Η φιλοσοφία του Μαρκήσιου Ντε Σαντ

Με αφορμή κάποιες αναφορές στο έργο του Παζολίνι ΣΙΛΟ - 120 μέρες στα Σόδομα που έγιναν σε thread σχετικό με την ουρολαγνεία, θα ήθελα να ανοίξω συζήτηση για τα βιβλία του Σαντ. Κυκλοφορούν μεταφρασμένα και στην Ελλάδα.

Έχω διαβάσει την Ιουλιέττα, Ιουστίνη και τα παθήματα της αρετής, Φιλοσοφία του μπουντουάρ και τις 120 μέρες στα Σόδομα.

Από άποψη αισθησιακού ενδιαφέροντος, ένιωσα πολύ ωραία με την Ιουλιέττα και τη Φιλοσοφία του μπουντουάρ. Οι 120 μέρες στα Σόδομα ήταν τόσο εξώφθαλμα εξωπραγματικές στις εφαρμογές που πρότειναν που γελούσα ακατάπαυστα όταν τις διάβαζα. Αλλά ήμουν και 18 χρονών στο κάτω - κάτω  

Το θέμα είναι, οτι ο ντε Σαντ μπορεί να περιέγραφε ποταμηδόν όλες τις πιθανές και απίθανες ερωτικές διαστροφές που μπορεί να έχει άνθρωπος, αλλά στην ουσία ήταν πολιτικός συγγραφέας και απολογητής των συντηρητικών της εποχής του, δηλαδή των αντεπαναστατικών.

Το πολιτικό μήνυμα που προσπαθούσε να περάσει (που ήταν το αντίθετο των μηνυμάτων του διαφωτισμού) ήταν ότι οι κοινωνικές μάζες δεν μπορούν να χειραφετηθούν πολιτικά όπως επιδιώκουν διότι αυτοί που τις αποτελούν είναι σε προσωπικό επίπεδο α) πολύ αδύναμοι β) άπληστοι και αμόρφωτοι και γ) πολύ κουτοί.

Πάντως, το σίγουρο είναι, ότι αν κάποιος διαβάσει αυτά τα βιβλία αρκετά νέος, μετά δεν έχει ιδεολογικό, τουλάχιστο, πρόβλημα με την πρακτική του σοδομισμού  

Και για το ανάλαφρο της υπόθεσης:

Μιά μέρα που διάβαζα τις 120 ημέρες στα Σόδομα, το καλοκαίρι που ήμουν 18 χρονών, πέρασε από το σπίτι μας ένας συνομήλικος φίλος μου. Είδε το βιβλίο, όπως ήταν φυσικό τον εξιτάρισε αφάνταστα και μου ζήτησε δανεικό τον πρώτο τόμο - εγώ διάβαζα τον δεύτερο. Του έδωσα το βιβλίο και έφυγε. Ήταν μεσημεράκι. Μετά από 2 - 3 ώρες, μου χτυπάει το κουδούνι. Στην εξώπορτα ήταν ο φίλος μου, κάτωχρος κάτω από το καλοκαιρινό μαύρισμα, τα δόντια του χτυπούσαν, τα γόνατα έτρεμαν. "Πάρε το βιβλίο πίσω", μου είπε "δεν είναι για μένα"  

 

για ειμαι ειλικρινης κι εγω ακουγα για τις 120 μερες κ οταν τις ειδα τελικα σε ταινια..δεν μ αρεσε καθολου
την κυριακη στην εσπρεσο ειχε την ταινια justine.. και την αλλη κυριακη την ευγενια του ντε σαντ

 

Η ταινία ήταν διασκευή του βιβλίου. Είχε πράγματι, μία πολύ ιδιαίτερη αισθητική που δεν ήταν εύκολη. Και εκεί υπήρχε πολιτικό μήνυμα.

 

Χαιρομαι που σημειωνεται η πολιτικη κε φιλοσοφικη διασταση των βιβλιων του de Sade απο την Tender Lilly αν κε ομολογουμενως οταν γραφεις

νομιζα οτι θα ελεγες οτι αν τα εχεις διαβασει αρκετα νεος δεν μπορεις να δεις περα απο το σεξουαλικο  
Εγω τουλαχιστον δεν καταλαβα καθολου αυτην την διασταση μεχρι που τα ξαναδιαβασα οταν ημουνα μεγαλυτερη.
Επισης για οσους ενδιαφερονται, ο de Sade εχει γραψει κε αρκετα θεατρικα εργα τα οποια ειναι λιγοτερο γνωστα κε οχι τοσο ευρειας κυκλοφοριας (αν κε μπορειτε να τα βρειτε στο amazon.com-The Plays of the Marquis de Sade, Volumes I-IV.)

Ενδιαφερον επισης παρουσιαζει το θεατρικο εργο του Yukio Mishima, με τιτλο "Madame de Sade" που εχει πιο βιογραφικο χαρακτηρα κε που πραγματευεται τις ταραγμενες σχεσεις του με την πεθερα του. Απο βιογραφιες, η πιο καλογραμμενη ειναι της Francine Du Plessix-Gray, με τιτλο "At Home with the Marquis de Sade."

 

Λοιπόν… ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ όχι μόνο δεν μπορεί να θεωρηθεί συντηρητικός αλλά αντίθετα ήταν ένας από τους μεγαλύτερους επαναστάτες ,<<Το πιο ελεύθερο πνεύμα που υπήρξε ποτέ>> σύμφωνα με τον Guillaume Apollinaire.
Οι απόψεις του ήταν σε τέτοιο βαθμό ρηξικέλευθες αλλά και ο τρόπος αντίληψης της ανθρώπινης προσωπικότητας τόσο επαναστατικός αλλά και τόσο ρεαλιστικός , που φυλακίστηκε για αυτές από την ίδια την επανάσταση <<που από την πρώτη ημέρα , μ ενθουσιασμό υπηρέτησε >> όπως μας πληροφορεί ο Αντρέ Μπρετόν , αποδεικνύοντας έτσι στην πράξη το ρητό του Σαρτρ ότι κάθε ιδεολογία είναι ελευθερία όταν δημιουργείται και καταπίεση όταν πλέον έχει δημιουργηθεί.
Πράγματι την εποχή στην οποία αναφέρεται , οι μάζες ήταν όπως τις παρουσίαζε o Σαντ και όποιος θέλει να κατανοήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τι εννοούσε μπορεί να διαβάσει το κλασικό έργο του Gustave Le Bon
<< Η ψυχολογία των μαζών>> .
Η αλήθεια είναι ότι ο Ντε Σαντ μέσα από το έργο του καταδίκασε με τον πιο σκληρό τρόπο τόσο τις κοινωνικές αδικίες , όσο και τον αηδιαστικό καθωσπρεπισμό του κοινωνικά αποδεκτού και της φαρισαικής ηθικής .
Και φυσικά πλήρωσε το τίμημα για όλα αυτά περνώντας 27 χρόνια σε έντεκα φυλακές , μέσα σε τρία καθεστώτα.
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 150 χρόνια από τον θάνατο του για να ξαναβγεί η φιλοσοφία του από την αφάνεια που την είχαν θάψει τα κάθε λογής καθεστώτα φοβούμενα μήπως τελικά οι μάζες ξυπνήσουν και πάψουν να είναι όπως την εποχή του Ντε Σαντ.
Σε αυτό το thread τονίστηκε από άλλους έστω και επιγραμματικά η διάσταση του έργου του Ντε Σαντ (κοινωνική , φιλοσοφική και πολιτική).
Εγώ θα ήθελα να τονίσω και κάποια άλλη πλευρά η οποία στους περισσότερους πιθανόν να είναι άγνωστη.
Σύμφωνα με τον Maurice Heine και τις εκτεταμένες μελέτες που έκανε πάνω στο σαδικό έργο από το 1912 -συνέχεια των ερευνών του Charlet Henry ( H αλήθεια για τον Μαρκήσιο Ντε Σαντ) και του Dr. Eygene Duehren (Ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ και η εποχή του) - Από ψυχολογική άποψη ο ντε Σαντ μπορεί να θεωρηθεί σαν ο πιο αυθεντικός πρόδρομος του Φρουντ και ολόκληρης της σύγχρονης ψυχοπαθολογίας.

Τελειώνοντας όμως θα πω την πιο σημαντική πλευρά (κατά την προσωπική μου άποψη) του Σαντ.
Ο Σαντ ήταν πάνω από όλα ανθρωπιστής!
Και για να δικαιολογήσω αυτήν μου την άποψη θα χρησιμοποήσω έναν από τους καλύτερους επίλογους που πιστεύω πως έχουν γραφτεί για το έργο του , αυτόν του Paul Eluard ο οποίος λέει :
<< Ο Σαντ θέλησε να ξαναδώσει στον πολιτισμένο άνθρωπο τη δύναμη των πρωτόγονών του ενστίκτων , θέλησε να ελευθερώσει την ερωτική φαντασία από τα ίδια της τα αντικείμενα.
Πίστεψε ότι από εκεί , και μόνο από εκεί θα γεννιόταν η πραγματική ισότητα.
Επειδή η αρετή έφερε μέσα της την ευτυχία , ο Σαντ προσπάθησε , εξ ονόματος όλων εκείνων που υποφέρουν , να την υποβιβάσει και να την ξεφτιλίσει , να της επιβάλει τον ανώτατο νόμο της δυστυχίας , ενάντια σε κάθε αυταπάτη , ενάντια σε κάθε ψέμα , έτσι ώστε να μπορέσει να βοηθήσει όλους εκείνους που αποδοκιμάζει , να δημιουργήσουν πάνω στην γη έναν κόσμο φτιαγμένο στα πελώρια μέτρα του ανθρώπου. >>

Όποιος μπορεί να κατανοήσει αυτήν την παράγραφο, πιστεύω ότι έχει κατανοήσει την πεμπτουσία του έργου του Μαρκήσιου Ντε Σαντ.

 

Η πρώτη μύηση μου στον DeSade ήταν με την Φιλοσοφία του Μπουντουάρ.

Αργότερα διάβασα το 120 Μέρες στα Σόδομα το οποίο στο τέλος το βρήκα εντελώς αποκρουστικό ώστε να μην το έχω όχι μόνο ξαναδιαβάσει αλλά σχεδόν καταχωνιάσει ώστε να μην το βλέπω...

Το Zustin το θεωρώ όμως ένα από τα καλύτερα που έχει γράψει...

 

RE: RE: Η φιλοσοφία του Μαρκήσιου Ντε Σαντ

Επιτρεψτε μου εναν σχολιασμό εντός και εκτός θέματος γιατί:
1) εχει γραφεί σαν απάντηση στο thread ουρολαγνεία και μεταφερεται εδω όπως και τα post του oscarwil
2) Με πιανει που και που - με με παρεξηγείτε


Διαβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το κειμενο του oscarwil, και κάπως ετσι σκέφτηκα .......

Ο κόσμος .....
.... πίσω απ' τα βουνά της σεμνοτυφίας, πίσω απ' τις πύλες των επαύλεων όπου ο Μαρκήσιος, Ντολμανσέ και η Ευγενία επιδίδονται εναλλάξ σε πράξεις ακολασίας και φιλοσοφικές αναλύσεις, πάνω στα καταστρώματα του Μεγάλου Ανατολικού, ή πίσω από τις γρίλιες ενός σπιτιού απ' όπου "πολλές φορές τη νύκτα" ακούγονται "ήχοι στιλπνοί, ήχοι μουντοί ... μικρά διαστήματα σιγής μεσολαβούν και έπειτα πάλι γέλια ηχούν, καθώς και θελξικάρδιοι οξείς αναφωνήσεις σαν κοριτσιού που υφισταται γαργαλισμόν, τρίψιν μαστών, ή σύνθλιψιν των θηλών της......,
..... ο κόσμος αυτός, αχανής, πλούσιος, προκλητικός και δύσοσμος, εύοσμος και ηδονικός, ακραίος, επικίνδυνος, απολαυστικός ... οδηγεί στο κέντρο της κόλασης, εκεί οπου ακριβώς βρίσκεται η πηγή του παραδείσου.

Στον κόσμο αυτό ας περιδιαβούμε, στον κόσμο αυτό ας μπούμε, και ας μη μας σταματήσουν οι φόβοι μη βραχούμε απο βροχές χρυσές ή καφετιές σαν τις βροχές που κουβαλούν τη σκόνη της ερήμου.

Κι αν είμαστε εκεί, μέσα στον κόσμο αυτόν, κι οχι απ' έξω, θεατές, τα φρούτα που ορεγόμαστε ας κόψουμε να φάμε, τα μονοπάτια που μας φαίνοται καλύτερα ας περπατήσουμε.

Μέσα στον κόσμο αυτό, όχι απ' έξω, θεατές.

 

συγχωρεμένος oskarwil, τα λάθη ανθρώπινα...

 

Δεν είμαι Σαδολόγος, με την έννοια ότι υπάρχουν άλλοι συγγραφείς που έχω μελετήσει πληρέστερα, τόσο αυτούς όσο και τα περί αυτών. Σαντ διάβασα κάμποσες φορές στη ζωή μου, σε διάφορες ηλικίες, και με το πρίσμα διαφόρων ερμηνειών. Για να το πώ αλλιώς, έχω πάει από περιέργεια να σταθώ στην αψίδα, στην είσοδο του Charenton, του ψυχιατρείου που ξεψύχησε, αλλά δεν έχω αφήσει λουλούδια όπως (πολλοί!) άλλοι.

Μου άρεσε που η tender_lilly παρουσιάζει την βιωματική της επαφή με τον συγγραφέα, καθώς είμαι ακράδαντα πεπεισμένος πως υπάρχουν τόσες αναγνώσεις, όσοι και αναγνώστες. Δέχομαι την «υπερβατική» μετακίνηση του KyriosG από τον Σαντ στον Εμπειρίκο αλλά δεν θα ‘θελα να τους συγχέουμε. Τους ενώνουν πολύ λιγώτερα από όσα τους χωρίζουν, όπως σωστά μου επεσήμαναν πρόσφατα.

Καταγράφω, λοιπόν, την άποψη μου χωριστά από τα γεγονότα, ερμηνεύοντας τα οποία εν πολλοίς την στηρίζω, για να έχετε την ευκαιρία να δείτε πώς διαμορφώθηκε η κρίση μου.

Τα γεγονότα (επιλέγω, προφανώς)

-Ο ντε Σαντ γεννιέται 2/6/1740 την εποχή της Παρακμής του Καθεστώτος.

-Η μητέρα του τον εγκαταλείπει σχεδόν αμέσως και κλείνεται σε μοναστήρι.

-Ο πατέρας του, χαρακτηριστικό δείγμα αριστοκράτη της εποχής, είναι ένας αμφιφυλόφυλος γλετζές, οργανωτής αγρίων οργίων στο σπίτι του, τα οποία κατόπιν καταγράφει με σχολαστικές λεπτομέρειες σε χειρόγραφα που ο νεαρός Σαντ δεν αποχωρίζεται ποτέ.

-Στην ανατροφή του συμμετέχει ο αββάς θείος του, διασημότερος για την έφεσή του στις πουτάνες (συνελήφθη σε μπουρδέλο, που ήταν ίσως δικό του), παρά για το θρησκευτικό του έργο.

-Η κύρια μετρέσα του πατέρα του, είναι η αδερφή του Κόμη του Charolais, ο οποίος γίνεται ίνδαλμα του νεαρού Σαντ. Αυτός είναι η επιτομή της εποχής του, μπροστά του ο Σαντ υπήρξε αρνάκι γάλακτος. Δεν μιλάμε για απλό πουτανιάρη. Πνίγει τα παράνομα παιδιά του με πουτάνες μπροστά τους, οργανώνει αυθόρμητα κυνήγια στις εκτάσεις του γαι να σκοτώσουνε κολλίγες του που εργάζονται ανυποψίαστοι και ψευδοεπινοεί βλάβες στην σκεπή για να εξασκηθεί στη σκοποβολή πάνω στους εργάτες που έρχονται να την επισκευάσουν – οι κολλίγες τού ξέφευγαν με το μουσκέτο. Τυγχάνει εξάδελφος του Louis XV (όχι της καρέκλας, του βασιλιά!). Δεν συλλαμβάνεται ποτέ.

-Με πίεση του πατέρα του ο Σαντ κλείνεται σε ένα φημισμένο αλλά απάνθρωπο θρησκευτικό σχολείο που ο σοδομισμός των μαθητών είναι καθημερινό φαινόμενο. Απόδειξη ότι πολλοί απόφοιτοι επιστρέφουν αργότερα και σκοτώνουν τους παπάδες-δασκάλους τους (κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο ούτε από τον Σκορσέζε, ούτε από τον Αλμοδόβαρ). Ο Σαντ όχι.

- Στα 14 βγαίνει από το σχολείο και πάει στρατό. Στον πόλεμο. Για επτά χρόνια.

- Σε ηλικία 23 χρονών συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Εχει ζητήσει από μια πουτάνα, όχι σεξ, αλλά να αφοδεύσει εμπρός του σε σύμβολα της εκκλησίας και αυτή τον καταγγέλει. Μια δεύτερη, καταγγέλει ότι της ζητούσε όχι σεξ, αλλά να της βάζει στα ανοίγματά της όστια (την μετάληψη των καθολικών) και ούρλιαζε επί ώρες, «Αν υπάρχεις Θεέ, εκδικήσου με λοιπόν». Η φαρμακερή του είναι όταν ανήμερα Κυριακή του Πάσχα ζητάει από πουτάνα να δεθεί (κατ΄άλλους, την δένει) σε σταυρό για να την μαστιγώσει. Αν δεν θέλει, προτείνει να μαστιγώσει αυτή, αυτόν.

-Ο Σαντ οδηγείται (1777) στα κάτεργα της Vincennes με επικρεμάμενη θανατική καταδίκη για προσβολή της θρησκείας και ουδένα ερωτικό ανόμημα. Μέχρι στιγμής, δεν έχει γράψει ούτε λίστα για ψώνια. Εκεί γνωρίζει τον Κόμη Μιραμπώ, φυλακισμένο για ερωτικά κείμενα. Αντιπαθιούνται αμοιβαίως. Κερδίζει την έφεση στην θανατική ποινή σε ένα χρόνο αλλά η πεθερά του (!) παίρνει ειδικό γράμμα από τον βασιλιά για να μην βγει και την ξεφτιλίζει οικογενειακώς. Ο Σαντ αρχίζει να γράφει.

- Το πρώτο του βιβλίο (1782) είναι ο διάλογος ενός ετοιμοθάνατου με έναν παπά (τι έκπληξη!) όπου πείθει ο ετοιμοθάνατος τον παπά ότι όλα που του λέει ο παπάς είναι μαλακίες, θεός δεν υπάρχει κι ο άνθρωπος είναι εγγενώς κακός και πρέπει να εκτονώνεται. Ο παπάς, στο βιβλίο, μετανοεί.

-Ακολουθούν διάφορες φυλακίσεις, έξοδοι, ψυχιατρεία, ανυπόγραφα κείμενα πολιτικά ή θεατρικά που του αποδίδονται, πολιτική δράση και από τις δυο μεριές της Επανάστασης (μία από τις αποφυλακίσεις του είναι χαριστική λόγω Μεγάλης Παρασκευής και μία από τις συλλήψεις του είναι για «Μετριοπάθεια»!). Μέσα σε όλα αυτά γράφει το 120 Μέρες στα Σόδομα (1785) ανώνυμα.

-Με απαίτηση του Ναπολέοντα συλλαμβάνεται ως συγγραφέας των «120» φυλακίζεται και κάποια στιγμή ξανακαταλήγει στο ψυχιατρείο του Charenton. Εκεί, ο πρωτοποριακός γιατρός του, τον βοηθάει να ανεβάσει θεατρικές παραστάσεις. Πεθαίνει το 1814. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια, παρόλο που με ειδική άδεια η δεύτερη σύζυγος του έμενε μαζί του, ο Σαντ γαμούσε μόνο ένα 13χρονο κοριτσάκι, δίνοντας κατάλληλο αντίτιμο στην μητέρα του που ήταν νοσοκόμα του ψυχιατρείου και εκπόρνευε την ανήλικη κόρη της για να συμπληρώσει το εισόδημά της.

Επιλέγοντας τα παραπάνω, δε θέλω να νομιστεί ότι ο ντε Σαντ ήταν κάποιος αγάμητος που φαντασιωνόταν. Είχε πλήθος ερωτικών επαφών, εντός και εκτός φυλακών και με τα δύο φύλα, τα οποία γοήτευε με χαρακτηριστική άνεση

Η άποψη μου

Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ ήταν θεατρικός συγγραφέας πολιτικών έργων. Στόχος του ήταν να καταδείξει ότι ο άνθρωπος είναι βαθιά μέσα του ανίκανος να ανέλθει του ζώου και αυτό είναι πέρα για πέρα πολιτική δήλωση.

Η φόρμα που διάλεξε αναμφίβολα μας λέει κάτι. Περισσότερο γι αυτόν και τις εμμονές του, παρά για μας. Θέλω να πω, το έργο του δεν μας φωτίζει σε τίποτα για την σεξουαλικότητα, τουλάχιστον σήμερα. Δικαιούμαι να αμφιβάλω αν θα διάλεγε αυτή τη φόρμα εφ΄όσον δεν είχε γνωρίσει στην πρώτη του φυλάκιση τον Μιραμπώ, για να καταλάβει την αντίδραση της κοινωνίας και της Εκκλησίας απέναντι στα πορνογραφήματα.

Δεν βρήκα ποτέ μια γραμμή που να ενώνει τον Σαντ με τον Φρόιντ. Καμμία σχέση με την σεξουαλικότητα ως ψυχική ενέργεια, την εξ αυτού παιδική σεξουαλικότητα, τα στάδια ωρίμανσης της σεξουαλικότητας, και διάφορα άλλα που κατέλειπε ο Φρόιντ και οι επίγονοι του. Στο πώς διαβάζουμε εμείς τον Σαντ βέβαια, μπορεί να υπάρχουν όλα τα παραπάνω και πολλά περισσότερα.

Με βάση τα στοιχεία που επέλεξα φυσικά, θα ήταν η χαρά του Φρόιντ να τον είχε ασθενή! Μιλάμε για textbook περίπτωση! Με σημερινούς όρους, μανικός θρησκόληπτος, ο ντε Σαντ έχει όλη την υποδομή των παιδικών χρόνων που θα ‘κανε τον Φρόιντ να απορεί πώς ήταν δυνατόν να μη γίνει ακριβώς αυτό που έγινε!

Αλλά και την εποχή εκείνη, η ιατρική δεν έμεινε με τα χέρια ψηλά. Ο Σαντ διαγνώστηκε ιδιοπαθής περίπτωση δαιμονομανίας μιας ασθένειας που «θέριζε» τον Μεσαίωνα και έχει να κάνει με την σύμφυση θρησκευτικότητας και γεννετήσιας ορμής. (Τον πρωτοαναφέρει με αυτή τη διάγνωση, εξ όσων ξέρω, ο P. Moreau σε δημοσίευσή του το 1883). Ο καλός του γιατρός στο ψυχιατρείο είχε την φαεινή ιδέα να τον υποστηρίξει στις παραστάσεις του (ευτυχώς δεν υπήρχε ακόμη το ηλεκτροσόκ!) και έτσι έγινε ο πρώτος γνωστός γιατρός που συνέστησε το ψυχόδραμα. Ο Μορενό θα ακολουθήσει πολλούς αιώνες αργότερα.

Καλύτερο έργο του συμφωνώ και υπερθεματίζω πως είναι το 120 μέρες στα Σόδομα. Σε αυτό το «αριστούργημά» του είναι αποφασισμένος να καταγράψει και να διαβαθμίσει το Απόλυτο Κακό. Ξεκινά από απλά βίτσια (έναν παπά αν θυμάμαι καλά που του αρέσουν οι μύξες κοριτσιών) και φτάνει... ας μην πω καλύτερα. Πραγματικά χρειάζεται γερό στομάχι για να το διαβάσει κανείς. Ομως ο στόχος του είναι ένας, να δείξει τί σημαίνει Απόλυτο Κακό. Αυτός ο πυρήνας ψιλο-αξιοποιείται και σε άλλα έργα του, είτε με την παρθένα που αντιστέκεται, είτε με την παρθένα που ενδίδει στην ακολασία.

Ο Σαντ, δεν μπόρεσε κατά τη γνώμη μου να βγει ποτέ από την ελπίδα ύπαρξης του Απόλυτου Καλού (δηλ. δεν ενηλικιώθηκε) και είχε μόνο ένα μεγάφωνο για να το εγκαλεί: την επί γης επικράτηση του Απόλυτου Κακού. Γι αυτό πέθανε γαμώντας την 13χρονη, όχι για να ξανανιώσει. Πράττωντας και κηρύττοντας το Απόλυτο Κακό, ήλπιζε όπως στα νιάτα του, να του φανερωθεί το Απόλυτο Καλό. Και καταλαβαίνω τί εννοούσε ο φίλος της tender_lilly όταν είπε ότι τρέμαν τα πόδια του: ο φίλος της δεν είχε καμμία διάθεση να δει το Απόλυτο Κακό στα μάτια.

Ο ιδιοφυής Παζολίνι, καταλαβαίνει ότι παρόλο που ζωγραφίζει εξαιρετικά, ένας πίνακας δεν είναι αρκετός για να απεικονίσει το Απόλυτο Κακό. Το Απόλυτο Κακό που το βλέπει να έρχεται με την όψη του Φασισμού. Χρειάζεται κάτι που να του επιτρέψει να μιλήσει για την απόλυτη τρέλα. Γυρίζει το Salo, βασισμένος στην καλύτερη αναπαράσταση του Απόλυτου Κακού ως τότε, στο έργο του Σαντ. Δείτε το έργο έτσι, ως υλοποίηση του Απόλυτου Κακού στο Φασισμό και αγνοείστε τα «ερωτικά» κομμάτια του και θα με καταλάβετε.

Πολύ πριν τον Σαντ (και αρκετά μετά, απ΄ότι βλέπουμε) εξακολουθεί να υπάρχει BDSM. Οι αναλύσεις των έργων του ντε Σαντ δεν το άλλαξαν και πολύ. Ναι, ο Σαντ, τουλάχιστον η συγγραφική του περσόνα, αν έμπαινε σήμερα σε ένα dungeon το πρώτο που θα ΄κανε θα ταν να τραβήξει με βία τα σινιέ κρικάκια που έχουν μερικοί και μερικές περασμένα στις ρώγες και να τα κόψει.

Οι σουρεαλιστές φυσικά λάτρεψαν τον Σαντ γιατί ήταν το ζωντανό παράδειγμα του πως να διαβείς από το λογικό στο παράλογο, κι ο Απολινέρ όντως τον χαρακτήρισε τον πιο ελεύθερο άνθρωπο που έζησε. Φαντάζομαι στο ίδιο πνεύμα εξυπνακισμού που ο εθνικός μας λογοκλέφτης είπε αργότερα, «ήθελε να ‘ναι λεύτερος, σκοτώστε τον». Εμένα πάντα ο άλλος, ο ξάδελφος του βασιλιά που δεν έκανε μια ώρα φυλακή, μου φαινόταν πιο ελεύθερος. Και διάφορα άλλα λαμόγια που έζησαν έκτοτε. Για τον Σαντ, θα ΄λεγα πως ίσως δεν έχει υπάρξει πιο βαθιά θρήσκος άνθρωπος επί γης. Το πόσο βασανίστηκε από αυτό, μου τον κάνει πολύ συμπαθή. Ιδίως τις στιγμές που γονατίζει και η δική μου ενηλικίωση.

Αλλά με πληγώνει καμμιά φορά να βλέπω ανθρώπους που θέτουν τα όρια του Σαντ ως το απώτατο όριο της ανθρώπινης φύσης, τον στόχο μεγαλείο, την ανασύσταση του Απόλυτου Κακού. Με πληγώνει γιατί καταλαβαίνω πόσο πολύ χρειάζονται να υπάρχει το Απόλυτο Καλό. Αυτά πάνε πακέτο. Δεν μπορώ να τους το προσφέρω, το Απόλυτο Καλό, αλλά δεν μπορώ και να μην παρατηρήσω πόσο ρομαντισμό κρύβει η επίκλησή τους στο Απόλυτο Κακό. Πόσο ροζ είναι...

Αυτά τα λίγα γνωρίζω και καταλαβαίνω από το έργο του θεσπέσιου Μαρκήσιου ντε Σαντ. Δεν προσπάθησα να τον ψυχογραφήσω, αλλά να δείξω έναν διαφορετικό τρόπο να διαβαστεί.

 

Αλγολάγνοι μου...

Ο Μαρκήσιος ντε Σαντ ήταν ένας «φιλόσοφος της ελευθεριότητας» της πολιτικής ελευθεριότητας . Τα έργα του πέρα από ερωτικά είναι υλιστικά, στοχαστικά, άκρως επαναστάτικά, γλωσσικά ασελγή ,πολιτικά ασεβή -για την φεουδαρχική κοινωνία της Γαλλίας του 18ου αιώνα - αλλά όπως ο ίδιος παρατηρεί «σίγουρα δεν έκανα όλα όσα συνέλαβα και σίγουρα δεν θα τα κάνω ποτέ».

Υ.Γ. Ο Μεγαλύτερος διώκτης του ήταν η ... πεθερά του !!!

Α-Ψ-Ο-Γ-Ο

 

Deam σ' ευχαριστώ. Εδέσες οσα αιθανόμουν οταν διάβαζα Ντε Σαντ.

Φανταζομαι πως ημουν απο τους λιγους αναγώστες του που πηδούσα κάποιες σελιδες "δρασης" για να παω στις φιλοσοφικο-κοινωνικές αναλύσεις

 

για μενα ο Ντε Σαντ ειναι συμβολο αντιφατικοτητας..

νομιζω, πως το τραγικο επικεντρο της ζωης του ειναι ο εγκλεισμος του στη φυλακη. Αν δεν ειχε συμβει αυτο, ισως ηταν και διαφορετικη η πορεια του κι ισως δεν αφηνε πισω του οπως πολυ σωστα σημειωσε ο κυριος DreamMaster ουτε λιστα για ψωνια. Η εξεργεση που μετουσιωθηκε σε γραψιμο δεν θα βγαινε ποτε με τοση βιαιοτητα αν βρισκοταν στα σαλονια αντι για τους τοιχους μιας φυλακης.

για το εργο του δεν εχω να προσθεσω κατι καινουργιο..μονο που ειναι εντελως αδικο για εναν τετοιο συγγραφεα να τον διαβαζουν καποιοι σαν να διαβαζουν προρνογραφημα κρεμασμενο στο περιπτερο. Ο ντε Σαντ δεν ειναι ψυχαγωγικος συγγραφεας. Μερικοι βρισκουν πως οι 120 μερες ειναι ενα ανιαροτατο κειμενο. Μα τον ντε Σαντ το μονο που δεν τον ενδιαφερε ειναι ν αρεσει στον αναγνωστη συμφωνα με τους κανονες της κλασσικης αισθητικης αλλα να του προκαλεσει σοκ, αποστροφη , αηδια και βιασμο. Οσοι λοιπον μενουν στις πιπερατες σκηνες που για μενα λειτουργουν σαν τα χορικα στις αρχαιες τραγωδιες, (ειχα καποτε εναν φιλο, που πηδουσε ολοκληρες σελιδες μπλα-μπλα -οπως το λεγε, μεχρι να φτασει στις πιπερατες σελιδες που του ξεσηκωναν τη φαντασια του), καλυτερα θα ειναι να διαβασουν κατι πιο ευπεπτο..