Πιθανές αιτίες αίτησης αποδέσμευσης, αιτιολόγησή τους, δυσκολίες στη λήψη της απόφασης αίτησης

Δυσκολεύομαι να βλέπω το απλό και το δύσκολο μαζί. Γιατί κατά τα άλλα δεν έχω κάποια ένσταση. Το δύσκολο για εμένα, δεν είναι ποτέ απλό. Οτιδήποτε με βάζει σε διλληματα, δεν είναι απλό, οτιδήποτε θέλει απόφαση και έχει συνέπειες δεν είναι απλό. Δεν μπορεί το κεφάλι μου να το αντιμετωπίσει ως απλό.

Το έχω νοιώσει το " αυτό μου αξίζει να ζω, σε φάση που δεν ένοιωθα καλά" και δεν ξέρω αν είχε να κάνει με μαζοχισμό η με χαμηλή αυτοεκτίμηση γιατί για εμένα, τότε, είχε να κάνει μόνο με το " αυτό διαλέγουν για εμένα, άρα αυτό μου αξίζει" είχα δουλέψει υπερβολικά πολύ για να φτάσω σε ένα σημείο να μην ορίζω εγώ την εκτίμηση προς τον εαυτό μου και να το νοιωθω, όχι απλά να το δείχνω με πράξεις αλλά να μην έχω και τις ανάλογες σκεψεις. Μάλλον δεν έμεινα και πολύ σε αυτό το σημείο...
Ωστόσο ακόμα και τώρα δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να ξεπεράσω πληρως τη σκέψη, ότι πιθανόν δεν ήμουν σωστή, οτι δεν κατάφερα αυτό που δεσμεύτηκα να καταφέρω. Είμαι σε καλό δρόμο, με βοήθεια, πάντως.
Δεν θεωρώ λοιπόν ότι υπάρχει μεγαλύτερη αγκύλωση πέραν αυτής που αναφέρω.

Συμφωνώ. Δεν είναι αρμοδιότητα. Συμφωνώ ότι αν όλα έχουν γίνει καλά δεν θα μείνει απορία ή σκοτεινό σημείο.
Συμπληρώνω επίσης πως γνωρίζω πολύ καλά ότι αυτό το ( αν ) θα γίνει όταν ο Κ κρίνει και επιθυμεί σε χρόνο που δεν ορίζει το υ.

Το δικό μου άγχος, κυρίως, ήταν και μερικές φορές είναι ακόμα ( ούτε αυτό έχω καταφέρει να το αποβάλλω) ο Κ θα το προσέξει; Θα κάνει την συζήτηση; Αν το υ, δεν νοιώθει καλά, αλλά δεν μπορεί να το εξηγήσει ( γιατί θα μπει στο λάθος των κρίσεων και των σεναρίων που δεν είναι η θέση του να κάνει) και ταυτόχρονα σέβεται και αγαπά το Κ του, και τη σχέση τους και δεν θέλει να φορτώσει το Κ με ( ίσως ) περιττές σκέψεις, συν αυτό που μας πιάνει τα υ, μην τυχόν και δείξουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ότι δεν αντέχουμε, ότι ότι ότι ...

Μας οδηγεί σε ένα Κ που πρέπει να αφουγκραζεται το παραμικρό, να ασχολείται όχι με τρόπο που εννοούμε σε βανίλα σχέσεις ( σου δίνω την προσοχή που θες) να ασχολείται το ιδιο το Κ, να παρατηρεί ακόμη και αν δεν το εκφράζει. Να καταλαβαίνει τις αλλαγές ( που πιθανόν να είναι ελάχιστες στην καθημερινότητα ) στο υ Του.

Αυτο έχει να κάνει με εμπιστοσύνη; Εμπιστεύομαι ότι το Κ μου θα δει; Βλέπει;
Έχει να κάνει με αποδοχή; Αποδέχομαι ότι το Κ μου μπορεί να δει, μπορεί και όχι;
Έχει να κάνει με την επιλογή του Κ; Επιλέγω ένα Κ που ξέρω ( ; ) οτι θέλει και μπορεί να βλέπει;

Δεν έχω απάντηση. Ίσως όλα μαζί. Εγώ πάντως πιο εύκολο πάντα είχα το β. Την αποδοχή, για αυτό και ήταν πιο πιθανό να φτάσω στο σημείο που έλεγα πάνω " αυτό μου αξίζει να ζω "

Όπως και η αγάπη! ΧΑ! 

Πάλι, από πλευρά υ, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο. Θα μου πεις, κρατάς έλεγχο..θα πω ισχύει. Αλλά ο φόβος του να ακούσω " άστο, αφού νοιωθεις έτσι, δεν βγαίνει" " καλύτερα κάτσε χωρίς εμένα, ταλαιπώρεισαι παραπάνω από όσο υπολόγιζα " " καλύτερα να μην είσαι σε αυτή τη θέση, μαζί μου, αν είναι να δυσκολεύεσαι τόσο" Είναι πολύ πιο μεγάλος από τον φόβο του να ζω, μην νοιώθοντας καλά. ( Μέχρι να γίνει μπαμ υποθέτω) εξηγώ απλά το σκεπτικό.
Όπως λες, είναι μια ιεράρχιση που πρέπει να έχει εδραιωθεί, δεν μπορώ να πω ότι γνωρίζω ακριβώς πώς γίνεται κάτι τέτοιο, υποθέτω με το να έχει γίνει εξήγηση από την αρχή ότι " δεν τρέμει η θέση σου κοντά μου, κάθε φορά που θες να πεις κάτι" .

Συμφωνώ. Και είναι κάτι που βοηθα πολύ. Ωστόσο από την εμπειρία μου βοηθά μέχρι ενός σημείου και εξηγώ. Έχεις κάποιες γενικές γραμμές, τύπου ρωτάς αν. Τύπου
περιμένεις δεν απαιτείς.
Τύπου δεν εκφράζεται με υστεριες και κλάψες. Όταν όμως υπάρχουν hard core λόγοι που το υ δεν νοιώθει καλά, και πιθανόν λόγοι η πράγματα που το υ ήδη γνώριζε και δέχτηκε απλά του είναι δύσκολο να αποδεχτεί, ή σκέψεις για τις οποίες ντρέπεται γιατί ξέρει ότι δεν έπρεπε η δεν του επιτρέπεται να κάνει, τότε πίστεψε με είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί σωστός τρόπος .
Θελει πέραν από καλές οδηγίες, και εμπειρία λίγο από πλευράς υ, να μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του μέχρι το σημείο που θα έχει δομή και νόημα αυτό που θέλει να επικοινωνήσει, χωρίς έξτρα έξτρα δόση συναισθημάτων.

Όλα ξεπερνιούνται, αργά, γρήγορα ή πολυυυ αργά. Το θέμα είναι ότι δεν ξεπερνιούνται πλήρως. Πάντα μένει κάτι. Αν θα μείνει γρατζουνιά στο δάχτυλο ή ουλή από λαιμό μεχρι μήτρα, είναι άλλη κουβέντα, μεγάλη! Σχετική με έλεγχο πάντως χαχα  
Νομίζω όμως πως αυτα που συζητάμε δεν έχουν σχεση με συμβατότητα, έχουν να κάνουν με σωστή εκπαίδευση από τη μια και δεκτικότητα ως προς αυτήν, από την άλλη.

Γράφετε, γράφετε τέτοια...και μετά θα ερχόμαστε μόνο φορτωμένες χαχαχαχ

 

@MasterJp ευχαριστώ για την απάντηση.

 

Διπλή ευθύνη. Για τον Εαυτό και για τον άλλον... Μιλάω για Εμένα: Χρόνος, χρησιμοποίηση φαιάς ουσίας για παρατήρηση, ανάλυση, αξιολόγηση, αυτοκριτική, "συνταγογράφιση", παρακολούθηση, επικοινωνία... Προετοιμασία του υ για πράγματα που το Κ επιθυμεί, πχ δανεισμό, το πρίν, το κατά τη διάρκεια και κυρίως το μετά...Damage control όταν προκύπτει damage... Αποδοχή "αποτυχίας" όταν για χψ λόγους το "damage" δε διορθώνεται με ό.τι δυσάρεστες συνέπειες απορρέουν από αυτό για τον εαυτό και για τον άλλον, για να πω μερικά... Συνολικά μπόλικη "δουλειά" και ενασχόληση, ενίοτε "κοπιαστική" αλλά δε σου την επιβάλει κανείς... Εσύ "καυλώνεις" με αυτήν και την επιλέγεις. Όταν σταματά να σε "καυλώνει" σταματάς... Από εκεί και πέρα, είναι προσωπική υπόθεση του Κ αν αποδεσμεύοντας ένα υ/s θα το παρακολουθεί για ένα διάστημα μέχρι να βρεθεί άλλο Κ ή μέχρι να ξανασταθεί στα πόδια του... Ως αρχή, αποδέχομαι και το θεωρώ μέρος της ευθύνης που Μου αντιστοιχεί το να συνεχίσω να παράσχω φροντίδα για ένα διάστημα μετά την αποδέσμευση. Αλλά όχι σε όλες τις περιπτώσεις... Μου έχουν τύχει και σύντομες σχέσεις για χψ λόγους... Ούτε έκρινα ότι χρειάζονταν ή άξιζαν τέτοια φροντίδα μετά ούτε και είχα όρεξη να τη δώσω... Σε άλλες, ναι...

Α.

 

Στο θεμα "Πιθανές αιτίες αίτησης αποδέσμευσης, αιτιολόγησή τους, δυσκολίες στη λήψη της απόφασης αίτησης" περιμενει καποιος/α να βρει δυο πραγματα. Προσωπικα βιωματα και περιγραφη πραγματικων περιστατικων ή καποιες γενικες αρχες, που υποτιθεται οτι καλυπτουν θεωρητικα την υλη.

Οπως ολοι γνωριζουμε, η θεωρια χωρις πρακτικη εξασκιση παραμενι θεωρια. Οταν δε, αυτην την ρημαδα την θεωρια την εμπλουτιζουμε με οτι απιθανα -θεωρητικα παντα- σεναρια μπορουμε, και τσακvνωμαστε στην τελικη που μπαινει το κομα και η τελεια, τσακονωμαστε στη θεωρια για τη θεωρια.

Θα προτιμουσα πρακτικα παραδειγματα, ποτε καποιος ή καποια αποδεσμευσε στ αληθεια, κατω απο ποιες συνθηκες και πως και αν η αιτια ηταν αληθινη, ή απλα αφορμη.

 

Υπαρχουν σαφη αιτια γι αυτο το αποτελεσμα.

Απολυτα αποδεκτη η πανσπερμια αποψεων. Ομως αυτο το φορουμ εχει οργανωσει τα θεματα του κατα κατηγοριες και επειδη εκανα τονκοπο και διαβασα τους ορους συμμετοχης σε καποιες ενοτητες, λεει, πανω κατω το αυτονοητο. Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν ΕΠΙΛΕΞΕΙ να αποδεχτουν / να ζουν αυτα που συζητουνται εδω (ωπα !) και ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΑ !!! (αληθεια?)

Λεω λοιπον. Μηπως η .. πολυ ελευθερια, και μην τυχον και στεναχωρησουμε κανενα τρολλ και βαλει κακη κριτικη στην ταβερνα μας, ειναι ΜΙΑ απο τις αιτιες που εχουν φερει αυτο το αποτελεσμα ? Η πολυ σφιχτη επιβλεψη ειναι η μια πλευρα, που θεωρω οτι καταστελλει, αλλα ας το δουμε σφαιρικα, μηπως η πολυ χαλαρη "επιβλεψη", τα κομμενα χαλιναρια, οδηγουν τελικα στο γκρεμο ?

Για σκεφτειτε το.

 

Η αμφισημία των λέξεων, η ποικιλία και το εύρος των αποχρώσεων
των ορισμών και των εννοιών είναι αυτό που οδήγησε την ανθρωπότητα
και τις κοινωνίες σε κεντρικούς μηχανισμούς απόδοσης δικαιοσύνης.
Ώστε να υπάρχει ένα κοινό σύστημα για όλους από, θεωρητικά, ανεξάρτητους.

Εάν ήταν δυνατό, να υπήρχε είτε αναλυτική/εξαντλητική καταγραφή των εννοιών
είτε δεν είχαμε τις αμφισημίες, τότε δεν θα είχαμε ανάγκη τρίτους με κρατική υπόσταση
ώστε να επιλύουν τις διαφορές και ούτε θα είχαμε τόσους νόμους. Θα αρκούσε ένα και
μόνο: "Να είστε δίκαιοι."

Σίγουρα, αυτή η πρακτική δεν είναι το τέλειο, αλλά αποτρέπει από το χάος που προκαλούν
οι αμφισημίες και οι αποχρώσεις των εννοιών.

Το ίδιο πρόβλημα, απαντάται και σε αυτόν τον χώρο. Με τον προσδιορισμό των εννοιών
της υποταγής, της τιμωρίας, τα δικαιώματα των υ κτλ. Ενδεχομένως, εάν συλλογικά βγουν
κάποιοι κανόνες και συλλογικά αποδεχτούμε μιας μορφής διαμεσολάβησης για επίλυση
κάποιων καταστάσεων, να ομαλοποιηθεί κατά πολύ το ... χάος που επικρατεί.

Από την άλλη βέβαια, προσωπικά, αυτό το χάος είναι που με εξιτάρει!!!

 

Το σχόλιο μου αφορούσε ακριβώς το θέμα του νήματος:

Για να απαντήσουμε σε αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε, το είδος
της συμφωνίας που έχει γίνει. Ενδεχομένως, ένα υ να ισχυρίζεται
ότι δεν τιμά ο Κ το κολάρο, αλλά ο Κ να έχει θέσει άλλους κανόνες.
Δεν είναι τόσο απλό να δώσουμε μια απάντηση.

Εξαρτάται από την κοσμοθεωρία του Κ, την κοσμοθεωρία του υ.
Τι ειπώθηκε από τον Κ, τι κατανοήθηκε από την υ κτλ.

 

Ηταν καποτε ενας Δικηγορος και ειχε υποθεσεις, δεκα χρονια κρατουσε να λυσουν την αγωγη του κυρ Γιαννη.
Εστειλε το γιο του να σπουδασει, Νομικη, τι αλλο.

Μετα 5 χρονια του στελενει τηλεγραφημα ο γιος. ΠΑΤΕΡΑ. Το πηρα ! Εχω το πτυχιο ! Αριστουχος ! Και ελυσα και την αγωγη του κυρ Γιαννη που τοσα χρονια σε παιδευε !
Και τ απαντησε ο πατερας του. Μηδεν επρεπε να σου βαλουν.

Ανεκδοτο Μηχανικων