Ομιλία, κίνηση, συμπεριφορά

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο KyriosG.Και αυτό που πραγματεύεσαι είναι κάτι που έμαθα the hard way και μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες.Αλλά και τώρα που έχω φτάσει εδώ , τελικά βρίσκω τον εαυτό μου να ξεκινά σχεδόν πάλι από την αρχή.
Γιατί όπως λέγεται : Είναι διαφορετικό το να γνωρίζεις και να συναισθάνεσαι απλά κάτι από το να το κάνεις παράλληλα πράξη.Ελπίζω με τον καιρό να βελτιωθώ πάνω σε αυτό.Ίδωμεν.

 

Ο έλεγχος της ομιλίας, της κίνησης και της συμπεριφοράς της πιστεύω ότι είναι κάτι που σταδιακά θα αποζητήσει μια υποτακτική, καθώς θα έχει ανάγκη να εκφράσει την υποταγή της έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτή εκεί που πρέπει και όταν πρέπει αλλά να ικανοποιεί και την ίδια. Γίνεται να ελεγχθούν σταδιακά, καθώς αλλάζει η νοοτροπία της υποτακτικής.

Η γνώμη μου είναι ότι η υποτακτική θα θελήσει πολύ να μάθει πώς να συμπεριφέρεται, όχι για να μιμηθεί κάποιο πρότυπο ή για λόγους τακτικής, ούτε καν για να ευχαριστήσει τον Κύριό της απαραίτητα, αλλά επειδή δεν μπορούμε να εκφράζουμε αυτά που έχουμε μέσα μας αυτόματα, ιδίως όταν δεν έχουμε δει γύρω μας να εκφράζονται ανάλογα συναισθήματα και καταστάσεις.

Δεν μου έχει τύχει να συμπεριφέρομαι υποτακτικά χωρίς να το νιώθω με επίκτητες και επινοημένες μανιέρες, μου έχει όμως τύχει κατ επανάληψη να νιώθω πολύ υποτακτικά και να μην το εκφράζω φανερά, λόγω κεκτημένης ταχύτητας, αμηχανίας, κλπ.

Οι στάσεις νομίζω ότι είναι για να εκφράζουν και σωματικά την υποταγή, τη διαθεσιμότητα και την τρωτότητα της υποτακτικής, εκτός από χρηστικές και ότι έχουν - ασφαλώς - άμεση συναισθηματική επίπτωση στη διάθεση της υποτακτικής. Νιώθει τελείως αλλιώτικα η υποτακτική σε κάποιες από αυτές τις στάσεις και άπειρα πιο υποτακτικά, αρκεί να τις έχει αποδεχτεί και η ίδια.

 

Ευχαριστώ tender lilly. Που επανέφερες αυτό το χρήσιμο thread στο προσκήνιο. Το είχα διαβάσει και παλαιότερα αλλά με διαφορετικό βλέμμα (η λέξη bovine έρχεται δυστυχώς στο μυαλό).

Δεν θα διαφωνήσω ως προς την διαδικασία αλλαγής της νοοτροπίας της υποτακτικής. Πιστεύω ότι η αλλαγή ξεκινάει εκ των έσω, δηλαδή πρώτα θα αλλάξει ο τρόπος θεώρησης του εαυτού μας και των άλλων καθώς και των ανθρωπίνων σχέσεων (ανάμεσα σε άλλα). Μετά θα ακολουθήσει ο αντίστοιχος τρόπος ομιλίας, κίνησης και συμπεριφοράς (ανάμεσα σε άλλα).

Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς με επίκτητες και επινοημένες μανιέρες. Καταλαβαίνω μόνο την επιρροή του περιβάλλοντος στα παιδιά και την σοφή φράση «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις.»

Δεν πιστεύω ότι η υποταγή χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη έκφραση μέσα από λόγια ή στάσεις. Το έργο που έχει επιτελέσει ο Κυρίαρχος πάνω σε κάποιο άτομο το οποίο ο ίδιος επέλεξε μιλάει μόνο του. Δεν τίθεται θέμα διαθεσιμότητας, τρωτότητας ή επιβεβαίωσης ιδιοκτησίας. Ένας πίνακας που ζωγράφισε ένας καλλιτέχνης αναμφισβήτητα του ανήκει, αν και δεν του ανήκουν ο καμβάς και οι μπογιές. Του ανήκει μόνο αυτό που ζωγράφισε (έτσι για να μην ξεχνιόμαστε). Η διάθεση της υποτακτικής, ήσσονος σημασίας για τον Δημιουργό, είναι απόρροια της ψυχοσύνθεσής της σε συνδυασμό με την συνειδητοποίηση του έργου που συντελέσθηκε επάνω της χωρίς την συναίνεσή της (για να τα λέμε έξω από τα δόντια, δεν θέλετε; ) Αν και η λέξη «ευγνωμοσύνη» μάλλον ωχριά σε σχέση με αυτό που πραγματικά θα χρωστούσε αν επρόκειτο για σχέση δοσοληψίας.

Η άποψή μου είναι ότι η υποτακτική δεν χρειάζεται να εκφράσει τα συναισθήματά της, ούτε να αποδεχτεί «φανερά» την υποταγή της, εφόσον η υπογραφή του Δημιουργού βρίσκεται εμφανέστατα καλλιγραφημένη επάνω της σε κοινή θέα.

 

τι γινεται οταν ο Ιδιος επιθυμει την εκφραση μεσα απο πραξεις και συμπεριφορες της υποταγης, αλλα η υπο δεν γνωριζει πως - της Αρνειται βοηθεια- και Επιμενει πως πρεπει να βρει μοναχη της τους τροπους?

τοτε μπορει να συμβαινει

προσωπικα δεν εχω βρει ακομη απαντηση

 

Απάντηση: Ομιλία, κίνηση, συμπεριφορά

είναι σημαντικό πιστεύω αυτό γιατί ικανοποιεί και τον υποτακτικό από την άποψη οτι αποδέχεται τον ρόλο του και με βάση αυτά τα στοιχεία εδραιώνει την έννοια της υποταγής-υπακοής,το ότι κινείται με συγκεκριμένους κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς......αυτά της υποταγής

 

Πολύ ωραίο το θέμα του φόρουμ.....

 

Απάντηση: Ομιλία, κίνηση, συμπεριφορά

Η ΣΚΛΑΒΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΟΜΙΛΕΙ ΝΑ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ MASTER THS ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΜΑΣΤΕΡ ΣΤΟΝ ΠΛΥΘ/ΚΟ ΚΑΘΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΑΝΟΙΚΤΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΩΡΟΥΧΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΑ ΣΤΑΥΡΩΝΕΙ ΠΟΤΕ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΜΕ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΜΙΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΤΟΝ ΠΛΥΘ/ΚΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑ ΠΟΤΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ MASTER ΤΗΝ ΣΚΛΑΒΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΜΠΕΡΔΕΥΕΙΣ

 

Εννοώ ότι η εκπαίδευση για την ομιλία, κίνηση, συμπεριφορά του "υ" είναι, νομίζω, εκπαίδευση σε αυτοδιαχείριση της ενέργειας που διαθέτει, έτσι ώστε να εκφράζει το ίδιο και να αρέσει στον Κύριό του, ή αντίστροφα <χ>.

Grosso modo, η ομιλία, η κίνηση και η συμπεριφορά της, είναι η εμφανής ταυτότητα της υποτακτικής, όπως εξελίσσεται με την παρέμβαση του Κυρίαρχου. Δεν είναι κάτι που γίνεται για να το βλέπουν οι τρίτοι, είναι κάτι που γίνεται για να βιώνεται από τον Κυρίαρχο και την υποτακτική, ως διαδικασία και ως αποτέλεσμα. Για να το απολαμβάνουν.

Αν λοιπόν αυτή την ενέργεια την καλουπώσει η υποτακτική όπως αυτή σκέφτηκε ότι "έτσι πρέπει να είναι" ή όπως είδε από αλλού και αντιγράφει, απλά κουτουπώνει το φυσικώς υπάρχον σε αυτήν αντί να το αναδεικνύει.

Αυτό που ουσιαστικά πρότεινα, είναι να καθοδηγήσει ο Κύριός της την υποτακτική, όταν έρθει η ώρα και έχει διαμορφωθεί πια αυτό που έχει μέσα της ως υποτακτική, ώστε να το βγάζει με τρόπο που να αρέσει στον Ίδιο, όχι να της δώσει έτοιμο πρότυπο.

Ελπίζω να σε κάλυψα dora salonica <χ>

 

tender_lilly, welcome back!

Aπευθύνεις την πρότασή σου σε σε λάθος άτομο (αν και αυτό το "αντίστροφα" με τσάκισε ως συλλογισμός). Δεν είμαι εγώ ο Κύριος οπότε δεν με καλύπτεις, αν και καταλαβαίνω τι εννοείς. Ουσιαστικά τίποτε δεν θα με κάλυπτε παρά ένα γερό γεύμα με κύριο πιάτο τον Κύριο, σε συνδυασμό με τον εαυτό μου ώστε να μας καταβροχθίσω και τους δύο.  Πάντα σε δημόσια θέα γιατί έχουμε και τα βίτσια μας (καταλαβαίνεις την σημασία των τρίτων κι εσύ, είμαι βέβαιη).

Για να πω την αλήθεια, η σκέψη περί καθοδήγησης πέρασε στιγμιαία από το μυαλό μου. Είναι κάτι που και ο MasterJP λέει συχνά καθώς και στην "Εκπαίδευση Σκλάβας" (αν θυμάμαι σωστά - πωπω, απέξω τάχω μάθει ) Δεν θα έπρεπε ο Κυρίαρχος να είναι σαφής στις απαιτήσεις του από την υποτακτική του; Ή απολαμβάνει την δυσφορία της στην ανάγκη λήψης αποφάσεων; Είναι τόσο Σαδιστής; Μπορεί. Μήπως όμως εξαρτάται από την φύση της συγκεκριμένης υποτακτικής και του συγκεκριμένου Κυρίου; Ο καθένας έχει τις δικές του αδυναμίες. Αν κάποιος δεν ξέρει να κάνει επιλογές, του δίνεις κατάλογο απαιτήσεων; Τρελό δεν είναι; Και αν κάποιος δεν θέλει να φορτώνεται σκλάβες δεν πρέπει να πλάσει ανεξάρτητες υποτακτικές;

Από την άλλη, μήπως του αρέσει περισσότερο η δική της δημιουργικότητα; Μήπως την αφήνει να βάλει τις δικές της πινελιές εν τη απουσία του; Μερικές φορές οι Κυρίαρχοι είναι "πεζοί" άνθρωποι από τη φύση τους, όχι ότι στερούνται συναισθήματος και οράματος, αλλά ένας systemizer δεν μπορεί να νοιάζεται για το χρώμα του ουρανού, δεν το βλέπει (ίσως άλλοι να το βλέπουν, δεν μπορώ να γενικεύσω). Καμιά φορά και το ίδιο πεζό άτομο βλέπει την χροιά που είναι άσχετη με τh λειτουργικότητα του συστήματος. Δεν κατηγορώ την φύση κανενός, επισημαίνω διαφορές. Αν λοιπόν προτιμά να αφήσει τον χώρο στην υπό ώστε να δημιουργήσει κάτι δικό της πάνω στις αλλαγές που δρομολόγησε ο ίδιος;

Τέλος, πόσος χρόνος απαιτείται για να προσαρμοστεί η υπό; Σκέψου τι φοβερές προσαρμογές έχει να κάνει. Πρώτον πρέπει να αντέξει την απουσία της καθοδήγησής του. Δεύτερον τους πειρασμούς που της χτυπούν την πόρτα. Τρίτον τον νέο της εαυτό που είναι ενας ξένος που στρογγυλοκάθησε μέσα στο πετσί της. Τέταρτον να ζήσει χωρίς ενδορφίνες (δοκίμασε και θα δεις αν είναι εύκολο). Πέμπτον να ξεκαθαρίσει τις όποιες αμφιβολίες του νέου στάτους της (χωρίς καμία βοήθεια ή διαβεβαίωση για το μέλλον - ούτε για το παρελθόν ούτε για το παρόν). Μου θυμίζει έντονα την πρώτη μου σεξουαλική φαντασίωση με το "Γδύσου" που έφτυσε ένας υπέροχος Βόγλης στην Ναθαναήλ πριν την βιάσει. 

Όταν πήγα πρώτη φορά στην Αμερική, ήξερα ήδη αρκετά καλά Αγγλικά. Όμως εκεί, μετά από καιρό τελειοποιήθηκαν. Μία μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι είχα αρχίσει να ονειρεύομαι στα Αγγλικά. Ήταν επίκτητη μανιέρα ή φυσικό αποτέλεσμα της τριβής; Και γιατί το όνειρο στην Αγγλική δεν ήταν legitimate ως όνειρο; Πάλι τα δικά μου βάθη έβγαλε στην επιφάνεια, με διαφορετικές λέξεις και ελαφρώς διαφορετική σύνταξη. Αν νομίζεις ότι καλουπώνουμε τα βάθη μας επειδή τους δίνουμε διαφορετικό πλαίσιο (να σου θυμίσω ότι το προηγούμενο ήταν άναρθρες κραυγές για βοήθεια) τότε μιλάμε για κουτούπωμα και όχι για ανάδειξη (η οποία ανάδειξη ποσώς με ενδιαφέρει αν δεν υπάρχει λειτουργικότητα).

Ή απλά είναι θέμα χρόνου. H υπομονή είναι αρετή, tender_lilly. Όπως είναι και η ανυστερόβουλη χείρα βοηθείας. 

 

Όπως πάντα καταπληκτική   (παραδέχομαι δημόσια την αδυναμία που σου έχω!)

Ικέτευα Τον Κύριο μου από την αρχή να με Διδάξει ΠΩΣ να φέρομαι ΠΩΣ να αντιδρώ ΠΩΣ να συμπεριφέρομαι στην μία ή στην άλλη περίπτωση και απελπιζόμουνα όταν Εκείνος Αρνιόταν.
Μου Είπε κάποια στιγμή πως δεν επιθυμεί να έχει δίπλα του ένα καλοεκπαιδευμένο μαϊμουδάκι αλλά μια σκλάβα που εκφράζει αυθόρμητα αυτό που της βγαίνει.
Πως είναι αδύνατο να με διδάξει πως να συμπεριφέρομαι σε ¨ΟΛΕΣ τις πιθανές περιπτώσεις αλλά όταν μέσα μου θα συντελεστεί η αλλαγή με άλλα λόγια όταν θα αρχίσω να "ονειρεύομαι στα αγγλικά" τότε η κάθε έκφραση στην κάθε περίπτωση θα είναι η ορθή γιατί θα είναι αυθεντική.
Αν αυτή η έκφραση αντιτίθεται κάποιες αντιλήψεις που έχουν άλλοι Κυρίαρχοι ή υπο για το πως οφείλει να συμπεριφέρεται μια σκλάβα - αν πρέπει να είναι στο πάτωμα γυμνή με ανοιχτά πόδια πάντα κ.ο.κ. δεν Τον ενδιαφέρει - οπότε δεν ενδιαφέρει κι εμένα.
Τον ενδιαφέρει η συμπεριφορά μου να αρέσει στον Ίδιο.

Δεν είναι εύκολο. Πολλές φορές απελπίζομαι όταν νιώθω πως Περιμένει κάτι - μου έχει δείξει την κατεύθυνση- αλλά όχι το πως κι εγώ βασανόζομαι για το πως.
Προσπαθώ ΄να γίνω δημιουργική και δοκιμάζω... Κάποια στιγμή το βρίσκω και ακούω ή βλέπω από την αντίδραση Του το μπράβο, κάποια άλλα ακόμη δεν έχω βρεί....αλλά δοκιμάζω  

 

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Περάσαμε παρόμοιες καταστάσεις προφανώς - καθόλου εύκολες αλλά άξιζε τον κόπο.

Είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν δεν έχεις ακούσει ποτέ το μπράβο.

 

Απάντηση: Re: Ομιλία, κίνηση, συμπεριφορά

αυτό είναι κάτι που πρέπει να σε βάλει σε σκέψεις...