Τυχαίες σκέψεις

Δεν διαφωνώ καθόλου.
Ειδικά στην "μυρωδιά".
Χαμογελώ σαν συναντώ μερικές που δηλώνουν υποτακτικές, αλλά στερούνται του χαρακτηριστικού.  

 

Εγω γελαω μ αυτες που δηλωνουν σκλαβες και στερουνται Κ.
Και ψαχνουν με επιμονη, για να βρουν τον ιδανικο, Κ, που να τους κανει ολα τα χατηρκα.
Να πουν - επιτελους- στην κουμπαρουλα τους, πως περασαν αυτη το υπεροχο διωρο, που ηταν ο Μακης στη δουλεια....

 

Θα συμφωνήσω μαζι σου.

 

Αυτός είναι ο κανόνας που ισχύει σε όλων των ειδών τις σχέσεις ανεξαρτήτων status τελικά ...

 

Μια από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μας ...
αυτή που βρίσκεις το σθένος να αφήσεις πίσω ότι δεν μπορείς να αλλάξεις και να κοιτάξεις μπροστά.

 

Respect.

 

//Απο(φυγή)//

Κρασί, τσιγάρα και καλή παρέα.
Τι άλλο θέλει ένας άνθρωπος για να περάσει καλά;
Ανάθεμα και αν πρέπει να πνίξουμε στο ποτό
τα πάντα κάθε φορά.
Και πάλι ανάθεμα.
Οι καλές στιγμές μας θα ξεθωριάσουν με τον καιρό.
Αυτό είναι που μας προβληματίζει.
Θλιβερό.
Και όσο το τσιγάρο καίγεται
αυτό είναι αρκετό να σε κάνει
να βλέπεις να σχηματίζεται στον καπνό
που φεύγει οτιδήποτε βρίσκεται στο υποσυνείδητο.
Ας είμαστε ουτοπιστές.
Και στην τελική, αν δεν είμαστε ας γίνουμε.
Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η συμπεριφορά
αυτή είναι παιδιάστικη, είναι οι ίδιοι που
θα σου πουν
ότι την ευτυχία την φτιάχνεις μόνος σου
δεν την περιμένεις με σταυρωμένα χέρια.
Και οι ίδιοι που όταν όλα τους πάνε καλά
θα σου πουν
κάτι τους λείπει.
Μου είναι τόσο γνώριμο όσο η μυρωδιά ενός
βιβλίου όταν το ανοίγεις για πρώτη φορά.

Καταστροφή| σε όλο της το μεγαλείο.
Θα σου δώσω μια τανάλια να μου βγάλεις τα νύχια
ένα-ένα.
Έτσι θα είμαστε και οι δύο κερδισμένοι.
Εσύ θα ξεσπάσεις και εγώ θα έχω
μεγαλύτερο πόνο να μου τραβάει την προσοχή.
Ρηχό.
Τόσο που δεν βλέπω εσένα αλλά κυρίως εμένα.
Αλλά είναι κι αυτή η ριμάδα η αφή.
Θα σου δώσω και ένα σιδερένιο άροτρο.
Να διακόψεις τη συνέχεια της επιφάνειας των σκέψεων μου
και να ισοπεδώσεις όποια έχω φωνή.
Μην σκας όμως θα έρθουν και καλύτερες στιγμές.
Σε επιφανειακό επίπεδο πάντα.
Και “Έλα μωρέ τώρα”.
Πλήρη απαξίωση και ο κυνισμός είναι πλέον
στάση ζωής.

Επόμενη στάση: μια ρεαλιστική διάσταση, να μπορώ
να καυχιέμαι και εγώ ότι έχω μια ασπίδα
στην αφοσίωση που έδωσα μα πήγε στράφι.

Τελευταία στάση: απογοήτευση μιας και δεν θέλω
να επέλθει ο φθόνος.
Δεν έχει νόημα.
Ποτέ δεν είχε.

Χριστίνα Ντόνε
 

 

Θαυμάσιο κείμενο!! 

 

Ο κόσμος της ονειρικής φαντασίας μπορεί να μετατραπεί από τη μια στιγμή στην άλλη σε κόλαση

 

μπορεί κάποια στιγμή στην ζωή σου να πιστεύεις ότι αυτή είναι Η στιγμή που τα όνειρα της ζωής σου αρχίζουν να γίνονται πραγματικότητα ... χωρίς ποτέ να περάσει από το μυαλό σου ότι αυτή Η στιγμή είναι η αρχή της κόλασης που μπορεί να διαρκέσει μια ολόκληρη ζωή

 

Ωωω!!! Ναι...

 

Μου είναι δύσκολο να το μεταφράσω.

Καθένας σφυρηλατει το πεπρωμένο μόνος του.

Η εικόνα, μέσα στον ιδρώτα, σφυριά σφυριά δινει στο πυρωμενο σιδερο μορφη.

Τίποτα δεν γίνεται κατά λάθος ή τυχαία. Αν το σκεφτείς λίγο, πάντα υπάρχει ένας λόγος η μία αιτία.

Πόσες σφυριες θέλει το πυρωμενο σιδερο, να γίνει σπαθί που κόβει ζωές ή αροτρο που ταΐζει ζωές... .