Πολυγαμία / Μονογαμία

Σε κάποιο άλλο thread ανέφερα αποσπασματικά δυό-τρεις σκέψεις για την μονογαμία / πολυγαμία. Επειδή εκεί ήταν πολύ στενό το θέμα, ανοίγω αυτό το thread για να ... μου απαντήσω!

Προτίμησα να το βάλω στο off-topic για να μπορείτε να ... ξεφύγετε άνετα από το θέμα μου και να φουντώσετε τις φλόγες 

Μικρή επανάληψη για λόγους πληρότητας:

Ο πιστός αναγνώστης θα έχει προσέξει ότι δεν μου αρέσει να κοιτάω τον κόσμο με τα μάτια των άλλων και πως του προτείνω (σε αυτό, και μόνο σε αυτό) να με μιμηθεί (και να συμπεριλάβει και τα δικά μου μάτια, στην απόρριψη).

Μπορούμε, λοιπόν, να προβάλουμε αντιρρήσεις σε όλους τους παραπάνω.

Αρχής γενομένης με τον ψυχολόγο, που είναι και ο πιο εύκολος να ξεφορτωθούμε.

Εύκολος, γιατί μπορούμε να του πούμε φερ΄ειπείν ότι δεν πιστεύουμε στον «ψυχισμό», είμαστε υλιστές και δεν καταλαβαίνουμε τα «γκαγκανέζικα» που μας λέει. Μπορεί κάλλιστα να πάει να κρεμαστεί με τα στριμμένα άντερα του Φρόιντ που μας μπάφλαρε με διαπιστώσεις για την ψυχική μας ηρεμία ενώ είχε, ως γνωστόν, στρεσσογενείς αιμορροΐδες!

Εύκολος, ακόμη κι αν πιστεύουμε στον ψυχισμό, επειδή ο ψυχολόγος σχημάτισε τις θεωρίες του παρατηρώντας τα αδιέξοδα και τις λύσεις που δώσαμε εμείς οι ίδιοι στο πρόβλημα της μονογαμίας / πολυγαμίας.

Θα είδε λοιπόν, ότι μπορούμε να επιδιώξουμε μιαν ισορροπία ανάμεσα στην ερωτική επιθυμία και την πραγμάτωσή της, επιλέγοντας να επενδύσουμε ερωτική ενέργεια σε ένα σωρό άλλους τομείς. Καριέρα, παιδιά, πόλεμο, θεό, χόμπι και πάει λέγοντας.

Την τακτική αυτή, που πολλοί στην ψυχολογία την ονομάζουν «μετουσίωση», την γνωρίζουμε από αρχαιοτάτων χρόνων. Με εξαίρεση κάποιους φαντασιακούς πρίαπους που γαμούν ότι κινείται και αναπνέει (ή έτσι διηγούνται στα μπαρ) οι υπόλοιποι περιορίζουμε αυτόβουλα (και ετερόβουλα) τις ορμές μας και τις μετουσιώνουμε. Για άλλους λειτουργεί καλά, για άλλους λιγότερο καλά.

Σε μια χύτρα, όταν ο ατμός υπερβεί τα όρια αντοχής σε πίεση, υπάρχει πάντα η διέξοδος να αφήσεις λίγο ατμό να φύγει από την βαλβίδα ασφαλείας.

Την τακτική αυτή, που πολλοί, ψυχολόγοι και μη, την ονομάζουν «αρπαχτή», την γνωρίζουμε επίσης από αρχαιοτάτων χρόνων. Και την εφαρμόζουμε όταν υπάρχει λόγος. Έχει παρατηρηθεί ότι με μια καλή βαλβίδα ασφαλείας που ανοίγει μόνο στο όριο πριν σκάσει η χύτρα, το φαγητό δεν καταστρέφεται. Αν παίζεις συνέχεια με την βαλβίδα ασφαλείας, προκαλείς υποπίεση μέσα στη χύτρα - λογικό είναι να το φας ωμό ή καμμένο στο τέλος.

Τον συνδυασμό αυτών των δύο τεχνικών, που μας επιτρέπει, στο βαθμό που μας επιτρέπει, να γλιτώσουμε την απώθηση αλλά και τον κατακερματισμό της εμπειρίας της ζωής, ονόμασα παραπάνω «συγκρατημένη πολυγαμία». Δυστυχώς, για το εύρος της μετουσίωσης και τη ρύθμιση της βαλβίδας δεν υπάρχει manual. Μόλις σκεφτούμε κάποια καλύτερη λύση, παρακαλώ ενημερώστε με.

Πάμε στον κοινωνιολόγο.

Με τα γυαλιά του κοινωνιολόγου, ο κοινωνικός ιστός δεν βλάπτεται από την συγκρατημένη πολυγαμία. Τουλάχιστον στη Δύση η πλήρης πολυγαμία, ή ακόμη και η ανατολίτικη πολυγαμία (με τον άνδρα Κυρίαρχο, δείτε και παρακάτω) θα προκαλούσε σοβαρό κλονισμό, γιατί η τροπή (κατ΄ άλλους: η δομή) της χριστιανικής θρησκείας ως διέξοδος στην διαχείριση της απόλαυσης συνίσταται ακριβώς στον ίδιο τον έλεγχό της, ακόμη και για τους άνδρες.

Μην βιάζεστε πάντως να την απορρίψετε (γι αυτό!) την χριστιανική θρησκεία. Το κάνει με τον πιο μαλακό (και μαξιμαλιστικό, ως προς την λειτουργικότητα του μοντέλου ανάπτυξης που ακολουθήσαμε) τρόπο και τα αποτελέσματα φαίνονται. Επίσης, μην ξεχνάτε ότι είναι άλλο να είσαι Δυτικός και να πηγαίνεις 10 μέρες το χρόνο στην Ν.Α. Ασία να νοικιάζεις έναν και δύο ερωτικούς συντρόφους απροσδιορίστου φύλου και να λες «Ρε, κοίτα τί άνετα γαμιέται εδώ ο κόσμος ολημερίς, τί τα θες τα ψυγεία και τα DVD, αυτή είναι ζωή!», κι άλλο να ζήσεις εσύ έστω και 10 μέρες ως Ταϋλανδός χωρικός.

Για το πόση «δουλειά» έκανε η χριστιανική θρησκεία προς την ανάπτυξη που έχουμε, με την καταπίεση και τις εξ αντανακλάσεως μετουσιώσεις, σας προκαλώ να μην κρίνετε με τα σημερινά μέτρα που ο πολιτισμός μας λειτουργεί με τον αυτοματισμό του κινήτρου του χρήματος. Δείτε από 1500 ως 1900, και μάλιστα στην καρδιά της Ευρώπης και όχι στην γκατζολία μας, που τουρκοπαλεύαμε ακόμη τότε, καλά-καλά. Για κείνη την ανάπτυξη, που χτίστηκε εκεί μιλάω, και την υιοθετήσαμε και δω κουτσά-στραβά.

Αλλά τίποτα δεν μας εμποδίζει σε μια δεδομένη κοινωνία να δημιουργούμε νησίδες (κατ΄άλλους: οάσεις) ελεγχόμενης πολυγαμίας. Λεφτά υπάρχουν για να θρέψουν δέκα γενεές «μπάσταρδων». Η έννοια των «κοινωνικών γονέων», γνωστή από τα σπήλαια, έχει ξαναδοκιμαστεί σε διάφορες παραλλαγές (κοινόβια, κιμπούτζ, κλπ.). Εκ των πραγμάτων, κάθε τέτοια απόπειρα είναι στο περιθώριο και -γιατί όχι; - καμμιά φορά στο περιθώριο τεσσάρων τοίχων.

Οπωσδήποτε, η πολυγαμία έχει να κάνει με την απόλαυση και αν η κοινωνία νιώσει πως απειλείται ο έλεγχος της απόλαυσης θα καταφύγει σε καταστολή, είτε μεταφορικά (νόμος και όργανα εφαρμογής του) είτε κυριολεκτικά (ναρκωτικά). Για να μην πάμε μακριά, η ιστορία της περιοχής Christiana στην Κοπενγχάγη (κάτι σαν τα δικά μας Εξάρχεια, αλλά στο πιο σοβαρό κι ουσιαστικό, που σύντομα μετά τα γκρεμίσματα θα καταντήσει να δέχεται Γιαπωνέζους τουρίστες με εισιτήριο) είναι χαρακτηριστική για την δημιουργία, την ακμή και την παρακμή μιας «μικροκοινωνίας».

Η ιδέα πως θα αλλάξει η κοινωνία αυτο-μαγικά ένα πρωί, διάρκεσε για μένα ως πιθανή διέξοδος στα προβλήματά μου όσο και ο καθημερινός αυνανισμός, περίπου από τα 13 ως τα 17. Αλλά στα δίκτυα ανθρώπων και τις μικροκοινωνίες δεν έπαψα ποτέ να πιστεύω. Όπως άλλωστε δεν έπαψα να πιστεύω και στο σεξ – έκανα και γω την μετουσίωσή μου 

Η ιδέα επίσης ότι η πολυγαμία είναι υπόθεση των πλουσίων και ισχυρών, δεν είναι παρά μια κοινωνική επινόηση που σιγοντάρουν τα μίντια, ως δέλεαρ για εργασία προς την «επιτυχία» με αντίτιμο τα στραβά (αλλά ορθάνοιχτα!) μάτια στην «παραβατική» συμπεριφορά. Αγνοείστε την. Εκτός αν σας αφορά το φετίχ της διείσδυσης με πιστωτική κάρτα – τότε μόνον «λέει» να είναι Gold!

Μας έχει μείνει ο βιολόγος, προς ανατροπή. Τον άφησα τελευταίο γιατί είναι ο πιο δύσκολος.

Στο ερώτημά μας γιατί όταν κατεβήκαμε από τα δέντρα δεν ακολουθήσαμε την πορεία του εξάδελφου γίββωνα που ζευγαρώνει άπαξ και αν ατυχήσει πεθαίνει μόνος και χήρος/α ή έστω του εξάδελφου ουρακοτάγκου που γαμεί και γαμιέται όπου βρεθεί και όπου σταθεί, αλλά πήραμε έναν δρόμο ενδιάμεσο, ο βιολόγος δεν έχει απάντηση.

Εχει όμως στα χέρια του δίκτυα νευρωνικών συνάψεων αυτοματικής συμπεριφοράς (ένστικτα), ορμόνες και φερορμόνες, και μας τα κουνά απειλητικά σαν πεπρωμένο που φυγείν αδύνατον... Είναι δύσκολο να του αντισταθούμε αν είμαστε καθαροί υλιστές. Θα μας πει ότι όσο και να ζοριστούμε να συγκρατηθούμε στη μονογαμία το πολύ-πολύ να αρρωστήσουμε – σπασμένα νεύρα, δυσφορία, επιθετικότητα, ακόμη και προστάτης, ή καρκίνος στη μήτρα, αυτά θα είναι τα «τέλη» σας, από τις ματαιωμένες οργανικές επιθυμίες σας, γελάει χαιρέκακα. Θα του αντιτάξουμε μόνο το κοινό καλό και την κοινωνική καταπίεση, θα του πούμε ότι θα ζήσουμε με το ... όπλο (!) παρά πόδα, και όπου και όπως μας επιτραπεί θα «πολυγαμήσουμε»! Να μια διέξοδος «συγκρατημένης πολυγαμίας» σε βερσιόν για υλιστές: εδώ η συγκράτηση έρχεται απ΄έξω!

Αν πιστεύουμε στον ψυχισμό, είμαστε σε λίγο καλύτερη θέση. Μπορούμε να του αντιτάξουμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι αθύρματα της βιολογίας και του περιβάλλοντος, έχουν μέσα τους και κάτι άλλο, ίσως εξαρχής, ίσως όχι, πάντως κάτι που τους επιτρέπει να χαράζουν το δικό τους δρόμο, να χρησιμοποιούν π.χ. την φαντασία κατά βούληση για να λύσουν προβλήματα ή να παρακάμψουν απαγορεύσεις. Μπορούν να ανταλάσσουν απόλαυση για ασφάλεια.

Οι άνθρωποι, αν ισχύει ο ψυχισμός, μπορούν να είναι ακόμη και «πολυγαμικοί» με έναν σύντροφο.

Τί εννοώ; Δείτε.

Οταν ακούω κάποιον να λέει «κάθε μέρα μουσακά, τον βαριέσαι βρε αδερφέ!» καταλαβαίνω αμέσως πως δεν μαγειρεύει. Δεν χρειάζεται να ‘σαι Φεράν Αντριά (ο πιο «πειραματικός» σεφ στον κόσμο) για να ξέρεις ότι ποτέ ένα φαγητό δεν είναι ίδιο. Αρκεί να βάζεις τον κόπο και το μεράκι στο μαγείρεμά του, να έχεις τις αισθήσεις ανοικτές για να το εισπράξεις και να ζητάς από τα υλικά του αυτά που έχουν την δυναμική να σου δώσουν. Αν εσύ το βλέπεις ως κατανάλωση τροφής, τότε ναι, είναι ίδιο. Δεν φαντάζομαι χειρότερη προσβολή για έναν άνθρωπο, μη επαγγελματία, από το να του πει ο ερωτικός του σύντροφος: «Σήμερα γαμηθήκαμε ακριβώς όπως την περασμένη Τρίτη»!

Είμαι έτοιμος να κλειστώ σε μια κουζίνα για μια βδομάδα, με κατάλληλες ποσότητες από μελιτζάνες φλάσκες, μπαχαρικά, μοσχαρίσιο κιμά, υλικά μπεσαμέλ, τριμμένο τυρί και πατάτες (ή όχι) και σας υπόσχομαι ότι μπορώ να μαγειρεύω μεσημέρι-βράδυ παραλλαγές σε ένα θέμα και δεν θα φάτε ποτέ το ίδιο φαΐ. Βέβαια αν μου δώσετε ένα μάγκο και μισό κιλό λαρδί, δεν θα φάτε τίποτα. Γιατί δεν τα ξέρω εκείνα τα υλικά. Δεν πάλεψα μαζί τους. Δεν απέτυχα. Δεν τα / με διόρθωσα.

Η άρνηση του γεγονότος ότι μπορούμε, στην κατάλληλη στιγμή της ζωής μας, να παλέψουμε και να δουλέψουμε μια ερωτική σχέση με έναν / μία μόνο σύντροφο και να πάρουμε από αυτόν / ήν όσα θα παίρναμε από σχέσεις με πολλούς / ές, δεν πρέπει να είναι τόσο αυτονόητη. Οπως δεν είναι αυτονόητο ότι ένας άνθρωπος έχει μόνον μίαν όψη να μας προσφέρει. Αυτονόητο βέβαια είναι ότι μπορεί αυτός ο σύντροφος να «κλειδώσει» κάποια στιγμή ή κάποιες στιγμές σε κάποιες συγκεκριμένες όψεις. Τί στάση θα τηρήσουμε εκεί; Αυτό είναι υπόθεση του δικού μας ψυχισμού. Ξεκινά από την υπομονή μήπως και ξεκλειδώσει, περνά στην προσπάθεια για ξεκλείδωμα με το κλειδί μας, περνάει ίσως από το «πάω μια βόλτα – παίρνω και το κλειδί μαζί μου, αν αργήσω φάτε» και ενδεχομένως καταλήγει στο «παίρνω το κλειδάκι μου και σ’ άλλη κλειδαριά». Οι χρόνοι σε κάθε στάδιο είναι φαντάζομαι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας (αλλά και ηλικίας, πραγματικής ή ψυχικής...)

Αλλά να ξεκινάμε εξ΄ορισμού με την άποψη ότι η ερωτική σχέση είναι προς κατανάλωση μιας μόνο «όψεως» του άλλου, γιατί δεν έχει τίποτα άλλο να μας προσφέρει και μετά θα πάμε παρακάτω ή θα το συνδυάσουμε και με μιαν άλλη «όψη» κάποιου άλλου για πληρότητα, ισοδυναμεί με το να λες ότι φαστ-φουντάδικο και εστιατόριο με αστέρι Μισελέν, είναι μία η άλλη. Μην πας στο δεύτερο! Πεταμένα λεφτά. Μπορεί να είναι εξαιρετικό ή να ‘ναι χάλια. Αλλά εσύ δεν θα το καταλάβεις. Οχι γιατί δεν ξέρεις να τρως. Αλλά γιατί έχεις πάει αποφασισμένος να μην «φας», απλώς να «σαβουρώσεις».

Αν δεν αντιμετωπίζετε σοβαρό πρόβλημα στρέβλωσης της πραγματικότητας θα σας είναι προφανές ότι όλα τα παραπάνω, τα υπέρ και τα κατά, για την μονογαμία και την πολυγαμία, ισχύουν συγχρόνως (δυστυχώς!) στην περιπέτεια που αποκαλούμε ζωή. Επίσης, ισχύουν εξ ίσου για άνδρες και γυναίκες (μολονότι οι κοινωνικοί μηχανισμοί έχουν άποψη επί του θέματος, και τα εφαρμόζουν διαφορετικά, για δικούς τους λόγους). Και ισχύουν βέβαια εξ ίσου για βανίλιες, σοκολάτες και BDSMάδες – στους τελευταίους με την αίρεση της εκπαίδευσης που αναλύεται σε κατάλληλο thread.

Σε όσους ονειρεύονται την επιστροφή στην Εδέμ (ή έστω στον κήπο των γήινων απολαύσεων του Ιερώνυμου Μπος) έχω να τους θυμίσω κάτι. Η τελευταία κοινότητα «πρωτόγονων» ανθρώπων που ανακαλύψαμε ήταν στα τέλη του ‘40 σε μια γούβα ανάμεσα σε πανύψηλες, ομιχλοσκεπείς χαράδρες στα νησιά Παπούα Νέα Γουϊνέα, μέσα σε μια πολύ μικρή κοιλάδα. Δεν είχαν ποτέ βγει από τα βουνά – όσοι είχαν βγει δεν ξαναγύρισαν, κι έτσι ίσχυε γι αυτούς ο θρύλος ότι εκεί πίσω είναι τα τέρατα που τρώνε ντόπιους. Εκεί πίσω, ήταν μια άλλη φυλή (από άποψη DNA) με εντελώς διαφορετική γλώσσα, σε απόσταση ευθείας γραμμής 2,5 χιλιομέτρων (!) που πίστευε ότι όποιος πέσει «πίσω» από τα βουνά καίγεται, κι ό,τι έρχεται από κει πρέπει να το σκοτώνεις αμέσως.

Οι «άνθρωποι» αυτοί που ανακαλύφθηκαν σε μια υπέρπτηση μια μέρα με καθαρό ουρανό, αποδύθηκαν σε ομαδικό σεξ με μανία όταν έφτασαν μπροστά τους οι πρώτοι ανθρωπολόγοι. Ολη η φυλή! Αποσβολωμένοι, οι ανθρωπολόγοι τους παρατηρούσαν επί δύο ώρες να γαμιούνται, αδιακρίτως, μέχρι να ηρεμήσουν. Υστερα, όρμηξαν σε όσους φορούσαν παντελόνια (άνδρες και γυναίκες) και άρχισαν να τους λατρεύουν, για τα παράξενα πόδια που είχαν. Μετά από καιρό, όταν αποκαταστάθηκε κάποια συμβολική αν όχι γλωσσική επικοινωνία, εξήγησαν ότι το ομαδικό σεξ όλης της φυλής ήταν ο τρόπος που είχαν να ξορκίσουν το κακό και το εφάρμοζαν όποτε φοβόντουσαν. Λειτουργούσε, είπαν. Τους ανθρωπολόγους, ακολούθησαν οι ιεραπόστολοι που τους τα ‘κοψαν αυτά, και τους έδωσαν άλλες μεθόδους να ξορκίζουν το κακό. Επειδή ισχύει το ανέκδοτο που λέγαν οι παλιοί Ρηγάδες με το θείο Λένιν και τη μαρμελάδα: δεν μπορείς να τα ‘χεις και τα δύο.

Για ένα ακόμη χτύπημα στην προκατάληψη του μοναδικού τρόπου να κοιτάς τα πράγματα, αξίζει ίσως να αναφέρω μια είδηση που έκανε πάταγο στα Δυτικά μίντια πριν δυό μήνες, εμφανίστηκε και στην Ελλάδα, αλλά νομίζω στα ψιλά. Μια πολύ διάσημη Αιγύπτια, σπουδασμένη στη Δύση και σύζυγος διαπρεπούς Αιγυπτίου έκανε δημόσια έκκληση από την τηλεόραση να ξαναδραστηριοποιηθεί ο θεσμός της (εκεί νόμιμης) πολυγαμίας για τους άνδρες. Τα επιχειρήματά της ήταν ότι δεν μπορεί να βλέπει άλλο νέες ανύπαντρες γυναίκες να μην γεννούν και να υποφέρουν στη φτώχεια και το ότι πολλές γυναίκες έχουν πλέον κουραστεί μετά από πολλά χρόνια που υπηρετούν τους κυρίους τους και χρειάζονται βοήθεια. Έδωσε η ίδια το παράδειγμα, προτρέπωντας το σύζυγο της δημοσίως να παντρευτεί κι άλλη / άλλες και ίδρυσε σχετικό σύλλογο για την προώθηση της επίσημης ανδρικής πολυγαμίας.

Αλλά για το πώς αντιμετώπισε το Ισλάμ – η άλλη μεγάλη μονοθεϊστική κοσμαντίληψη - το πρόβλημα της μονογαμίας / πολυγαμίας, δηλ. την διαχείριση της απόλαυσης, θα χρειαζόντουσαν πολλά bytes. Ας μείνω στη Δύση.

Αν διαβάζοντας όλα τα παραπάνω συμπεραίνετε ότι έκανα μια άσκηση στη «σχετικότητα» των πραγμάτων έχω αποτύχει τελείως. Στόχος μου ήταν να δείξω ότι η διαχείριση της απόλαυσης είναι το πιο κεντρικό σημείο στην ατομική, διαπροσωπική και κοινωνική ζωή του ανθρώπου. Σίγουρα, είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο, όταν δεν ρυθμίζεται «κατά μόνας» και αποδεχτείς ότι η απόλαυση σου θα περνάει (και) από άλλους. Δεν χρειάζεται να είσαι αιμορροϊδικός γέρος στη Βιέννη του 1900 για να το καταλάβεις αυτό.

Αυτό που χρειάζεται προσπάθεια είναι να καταλάβεις ότι για ένα τόσο δύσκολο πρόβλημα, μια λύση δεν είναι a priori καλύτερη από μιαν άλλη. Οτι υπάρχουν λύσεις που εσύ δεν θα ακολουθούσες, και άλλους θα τους βόλευαν μια χαρά. Και βέβαια, ότι η δική σου λύση δεν μπορεί να επιβληθεί σε κάποιον που δεν του ταιριάζει. Το γιατί χρειάζεται προσπάθεια ελπίζω πως είναι εύκολο: πώς είναι δυνατόν να παραδεχτείς ότι υπάρχει άλλη και πιθανόν καλύτερη διαδρομή στην απόλαυση από την δικιά σου; Τότε, μήπως όλη σου η ζωή είναι λάθος;

Ειδικά στον κόσμο του BDSM, το «θράσος» μας σπάει τα όρια. Οχι μόνο έχουμε να διαχειριστούμε την δική μας απόλαυση (κατά απόλυτο τρόπο!) αλλά αιτούμαστε να διαχειριστούμε και την απόλαυση του Άλλου, ή προσφέρουμε την διαχείριση της απόλαυσής μας στον Άλλον.

Αυτό όμως είναι που το κάνει και τόσο συναρπαστικό, σωστά;

Ευχαριστώ για το χρόνο σας, σε ένα off-topic θέμα, και προσβλέπω στα σχόλιά σας,

Dream

-----------
"But I'm a million different people from one day to the next, 'cause it's a bitter sweet symphony - that's life.." The Verve

 

Το μόνο συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα με μια πρώτη πρόχειρη ανάγνωση είναι ότι πρέπει να Μαγειρεύετε υπέροχα  

 

Αν καταλαβα καλα και συ DreamMaster δεν μας εδωσες την αποψη σου.

 

Μιλατε ακριβως μονο για πολυγαμια η περιλαμβανετε και το polyamory?

 

Η βιολογία μας ευνοεί την πολυγαμία συμφωνώ , αλλά είναι διαφορετικό το να αποφασίσουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι τον περισσότερο καιρό ήταν Πασάδες είτε Χανουμάκια.

Οι συντηρητικοί κοινωνιολόγοι γουστάρουν να βάζουν ανήθικες ταμπέλες σε αυτό που θεωρούν απειλή στις «μονογαμικές οικογενειακές αξίες». Ομως πιστεύω ότι δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πόσο μεγάλη είναι αυτή η πραγματική απειλή ή από πού προέρχεται. Πάντως όχι απο την ηθική κατάπτωση που μας οδηγεί η πολυγαμία.

Χμ τι θα 'λεγες με την παραδοχή του ότι, πιθανώς, ποτέ δεν ζούσαμε σ' έναν ιδανικό παράδεισο πίστης.

Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ήδη τα αποτελέσματα των «εξωσυζυγικών σχέσεων». Δεν θα μας εκπλήξει αγαπητέ μου Dream λοιπόν εάν η πλειονότητα δεν πληροφορηθεί μάλλον για τις δυνατές συνέπειες της εξωσυζυγικής χύτρας με την χαλασμένη βαλβίδα. Ισως η άγνοια να είναι προτιμότερη. Πάντως σαν άλλοι Γαλλάτες άλλοι απο εμάς πέρνουν μικρές δώσεις μαγικού φίλτρου απο τη χύτρα και άλλοι όπως ο Οβελίξ έπεσαν μέσα όταν ήταν μικροί.

Για τους γίβονες εθεωρείτο παλιά ότι είχαν μονογαμική ζωή όπως και δυο-τρία είδη τρωκτικών, για τη νυχτερίδα, και μερικές αλεπούδες. Οχι πια. ( Θα επανέλθω σ' αυτό )

Εξαιρετικό!!! Αν και δεν καταλαβαίνω την έννοια του ψυχισμού

Αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι προσβολή για τους επαγγελματίες ;

Αυτό το στάνταρ είναι «εξ ορισμού» άδικο. Καμιά φορά συμβαίνει να πάρουμε από αυτόν / ήν όσα θα παίρναμε από σχέσεις με πολλούς / ές.

Δύσκολα θα διαφωνήσει κάποιος Άνθρωπος με όσα πολύ σωστά μας αναφέρεις θα προσέθετα μόνο σε ότι αφορά την βιολογία του πράγματος ότι τα ζώα, το πιο πιθανό, δεν μπορούν παρά «να κάνουν αυτό που τους υπαγορεύει η φύση τους». Όμως οι άνθρωποι μπορούν.

 

H πολυγαμία ειναι διαστροφή.

Ποτέ, μα ποτέ δε θα το ξανάκανω
Μετα τιμής

Επιρρεπής


1194]

 

Δυστυχώς η ιδιοσυγκρασία μου δεν μου επιτρέπει τόσο μεγάλη ανάλυση της πολυγαμίας.

Προτιμώ την απλοϊκή αιτιολογία της φασολάδας (και όχι του μουσακά) και της ανεπάρκειας του συντρόφου μου να καλύψει κάποια (οποιαδήποτε) κενά. Στην δεύτερη περίπτωση μπορεί άνετα να συμπεριληφθεί και η πρώτη μιας και έχω ακούσει την δικαιολογία(?) πως μετά από 3 χρόνια, αδυνατούσα να προσφέρω την συγκίνηση του καινούριου.
Από την άλλη ναι, αδυνατώ να κάνω mouth fuck και foot worship ταυτόχρονα, χρειάζεται άλλο ένα στόμα. Πως να το κάνουμε?

Τα παραπάνω ισχύουν για όλα τα στάτους και για όλα τα φύλλα. Ας μην γίνουμε ρατσιστές.

Το τι λέει η κοινωνία, ο ψυχολόγος, ο βιολόγος ή ο θεός ο ίδιος, μου είναι εντελούστατα αδιάφορα από την στιγμή που θα το αντιμετωπίσω σαν θύμα, θύτης, κυνηγός, θήραμα, σύζυγος, ερωμένη, Κυρίαρχη, σκλάβα.

Στο BDSM και πέρα της πολύ μα πολύ όμορφης διάθεσης μας (υποτακτικοί) για αυτοθυσία ή επαναπροσδιορισμού των πεποιθήσεων μας για χάρη της ηδονικής υποταγής μας υπό την μορφή Του εκάστοτε Λατρεμένου μας Κυρίαρχου, η διαφορά είναι πως συνειδητά ή ασυνείδητα, οι περισσότερες σκλάβες, υποτακτικές και bottom είναι διατεθιμένες να ανταλλάξουν την όποια αρνητική τους παρόρμηση για την πολυγαμία προς χάριν της ασφάλειας.
Για πολλούς βέβαια το αποτέλεσμα μετράει και όχι η αιτία του αποτελέσματος.

Από την πλευρά Του Κυρίαρχου, δεν χρειάζονται αναλύσεις και δικαιολογίες. Στο BDSM η πολυγαμία είναι ένα από τα "αποδεκτά" πράγματα όπως πολλά άλλα που σου επιτρέπουν να ζήσεις τις φαντασιώσεις σου, ορέξεις σου κλπ.

Αναρωτιέμαι τελικά τι ακριβώς εξετάζουμε. Την ηθική του πράγματος? την δυνατότητα του? Την ευκολία του? Και βασικά αναρωτιέμαι εντός και εκτός BDSM, γιατί, ανεξάρτητα από το τι λέει η κοινωνία, ο ψυχολόγος, ο βιολόγος ή ο θεός ο ίδιος, το ψάχνουμε τόσο αφού πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Και μην μου πείτε για αιτίες, έχω ακούσει "σχεδόν" τα πάντα (και το σχεδόν με επιφύλαξη).

 

Χωρίς να θέλω να μπω σε ιδιαίτερα τεχνικές λεπτομέρειες θα αναφέρω τι είναι το λεγόμενο «Αποτέλεσμα Κούλιτζ» (Coolidge Effect) όπως το έμαθα στο πανεπιστήμιο. Αφού αναφέρω τα χαρακτηριστικά του θα διαφανεί ξεκάθαρα η σχέση του με το παρόν θέμα.

Τα αρσενικά των περισσότερων θηλαστικών έχουν μια οριστική παρόρμηση ή τάση να αποζητούν ποικιλία όσον αφορά στους ερωτικούς τους συντρόφους. Στην βιολογία αυτό έχει ονομαστεί ως «Αποτέλεσμα Κούλιτζ» (Bermant, 1976) και περιγράφει την εκ νέου διέγερση ενός αρσενικού ζώου στην παρουσία κάθε νέου θηλυκού.

Για παράδειγμα, αν ένας αρσενικός αρουραίος εισαχθεί στο κλουβί ενός θηλυκού αρουραίου, αρχικά παρατηρείται ένας αξιοσημείωτα ψηλός ρυθμός οχείας. Μετά, σταδιακά, αν και δεν υπάρχει καμιά εμφανής αλλαγή στην δεκτικότητά του θηλυκού, η ένταση της επιθυμίας του αρσενικού μειώνεται αφού φαίνεται ότι κουράζεται με το συγκεκριμένο θηλυκό, και τελικά φθάνει σε ένα σημείο όπου η λιβιδώ του είναι εμφανώς χαμηλή. Ωστόσο, εάν το αρχικό θηλυκό απομακρυνθεί και αντικατασταθεί με ένα καινούριο, τα προηγούμενα επίπεδα ενεργητικότητας σθένους, ζωτικότητας και ενθουσιασμού του αρσενικού αρουραίου αποκαθίσταται άμεσα και εντυπωσιακά.

Το ίδιο αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακότερο σε οικόσιτα ζώα πως τα αιγοπρόβατα και οι αγελάδες. Τα κριάρια, οι τράγοι και οι ταύροι, ανθίστανται καταφανώς στην επανάληψη οχείας με το ίδιο θηλυκό (Beamer, Bermant and Clegg, 1969). Έτσι, για σκοπούς διασταύρωσης, είναι περιττό για έναν κτηματία να διατηρεί περισσότερα του ενός αρσενικού προς εξυπηρέτηση (όλων) των αμνοεριφίων ή αγελάδων του. Αντιθέτως, μπορεί να βασιστεί σε έναν και μοναδικό ταύρο, τράγο ή κριάρι να βατέψει όλες τις διαθέσιμες αγελάδες ή αιγοπροβατίνες του σταβλου του αντιστοίχως.

Τα αρσενικά ζώα δεν επιλέγουν αδιακρίτως ή τυχαία τους θηλυκούς τους συντρόφους. Αντίθετα εντοπίζουν, αναγνωρίζουν και συνεπακόλουθα απορρίπτουν θηλυκά με τα οποία είχαν προηγούμενη επαφή. Χαρακτηριστικά, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεγελαστούν ταύροι ή κριάρια ότι ένα γνώριμο θηλυκό είναι άγνωστό τους. Οι προσπάθειες για συγκάλυψη μιας παλαιάς συντρόφου και παρουσίασή της ως νέας είτε με κάλυμμα στο κεφάλι και σώμα είτε με απόκρυψη των κολπικών της οσμών με άλλες οσμές είναι συνήθως ανεπιτυχείς και το αρσενικό θα την αναγνωρίσει ως ήδη εξυπηρετηθείσα και θα στρέψει το ενδιαφέρον του σε λιγότερο γνώριμά του θηλυκά.

Υπάρχει και μια αξιοσημείωτη αλλά και αστεία ιστορία για την προέλευση του όρου «Αποτέλεσμα Κούλιτζ». Λέγεται ότι ο Πρόεδρος της Αμερικής Κάλβιν Κούλιτζ επισκέφθηκε με την σύζυγό του ένα αγρόκτημα στο Κεντάκι που ανήκε στο δημόσιο όπου και τους πήραν σε ξεχωριστές ξεναγήσεις. Όταν η Πρώτη Κυρία πέρασε από τα κοτέτσια, σταμάτησε και ρώτησε τον ξεναγό της πόσον συχνά ένας κόκορας αναμενόταν να εκπληρώσει τα καθήκοντά του. «Δεκάδες φορές την ημέρα» ήταν η απάντηση του ξεναγού της. Εκείνη ιδιαίτερα εντυπωσιασμένη είπε: «Παρακαλώ πέστε αυτό το γεγονός στον Πρόεδρο». Όταν ο Πρόεδρος Κούλιτζ ενημερώθηκε δεόντως για τις επιδόσεις του κόκορα αρχικά αποστομώθηκε. Μετά όμως του ήρθε μια σκέψη στο μυαλό: «Ήταν αυτό με την ίδια κότα κάθε φορά», ζήτησε να μάθει. «Μα όχι, βέβαια, Κύριε Πρόεδρε, με διαφορετική κάθε φορά» ήταν η αυθόρμητη απάντηση του οικοδεσπότη του. Τότε ο Πρόεδρος κούνησε αργά το κεφάλι σαν να έκανε ότι καταλαβαίνει πλήρως την κατάσταση, χαμογέλασε και απαίτησε: «Αυτό, να το πεις στην κυρία Κούλιτζ!»

Μολονότι το «Αποτέλεσμα Κούλιτζ» παρουσιάζεται κατά τι μειωμένο στα πρωτεύοντα, και ίσως ιδιαίτερα στους ανθρώπους οι οποίοι εκτός αυτού έχουν να αντιμετωπίσουν και ηθικές αναστολές, υπολείμματα του αποτελέσματος Κούλιτζ είναι ωστόσο εμφανή. Για παράδειγμα στην αρχή μιας σχέσης είναι σύνηθες για τον άνδρα να αποζητά συχνό σεξ. Μετά από λίγα χρόνια σχέσης ή γάμου όμως, η ερωτική όρεξη του αρχίζει να φθίνει σε σημείο που μπορεί να επέλθει ακόμη και μια εμφανής αντιστροφή της λιβιδού, τόσο που ο/η σύντροφος να ζητά περισσότερο σεξ απ’ ότι ο, αδιάφορος πια, άνδρας μπορεί να προσφέρει. Εκείνος, από την άλλη βέβαια, είναι απόλυτα ικανός να διεγερθεί από την/ον ερωμένη/ο του, άτομα του εργασιακού του περιβάλλοντος ή ευρύτερου κύκλου, και υποτιθείστο ότι ήταν αρκετά τυχερός να κληθεί σε όργιο, δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να συνουσιαστεί εκσπερματίζοντας σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις συντρόφων κατά την διάρκεια του πάρτι. Επίσης γνωστό στους κύκλούς των συμβούλων γάμου είναι το γεγονός ότι αφ ενός πολλές γυναίκες αναφέρουν σεξουαλική ανικανότητα των ανδρών τους οι οποίοι αφ ετέρου εκμυστηρεύονται στους θεραπευτές τους ότι αποδύονται σε ερωτικούς μαραθώνιους με σειρά ερωμένων.

Σχετικά δεδομένα βρίσκονται σε δύο μελέτες με ερωτηματολόγια του Wilson (1981) και ο πίνακας κατωτέρω ομιλεί από μόνος του.

Δεδομένα που αναφέρονται στις ανδρικές vs γυναικείες αντιλήψεις σχετικά με την ιδεώδη ερωτική ζωή:
Άνδρες Γυναίκες
(Ν=1862) (Ν=2905)
Ηλικία <30 >30 <30 >30
Δεν κάνουν αρκετό σεξ αυτή τη στιγμή 55% 56% 41% 41%

Το ιδεώδες όμως θα ήταν:
(α) Περισσότερο σεξ με τον σύζυγό
ή σταθερό σύντροφό τους. 37% 38% 62% 63%
(β) Περισσότερες συναρπαστικές
παραλλαγές με τον σύντροφό τους. 34% 38% 24% 26%
(γ) Περισσότερους συντρόφους. 38% 37% 20% 18%

Δεν προτίθεμαι να εξηγήσω στο παρόν ποστ την βιοχημεία του Αποτελέσματος Κούλιτζ (που σχετίζεται με την ντοπαμίνη και το λιμβικό σύστημα) ούτε την εξελικτική-επιβιωτική σημασία που έχει.

Οι δικές μου παρατηρήσεις επί του θέματος σε άλλο ποστ, αφού πρώτα σας δοθεί η ευκαιρία να σχολιάσετε τα πιο πάνω δεδομένα.

 

LordRob,

κρίνοντας από τον πίνακα που δημοσιεύεις φαντάζομαι ότι αναφέρεσαι στον Glenn Wilson, που σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητος από τα βρετανικά μίντια, ιδίως όταν το παρατράβηξε με την δημοσίευση απόψεων όπως, "οι άνδρες είναι εξυπνότεροι από τις γυναίκες, και αυτό φαίνεται από το ότι παίρνουν περισσότερα Νόμπελ".

Δεν ακυρώνω τον άνθρωπο, ή τις ιδέες του για τις διαφορές των φύλων, απλώς λέω ότι η δυνατότητα διενέργειας (και δημοσίευσης!) στατιστικών μετρήσεων ίσως έπρεπε να δίνεται σαν το δίπλωμα οδήγησης, μετά από εξετάσεις.

Αν το ποστ σου δεν είναι τεστ για να μετρήσεις πόσες φεμινίστριες υπάρχουν στο φόρουμ (και θα σου την "πέσουν"), θα 'λεγα σαν πρώτο σχόλιο ότι είναι ένα καλό παράδειγμα του γιατί λέω συχνά πως η ψυχολογία είναι σχεδόν επιστήμη (γιατί η ψυχολογία εδώ ερμηνεύει την βιολογία που τελειώνει σε ποντικούς και κότες) και επίσης θα ανέφερα τον όρο "αυτοεκπληρούμενη προφητεία" (βασικά, θα έγραφα self-fulfilling prophecy, αλλά θα γκρίνιαζε ο john_slave96 

Dream

ΥΓ. Στα εξαιρετικά σχόλια και των υπολοίπων, για τα οποία ευχαριστώ, ζητώ "δικαίωμα" - να πιώ 2-3 μέρες ελληνικό χωριάτικο Gluehwein και θα επανέλθω - και μην τολμήσει να μεταφράσει κανείς το Gluehwein όσο λείπω 

 

Ευχαριστώ απείρως για όλες τις απαντήσεις – σχόλια, και νιώθω λίγο τύψεις που σας παρέσυρα σε ένα θέμα εφαπτομενικό του φόρουμ.

MasterJp,

δύσκολο να αντιγνωμήσει κανείς στην εμπειρία ζωής.

Σίγουρα, ο έξω κόσμος και οι πειρασμοί του είναι ο εχθρός της δυάδας. Θα αποτολομούσε κανείς να γράψει ότι ίσως το ζεύγος το σώσει ο Ερωτας, που κλειδώνει τον έξω κόσμο «έξω», αλλά μιας που όπως περίπου λέγαμε στο στρατό, «δεν μπορώ να περπατήσω, με τραβάν’ τα χρόνια πίσω», εγώ δυσκολεύομαι πια να γράφω λέξεις που ξεκινούν με το πρώτο γράμμα κεφαλαίο, εκτός αν είναι Γερμανικά ουσιαστικά... Ας αφήσουμε τους νεότερους να επαναλάβουν τα λάθη μας με τον τρόπο τους 

Για την Πιετά, δεν ήμουν μπροστά, αλλά έχω δει τον (αντίγραφο) Δαβίδ στο Παλάτσο Βέκιο, στο Φιρέντσε, και δεν εντυπωσιάστηκα από την "τσουτσού" που απασχόλησε τόσο τους τεχνοκριτικούς 

Προσπάθησα να μην δώσω διάκριση ανάμεσα στην πολυγαμία με παράλληλους αλλά διαδοχικούς συντρόφους και σε αυτήν με σταθερούς συντρόφους, γιατί θεωρώ την πρώτη ως απάντηση ανάγκης στην «έκπτωση» από την δεύτερη, έκπτωση που μας επέβαλλε από τη φύση της η κοινωνική ζωή. Αν βλέπετε κάποια λεπτότερη ουσιαστική διαφορά (εκτός από την – απεχθή σε μένα – «συναισθηματική» ποσόστωση) θα χαρώ να την διατυπώσετε...


Χάινριχ,

Παραδέχομαι ότι ποτέ δεν ζούσαμε σε έναν ιδανικό παράδεισο (πίστης ή μη)!

Διαλέγω τη λέξη «ψυχισμός» για να αποφύγω την σημασιολογικά φορτισμένη λέξη «ψυχή» - φορτισμένη από ιερωμένους και ψυχαναλυτές. Οπως πρόσεξες, αφήνω γέφυρες και για τους υλιστές της παρέας να ανεχτούν τον ψυχισμό, λέγοντας πως οι άνθρωποι μπορεί να έχουν μέσα τους κάτι άλλο «ίσως εξαρχής, ίσως όχι».

Το μόνο που στερεί στους υλιστές ο «ψυχισμός», με έναν τέτοιο ορισμό, είναι η απεμπώληση της ευθύνης. Φυσικά «εσύ», Χάινριχ, γνωρίζεις καλύτερα από όλους, μιας που το ‘βαλες στα χείλη της «Μαρκησίας του Ο..» πως έχουν το καταφύγιο του ρομαντισμού, την ικανότητα δηλ. να πούν όπως εκείνη για την έκνομη γκαστριά της, «μα συνέβη στον ύπνο μου, δεν το κατάλαβα...»

Τέλος, ο/η επαγγελματίας εραστής/ερωμένη καλόν είναι να επαναλαμβάνεται με σχετική ακρίβεια, για να ξέρεις τί παίρνεις για τα λεφτά σου – φαντάσου να νοικιάσεις την άλλη βδομάδα το ίδιο DVD και να ‘χει άλλη πλοκή! Εκτός βέβαια, αν πληρώνοντας, ζητάς μια συγκεκριμένη ποικιλία – βαριάντα.

carissa,

εξακολουθώ να πιστεύω ότι και στο BDSM όπως και αλλού η πολυγαμία είναι από τα λιγότερο αποδεκτά, "αποδεκτά" πράγματα. Με εκπλήσσεις (πάντα ευχάριστα) αφού μόνο εσύ έβαλες την λέξη "ασφάλεια" δίπλα στην έννοια "αποδοχή της πολυγαμίας".

KyriosG,

σπάνια χρησιμοποιώ την λέξη, αλλά τώρα πρέπει να πω πως συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ μαζί σας – βέβαια, η εικόνα που επισυνάψατε και πολλές παρόμοιες με κάνουν να νιώθω ευτυχής που δεν γεννήθηκα τότε: πώς θα άντεχα τόσο ...βάρος;  

Γιατί μου το ρωτάει τώρα αυτό; Δεν θα ‘πρεπε να παίζει ρόλο η δική μου γνώμη... Μήπως με νομίζει chatbot; δεν είναι προφανές ότι είμαι άνθρωπος και ταλανίζομαι όπως όλοι μας από τα παραπάνω; Η μήπως νομίζει πως είμαι καλλιτέχνης ή παπάς και άρα έχω την λύση στο πρόβλημα της διαχείρισης της απόλαυσης; Κι αν την είχα, δεν θα την πούλαγα;

Φοβούμαι πως ο διακλαδωτός λόγος μου συσκότισε την (διάχυτη) άποψή μου. Τη συμπυκνώνω στους στίχους των Verve που επέλεξα για κατακλείδα (But I ‘m a million different people from one day to the next) – δεν είναι τυχαίο που το τραγούδι λέγεται Bitter sweet symphony. Για να το πω και ελληνικά, πρέπει να δανειστώ τη φωνή κάποιας που αγάπησε τις γυναίκες σχεδόν όσο και εγώ:

Αν θες ν΄αγιάσεις, πρέπει ν΄αμαρτήσεις,
E, κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις...

Για να μη νομιστεί ότι υπεκφεύγω: κοιτώντας προς τα πίσω, (γιατί όπως μου είπε πριβέ και μια συμπαθέστατη νεαρή κυρία, δεν υπάρχουν μονογαμικοί άνθρωποι, υπάρχουν μονογαμικές σχέσεις) νομίζω πως υπήρξα εν πολλοίς μονογαμικός στις σχέσεις που τους ταίριαζε.

Βέβαια, όσες φορές έχω πει ότι είμαι κατά βάση μονογαμικός κατάμουτρα σε γυναίκες που γνώρισα (με την βιβλική έννοια) εισέπραξα βροντώδες γέλιο και ερωτήσεις του στυλ «το άλλο με τον Τοτό, το ξέρεις;». Νομίζω πως η καρδιά της παρεξήγησης ήταν (και είναι!) το πώς ακριβώς ορίζουμε (εγώ, και αυτή) το «έχω σχέση» με μια γυναίκα 

Ως προς τη διαχείριση του θέματος μέσα στη «σχέση» (με ή χωρίς εισαγωγικά) ακολουθώ πάντα τα δύο άκρα. Είτε το ξεκαθαρίζω από την πρώτη μέρα (και το αξιοποιώ αν μου δωθεί η ευκαιρία, με κατάλληλους πολλαπλασιαστές!), είτε -αν συμβεί- δεν το αναφέρω ποτέ.

Γενικά, αποφεύγω να λέω σε ανθρώπους πράγματα που δεν θέλουν επ΄ουδενί να ακούσουν. Δεν τους τα κρύβω, ούτε βέβαια τους τα επιδεικνύω, αλλά αν δεν θέλουν να τα δούνε, τί θα αλλάξει με το να τα δηλώσω, εκτός από την πρόκληση μη παιδευτικού πόνου;

Dream

ΥΓ. Το Gluehwein, δεν μεταφράζεται βέβαια. Επί λέξη, σημαίνει «Κρασί που λάμπει», και φοβήθηκα μην το πει κανείς «Λαμπρόκρασο». Είναι κόκκινο, γλυκό κρασί βρασμένο με μπαχαρικά κι αρώματα, ίσως και μέλι. Πίνεται από παραμονές Χριστουγέννων στην Γερμανόφυλη Ευρώπη και σερβίρεται ζεστό από πάγκους στο δρόμο, τις κρυστάλινες νύχτες. Γλυκά κρασιά με κανέλα, ζεστά, σερβίρουν τις νύχτες και κάτι φίλοι, κρασοπαραγωγοί, στην ορεινή Νεμέα, μαζί με αμύγδαλα καβουρντισμένα σε τζάκι με αλάτι και λεμόνι. Τους ευχαριστώ και από δω.