Έρευνα : Οι υποτακτικές είναι απαθείς στον πόνο του άλλου

... πάντως η γιαγιά μου δεν είχε καμία ενσυναίσθηση όταν έσφαζε μια κότα!!!
Ο παππούς ζοριζόταν, από την άλλη με τα αγριογούρουνα δεν είχε θέμα.

 

Άραγε είτε το αγριογούρουνο είτε η κότα έχουν ενσυναίσθηση όταν
τα σφάζουμε να τα φάμε γιατί εκείνη την ώρα πεινάμε και το κάνουμε
από ... "ανάγκη"!!!

 

fyi

https://sci-hub.tw/10.1016/j.neuropsychologia.2017.01.027

 

Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον πόνο και τις κακουχίες είναι εντελώς διαφορετικός από αυτόν που αντιλαμβάνονται τα ζώα.
Μία κολλητή φίλη μάζεψε ένα χτυπημένο από αεροβόλο αδέσποτο γατούλη, τον περιέθαλψε, τον πήγε στον κτηνίατρο, ο οποίος αναγκάστηκε να του ακρωτηριάσει τμήμα του ποδιού.
Η φίλη, που έτσι κι αλλιώς είναι Και ενσυναισθητική Και ψυχοπονιάρα (διακριτές έννοιες), πλήρωσε τα μαλλιοκέφαλά της, ακύρωσε τις διακοπές της για να τον γιατροπορέψει και ένιωθε πολύ αναστατωμένη από την όλη ιστορία.
Ο γατούλης βέβαια, γουργούριζε χαρούμενος και ανεβοκατέβαινε παντού με ευκολία, χωρίς να δείχνει και τόσο επηρεασμένος (ψυχολογικά τουλάχιστον) από το συμβάν.
Δύο ώρες συζητούσαμε με τη φίλη για να καταλάβει πως το ζόρι της ήταν η δική της αντίληψη του πόνου και ΟΧΙ του γατούλη.
Τα δικά της συναισθήματα την συνέτριψαν γιατί σχετίζονταν με τις ανθρώπινες συμπεριφορές που προκάλεσαν την κατάσταση.
Αυτό όμως δεν είναι ενσυναίσθηση, είναι άλλο πράγμα.
Ο ακτιβισμός για την προστασία των ζώων, συχνά εμπεριέχει άλλα τραύματα και άλλες προβολές, που έχουν να κάνουν με την αίσθηση των ακτιβιστών περί αδυνάτων και μία ταύτιση, ή μία διάθεση αποκατάστασης της αδικίας.
Εγώ δεν τρώω κρέας γιατί θεωρώ πως δεν αξίζει ή δική μου απόλαυση να επιφέρει πόνο ή θάνατο σε κάποιο άλλο πλάσμα.
Δεν είμαι ακτιβίστρια όμως, ο καθένας θα πράξει αυτό που του υπαγορεύει η συνείδησή του και αυτό που αντέχει, θα ήμουν υποκρίτρια άλλωστε, καθώς για 30 και βάλε χρόνια έτρωγα κρέας χωρίς καμία τέτοια σκέψη.

Το να περιμένω ενσυναίσθηση από το ζώο που πρέπει να καταλάβει πως "πρέπει" να το φάω για την επιβίωση μου (εντελώς ανακριβές), είναι από τις μεγαλύτερες μπαρούφες που έχω διαβάσει.

Ενσυναίσθηση λοιπόν είναι να μπορείς να κατανοήσεις τι συναισθήματα βιώνει ο άλλος, χωρίς να σηκώσεις το δικό του βάρος, χωρίς να γίνεις κομμάτια, χωρίς να χαλαστείς ή να προσπαθείς να αποκαταστήσεις αδικίες.

Με τα ζώα δεν μπορούμε να πούμε πως είμαστε σε θέση να το κάνουμε αυτό, γιατί ενεργοποιούν μέσα μας το σύνδρομο του σωτήρα.
Με τους ανθρώπους πάλι, οι σωτήρες των ζώων, συχνά είναι εξαιρετικά ανάλγητοι.

Για υποτακτικές γυναίκες μην με ρωτάτε, δεν ξέρω, αλλά δε νομίζω πως ξεφεύγουν από τον γενικό κανόνα.

Οι ενσυναισθητικοί λοιπόν δεν είναι οι ψυχοπονιάρηδες, δεν είναι οι σωτήρες, ούτε τα θύματα, (μιλώντας για στερεοτυπικούς ρόλους), δεν είναι -κατ'ανάγκην- οι ακτιβιστές ή οι προστάτες των αδυνάτων.

Ο πατέρας Αντώνιος είναι ας πούμε χαρακτηριστικό παράδειγμα ενσυναισθητικού, γι' αυτό και χαίρει της εκτίμησης της πλειοψηφίας του κόσμου, ανεξαρτήτως λοιπών θρησκευτικών ή άλλων πεποιθήσεων.

Κατά κάποιον τρόπο, το να είσαι ενσυναισθητικός ισούται με το να είσαι περισσότερο άνθρωπος.

Αν οικειοθελώς στερείσαι τα ανθρώπινα σου χαρακτηριστικά,
(με ή χωρίς παρότρυνση/εντολή, δεν έχει τόση σημασία), πρέπει να ζυγίσεις και το ρίσκο των δυνητικών συνεπειών.

Στον αντίποδα του ενσυναισθητικού λοιπόν, πέρα από ένα φάσμα διαταραχών, νευρώσεων και ψυχώσεων, μπορεί να είναι ο μισάνθρωπος, που όλα και όλοι του φταίνε, δεν είναι σε θέση να κατανοήσει τα συναισθήματα των άλλων, δεν είναι σε θέση να νιώσει συμπόνοια, ούτε συμπάθεια γενικώς.

Κι αυτοί είναι οι πιο αξιολύπητοι από όλους, ανεξαρτήτως bdsm context, γιατί είναι καταδικασμένοι να είναι ουσιαστικά μόνοι τους, με τον εαυτό τους, άρα χωρίς καλή παρέα.

Τούτων ρηθέντων και από αυξημένη ενσυναίσθηση (lol  ) για όσους ψήνονται μακριά από την θάλασσα, πάω να κάνω την απογευματινή μου βουτιά.  

 

Όταν μια γάτα έχει σπάσει το πόδι της για παράδειγμα αλλά βρίσκεται σε προστατευμενο περιβάλλον δεν σκέφτεται την αναπηρία της όπως την σκέφτονται οι άνθρωποι. Λίγο να έχει σχέση με αυτά τα πράγματα το γνωρίζει/μαθαίνει κανείς αυτό. Το να νιώθω λοιπόν ότι είναι στεναχωρημένο ενώ το βλέπω να τρώει, πίνει, γουργουριζει και κινείται με τον τρόπο του δεν είναι ενσυναισθηση είναι όντως προβολή.

Όταν όμως ακούω ένα γάτι λίγων μηνών ή ημερών που έχει χάσει τη μαμά του να κλαίει 2 και 3 μέρες γνωρίζω ότι δεν νιώθει καλά. Μπορεί να μην σκέφτεται τα πράγματα που θα σκέφτονταν οι άνθρωποι όπως "μα τι άτυχο που είμαι" ή " εντάξει σου έτυχε μια στραβή, μπορείς να τα καταφερεις" όμως γνωρίζω ότι νιώθει δυσάρεστα. Αυτό μου είναι αρκετό για να νιώσω και να οικειοποιηθω τον πόνο του.

Ξέρω ότι πεινάει, πιθανόν πονάει και κρυώνει. Τα ζώα επίσης έχουν αισθήματα, αυτό είναι αποδεδειγμένο. Δεν είναι αντικείμενα για να μην μπορώ σε κανένα επίπεδο να τα συναισθανθω.

 

Κανείς δεν είπε καρδιά μου πως είναι αντικείμενα, το κάθε άλλο.
Άσχετη ( και σχετική) ερώτηση. Γουρουνάκι, κατσικάκι, αρνάκι, κοτοπουλάκι τρως;
Γιατί αν τρως θα σου πω ότι κι αυτά έχουν αισθήματα, κι αυτά υποφέρουν, κι αυτά αποχωρίζονται βίαια από τις μαμάδες και τις οικογένειες τους, κι αυτά βασανίζονται στις "ανθρωπιστικές" σφαγές.
Απλά, δεν είμαστε εκεί για να το δούμε.
Και δεν είναι τα γατάκια ή τα σκυλάκια πιο αξιαγάπητα από τα υπόλοιπα. Απλά βιώνουμε στην καθημερινότητά μας τις κακουχίες τους και ζουν μαζί μας, οπότε αναπτύσσουμε (αρκετά επιλεκτικά, οφείλω να ομολογήσω) μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι τους.
Κανένας πραγματικά φιλόζωος δεν "νομιμοποιείται" να "καταναλώνει" ζώα και να τα βλέπει σαν προϊόν.
Είναι πιο έντιμο να δηλώνει γατόφιλος, ή σκυλόφιλος κι όχι φιλόζωος/ζωόφιλος.
Ακούστε τον Μoby, χωρίς κατ' ανάγκη να να νιώσετε χάλια, απλά με ενσυναίσθηση... 

 

Θα σας πω αν και η απάντησή μου κυμαίνεται στο ίδιο πνεύμα των απαντήσεων της @brenda & @jasmin sg .

Αρχικά, υπάρχει μία εγγενής δυσκολία στον ορισμό των συναισθημάτων των ζώων. Οι λέξεις που αποδίδουμε στα συναισθήματα είναι ανθρώπινες κατασκευές. Συν τοις άλλοις σκεφτείτε συναισθηματικές διαθέσεις που από γλώσσα σε γλώσσα διαφοροποιούνται, πόσο μάλλον από είδος σε είδος. Θα σας δώσω κι ένα πιο απλό της ενσυναίσθησης παράδειγμα. Σκεφτείτε τη γάτα που παίζει με το ποντίκι λίγο πριν το φάει. Αυτό στα μάτια των ανθρώπων, θα μπορούσε να εκληφθεί ως σαδισμός, ωστόσο δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, ακόμα και στη περίπτωση που καλωδιώσουμε τη γάτα, εάν πρόκειται όντως για κάτι τέτοιο (που δεν νομίζω αλλά δεν έχω εξειδικευμένες γνώσεις στον τομέα αυτόν) ή αν αφορά σε μία λειτουργική συμπεριφορά του είδους. Γιατί η γάτα μπορεί να παίρνει απόλαυση από αυτή τη διαδικασία, αλλά πώς θα μάθουμε αν παράλληλα αντιλαμβάνεται το τρόμο του ποντικιού; Για να οριστεί ως σαδιστική τακτική αυτή η κατάσταση.

Παράλληλα, η ενσυναίσθηση έχει και το κομμάτι της επικοινωνίας. Γιατί μια χαρά μπορώ να τη νιώσω, αλλά κάπως πρέπει να την επικοινωνήσω για να δείξω στον άλλον ότι τον καταλαβαίνω (ή να δω κι εγώ ο ίδιος ότι τελικά μπορεί να μην τον έχω καταλάβει και να το ξαναπιάσω όλο απ' την αρχή). Αυτό μπορεί να γίνει (σπανιότερα) μη λεκτικά και (κυριότερα) λεκτικά. Κι αντίστοιχα ο άλλος σε μένα.

Πώς δύναμαι να υπεισέλθω στο πλαίσιο αναφοράς του σκύλου ή της γάτας λοιπόν όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους για να δω ποιο είναι αυτό το πλαίσιο αναφοράς και ανάποδα; Αυτό δεν αναιρεί την συναισθηματική ικανότητα των ζώων, ούτε τη σύνδεση που μπορούν να δημιουργήσουν με τους ανθρώπους (για μένα, το δικό μου είναι η προσωποποίηση της ψυχοθεραπείας, εννοείται!!). Ενδεχομένως το γατάκι ή το σκυλάκι που αναφέρετε το συμπονάτε ή συμπάσχετε (αν και τείνω πιο πολύ προς το πρώτο ρήμα).

 

Δεν μεταφράζω τα ζώα με την ανθρώπινη λογική όπως γράφω και εδώ :

Και φυσικά δεν θα εκλαμβανα ως σαδισμό το να παίζει με ένα ποντίκι. Φανταστείτε ότι δεν μιλάτε σε έναν άνθρωπο περιορισμένης αντίληψης για λίγο.

Λέω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Ένα μικρό γάτι που έχει χαθεί στον δρόμο και φωνάζει (επικοινωνεί, όχι προς εμένα φυσικά, για να πω το αυτονόητο, αλλά προς τη μαμά του). Ξέρω από την εμπειρία μου ότι όταν φωνάζουν έτσι για μέρες έχουν χάσει τη μαμά τους, δεν μπορούν να βρουν φαγητό και πεινάνε. Έχω τις πληροφορίες που χρειάζομαι και αντιλαμβάνομαι ότι πεινάει και διψάει. Δεν μεταφράζω κάτι με την δική μου οπτικη, αυτή είναι η πραγματικότητα.

 

Δεν νομίζω πως σας έδωσα κάπου την εντύπωση πως σας εκλαμβάνω ως άνθρωπο περιορισμένης αντίληψης. Αν σας προσέγγιζα έτσι, αυτό δεν θα τιμούσε εμένα, όχι εσάς, εξ ου και δεν θα το έκανα. Από εκεί και πέρα το παράδειγμά μου, έπρεπε να καταλάβετε, πως ήταν επεξηγηματικό ως προς τις συμπεριφορές των ζώων και τους τρόπους που εμείς τις ερμηνεύουμε.

Το ότι ξέρετε τους λόγους που το γατάκι αντιδράει έτσι, δεν σημαίνει πως ξέρετε πώς βιώνει την κατάσταση αυτή και ειδικότερα πώς τη νοηματοδοτεί (κάτι που ένα ζώο δεν μπορεί εκ των πραγμάτων να κάνει).

 

Να προσθέσω και κάτι ακόμα. Στον οποιο ορισμό της ενσυναίσθησης δεν έχω δει να γράφει ότι αυτό που εκλαμβάνουμε πρέπει να είναι το ακριβές που νιώθει ο άλλος.

Μιλάει για την ικανότητα και την διάθεση να μπούμε στη θέση του άλλου, για όποιον και να το κάνουμε αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να μην επηρεαστούμε λίγο ή πολύ από τα δικά μας προσωπικά φίλτρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νιώθουμε ενσυναισθηση εκείνη τη στιγμή. Δεν καταργεί την έννοια.

 

Σας πιστεύω ότι δεν ήταν η πρόθεση σας να δείξετε κάτι τέτοιο απλά μου φάνηκε πολύ αυτονόητο αυτό που γράψατε σε αυτή την παράγραφο.