Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο: Vanilla, bdsm, libertinism. Μέρος Πρώτο

Vanilla/bdsm/libertinism(λιμπερτινισμός). Μέρος Πρώτο.

Θα επιχειρήσω, στο προκείμενο, μια προσέγγιση που ίσως ξενίσει πολλούς, αφού αφετηριακά δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε vanilla και bdsm, αλλά τα θεωρεί παραλλαγές στο ίδιο μοτίβο. Ανάμεσα στο bdsm και τον vanilla ερωτισμό οι διαφορές είναι περισσότερο ποσοτικές, ως προς την εξακολουθητική και καθ΄έξιν προσφυγή σε ιδιόρρυθμες μεθόδους λιμπιντικής διέγερσης, παρά ποιοτικές.
Άλλως ειπείν: η vanilla/bdsm σεξουαλικότητα είναι διατεταγμένη σε μια ενιαία κλίμακα. Πρόκειται για ένα αδιάρρηκτο συνεχές, άνευ ριζοσπαστικών τομών στο πεδίο που διατρέχει. Vanilla και bdsm είναι ομοειδείς κοσμοθεωρητικές στάσεις έναντι της ερωτικής επιθυμητικής ενόρμησης. Αποδίδουν, εντούτοις, έμφαση σε φαινομενικώς αντίθετες πτυχές της και μετέρχονται άλλου τύπου εργαλεία για την πλήρωση της (όπως, π.χ. ορισμένοι καταβροχθίζουν στρείδια για να ενδυναμώσουν την εγκαυλότητα, ενώ έτεροι καταφεύγουν απευθείας στο Viagra). Ταυτοχρόνως, όταν το bdsm ασκείται δίχως να αποσκοπεί στην οργασμική ολοκλήρωση, εξικνείται σε παροχέτευση μιας ασεξουαλικής πρωτογενούς επιθετικότητας και συνηθέστατα συνέχεται με τη λεγόμενη ανικανότητα ή (γυναικεία) ψυχρότητα.
Οι αναβαθμοί της κλίμακας vanilla/bdsm ξεχωρίζουν από την ένταση και την έκταση χρήσης ορισμένων πρακτικών (από το role play έως τα sex toys, από την κοινότατη, περισσότερο ίσως εκτός παρά εντός bdsm, ουρολαγνεία έως τη χρησιμοποίηση αναπτυγμένων τεχνικών πρόκλησης ήπιου πόνου –σε σχέση με ποιό θεμελιώδες υπαρξιακό κοίτασμα, το ηλεκτροσόκ αντιστρατεύεται, τάχα, το δονητή με μπαταρία). Ενώ κυμαίνονται από την πλήρη υπαγωγή στα εκάστοτε κανονιστικά κοινωνικά θέσφατα έως τη λίγο πολύ συνειδητή απόπειρα υιοθέτησης παρεκκλινουσών, για το κοινό μέτρο μιας εποχής πρακτικών, δεν ανήκουν σε άλλο «είδος». Δεν παραπέμπουν σε ασύμβατες πολιτισμικά νοοτροπίες ούτε πηγάζουν από αντιμαχόμενες κοσμοαντιλήψεις.
Τα περισσότερα βανιλοειδή ζεύγη εκτρέπονται συχνά προς τον ήπιο bdsm αισθησιασμό και πλήθη όσων ασπάζονται την bdsm αισθαντικότητα παραμένουν αθεράπευτα vanilla, ως προς την έκφραση του «ψυχισμού» και των ερωτικών τους προτιμήσεων. Εν γένει, προτάσσουν το αισθηματικό υπόβαθρο, στο πλαίσιο μιας κατά βάση μονογαμικής συνάφειας. Διατυπωμένο αλλιώτικα: αποζητούν κυρίως την ψυχοδιανοητική σταθερότητα και θαλπωρή της διπολικής «ασφάλειας», αντιμετωπίζοντας τις «παρεκβάσεις» των ενορμήσεων ως περιχαρακωμένα και υπό έλεγχο «περιστατικά». Απλώς, οι bdsmers ενστερνίζονται το ρόλο του «παραβατικού», λόγω της επιρρέπειας τους στη σταθερή επιλογή «ακραίων» ερωτοπραξιών και αποβλέπουν στη διαμόρφωση μιας συλλογικής (έστω και «περιθωριακής») «ταυτότητας», που οι vanilla έχουν ήδη δεδομένη.
Η δικαιωματοκρατική μεταμοντέρνα κοινωνία της κατανάλωσης τους ενθαρρύνει σε αυτή την αναζήτηση, επειδή διευρύνονται έτσι τα όρια μιας «παράπλευρης», αλλά δυνητικά επικερδέστατης αγοράς.
Η λιμπερτινική κοσμοθεωρία (16ος,17ος,18ος αι., με αποκορύφωμα τον De Sade), που κατά καιρούς ονόμασα «σαδική» (ουχί σαδιστική) φιλοσοφία ή και S/M (καταχρηστικώς, ίσως, όπως κατέδειξαν οι πολυάριθμες παρερμηνείες), πέρα από τον επικεντρωμένο στην Ισχύ θεωρητικό εξοπλισμό της και τη θεώρηση της λίμπιντο ως «ατίθασης», πλην υποτελούς εντέλει, απόφυσης της Κυριαρχίας, βρίσκεται στους αντίποδες του vanilla/bdsm. Eννοιολογικώς κατά κύριο λόγο, αλλά και ως «τρόπος βίου» (κατ΄αντιδιαστολή προς το lifestyle, του οποίου η δομή, ήτοι η εναλλαξιμότητα των επιλογών, η αναλωσιμότητα των στάσεων και ο καθολικός εκχρηματισμός ή εμπορευματοποίηση των έκκεντρων Εγώ παραμένει ταυτόσημη, όποια και αν είναι τα περιεχόμενα που την παραγεμίζουν).
Για τον λιμπερτινισμό, οι τεχνογνωσίες του δεσμείν (bondage), οι μέθοδοι ηδονισμού δια των λελογισμένων ποινολογίων και οι εκάστοτε πιστοποιημένες από πρωτόκόλλα ιεραρχίες ανάμεσα στα μέλη ενός ζεύγους, αποτελούν δευτερεύοντες ή και τελείως ασήμαντους παράγοντες απόλαυσης.
Πρωτεύουσα, αντιθέτως, είναι η κατ΄αρχήν αποσυνάρτηση της Ηδονής από το Συναίσθημα και την αυταπάτη του Συνανήκειν (τυπικώς κυρωμένο, όπως ο γάμος ή άτυπο, καθώς οι πάσης φύσεως μονογαμικές σχέσεις, διανθισμένες με εφήμερες περιπέτειες κοκ).
Γράφω: «κατ΄αρχήν αποσυνάρτηση». Δηλαδή: καθόλου δεν γίνεται κανείς λιμπερτίνος ή λιμπερτίνα, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει ανάγκη συναισθηματικής φόρτισης με προοπτική κάποιας διάρκειας ή προσδοκία ψυχικής συμμετοχής, προκειμένου να βατεύσει ή να απαυτωθεί. Απάθεια παρατηρείται και στους κλασικούς ανδροπρεπείς γαμιάδες. Για τον λιμπερτίνο, η απόσταση από το αντικείμενο της ηδονής είναι αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη ερωτουργίας.
Ούτε μια τυχάρπαστη φρενοβλάβεια ( συνήθως, η απανθράκωση της λογικής ήτις κοινώς καλείται Έρως, και απορρέει από απρόβλεπτα ισχυρή αντίσταση του ποθητού αντικειμένου στην κυριαρχική απόπειρα εκμηδένισης του, δηλαδή την επιθυμητικά απεγνωσμένη απόπειρα αναγνώρισης και εξιδανίκευσης του Εγώ μας από τον Άλλο/Καθρέφτη) ούτε η χρησιμοθηρική προσκόλληση σε ένα άτομο καθιστά αυτομάτως τον λιμπερτίνο ανάξιο συνεχιστή του ενδόξου παρελθόντος της συνομοταξίας του.
Με άλλα λόγια, ο λιμπερτίνος δεν αυτοαναιρείται αν αποφασίσει να νυμφευθεί για να του φέρνει κάποιος το καθίκι, όταν φθάσει στην ηλικία της ακράτειας, και δεν αυτοακυρώνεται αν κάποτε υποκύψει, ως κοινό ανθρώπινο ον, στην αναξιοπρεπή μορφή μπεκρουλιάσματος, που ονομάστηκε Έρωτας. Γελοιοποιείται, αν τις αδυναμίες του αυτές τις βαφτίσει, από αιδημοσύνη, «Αγάπη», τις εξιδανικεύσει και εγκαταλείψει προς χάριν τους τη στυγνή ουδετερότητα του παθολογοανατόμου της libido, τον πολυερωτισμό ως βιωμένη ιδεολογία και πράξη, τον ηδονιστικό αναρχισμό ως υπαρξιακή δέσμευση. Αν απαρνηθεί την περιφρόνηση της οικειότηταςκαι της ασφάλειας και τη νοοτροπία φυσιοδίφη των «ψυχών». Αν προσχωρήσει στο συρμό και ανεχθεί τον ευνουχισμό μιας γλυκανάλατης ενδοτικότητας σε θεμελιώδεις, τάχα, «αξίες». Αν προσχωρήσει σε χριστιανικές ή μυστικιστικές ιδεοληψίες – αποστρέφεται κάθε είδους θρησκευτική, υπερβατική σκέψη. Αν τον τρομοκρατεί ο θάνατος, ως μεταφυσικής τάξεως φαινόμενο. Αν υποχωρήσει στις επιταγές της (σύγχρονης) «ιατρικής» αστυνομοκρατίας.
Ίδιον, λοιπόν, του λιμπερτίνου είναι ο πανσεξουαλισμός (η αδιαφορία «αρχής» για το βιολογικό φύλο των συμπαικτών), ο πανηδονισμός (η κουλτούρα της συνδυαστικής πολυποικιλότητας των εγκόσμιων απολαύσεων) και ο μηδενιστικός αμοραλισμός περί τα σεξουαλικά και όχι μόνον (ο “perv”, αποτελεί υποπερίπτωση λιμπερτίνου, σεξουαλικώς ενοφθαλμισμένη).
Ο λιμπερτίνος δεν έχει καμιά ανάγκη οιασδήποτε, εξωτερικής προς την ωμή σεξουαλική «έλξη κορμιών», προϋπόθεσης προκειμένου να προβεί σε λαγνουργία. Δεν του χρειάζεται καμιά «χημεία» σωμάτων ή πολύ περισσότερο "καρδιών", καμιά επικοινωνιακή μέθεξη με το «πράγμα της ηδονής», δηλαδή τον/ους εκάστοτε εταίρο/ους – κι ας παριστάνει κάποια στιγμή τον αφέντη ή το «δούλο» (άνευ βαρύτητος διάκριση), πάνω στο παιγνίδι.
Ο λιμπερτίνος είναι, στην καθημερινή ζωή, θεματοφύλακας νοοτροπιών ξένων προς το μέσο όρο του bdsm. Ήτοι διακονεί την εμπορικώς «άχρηστη» γνώση, είναι καλλιεργημένος γευσιγνώστης και οινολάτρης, καταφρονεί τις υγιεινολογικές παραμυθίες, περιποιεί τιμή στο σαρκασμό και αποστρέφεται το άξεστο «καλαμπούρι», αποθαυμάζει την αυτοκαταστροφή του και ρέπει προς την ακρότατη πρόκληση μόνον όταν αυτή είναι αισθητικώς Υψηλή και θανατηφόρα ειρωνική προς το σύνολο των προκαταλήψεων της «κοινής γνώμης».
Οι κυριαρχικοί ή υποτακτικοί ρόλοι στο bdsm είναι πολύ συχνά καρικατούρες αντίστοιχων, πανάρχαιων και θεσμοθετημένων ποικιλοτρόπως σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους, στο vanilla.
Στην Ελλάδα, ειδικώς, κάποιοι τύποι είναι χαρακτηριστικότατοι – δίχως, φυσικά, να είναι αντιπροσωπευτικοί και των αυθεντικών «μυστών».
Παραστατικότερα: Ο Dom ή Master είναι ο Mastrosakis_xeskistras_brahami, που υπηρέτησε στους πεζοναύτες αλλά ξέμεινε καραβανάς επιλοχίας και υποδύεται το Συνταγματάρχη στην κρεβατοκάμαρα για να πάρει το αίμα του πίσω. Η σούμπα ragismeni-optasia, που ήθελε να γίνει βαμπ και κατέληξε υπάλληλος στη Νομαρχία, κραυγάζει «αγάπα και παντρέψου με πρίγκηπα με το λευκό άτι», ας είσαι και σαν κακό χρόνο νάχεις, εγώ θα στα προσφέρω όλα, μέχρι και τραπεζάκι για την πόκα με τους φίλους σου θα γίνω, δείξε μου λίγη προσοχή αγά μου, είμαι κι εγώ στραβοχυμένος λουκουμάς, όμως στην ψυχή μου ανθοφορεί το Όνειρο. Ο σούμπης latrevo_takounia_yannis_tricala, εξιλεώνεται για όσα, προαιώνια, κρίματα κτηνωδών αρρένων αδυνατεί να επαναλάβει, μεταμελείται για τη βαραβατίλα αιώνων και εκλιπαρεί: «τιμωρήστε το άτακτο πουλάκι μου αυστηρή Μανούλα, το ξέρω ότι οι άντρες είναι καθάρματα σαν τον μπαμπά (οι αυθεντικοί πατεράδες/αρχηγοί έχουν πάντα προφθάσει να πεθάνουν άκαιρα ή λείπουν επαγγελματικό ταξίδι με την κομμώτρια της Μητέρας), οι γυναίκες είναι Θεία Όντα, καθ΄ότι εγώ δε στέργω να πηδήξω ούτε την παλάμη μου, εκτός κι αν τη γεμίσω τάλαρα για την proDom, παρακαλώ Μαμάκα κάντε με Γυναίκα με αρχίδια». Ο switch mprospisw είναι ο πονηρός: απ’ όλα έχει ο μπαξές, μάζευε κι ας είναι ρόγες. Η ερασιτέχνις Mistress πάσχει από το σύνδρομο της αγγλίδας γκουβερνάντας: διατάζει, μαυρίζει κωλαράκια και θηλάζει, ωστόσο, «αν προκύψει». Υποδύεται την αυστηρή, μολαταύτα είναι απίκο για τεμενάδες μόλις αρπάξει δύο φάπες από κάνα ζόρικο φαναρτζή – επιπλέον, είναι ψιλοτεκνατζού, όπως όλα τα κακογαμημένα θήλεα της κατά κανόνα προκεχωρημένης ηλικίας της, με αποτέλεσμα να ταλαντεύεται αγρίως ανάμεσα στο ζωντανό ρουφοκαυλέτο και την αυτοπεποίθηση του στραπονίου της. Δεν υπάρχει ούτε ένας εκπρόσωπος αυτής της γελοιογραφικής ταξινόμησης, όστις δεν απαντάται ωσαύτως εις το βιδιεσέμι και το βανιλλοζαχαρωτόν. Ιδέ: βάρβαρος σύζυγος, λαϊκή τσουλίτσα υποδυόμενη την Πηνελόπη, αυταρχική μητέρα, κορόϊδο σύζυγος που του τα τρώει όλη η οικογένεια κ.ο.κ.
Επιστρέφοντας:ο λιμπερτίνος είναι πανσεξουαλικός, υπό την έννοια ότι, αντίθετα προς τους βανίλες και τους περισσότερους μπιντιεσέμηδες δεν θέτει όρια και δεν υπακούει σε προδιαγραφές – η ηδονοθηρία του δεν απορρέει από απαράγραπτα μονοσήμαντη έλξη προς ένα φύλο, μια γκάμα «ωριμότητας», ένα τύπο νοητικού ή σωματικού παιγνίου. Δεν απορρίπτει τη σύμφυση ηδονής και πόνου, ούτε την ερωτοτροπία με το αηδές, αλλά δεν τα έχει χρεία. Η άκρα εκλέπτυνση του φλερτάρει μονίμως και αδιαλείπτως με το ζωώδες και το Άσχημο, ενώ ταυτόχρονα δεν δεσμεύεται από αισθητικές κατηγοριοποιήσεις, μολονότι είναι βαθύτατα εστέτ, ελιτιστής και περίτεχνα σνομπ. Είναι ο Παίκτης, στο χείλος πάντα του γκρεμού, που "τίκτει" το Ωραίο με την αυθαίρετη Απόφαση του να το καθιδρύσει ως Ωραίο, δεν το ανακαλύπτει ούτε στα πράγματα ούτε στον Εαυτό του. Το οικοδομεί με κάθε πράξη του, αδέσμευτος και ως εκ τούτου ναρκισιστικά αντιφατικός, συστηματικός ανατροπεύς της «συνέπειας λόγων και έργων».
Ο λιμπερτίνος είναι, ακόμα, πανηδονιστής επειδή δεν σφραγίζει τη λίμπιντο στο κλουβί του σεξουαλικού πόθου, αλλά τη μετασχηματίζει και την παροχετεύει στην απόλαυση της γνώσης για τη γνώση, την υψηλή κουζίνα, τις Καλές Τέχνες. Ο πανηδονισμός του είναι αριστοκρατικός, προαστικός. Απεχθάνεται την αστική ηθική της εργασίας τόσο όσο και το μετανεωτερικό πολιτισμό της μαζικής κατανάλωσης. Μετά τον 18ο αι. συνδέεται με ορισμένα καλλιτεχνικά-αισθητικά ρεύματα και διαμορφώνει νέες χαρακτηρολογικές τυπολογίες. Έχει συγγένεια με το νταντά ή το σουρεαλισμό, των οποίων έχει προηγηθεί η ανάδυση της μορφής του καταραμένου ποιητή ή του μποέμ - εν μέρει και του ρομαντικότροπου δανδή. Σε γενικές γραμμές έχει έντονα πολιτικά χαρακτηριστικά, συνήθως αριστερόστροφα αλλά και ελιτίστικα ακροδεξιά, ενώ το bdsm, όπως διαμορφώνεται, το πρώτον, στα πλαίσια της αγγλικής βικτωριανής οικογένειας (όθεν και οι τεχνολογίες του σωφρονιστικού αλλά και ηδοναγρευτικού ραβδισμού) έως ότου καταλήξει προϊόν στα ράφια του μετανεωτερικού σουπερμάρκετ, παραμένει απολίτικο ή συνδέεται με κινήματα κοινωνικής διεκδίκησης ή ανατροπής, στις leather gay νεώτερες (επαν)απαρχές του (που σε κάποιο βαθμό συνδέθηκαν με τους μπήτνικς και αποτέλεσαν μαγιά για την «πολιτιστική επανάσταση» της δεκαετίας του ΄60, ιδίως με την pop art). Στα απόνερα της περιόδου εκείνης, θα μπορούσε να συμπεριληφθεί η πανκ κουλτούρα, ως ύστατη ριζοσπαστική αντίδραση στον και ταυτοχρόνως συνθηκολόγηση με τον ισοπεδωτισμό της νεοφιλελεύθερης καταιγίδας του υπερκαταναλωτισμού).
Κατά τη γνώμη μου, τέλος, ο όρος vanilla παραπέμπει στη ζαχαρωμένη σεξουαλικότητα, με την έννοια της ανάγκης συναισθηματικής φόρτισης, προκειμένου να επιτελεσθούν οι λαγνουργίες. Δηλαδή: για να είσαι καθ΄όλα έγκαυλος, πρέπει να είσαι και ερωτευμένος (ή να υποθέτεις ότι είσαι) με προοπτική κάποιας διάρκειας, προκειμένου να βατεύσεις ή να απαυτωθείς. Δεν θέλω να αποκλείσω την περίπτωση συναρμογής της ερωτικής παραφοράς με το σεξουαλικό πάθος. Όμως, αν μας έλκει η ακριβολογία, vanilla είναι το γαμίσι υπό την αίρεση του εκλεκτικού "αισθήματος" και της διανθρώπινης επικοινωνίας. Από την άποψη αυτή εμμένω ότι και μια bdsm ερωτική συναλλαγή μπορεί να - είναι τόσο σακχαρώδης όσο και οποιαδήποτε "φυσιολογική". Με μια διεσταλμένη και κατ' αντιστροφή αναλογία, vanilla μπορεί να ορισθεί οτιδήποτε δεν αποβλέπει μυχίως στο "σεξ για το σεξ", συμπεριλαμβανομένων των πολιτισμικώς λεπταίσθητων επιλογών.
Ο προσδιορισμός αυτός, αποκλείει από το πεδίο του ηδονιστικώς παρακινητικού οτιδήποτε δεν σχετίζεται, με οποιονδήποτε άμεσο ή έμμεσο τρόπο, με το σκάλεμα της σωματικής ηδονής, ήτοι το σεξ. Συνεπώς, ο λιμπερτινισμός αλλά και η ενδεχόμενη έμφαση στο S/M ορισμένων λιμπερτίνων, σε αντίθεση προς το (υβριδικώς vanilla) bdsm ουδόλως εστιάζεται στην αποδοχή ή την πρόκληση πόνου. Ενδέχεται να κρεμάς βαρίδια στις θηλές της συντρόφου σου ή να υφίστασαι παρόμοιες περιποιήσεις και να είσαι τόσο βανιλοειδής όσο και ο ντροπαλός "νορμάλ" που ερυθριά όταν, ουρώντας θωρεί το τσουτσουνίδιον του.

(c/o Dolmance, βλ. λεπτομέρειες σε αναγγελία δημοσιεύσεως του Λεξικού).

(Συνεχίζεται).

 

Τα παραστατικότατα παραδείγματα υποδηλώνουν, κατά τα γραφόμενα Dolmance, αν δεν απατώμαι, πως το status ή η "επιλογή" είναι εκλογίκευση και ιδεολογικό περιτύλιγμα μιας προϋπάρχουσας κατάστασης - κατάληξης - κατάντιας --

"Είμαι σούμπα ragismeni-optasia, που ήθελα να γίνει βαμπ και κατέληξα υπάλληλος στη Νομαρχία, κραυγάζω «αγάπα και παντρέψου με πρίγκηπα με το λευκό άτι», ας είσαι και σαν κακό χρόνο νάχεις, εγώ θα στα προσφέρω όλα, μέχρι και τραπεζάκι για την πόκα με τους φίλους σου θα γίνω, δείξε μου λίγη προσοχή αγά μου, είμαι κι εγώ στραβοχυμένος λουκουμάς, όμως στην ψυχή μου ανθοφορεί το Όνειρο -- ιδεολογικοποιώ το 'κατάντημά μου', την κατάληξη μου, η τάλαινα, γιατί σάμπως είχα κι άλλες επιλογές; Πρώτα έγινα ότι έγινα, επιλογές άλλες γιοκ λίγο - πολύ, και μετά το έντυσα με το status μου και μεταξωτές κορδέλες."

Πάντως επιλογή με ελεύθερη βούληση, κατά τα γραφόμενα Dolmance, δεν είναι --- αν δεν σφάλλω.

Ο λιμπερτίνος, μέσα στο επιχείρημα Dolmance, διάλεξε με ελεύθερη βούληση, αντιθέτως; Είχε όλες τις, ή πολλαπλές επιλογές, ή μπας και "ενδύει", ιδεολογικοποιεί κι αυτός με τον πιο περίτεχνο και αριστοτεχνικό τρόπο κάτι δικό του, κάποια κατάσταση - κατάληξη; Αν όχι, πως και ξέφυγε αυτός και καταφέρνει να ...βούλεται αυτοβούλως τον λιμπερτινισμό του, ο μπαγάσας;

​

 

Δεν βούλεται τον λιμπερτινισμό του, επειδή όταν περιγράφει και αναλύει, δεν βούλεται απολύτως τίποτα. Εδώ έγκειται το νόημα του μηδενισμού ως προς τις αξίες: δεν τις αφήνεις να μολύνουν την κατανόηση, ενώ είναι αυτονόητο ότι και εσύ, ως έμβιο έλλογο ον, εμφορείσαι από αξίες προσδιοριστικές της καθημερινότητας σου. Ως αναλυτής των ανθρώπινων πραγμάτων, όμως, τις βάζεις στο συρτάρι και το διπλοκλειδώνεις για να μην ξετρυπώσει κάποια κανονιστική θεώρηση, απρόσκλητη. Δεν θα καταλάβεις ποτέ τίποτα αν περιγράφεις αποβλέποντας στο Δέον. Δηλαδή, αν ελπίζεις, αισθάνεσαι, προτείνεις "κάτι καλύτερο". Κατανοώ σημαίνει: καταγράφω, με τη μέγιστη δυνατή απάθεια, ως ουδέτερος παρατηρητής και του ίδιου του εαυτού μου. Δεν στεναχωριέμαι αν οι πεποιθήσεις που αναπόδραστα κουβαλώ ως αποσκευές καταρρέουν και δεν χαίρομαι αν κάτι μοιάζει να τις "επικυρώνει".
Νοητικά τοποθετείσαι,τότε, εκτός του κόσμου τούτου. Χρειάζεται απίστευτα οδυνηρή άσκηση, αλλά και πάλι οι καρποί της δεν είναι εγγυημένοι. Μόνη σου "βούληση" είναι η απελευθέρωση από κάθε βούληση, προκειμένου να συλλάβεις τί σημαίνει "βούληση εν γένει".
Αν μάλιστα, αγαπητή μου female, συναρμόσεις τη βούληση με την υποτιθέμενη "ελευθερία του βούλεσθαι", ενδέχεται να λησμονήσεις ότι οι άνθρωποι εντός της ιστορίας δεν είναι καν ελεύθεροι να επιλέξουν την ανελευθερία. Ελευθερία, φιλοσοφικώς, είναι το όνομα που οι υπόδουλοι δίνουν στην αυταπάτη.

 

Ας κάνω τον λαϊκιστή.

Πως θα μπορούσε να διαφωνεί κανείς, και ιδίως εγώ, με την παρουσίαση του λήμματος από τον Dolmance φράση προς φράση; Μπορεί ο λιμπερτινισμός να μου πέφτει λίγο βαρύς και αυστηρός αλλά διατηρώ τη μακρυνή συγγενική μου σχέση μ’ αυτόν.

Όμως ο τίτλος θα έπρεπε να είναι «Λεξικό Λιμπερτινισμού Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο» καθώς αντιδιαστέλει το bdsm από τον λιμπερτινισμό και ερμηνεύει το πρώτο με όρους του δευτέρου ως μία από τις ποικίλες παραλλαγές της «βανίλιας» κοσμοθεώρησης.

Αντιστοίχως ένα «Μαρξιστικό Λεξικό Αναθεωρημένο . Λήμμα 2ο» θα συγκατέλεγε τόσο τους λιμπερτίνους όσο και τους βδσμικούς στους πράκτορες της αστικής τάξης ή στην καλύτερη περίπτωση (για τους εργαζόμενους βδσμικούς) στους αλλοτριωμένους εργαζόμενους χωρίς ταξική συνείδηση.

Είναι καλό να τοποθετούνται τα πράγματα στη θέση τους, όπως για παράδειγμα πως η βασική ιδεολογία και στάση ζωής της βδσμικής μονογαμίας δεν αποκλίνει καθόλου της βανιλοειδούς αντίστοιχης. Αλλά από πού θα προέκυπτε το αίτημα για το αντίθετο;

Η ερωτική προτίμηση ή παρέκκλιση δεν είναι από μόνη της ικανή να διαμορφώσει κοσμοθεωρία, ούτε να ριζοσπαστικοποιήσει το άτομο. Οι ιδιοκτήτες της χάρλευ δεν έχουν εντρυφήσει στο Κέρουακ (δε θυμάμαι καν αν ο Κέρουακ είχε Χαρλευ ή πήγαινε με το λεωφορείο). Έτσι και οι βδσμικοί, στη γενικότητα μιλώντας, ακολουθούν τον πιο φυσιολογικό και απλό δρόμο δηλαδή να πατήσουν στις τρέχουσες κοινωνικές αξίες και φόρμες και να κοιτάξουν να βολέψουν την «ιδιαιτερότητά τους» μ’ αυτές. Γι αυτό και όλα τα bdsm κείμενα δεν είναι παρά παραφράσεις των εγχειριδίων business management και human resources development και ουδείς ριζοσπαστισμός τα διακατέχει.

Βρίσκω συνεπώς το λιμπερτινισμό και το βδσμ παντελώς άσχετα πράγματα και δεν κατανοώ τη σύγκριση τους έστω και σε αντιδιαστολή. Υποκρύπτει μήπως αυτό ένα παράπονο ή μια διάθεση επιμόρφωσης αγαπητέ δάσκαλε, κατά πως λέει και ο Ηλίας;

Δεχόμενος λοιπόν το γεγονός πως το βδσμ είναι απλώς μια ερωτική προτίμηση, έβαλα μια πινελιά «υπαρξιστική φράξια» για να βρίσκεται (και να παραπέμπει κάπως στον ΚύριοG και όχι τις προτιμήσεις του προς τις γόβες), και δε βλέπω το λόγο να δώσω σε μια ερωτική παρέκκλιση διατάσεις, έστω και αντιθετικά, που δεν τις έχει.

Με άλλα λόγια φίλτατε Dolmance, μη βάζεις τόσο πάγο στα υπέροχα υποτακτικά κορίτσια. Αντίθετα είμαι μαζί σου να εξαφανίσουμε όλους τους αρσενικούς ανταγωνιστές.

 

(Όσο γνωρίζω, Χάρλεϋ ο Jack Kerouac δεν είχε, ο άφραγκος. Ωτο-στοπ κυρίως έκανε, ενώ ζούσε και παράλληλα έγραφε το "On the Road" σε ένα μακρύ ρολό χαρτί. Και όταν έμπαινε στο αυτοκίνητο του 'θεόμουρλου' φίλου του Ken Kasey - One Flew Over the Cuckoo's Nest - του οποίου τη σύζυγο μοιραζόταν ανά καιρούς, ευχόταν να καταφέρει να βγει ζωντανός μια και η οδήγηση του Kasey ήταν διαβόητα αδρεναλινική.)

Δεν διαφωνώ ποσώς ! Τότε... κάτι δικό του "ενδύει", ιδεολογικοποιεί κι αυτός με τον πιο περίτεχνο και αριστοτεχνικό τρόπο ο λιμπερτίνος;

Και μια ερώτηση κατανόησης ακόμα, αν δεν κουράζω, φίλτατε Dolmance. Ο λιμπερτίνος είναι ανήθικος (αντιστρέφει, αρνούμενος, την υπάρχουσα ηθική) ή αήθης (δρα κρίνων κατά περίστασιν χωρίς να δεσμεύεται ποσώς από την κρατούσα ηθική);

​

 

Δάσκαλε, κέρδισες το χαμόγελο μου και ταυτόχρονα μου αποκάλυψες κάτι  
Ότι δεν γνωρίζεις βιωματικά τις εμπειρίες και τα κίνητρα ενός αυθεντικού προτύπου από τους παραπάνω. Ή αν τις γνώριζεις τότε ίσως ηθελημένα τις προσπέρασες. Και εγώ όπως και ο Κύριος G αναρωτιέμαι το γιατί...

 

Απάντηση: Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο: Vanilla, bdsm, libertinism. Μέρος Πρώτο

Βρίσκω συνεπώς το λιμπερτινισμό και το βδσμ παντελώς άσχετα πράγματα και δεν κατανοώ τη σύγκριση τους έστω και σε αντιδιαστολή.

Η αντιδιαστολή είναι καταφανής όπως ,τουλάχιστον,αναλύονται οι δύο οπτικές: Ο ακόλουθος του λιμπερτινισμού δεν έχει ανάγκη συναισθηματικής φόρτισης για να εκδηλώσει μια συγκεκριμένη σεξουαλική συμπεριφορά.Αντίθετα ένας βδσμ ή βανίλλα τύπος αναζητά και ανακαλύπτει συναισθηματικά κίνητρα (χρωματισμένα από κοινωνικές συμβάσεις) απ΄τα οποία κατευθύνονται οι σεξουαλικές του επιλογές.

Τώρα ... τί νόημα έχουν όλα αυτά όταν πέφτει η νύχτα...
(Συγχωρήστε την έκφραση άποψης, Σ/σας βεβαιώνω ότι γίνεται πολύ ταπεινά.)

 

Το αίτημα προκύπτει αφ΄εαυτού, αγαπητότατε φίλε, όταν η "βδσμική επιλογή" θεωρείται από τους οπαδούς της παρεκκλίνουσα σε σχέση με τον κρατούντα κοινωνικό Κανόνα συμπεριφοράς, σε πεδία ευρύτερα των μορφών κλινοπάλης. Όταν, οι ίδιοι προβαίνουν σε συστηματικό διαχωρισμό μεταξύ του "Εμείς" και των 'Άλλων". Επίσης, όταν επιχειρούν να οργανωθούν σε κοινότητες εδραζόμενες σε "ενιαίες" διεκδικήσεις δικαιωμάτων.

Ως προς την "παρέκκλιση": είναι σαφές ότι δεν θεωρώ το bdsm σεξουαλική απόκλιση, σε σχέση με την vanilla "ορθοδοξία", παρά μόνον ακραία εκδήλωση ροπών ενδιάθετων στο ενορμητικό δυναμικό της τελευταίας.

Δεν αναμένω, φυσικά, όπως και εσύ άλλωστε, μια "λατρεία για τις γόβες" να μεταρσιωθεί σε πολιτικό κίνημα. Αν το bdsm περιοριστεί στην τεχνική ή φαντασιακή πτυχή του, περιχαρακωμένο στην ιδιωτικότητα, με αφήνει απλώς αδιάφορο, από αναλυτική σκοπιά. Ας διαβάζουν, οι "μυημένοι", εγχειρίδια όπως αυτά που ευστοχότατα επικαλείσαι.

Ο λιμπερτινισμός, όμως, σχετίζεται με τα ανωτέρω, καθ' όσον επιχειρεί να τα περιλάβει σε μια συνεκτική κατηγοριοποίηση, εντάσσοντας επιλεκτικώς στοιχεία τους σε έναν Lebenswelt (βιόκοσμο) - ή λίγο πιό φιλόδοξα, σε μια Weltanschaung (κοσμοαντίληψη). Αν ο βδσμικός δήλώσει ότι πέρα από το βινύλ ή τους κόμπους ουδέν χαμπαρίζει, δεν υπάρχει καν γήπεδο για αντιπαράθεση. Εφ' όσον, όμως, τούτες τις προτιμήσεις τις ερμηνεύει, έστω και με το αστείο τέχνασμα της αναγωγής σε ενσταλάγματα της παιδικής ηλικίας, αποζητά, ενδομύχως, διάλογο. Άρα, σύγκριση με άλλα "ρεύματα".

 

Καλέ μου φίλε Ηλία (και εγώ στενοχωρήθηκα που δεν αδράξαμε την ευκαιρία να τα πούμε με την άνεση μας),

Νομίζω πως η απάντηση μου στον KyriosG καλύπτει μέρος της διερώτησης σου. Εντελώς ειλικρινά πιστεύω ότι το δαιμονιακό στοιχείο της φύσης σου, συχνά αποτυπωμένο σε σύντομες αλλά απολαυστικές ποιητικές αποστροφές, σε παρωθεί να ανασκαλεύεις τα "βιώματα" λες και πρόκειται πάντα για φλέβες χρυσού.
Αντίθετα, εγώ ρέπω προς τις αναλυτικές τυπολογίες (ακόμα και σαρκαστικές), προσπαθώντας να παραμένω διανοητικά παγωμένος απέναντι στα συναισθήματα (εμού και των λοιπών) και τα σπαράγματα καρδιάς, όσο συγκλονιστικά και αν είναι, επειδή θα παραμένουν εσαεί κατανοητικώς ανερμήνευτα. Διαβάζοντας ένα ποίημα, φερ΄ειπείν, με ενδιαφέρει η τεχνοτροπία, η Σχολή, η εκφορά του λόγου και τα παίγνια με το συντακτικό αλλά αδιαφορώ προγραμματικώς για όσα "αισθανόταν" ο ποιητής, όταν το συνέθετε. Άλλωστε, εξ ορισμού η συγκίνηση που εγώ θα αντλήσω από το δημιούργημα του δεν έχει καμιά πιστοποιήσιμη συνάφεια με τη δική του οδύνη ή χαρά.

Πιθανώς, ο πληθωρισμός εμπειριών βιωμένων στο "όριο", με ώθησε στη συμφωνία με τον Διάβολο, που μου αποδίδεις αλλαχού. Ο βασικός της όρος είναι: μην ενδίδεις σε παρορμήσεις ή επιθυμίες που δεν κατασκεύασες πειραματικά ο ίδιος. Ο αμείλικτος κυνισμός θα είναι εφεξής το μόνο αγνό αίσθημα στο οποίο επιτρέπεται, ενίοτε, να ενδίδεις.

Αλλά έχεις κι εσύ ένα συμβόλαιο με τον Μεφιστοφελή - εξ ου και καταλαβαινόμαστε, παρά την απόσταση. Τις ρήτρες τις γνωρίζεις;


ΥΓ Ευχαριστώ για το βιβλίο, που θα παραλάβω εντός των ημερών.

 

Ως συνήθως, perspicacious female, άδραξες τον τράγο απ΄ τα κέρατα. Η μεγάλη δυσκολία του λιμπερτίνου (εν προκειμένω), είναι η ίδια με εκείνη του κλασικού σκεπτικιστή: η λογική δυνατότητα της "αυτοεξαίρεσης" του από τον κόσμο των αξιών. Με ποιόν τρόπο ο υπονομευτής κάθε "θεμελίου" και πάσης "αντικειμενικής" κρίσεως, προβάλλει τη δεσμευτική απαίτηση να θεωρηθεί η δική του "αξιακά αμόλυντη" περιγραφή ως άμοιρη κάθε συμμετοχής σε έναν βιόκοσμο και μια προσωπική ιστορία. Τη συζήτηση, όμως, δεν θα την κάνουμε εδώ. Ανοίγουμε ένα νέο κεφάλαιο στον προσωπικό μας διάλογο και δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρήσουμε περαιτέρω τους αναγνώστες αυτών των κειμένων.

Ως προς το ερώτημα: από ιστορική άποψη είναι αμφότερα, ανάλογα με την εποχή, το πρόσωπο, τους στόχους και τις περιπέτειες του λιμπερτίνικου ρεύματος σκέψης.

 

Θα ήμουν ψεύτης Δάσκαλε αν έλεγα ότι υποκύπτω σε νόρμες ή πρωτοκόλλα . Όπως επίσης ψεύτης αν έλεγα ότι δεν αναζητώ κάτι μέσα από αυτά . Ναι η κατανόηση των μηχανισμών με ενδιαφέρει . Αν ήμουν απλά κυνικός τότε θα έχανα την απόλαυση της γεύσης . Λατρεύω τις ηδονές και την πηχτή τους γεύση , δίχως να χάνω την πραγματικότητα αυτού που ζω .

Μία απορία λοιπόν … Ο Λιμπερτίνος στην πραγματικότητα που ζει , απαιτεί με την ίδια άνεση την ελευθερία των επιλογών στους άλλους , όσο και στον εαυτό του ;

Όσο για τις ρήτρες , όχι δεν γνωρίζω απόλυτα για αυτό προσπαθώ να μάθω , αν και κάτι μου λέει ότι είναι πια δύσκολο να του ξεφύγω …

 

Re: Απάντηση: Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο: Vanilla, bdsm, libertinism. Μέρος Πρώτο

magda37,
η παρέμβαση σου συνόψισε άριστα το βασικό επιχείρημα του κειμένου. Μην είσαι, λοιπόν, τόσο "ταπεινόφρων" (ιδού μια αξία, η ταπεινοφροσύνη, που για τον λιμπερτίνο είναι εξίσου γελοία με την αντίθετη της, την υπερφίαλη μεγαλομανία). Προσωπικά σε ευχαριστώ, γιατί είναι η πρώτη φορά που εμείς ανοίγουμε κουβέντα.

Όλα αυτά έχουν κάποιο νόημα όταν πέφτει η νύχτα: σχετίζονται με το ποιός πέφτει μαζί σου στο κρεβάτι, εκείνη τη νύχτα, και τα μέσα που μετέρχεσαι για να τον σαγηνεύσεις. Το φαιδρόν είναι, ομιλώ πλέον μετά λόγου γνώσεως, ότι μια συζήτηση γύρω από αυτά μπορεί να τρέψει εις άτακτον φυγή πωλήτρια μπουτίκ ή να την κάνει να θέλει να σου μαγειρέψει γιουβαρλάκια και να σε πάει στη μαμά της, χάρη ακριβώς στη φιλοσοφική υψηλοφροσύνη του πηδήματος - εκείνη τη νύχτα. Παρομοίως, ενδέχεται μια βαθυστόχαστη διανοούμενη να σε αποπάρει λέγοντας: "δεν αφήνεις τις αερολογίες να ρίξεις κάνα πούτσο" ή να σε κοιτάξει με βλέμμα απλανές και να αναστενάξει: "τώρα βρήκα μια απάντηση". Αυτή την τελευταία, σκόπιμο είναι να την παραμερίσεις γλυκά και να το βάλεις στα πόδια - εκείνη τη νύχτα.

Άλλωστε, δεν θα πικραθεί πολύ. Όσο κι αν έχουμε προσπαθήσει με τον KyriosG να αφανίσουμε τους ανταγωνιστές, πάντα κάποιος θα καραδοκεί πίσω από το φανοστάτη - μια οποιαδήποτε νύχτα.