Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Εις την πολυπληθή κατηογρίαν των βλακών προσάπτεται ασφαλώς άδικος και επιστημονικώς εσφαλμένη μομφή, όταν ούτοι χαρακτηρίζονται είτε ως άχρηστοι και περιττόν βάρος της κοινωνίας, είτε ως παρασιτικοί, εκφράζεται δε συχνά η ανόητος - ως θα είδωμεν - ευχή όπως ούτοι εκλείψουν.
Το πρόβλημα των βλακών δεν είναι εν τούτοις απλούν όταν ληφθή πρώτον υπ' όψιν η στερεά και απολύτως αναγκαία θέσις, ήν ούτοι επαξίως κατέχουν εν τώ κοινωνικώ διαφορισμώ.
Οι βλάκες διαιρούνται ούτως εις δύο όλως αντιθέτους μεταξύ των "ομάδας", διεπομένας όμως αμφοτέρας υπό του αυτού νόμου: του διαφορισμού.
Η πρώτην εκ τούτων ομάς καταλαμβάνει ως γνωστόν τας υποδεεστέρας εν τη κοινωνία θέσεις ήτοι ευρίσκεται εις τας κατωτάτας βαθμίδας του κοινωνικού διαφορισμού.
Πόσον ευεργετική δια την κοινωνίαν είναι η ομάς αύτη είναι περιττόν να τονισθή, διότι άνευ αυτής δεν θα υπήρχεν εκμετάλευσις και άνευ εκμεταλέυσεως δεν θα υπήρχε πολιτισμός.
Εις δε την γλώσσαν τοι κοινωνικού διαφορισμού: άνευ αυτής δεν θα υπήρχε διαφορισμός, διότι αντί της ανισότητος θα υπήρχεν ισότης - έστω και εκ των άνω, δηλαδή θα ήσαν όλοι ευφυείς, όπερ από της απόψεως του διαφορισμου το αυτό: ως να ήσαν όλοι βλάκες διότι ο διαφορισμός απαιτεί ρητώς και ευφυείς και βλάκας, περικοπτωμένου δε οιουδήποτε εκ των δύο τούτων σκελών του, αίρεται ολόκληρος.
Άνευ δε - κατ' ακολουθίαν - του διαφορισμού (καθισταμένου δυνατού μόνον δια της σοβαράς συμβολής των βλακών) δεν υπάρχει κοινωνία.
Τοιαύτη λοιπόν η τεραστία κοινωνική σημασία των βλακών, ήτις άλλως τε υπό πάντων αναγνωρίζεται, μολονότι μόνον εις τον κοινωνιολόγον είναι επιστημονικώς γνωστή.

Ι
Η κατά των βλακών καταφορά προκαλείται άλλως τε υπό της δευτέρας ομάδος αυτών, πλέον ενοχλητικής της πρώτης - αλλά και ενταύθα η καταφορά αύτη, εφ' όσον εμφανίζεται ως λογική κρίσις, είναι ακοινωνιολογήτος, ήτοι αντιεπιστημονική.
Κατηγορούνται δηλαδή οι βλάκες της δευτέρας ταύτης κατηγορίας ότι "αναξίως κατέχουν σπουδαίας εν τή κοινωνία θέσεις".
Αλλ' η κρίσις αύτη προδίδει πλήρη μιας ορισμένης μορφής του διαφορισμού άγνοιαν.
Η μορφή αύτη - δεδομένη με φυσικήν αναγκαιότητα ως ο νόμος του διαφορισμού - είναι ο στοιχειώδης κανών: "Δέκα βλάκες καθ' ενός ευφυούς, δέκα ανίκανοι καθ' ενός ικανού, δέκα αδύνατοι καθ' ενός ισχυρού, κ.ο.κ.".
Το φαινόμενον τούτο, κλασσικόν, τυπικόν και αιώνιον αφ' ής υπάρχει άνθρώπινη κοινωνία δι' όλης της ιστορίας της ανθρωπότητος, δύναται να είναι "τυχαίον";
Αλλά τυχαίον είναι ότι αδυνατεί να συλλάβη ο ανθρώπινος νους.
Ουδέποτε όμως ότι προ πολλού έχει συλληφθή εις τον θεμελειώδη νόμον του διαφωρισμού.
Και το μεν ψυχολογικόν ελατήριον του συνασπισμού των οπωσδήποτε "κάτω" κατά των οπωσδήποτε "άνω" είναι ήδη δεδομένο δια του ressentiment.
Ο συνασπισμός των βλακών ενταύθα είναι μηχανική οργάνωσις βάσει της "αρχλης της ελαχίστης προσπαθείας" προς αντιμετώπισιν ισχυροτέρας δυνάμεως εις το πρόσωπον των ολίγων ή του ενός.
Η οργάνωσις αύτη περιωρισμένης εκτάσεως καλείται κοινωνιολογικώς κλίκα (clique).
H έμφυτος τάσις του βλακός, εξικνούμενη συχνότατα εις αληθή μανίαν, όπως ανήκη εις ισχυράς και όσον το δυνατόν περισσοτέρας πάσης φύσεως οργανώσεις, εξηγείται πρώτον μεν εκ της ευκολίας της αγελοποιήσεως, εις ήν μονίμως υπόκειται, λόγω ελλείψεως ατομικότητος (εξ ού και το μίσος του κατά του ατόμου και του ατομικισμού), δεύτερον δε εκ του ατομικού ζωώδους πανικού, υπό του οποίου μονίμως κατατρύχεται, εκ του δεδικαιολογημένου φόβου μήπως περιέλθη εις το παντός είδους προλεταριάτον.
Αποτελέι δε η τάσις αύτη αμάχητον σχεδόν τεκμήριον περί του βαθμού της πνευματικής του αναπηρίας.
Τοιυτοτρόπως δημιουργείται αυτόματος συρροή βλακών εις τας πάσης φύσεως οργανώσεις, αίτινες, εάν μεν είανι συμφεροντολογικαί, διατηρούν τουλάχιστον την σοβαρότητα των συμφερόντων των, εάν όμως είναι "πνευματικαί" περιέρχονται συν τώ χρόνω εις πλήρη βλακοκρατίαν.
(Εις το φαινόμενον τούτο οφείλει τον εκφυλισμόν του λ.χ. ο μασσωνισμός, οι απανταχού Ροταριανοί όμιλοι, όλοι οι "πνευματικοί" σύλλογοι και αύτη αύτη η ... Κοινωνία των Εθνών!).
Επόμενον είναι, κατόπιν τούτων, ότι όπως η λεγεών των βλακών ωθείται ακατανικήτως προς την αγέλην και προς τα πάσης φύσεως οργανώσεις, ούτω υφίσταται ακατανίκητον έλξιν από τας παντός είδους αγελαίας, αντιατομιστικάς και ομαδιστικάς θεωρίας, υπό του πάσης φύσεως παρεμβατισμού ή "διευθυνομένης οικονομίας" ή 4ης Αυγούστου, μέχρι του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. (Άλλοι είναι οι εκμεταλευταί των θεωριών αυτών).
Τούτων δεδομένων εξηγείται και η ατελεύτητος και αυστηροτάτη επιλογή βλακών εις τα ομαδικά συστήματα, η οποία, τή βοηθεία μιας πολιτικής βίας, κατοχυρούται και ως πολιτικόν και κοινωνικόν καθεστώς (4η Αυγούστου), τόσω μάλλον, όσω η ελευθερία της σκέψεως (χρήσιμος μόνον εις εκείνους, οίτινες διαθέτουν σκέψιν), είναι μονίμως και εξόχως αντιπαθητική εις τους βλάκας, διότι, ασκούμενη υπό των άλλων, στρέφεται εναντίον των, ιδία οσάκις ούτοι κατέχουν εξουσιαστικάς θέσεις ή έχουν συνδέση συμφέροντα με τους κατέχοντας αυτάς.
Η ακατανίκητος επίσης τάσις των βλακών προς τα πάσης φύσεως αγελαίας εμφανίσεις (κοσμικαί συγκεντρώσεις και causerie τρεφομένη εκ των περιε΄χομένων των εφημερίδων και των ραδιοφώνων, μόδα, κλπ) και διακρίσεις (τίτλοι, διπλώματα, παράσημα) είναι κατόπιν των ανετέρω αυτονόητος.

ΙΙ
Αλλά πόθεν είναι δεδομένη η πραγματική δυνατότης της αποτελεσματικής δράσεως της βλακικής αγέλης;
Η δυνατότης αύτη είναι δεδομένη απολύτως αντικειμενικώς και ανεξαρτήτως του ψυχολογικού ελατηρίου (ressentiment) το οποίον άλλως ουδεμίαν θα είχε κοινωνικήν δράσιν και ακολούθως κοινωνιολογικήν σημασίαν.
Η δυνατότης αύτη είναι δεδομένη εκ της μοιραίας θέσεως την οποίαν κατέςχουν εις την κλίμακα του κοινωνικού διαφορισμού οι βλάκες, θέσεως εις την οποίαν είναι αναντικατάστατοι - διότι είναι θέσις υποδεεστέρα - αλλά και απολύτως απαραίτητος διο τον όλον κοινωνικόν μηχανισμόν, ο οποίος βασίζεται απολύτως εις τα κατωτέρας αυτού βαθμίδας.
Ευκρινέστατα διαφαίνεται η εξάρτησις αύτη των ανωτέρων βαθμίδων (και προσώπων) από των κατωτέρων τοιούτων όπου αύτη λαμβάνει μορφάς καθαρώς εκβιαστικάς, τας οποίας γνωρίζουν πάντες οι κοινωνικοί άνθρωποι.
Ως παράδειγμα δύναται να χρησιμεύση η παρέλκυσις ή ο ενταφιασμός μιας υποθέσεως εις οιανδήποτε υπηρεσίαν υπό κατωτέρων υπαλλήλων, ή έκδοσις εντάλματος συλλήψεως κατά καταζητουμένου εγκληματίου, εις περίπτωσιν κατά την οποίαν τα κατώτερα αστυνομικά όργανα είναι αλληλέγγυα προς αυτόν κλπ. κλπ.
Λαμβανομένης ήδη υπ' όψιν της επικαίρου ταύτης θέσεως των κατωτέρων βαθμίδων (και προσώπων) εν τώ κοινωνικώ διαφορισμώ καθίσταται απολύτως νοητή και η άνοδος αυτών εις ανωτέρας βαθμίδας δια κοινού μεταξύ των συνασπισμού αναδεικνύοντος εαυτούς και αλλήλους αφ' ενός μεν δι' οργανωμένης ανταστάσεως (boycotage) προς τα άνω και παραλύσεως των τυχόν αντιθέτων ενεργειών των υπερκειμένων παραγόντων προς ανάδειξιν άλλου, πράγματι ικανού, προσώπου, αφετέρου δε δι' οργαμένης προωθήσεως προσώπου εκ των κόλπων αυτών, προς την ανωτέραν βαθμίδα.
Το φαινόμενον τούτο καλείται κλίκα.
Ότι την εξέλιξην ταύτην ουδείς δύναται να στματήση είναι φανερόν, όσον είναι φανερά ή νομετελειακή συνάρτησις των ως άνω δεδομένων.
Κατά την αυτήν συνάρτησιν το φαινόμενο συνεχίζεται: "ενός βλακός προκειμένου μύριοι έπονται" - ο δε ούτω ανελθών βλαξ θα προωθήση ο ίδιος πρόσωπα μόνον κατώτερα εαυτού, μέχρις ότου ή μια βίαια έξωθεν επέμβασις, υπαγορευμένη υπό της ανάγκης άλλου τινός κοινωνικού οργανισμού, ή ο φυσικός εκφυλισμός ενός τοιούτου οργανισμού εκ των έσω, επιφέρει θεμελιώδη τινά ανατροπήν ή και αυτόν τούτον τον τερματισμόν του βίου του εκφυλισθέντος οργανισμού.
Ούτω λ.χ. εις παρομοίαν περίπτωσιν η τώ 1910 ανελθούσα κοινωνική ομάς ανέτρεψε την ιεραρχίαν των αξιών και των προσώπων και εντός του παλιοκομματισμού, καταστήσασα δυνατήν την υπερφαλάγγισιν των παλαιών αυτού αρχηγών υπό νέων (Γούναρη, Στράτου κλπ).
Ως παράδειγμα δια την δευτέραν περίπτωσιν δύναται να θεωρηθή η άνευ αντιστάσεως παράδοσις της εξουσίας υπό της παλαιάς κρατούσης κοινωνικής ομάδος εις την αναίμακτον "επανάστασιν" του 1909.
Πλείστα άλλα παραδείγματα αποσυνθέσεως ωρισμένων άλλοτε ισχυρών οργανισμών: του Βενιζελισμού και του Αντιβενιζελισμού παρατηρούνται σήμερον, μερικών εκ των οποίων αλλαχού δίδεται η ανάλυσις.
Αλλά και οι άνευ συνασπισμού και οργανώσεως - άνευ "κλίκας" - ανερχόμενοι βλάκες ή ανίκανοι γενικώς, ατομικώς και μόνον επικρατούντες, ευρίσκονται εν τούτοις δεσμευμένοι, υπό του κοινωνικού διαφορισμού εις ίσον βαθμόν ως και οι ωργανωμένοι τοιούτοι.
Διότι αντικειμενικώς αι θέσεις τας οποίας λαμβάνουν είναι τοιαύται, ώστε η ανεπάρκειά των ή να είναι πλεονεκτική ή να είναι ανεκτή, ουδέποτε όμως θέσεις απαιτούσα πραγματικά προσόντα, εκ των οποίων - και αν ακόμη φθάσουν εις αυτάς - ανατρέπονται και κρημνίζονται εις την πρώτην αντίξοον περίστασιν και υπό μεγάλου τινός ή μικρού πνέοντος ανέμου.
Ούτω λ.χ. πολλοί εξ αυτών κατέλαβον διαδοχικώς πλείστα αξιώματα της κοινωνίας και της πολιτείας, από του Προέδρου της Δημοκρατίας, μέχρι του "Προέδρου του Συλλόγου Προσατασίας Εγγύων Μυιών" και του "Γενικού Γραμματέως της Γενικής Συνομοσπονδίας Πωλητών Ποντικοπαγίδων" κ.ο.κ. αξιώματα βεβαίως, τα οποία ουδέποτε θα επιδιώξη σοβαρώς αποσχολούμενος άνθρωπος.
Εις τα αξιώματα ταύτα προστίθενται, φυσικά και διακρίσεις οίον παράσημα, διπλώματα, δεξιώσεις κλπ. τα οποία ανέκαθεν αποτέλεσαν ευπρόσδεκτα και ζωηρώς καταζητούμενα θέματα μεγάλων σατυρικών έργων της λογοτεχνίας, ένθα απηθανατίσθη ο ανώνυμος ούτος κοινωνικός τύπος.
Την άνοδον αυτού διευκολύνουν πλείστα προς τούτο ειδικά προσόντα: η παντελής έλλειψις προσωπικότητος, ήτις εκδηλούται εις την χρονίαν απουσίαν γνώμης επί παντός ζητήματος, εις τον φόβον προ της ενδεχομένης διαφωνίας προς πάντα άνθρωπον, η ολιγόλογος ανιαρότης αυτού, εκλαμβανομένη υπό των αφελών ως βαθύνοια και σοβαρότης, οφειλομένη δε πράγματι εις ανεπανόρθωτον έλλειψιν πνεύματος και πολιτισμού κλπ.
(Τοιούτοι λ.χ. δύο κλασσικοί και αντίθετοι τύποι σοβαροφανών βλακών: ο "ψωνίζων" και ο "causeur".
Ο "ψωνίζων" έχει έκδηλον στίγμα την βλακώδη πονηρίαν εις το μέρος εκείνο του ανθρωπίνου σώματος, ένθα - παρά τοις ανθρώποις - κείται συνήθως το πρόσωπον.
Η ευφυία του, την οποίαν πιστεύει ότι έχει και ότι την κρύπτει επιμελώς, συνίσταται εις το ν' ακούη μόνον τα λεγόμενα των άλλων, συνοδεύων αυτά με εξυπνώδες τι ηλίθιον μειδίαμα.
Δεν απαντά, διότι βεβαίως δεν είναι "κουτός" δια να "εκτεθή".
Πάντα άνθρωπον κατ' αρχήν θεωρεί ως εχθρόν ενεδρεύοντα να του αρπάση καμμίαν εκδήλωσιν δια να τον "εκθέση" κακοηθώς εις τους εχθρούς του.
Πάντα δε άνθρωπον κατ' αρχήν εκφράζοντα γνώμας θεωρεί άνευ δισταγμού βλάκα, κρύπτων ο ίδιος επιμελώς την ευφυίαν του όπισθεν συγκαταβατικού μειδιάματος.
Έχει την ευφυεστάτην άποψιν, ότι ηλίθιοι ήσαν πάντες οι έχοντες γνώμην, οι γράψαντες βιβλία, ότι ο Κάντ αδίκως εφιλοσόφησε και ο Μπετόβεν διέπραξε μεγίστην ηλιθιότητα συνθέσας τας μουσικάς του συμφωνίας.
Η πριφρόνησίς του προς τους διανοουμένους και ιδίως τους αγωνιζομένους εξ αυτών και προς τους καλλιτέχνας είναι απέραντος, περί δε των ευφυολόγων φρονεί ότι πρόκειται περί γελωτοποιών τεταγμένων να τον διασκεδάζουν, γελά δε ουχί λόγω των ευφυολογημάτων των, αλλά λόγω της βλακείας των να λέγουν ευφυολογήματα άνευ πρακτικού τινός λόγου.
Πάσας τας ανοησίας ταύτας των καλουμένων αυφυών καλύπτει ο "ψωνίζων" με μειδίαμα αυτοπεποιθήσεως, συγκαταβάσεως και μετριόφρονος υπεροχής...
Ο causeur συνάδελφος του ανετέρου αποτελεί αληθή κοινωνικήν μάστιγα, διότι ως causerie εκλαμβάνει το να λέγη εις τους χειμαζωμένους συνανθρώπους τι ανέγνωσεν εις τα εφημερίδας, τι ήκουσεν εις το ραδιόφωνον και τι του είπον διάφοροι καθ΄οδόν, αξικνούμενος έστιν ότε εις τα σχόλιά του, όταν αποφασίση να σχολιάση, εις δυσθεώρητα ύψη οξυδερκείας και πνευματικής χάριτος: ότι λ.χ. κατά την νύκτα "αναμφιβόλως" επικρατεί σκότος, την δε βροχήν ακολουθεί οπωσδήποτε υγρασία...).
Εις ταύτα προστίθεται ενίοτε και η "προστατευτική" στάσις αυτού έναντι των πνευματικώς ανωτέρων του, σκοπούσα την υποτίμησιν αυτών εις τα όμματα του κόσμου κλπ. με γενικόν και ανεπανόρθωτον αποτέλεσμα την κάτάκτησιν της γενικής "συμπαθείας" του κόσμου και την απονομήν του περιφήμου διπλώματος του "συμπαθούς", κατά του οποίου, δι' αιματηράς σατύρας, εξηγέρθησαν εν σώματι όλοι οι πνευματώδεις άνθρωποι των αιώνων, οι αφήσαντες τα επισκεπτήριά των εις τας σελίδας της ιστορίας, θεωρήσαντες αυτό - άγνωστον διατί - εις την δεινοτέραν ύβριν.

III
Ενδιαφέρον είναι τέλος ενταύθα το φαινόμενον ευφυών ανθρώπων, οίτινες, ενστικτωδώς διαισθανόμενοι τον κοινωνικόν ανυπέρνλητον ρόλον των βλακών και την λαμπράν κοινωνικήν αυτών σταδιοδρομίαν - εν τή "χρυσή" μέση οδώ της μετριότητος εννοείται - αποφασίζουν να υποδυθούν τον ρόλον αυτόν, όπως ανέλοθουν δια της μεθόδου της "νύσσης", ως αύτη ευφυέστατα αποκαλείται παρά τώ λαώ.
Άλλ' ο ρόλος ούτος είναι εξαιρέτως δύσκολος εκ δύο λόγων: Πρώτον υποκειμενικώς η ύπαρξις πνευματικής και ψυχικής ζωής έχει ως γνωστόν αναποτρέπτους αντανακλάσεις επί της εξωτερικής φυσιογνωμίας, αίτινες με την τελειοτέραν υποκρισίαν, δύσκολον είβαι ν' αποκρυβούν, πλην της περιπτώσεως, καθ' ήν είναι δεδομένον τάλαντον μεγάλου ηθοποιού.
Η απλή παρουσία του ευφυούς ανθρώπου είναι κατά κανόνα, δια τον βλάκα, εις το έπακρον προκλητική.
Το ψυχολογικόν σύμπλεγμα των συναισθημάτων, το οποίον αύτη εξαπολύει παρ' αυτώ είναι το αυτό ακριβές με εκείνο του καταδιωκομένου και πανικοβλήτου ζώου ή ανθρώπου, εν καταστάσει φυγής ή αμύνης.
Το μίσος, ο φόβος, η δειλία μετλα του θράσσους συμπλέκονται κατά τρόπον, δηλούντα, δια τον εξησκημένον οφθαλμόν σαφώς εις πάσαν φράσιν - ιδία "υποτιμητικήν" ή "ειρωνικήν" - την κατάστασιν αμύνης.
Δεύτερον, από της απόψεως του βλακός, η ένστικτος καχυποψία αυτού, είναι τοιαύτη, ώστε η υπόκρισις του ευφυούς ν' αποβαίνει ματαία, η δε πραγματική ειλικρίνεια αυτού να εκλαμβάνεται ως υπόκρισις.
Ο βλαξ, ως πλησιέστερος προς το ζωικόν βασίλειον, έχει την ένστικτον καχυποψίαν ούτω ανεπτυγμένην, ώστε ν' αδυνατή να διαγνώση ή να εννοήση συλλογισμούς και λογικούς υπολογιασμούς του ευφυούς, βασιζομένους όχι εις το ένστικτον, αλλ' εις την διάνοιαν.
Άοπλος και ανυπεράσπιστος έναντι των ψυχρών υπολογισμών της ξένης διανοίας, ής ο μηχανισμός τυγχάνει εις αυτόν νοητικώς απροσπέλαστος, μίαν μόνον άμυναν διαθέτει, ακριβώς όπως το ζώον και ο πρωτόγονος άμθρωπος: την ένστικτον καχυποψίαν.
(0ύτω εξηγείται και η φυσική και πνευματική κατωτερότης των λαών, οίτινες εμπνέονται βασικώς υπό της καχυποψίας, - ήν αυταρέσκως εκλαμβάνουν ως "ευφυίαν", - έναντι των ευρωπαίων, οίτινες ουδεμίαν ανάγκην έχουν αυτής, ως αντιλαμβανόμενοι νοητικώς τον κόσμον.
Εκ τούτων επίσης φαίνεται σαφώς, ότι η καχυποψία και η απότοκος αυτής πονηρία είναι ακριβώς το αντίθετον της ευφυίας ως προς τον ρόλον αυτής, εκτοπιζομένης πάντοτε υπό της δευτέρας.
Λέγομεν αντιθέτος μόνον ως προς τον ρόλον, διότι η διάνοια δεν είναι τι το ανεξάρτητον ή αντίθετον του ενστίκτου, αλλά του'ναντίον η ανάπτυξις και ο δια λογικών μέσως πλουτισμός αυτού είναι εις την αρχικήν αυτού πάντοτε κατεύθυνσιν).
Πονηρία είναι η ενεργητική όψις της καχυποψίας και το δελυτερον στάδιον αυτής, ήτοι η δράσις αυτής, δράσις όμως ζωικώς αμυντικής φύσεως, διότι προϋποθέτει την "πνευματικήν" κατωτερότητα και την "πνευματικήν" αμηχανία του βλακός, ως ζώου ενστικτώδους και "πνευματικώς" πανικοβλήτου.
Η απλή καχυποψία είναι άμυνα παθητικής φύσεως διότι αποτελεί εγκεφαλικήν ενέργειαν, σχηματισμόν συλλογισμών και συμπερασμάτων, αγόντων εις πράξεις (τον εγέλασε κλπ.) και συνεπώς ενεργεί επί άλλων ατόμων.
(Άσχετον το ζήτημα της βλακώδους ποιότητος των συλλογισμών και συμπερασμάτων).
Η χρησιμοποίησις ήδη των βλακωδών τούτων συλλογισμών και συμπερασμάτων, με μίαν λέξιν της πονηρίας, χρησιμοποίησις όμως γενικώτερον ψυχολογικώς επιδρώσα επί του άλλου ατόμου, ήτοι χρησιμοποίησις αυτής εν συνδυασμώ με στοιχεία κατωτάτης πνευματικής υποστάθμης (κολακεία, ψεύδος, ραδιουργία, συκοφαντία, σωματεμπορία, "συμπαθής" μορφή του βλακός, ακόμη επίκλησις της πολυτεκνίας του, προσφορά ανηθίκων και ευκόλων υπηρεσιών εις το κολακευόμενον πρόσωπον, "χαφιεδισμός", "ξεσκονίσματα", το "ποιείν τον καραγκιόζην", ή τον gigolot, χειροφιλήματα προς τον "Εθνικόν Κυβερνήτην", εκφωνήσεις λόγων, συρραφή κολακευτικών στίχων, μεταφορά λαχανικώνμ κλπ. κλπ.) τοιαύτη, λέγομεν, χρησιμοποίησις της πονηρίας, κατάστασις θετική, ενεργός και προσοδοφόρος, καλείται επιτηδειότης.
Και εδώ συμβαίνει κοσμοϊστορικόν γεγονός: ότι η δύναμις των μέσων τούτων επικρατήσεως των βλακών είναι τοιαύτη - λόγω της ευτελείας και της διανοητικής κατωτερότητος των κολακευομένων προσώπων - ώστε ο βλαξ, κατά παράβασιν - φαινομενικώς - της βλακείας του, να φθάνη εις τον σκοπόν του και να προωθείται ή να επικρατή!
Δεν γνωρίσομεν όμως τή αληθεία ποιά κατηγορία βλακών είναι ενταύθα η πλέον επικίνδυνος και ψυχολογικώς η πλέον αποσυνθετική δια την κοινωνίαν: εκείνη, ήτις διαπράττει τ' ανωτέρω, ή εκείνη - διότι δημιουργείται και δευτέρα - ήτις θεωρεί ως ευφυείς τους ως άνω βλάκας!
(Εις την κατηγορίαν αυτήν ανήκουν και οι "ευφυέστατοι" εκείνοι αρριβισταί πάσης φύσεως του δημοσίου βίου, οι οποίοι φρονούν ότι δεν έχει καμμίαν σημασίαν τι λέγει και τι πράτει τις σήμερον και αύριον, διότι " εν τή συγχίσει του λαού τα πάντα λησμονούνται", παραγνωρίζοντες οι ατυχείς το γεγονός, ότι αν τυχόν λησμονεί ο "λαός", δεν λησμονούν όμως τα στελέχη και οι ηγέται του και ότι και αν ακόμη ολόκληρος ο λαός αποτελείται από λωποδύτας και παληανθρώπους, ο αυτός όμως ακριβώς λαός έχει την μοχθηράν αξίωσιν να μην είναι τοιούτοι οι παρ' αυτού αναδεικνυόμενοι, ή εκείνοι οι οποίοι οπωσδήποτε επηρεάζουν τας τύχας του, τους οποίους, εξ ενστίκτου αυτοσυντηρήσεως και δικαιοσύνης - διότι εφωδιασμένοι αυτοί με περισσότερα μέσα του κάμνουν αθέμιτον ανταγωνισμόν - επιθυμεί ασπίλους, ή άλλως τιμωρεί).
Διότι μόνον από της απόψεως της δευτέρας ταύτης κατηγορίας βλακών δύναται να τεθή το ερώτημα: "ποιός είναι βλαξ, ο κολακεύων, ή αντιθέτως ο κολακευόμενος;"
Αλλ' ότι πάντα ταύτα τα μέσα της "επιτηδειότητος", άσχετα εντελώς με την ευφυίαν, και ότι ουδείς ευφυής έχει ανάγκην να τα χρησιμοποιήσει, διότι ούτος επικρατεί δια της αξίας του, δεν αμφισβητείται.
Ότι είναι τα ευκολώτερα "πνευματικώς" μέσα δεν αμφισβητείται.
Ότι ο κολακευόμενος, εάν πιστεύση εις την ειλικρίνειαν του επιτηδείου είναι βλαξ δεν αμφισβητείται.
Πως όμως δύναται ν' αμφισβητηθή ότι αν ο κολακευόμενος είναι βκαξ, βλαξ αναγκαίως θα είναι και ο πείθων ένα βλάκα;
Διότι - αλλοίμονον! - ουδείς ευφυής μέχρι τούδε κατόρθωσε να πείση βλάκα και ουδεμία συνεννόησις επετεύχθη ποτέ μεταξύ ετερογενών εγκαφάλων.
"Δύο κεφαλαί δια να συνενοηθούν, πρέπει να είναι εξίσου κεναί, ή εξίσου πλήρεις" είπε κάποτε επιγραμματικώτατα ο πρύτανις της Ελληνικής δημοσιογραφίας, διευθυντής της "Νέας Ημέρας".
Η κλασσική εκάστοτε αποτυχία των ευφυών εκείνων ανθρώπων, οίτινες ποτέ επειράθησαν προς στιγμήν να εισέλθουν εις τον ψυχοδιανοητικόν κόσμον των βλακών, δια να τους πλησιάσουν όπως επιτύχουν τι παρά των πανισχύρων τούτων εξουσιαστών των υψηλοτέρων αξιωμάτων, υπήρξε πράγματι τραγική μέχρι σημείου, ώστε να ωδηγηθούν οι ατυχείς ούτοι εις την απελπισίαν, ενίοτε δε και εις τον τερματισμόν της σταδιοδρομίας των και εις τον θάνατον, ενώ ουδέν ποτέ νέφος διετάξε την αγαστήν σύμπνοιαν μεταξύ των βλακών...
Κατ' αδήριτον συνέπειαν η ως άνω δευτέρα κατηγορία αυτών θεωρεί τους ευφυείς αυτούς ως βλάκας!

IV
Υπάρχει και τρίτη κατηγορία βλακών, κυνικωτέρα και κομψοπρεπώς παροξύνουσα τα πράγματα: «Η μεγαλύτερη βλακεία είναι η ευφυία!» λέγει αύτη ωφελιμιστικώς κρίνουσα και μη καθορίζουσα επακριβώς την ... ίδιαν αυτήν θέσιν.
Αν ο βλαξ καταφεύγει εις την επιτηδειότητα λόγω των πενιχρών πνευματικών του μέσων, εκ της αυτής ελλείψεως ανωτέρων πνευματικών μέσων ωθείται και προς την απάτην.
Απάτη είναι ως γνωστόν αποσιώπησις της αληθείας ή η παράστασις ψυδών πραγμάτων ως αληθών.
Εξ αυτού τούτου του ορισμού αυτής συνεπάγεται ότι η απάτη δεν ανάγεται εις την ευφυίαν του απατεώνος – αλλ’ εις την ευπιστίαν του θύματος.
Ότι λοιπόν καταφεύγει εις αυτήν, ως διανοητικώς ευκολότερον μέσον ο βλαξ, επειδή, στερούμενος ευφυίας, είναι ανίκανος να μεταχειρισθή έντιμα μέσα, είναι αυτονόητον, διότι έντιμα μέσα – ως δυσκολώτερα – χρησιμοποιεί μόνον ο κεκτημένος πραγματικήν ατομικήν αξίαν.
Πόθεν λοιπο;ν προέρχεται η ευρέως διαδεδομένη αντίληψις, ότι ο απατεώνόχι μόνον αποκλείεται να είναι βλαξ, αλλ’ αναγκαίως είναι ευφυής, αντί της ως άνω αναλύσεως, εξ ής αντιθέτως προκύπτει, ότι ο απατεών όχι μόνον αποκλείεται να είναι ευφυής αλλ’ αναγκαίως είναι βλαξ;
Η αντίληψις αύτη προέρχεται εκ της «θεωρίας» του βλακός περί της ευπιστίας.
Ειθισμένος ο βλαξ να «σκέπτεται» ουχί δια του νοητικού μηχανισμού, αλλά δια χονδροειδών έξωθεν εντυπώσεων, δεν ερευνά τας αιτιοκρατικάς σχέσεις, αλλά περιορίζεται εις το γεγονός μιας επιτυχούσης απάτης, γεγονός εξ ού και μόνον, συνάγει την βλακείαν του θύματος και την ευφυίαν του απατεώνος.
Ότι η απάτη δεν οφείλεται εις ευφυίαν ανελύθη, νομίζομεν, επαρκώς.
Ότι όμως η ευπιστία του θύματος αποτελεί βλακείαν, τούτο είναι αληθές μνημείον βλακικής «διανοίας» και πολιτιστικής υποστάθμης.
Διότι η ευπιστία ενός ατόμου, ως προϋποθέτουσα τα άλλα άτομα ως έντιμα (και συνεπώς ως ευφυά), είναι ασφαλώς το μέγιστον των τεκμηρίων της πνευματικής του αναπτύξεως και του πολιτισμού του.
Όσον υψηλότερον επί των βαθμίδων της ευφυίας και του πολιτισμού ίσταται έν άτομο ή είς λαός (οι Ευρωπαίοι εν σχέσει προς τους Ανατολίτας) τόσον περισσότερον εύπιστος είναι.
Ο τελευταίος των βλακών θα ηδύνατο να εξαπατήση ένα Κάντ ή ένα Μπετόβεν και ο τελευταίος των Ελλήνων ένα Ευρωπαίον...
Το μειδίαμα του οίκτου, το οποίον ρίπτουν οι «αφελείς» «κουτόφραγκοι», δημιουργοί των πνευματικών αξιών και εξουσιασταί του κόσμου, επί των δυστυχών «εξύπνων» της Μεσογείου και της Ανατολής, ας είναι και η τιμωρία των βλακών και δια την «θεωρίαν» των ταύτην.

V
Ότι ο βλαξ, ακολυθών την ένστικτον αυτού καχυποψίαν, ευρίσκεται εντός της πραγματικότητος, τούτο είναι αναμφισβήτητον, θέτει δε εαυτόν εν τώ κοινωνικώ βίω εις "ανωτέραν" μοίραν λ.χ. του μεταφυσικού, του οποίου ο ενστικτώδης κόσμος έχει υποστή - νοσηράν - ατροφίαν, έναντι του διανοητικού αυτού κόσμου, όστις έχασε πάσαν επαφήν μετά της πραγματικότητος.
Εάν δεχθώμεν - ως υποχρεούμεθα - πρώτον ότι το ένστικτον είναι αλάθητον, καθ' ό ανεξήγητον και άφθαρτον. Δεύτερον ότι ο κόσμος των ενστίκτων είναι ο κατ' εξοχήν φυσικώς υγειής κόσμος. Τρίτον ότι η κοινωνία ως συνέχεια της φύσεως είναι υγειής οργανισμός, απαρτιζόμενος από υγειών ατόμων - τότε το συμπέρασμα περί της υπεροχής του βλακός επί του μεταφυσικού εν τή κοινωνία, είναι συμπέρασμα αναγκαστικόν και ανέκκλητον, επαλυθευόμενον άλλως τε, κατά φυσικήν αναγκαιότητα, υπ' αυτής ταύτης της κοινωνικής πραγματικότητος όλων των εποχών και των λαών.
Το ότι οι μεταφυσικοί επικράτησαν (όχι ήνθισαν) εις εποχάς παρακμής των κοινωνιών δεν είναι "τυχαίον".
Ο βλαξ, ως ελέχθη και ανωτέρω, διιαισθανόμενος εν τή καχυποψία του την επίθεσιν εκ μέρους του ευφυούς, είναι θεμελιωδώς εντός της πραγματικότητος, διότι διαισθάνεται ορθώς τον κίνδυνον να περιέλθη κοινωνικώς εις την κάτω τάξιν.
Εάν δια της καχυποψίας αυτής και μόνης προστατεύεται έναντι του φυσικού αυτού προορισμού του, τούτο είναι άλλο ζήτημα.
Φανερόν είναι, ότι το ένστικτον αποτελεί μέσον προσανατολισμού και στοιχειώδους αμύνης εις τον πρωτόγονον άνθρωπον, όχι όμως μέσον κατισχύσεως και υπεροχής εν προηγμένη κοινωνία μετά προηγουμένου κοινωνικού διαφορισμού και αναπτύξεως των νοητικών του ανθρώπου μέσων (των οποίων η κατ' άτομα ανισότης είναι εξ ίσου φυσικώς δεδομένη).
Ο βλαξ ομοιάζει ενταύθα το ζώον, το οποίον εξ ενστίκτου γνωρίζει να διαφεύγει πάντα τον κίνδυνον - πλην ανωτέρας ωμής βίας - εις την Ζούγκλαν, εισερχόμενον όμως εις κεντρικήν οδόν μεγαλουπόλεως, ευρίσκεται αιφνηδίως υπό τους τροχόύς αυτοκινήτου.
Τούτο είναι άγνωστος και ακατανόητος εις αυτό μηχανή, βασιζομένη βεβαίως κατά τελευταίον λόγον εις το ένστικτον του ανθρώπου, κατασκευασθείσα όμωςδια της διάνοιάς του.
Πως ήδη οι πνευματικώς κατώτεροι άνθρωποι ευρίσκονται υπό τους τροχούς διαφόρων κοινωνικών "αυτοκινήτων", - τούτο δεικνύει η θέσις αυτών εις την κάτω τάξιν.
Την "μηχανήν" αυτήν είναι βεβαίως αδύνατον να διαφύγη και ο βλαξ, του οποίου και η άνοδος είναι αυστηρώς εντός ωρισμένων πλαισίων περιωρισμένη.
Ότι δε τέλος ο μεταφυσικός ουδέ το ζώον, ουδέ τον βλάκα δύναται να περιπλέξη εις τροχούς, τούτο είναι ευνόητον εκ του γεγονότος, ότι ούτος φέρεται επί του Πηγάσου...

VI
Ως προς την κοινωνικήν προέλευσιν των βλακών διαπιστούται, ότι η παραγωγή βλακών δεν είναι "ταξική".
Η πονηρά φύσις δεν έδωκεν εις ωρισμένην τινά κοινωνικήν τάξιν το επίζηλον τούτο προνόμιον.
Επιδαψίλευσεν ίσως, ως φαίνεται, εις την εκάστοτε άνω τάξιν τους διασκεδαστικωτέρους απλώς τύπους βλακών, αλλά δεν εστέρησεν ουδεμίαν άλλην κοινωνικήν τάξιν της σοβαράς συμβολής των.
Ο βλαξ υπουργός, ο αγόμενος και φερόμενος υπό των υπαλλήλων του και τα μέλη ενός εργατικού σωματείου, τα οποία εκμεταλεύεται ο πονηρός εργατοκάπηλος, αποτελούν δύο αντίθετα παραδείγματα του γεγονότος ότι η βλακεία δεν έχει ταξικήν την πατρίδα.
Ψυχολογικά δε είναι κυρίως τα περιεχόμενα, τα οποία δημιουργούν τας ποικιλίας και παραλλαγάς μεταξύ των βλακών.
Ο fils a papa της άνω τάξεως, ο οποίος λόγω φυσικής ατροφίας του βουλητικού του κόσμου, λαμβάνει σοβαρώς υπ' όψει την ατελεύτητον σειράν των απαγορεύσεων της οικογενείας του, στερούμενος δε και ιδίας πνευματικότητος, καταντά εις το τέλος τύπος χωρίς την ελαχίστην προσωπικότητα, ονομάζεται υπό της τάξεώς του επιεικέστατα "καλό παιδί", εις δε την αντικειμενικήν διάλεκτον θα ηδύνατο ν' αποκληθή "ευπρεπής βλαξ", ενώ το "τέκνον του λαού" εις την αυτήν περίπτωσιν ονομάζεται υπό του ευφυεστέρου και κυριολεκτούντος λαού δραστικώτατα "κόπανος".
Σημαντικώς αυστηροτέρα είναι επομένως η φυσική επιλογή εντός της κάτω τάξεως: ενώ λ.χ. ο fils a papa, εις την μαθητικήν ηλικίαν τυγχάνει της αγωγής, των μορφωτικών μέσων και των περιποιήσεων της τάξεώς του και παραμένει ψυχικώς αμείωτος - όπερ επαυξάνει την γελοίαν αυτοπεποίθησίν του εις πρεσβυτέραν ηλικίαν - δυνάμενος να φθάση ανενοχλήτως και εις υψηλά αξιώματα, η δε ατομική του ύπαρξις - ως μη όφειλε - είναι γνωστή εν τή κοινωνία, αντιθέτως το τέκνον του λαού και σκληρώτερον χειραγωγείται υπό των γονέων του και των συμμαθητών του εν τώ σχολείω μέχρι πλήρους ψυχικής εξουθενώσεως δια σκληράς υποτιμήσεως, προπηλακισμών, φαρσών, ύβρεων και βιαιοπραγιών και δυσκολώτερον είναι - κατόπιν τούτων - ν' ανέλθη την κοινωνικήν κλίμακα, ο δε βλαξ των λαϊκών τάξεων ούτως και συμπαθέστερος είναι και άγνωστος και ακινδυνώτερος και ολιγώτερον γελοίος, καθ' ό σεμνότερος και εστερημένος της αυτοπεποιθήσεως ή επάρσεως του βλακός των άνω τάξεων (εις τον οποίον, λόγω ατροφίας του βουλητικού του και της μαλθακότητος του οικογενειακού του περιβάλλοντος, προστίθεται έστιν ότε και αηδής γυναικωτός χαρακτήρ).
Ενιαίον όμως είναι το πνευματικόν προλεταριάτον πάσης ταξικής καταγωγής.

VII
Η ηθική τέλος σχέσις μεταξύ βλακός και επιτηδείου ή απατεώνος είναι απροσδοκήτως διάφορος της ήν εκλαμβάνει συνήθως η "κοινή γνώμη".
Ο συνήθης κοινωνικός άνθρωπος θεωρεί τον επιτήδειον και τον απατεώνα, ως ανηθίκους μεν, αλλ' ως υποδιαιρέσεις του ευφυούς.΄
Όλως το αντίθετον όμως συμβαίνει: ο επιτήδειος και ο απατεών είναι ακριβώς υποδιαιρέσεις του βλακός.
Και ιδού πως: Είπομεν ανωτέρω ότι η πονηρία - εκτός εάν είναι μέσον αμύνης των ευφυών, ουχί κατά των βλακών, αλλά κατά της πονηρίας των - αποτελεί φυσικήν ιδιότητα των βλακών και δη φυσικήν συνέπειαν του γεγονότος, ότι, λόγω ατροφίας του νοητικού των μηχανισμού, αποτελεί αύτη την μόνην άμυναν αυτών κατά πάσης έξωθεν επιθέσεως.
Από της διαπιστώσεως της αληθείας ταύτης μέχρι της ακολούθου αληθείας υπάρχει έν και μόνον βήμα: ότι μόνον ο πνευματικώς ανάπηρος έχει ανάγκην της επιτηδειότητος και της απάτης δια να προωθηθή ή να επικρατήση.
Ουδείς άνθρωπος αξίας έχει ανάγκην να γίνει επιτήδειος ή απατεών.
Η καθημερινή κοινωνική πείρα διδάσκει ότι τα επίθετα ταύτα ουδέποτε κατόρθωσαν να "κολλήσουν" εις ανθρώπους πραγματικής αξίας, οι οποίοι εάν υπήρξαν μισητοί, εχαρακτηρίσθησαν ίσως ως "κακοί", ως "καταχθόνιοι", ως "γόητες", ως "τορπιλληταί" ή ως "λιβελλογράφοι", ουδέποτε όμως ως επιτήδειοι ή απατεώνες, και όταν υπήρξαν συντηριτικοί εις τας σχέσεις των μετά των λοιπών ανθρώπων και κατώρθωσαν πάντοτε να προωθηθούν ή να επικρατήσουν.
Απόλυτος εσωτερική συνέπεια της πνευματικής αναπηρίας του βλακός έιναι άλλως τε όχι μόνον η αγελαία του τάσις, όχι μόνον η προώθησίς του "πλάτην με πλάτην" με τη λεγεώνα των ομοίων του, όχι μόνον η προσφυγή εις τα ευτελέστερα μέσα της επιτηδειότητος, την έλλειψην αντιθέτου γνώμης, την προσφοράν ευκόλων και ανηθίκων εκδουλεύσεων και την κολακείαν, αλλά και η συστηματική αποφυγή πάσης συγκρούσεως και πάσης μάχης.
Και όταν ακόμη ο βλαξ, υπό την μορφήν του επιτηδείου ή του απατεώνος, εξαναγκασθή να δώση μάχην, θα δώση αυτήν δια των πνευματικώς ευκολοτέρων και συνεπώς των ανηθικωτέρων "όπλων": του ψεύδους, της διαστροφής, της ραδιουργίας και της συκοφαντίας.
Εξ ού έπεται το ακλόνητον δόγμα: και η ανηθικότης είναι αποκλειστικόν προϊόν των βλακών!

Ε.Λ.

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΝΟΜΙΚΩΝ
ΕΤΟΣ Η΄
ΑΡΙΘΜΟΣ 9
ΑΘΗΝΑΙ, ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 1941

Α.

 

Μεγάλη η αξία τους στην κοινωνία για πολλούς λόγους.
Σκεφτείτε να μην υπήρχαν...
Με ποιούς θα γελούσαμε;;
Με ποιούς θα ασχολούμασταν εάν όλοι είμασταν έξυπνοι; 
Τους βλέπουμε κάθε μέρα γύρω μας, δυστυχώς.
Το άσχημο είναι όταν μας επηρεάζουν, αλλιώς ας υπάρχουν για να κάνουν πιο πιπεράτη την κοινωνία:lol:

 

Προσωπικά πιστεύω πως δεν υπάρχουν βλάκες αλλά άνθρωποι απαίδευτοι κι αμόρφωτοι. Άνθρωποι που δεν έχουν μάθει να σκέπτονται και να λύνουν προβλήματα με τον ορθό (αν υπάρχει) τρόπο σκέψης.
Τώρα αν συμφέρει μια κοινωνία να υπάρχουν και αυτοί, μάλλον ναι. Αλλά άραγε θα αποτελούσαν γι`αυτό το λόγο αντικείμενα εκμετάλλευσης, αν τους δινόταν η ευκαιρία να αποκτήσουν παιδεία και να αναπτύξουν τον τρόπο σκέψης τους;
Αυτά όλα φυσικά αν δεν μιλάμε για ανθρώπους με νοητικά προβλήματα.

Εξάλλου θεωρώ πως υπάρχουν διάφορα είδη ευφυίας και όχι «βλάκες».

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

όλοι βλακες είμαστε.

 

"Αν η βλακεία δεν ήταν σχεδόν απαράλλαχτα όμοια με την πρόοδο, το ταλέντο, την ελπίδα ή την βελτίωση*, κανείς δεν θα δεχόταν να είναι βλαξ" Ρόμπερτ Μούζιλ, Περί βλακείας, Αθήνα 2004, σ.11.

* Η λέξη "βελτίωση" ονομάζεται ενταύθα και "εξέλιξη".

"Αλλά και η βλακεία...είναι ικανή να εκνευρίσει και ασφαλώς δεν είναι οπωσδήποτε κατευναστική. Εν ολίγοις, προκαλεί συνήθως τη δυσφορία, σε ειδικές μάλιστα περιπτώσεις και την ωμότητα. Εξάλλου, οι αποκρουστικές παρεκτροπές αυτής της νοσηρής ωμότητας, που κοινώς χαρακτηρίζονται ως σαδισμός, συχνά έχουν να επιδείξουν ηλιθίους στο ρόλο των θυμάτων. Αυτό οφείλεται προφανώς στο γεγονός πως οι ηλίθιοι είναι ευκολότερη λεία για τους σκληρούς. Φαίνεται όμως πως αυτό έχει σχέση και με την πρόδηλη παθητική τους στάση που εξαγριώνει τη φαντασία, όπως η οσμή του αίματος τον κυνηγό, και τους αφήνει να παρασυρθούν σε μια ερημιά, όπου η ωμότητα φτάνει σχεδόν στα άκρα γιατί δεν βρίσκει πλέον πουθενά εμπόδιο. Εδώ υπάρχει και ένα στοιχείο βασανισμού του ίδιου του βασανιστή, μια αδυναμία που είναι κρυμμένη μέσα στην ωμότητα του....", σ.21-22

"Ασφαλώς δεν υπάρχει καμιά σημαντική σκέψη , την οποία η βλακεία δεν θα ήξερε πως να χρησιμοποιήσει: είναι ευκίνητη προς όλες τις κατευθύνσεις και μπορεί να φορέσει όλα τα φορέματα της αλήθειας. Η αλήθεια αντιθέτως έχει μόνο ένα φόρεμα και έναν δρόμο για κάθε περίπτωση και βρίσκεται πάντα σε μειονεκτική θέση.", σ. 57

"...δεν είμαι σε θέση να προχωρήσω άλλο, διότι ένα βήμα ακόμα πέρα από αυτό το σημείο και, από το χώρο της βλακείας που έστω θεωρητικά έχει ποικιλία, θα φτάσουμε στο βασίλειο της σοφίας, μια έρημη περιοχή που όλοι γενικά την αποφεύγουν", σ. 66.

Μούζιλ εναντίον ή υπέρ Λεμπέση;

Θα περιοριστώ σε μια παρατήρηση: αψευδής μάρτυς βλακείας είναι η πεποίθηση πως τα πράγματα βελτιώνονται. Δηλαδή, η πίστη στην "πρόοδο". Ατράνταχτο τεκμήριο απόλυτης βλακείας η άποψη πως η καλυτέρευση θα επέλθει χάρη στις προσπάθειες των λογικών, έντιμων και απροκατάληπτων ανθρώπων, που διακατέχονται από αγνά και ειλικρινή αισθήματα φιλαλληλίας.

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Εγώ γελώ με 12 και 13 με μένα..

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Παρα ταύτα..Ας διαχωρίσουμε τους ανθρώπους σε έξυπνους και βλάκες.Μπορεί όλοι οι έξυπνοι να μην μπορούν να αντιλαμβάνονται την καθαρεύουσα για παράδειγμα.Ούτε όλοι οι βλάκες σαφώς.Όμως όλοι μπορούν να κάνουν χρήση της..

 

Χαρα στο κουραγιο σου... γιατι αυτο δεν ειναι κοπυ πειστ..αλλα αντιγραφη λεξη προς λεξη..

αλλα ειναι υπεροχο να το διαβαζεις και να ..γελας  

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Αντιγραφή απο που;

 

χμ ινκοπλιτ και σε νομιζα κι εξυπνο..λες να το γραφει απο το μυαλο του? αδιαβαστο σε πιανω..

 

Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Είμαι κρυφό ταλέντο!Παρακαλώ τον Κύριο Dolmance όπως προκαλέσει σε στιχομυθία τον Αστέρα.
Ένας διάλογος μέσα από τα βάθη της ελληνικής θα είναι ιδιαίτερα ω(ο)φέλιμος για μας τους λεξιπενείς..
Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων  

 

Re: Απάντηση: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΕΝ ΤΩ ΣΥΓΧΡΟΝΩ ΒΙΩ

Θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν η εποχή κατά την οποία γράφτηκε το δοκίμιο αυτό (γύρω στο 40). Η καθαρεύουσα ήταν η επικρατούσα γλώσσα των επιστημόνων – λογίων της εποχής.

Ήταν πάντως ένα κείμενο που προκάλεσε πολλές συζητήσεις Το δοκίμιο στιγματίζει, όπως λέει ο τίτλος, του την κατάσταση «εν τω συγχρόνω βίω» ήτοι την εποχή του 40. Μπορεί κανείς να εντοπίσει άμεσες αναλογίες με τα σημερινά δρώμενα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών σχηματισμών, κυνοβουλίου και λοιπών δομών διοίκησης.

Για μένα δεν είναι πάντως το μείζον πρόβλημα η ανέλιξη ανικάνων σε υψηλές θέσεις, αλλά η δράση των «ικανών» πίσω απ’ αυτούς. Αλλά έχει και συνέχεια (το δοκίμιο)