Το σημείωμα...

Κάπου στον χρόνο, Κυριακή ξημέρωμα και απολαμβάνω την ζεστασιά κάτω από τα σκεπάσματα καθώς προσπαθώ να ξυπνήσω τον εαυτό μου.
Το ταβάνι γυρίζει ακόμα (ήπια πολύ πάλι χθες και ποιος ξέρει τι είπα, σε ποιον το ειπα) Αναρωτήθηκα.
Ξύπνα μικρέ είναι ώρα για καφέ... Είπα και αμέσως ανταποκρίθηκε το σώμα μου στην ιδέα ενός ζεστού καφέ.
Στο πάτωμα τα αποτυπώματα από τα ασύγχρονα και αόριστα βήματα ήταν ακόμα νωπά.
Ο καφές ρέει στην κανάτα καθώς πλένομαι και η μυρωδια του απλώνετε σχεδόν σε όλο το σπίτι.

Βάζω ένα φλιτζάνι 2 κουταλιές ζάχαρη και μια τρίτη αφού διστάσω λιγο όπως πάντα.
Τσιγάρο καφές.... Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξυπνάω. Πίνω μια γουλιά τραβάω μια τζούρα και εκεί που το βλέμμα μου χάνονταν στην απόλαυση, αντικρίζω ένα σημείωμα πεταμένο στην είσοδο του σπιτιού.
Κάτι αρχίζω και θυμάμαι αλλά ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει... Σηκώνομαι και πηγαίνω προς το μέρος του το παίρνω και ανοίγω να δω..

"Να μην ξεχάσω να βρω τον εαυτό μου"

Έγραφε....
Εκείνη την στιγμή σαν ταινία πέρασε από τα μάτια μου η σκηνή...
"Καθισμένος το προηγούμενο βράδυ στον καναπέ μου έτοιμος για την καθιερωμένη έξοδο να συνομιλώ με μένα.....
Ωραία... Θα βγεις, θα πιεις, θα γίνεις τύφλα, θα ξεχάσεις ποιος είσαι και μετά τι" εξού και το σημείωμα.
Ξεκίνησα λοιπόν αμέσως την αναζήτηση.
Με έψαξα σε ένα βουνό αποκομμένος από τον κόσμο, μόνο τα πουλιά και κάποια ζώα ακούγονταν καθώς περνούσε η ώρα. Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε λίγο εκεί... Υπήρχε ηρεμία οξυγόνο καθαρό αλλά όσο περνούσε η ώρα μια θλίψη ζωγραφίζονταν στο πρόσωπό μου.
Μπα δε είμαι εγώ εκεί Αναρωτήθηκα...

Μετά με έψαξα στη θάλασσα. Στο απέραντο γαλάζιο της. Ακουγόταν ρυθμικά το κύμα να σκάει μέσα μου και μια υπέροχη χορογραφία αποτυπώνονταν στα μάτια μου από τα δελφίνια. Ο ήχος της θάλασσας είναι τόσο γαλήνιος όπου και να κοιτάξεις βλέπεις το μπλε σε όλα του τα στάδια. Θάλασσα ουρανός υπέροχα. Πέρασε μια μέρα και άρχισε να με πιάνει μελαγχολία. Μάλλον δεν είμαι εκεί Αναρωτήθηκα ξανά.

Δεν το έβαλα κάτω και αυτή τη φορά με έψαξα στο κέντρο μιας μεγαλούπολης.
Είχε πολύ κόσμο που πηγαινοέρχονταν συνέχεια και δεν τελείωνε ποτέ. Νέοι, νέες, παιδιά και μεγάλοι άνθρωποι επίσης. Υπήρχε μία ευφορία στην καρδιά μου βλέποντας τους ανθρώπους χαμογελαστους να διασκεδάζουν. Συμμετείχα και γω δεν το κρύβω. Όλοι μαζί σαν μια μεγάλη παρέα πίναμε, τραγουδούσαμε και γελάγαμε όλοι την ώρα. Είμαι πολύ ευτυχισμένος... ψιθύριζα όλη την ώρα από μέσα μου.
Πέρασε μια βδομάδα χωρίς να το καταλάβω. Σιγά σιγά άρχισα να κουράζομαι και έψαχνα μια γωνία για να ξεκουραστώ.
Τίποτα
Παντού υπήρχε κόσμος, φασαρία.
Ήθελα σαν τρελός έστω και για μια στιγμή να μην ακούω θορύβους, να κάτσω λίγο μόνος μου να ηρεμήσω και να σκεφτώ τα δικά μου....
Δεν άργησε να σβήσει το χαμόγελο από το πρόσωπο μου και ξαναέπεσα στη βαθιά μου θλίψη.

Απογοήτευση...
Ούτε εκεί είμαι. Ο καφές τελειώνει και το τέταρτο τσιγάρο αργά και βασανιστικά παίρνει την θέση του στο τασάκι.
Βαθιά ανάσα
Τίναγμα των χεριών, μια μικρή αμηχανία και πολύ σκέψη ασύνδετη σκέψη ασύμμετρη και επιφανειακή. Χωρίς θέμα, χωρίς αρχή και τέλος

Και κάπου εκεί.. Εκείνη την στιγμή (μαγική στιγμή) όλα έγιναν ξεκάθαρα μέσα στο μυαλό μου.
Σαν να πέρασε ένα γλυκό αεράκι και έδιωξε τον συννεφιασμένο από το χάος ουρανό μου....
Σηκώνομαι από τον καναπέ και πάω μπροστά στον καθρέφτη....
"Αααα εδώ είσαι και σε έψαχνα παντού... Φοβήθηκα ότι έφυγες και με άφησες"
Από τότε και έπειτα κατοίκουμε ο ένας στο σώμα του άλλου και πηγαίνουμε παντού μαζί....
Στο βουνό, στη θάλασσα, στο κέντρο της μεγαλούπολης και καθόμαστε τόσο όσο έχουμε ανάγκη...
Διότι ο άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος πρέπει να μην ζει μονοδιάστατα....


Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.....

 

ΥΠΈΡΟΧΟ !!!

Ευχαριστώ που το μοιράστηκες  

 

Εκεί που η συνάφεια σε πνίγει, αυτή η ιδιότητα της αυτάρκειας να σου επιτρέπει να παίρνεις μαζί σου στον κόσμο τον εαυτό σου, να μην τον ξεχνάς, να είσαι μαζί τους, αλλά να είσαι κυρίως μαζί σου, είναι σωτήρια. Σ' ευχαριστώ για την ιστορία σου.
ΥΓ Κι εγώ αφήνω σημειώματα για το πρωί σε 'μενα, σε ό,τι χαρτί μπορεί να φανταστείς.

 

Ευχαριστώ πολύ... Είναι υγεία να κάνεις όλα τα παραπανω.... Μέσα σε έναν άρρωστο κόσμο...

 

Να γράφεις, ξανά και ξανά. Για σένα. Μια ιστορία μιας σελίδας. Δυο γραμμές απο ένα απόφθεγμα της ημέρας. Κάθε μέρα. Όταν ωριμάσει μέσα σου, θα έχεις μπροστά σου μπόλικες σελίδες.

 

Ευχαριστώ για την συμβουλή....  
Το κάνω εδώ και χρόνια...  

 

Δεν είναι συμβουλή αλλά προτροπή.
Ευχαριστούμε.

 

Σωστά το θέτεις θα συμφωνήσω....

 

Τι όμορφο!!!

 

Πολύ ωραίο μπράβο! Να συνεχίσεις να μοιράζεσαι γραπτά σου εδώ μέσα.