The Troubled Submissive

The Troubled Submissive

By Yaldah Tovah

http://www.enslavement.org.uk/troubled


In an earlier paper, I highlighted the developmental line that produces a healthy adult heterosexual submissive female. I highlighted the role of temperament and environment and how they interact to influence the personality development of girls destined to have a submissive orientation in adulthood. In doing so, I alluded to problems in development that can occur, and in this paper, will expand on those.

There is a concept in the literature of temperament called "goodness of fit." This refers to the interactions between a child and her family of origin. When a child's temperament is found to be "good" by her family, and her developmental challenges are handled sensitively and well, development proceeds more smoothly than not. A novelty-seeking, sensation-seeking, socially expressive, high energy child will be seen as "good" in a family of high-energy, adventurous people. The same child in a low energy, novelty-avoiding, socially limited family will stick out like a sore thumb and irritate her parents and overwhelm them with her energy.

Similarly, a child who has an aversion to novelty, is slow to warm up, and takes little intensity of stimulation to react to will be "out of sync" in a family of high energy, novelty seeking extroverts. No matter how well meaning they may be, they won't "feel with" their very different child. They won't emotionally understand what the world is like for her, and why she has so much trouble with things the rest of the family finds easy and satisfying. There is a poor temperamental "fit".

It isn't so much what the temperamental characteristics are, it's the goodness of fit between parent and child. A similarly constituted child may fare very differently in two different environments, one more and one less well suited for her particular way of being.
This isn't to say that poorness of fit dooms the child to spend her adult life on some psychoanalyst's couch, but it does mean that the parent has to work that much harder to stay in empathic touch with his or her poorly fit child. And that during times of stress, their capacity to do so will be sorely strained.

In a situation of poorness of fit, with enough environmental stresses such as divorce, financial stress, or illness, it is inevitable that the child will suffer.

Let's imagine then a child with the essential temperamental trait of social responsiveness, that common trait in all submissives. That child that picks up subtle tensions, is vulnerable to criticism and praise, and develops a "people-pleasing" nature.

If such a child has other temperamental traits that create a poor fit between her and her parents, she is going to be mightily affected by a sense of "wrongness", guilt, shame, and anger, because no matter how hard she tries, she can't be what is "easy" for her parents, and she is exquisitely aware of being difficult for them. Or if a marginal or even good fit between parent and child is strained by unpredictable and overwhelming trauma which renders the parent less than fully available to the child, the child will still be mightily affected. She will still come to experience those painful emotional states of being wrong, bad, unacceptable, because she is so attuned to parental distress, and so likely to squash her anxieties and angers in order to "not make trouble". What happens then, because such a child is still a child, her attempts to take care of, to cure, her parents will inevitably shortchange her development. Something very common in the backgrounds of submissive women is a history of having, or feeling, overwhelmingly responsible for herself, and her significant others. You can see where that arises: in the child so attuned to the emotional states of others, a child who temperamentally is a people-pleaser, a child who too easily is used inappropriately because she does try so hard to be good, such a child feels the burden of responsibility for making others better.

You have a situation in which a child has no "psychological skin" so to speak; who reacts intensely to the emotions of others, and internalizes the difficulties she experiences with others. Because she is so sensitive to interpersonal nuance, and is so often not validated by her environment, nor taught how to manage her emotions, she develops real problems adapting.

Whereas an adequate, relatively stable early environment in a family with "goodness of fit" will likely give rise to the healthy adult submissive, an inadequate, unstable early environment with "poor fit" will give rise to a more or less troubled adult.

It is my opinion that this last group tends to be troubled by the spectrum of personality disorders in the cluster defined as borderline, narcissistic or histrionic personality disorder. Now, not every woman who has borderline, narcissistic or histrionic personality disorder is also a submissive; this is a critical point. I believe that some submissives do exhibit the life problems that lead to being diagnosed with those disorders. But I believe there are two separate populations, and two developmental lines to account for it.

IF a child with the temperamental axis involving intense, selective attention to social interaction is faced with an upbringing in an extremely poorly fit environment, with parents so far different in temperament, that they almost cannot empathize at all with their child's inner experience, that child is vulnerable to developing submissively, that is, with a core trait of being exquisitely sensitive to the moods of others, and a personality disorder. The latter developing because of the repeated failure to actually be able to please her parents with her "essential self". She grows to feel herself nasty, bad, destructive, unloved, and each misunderstanding damages her more and more. She feels intense rage at her psychological mistreatment, and intense shame at feeling the rage, and black despair of ever being good enough.

If a child without the temperament with the core submissive traits is born into such an extreme mismatch of temperament with her parents, she will still have to deal psychologically and developmentally with the experience of not being empathetically understood, of not fitting in with her family, and so on. But because her nature, unlike the submissive, is not so vulnerable to the interpersonal nuance, she is less likely to wind up quite as damaged. She may well have a personality disorder, but it often takes more than just poorness of fit to damage her that much. It may take outright abuse, and a host of other environmental factors other than poor temperamental fit. I am saying here, that the submissive child is more vulnerable to damage by poorness of fit by virtue of her interpersonal sensitivity and need to please, as well as more vulnerable to trauma.

Please remember, this is a model, a construct to account for observations. It will be more or less useful, and more or less "valid" the more accurately it can be used predictively. Only time and actual studies can do this "scientifically"; for now, I am interested in less rigidly constructed tests of validity.

So we can see that there are three major variables interacting to account for adult outcome. The center of the interactions are with the child's temperament and the goodness of fit with her parents. That interaction constitutes the most central and most highly determining of outcome. The third variable is the impact of trauma on the child: sexual, physical, emotional abuse, loss of significant others through death or divorce, severe socioeconomic strains on the family, illness in self or others, and such other often unpredictable severe stressors.

I am postulating the following three developmental lines:

I. The Healthy Submissive: is born with the central developmental trait of social responsiveness leading to sensitivity to others' expectation, needs, and emotions, and ultimately to becoming an adult people pleaser with an external locus of control. Her sexuality follows along these lines, and she has her most intense pleasure when in sexual service, even if, and often especially when, she suffers in service. She is relatively unconflicted about both her dependency needs and her sexuality, and is happiest in a consciously D/s based relationship.

2. The Submissive with a Severe Personality disturbance: This child is born also with the central developmental trait of social responsiveness leading to sensitivity to others' expectations, needs and emotions. However, due to either extreme poorness of temperamental fit, or extreme environmental trauma, her development goes seriously awry. She suffers such intense neglect, misunderstanding, devaluation by her parents, and often horrendous abuse that she develops severe disturbances in self-regulation. She exhibits the typical problems associated with such disturbance: a lack of trust in her own perceptions; misperceptions of others (detecting slights and attributing malfeasance to normal, everyday empathic failures); inability to modulate affect (emotion), ranging from intense overwhelming emotional states such as panic, rage, sadness to depression; inhibited grief, with many period of emotional shutdown; cycles of alternately overvaluing significant others and then devaluing them (often manifested by the numerous hirings and firings of many therapists during those cycles); and finally, a tendency to act out the rage and despair in self-harm: alcohol and drug misuse, promiscuity, eating disorders, self-cutting, burning, head-banging and other such acts. What distinguishes the submissive borderline from the nonsubmissive borderline is that if her pathology is not so damaging as to preclude longterm relationships at all, she can be held by a dominant man long enough to deal with the problematic aspects of her development and functioning. A non-submissive borderline is no more likely to be held by a Dominant than any other woman with a personality disturbance. The submissive borderline, in the hold of an extremely strong and healing Dominant, along with the judicious use of therapy, and perhaps medication, can do a great deal of healing work. The path is never easy, and carries risks: the risk of self-harm getting mortal; the risk of suicide when the woman feels her life will never get better, or is overwhelmed with grief and rage; the risk that in anger or rage she will turn her destructive impulses on her helpers and destroy the helping frame. While the submissive borderline has the characteristic underlying sexuality of the submissive, it is distorted by her interpersonal difficulties. She may be conflicted, shamed, guilt-ridden, and find herself acting out her conflicting needs in sexual promiscuity, sexual avoidance, or repetitive abusive relationships that repeat her earlier traumatic histories. But underneath all that, and coloring all those difficulties, is a submissive sexuality. Often, this is the woman for whom self-harm (cutting, scratching, burning self) has an element of eroticism; is a distortion of the healthy submissive's pleasurable response to sexual sacrifice, sexual suffering. This kind of self harm, rather than being the joyous, intimate act of a healthy submissive in a good relationship, is a distortion of that healthy impulse.

3. The NonSubmissive Borderline: This is a child whose temperamental mix does not have the prominent interpersonal sensitivity that the submissive child does. This child instead has experienced the traumas that typically result in the features of severe personality disorder and phenomenologically may look indistinguishable from the nonsubmissive borderline except that she does not respond to dominance in the way a submissive borderline does. I think that while a submissive borderline may suffer more intensely from interpersonal contacts, her very relatedness, distorted though it may be, is a good prognostic indicator, because she will be so influenceable. The nonsubmissive borderline does not have that same influenceability: therapy with her will be and feel different because she is less permeable to healing influences. This woman's sexuality is not characterized by the central images of pleasure through being used, disciplined, forced, swept away in the way a submissive's is. Her sexuality is not "fixed" in that way, is far more fluid and influenced by the rest of her personality, which as we have said, is not submissive.

The reason I think these distinctions are useful is because when a troubled submissive woman reports to her therapists the nature of her submissiveness, she is likely to encounter an uninformed therapeutic stance: that her submissiveness is just another manifestation of pathology: of disturbed interpersonal relations. The therapist does not know how to use the woman's submissiveness in a therapeutic way, because s/he doesn't understand what an ally in the healing process the submissive response is. Nor is it understood that a good outcome is enough healing to allow the submissive to express her nature and sexuality in a healthy manner, like that of her more fortunate sisters who didn't face such difficulties in development. In other words, she doesn't need to be cured of her submissiveness, just her "borderline" pathology. She needs to be helped to become a healthier submissive.

 

Σε προηγούμενο κείμενο έδωσα έμφαση στην αναπτυξιακή γραμμή που παράγει μια υγιή ετεροφυλόφιλη υποτακτική γυναίκα. Έδωσα έμφαση στην ιδιοσυγκρασία (ταμπεραμέντο) και το περιβάλλον και πώς αυτά αλληλεπιδρούν ώστε να επηρεάσουν την ανάπτυξη της προσωπικότητας των γυναικών που προορίζονται να έχουν έναν υποτακτικό προσανατολισμό κατά την ενηλικίωση. Άφησα απέξω τα προβλήματα που μπορεί να εμφανιστούν στην πορεία, και σε αυτό το κείμενο θα επεκταθώ σε αυτά.

Υπάρχει μια έννοια που χρησιμοποιείται συχνά στη βιβλιογραφία για την ιδιοσυγκρασία που λέγεται "το ταίριασμα". Αυτό αναφέρεται στις αλληλεπιδράσεις μεταξύ ενός παιδιού και της οικογένειας του. Όταν η ιδιοσυγκρασία ενός παιδιού θεωρείται "καλή" από την οικογένεια του, και οι αναπτυξιακές προκλήσεις του αντιμετωπίζονται με ορθότητα και ευαισθησία, η ανάπτυξη του είναι πιο ομαλή παρά ποτέ. Ένα παιδί που επιδιώκει την καινοτομία, επιδιώκει να κάνει εντύπωση, είναι κοινωνικά εκφραστικό, ενεργητικό θα θεωρηθεί ως "καλό" μέσα σε μια οικογένεια υψηλής ενέργειας, τολμηρών ανθρώπων. Το ίδιο παιδί μέσα σε μια χαμηλής ενέργειας, μη καινοτόμα, κοινωνικά περιορισμένη οικογένεια θα ξεχωρίσει αρνητικά, θα ενοχλήσει τους γονείς του και θα τους καταβάλλει με την ενέργεια του.

Ομοίως, ένα παιδί που έχει μια αποστροφή στην καινοτομία, «αργεί να πάρει μπρος», και χρειάζεται λίγη παρακίνηση για να αντιδράσει θα και αυτό «εκτός συγχρονισμού» σε μια οικογένεια υψηλής ενέργειας, εξωστρεφών ανθρώπων που επιδιώκουν την καινοτομία. Όσο και καλοπροαίρετοι να θέλουν να είναι δεν θα καταλάβουν ποτέ το διαφορετικό παιδί τους. Δεν θα μπορούν να καταλάβουν συναισθηματικά πως είναι ο κόσμος για το παιδί τους, και γιατί δυσκολεύεται τόσο με πράγματα τα οποία τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας θεωρούν εύκολα και ικανοποιητικά. Υπάρχει εδώ ένα φτωχό «ταίριασμα» ιδιοσυγκρασιών.

Δεν έχει τόση σημασία ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας, είναι το «ταίριασμα» μεταξύ του γονέα και του παιδιού. Ένα τέτοιο παιδί μπορεί να τα πάει πολύ διαφορετικά σε δύο διαφορετικά περιβάλλοντα, ένα περισσότερο και ένα λιγότερο ταιριαστό με αυτό που είναι.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αν δεν υπάρχει αυτό το «ταίριασμα» σε ότι αφορά την ιδιοσυγκρασία, ένα τέτοιο παιδί είναι καταδικασμένο να περάσει την ενήλικη ζωή του στον καναπέ κάποιου ψυχαναλυτή, αλλά σημαίνει ότι ο γονέας θα πρέπει να εργαστεί πολύ σκληρότερα για να μείνει σε συναισθηματική ταύτιση/επαφή με το παιδί του. Και η ικανότητα των γονέων να το κάνουν αυτό θα περάσει από δοκιμασίες ιδιαίτερα κατά τις περιόδους άγχους και πίεσης.

Σε μια τέτοια κατάσταση μη ταιριάσματος με αρκετές περιβαλλοντικές πιέσεις όπως ένα διαζύγιο, μια οικονομική δυσκολία, ή μια ασθένεια, είναι αναπόφευκτο ότι το παιδί θα υποφέρει.

Φανταστείτε τώρα ένα παιδί με το ουσιαστικό γνώρισμα ιδιοσυγκρασίας της κοινωνικής ανταπόκρισης, αυτό το κοινό γνώρισμα σε όλες τις υποτακτικές. Αυτό το παιδί που διαισθάνεται και την παραμικρή ένταση, είναι τρωτό/ευάλωτο στην κριτική και τον έπαινο, και αναπτύσσει μια φύση να ικανοποιεί τους ανθρώπους γύρω του.

Εάν ένα τέτοιο κορίτσι έχει διαφορετικά γνωρίσματα ιδιοσυγκρασίας που δημιουργούν ένα μη ταίριασμα με τους γονείς του, τότε θα υποφέρει αρκετά από μια αίσθηση "λάθους", ενοχής, ντροπής, και θυμού, επειδή ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθεί, δεν μπορεί να είναι ένα «εύκολο» παιδί για τους γονείς της και καταλαβαίνει πολύ καλά πόσο «δύσκολη» τη θεωρούν. Ή εάν ένα οριακό ή ακόμα και καλό ταίριασμα μεταξύ του γονέα και του παιδιού δοκιμαστεί από απρόβλεπτα και συντριπτικά τραυματικά γεγονότα που καθιστούν τον γονέα λιγότερο από πλήρως διαθέσιμο στο παιδί, το παιδί και πάλι θα επηρεαστεί ισχυρά. Επίσης θα βιώσει εκείνες τις επίπονες συναισθηματικές καταστάσεις ότι κάνει λάθος, είναι κακή, μη αποδεκτή, επειδή είναι τόσο προσηλωμένη στη κατάσταση των γονιών της, και πολύ πιθανό να καταπιέσει/θάψει τις δικές της ανησυχίες και θυμούς προκειμένου "να μην γίνει πρόβλημα". Αυτό που συμβαίνει τότε, επειδή ένα τέτοιο παιδί είναι ακόμα παιδί, είναι ότι οι προσπάθειες της να φροντίσει, να θεραπεύσει, τους γονείς της θα βραχυκυκλώσουν αναπόφευκτα την δική της ανάπτυξη. Κάτι πολύ κοινό στο παρελθόν της ζωής των υποτακτικών γυναικών είναι να αισθάνονται κατακυριευμένες από την ευθύνη όχι μόνο του εαυτού τους αλλά άλλων σημαντικών ανθρώπων για αυτές. Μπορείτε να δείτε που μας οδηγεί αυτό: σε ένα παιδί που είναι επικεντρωμένο στις συναισθηματικές καταστάσεις των άλλων, σε ένα παιδί που η ιδιοσυγκρασία του χαρακτηρίζεται από το να ικανοποιεί τους άλλους, σε ένα παιδί που πάρα πολύ εύκολα χρησιμοποιείται άπρεπα επειδή προσπαθεί τόσο σκληρά να είναι καλό, ένα τέτοιο παιδί αισθάνεται έντονα το φορτίο της ευθύνης το κάνει τους άλλους να νοιώθουν καλύτερα.


Έχουμε μια κατάσταση λοιπόν στην οποία ένα παιδί δεν έχει κανένα "ψυχολογικό δέρμα" σα να λέμε, ένα παιδί που αντιδρά έντονα στα συναισθήματα των άλλων, και εσωτερικεύει τα προβλήματα που έχει το ίδιο με τους άλλους. Επειδή είναι τόσο ευαίσθητη στη διαπροσωπικές επαφές, και πολύ συχνά δεν επικυρώνεται από το περιβάλλον της, ούτε διδάσκεται πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματα της, αναπτύσσει σοβαρά προβλήματα προσαρμογής.

Σε αντίθεση με ένα επαρκές, σχετικά σταθερό περιβάλλον σε μια οικογένεια με καλό «ταίριασμα» από το οποίο θα προκύψει πιθανά μια υγιής ενήλικη υποτακτική, ένα ανεπαρκές, ασταθές περιβάλλον με κακό «ταίριασμα» θα εγείρει μιαν λίγο ως πολύ προβληματική ενήλικη.

Η άποψη μου είναι ότι αυτή η τελευταία κατηγορία τείνει να πάσχει από το φάσμα των διαταραχών προσωπικότητας στη συστάδα που ορίζεται ως οριακή , ναρκισσιστική ή δραματική διαταραχή της προσωπικότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε γυναίκα με οριακή ναρκισσιστική ή δραματική διαταραχή της προσωπικότητας είναι και υποτακτική, αυτό είναι ένα κρίσιμο σημείο. Πιστεύω ότι μερικές υποτακτικές «διαθέτουν» τα προβλήματα ζωής που οδηγούν στη διάγνωση με αυτές τις διαταραχές. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν δύο χωριστές ομάδες, και δύο αναπτυξιακές γραμμές που ευθύνονται γι αυτό.

Εάν ένα παιδί με τον άξονα ιδιοσυγκρασίας να περιλαμβάνει την έντονη, εκλεκτική προσοχή στην κοινωνική αλληλεπίδραση βρίσκεται αντιμέτωπο με μια ανατροφή σε ένα περιβάλλον με ένα εξαιρετικά κακό «ταίριασμα», με γονείς αρκετά διαφορετικούς σε ιδιοσυγκρασία, οι οποίοι δεν μπορούν σχεδόν καθόλου να ταυτιστούν συναισθηματικά με τον εσωτερικό ψυχισμό του παιδιού τους, τότε ΑΥΤΟ το παιδί είναι πιθανό να αναπτυχθεί υποτακτικά, δηλαδή με ένα βασικό γνώρισμα ιδιαίτερης ευαισθησίας στις διαθέσεις των άλλων, ΚΑΙ με μια διαταραχή προσωπικότητας. Η διαταραχή αναπτύσσεται λόγω της επαναλαμβανόμενης αποτυχίας στο να είναι σε θέση να ικανοποιήσει τους γονείς της με αυτό που είναι. Τείνει να μεγαλώνει και να νοιώθει ιδιαίτερα δυσάρεστη, κακή, καταστρεπτική, ότι δεν αγαπιέται και κάθε παρανόηση την βλάπτει όλο και περισσότερο. Αισθάνεται έντονη οργή για αυτή τη ψυχολογική της κακομεταχείριση, έντονη ντροπή επειδή αισθάνεται αυτή την οργή, και μαύρη απελπισία ότι ποτέ δεν θα είναι αρκετά καλή.

Εάν ένα παιδί χωρίς την ιδιοσυγκρασία με τον πυρήνα των γνωρισμάτων των υποτακτικών γεννηθεί σε έναν τέτοιο ακραία ατυχή συνδυασμό της ιδιοσυγκρασίας με τους γονείς του, θα πρέπει και πάλι να αντιμετωπίσει ψυχολογικά και εξελικτικά την εμπειρία της μη συναισθηματικής ταύτισης και μη κατανόησης με την οικογένεια του. Αλλά επειδή η φύση της, αντίθετα από την υποτακτική, ΔΕΝ είναι τόσο ευάλωτη στις διαπροσωπικές εντάσεις, είναι λιγότερο πιθανό να καταλήξει να έχει μεγάλη βλάβη. Μπορεί πιθανά να έχει μια διαταραχή προσωπικότητας, αλλά χρειάζεται συχνά κάτι περισσότερο από ένα κακό ταίριασμα για να προκληθεί τέτοια βλάβη. Για μια τέτοια βλάβη, ίσως να υπάρχει μια ξεκάθαρη κακοποίηση, και έναν πλήθος άλλων περιβαλλοντικών παραγόντων πέρα από το κακό ταίριασμα ιδιοσυγκρασίας. Λέω εδώ, ότι το υποτακτικό παιδί είναι πιο ευάλωτο στη βλάβη από το κακό ταίριασμα λόγο της διαπροσωπικής ευαισθησίας και της ανάγκης του να ικανοποιεί, καθώς επίσης και το ότι είναι πιο ευαίσθητο στις τραυματικές εμπειρίες.

Σας παρακαλώ να θυμάστε, αυτό είναι ένα μοντέλο, ένα κατασκεύασμα για να εξηγήσει τις παρατηρήσεις. Θα είναι λίγο ή πολύ χρήσιμο, και λίγο ή πολύ "έγκυρο" αν χρησιμοποιηθεί με ακρίβεια σε προγνώσεις. Μόνο ο χρόνος και οι πραγματικές μελέτες μπορούν να το κάνουν αυτό "επιστημονικά". Προς το παρόν, ενδιαφέρομαι για λιγότερο αυστηρά κριτήρια επιστημονικής εγκυρότητας.

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι υπάρχουν τρεις σημαντικές μεταβλητές που αλληλεπιδρούν και που ευθύνονται για την έκβαση στην ενηλικίωση. Το κέντρο των αλληλεπιδράσεων είναι με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού και το «ταίριασμα» με τους γονείς του. Αυτή η αλληλεπίδραση αποτελεί την κεντρικότερη και την πιο καθοριστική για την έκβαση. Η τρίτη μεταβλητή είναι ο αντίκτυπος των τραυματικών εμπειριών στο παιδί: σεξουαλική, σωματική, συναισθηματική κακοποίηση, απώλεια μέσω του θανάτου ή διαζυγίου, αυστηρές κοινωνικοοικονομικές πιέσεις στην οικογένεια, ασθένεια του ίδιου ή άλλων, και άλλα τόσα και συχνά απρόβλεπτα και τραγικά συμβάντα.

Θέτω τις ακόλουθες τρεις αναπτυξιακές διαδρομές:

1. Η Υγιής Υποτακτική: γεννιέται με το κεντρικό αναπτυξιακό γνώρισμα της κοινωνικής ανταπόκρισης που οδηγεί στην ευαισθησία σε ότι αφορά τις προσδοκίες, τις ανάγκες, και τα συναισθήματα των άλλων, και ιδανικά γίνεται ένα άνθρωπος που θέλει να ικανοποιεί τους άλλους ανθρώπους με ένα εξωτερικό κέντρο ελέγχου. Η σεξουαλικότητα της αναπτύσσεται πάνω στις ίδιες αρχές, και βρίσκει την εντονότερη ευχαρίστησή της όταν υπηρετεί σεξουαλικά, ακόμα κι αν, και συχνά ειδικά όταν, υποφέρει κατά τη διάρκεια της υπηρεσίας. Συνήθως δεν βρίσκεται σε σύγκρουση με τον εαυτό της ούτε σε σχέση με τις εξαρτήσεις της ούτε με τις ανάγκες της και την σεξουαλικότητα της και είναι ευτυχέστερη σε μια συνειδητή D/s σχέση.

2. Η Υποτακτική με μια Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας: Αυτό το παιδί γεννιέται επίσης με το κεντρικό αναπτυξιακό γνώρισμα της κοινωνικής ανταπόκρισης που οδηγεί στην ευαισθησία στις προσδοκίες, τις ανάγκες και τα συναισθήματα των άλλων. Εντούτοις, είτε λόγο του κακού ταιριάσματος της ιδιοσυγκρασίας είτε λόγο ακραίας περιβαλλοντικής τραυματικής εμπειρίας, η ανάπτυξη της λοξοδρομεί. Υφίσταται τέτοια έντονη παραμέληση, παρανόηση και υποτίμηση από τους γονείς της, και συχνά φρικτή κακοποίηση που αναπτύσσει σοβαρές διαταραχές στην αυτοδιαχείριση. Παρουσιάζει τα τυπικά χαρακτηριστικά προβλήματα που συνοδεύουν μια τέτοια διαταραχή: μια έλλειψη εμπιστοσύνης στις αντιλήψεις της, εσφαλμένες εκτιμήσεις για τους άλλους (προσδίδοντας ένταση και αποδίδοντας σε δικό της σφάλμα πιθανές καθημερινές αποτυχίες συναισθηματικής ταύτισης) ανικανότητα να διαχειριστεί οποιοδήποτε συναίσθημα, διακυμάνσεις από έντονες συντριπτικές συναισθηματικές καταστάσεις όπως πανικό, οργή, από θλίψη σε κατάθλιψη, κρυμμένη θλίψη, με πολλές περιόδους συναισθηματικού κλεισίματος, διαδοχικοί κύκλοι όπου υπερεκτιμά σημαντικούς ανθρώπους και έπειτα τους υποτιμά (πράγμα που καταδεικνύει συχνά τις πολυάριθμες μισθώσεις και απολύσεις των θεραπευτών κατά τη διάρκεια αυτών των κύκλων) και τέλος, μια τάση να διοχετεύει την οργή και την απελπισία στον αυτοτραυματισμό: κατάχρηση οινοπνεύματος και ναρκωτικών, επιπολαιότητα, διατροφικές διαταραχές, self-cutting (αυτοτραυματισμός), κάψιμο, και άλλες παρόμοιες πράξεις. Αυτό που διαχωρίζει την υποτακτική με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας από την μη-υποτακτική με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας είναι ότι εάν η παθολογία της υποτακτικής με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας δεν είναι τόσο καταστρεπτική ώστε να αποκλείσει εντελώς μακρόχρονες σχέσεις, μπορεί να κρατηθεί/δουλευτεί από έναν κυρίαρχο άντρα αρκετά, ώστε να αντιμετωπίσει τις προβληματικές πτυχές της ανάπτυξης και τις λειτουργίας της. Μια μη-υποτακτική με οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας δεν είναι δυνατό να «δουλευτεί» από ένας κυρίαρχο περισσότερο από οποιαδήποτε γυναίκα με διαταραχή προσωπικότητας. Η περίπτωση μιας υποτακτικής με Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας, στη χέρια ενός εξαιρετικά ισχυρού και θεραπευτικού κυρίαρχου, μαζί με τη συνετή χρήση θεραπείας, και ίσως χρήση φαρμακευτικής αγωγής, μπορεί να έχει σαν αποτέλεσμα μια σημαντική θεραπευτική εργασία. Η πορεία αυτή δεν είναι ποτέ εύκολη, και εγκυμονεί κινδύνους: ο κίνδυνος να γίνει ο αυτοτραυματισμός θανάσιμος, ο κίνδυνος της αυτοκτονίας όταν η γυναίκα αισθάνεται ότι η ζωή της δεν θα γίνει ποτέ καλύτερη ή συντρίβεται με θλίψη και οργή, ο κίνδυνος ότι πάνω στο θυμό ή την οργή της θα στρέψει τις καταστρεπτικές τις τάσεις στους αρωγούς της και θα καταστρέψει το πλαίσιο βοήθειας που της προσφέρεται. Ενώ η υποτακτική που έχει Οριακή Διαταραχή τηε Προσωπικότητας έχει τη χαρακτηριστική ελλοχεύουσα σεξουαλικότητα της υποτακτικής, η σεξουαλικότητα αυτή διαστρεβλώνεται από τις διαπροσωπικές δυσκολίες της. Μπορεί να είναι σε σύγκρουση με τον εαυτό της , να νοιώθει ντροπή και ενοχή και να εκφράζει τις συγκρουόμενες ανάγκες της μέσα από τη σεξουαλική επιπολαιότητα, τη σεξουαλική αποφυγή, ή επαναλαμβανόμενες σχέσεις κακοποίησης που επαναλαμβάνουν τις προηγούμενες τραυματικές ιστορίες της. Αλλά κάτω από όλα αυτά, και χρωματίζοντας όλες εκείνες τις δυσκολίες, βρίσκεται μια υποτακτική σεξουαλικότητα. Συχνά, αυτή είναι μια γυναίκα για την οποία ο αυτοτραυματισμός (κόψιμο, γρατσούνισμα, κάψιμο) έχει ένα στοιχείο ερωτισμού, είναι μια διαστρέβλωση της ευχαρίστησης, της σεξουαλικής θυσίας και του πόνου της υγιούς υποτακτικής. Αυτό το είδος αυτοτραυματισμού, αντί να είναι η χαρά και η οικεία πράξη μιας υγιούς υποτακτικής σε μια καλή σχέση, είναι μια διαστρέβλωση εκείνης της υγιούς παρόρμησης.

3. Η μη-υποτακτική με Οριακή Διαταραχή της Προσωπικότητας: Αυτό είναι ένα παιδί του οποίου το μίγμα της ιδιοσυγκρασίας δεν έχει την προεξέχουσα διαπροσωπική ευαισθησία όπως ενός υποτακτικού παιδιού. Αντίθετα αυτό το παιδί έχει βιώσει τις τραυματικές εμπειρίες που τυπικά οδηγούν στα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της σοβαρής διαταραχής προσωπικότητας και μπορούν φαινομενικά να φαίνονται παρόμοια με της υποτακτικής με Οριακή Διαταραχή της Προσωπικότητας με εξαίρεση όμως το ότι δεν ανταποκρίνεται στην κυριαρχία με τον τρόπο που μια υποτακτική με Οριακή Διαταραχή της Προσωπικότητας ανταποκρίνεται. Πιστεύω ότι ενώ μια υποτακτική με Οριακή Διαταραχή της Προσωπικότητας μπορεί να υποφέρει πιο έντονα από τις διαπροσωπικές επαφές, ο ίδιος ο τρόπος που σχετίζεται με τους άλλους, όσο και διαστρεβλωμένος μπορεί να είναι, είναι ένας καλός προγνωστικός δείκτης, επειδή δείχνει πόσο θα είναι επηρεάσιμη. Η μη-υποτακτική με Οριακή Διαταραχή της Προσωπικότητας δεν έχει την ίδια επηρεασιμότητα: η θεραπεία σε αυτή θα είναι και θα την αισθάνεστε διαφορετική επειδή είναι λιγότερο δεκτική στις θεραπευτικές επιρροές. Η σεξουαλικότητα αυτής της γυναίκας ΔΕΝ χαρακτηρίζεται από τις κεντρικές εικόνες της ευχαρίστησης μέσω της χρησιμοποίησης, της πειθαρχίας, του εξαναγκασμού, της ολοκληρωτικής παράδοσης με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει σε μια υποτακτική. Η σεξουαλικότητά της δεν «προσδιορίζεται» με αυτό τον τρόπο, είναι πολύ περισσότερο ρευστή και επηρεασμένη από την υπόλοιπη προσωπικότητα της, η οποία όπως έχουμε πει, δεν είναι υποτακτική.

Ο λόγος που πιστεύω ότι αυτά τα διακριτά χαρακτηριστικά είναι χρήσιμα είναι επειδή όταν μια «προβληματική» υποτακτική γυναίκα αναφέρει στον θεραπευτή της, την υποτακτική της φύση, είναι πιθανό να αντιμετωπίσει μια ανενημέρωτη θεραπευτική στάση: ότι η υποτακτικότητα της είναι ακριβώς μια άλλη εκδήλωση της παθολογίας της: των διαταραγμένων της διαπροσωπικών σχέσεων. Ο θεράπων δεν γνωρίζει πώς να χρησιμοποιήσει την υποτακτικότητα της γυναίκας με έναν θεραπευτικό τρόπο, επειδή αυτός δεν καταλαβαίνει πόσο σύμμαχος στη θεραπευτική διαδικασία είναι η υποτακτικότητα. Ούτε γίνεται κατανοητό ότι μια ΚΑΛΗ έκβαση είναι αρκετά θεραπευτική αν επιτρέψει στον υποτακτική να εκφράσει τη φύση και τη σεξουαλικότητά της με ένα υγιή τρόπο, όπως αυτός των πιο τυχερών «αδελφών» της που δεν αντιμετώπισαν τόσες δυσκολίες στην ανάπτυξη τους. Με άλλα λόγια, δεν χρειάζεται να θεραπευτεί από την υποτακτικότητα της, παρά μόνο από την παθολογική Οριακή Διαταραχή της Προσωπικότητας. Πρέπει να βοηθηθεί ώστε να γίνει μια υγιέστερη υποτακτική.

 

Στην διάρκεια της μετάφρασης ζήτησα μια δεύτερη γνώμη από τον DreamMaster για κάποια σημεία, επειδή είχε αναφέρει πως την επεξεργάζεται και εκείνος. Εκτός από τη γνώμη του για καθαρά μεταφραστικά θέματα, μου ζήτησε να δημοσιεύσω μαζί της και το παρακάτω δικό του επεξηγηματικό κείμενο.

 

Φυσικά συζητήσιμο το κείμενο, αλλά νομίζω συζητήσιμο και το "αν υπάρχει διαταραχή, μπορεί η υποτακτικότητα να χρησιμοποιηθεί για την βελτίωση / απάλειψή της".

Dream