D/s σχέσεις και πληθυντικός

Για Παράδεισο δεν ξέρω ,αλλά αυτή ειναι η άποψη μου περί πλυθηντικου.Ενα μέρος βασικά της άποψης μου.

 

Χα χα χα χα χα

 

Όπως είπατε.... Άρα μιλάμε πρώτα από όλα για συνειδητότητα ως πρώτο βήμα. Συνεπώς συμφωνούμε  

 

Όπως είπατε.... ως πρώτο βήμα.
Μετά.... έχει κι άλλα  

 

Ο πληθυντικός χρησιμοποιείται προς "διευκόλυνση" των υ;
Σε προσωπικό επίπεδο... αν δε χρησιμοποιούσες πληθυντικό, θα βίωνες την υποταγή σου με διαφορετικό τρόπο; Θα σε έκανε πιο θρασεία;

 

Ρητορική ερώτηση:
Στην Αμερική που δεν υπάρχει διαχωρισμός πληθυντικού/ενικού στη προσφώνηση δεν υπάρχουν σκλάβες και υποτακτικές;

 

Και για να πω και κάτι παραπάνω, κι εμένα μου αρέσει ο πληθυντικός και μου δημιουργεί όλα αυτά τα ωραία και χρήσιμα συναισθήματα που μπορεί να προκαλέσει, δεν μου ζητήθηκε, μου βγήκε και έμεινε γιατί προφανώς αρέσει και στον Κ (lucky me).

Από αυτό όμως μέχρι να γενίκευσω ότι είναι απαραίτητο συστατικό δήλωσης της αποδοχής θέσης υπάρχει μια απόσταση.
Υπάρχει εκείνη η σημαντική λεπτομέρεια που λέει "ο,τι γουστάρει ο Κ". Αν γουστάρει ενικό τότε ενικό, αν γουστάρει πληθυντικό τότε πληθυντικό. Αυτό, και οτιδήποτε σε αυτό το φάσμα σκεπτικού/πρακτικης τον κάνει Κ, όχι η απαίτηση συγκεκριμένα του πληθυντικού.

Αν του βγει το σαδιστικό του μάλιστα σκέφτομαι, αν γουστάρει, σε βάζει να μιλάς στον ενικό ακριβώς επειδή εσύ προτιμάς τον πληθυντικό, και αυτό μια μορφη επιβολής είναι που δείχνει ότι αυτός ορίζει το παιχνίδι.

 

Δεν αμφισβητώ ούτε τη λειτουργικότητα ούτε την αισθητική του πληθυντικού, αυτό που ήθελα να γράψω είναι ότι δεν τον θεωρώ κάτι τρομερά ουσιώδες ή απαραίτητο. Ότι δεν καθορίζει κάτι.

Έχει τύχει να γνωρίσω εξαιρετικό Κ που η σκλάβα του του απευθύνεται στον ενικό και γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι από ιδεολογία αλλά επειδή απλα του είναι αδιάφορο.

 

Μιλούσα στον πληθυντικό στον Κύριο *μου* πολύ πριν γίνω υποτακτική του.
Απο ευγένεια και σεβασμό.
Αργότερα , ήρθε η υποταγή και άλλα συναισθήματα.
Αν είσασταν υποτακτική, θα καταλαβαίνετε πού τη διευκολύνει, και πάλι όχι πάντα.
Υπάρχουν στιγμές, βαθιάς υποτακτικοτητας, που ακόμα και ο πληθυντικός μου φαίνεται λίγος σε μεταξύ μας διάλογο.

 

Δεν έγινα κατανοητή.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η χρήση ή όχι του πληθυντικού είναι κάτι που ορίζεται από το Κ (για τη στοχοθεσία που έχει στο νου του το ίδιο) και όχι ως διευκολυντικός μοχλός υποταγής των υ.

 

Ποιος είπε το αντίθετο?
Εμένα αυτό μου ορίστηκε, με αυτό πορεύομαι