subspace

Το κείμενο αποτελεί μετάφραση άρθρου που έχει δημοσιευθεί σε forum του Power Erotics Foundation βασισμένο σε γνώμες γιατρών και ψυχολόγων.

Τι είναι το "subspace" και τι ... δεν είναι;

του Hans Meijer

"Subspace"

Η λέξη αυτή χρησιμοποιείται για να περιγράψει την ψυχολογική (διανοητική) και σωματική κατάσταση στην οποία μπορεί (χωρίς να πρέπει ή να συμβαίνει πάντα) να βρεθεί ένα submissive άτομο, σαν αποτέλεσμα της συμμετοχής του σε BDSM αλληλεπίδραση. Ειδικά στο διαδίκτυο μπορεί να βρεί κανείς πλήθος ιστοριών γύρω από το subspace και οι περισσότερες από αυτές είναι δυστυχώς λανθασμένες, κάτι που οδηγεί σε αρκετή σύγχυση. Σε πολλές για παράδειγμα το subspace συγχέεται με τον οργασμό.

¶νδρας ή γυναίκα;

Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις αντιδράσεις (ειδικά τις βιοχημικές) που συμβαίνουν στο ανδρικό και το γυναικείο σώμα. Σαν αποτέλεσμα το ανδρικό subspace δεν μπορεί να συγκριθεί με το γυναικείο. Ακόμη σημαντικότερο, το γυναικείο subsapse συνήθως διαρκεί πολύ περισσότερο.
Η εξήγηση γι' αυτό βρίσκεται στο γεγονός πως η ανδρική εκσπερμάτωση (η οποία δεν είναι αναγκαστικά και πάντα το ίδιο με τον οργασμό) βάζει τέλος σε πολλές βιοχημικές διαδικασίες και, σαν αποτέλεσμα, στο subspace. Επιπλέον, η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι γενικά πολύ διαφορετική από την ανδρική. Εκτός αυτού, σημαντική διαφορά υπάρχει και στον τρόπο με τον οποίο άνδρες και γυναίκες χειρίζονται τα συναισθήματά τους.

Οργασμός ή subspace

Πολλές submissive γυναίκες μπερδεύουν τον οργασμό, ή ακόμη και τον ισχυρό σεξουαλικό ερεθισμό με το subspace, απλά και μόνον γιατί δεν έχουν προηγούμενη εμπειρία με οργασμούς. Η επιστημονική έρευνα έχει δείξει πως, δυστυχώς, περίπου μία στις τρείς ενήλικες γυναίκες δεν έχει έρθει ποτέ σε οργασμό. Δεν υπάρχει επαρκής λόγος να θεωρήσουμε πως οι αριθμοί αυτοί είναι διαφορετικοί στην BDSM κοινότητα. Με άλλα λόγια, πιθανά, μία στις τρείς submissive γυναίκες δεν ξέρει τι είναι οργασμός με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ξεχωρίσει τις διαφορές ανάμεσα στον οργασμό και το subspace και μπερδεύουν το ένα με το άλλο.

Εκτός αυτού υπάρχουν τρείς διαφορετικές μορφές οργασμού (διαφορετικοί οργασμοί, όπως προτιμούν κάποιοι να τους αποκαλούν).

Κάτι που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι πως οργασμός ενώ βρίσκεται κανείς σε subspace είναι βιολογικά αδύνατος!

Αιτία γι' αυτό είναι πως η ορμονική αλυσίδα συμβάντων, που οδηγεί στο subspace είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που οδηγεί σε οργασμό.
Στα αρχικά στάδια του δρόμου και προς τα δύο (subspace και οργασμό) οι ορμονικές αυτές αλυσίδες συμβάντων είναι σχεδόν ίδιες, αλλά σε κάποιο σημείο το σώμα πρέπει να επιλέξει, είτε να πάει για οργασμό είτε για subspace. Το ένα αποκλείει το άλλο. Με άλλα λόγια, όταν μία υποτακτική λέει πως "έχυνε σαν να μην υπάρχει αύριο" συνέβαινε ακριβώς αυτό. Τίποτε περισσότερο όμως. Δεν υπάρχει τίποτε "λάθος" σε έναν οργασμό, το αντίθετο. Απλά δεν είναι subspace.

Οι υπερβολικές ιστορίες.

Τα "Στάδια του subspace", όπως περιγράφονται σε διάφορους διαδικτυακούς τόπους, απλά δεν υπάρχουν.

Αυτό, που έχει συμβεί είναι πως κάποιος πήρε την περιγραφή των σταδίων του γυναικείου οργασμού, άλλαξε και διαστρέβλωσε λίγο την ορολογία και αποφάσισε πως δείχνει ωραία. Το γεγονός είναι πως το subspace δεν λειτουργεί καθόλου με αυτόν τον τρόπο.

Ουσιαστικά, ενώ το subspace είναι μια κατάσταση της ύπαρξης η οποία αναπτύσσεται βαθμιαία στα αρχικά στάδια, δεν αποτελεί μια "τακτοποιημένη", βαθμιαία αναπτυσσόμενοι κατάσταση με διαδοχικές φάσεις. Η πλησιέστερη αναλογία είναι με νερό που συσσωρεύεται πίσω από ένα φράγμα. Κάποια στιγμή το φράγμα θα σπάσει από την υδροστατική πίεση και το επόμενο πράγμα που καταλαβαίνει κάποιος είναι να γίνεται "το έλα να δείς". Αυτό είναι ακριβώς εκείνο που συμβαίνει κατά την ανάπτυξη του subspace.

Εκτός από όλα αυτά, ο "δρόμος προς το subspace" είναι διαφορετικός συνεχώς και πάντα. Τα ερεθίσματα και οι αντιδράσεις αλλάζουν κάθε μέρα, ακόμη και κάθε ώρα. Αυτό συμβαίνει γιατί το σώμα είναι αποδέκτης κάθε είδους ερεθισμάτων, που επιδρούν στην παραγωγή ορμονών. Αυτά μπορούν να είναι για παράδειγμα, στρες, άγχος, αμφιβολία, πυρετός, αποτέλεσμα αλκοόλ, καπνίσματος, διατροφής, ιατρικής αγωγής, ναρκωτικών ή, στο γυναικείο σώμα, η επίδραση της περιόδου, πιθανής εγκυμοσύνης και εμμηνόπαυσης.

Τι ακριβώς είναι λοιπόν το subspace;

Το subspace είναι μια μορφή υπέρβασης (trans). Η υπέρβαση στην ουσία της είναι μια κατάσταση ύπαρξης διαφορετική από την "κανονική" κατάσταση ύπαρξης. Κατά την διάρκεια αυτής της κατάστασης το μυαλό αποκλείει την λήψη των περισσοτέρων ερεθισμάτων και συγκεντρώνεται σε μόνον ένα ή πολύ λίγα ερεθίσματα, απορρίπτοντας τελείως όλα τα άλλα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προκληθεί η κατάσταση υπέρβασης. Για παράδειγμα, παρατεταμένος χορός ή πείνα, παρατεταμένη φυσική δραστηριότητα, υποθερμία, ψυχοφάρμακα, υψηλός πυρετός, έλλειψη διατροφής, αφυδάτωση ΚΑΙ BDSM-δραστηριότητα. Όλα αυτά μπορούν να προκαλέσουν trans. Ακριβώς όπως η επαναλαμβανόμενη φυσική δραστηριότητα (όπως το να πηδά κάποιος από το ένα πόδι στο άλλο για πολλή ώρα, μια σύγχρονη τεχνική που χρησιμοποιείται στην ψυχολογία).

ΣτΜ. Η διαδικασία προετοιμασίας των αναστενάρηδων, αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα του πως μπορεί να μπει κανείς σε κατάσταση trans και τι μπορεί να συμβεί όντας σε αυτή.

Η υπερβατική κατάσταση είναι αποτέλεσμα ορμονικής δραστηριότητας. Οι ορμόνες είναι ουσίες, που υπάρχουν στο σώμα υπεύθυνες για την επικοινωνία ανάμεσα στον εγκέφαλο, τον εγκεφαλικό φλοιό και το υπόλοιπο σώμα (το ανοιγοκλείσιμο του ματιού είναι αποτέλεσμα ενός μικρού ορμονικού κοκτέιλ, το ίδιο και το σφίγγω κάποιον μυ ή το ... ερωτεύομαι). Όλα όσα κάνει (ή δεν κάνει) το σώμα μας είναι αποτέλεσμα αυτών των, συνήθως περίπλοκων, ορμονικών κοκτέιλ. Οι ορμόνες διαβάζονται από "δέκτες" και η διαθεσιμότητα και η λειτουργικότητα αυτών των δεκτών καθορίζεται γενετικά. Αυτός είναι και ο λόγος, που οι ορμονικές αντιδράσεις είναι διαφορετικές σε διαφορετικούς ανθρώπους.

Για το subspace είναι σημαντική μια ομάδα ορμονών οι λεγόμενες πεπτίδες. Οι πεπτίδες είναι αμινοξέα. Πολλές από αυτές μοίαζουν χημικά με την μορφίνη και έχουν χαρακτηριστικά συγγενή με αυτή. Επιπλέον, ΝΑΙ, αν και φυσικά παραγόμενες από τον οργανισμό, ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ (σε κάποιο βαθμό) ΕΘΙΣΜΟ. Για το subspace, οι ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ, μία ομάδα πεπτιδών, αποτελούν σημαντικό συστατικό.

ΣτΜ. Οι ενδορφίνες αποτελούν ένα από τα φυσικά παυσίπονα του οργανισμού. Είναι οι ορμόνες που εκκρίνει ο εγκέφαλος μόλις λάβει "ειδοποίηση" για πόνο (και όλοι γνωρίζουμε την θέση του πόνου στο BDSM). Ενδορφίνες εκκρίνονται και κατά την διαδικασία προς τον οργασμό και είναι η αιτία για την ευφορία που νοιώθει κανείς εκείνες την στιγμές.

Που και πως ξεκινάει;

Και το subspace και ο σεξουαλικός ερεθισμός ξεκινούν με την ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗ.

Ουσιαστικά, η ονομασία αδρεναλίνη είναι λανθασμένη, καθώς υποθέτει την ύπαρξη μίας ορμόνης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για συνδυασμό δύο ορμονών: της αδρεναλίνης (σε βιοχημική ορολογία επινεφρίνη) και της νοραδρεναλίνης (νορεπινεφρίνης). Οι δύο αυτές ορμόνες παράγονται ταυτόχρονα, αλλά υπηρετούν διαφορετικούς σκοπούς. Η αδρεναλίνη, ανάμεσα σε πολλά άλλα, εξασφαλίζει την παροχή επιπλέον θρεπτικών ουσιών (κυρίως σακχάρων) πρός τους μύες, ενώ η νοραδρεναλίνη, ξανά ανάμεσα σε πολλά άλλα, είναι υπεύθυνη για την δημιουργία αγγειακών συσπάσεων, ώστε οι φλέβες να βοηθήσουν την καρδιά να τροφοδοτήσει ταχύτερα με αίμα τους μύες.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το δίδυμο των αδρεναλινών αποτελεί την πρώτη ομάδα απόκρισης του σώματος. Μόλις συμβεί κάτι διαφορετικό από την προηγούμενη κατάσταση στην οποία βρισκόταν (την προηγούμενη κανονική κατάσταση), ο οργανισμός αρχίζει να παράγει αδρεναλίνη. Αυτό συμβαίνει αστραπιαία και φέρνει το σώμα σε "υψηλότερο στάδιο εγρήγορσης", έτοιμο να πολεμήσει, τρέξει, πεταχτεί έξω από την τροχιά διερχόμενου αυτοκινήτου ή ... να πάρει μέρος σε καυγά για παράδειγμα. Οι αισθήσεις είναι ορθάνοιχτες, η ροή της πληροφορίας διαμέσου του σώματος αυξάνεται και επιταχύνεται, οι μύες συσπώνται, οι σφυγμοί αυξάνονται και οι μύες γεμίζουν με οποιαδήποτε θρεπτική ουσία ταχείας
καύσης είναι διαθέσιμη. Αυτές είναι μερικές μόνον από τις διαδικασίες που προκαλούνται από το δίδυμο των αδρεναλινών. Πέρα από αυτά οι αδρεναλίνη είναι και αυτή ένα από τα φυσικά παυσίπονα του οργανισμού.

Όταν το σώμα αποφασίζει πως πρέπει να παράγει αδρεναλίνη, το κάνει βάσει της αρχής "πρώτα πυροβολούμε και μετά ρωτάμε". Με άλλα λόγια, η παραγωγή αδρεναλίνης ξεκινά πολύ πρίν ό εγκέφαλος να έχει την ευκαιρία να αναλύσει την κατάσταση. Η αιτία είναι πως ίσως πρόκειται για κατάσταση που απαιτεί ανακλαστικό χειρισμό. Και αυτό είναι αυτό ακριβώς που θέλουμε. Δεν θέλουμε ο εγκέφαλος να αντιδράσει λέγοντας "Πωπω! ένα φορτηγό έρχεται κατ' επάνω μου, τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό;", όχι, ευτυχώς έχουμε πεταχτεί έξω από την πορεία του φορτηγού πρίν καν συνειδητοποιήσουμε πως επρόκειτο για φορτηγό. Η αντίδραση αυτή είναι αντανακλαστική και αποτέλεσμα της αδρεναλίνης.

Επιστροφή στο subspace

Η παραγωγή αδρεναλίνης έχει αρχίσει πολύ πρίν καταλάβουμε συνειδητά πως έχουμε ερεθισθεί. Μόλις ο εγκέφαλος καταλάβει πως η αυξημένη συγκέντρωση αδρεναλίνης στο αίμα δεν έχει σχέση με κάτι για το οποίο πρέπει να ληφθούν μέτρα άμεσα, έχει δύο επιλογές. Μπορεί, είτε να κλείσει την σειρήνα του συναγερμού και να πει στο σώμα να επιστρέψει στην "bisiness as usual" κατάσταση, είτε, άν το ερέθισμα που προκάλεσε την αύξηση της παραγωγής αδρεναλίνης συνεχίζεται χωρίς να εγκυμονεί κάποιον κίνδυνο, να αποφασίσει να συνεχίσει την παραγωγή.
Γιατί; Γιατί στον εγκέφαλο αρέσει η αδρεναλίνη.

Το δίδυμο της αδρεναλίνης μας δίνει μία "ώθηση" (μας "ανεβάζει" όπως αρέσκονται πολλοί να λένε). Είναι η ίδια "ώθηση" που νοιώθουμε όταν περνάμε μια εξέταση, όταν εκτελούμε ένα bungy jump, ή όταν κάνουμε βουτιά στην πισίνα μια πολύ ζεστή ημέρα. Σε γενικές γραμμές το συναίσθημα "ΝΑΙ!". Το σώμα μπορεί να διατηρήσει την αυξημένη παραγωγή αδρεναλίνης για μισή ώρα περίπου. Παρεμπιπτόντως, συνήθως οι γυναίκες απολαμβάνουν την αδρεναλίνη για κάπως μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ' ότι οι άνδρες.

ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΑΣΧΟΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕ BDSM ... ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟ

Δεν υπάρχει τίποτε λάθος σε αυτό. Μια αύξηση της αδρεναλίνης σαν αυτή που περιγράψαμε μπορεί να είναι διασκεδαστική και ευχάριστη αλλά... δεν έχει καμία σχέση με το subspace. Είναι απλά μια "ώθηση" αδρεναλίνης. Απολαυστική, διασκεδαστική, εθιστική κατά κάποιον τρόπο. Με άλλα λόγια, με ένα "γρήγορο" των 15 έως 30 λεπτών δεν μπαίνει κάποιος σε subspace, αλλά πιθανά μπορεί να έχει ένα "ανέβασμα" αδρεναλίνης.
Παρεμπιπτόντως, οι περισσότεροι Dominants περιγράφουν το δικό τους "domspace", επίσης σαν ένα ανέβασμα αδρεναλίνης.

Αυτό μας δίνει μια καθαρή, αναγνωρίσιμη και περιγράψιμη εσωτερική όψη των διαφορετικών τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι βιώνουν το BDSM και αυτό εξηγεί μέρος από τις διαφορετικές φόρμες του BDSM. Αυτοί που κυνηγούν ένα "ανέβασμα" αδρεναλίνης κάνουν αυτά και μόνον και "όλα καλά". Όλα αυτά όμως είναι και από φυσική αλλά και από διανοητική άποψη πολύ διαφορετικά από αυτά για τα οποία θα μιλήσουμε παρακάτω.
Επιπλέον, δεν μπορούν (και δεν πρέπει) να γίνεται σύγκριση μεταξύ τους. Είναι σαν το baseball και το ποδόσφαιρο. Και τα δύο περιστρέφονται γύρω από μιά μπάλα, είναι ομαδικά και παίζονται σε ανοικτό γήπεδο. Εκεί όμως σταματάει η σύγκριση. Αυτό δεν σημαίνει πως οι παίκτες του baseball είναι καλύτεροι ή χειρότεροι αθλητές από τους ποδοσφαιριστές. Απλά έχουν διαφορετικές δυνατότητες, και άν θα πρέπει να συγκριθούν με κάποιους είναι μέ άλλους παίκτες του baseball και μόνον.

Ενδορφίνες
----------

Ο δρόμος προς το subspace είναι σαν σκάλα. Πάει κανείς από το ένα σκαλί στο επόμενο.

Η αδρεναλίνη είναι το πρώτο σκαλί. Το επόμενο σκαλί μας φέρνει μια διαφορετική, πολύ μεγαλύτερη ομάδα ορμονών, τις ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ.
Σημαντική Σημείωση: υπάρχουν και "ανεβάσματα" ενδορφινών (όπως αυτό των αθλητών δρόμου), αν και παραπλήσια είναι πολύ διαφορετικά από αυτό που όλοι εμείς αποκαλούμε subspace.

Οι ενδορφίνες είναι και αυτές πεπτίδες. Είναι μια ομάδα μορφινοειδών ουσιών (μέχρι στιγμής έχουν ανακαλυφθεί 39 διαφορετικές ενδορφίνες), που είναι σχετικά νέες στους επιστήμονες. Πρωτο ανακαλύφθηκαν στα μέσα του 1970 και ονομάζονται ενδορφίνες από το 1975. Σε πολύ μη επιστημονική ορολογία είναι γνωστές ως "ορμόνες της διάθεσης", καθώς είναι υπεύθυνες για την διάθεσή μας, όποια και αν είναι αυτή. ¶σχετα άν κλαίμε, γελάμε, θυμώνουμε, χαιρόμαστε, λυπόμαστε ή απλά βαριόμαστε... όλα αυτά ενεργοποιούνται από τις ενδορφίνες. Παράγονται σε αναρίθμητα διαφορετικά "κοκτέϊλς" καί, όπως η αδρεναλίνη δρούν και σαν φυσικά παυσίπονα του οργανισμού. Είναι επίσης υπεύθυνες για την ναυτία στο αυτοκίνητο και το αεροπλάνο και γενικά την τάση προς εμετό.

Για να κατανοήσουμε τον "δρόμο προς το subspace" είναι σημαντικό το παρακάτω: Το σώμα ΠΡΕΠΕΙ να παραγάγει αδρεναλίνη ΠΡΙΝ αρχίσει να παράγει ενδορφίνες και οι ενδορφίνες που συνεισφέρουν στο subspace παράγονται μόνον μετά από 20 έως 30 λεπτά. Ουσιαστικά αποτελούν το "επόμενο σκαλί". Στην ομάδα των ενδορφινών ανήκουν και κάποιες ορμόνες που ονομάζονται εγκεφαλίνες. Αυτές είναι για τον φλοιό του εγκεφάλου, ότι και οι ενδορφίνες για το εσωτερικό του και απαιτείται να είναι οι δύο παρούσες για την δημιουργία subspace.

Όλες οι ορμόνες έχουν έναν, χημικά ατελή, "προάγγελο" τον οποίο για λόγους απλότητας και ευκρίνειας θα παραλείψουμε.

Για να εξηγήσει πλήρως η επιστήμη το subspace χρειάζεται πολλά ακόμη δεδομένα. Πάρα πολλά για να εξηγήσει με ακρίβεια την όλη διαδικασία. Ήδη γνωρίζουμε όμως αρκετά. Σημαντικό βήμα για την κατανόηση του subspace είναι η πρόσφατη ανακάλυψη των διαφορετικών τρόπων που ο εγκέφαλος απελευθερώνει ενδορφίνες. Εκτός του κανονικού τρόπου "μέσω των κατάλληλων καναλιών" (μέσω των αδένων και του νευρικού συστήματος) φαίνεται να υπάρχουν και μικρές φαινομενικά μή ελεγχόμενες εκκρίσεις σαν σιντριβάνι στο εξωτερικό του εγκεφάλου. Οι εκκρίσεις αυτές έχουν φωτογραφηθεί και βιντεοσκοπηθεί. Αυτά τα "σιντριβάνια ενδορφινών" προκύπτουν σε ειδικές περιπτώσεις. Οι περισσότεροι γονείς θα έχουν δεί το μικρό παιδί τους απλά να έχει καρφωμένο το βλέμμα του σε μια μπάλα ή κάποιο αντικείμενο χωρίς να κινείται ή να αντιδρά, απλά να το κοιτάζει φαινομενικά γοητευμένο από το χρώμα ή το σχήμα του. Αυτή είναι η στιγμή που δημιουργούνται τα σιντριβάνια ενδορφινών.
Η επιστήμη δεν γνωρίζει ακόμη γιατί προκύπτουν. Αυτό όμως που γνωρίζουμε είναι πως τα σιντριβάνια αυτά είναι αλληλένδετα με το είδος της συναισθηματικής και φυσικής αντίδρασης που αποκαλούμε subspace στην ορολογία του BDSM. Τα σιντριβάνια αυτά φαίνεται να προκαλούν την συμπεριφορά "ζώου μπροστά στα φώτα αυτοκινήτου". Δεν πρόκειται για φόβο αλλά για ακαταμάχητη έλξη. Μια πιθανά πιο οικεία αντίδραση είναι τα ταξίδια του LSD την εποχή των hippies.

Θα στρίψουμε δεξιά ή αριστερά;

Φτάνουμε πλέον στο κρίσιμο σταυροδρόμι. Μόλις η παραγωγή ενδορφινών έχει αρχίσει κανονικά, πρέπει να ληφθεί μια απόφαση: "πάμε για subspace" ή "σήμερα θα είναι οργασμός"; Θυμηθείτε, το ένα αποκλείει το άλλο. Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πως ή γιατί γίνεται η επιλογή αλλά, θυμηθείτε, οι ορμονικοί δέκτες είναι γενετικά προγραμματισμένοι, τουλάχιστον κάτι απ' όλα αυτά πρέπει να βρίσκεται κάπου στον γενετικό κώδικα.

Που λοιπόν βρίσκεται η κρίσιμη καμπή; Λοιπόν, για να ακολουθηθεί η ορμονική αλληλουχία προς τον οργασμό το σώμα πρέπει τώρα ν' αρχίσει να παράγει μια ομάδα ορμονών που λέγεται GnRH. Αυτές θα ενεργοποιήσουν τελικά την παραγωγή ακόμη μιας ορμόνης της γεναδοτροφίνης, ή οποία προκαλεί την παραγωγή και έκκριση των στεροειδών (οι ορμόνες του σέξ). Μόλις αρχίζει η παραγωγή της GnRH η παραγωγή των ενδορφινών ελαττώνεται και τελικά σταματά. Με άλλα λόγια: όχι σιντριβάνια, όχι subspace.

Μέχρι αυτό το σημείο το σώμα μας έχει παραγάγει μεγάλες ποσότητες από αυτές τις "ορμόνες της διάθεσης" και αυτό είναι η αιτία για τα συναισθήματα σύνδεσης, προσάρτησης, αφοσίωσης, σιγουριάς και αγάπης. Αυτό έχει νόημα καθώς τα συναισθήματα αυτά, ιδιαίτερα στις γυναίκες, είναι αναγκαιότητα για τον οργασμό. Αυτό είναι εκείνο που μερικοί άνθρωποι περιγράφουν με το "σαν να πετάω" και ΟΧΙ δεν είναι ένα από τα στάδια του subspace. Ουσιαστικά είναι μια πολύ γενική, κανονική και απόλυτα απαραίτητη ανθρώπινη συμπεριφορά.

Έχουμε λοιπόν άλλη μία ειδοποιό διαφορά σε BDSM βίωση, αναγνωρίσιμη από φυσική και διανοητική άποψη: Αν πρόκειται να είναι οργασμός τότε απολαύστε τον και, οι οργασμοί είναι ΩΡΑΙΟΙ! και ευπρόσδεκτοι, αλλά ... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ SUBSPACE. τα συναισθήματα δεσμού και αφοσίωσης όμως μπορούν να είναι το πρώτο βήμα προς αυτό.

Παραισθήσεις, υπέρβαση και διαφορετικά επίπεδα συνειδητότητας

Βρισκόμαστε πλέον στο σημείο που μπορούμε να δούμε τις θεμελιώδεις διαφορές ανάμεσα στο subspace και άλλα BDSM βιώματα (υποκινημένα από άλλες αιτίες). Αν και όταν το σώμα αποφασίσει να μην πάει για οργασμό αλλά αντ' αυτού να πάει για subspace έχουμε το "ζώο μπροστά στα φώτα αυτοκινήτου". Και αυτό είναι το σημείο που το φράγμα σπάει.

Αν συνεχισθεί η παραγωγή ενδορφινών, θυμηθείτε, πως δεν γνωρίζουμε ακόμη γιατί, προκύπτει υπέρβαση (trans) και ελαφρές μορφές παραισθήσεων. ΑΥΤΟ είναι subspace.

Είναι εύκολο να αναγνωρίσουμε ένα άτομο που βρίσκεται σε subspace. Δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει αυτοκίνητο ούτε κάν ποδήλατο (ΣτΜ. θα έλεγα πως σε βαθύ subspace δεν είναι ικανός να κινηθεί ή ακόμη και να μιλήσει, τραυλίζει προφέροντας κατά βάση μόνον την αρχή των λέξεων ή μονοσύλλαβες λέξεις όπως "εγώ", "ναι", "όχι", "μη", η πλέον σύνθετη λέξη που έχω ακούσει είναι "please"). Δείχνει σιωπηλό, αφηρημένο, με αργές αντιδράσεις, χωρίς ενδιαφέροντα. Με άλλα λόγια "να μην είναι εκεί". Αυτό για άλλη μια φορά δεν είναι το ίδιο όπως η ζεστή, φωτεινή, ονειρική αίσθηση μετά από ένα οργασμό. Κάποιος σε subspace δεν βρίσκεται σε αυτόν τον κόσμο, για να το πούμε διαφορετικά.

Το subspace είναι επικίνδυνο κατά κάποιο τρόπο. Τα άτομα σε subspace έχουν πολύ διαφορετικά επίπεδα αντίληψης και συνειδητότητος. Θα αντιληφθούν έναν φωτεινό σηματοδότη σαν ενδιαφέροντα χρώματα που αλλάζουν συνέχεια. ΔΕΝ το αντιλαμβάνονται σαν προειδοποίηση, ένα σπίτι είναι ένας γοητευτικός σωρός από τούβλα με ενδιαφέροντα σχήματα, ΟΧΙ κάτι μέσα στο οποίο ζουν άνθρωποι. Αν κόβατε τον λαιμό κάποιου που βρίσκεται σε subspace το πιθανότερο θα σας έλεγε πως το βρίσκει μια γοητευτική και ενδιαφέρουσα εμπειρία. ΔΕΝ είναι σε θέση να αναγνωρίσουν μια κατάσταση που βάζει την ζωή τους σε κίνδυνο. Ένα άτομο σε subspace είναι ΜΕΘΥΣΜΕΝΟ (ΜΑΣΤΟΥΡΩΜΕΝΟ), όπως κάτω από την επήρεια ναρκωτικών.

Αν σας έχει δοθεί ποτέ μορφίνη για ιατρικούς λόγους, τότε γνωρίζετε πως η μορφίνη δημιουργεί ένα πολύχρωμο, χαρούμενο, ειρηνικό κόσμο χωρίς φόβο, πόνο ή στενοχώρια. Η υψηλή συγκέντρωση ενδορφίνης έχει ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.

ΚΑΠΟΙΟΣ ΣΕ SUBSPACE ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Το subspace μπορεί να διαρκέσει χωρίς ιδιαίτερο λόγο από αρκετές ώρες μέχρι πολλές ημέρες. Κατά την διάρκεια του subspace τα ανακλαστικά ελαττώνονται σε μεγάλο βαθμό (αυτό είναι το αποτέλεσμα του ελαφρά τοξικού αποτελέσματος των εγκεφαλινών στον φλοιό του εγκεφάλου) και μεγάλο μέρος της κανονικής, καθημερινής λογικής παύει να λειτουργεί. Κάποιος σε subspace δεν μπορεί να πάρει υπεύθυνες, συναινετικές αποφάσεις.

ΟΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ ΑΛΚΟΟΛ, ΨΥΧΟΦΑΡΜΑΚΩΝ Η ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΙΣΧΥΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΤΟΜΑ ΣΕ SUBSPACE

Όπως έχει ειπωθεί, είναι εύκολο να εντοπισθεί εκ των έξω το άτομο που βρίσκεται σε subspace. Διασταλμένες κόρες, αργές αντιδράσεις, μη λογική συμπεριφορά. Η τροφή και η συντήρηση δεν είναι πλέον σημαντικά, το άτομο ακούει αλλά δεν αντιλαμβάνεται τι του λένε, δεν μπορεί να βρεί τις σωστές λέξεις και κάποιες submissives σταματούν ακόμη και ν' αναπνέουν για λίγο. Κάποιος σε subspace, όσον αφορά στην σωματική συμπεριφορά και σημειολογία, είναι πολύ κοντά σε κάποιον υπό την επήρεια ψυχοφαρμάκων. Εκείνο που έχει σημασία γι' αυτόν είναι το ίδιο το trans, αυτό τον τρέφει και τον οδηγεί. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία και αυτό, για παράδειγμα, συμπεριλαμβάνει και τον σεξουαλικό ερεθισμό.
Χρώματα, ήχοι, αρώματα είναι προσωπικές φαινομενικά ασυνάρτητες εμπειρίες. Αν δεν έχετε βιώσει κάτι τέτοιο, τότε δεν έχετε βρεθεί (ακόμη) σε subspace. Δεν υπάρχει τίποτε λάθος σε αυτό, απλά το subspace είναι πολύ διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο.

Συμπέρασμα

Δεν υπάρχουν "στάδια του subspace". Υπάρχουν πάρ' αυτά πολύ διαφορετικοί τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι βιώνουν και αντιδρούν σε BDSM δραστηριότητες. Πολλές από αυτές καθορισμένες βιοχημικά.

Οργασμός και subspace είναι δύο διαφορετικές, με υψηλό βαθμό βιοχημικής ασυμβατότητας εμπειρίες.

Διαφορετικές βιοχημικές αντιδράσεις παράγουν διαφορετικές εμπειρίες (και όχι διαφορετικές βαθμίδες της ίδιας εμπειρίας). Το ένα δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο. Είναι απλά διαφορετικά. Είναι σημαντικό να κατανοηθούν αυτές οι διαφορές καθώς υπάρχουν διαφορετικές ανάγκες και επιθυμίες.

Το subspace είναι μορφή trans και σαν τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Το subspace ΔΕΝ είναι ακίνδυνο.


Translation dedicated to the sunny slave
MJp



Προσωπικές απόψεις βάσει προσωπικής εμπειρίας.

Η προσωπική μου εμπειρία μου έχει δείξει πως το subspace σαφώς δεν είναι κάτι ακίνδυνο, αλλά ούτε είναι απαραίτητα και πάντα κάτι ευχάριστο για την sub. Οι εμπειρίες μου έχουν περισσότερο να κάνουν με την περίοδο που το νερό συσσωρεύεται πίσω από το φράγμα (δηλ. με την διαδικασία με την οποία η submissive κατευθύνεται προς το subspace) καθώς και με την περίοδο και την διαδικασία της επαναφοράς.

Η περίοδος κατά την οποία η submissive βρίσκεται σε subspace αποτελεί ουσιαστικά ένα μαύρο κουτί όσον αφορά το τι γίνεται μέσα στο κεφάλι τους, καθώς, αυτές που εγώ γνωρίζω και έχω βάλει σε subspace δεν θυμούνται και πολλά πράγματα μετά για να τα περιγράψουν. Οι εξωτερικές τους πάντως αντιδράσεις ποικίλουν ανάλογα με τον τρόπο που έχουν μπεί σε subspace.

Χρησιμοποίησα την έκφραση «έχω βάλει» πριν, καθώς πιστεύω πως η πορεία προς το subspace είναι μια κατευθυνόμενη από τον Dom διαδικασία και όχι κάτι που κάνει η sub μόνη της. Αν αφεθεί μόνη της ιδιαίτερα στο σημείο της κρίσιμης καμπής το πιθανότερο θα καταλήξει σε οργασμό και όχι σε subspace. Από την στιγμή που η sub “spaces” ο Dom δεν έχει ουσιαστικά τίποτε να κάνει πέρα του «να βρίσκεται εκεί», και το να βρίσκεται εκεί απαιτείται γιατί είναι το μοναδικό σχοινί που την συνδέει με τον «έξω κόσμο». Αν την παρατήσει ή του ξεφύγει, η sub δεν έχει ουσιαστικά (όπως αναφέρθηκε και στο άρθρο) τρόπο να επιστρέψει, καθώς το μόνο που την ενδιαφέρει είναι το ίδιο το trans.

Έχω συναντήσει τις αντιδράσεις που περιγράφονται στο κείμενο (ήρεμο απλανές βλέμμα, χαρά, ευφορία κλπ), όταν όμως η submissive έχει μπεί εκεί με έναν ήρεμο σταδιακό και ασφαλή (με την υποκειμενική έννοια, δηλ η submissive νοιώθει ασφαλής, ή πραγματική ασφάλεια της ουδέποτε ετέθη σε κίνδυνο) τρόπο. Όταν όμως μπει κάπως πιο βίαια, σπρωχθεί εκεί περνώντας από μια κατάσταση συνειδητής επιβεβλημένης απολύτου υποταγής στην πέραν του συνειδητού κατάσταση του trans κουβαλάει μαζί της αρκετά από τα συναισθήματα αντίστασης που την συνόδευαν σε όλη την πορεία. Οι κύριες εξωτερικές αντιδράσεις, διασταλμένες κόρες, ελαφρύτερη αναπνοή, βαριά βλέφαρα, αδυναμία κίνησης και ομιλίας, αργές αντιδράσεις παραμένουν οι ίδιες, νοιώθεις όμως μια ένταση στο σώμα της, κάτι που δεν υπάρχει στην πρώτη περίπτωση.

Δεν είμαι βέβαιος πως κάθε sub μπορεί να βρεθεί σε subspace, ίσως είναι κάτι που "ανήκει" στα σπάνια και πολύτιμα εκείνα άτομα που αποκαλώ natural submissives και που τρία από τα οποία είχα την ευτυχία να γνωρίσω. Πιστεύω, χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, πως στα άτομα αυτού του τύπου είτε ο εγκέφαλος λειτουργεί ελαφρώς διαφορετικά παράγοντας ενδορφίνες πιο άμεσα και σε μεγαλύτερες ποσότητες είτε οι γενετικά προγραμματισμένοι δέκτες των ενδοφρινών είναι πολύ πιο ευαίσθητοι. Και στις δύο περιπτώσεις θα μπορούσαν έτσι να εξηγηθούν οι ανακλαστικές τάσεις υποταγής που έχουν τα άτομα αυτά και ο άμεσος τρόπος που όλη τους η ύπαρξη αντιδρά στην κυριαρχία.

Όσον αφορά στον πόνο, δεν θεωρώ πως είναι προϋπόθεση για να μπεί ένα submissive άτομο σε subspace. Σίγουρα προσφέρει μια σχετικά άμεση οδό καθώς προκαλεί την άμεση έκκριση αδρεναλίνης ως φυσικού παυσίπονου που με την σειρά της οδηγεί στην παραγωγή ενδοφρινών, ακόμη πιο ισχυρών φυσικών παυσίπονων, όμως όπως μια καλά εκπαιδευμένη σκλάβα μπορεί να φθάσει σε οργασμό με την φωνή του Αφέντη της και μόνον, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να οδηγηθεί και σε subspace χωρίς φυσική επαφή.

 

Endorphins and adrenaline - What science really says
The following is in response to this article
https://***.com/users/2529856/posts/1968359

Which apparently was first posted here
tp://friskybusinessboutique.com/news/blog/the-endorphin-levels-in-bdsm-a-short-primer-on-sending-a-submissive-into-hyperspace ht

Basically, the article claims that endorphins are released in discrete “loads” and that it takes the body about 10 min to replenish the load before it can release it again. Then it proposes a method in which the bottom is beaten hard at 10 min intervals to taken him or her to increasingly high endorphin “levels” until a state of stupefied bliss is achieved. It also makes some claims on how adrenaline release balances the endorphin release, and gives instructions on how to minimize adrenaline release and maximize endorphin release (which is supposed to be the goal).

There are two different issues with that article. The first one is that it claims that all this is based on science. The second issue is whether the states that it describes really can happen to a bottom during a SM scene. I will address here the first issue only. Concerning the second, there are abundant testimonies of altered states of consciousness occurring in bottoms during SM scenes. However, the physiological basis of those states of consciousness, their value and the best ways to achieve them are highly debatable.

  PET images showing the areas of the brain where endorphins are released by pain: the prefrontal cortex (PFCTX), the anterior thalamus (A TH), the right anterior insula (INS), the hypothalamus (HYPO) and the amygdala (AMY). From Zubieta et al. (2001), Science 293: 311.

I am a neuroscientist who has been doing research on pain for several decades. In particular, I have been investigating endorphin release in rats. Based on my knowledge, I am going to argue that the article cited above has no scientific basis whatsoever. The issue of endorphin release is enormously complicated, so I am going to summarize here the points most relevant for this discussion.

The first thing I need to explain is the blood-brain barrier. Blood is highly toxic to neurons, so there is a barrier between the capillaries that supply the brain with oxygen and nutrients and the nervous tissue. Most substances cannot cross the blood brain barrier without the “permission”

of the gate keepers cells that form it. In particular, endorphins, adrenaline and other hormones secreted into the blood do not cross the blood-brain barrier, which means that the amounts of endorphins and adrenaline in the blood have no effect whatsoever on the mind. These substances need to be released inside the brain to do anything to your mood or your consciousness.

Second, you may imagine the endorphins as forming a sort of soup that bathes the brain all over. That is completely wrong. Endorphins are released by very specific neural pathways and affect only very small brain areas. This means that the effect of the endorphins depend on where in the brain they are released. For example, endorphin release in a small area of the brain stem called the nucleus raphe magnus inhibits pain; their release in the nucleus accumbens produces a state of bliss mediated by dopamine; their release in the insula produce positive emotions, and so far and so forth.

Third, what I have been calling until now “endorphins” are really a collection of about 40 different peptides encoded by three different genes and classified into three different families: endorphins, enkephalins and dynorphins. The endorphins and enkephalins bind to mu opioid receptors and delta opioid receptors, whereas dynorphins bind to kappa opioid receptors. All three receptors produce analgesia (meaning “a decrease in pain”), but only mu and delta receptors produce euphoria (a sense of pleasure and well-being). Kappa receptors, on the contrary, produce dysphoria, a profoundly unpleasant sensation of being sick and unhappy. Therefore, not all “endorphin” release will lead to a state of bliss. Like endorphins and enkephalins, dynorphins are released by pain, particularly when is accompanied by distress. This can happen, for example, in an adverse social environment or in unpleasant situations over which we have no control.

  Images showing where in the human brain endorphins decrease the unpleasantness of pain: the anterior cingulate cortex (A CING), the thalamus (THA) and the nucleus accumbens (N ACC). From Zubieta et al. (2001), Science 293: 311.

Now, going back to that post, it is not true that endorphins are released in “loads” and that it takes the body 10 min to replete the load once is released. From what I have said above you can deduct that this is an enormously naïve and simplistic view of what in reality is a tremendously complex system. The final effect on our state of consciousness and on our mood would depend on whether endorphins, enkephalins or dynorphins are released, and most important, where in the brain they are released. Since the levels of endorphins in the blood do not affect the brain, to study endorphin release we need to have a technique that would allow to detect them inside a living brain. As incredible as this may seem, it was actually done by a scientist named Jon-Kar Zubieta. Using positron emission tomography (PET), he is able to measure the binding of an opioid drug, carfentanil, to the mu opioid receptors. He published a number of papers using this technique (I list some of them at the end) that show where in the brain endorphins are released (actually, where they bind to the mu opioid receptor, displacing carfentanil) during pain or in some particular emotional states. Unfortunately, he did not study masochists being beaten into a pulp in a SM scene. There is no indication whatsoever in his studies that endorphins are released in “loads”, or that the loads need to be replenished every 10 min. This also does not agree with what we know about the mechanisms by which endorphins are synthesized and released.

What about adrenaline? Actually, the brain uses a similar compound instead, nor-adrenaline (often called nor-epinephrine or simply NE). NE does a lot of things in the brain - again, depending where it is released an which of its many receptors are activated. It is true, however, that NE released into the spinal cord inhibits pain. This is driven by a neuronal pathway that originates in several parts of the brain stem (the nuclei called A5, A7 and nucleus coeruleus) and then travels down the spinal cord. The A5, A7 and coeruleus nuclei are activated by stress in the fight/flight response, which is well-known to produce analgesia. So adrenaline can complement endorphins to reduce pain during an SM scene.

How all this applies to an SM scene is anybody’s guess. I don’t know of any scientific studies done on sadomasochists, although it would be fascinating to do them. But in view of the complexities of these systems, how much they vary from person to person and how strongly they are influenced by social interactions and the ambient, we can guess that there is no simple formula to induce the release of endorphins or adrenaline in a person. The top has to fly by the seat of his pants, read the bottom very carefully and stay on the safe side when inducing altered mind states on the bottom. We are playing with fire here, and even though things may seem to fine during a scene, nobody knows what unforeseen consequences it may have in the future.

References:
Zubieta, J. K., Y. R. Smith, et al. (2001). Regional mu opioid receptor regulation of sensory and affective dimensions of pain. Science 293(5528): 311-315.

Mason P (1999) Central mechanisms of pain modulation. Curr Opin Neurobiol 9:436-441.

Hunt SP, Mantyh PW (2001) The molecular dynamics of pain control. Nat Rev Neurosci 2:83-91.

Zubieta JK, Smith YR, Bueller JA, Xu Y, Kilbourn MR, Jewett DM, Meyer CR, Koeppe RA, Stohler CS (2002) mu-opioid receptor-mediated antinociceptive responses differ in men and women. J Neurosci 22:5100-5107.

Zubieta JK, Ketter TA, Bueller JA, Xu Y, Kilbourn MR, Young EA, Koeppe RA (2003) Regulation of human affective responses by anterior cingulate and limbic mu-opioid neurotransmission. Arch Gen Psychiatry 60:1145-1153.

Apkarian AV, Bushnell MC, Treede RD, Zubieta JK (2005) Human brain mechanisms of pain perception and regulation in health and disease. Eur J Pain 9:463-484.

Ribeiro SC, Kennedy SE, Smith YR, Stohler CS, Zubieta JK (2005) Interface of physical and emotional stress regulation through the endogenous opioid system and mu-opioid receptors. Prog Neuropsychopharmacol Biol Psychiatry 29:1264-1280.

Wager TD, Scott DJ, Zubieta JK (2007) Placebo effects on human mu-opioid activity during pain. Proc Natl Acad Sci U S A 104:11056-11061.

endorphins and adrenaline what science

 

Ενδορφίνες και αδρεναλίνη, τι λέει στην πραγματικότητα η επιστήμη.

Τα ακόλουθα αποτελούν απάντηση σε αυτό το άρθρο: https://***.com/users/2529856/posts/1968359

το οποίο είχε αρχικά δημοσιευθεί εδώ: tp://friskybusinessboutique.com/news/blog/the-endorphin-levels-in-bdsm-a-short-primer-on-sending-a-submissive-into-hyperspace ht

Βασικά, το άρθρο υποστηρίζει ότι οι ενδορφίνες απελευθερώνονται σε ξεχωριστά «φορτία» και ότι το σώμα χρειάζεται περίπου 10 λεπτά για να τροφοδοτήσει το φορτίο προτού να μπορεί να το απελευθερώσει ξανά. Στη συνέχεια,προτείνει μια μέθοδο στην οποία ο bottom δέχεται σκληρά χτυπήματα με διαλείμματα των 10λεπτών, ώστε να φτάσει σε όλο και περισσότερο υψηλά επίπεδα ενδορφινών μέχρις ότου να επιτευχθεί μία κατάσταση ευδαιμονίας. Ισχυρίζεται επίσης με ποιο τρόπο η έκλυση αδρεναλίνης ισορροπεί την έκλυση ενδορφινών και δίνει οδηγίες για το πώς να ελαχιστοποιηθεί η απελευθέρωση της αδρεναλίνης και να μεγιστοποιηθεί η απελευθέρωση ενδορφινών(η οποία υποτίθεται ότι είναι ο στόχος).

Υπάρχουν δύο διαφορετικά θέματα με το εν λόγω άρθρο. Το πρώτο είναι ότι ισχυρίζεται ότι όλα αυτά βασίζονται στην επιστήμη. Το δεύτερο ζήτημα είναι εάν τα γεγονότα που περιγράφει μπορούν πραγματικά να λάβουν χώρα κατά τη διάρκεια μιας SM σκηνής σε έναν bottom. Θα εξετάσω εδώ το πρώτο θέμα μόνο. Όσον αφορά το δεύτερο θέμα, υπάρχουν άφθονες καταθέσεις από καταστάσεις αλλοιωμένης συνείδησης που συμβαίνουν στον bottom κατά τη διάρκεια της SM σκηνής. Ωστόσο, η φυσιολογική βάση αυτών των καταστάσεων της συνείδησης, η αξία τους και οι καλύτεροι τρόποι για την επίτευξή τους είναι ιδιαίτερα αμφισβητήσιμη.

Είμαι ένας νευρολόγος ο οποίος έχει κάνει έρευνα για τον πόνο για αρκετές δεκαετίες. Ειδικότερα,έχω ερευνήσει την έκλυση ενδορφινών σε αρουραίους. Με βάση τις γνώσεις μου, πρόκειται να υποστηρίξω ότι το προαναφερθέν άρθρο δεν έχει καμία απολύτως επιστημονική βάση. Το ζήτημα της έκλυσης ενδορφινών είναι εξαιρετικά περίπλοκο, γι αυτό λοιπόν πρόκειται να συνοψίσω εδώ τα σημαντικότερα σημεία για την παρούσα συζήτηση.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να εξηγήσω είναι τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό. Το αίμα είναι εξαιρετικά τοξικό για τους νευρώνες, οπότε υπάρχει ένα εμπόδιο μεταξύ των τριχοειδών αγγείων που τροφοδοτούν τον εγκέφαλο με οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες και το νευρικό ιστό. Οι περισσότερες ουσίες δεν μπορούν να διαπεράσουν τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, χωρίς την «άδεια» των κυττάρων προστασίας που τον σχηματίζουν. Ειδικότερα, οι ενδορφίνες, η αδρεναλίνη και άλλες ορμόνες που εκκρίνονται στο αίμα δεν διασχίζουν το φράγμα αυτό, πράγμα που σημαίνει ότι οι ποσότητες των ενδορφινών και αδρεναλίνης στο αίμα δεν έχουν καμία συνέπεια στο μυαλό. Αυτές οι ουσίες θα πρέπει να εκλυθούν μέσα στον εγκέφαλο για να προκαλέσουν οποιαδήποτε αλλαγή στη διάθεσή σας ή στη συνείδησή σας.

Δεύτερον, ίσως φαντάζεστε τις ενδορφίνες ως μία μορφή σούπας που κατακλύζει όλο τον εγκέφαλο. Αυτό είναι εντελώς λάθος. Οι ενδορφίνες απελευθερώνονται από πολύ συγκεκριμένες νευρικές οδούς και επηρεάζουν μόνο πολύ μικρές περιοχές του εγκεφάλου. Αυτό σημαίνει ότι η επίδραση των ενδορφινών εξαρτάται από ποιο σημείο του εγκεφάλου απελευθερώνονται. Για παράδειγμα, η έκλυση ενδορφινών σε μια μικρή περιοχή του στελέχους του εγκεφάλου που ονομάζεται πυρήνας αναστέλλει τον πόνο, η απελευθέρωσή τους στον επικλινή πυρήνα παράγει μια κατάσταση ευδαιμονίας,που προκαλείται από τη ντοπαμίνη, η απελευθέρωσή τους στη νήσο του Reil παράγει θετικά συναισθήματα και ούτω καθεξής.

Τρίτον, αυτό που ονομάζω έως τώρα "ενδορφίνες" είναι στη πραγματικότητα μια συλλογή από περίπου 40 διαφορετικά πεπτίδια που κωδικοποιούνται από τρία διαφορετικά γονίδια και ταξινομούνται σε τρεις διαφορετικές οικογένειες: οι ενδορφίνες, οι εγκεφαλίνες και οι δυνορφίνες. Οι ενδορφίνες και οι εγκεφαλίνες δεσμεύονται στους μι και δέλτα υποδοχείς οπιοειδών, ενώ οι δυνορφίνες δεσμεύονται σε κάπα υποδοχείς οπιοειδών. Και οι τρεις υποδοχείς παράγουν αναλγησία (που σημαίνει «μείωση του πόνου»), αλλά μόνο οι μι και οι δέλτα υποδοχείς παράγουν ευφορία (αίσθημα της ευχαρίστησης και της ευημερίας). Οι υποδοχείς κάπα, αντιθέτως, παράγουν δυσφορία, μια βαθιά δυσάρεστη αίσθηση του να είσαι άρρωστος και δυστυχισμένος. Ως εκ τούτου, δεν θα οδηγήσει σε μια κατάσταση ευδαιμονίας η έκλυση όλων των "ενδορφινών". Όπως οι ενδορφίνες και οι εγκεφαλίνες, οι δυνορφίνες εξίσου απελευθερώνονται από τον πόνο, ιδιαίτερα όταν συνοδεύονται από αγωνία. Αυτό μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, σε ένα δυσμενές κοινωνικό περιβάλλον ή σε δυσάρεστες καταστάσεις τις οποίες δεν έχουμε κανέναν έλεγχο.

Τώρα, πηγαίνοντας πίσω σε αυτό το κείμενο, δεν είναι αλήθεια ότι οι ενδορφίνες απελευθερώνονται σε "φορτία" και ότι το σώμα χρειάζεται 10 λεπτά για να εφοδιάσει το φορτίο μόλις εκλυθεί. Από ό, τι έχω πει πιο πάνω μπορείτε να συμπεράνετε ότι αυτό είναι μία πάρα πολύ αφελής και απλοϊκή άποψη για κάτι, που στην πραγματικότητα είναι ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα. Η τελική επίδραση στην κατάσταση της συνείδησής μας και στη διάθεσή μας, θα εξαρτηθεί από το αν έχουν εκλυθεί ενδορφίνες, εγκεφαλίνες ή δυνορφίνες, και το πιο σημαντικό, σε ποιο σημείο του εγκεφάλου. Δεδομένου ότι τα επίπεδα των ενδορφινών στο αίμα δεν επηρεάζουν τον εγκέφαλο, για να μελετήσουμε την απελευθέρωση των ενδορφινών πρέπει να έχουμε μια τεχνική που θα επιτρέπει να τις ανιχνεύσει μέσα σε ένα ζωντανό εγκέφαλο. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, αυτό πραγματοποιήθηκε από έναν επιστήμονα που ονομάζεται Jon-Kar Zubieta. Χρησιμοποιώντας τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (ΡΕΤ), κατάφερε να μετρήσει την πρόσδεση ενός οπιοειδούς φαρμάκου, του carfentanil, στους μι υποδοχείς οπιοειδών. Έχει εκδώσει μια σειρά από έγγραφα που χρησιμοποιούν αυτήν την τεχνική (μερικά από αυτά υπάρχουν σε λίστα στο τέλος) που δείχνουν σε ποιο σημείο του εγκεφάλου απελευθερώνονται οι ενδορφίνες (στην πραγματικότητα, που δεσμεύονται από τους υποδοχείς οπιοειδών, εκτοπίζοντας το carfentanil) κατά τη διάρκεια του πόνου ή κάποιων συγκεκριμένων συναισθηματικών καταστάσεων. Δυστυχώς, δεν είχε μελετήσει μαζοχιστές οι οποίοι δάρθηκαν ώσπου να γίνουν λιώμα σε μια SM σκηνή. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη στις μελέτες του, ότι οι ενδορφίνες απελευθερώνονται σε "φορτία", ή ότι τα φορτία πρέπει να αναπληρώνονται κάθε 10 λεπτά. Αυτό, επίσης, δεν συμφωνεί με όσα γνωρίζουμε για τους μηχανισμούς με τους οποίους οι ενδορφίνες που συντίθεται και απελευθερώνονται.

Τι γίνεται με την αδρεναλίνη; Στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί αντ' αυτής μια παρόμοια χημική ένωση την νοραδρεναλίνη (συχνά ονομάζεται νορεπινεφρίνη ή απλά ΝΕ). Η νοραδρεναλίνη κάνει πολλά πράγματα στον εγκέφαλο - και πάλι, ανάλογα με το πού εκλύεται και ποιοι από τους τόσους πολλούς υποδοχείς ενεργοποιούνται. Είναι αλήθεια, ωστόσο, ότι η ΝΕ απελευθερώνεται στο νωτιαίο μυελό αναστέλλοντας τον πόνο. Αυτό οδηγείται από μία νευρωνική οδό που ξεκινά από διάφορα μέρη του εγκεφαλικού στελέχους (τους ονομαζόμενους πυρήνες Α5, Α7 και τον υπομέλανα πυρήνα) και, στη συνέχεια, απλώνεται προς τον νωτιαίο μυελό. Οι πυρήνες Α5, Α7 και ο υπομέλας πυρήνας ενεργοποιούνται από το στρες κατά την αντίδραση fight or flight, η οποία είναι ευρέως γνωστό πως δημιουργεί αναλγησία. Έτσι, η αδρεναλίνη μπορεί να συμπληρώσει τις ενδορφίνες για να μειώσει τον πόνο κατά τη διάρκεια μιας SM σκηνής.

Το πώς όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί αφορούν μια SM σκηνή είναι εικασίες. Δεν γνωρίζω για τυχόν επιστημονικές μελέτες που να έγιναν σε Σαδομαζοχιστές, αν και θα ήταν συναρπαστικό να γίνουν. Αλλά από την άποψή της πολυπλοκότητας των συστημάτων αυτών, το πόσο διαφέρουν από άτομο σε άτομο και το πόσο έντονα επηρεάζονται από τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και το περιβάλλον, μπορούμε να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει μια απλή φόρμουλα για να προκαλέσει την απελευθέρωση ενδορφινών ή αδρεναλίνης σε ένα πρόσωπο. Ο Top δρα βάσει εμπειρίας, ενστίκτου, ενσυναίσθησης και παρατήρησης και όχι βάσει οδηγιών, διαβάζοντας τον bottom πολύ προσεκτικά και να παραμένει στην ασφαλή πλευρά όταν προκαλεί καταστάσεις αλλοιωμένης συνείδησής στο μυαλό ενός bottom. Παίζουμε με τη φωτιά εδώ, και παρόλο που τα πράγματα μπορεί να φαίνεται ότι πηγαίνουν όλα κατ’ ευχήν κατά τη διάρκεια μιας σκηνής, κανείς δεν ξέρει τι απρόβλεπτες συνέπειες που μπορεί να έχει στο μέλλον.

Τranslation credits to Θρυαλλίς.