Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Από τότε που οι βόμβες άρχισαν να σκάνε στις παλάμες μας έπαθα αφλογιστία. Η σεξουαλική μου διάθεση κι ο ερωτισμός μου εν γένει έχουν πάρει την κατιούσα με γεωμετρική πρόοδο αντιστρόφως ανάλογη των spreads. Τα λένε κι οι ειδήσεις περί επιδημικής κατάθλιψης, μα δεν παρηγοριέμαι να νιώθω στατιστικό δεδομένο.

Σκέφτομαι ότι η ζωή κάνει κύκλους συχνά πυκνά. Κι άλλοτε άλλοι ζήσανε πολλαπλάσια ζόρια αλλά δεν κόψανε τα μπάνια που λέει κι ο ποιητής. Μάλιστα αρκετοί λένε ότι η ενασχόληση με τα του έρωτος (σε όλο το φάσμα του) εντείνεται σε καιρούς ζοφερούς, εν πολλοίς ως αντίδραση στην «επίθεση» που δέχεται το υποκείμενο. Εγώ αυτό το βλέπω ως ένα ακόμα σύμπτωμα ιδιωτείας, τόσο με την αρχαία αλλά και με τη σύγχρονη έννοια. Η αυξανόμενη ενασχόληση με του πουλιού μας τον χαβά σε συνθήκες κοινωνικοπολιτικού σεισμού θαρρώ ότι δεν μπορεί να περιγραφεί καλύτερα από αυτό που λέει η λαϊκή ρήση για τέτοιες περιστάσεις: εδώ ο κόσμος χάνεται και το μουνί κάνει extensions. Εξάλλου, αν ανοίξουμε τον φακό αυτό συνάδει με την πολιτικά επικίνδυνη στάση που λέει «εγώ ελπίζω να τη βολέψω», η οποία σε ανάλογες συνθήκες οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια σε ολοένα αυταρχικότερα καθεστώτα.

Για μένα οι διαπροσωπικές σχέσεις, πόσο δε μάλλον οι ερωτικές, χρειάζονται άπλα, χρειάζονται ψυχική πολυτέλεια για ν’ ανθίσουν. Κλασικά, με εκφράζει πολύ περισσότερο το Παλάτια Χρυσοστόλιστα του αείμνηστου και μέγα από το μίζερο Καμαρούλα μια σταλιά που καλλιέργησε την αισθητική του μικροαστισμού.
Προσοχή, δεν το πάω στον Μάσλοου και στις πυραμίδες του. Μιλάω για μια συνειδητή ερωτικοπολιτική τοποθέτηση που επιλέγει τα πάντα όλα στη θέση του ό,τι αρπάξει ο κώλος μας.

Τι λέει η ομήγυρη;

 

Δεν αντελήφθην καμία απολύτως αλλαγή στον εσωτερικό μου κόσμο μετά τα 18.

 

Απάντηση: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Επί της αρχής: Της ομηγύρεως δεν της πέφτει λόγος για του μουνιού σας τον χαβά κι ούτε σε σας πέφτει λόγος περί του χαβά του μουνιού της ομηγύρεως.

Αλλά μια που δημοσιοποιούμε του μουνιού μας τον χαβά, ο χαβάς του δικού μου μουνιού δεν δείχνει να άγεται και να φέρεται συμφώνως προς τας κοινωνικάς εξελίξεις και τας συναφείς διεργασίας. Τείνει όμως ν' απομειούται σε περιόδους παρανοϊκά κοπιώδους κι αγχώδους διανοητικής εργασίας -σαν την τωρινή- και ν' αύξεται σε περιόδους χαλάρωσης.
Επίσης η ιδιωτεία είναι ΚΑΙ ΓΑΜΩ.

Ταύτα και γυρνώ στη μελέτη. Μουτς προς κοριτσίστικα χείλη κι αγορίστικα μυτόνια.

...

 

dora_salonica,
ως φαίνεται είμαστε στους αντίποδες του φαινομένου των εσωτερικών αλλαγών. Σε αντίθεση με εσάς, δεν υπάρχει μέρα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου που να μην αντιλήφθηκα κάποια αλλαγή στον εσωτερικό μου κόσμο.

Anacreon,
επιλέγετε να προσωποποιείτε μια σκέψη στην οποία καταφανώς προσδίδω κοινωνική κατεύθυνση. Επιπλέον, εισπράττω μια τζάμπα εριστικότητα. Πώς να το πάρω αυτό;
Τέλος, θα θέλετε να μας εξηγήσετε γιατί θεωρείτε την ιδιωτεία «και γαμώ»;

 

Απάντηση: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Τώρα να σου πώ, δε διαφωνώ καθόλου μαζί σου αλλά κάποιοι οι άνθρωποι από κεκτημένη ταχύτητα και άγχος θανάτου συνεχίζουν να ζουν σαν να μην συμβαίνει τίποτε, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε εντός και ςκτός τους. Μακάριοι.

 

Απάντηση: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Έχω την πεποίθηση ότι είναι θέμα αρχών και ανάλυσης δεδομένων του καθενός προσωπικά. Το να μειώσει ή να αυξήσει κανείς τη σεξουαλική του δραστηριότητα με βάση τα οικονομικά δεδομένα δεν δηλώνει απαραίτητα ευαισθησία, αγάπη προς την πολυτέλεια κ.ο.κ. Μπορεί να δηλώνει ψυχική τσιγκουνιά - η οποία εκτείνεται και υλικά - ή αδυναμία απεξάρτησης των προεκτάσεων που έχει δώσει στην σεξουαλικότητά του (βλέπε: αυτοκίνητο ως προέκταση του πέους) .

Το να παραμείνει ανέγγιχτος, μπορεί να σημαίνει ότι προσπαθεί να περιφρουρήσει τις εναπομείναντες αξίες του ή ότι είναι αναίσθητος ή ότι έχει αντιληφθεί, τα συμβάντα και έχει προετοιμαστεί καταλλήλως ώστε να τον επηρεάσουν το λιγότερο δυνατόν, γιατί δεν θεωρεί προτέρημα το να επηρεάζεται συναισθηματικά από τις εξωτερικές συνθήκες.

Φαντάζομαι υπάρχουν και άλλοι λόγοι για τους οποίους ο καθένας θα επέλεγε μία συγκεκριμένη στάση απέναντι σε ψ δεδομένα. Πρωί - πρωί αυτά μου έρχονται για να θέσω τον προβληματισμό, ότι κοινωνικά - δεν νομίζω ότι συνεπάγεται κάτι συγκεκριμένο, η σύμπτωση ερωτικής δράσης όταν αυτή εξαρτάται από τα οικονομικά κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα μίας χώρας (ή της παγκοσμίου κοινότητας).


DEAD CAN DANCE
"Black Sun"

Murderer!
Man of fire.

Murderer!
I've seen the eyes of living dead.
It's the same game - survival.
The great mass play a waiting game.
Embalmed, crippled, dying in fear of pain.
All sense of freedom gone.

Black sun in a white world.
Like having a black sun in a white world.

I have a son,
His name is Eden.
It's his birthright,
Beyond estranged time.

Give me 69 years,
Another season in this hell.
It's all sex and death as far as I can tell.

Like Prometheus we are bound,
Chained to this rock of a brave new world,
Our godforsaken lot.
And I feel that's all we've ever needed to know,
'Til worlds end and the seas run cold.

Give me 69 years,
Another season in this hell.
There is sex and death
In mother nature's plans.

Like Prometheus we are bound,
Chained to this rock of a brave new world,
Our godforsaken lot.

 

Απάντηση: Re: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

• The personal is political. Ή αλλιώς, το "χωρίς γραμμή ο κνίτης δε γαμεί" σε μεταμοντέρνα εκδοχή.
• Δεν εισπράττετε, διότι δεν εκπέμπεται. Μήπως νομίζετε πως εισπράττετε;
• Να το πάρετε ως εσφαλμένη πρόσληψη εξωτερικού ερεθίσματος.
• Διότι είναι και γαμώ από τη σκοπιά του ιδιωτεύοντος. (Από τη σκοπιά του κυρίου "θα ήθελα να είμαι αφεντικό, αλλά επειδή δεν είμαι, έγινα καθοδηγητής και ψάχνω κορόιδα να πετάξουν τη ζωή τους στα σκουπίδια, για να κάνω εγώ σπέκουλα", η ιδιωτεία είναι όντως φριχτή, διότι μειώνει τον αριθμό των κορόιδων. Ο Νετσάγεφ θα συμφωνούσε. Το ίδιο και η Αλέκα σήμερα που δήλωσε "κάποιοι [Σημ.: άλλοι φυσικά, όχι η Αλέκα] πρέπει να μπουν μπροστά και να θυσιαστούν" αναφερόμενη σε όσους δεν απεργούν, γιατί φοβούνται την απόλυση.)

Ταύτα και χάνομαι στην ιδιωτεία της επιστήμης. Έχετε γεια βρυσούλες, λόγγοι, βουνά, ραχούλες. Δεν αντέχω άλλο το εξοντωτικό διάβασμα (ψέματα, αντέχω κι άλλο, αλλά έχω κουραστεί κι έχω μειωμένες καύλες, λόγω μονομανίας).

 

Είναι γιατί εσείς το δικό σας σπιτάκι το φτιάξατε με άχυρα. Εγώ είμαι το τρίτο γουρουνάκι, κατά πως φαίνεται... 

Πάντως, κι εδώ που είμαι δεν είναι διόλου βαρετά, γίνεται της πουτάνας, όπως και τότε στα 18...Ενδέχεται βέβαια απλά να είμαι εγώ η πουτάνα...

Τα πάντα είναι θέμα αρχών.

Φυσικά αυτό σημαίνει.

Ο έχων τις αξίες του και τα ιδανικά του, γιατί να αλλάξει εντός του; Εκτός του σαφώς θα αλλάξει αυτά που πρέπει, στο πλαίσιο της προσαρμογής και της επιβίωσης. Αλλά εντός του, γιατί; Και κυρίως, πώς; (εκτός αν είναι κανένα τσόφλι)

Δεν κατανοώ πού κολλάει το άγχος θανάτου στη συζήτηση. Ούτε η κεκτημένη ταχύτητα, αν και ήταν κάπως πιο ευκολόπεπτη από το άγχος θανάτου...

 

Απάντηση: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Στα χρόνια αυτά της χολέρας όλοι θα έπρεπε ίσως να αναλογιστούμε κάποια πράγματα. Σαφώς και επηρεάζονται πολλά, πόσο μάλλον οι σχέσεις (γενικότερα οι ανθρώπινες). Ιδανικό θα ήταν δε να μην επηρεαζόμασταν σε τέτοιο βαθμό ωστε από άνθρωποι να γίνουμε ανθρωπάκια.
Μπορούμε να δούμε και την θετική πλευρά. Ίσως είναι καιρός να αξιολογήσουμε πρόσωπα και καταστάσεις. Επίσης τώρα θα φανούμε πόσο άνθρωποι είμαστε μερικοί. Καλές οι θεωρίες, τα ιδανικά και οι αναφορές σε μεγάλες προσωπικότητες που χάνονται μια με τη μια αλλά καιρός για πράξεις, αποδείξεις και αλήθειες..τι να κάνουμε, έτυχε στην δική μας γενιά το ποτήρι ετούτο...

 

Απάντηση: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Οχι
δεν τους χαριζω τη χαρα μου,
δεν τους επιτρεπω να κλεψουν το χαμογελο μου,
δεν παιζω το παιχνιδι τους,
δεν γινομαι ζομπι στα χερια τους ,
(οποιοι κι αν ειναι αυτοι , ανθρωποι ή μηχανισμοι)
Η επανασταση χρειαζεται υγιεις προσωπικοτητες ,
ενας βασικος παραγοντας για την ψυχικη και σωματικη υγεια
ειναι ο ερωτας, ο ουρανιος κι ο πανδημος,
(δανειζομαι τους επιθετικους προσδιορισμους απο την μητερα του )
Κι αν του μουνιου μου ο χαβας φορτιζει τις μπαταριες μου
και με κανει πιο δυνατη να παλαιψω, θα τον υπηρετησω,
δεν θ αυτοκτονησω μεταφορικα η ουσιαστικα ,
δεν θα χορεψω το χορο του Ζαλογγου ,
θα καλοπιστω σαν τον Λεωνιδα και τους αντρες του πριν τη μαχη
κι αν ειναι να πεθανω θα παρω και μερικους απο δαυτους μαζι μου ...

 

Απάντηση: Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Πιατευω πως εχει να κανει με το τι βιωνει προσωπικα ο καθενας μας.
Αλλο ειναι να ακους για την ανεργια κι αλλο να την βιωνεις.
Αλλο ειναι να ακους για την φτωχεια και αλλο να μην εχεις να φας, να σου κοβουν το ρευμα, να σου κατασχετουν την περιουσια και αλλα χιλια δυο τραγικα φαινομενα της δυσκολης αυτης εποχης,
Τοτε σιγουρα μειωνεται η επιθυμια για οτιδηποτε πριν σου εδινε χαρα και απολαυση.

Σε γενικες γραμμες ομως,ενας νοημων ανθρωπος που ζει και αντιλαμβανεται την κατασταση που επικρατει,που προβληματιζεται, δεν νομιζω να θεωρει τροχοπεδη στην σκεψη του,στην εκφραση του,στον προβληματισμο του και στην αντισταση που ισως προβαλλει εναντια στο συστημα αυτο, τον ερωτα.

Εγω τουλαχιστον που βιωσα πραγματικα μια πολυ δυσκολη χρονια και συνεχιζω κατα ενα μερος ακομα.....δεν σταματησα στιγμη να αισθανομαι,να ερωτευομαι,να απολαμβανω.

Μου δινει μια ωθηση,μια δυναμη, ενα ενδιαφερον,ενα κινητρο πες το, να συνεχιζω να αγωνιζομαι.

 

Έχω έναν γνωστό με τον οποίο συμφωνούμε σε πάρα πολλά κοινωνικοπολιτικά θέματα. Εκεί που τα χαλάμε, είναι στην ακράδαντη πίστη του στους «ιδιωτικούς παραδείσους». Λέει πολύ απλά ο άνθρωπος: αφού λοιπόν Κεμάλ αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ, το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε έναν ιδιωτικό μικρόκοσμο στα μέτρα μας και να απολαύσουμε εντός αυτού. Διαφωνώ διπλά: α) οι άνθρωποι δεν λειτουργούν εν κενώ, οτιδήποτε συμβαίνει «εκεί έξω» έχει επίδραση «εδώ μέσα», β) ακόμα κι αν έχουμε πειστεί ότι αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ, οφείλουμε να δρούμε ως εάν να άλλαζε. Η πρώτη μου αντίρρηση λοιπόν αφορά στην ψυχοκοινωνική ανάλυση που υιοθετώ, ενώ η δεύτερη απηχεί σε συγκεκριμένη πολιτική στάση.

Δεν είπα ότι σε δύσκολους καιρούς οι άνθρωποι σταματούν να ερωτεύονται ή να γαμιούνται – πόσο δε μάλλον ότι θα όφειλαν να σταματούν. Είναι άλλωστε γνωστό ότι σε περιόδους πέριξ πολέμων παρατηρούνται baby booms. Επίσης δεν έκανα καμιά αναφορά σε συνθήκες υλικής πολυτέλειας, εκτός κι αν ερμηνεύετε κυριολεκτικά στίχους τραγουδιών. Είπα ότι σε καιρούς γενικευμένων κρίσεων όπως είναι οι σημερινοί, θεωρώ άτοπη την εντατική (αν όχι μονομανή) ενασχόληση με σημαντικότατες όψεις του βίου, όπως είναι το πεδίο του ερωτισμού κατά τρόπο που αυτές να απομονώνονται ως ανεξάρτητες νησίδες απόλαυσης. Υπό όρους, ο αναλογισμός μπορεί να είναι ένα δυνατό εργαλείο: πες μου με τι, πώς και πότε ασχολείσαι και θα σου πω ποιος είσαι. Να διεκδικήσουμε το δικαίωμά μας στον ερωτισμό μας; Ασφαλώς! Πώς όμως, με τι όρους, σε ποιες συνθήκες; Δροσερή βρήκα την άποψη της sclavina, αποπνέει στο βάθος έναν διστακτικό έστω κοινωνικό δυναμισμό.

Ειδικότερα δε:
Anacreon, σας ορκίζομαι ότι αποτριχώνω επιμελώς τις μασχάλες και τις γάμπες μου και δεν κράτησα ποτέ ταγάρι. Οποιαδήποτε ομοιότης με πρόσωπα και πράγματα δεν με αφορά.
thaleia, είναι προφανές ότι ενδιαφερόμαστε για πολύ διαφορετικό είδος «επανάστασης». Εγώ οραματίζομαι εκείνη των λοξών προσωπικοτήτων.