Ποίηση της παρακμής. Η μοντερνιστική τομή.

"Και να παίρνουν μπρος οι πυροκροτητές και κείνη να σφίγγει το φυτίλι στον κόλπο της να καθυστερήσει την έκρηξη να ζήσει ολοκαύτωμα Λάμψη!"
  
no no no

 

Χαχαχαχχααχαχα

Ενώναμε τα αιδοία μας καταργώντας την εσοχή της και την εξοχή μου
κατακτώντας την παλινόρθωση του ανδρόγυνου
όπου ο άνδρας αποκτά αιδοίο χωρίς εξοχή και η γυναίκα εσοχή με
πλήρωση

Τι έχει ζήσει αυτή η ταλαίπωρη χώρα....

 

παρακμή χωρις ποίηση το κάναμε @estarian
Να πάει στα εκτός θέματος η συζήτηση;

 

#32 Ο Κήπος

Περπατώντας στην απογευματινή μου βόλτα
Συνάντησα κήπο πλούσιο σε χρώματα και ευωδίες
Περιφραγμένο με ψηλά, γεμάτα λόγχες κάγκελα
Με αυλόπορτα στενάχωρη, διπλά μανταλωμένη,
βαριά ακλόνητη φτιαγμένη από μέταλλο
Άδειο το καμαράκι του κηπουρού με τα εργαλεία εδώ και εκεί
Κενό και το σπίτι που ήταν πιο μέσα
Και αναρωτιέμαι πως είναι να σε τριγυρίζουν πανσέδες, γαρύφαλλα βιολέτες όλα ανθισμένα σαν άνοιξη
Αλίμονο δε με προϋπάντησε κανένας τόση ώρα
μόνο σε ένα παράθυρο κουνήθηκε η βαριά κουρτίνα
Εξάλλου ένας ξένος είμαι
Είδα μια τριανταφυλλιά στο βάθος του κήπου
θα ήθελα να κλέψω τα τριαντάφυλλα της
Έχουν αγκάθια και θα πληγωθώ λογίζομαι
Έκανα δυο βήματα
Κοίταξα την διεύθυνση την κράτησα
Και με βαρύ βήμα έφυγα
Δεν ήταν ο κήπος μου

[Φεβρουάριος, 2018, ΜΚ2]

 

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.
Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.
➖Pablo Neruda.

 

...Φαίνεται πως κάτι έμαθες από τον κόσμο
άλλοτε καθισμένος σιωπηλά δίπλα τους
κι άλλοτε θορυβώντας όταν ήταν αναγκαίο

είδες τη μικρή εξουσία να βαδίζει παράλληλα με τη μεγάλη
στα χέρια τους πρόσεξες τα σφικτά λουριά απ’ τα τέρατα της αποκάλυψης
επτά θανάσιμα σκυλιά πολυκέφαλα που πρόσταζαν ανάλογα των περιστάσεων κι ορέξεών τους

όπως είδες τις αρετές να διαμελίζονται για το στιγμιαίο πάθος
είδες τον έρωτα να σε εμπαίζει, τη μια μέρα στον ουρανό
την άλλη με το κεφάλι μέσα στην κόλαση

Υπάρχει ακόμα ζωή
όταν οι ανάσες αλλάζουν αέρα
ή όταν τα μάτια αποκτούν το χρώμα της σελήνης
και χάνονται στους λυγμούς της προσμονής
Είσαι ακόμα ζωντανός
όταν ο πόθος δεν σ’ αγγίζει απαλά
μα σε διαμελίζει
εκεί που τ’ άστρα κρατούν
τα πιο όμορφα μυστικά τους.

Εγώ πάντως, δεν έπαψα στιγμή να ονειρεύομαι
Άλλωστε, αγαπούσα τον ήχο της ρόδας ενός ποδηλάτου
το βλέμμα χωμένο στις σχισμές που οι αχτίνες
άφηναν ξοπίσω τα χρόνια
με μια στεφανωμένη μελαγχολία καθώς μ’ άγγιζε άτσαλα
στο σβέρκο η πραγματικότητα...

Δημήτρης Ι. Ευθυμίου

 

Η Αλεξάνδρα φεύγει

Κατά το «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» του Κ.Π. Καβάφη

Η νύχτα έχει παγώσει ξαφνικά
Κάποια θεότητα ετοιμάζεται να φύγει
Με την Αλεξάνδρα στους ώμους καθισμένη
Γλιστρά ανάμεσα στους φρουρούς της καρδιάς σου.

Τους βοηθά η απλότητα της ηδονής
Κατακτούν το φως, περιελίσσονται δίχως μορφή
Και ακτινοβολώντας πέρα από τα πιο πλατιά σας μέτρα
Πέφτουνε μέσα στις φωνές και το κρασί

Δεν είν’ μαγεία που εξαπατά όλες σου τις αισθήσεις
Ένα ταραγμένο όνειρο που θα το ’χει εξαντλήσει το πρωί–
Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρα που φεύγει
Κι ύστερα αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρα την χαμένη

Ακόμα κι αν κοιμάται πάνω στο σατέν σου
Ακόμα κι αν σε ξυπνά μ’ ένα φιλί
Μην πεις πως τη φαντάστηκες ετούτη τη στιγμή
Μην υποκύψεις σε παρόμοια στρατηγική

Σαν κάποιος που είναι έτοιμος καιρό γι’ αυτό,
Πήγαινε με τη καρδιά σου σταθερή προς το παράθυρο.
Άφησε να σε διαπεράσουν όλα. Η τέλεια μουσική.
Η Αλεξάνδρα που γελά και οι πρώτες σου δεσμεύσεις είναι απτές ξανά

Κι εσύ που έχεις την τιμή να συμμετέχεις στην βραδιά της
Και λόγω ετούτης της τιμής απάλυνες τη δική σου–
Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρα που φεύγει
Η Αλεξάνδρα με τον Κύριό της φεύγει

Σαν κάποιος που είναι έτοιμος από καιρό γι’ αυτό
και φταίει για κάθε σχέδιο που κατέστρεψε
Μην επιλέξεις εξηγήσεις κάποιου που είναι δειλός
Τι κρύβεται πίσω από το αποτελέσματα και την αιτία

Κι εσύ, συντετριμμένος από το νόημα
Που ο κώδικάς του έχει σπάσει, ασταύρωτος σταυρός–
Αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρα που φεύγει
Κι ύστερα αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρα την χαμένη

Leonard Cohen
Ύδρα, Ελλάδα, Σεπτέμβριος 1999

(Μετάφραση: Ιωάννα Αβραμίδου)

 

.......
Γύρω-γύρω όλοι
Φραγκόσυκο στη μέση
Γύρω-γύρω όλοι
Στις πέντε ξημερώνει

Μεταξύ της ιδέας
Και της πραγματικότητας
Μεταξύ της κίνησης
Και της πράξης
Ενσκήπτει η Σκιά

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία

Μεταξύ της επινόησης
Και της δημιουργίας
Μεταξύ του αισθήματος
Και της ανταπόκρισης
Ενσκήπτει η Σκιά

Η ζωή είναι μακριά πολύ
Μεταξύ της επιθυμίας
Και του σπασμού
Μεταξύ της ισχύος
Και της ύπαρξης
Μεταξύ της ουσίας
Και της πτώσης
Ενσκήπτει η Σκιά
Ότι Σου εστίν η Βασιλεία

Ότι Σου εστίν
Είναι η ζωή
Ότι Σου εστίν

Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Έτσι τελειώνει ο κόσμος
Όχι με έναν κρότο αλλά με ένα κλαψούρισμα.



T. S. Eliot

 

@loutcia

Μου σκασες με φούστα και στρίνγκ αυτοκινήτου,
μα εγώ δεν έχω αυτοκίνητο καρδιά μου.
Μου πες `'I want u'’ και σου είπα `
me too'’ & τσουπ κάτι ξεπρόβαλε μέσα απ’ τα φαρδιά μου.

Έπαιζε CD του Κιάμου απόψε φόρα τα καλά σου
με μουσική κλεμμένη από το sexy φόρεμά σου.
Στο τηλέφωνο βριζόσουνα με την μαμά σου,
γιατί σου `χε πεί αν ξενυχτήσεις πάλι θα σου..
θα θα θα θα θα σου..

Μισώ την κοινωνία μα κοίτα τι ειρωνία,
αν ήμουνα ματσό θα μου καθόσουν με την μία.
Μα δεν έχω μία τα τρώνε τα ταμεία,
πληρώνω δάνεια λες και `χω πάρει την ταινία.

Σαν και σένανε καμία με τέτοια αγαμία,
βλέπω την κότα πεταλούδα πίνω από την μία.
Δεν πάμε παραλία να κάνεις ό,τι σου είπα..

Κάνε αυτό που σου είπα
Mου άρχισες τα πέρι ανέμων και υδάτων,
ναί η φύση καρπερή με καθαρό αέρα.
Χαζεύαμε τ’ αστέρια και τον ουρανό προπάντων,
και τώρα τη θάλασσα γιατί έχει γίνει μέρα.
Μου πες για όλους τους πρώην σου με τη σειρά
κι ακόμη δεν τελειώνει αυτή η πουτάνα η ουρά.
Τέτοιες ώρες θα προτιμούσα να ακούω Καρρά,
μα το πουλάκι μου ακόμα δείχνει το Βορρά.
7 παρά, παρά παπά Χρήστο,
δεν την παλέβει καθόλου το γκομενάκι.
Μάλλον δεν έχεις της νυχτερίδας το κοκκαλάκι,
παίξτο και συ τρελίτσα, πέτα κανένα βοτσαλάκι.
Μα από δω το πάω, από `κει το φέρνω,
με αγάπη και λατρεία, όλο τα τρία παίρνω.
Την παρατάω στην παραλία, σιγά να μην την σέρνω.
Και δε γαμιέται λέω, αφού δε γαμώ, θα δέρνω.
Κάνε αυτό που σου είπα ...


Τους  

 

Σε καλό σου Μπουμπλε,με συγκινησες 
Θυμήθηκα τοτε που έγραφες στίχους για μενα 
Άτιμη ζωή...

 

Παρακμή σκέτη είναι αυτή @bumblebee ....Χωρίς τη ποίηση...!!!!

Σε αντίθεση με τη @dina καθόλου δεν συγκινήθηκα....
Ίσως να φταίει που είμαι


 

 

Μια γοργόνα βρήκε έναν νεαρό κολυμβητή,

Τον πήρε για δικό της,

Πίεσε το κορμί της στο κορμί του,

Γέλασε, και καθώς βυθιζόντουσαν

Ξέχασε μες στην σκληρή της ευτυχία

Ότι ακόμα και οι εραστές πνίγονται.


W. B. Yeats