης.

Και τα δύο χρειάζονταν σ εμένα, για την αποδοχή της υποταγής μου και το γλυκό και το πικρό.

Πάντως δεν είπα αυτό στο πρώτο μου ποστ και δεν θα ήθελα να στοιχειώσω το νήμα σου  

Είπα:" σε στιγμές τιμωρίας αδιαφορίας π.χ."
Επειδή το "π.χ." μπορεί να είναι και παραπλανητικό, ας το αφαιρέσουμε. Δεν αποδεχόμουν την υποταγή που μου έβγαινε σε στιγμές που ήμουν μόνη μου λόγω τιμωρίας αδιαφορίας. Δεν την αποδεχόμουν διόλου μα διόλου, διότι με τη λογική μου φοβόμουν ότι υποταγή για μένα θα σήμαινε να την ζω μόνη μου και αυτό με χάλαγε πάρα πολύ.

Την υποταγή που μου έβγαινε σε στιγμές τιμωριών άλλης μορφής την δεχόμουν πολύ καλά.

sklavina, είτε την αποδέχεσαι είτε δεν την αποδέχεσαι είναι εκεί πια.

Τα άλλα είναι και θέμα συνθηκών, μεταξύ άλλων  

ΥΓ. Ωραίο νήμα.

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Μπορω να ρωτησω τον λογο που δεν το βλεπεις ως θεμα χημειας?

Η υποταγη ναι μεν ειναι κατι που πηγαζει πρωταρχικα απο μεσα μας, αλλα εαν δεν βρεθει το καταλληλο ατομο στο οποιο θα την εκφρασουμε και θα μας βοηθησει να την αποδεχτουμε και να την ζησουμε, τοτε ποιος ο λογος? Εξαλλου εξαρχης ρωτας για την υποταγη συμφωνα με αυτον τον αλλον/αλλη που μας εχει κανει να εκδηλωσουμε αυτη μας την αναγκη.

Το status μου γραφει : switch. Φυσικα μιλαω για την εναλλαγη, η τις εναλλαγες. Δεν σημαινει ομως οτι αυτο ειναι κατι το παροδικο η το στιγμιαιο. Καθε αλλο. Δεν υπαρχει μονο η σχεση ενος υποτακτικου με εναν κυριαρχικο. Υπαρχουν και σχεσεις μεταξυ ατομων που ειναι κατα βαση κυριαρχικα, αλλα μεταξυ τους εχουν αυτες τις εναλλαγες καθως λογω χημειας ουτε ντροπη υπαρχει ουτε τιποτα. Μονο απελευθερωση και συνειδητοποιηση.

Εγραψα μαλιστα για πραγματα πολυ περαν του ερωτικου αλλα μαλλον δεν εδωσες την πρεπουσα σημασια. Η υποταγη δεν εκδηλωνεται μονο ως υπακοη η με το να ακολουθεις καποιον τυφλα επειδη εισαι υπο και αυτος ειναι απο πανω σου.

Σημαινει σεβασμο, να ξερεις τα ορια σου αλλα κυριως τα ορια του αλλου, σημαινει φυσικα να μην ντρεπεσαι να τσακαλωθει η οποια εικονα που εχεις για τον εαυτο σου, το ειναι σου ολοκληρο. Και εννοειται 1002 ακομα, που φανταζομαι τα εχεις νιωσεις η βιωσει και εσυ η ιδια, και πολλοι/πολλες απο εδω μεσα. Ειναι κατι που ο καθενας το ζει με τον τροπο του ενδεχομενως καθως οι διαπροσωπικες σχεσεις ειναι μοναδικες, και μεσα απο αυτην την μοναδικοτητα της εκαστοτε σχεσης, υπαρχει η ευκαιρια να εκφρασουμε συναισθηματα και να ζησουμε καταστασεις που οπως λες μας λυτρωνουν. Η λυτρωση δεν ερχεται απαραιτητα με το να γινεις απο βανιλα υποτακτικος. Σε εμενα ηρθε βρισκοντας το ταιρι το οποιο σεβομενο την κυριαρχικοτητα μου, συνειδητοποιησε πως η υποταγη της σε εμενα ηταν κατι το "αναποφευκτο" ( οχι επειδη ειμαι ο μαστερ της γης, αλλα επειδη ταιριαξαμε, και αποδεχτηκαμε εξαρχης ο ενας τον αλλον γνωριζοντας τι μας "περιμενει" ), την ιδια στιγμη που και η δικη της ταση για κυριαρχια, απο ταση εγινε πραγματικοτητα και ειχε αποδεκτη εμενα. Εδω δεν αναφερομαι στο ερωτικο κομματι παλι, μιλαω καθαρα για την πνευματικη και την βαθυτερη υποταγη. Το να θες να υπηρετησεις επειδη δεν σε ενδιαφερουν στατους ( ξερναω με αυτην την κωλο-λεξη ) η προηγουμενες εμπειριες που ο καθενας ειχε. Ενα νεο ξεκινημα, μια νεα πιο "καθαρη" και διαφανη ζωη που πλεον εχει αλλαξει ο προσανατολισμος της και ο σκοπος της.

Γυρνωντας λιγο στην "αρχη", θα προσθεσω κατι για την χημεια. Η χημεια πιο πολυ ρολο παιζει κατα την γνωμη μου στα μη ερωτικα-σεξουαλικα, παρα σε αυτα. Βεβαια, πρεπει να υπαρχει και στο ερωτικο αλλα δεν εξεταζω αυτην την περιπτωση τωρα. Η χημεια πρεπει να υπαρχει ακομα και στον υπνο μας μαζι με αυτον που μοιραζομαστε αυτη την πτυχη του εαυτου μας. Γιατι απο ενα σημειο και μετα δεν θα ειμαστε στην θεση οπου απλα μοιραζομαστε κατι που μεχρι προτινος ηταν κρυμμενο, αλλα θα ενσωματωσουμε την ταση μας για υποταγη στην ζωη μας την ιδια, και τηρουμενων των αναλογιων και κρινοντας καθε περιπτωση ξεχωριστα και με τροπο που αρμοζει σε αυτη, θα ειναι πλεον ενα κομματι του ζωντανου μας εαυτου και οχι κατι που απλα στριφογυρναει στην σκεψη μας.

---------- Post added at 15:51 ---------- Previous post was at 15:49 ----------

Καπως ετσι!   

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Πολύ ωραία τοποθέτηση !!

Συμφωνώ πως η υποταγή δεν περιορίζεται στην υπακοή, στο 'μάλιστα κύριε, την αναγνωρίζω ως βαθύτερη κατάσταση συσχέτισης που δεν αφορά μόνο στον/ην υπο, αλλά προσδιορίζει και τον/την κυρίαρχο αφού για να λειτουργήσει το σύστημα και οι δυο υποτάσσονται στους κανόνες του δικτύου που έχουν διαμορφώσει οι επιθυμίες τους, ώστε φυσικά και αβίαστα να πάρουν το κομμάτι εκείνο που τους ταιριάζει, στη συγκεκριμένη φάση ζωής και τους επιτρέπει όσο το καλλιεργούν και πειραματίζονται, να ανθίσουν μέσα από τη σχέση.
Σίγουρα αν δεν υπάρχει χημεία, που σημαίνει να ταιριάζουν τα χνώτα μου με του άλλου, όσο και να προσπαθούμε δεν μπαίνει το νερό στ' αυλάκι. Κάπως σαν το σημείο εκκίνησης..πού να πας και πού να φτάσεις αν δεν έχεις τη βάση.
Μου φαίνεται λιγάκι αστείο να λέμε ότι οι switch υποτάσσονται παροδικά, ενώ οι υπό ή οι σκλάβοι μόνιμα. Δεν βλέπω την υποταγή εγγεγραμμένη σε γονίδια ώστε να προϋπάρχει, αλλά να συνδιαμορφώνεται μεσω της δυναμικής της σχέσης, τις επιθυμίες των ατόμων που την απαρτίζουν.

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

@anthea,
Σ'ευχαριστώ για την "εξομολόγηση", με συγκίνησες. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τα εσώψυχά σου μιας που ο καθένας μπορεί να βιώνει και διαφορετικά οπότε δεν έχει νόημα. Θα ήθελα μόνο να πω πόσο πολύ συμφωνώ για το delete της προηγούμενης ζωής σου, δύσκολο αλλά και απαραίτητο ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις...

@tender lilly μου,
Σε κατάλαβα καλύτερα τώρα  
Εγώ βέβαια λειτουργώ λιγάκι διαφορετικά: εγώ να υποταχθώ; χα σε γελάσαανε! κλπ...όταν όμως την νοιώσω και ακόμη περισσότερο την βιώσω τότε δεν μπορώ να μην την αποδεχθώ.Δεν μπορώ δηλαδή και να θέλω. Ξέρω απλά ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Αν μπορώ τότε μάλλον δεν είναι υποταγή.

@brainstorm
Καταλαβαίνω το αίσθημα της χημείας μεταξύ των δυο. Και συμφωνώ και είναι αποδεκτό και πολλά άλλα μπορεί να είναι σε switch σχέσεις η ακόμη και vanilla με kinky στοιχεία. Ωστόσο όμως η δική μου αναφορά έχει να κάνει με την υποταγή ως ανάγκη και ως τρόπο ζωής. Όταν υποτάσσεσαι ολοκληρωτικά και όχι παροδικά, στιγμιαία σε στιγμές αλλά σε καθημερινή βάση όλο και πιο πολύ και πιο έντονα.  

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Το delete της ζωης σε τετοιες καταστασεις ειναι αναποφευκτο και μερος του "παιχνιδιου". Που παλι καλα δεν ειναι παιχνιδι, αλλα μια ολοκληρη ζωη, κατω απο ενα διαφορετικο πρισμα.  

Ωραιο πραγμα, αν και στην αρχη ισως αρκετα αυτοκαταστροφικο.

Μαλλον υπαρχει προβλημα συνενοησης. Οχι μαλλον, σιγουρα υπαρχει.

Τι σε εκανε ακριβως να νομισεις οτι μιλαω για κατι παροδικο. Το γραφω εξαλλου καθαρα και στο πρωτο αλλα και στο δευτερο post.

Μην εχετε την εντυπωση οτι μονο οι σχεσεις μεταξυ κ/υ ειναι αυτο που "μετραει". Θα εκπλαγειτε.

Οταν εχει αλλαξει η ζωη σου και ο τροπος που βλεπεις τα παντα γυρω σου, τοτε ποσο σε πιο "καθημερινη βαση" μπορει να νιωθεις αυτη την υποταγη?

Δεν καταλαβαινω γιατι κολλησες με το παροδικο/μονιμο του θεματος εφοσον τοποθετηθηκα και μαλιστα με αρκετα επεξηγηματικο τροπο.

 

Απάντηση: Υποταγή. Συναισθήματα αναγνώρισής της.

Δυο θέσεις που με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.


...