ΠΟΛΕΜΙΚΟ

Κάθε άνθρωπος έχει μία ιστορία να πει γιατί κάθε άνθρωπος κρύβει ένα μυστικό· αλλά δε λένε όλοι οι άνθρωποι ιστορίες. Ορμώμενος από το ένστικτο επιβίωσης μέσα στις σφαίρες της λογικής ο νους επιδέξια προφυλάσσει με τρομακτικές μορφές τα αιχμηρά μυστικά για να παραμείνουν ανέγγιχτα ώστε ο χρόνος αργόσυρτα να τα βυθίσει στην άβυσσο των μιασματικών από την φρίκη εμπειριών του καθενός· αλλά εγώ δεν στάθηκα τόσο τυχερός όπως ο κάθε άνθρωπος. Εγώ, αν και ασύνειδα προσπάθησα να εξαλείψω τις τερατώδεις εικόνες που διαδραματίστηκαν μπροστά στα μάτια μου, δεν πέτυχα παρά το προσωρινό ξεθώριασμα τους και την μετατροπή της υποψίας μου στην βεβαιότητα ότι όσο και αν το ανθρώπινο μυαλό εξασθενήσει, οι νοητικές του δυνατότητες φθαρούν και τα δωμάτια της μνήμης του σφραγιστούν διαδοχικά, οι αναμνήσεις που καθορίζουν τον καθέναν μας σαν ουλές παραμένουν στην ψυχή και αιφνίδια, με όλη την συσσωρευμένη ορμή του παρελθόντος θα αρχίσουν να αιμορραγούν όταν ακατάληπτα οι ψυχικές αντοχές καταρρεύσουν. Έτσι τώρα, η δική μου αιμορραγία γράφει τις λέξεις με το μολυσμένο αίμα μου αυτές τις στιγμές που ξαναζώ νοερά την φρίκη του παρελθόντος. Αυτός είναι ο δικός μου τρόπος, ο ύστατος, να κοιμίσω το τέρας που τα όνειρά μου στοιχειώνει. Αυτή η ιστορία είναι η τελευταία προσπάθεια μου να αντικρύσω εκείνη την νύχτα της απόλυτης φρίκης και να απελευθερωθώ από τα εφιαλτικά δεσμά της.

Αν τα λόγια που ακολουθούν μοιάζουν να είναι ποτισμένα με υπερβολή, να μην βιαστείς αναγνώστη να τα χαρακτηρίσεις σαν τα αποκυήματα της φαντασίας ενός άρρωστου μυαλού που διέσχισε τα όρια της λογικής, γιατί εκείνα τα χρόνια ήταν βυθισμένα στο σκοτάδι και οι μοχθηρές πράξεις των ανθρώπων επισκιασμένες από αυτό ώστε λίγοι μπόρεσαν να έρθουν άθελα τους αντιμέτωποι με την δυνατότητα να δουν μέσα σε αυτό την δαιμονική μορφή που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος όταν υπηρετεί μια ιδέα. Μα ποτέ δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήμουν ένας από τους λίγους· όταν ήμουν ένας από τους πολλούς που εθελοντικά κατατάχθηκαν στον απελευθερωτικό στρατό της νέας εποχής για να πολεμήσουν την δογματική εξουσία που εξαθλίωνε τον λαό αυτής της χώρας. Στα δεκαέξι μου, οπλισμένος με το θάρρος του απεγνωσμένου, την φιλοδοξία του νεαρού μυαλού και την πείνα του άδειου στομαχιού, κατατάχθηκα μαζί με άλλους της ηλικίας μου στο σώμα πεζικού και ανέλαβα τα καθήκοντα ενός απλού τυφεκιοφόρου καθώς η γραμματικές μου γνώσεις δεν μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν πιο περίοπτη θέση. Παρότι την σκληροτράχηλη εκπαίδευσή μου και τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης μέσα στις σπηλιές των βουνών ήμουν ευχαριστημένος και ψυχικά μπολιασμένος με την ανωτερότητα των σκοπών μας, όταν η πρώτη μου αποστολή με καλούσε να μεταφέρω σαν μέλος μιας ομάδας πεζικού μια γυναίκα από το φυλάκιο που βρισκόμουν, στο κοντινό χωριό. Η μνήμη μου θα βρίσκει πάντα την παλιά της ζωντάνια όταν με επαναφέρει στο λυκόφως της ευφροσύνης των συναισθημάτων που με κατέκλυζαν καθώς προετοιμαζόμουν για την αποστολή, πριν με καθηλώσει στην σκιά των αποκρουστικών εικόνων που ακολούθησαν την αποτυχία του σκοπού μας εκείνο το βράδυ. Η αυτοθυσία, η αναγνώριση και η συντροφικότητα που ζέσταιναν την καρδία μου στην σιωπηλή μας πορεία μέσα στο παγωμένο θαμνώδες οροπέδιο που φωτιζόταν από το ισχνό φώς της ημισελήνου με κράταγαν δεμένο με τους άλλους εννιά προπορευόμενους ανθρώπινους κρίκους της φάλαγγας που είχαμε σχηματίζει, μεταφέροντας την γυναίκα που βρισκόταν στο μέσο, σε μία ασφαλή τοποθεσία. Αλλά πόσο άδοξα φτάσαμε στο τέλος μας! Πόσο εύκολα τα όνειρα της επιβράβευσης που τρέφονται με κοπιαστικές προσπάθειες μετατρέπονται σε εφιάλτη! Πόσο ακούσια, ανήμποροι δεχόμαστε την σκληρή μοίρα μας!

Δεν πρέπει να είχαμε απομακρυνθεί αρκετά από την αφετηρία μας, όταν η μοίρα της φάλαγγάς μου έδειξε το αδυσώπητο πρόσωπό της με την μορφή ριπών πυροβόλων όπλων σχίζοντας την σιωπή της νύχτας, που ερχόντουσαν καταπάνω μας από κάθε κατεύθυνση. Έπεσα στο έδαφος όπως και οι συμπολεμιστές μου, προσπαθώντας μάταια να ανταποδώσω τα πυρά σε έναν αόρατο εχθρό. Και όταν τα όπλα σίγασαν και δυνατά φώτα φανών πέσαν προς το μέρος μας, είδα την ομάδα μου αποδεκατισμένη με τα μέλη της να κείτονται νεκρά, την γυναίκα να ουρλιάζει με φωνή που δε έφτανε στα βουλωμένα μου αυτιά και εμένα να περιμένω με ένα αδειανό από σφαίρες όπλο στα χέρια, τους πολλούς αντιπάλους μου που οι φιγούρες τους άρχισαν να διακρίνονται σε απόσταση, πριν χαθούν πάλι καθώς βυθιζόμουν στην νεκρική αγαλλίαση της λιποθυμίας. Όταν η κραυγή μου με ξύπνησε, ήμουν κουλουριασμένος σε ένα πλίθινο υγρό σκοτεινό κελί και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Εικόνες από την ενέδρα ερχόντουσαν στα μάτια μου κόβοντας την ανάσα μου και φέρνοντας δάκρυα πανικού στα μάτια μου. Ο φόβος με είχε κατακλύσει, αλλά ο φόβος είναι ένα ανούσιο συναίσθημα άμα ο θάνατος είναι ακαριαίος, αλλά ο φόβος του πόνου μπορεί να αγνοηθεί με λογικές σκέψεις; Ποια λογική σκέψη μπορούσε να με σταματήσει να ψηλαφίζω πανικόβλητος τους μουχλιασμένους τοίχους της φυλακής μου για μία έξοδο, για μία ρωγμή, όταν άκουγα τις βαριές μπότες και τα γέλια των δεσμοφυλάκων μου να πλησιάζουν;

Μου πέρασαν έναν σιδερένιο χαλκά στο λαιμό και σέρνοντας με μέσα σε ένα σκοτεινό διάδρομο με μετέφεραν σε ένα δωμάτιο που δε διέφερε πολύ από την φυλακή μου· ίδια μούχλα και υγρασία, εκτός από ένα πενιχρό κίτρινο φώς που έδινε μια αρρωστημένη όψη στα πρόσωπα των ανδρών που βρισκόντουσαν εκεί. Απασχολημένος με το πόνο στον λαιμό μου από το κόψιμο του ακατέργαστου μετάλλου δε διέκρινα εξαρχής την μορφή μιας γυμνής γυναίκας που ήταν επίσης λαιμοδεμένη με παρόμοια αλυσίδα σαν την δική μου, στον έναν τοίχο, και με αναφιλητά με πρόσταζε να δω πλέον ξεκάθαρα το χέρι του θανάτου που μας ακουμπούσε. Όταν δέσανε την αλυσίδα μου σε ένα χαλκά στον τοίχο και άρχισα να παρατηρώ με δέος το χώρο, δύο λέξεις άρχισαν να σφυροκοπούν το μουδιασμένο μου μυαλό με μια σιχαμερή μονότονη ακολουθία : ΠΟΝΟΣ, ΘΑΝΑΤΟΣ. Τίποτα άλλο δε θα υπάρξει εκτός από πόνο και θάνατο μπροστά στο σταυρό του Αγ. Ανδρέα, στο πλίθινο βωμό και στον πάγκο με τα τρομακτικά εργαλεία που μας περίμεναν καρτερικά μέσα στο επίγειο κολαστήριο μας.


Ότι με πονάει ακόμα από εκείνη την νύχτα είναι το συναπάντημα των μοιρών μας σε ένα μαρτυρικό μονοπάτι θανάτου όπου εγώ απροσδόκητα παρέμεινα θεατής στο πιο μακάβριο θέαμα, την αντανάκλαση του επικείμενου θανάτου μου στα βάσανα αυτής της γυναίκας. Ω Θεέ μου πόσες φορές πέθανα μέσα σε αυτό το κελί, πάνω στον βωμό και πόσες φορές μετά, είχα ευχηθεί να είχα πεθάνει πιο πριν! Εκεί, στο σκληρό έδαφος του κελιού βρήκα τους λόγους που γεμίζουν την ψυχή του ανθρώπου που επιζητεί την ανυπαρξία, με γοερές παρακλήσεις προς τον άρχοντά της. Εκεί, με μάτια κενά κοιτούσα την λογική να απαρνιέται την υπόσταση της καθώς τέσσερεις στρατιώτες με σαρδόνια γέλια κινήθηκαν προς την γυναίκα και την απελευθέρωσαν από τα δεσμά της για να την βάλουν πάνω στο βωμό έπειτα από την διαταγή του αξιωματικού.

Θυμάμαι τώρα που γράφω το χρονικό την όψη του αξιωματικού που ήταν ο ενορχηστρωτής σε αυτό το κρεσέντο του πόνου, και μόνο σιχασιά αναδύεται από την μνημή μου, αν και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι τότε το ξερακιανό πρόσωπο του, χαραγμένο με ουλές που θαρρείς ότι έγιναν από απόκοσμα νύχια, σε συνδυασμό με το θεόρατο μπόι του , το σκούρο δέρμα του, τα μαύρα μαλλιά του και τα γερακίσια μάτια του με γέμιζαν πανικό. Με φωνή νεκρικής ηρεμίας διέταξε τους στρατιώτες να την απελευθερώσουν και να την βάλουν μπρούμυτα πάνω στο βωμό. Μόλις αυτή πέρασε από κοντά μου συνειδητοποίησα ότι δε πρέπει να ξεπέρναγε τα είκοσι έτη ζωής. Από την θέση όπου ήμουν καθηλωμένος έβλεπα αντικριστά τα κρυστάλλινα από τα δάκρυα μάτια αυτού του κοριτσιού που μέσα στα αναφιλητά του μου ψιθύριζε για βοήθεια καθώς οι τέσσερεις στρατιώτες το κρατούσαν από τα άκρα του αναγκάζοντας το να αγκαλιάσει το πλίθινο βωμό. Υπό την εντολή του αξιωματικού ένας άλλος στρατιώτης προέβαλε από το σκοτεινό βάθος του δωματίου όπου το ισχνό φως πνιγόταν και κατευθύνθηκε προς το πάγκο με τα εργαλεία. Με τέσσερα καρφιά στο χέρι και ένα σφυρί γονάτισε στην μια γωνία του βωμού, τοποθέτησε με σχολαστική ακρίβεια το ένα καρφί στον ένα καρπό και με ένα δυνατό χτύπημα έμπηξε το καρφί στην ανθρώπινη σάρκα βάφοντας έτσι το μοχθηρό του χαμόγελο με το αίμα της κοπέλας που ούρλιαζε απεγνωσμένα. Η σκηνή επαναλήφθηκε, και πριν οι πονεμένες κραυγές της προλάβουν να σβήσουν, νέες ηχούσαν μέσα στο δωμάτιο σε κάθε κάρφωμα του στρατιώτη, γδέρνοντας τα αυτιά μου. Όταν ο στρατιώτης ολοκλήρωσε το φρικιαστικό του έργο, άφησε ένα γυμνό γυναικείο μισολιπόθυμο κορμί καρφωμένο πάνω στην τετράγωνη πέτρα από τα άκρα του που αιμορραγούσαν σχηματίζοντας μικρές λίμνες αίματος.

Παρακαλούσα αυτό το κορίτσι να είναι νεκρό. Παρακαλούσα να μην νιώσει ότι θα επακολουθήσει, και μέσα σε νεκρώδη τέρψη να έχει βυθιστεί. Παρακαλούσα, και το πίστεψα ο αφελής! Το πίστευα και όταν ο αξιωματικός έδωσε την διαταγή στους πέντε στρατιώτες να την «τελειώσουν», και αυτοί, άρχισαν να γδύνονται, να ξύνουν τα αρχίδια τους και να παίζουν τους πούτσους τους. Ήθελα να πιστέψω τον γρήγορο και λυτρωτικό θάνατό της γιατί δεν άντεχα να πιστέψω την βαναυσότητα του είδους μου, μέχρι που έχασα εκείνο το κομμάτι της ψυχής μου που η ελπίδα ακόμα ανάσαινε, όταν αυτό σαρώθηκε από τις φωνές της νεκρανάστασης της κοπέλας καθώς ο στρατιώτης που την είχε καρφώσει στον βωμό στάθηκε από πίσω της και έχωσε με βία τον πούτσο του μέσα της, γαμώντας την με μανία, και είδα ξεκάθαρα πλέον, πόσο αδαής ήμουν.

Καθώς το αιματοβαμμένο πρόσωπο του έπαιρνε υποχθόνιους μορφασμούς όσο έσπρωχνε με παραφροσύνη τον πούτσο του μέσα στην γυναίκα, οι υπόλοιποι άντρες τραγουδούσαν με στόμφο τους ύμνους της γενετικής τους ανωτερότητας, χόρευαν, γέλαγαν, έβριζαν και εξαπέλυαν απειλές προς εμένα. Είχαν στήσει μια γιορτή θανάτου, μεθυσμένοι από το νέκταρ τους που ήταν ο πόνος μας, εκστασιασμένοι από την μουσική τους που ήταν οι κραυγές μας, απολάμβαναν την δαιμονική μορφή της μισαλλοδοξίας τους. Και πάνω στην κορύφωση της υποχθόνιας φρενίτιδας τους, ο στρατιώτη που γάμαγε το κορίτσι, ύψωσε στον αέρα το χέρι του κρατώντας την ξιφολόγχη του, ξεστόμισε ακαταλαβίστικα λόγια και με μίσος την κάρφωσε στην πλάτης του κοριτσιού που σπάραζε μέσα στο εφιαλτικό της μαρτύριο ενώ οι υπόλοιποι στρατιώτες κάλυπταν τις κραυγές της με χαιρέκακες επευφημίες και ετοιμαζόντουσαν να πάρουν σειρά.

Ακολούθησαν όλοι, ένας- ένας με την σειρά στεκόταν πίσω από το κορίτσι και έμπηγε με ορμή τον πούτσο του μέσα της, κρατιόταν από την λαβή της ξιφολόγχης που ήταν καρφωμένη πάνω της και γάμαγε με λύσσα, και αυτή σε κάθε αλλαγή του δυνάστη της έπαιρνε μια ανάσα που εκτινάσσονταν με θρηνητικό τόνο μέσα στο κελί αμέσως μετά, όταν ο στρατιώτης σκάλιζε την πληγή της καθώς στηριζόταν πάνω στην ξιφολόγχη, μέχρι που ξεψύχησε. Ο τελευταίος από δαύτους πρέπει να γάμαγε ένα άψυχο σώμα βουτηγμένο στο αίμα και στον ιδρώτα και γεμάτο από το σπέρμα των τεράτων χωρίς να κάμπτετε η βαναυσότητά του. Όταν τέλειωσε και τελευταίος και σωριάστηκε δίπλα σους άλλους στρατιώτες, είδα τον αξιωματικό να κατευθύνεται προς το μέρος μου, με αργά βήματα με πλησίασε και έχοντας την έκφραση της πιο τρομακτικής ηρεμίας στο πρόσωπο του με προϊδέασε για το τι επρόκειτο να μου συμβεί, τονίζοντας μου την απόλυτη ανάγκη απόσπασης πληροφοριών από μένα. Υπό τις διαταγές του οι στρατιώτες νωχελικά σηκώθηκαν με σκοπό να έρθουν να με λύσουν από τα δεσμά μου, ενώ αυτός πλησίαζε τον σταυρό του Αγ. Ανδρέα φορώντας τα μαύρα του γάντια. Έχοντας πλέον χαμένα τα λογικά μου, αδυνατώ να περιγράψω την φρίκη που κατέκλυσε, το μόνο που έχει μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου από εκείνη την στιγμή είναι ο εκκωφαντικός άρρυθμος χτύπος της καρδίας μου που με τράνταζε και κάλυπτε οτιδήποτε άλλο ακουγόταν μέσα στο κελί, και ξάφνου διακόπηκε από έναν τρομακτικό κρότο, στέλνοντας με για άλλη μια φορά στην ευδαιμονία της λήθης.

Ξύπνησα μετά από μέρες όπως με πληροφόρησαν, σε μια σπηλιά διαμορφωμένη σε στρατιωτικό νοσοκομείο. Μίλησα μετά από περισσότερες μέρες και ίσως ακόμα και τώρα δεν έχω κατανοήσει πόσο τυχερός στάθηκα όταν την ύστατη στιγμή οι σύντροφοί μου είχαν βρει την φυλακή που ήμουν κλεισμένος και περίμενα τον αποτρόπαιο θάνατό μου, επιτέθηκαν με όλμους και πυροβόλα όπλα, εξοντώνοντας τους δήμιους μου και σώζοντας με.

 

μα δεν την βασανισαν αρκετα πριν, να την σακατεψουν πριν την σκωτοσουν

 

Η ιστορία δεν είναι πραγματική βασικά, είναι προιόν φαντασίας και δεν αναφέρεται πουθενά το ιστορικό πλαίσιο (εμφύλιος που λες) και κυρίως δεν προέρχεται από το μνημονικό μου.
Το οτι δημοσιεύτηκε σε ένα φόρουμ bdsm δεν σημαίνει ότι εκφράζει ή περιγράφει το bdsm.

 

Αυτές οι ιστορίες με τρομαζουν.

 

Βιαιες φαντασιωσεις και τοξικες προσωπικοτητες.

Για να ανηκει στο bdsm προϋποθετει συναινεση.

Just saying.

 

 

Ο,τι καταλαβαίνει ο καθένας.
Με την βλακεία δε τα βάζω, είναι αήττητη.

 

Η προτροπη σου σωστη και η σιγουρια σου απολυτα αιτιολογημενη.
Θα εχανα οπωσδηποτε.
Σ ευχαριστω.

 

Η μόνη λέξη που μου βγαίνει διαβάζοντας αυτό το κείμενο είναι απλά γιατί?

 

Just a story, take it or leave it...

 

Από ποτέ σ αυτό το φόρουμ ότι αναρτούμε έχει να κάνει αποκλειστικά με το βδσμ? Από όσο γνωρίζω υπάρχουν άπειρα νήματα που δεν έχουν καμία σχέση με βδσμ, επίσης υπάρχουν πολλά με φαντασιωσεις ή ιστορίες εμπνευσμένες από τι φαντασία του καθενός, όπως η παραπάνω μη πραγματική ιστορία...

Αν είναι κάτι που δεν σου αρέσει ή σε αηδιάζει απλά προσπερνά το δεν είναι ανάγκη να το κριτικάρεις. Εμένα για παράδειγμα ή κοπρο-ουρο λαγνεία με αηδιάζει αλλά δεν με ενοχλεί να υπάρχουν νήματα με τέτοιο περιεχόμενο, απλά δεν τα διαβάζω τα αφήνω για αυτούς που τη βρίσκουν με αυτά.

Όσο για το "συναίνεση" που γράφεις δεν νομίζω να είμαστε λίγες εδώ μέσα που έχουμε φαντασιώσεις non- consensual...

 

<personal taste>
Θα το προτιμούσα χωρίς happy end αλλά από την άλλη αν ο αφηγητής δεν είχε γλυτώσει δεν θα μπορούσε να το αφηγηθεί.
</personal taste>

Τούτου λεχθέντος η ιστορία μου άρεσε πολύ. Σκοτεινή και βίαιη ζωγράφισε ρεαλιστικά την απελπισμένη παραίτηση των θυμάτων και τη σαδιστική ευφορία των βασανιστών.

@Alpha Wolf Είναι άλλο πράγμα το bdsm φαντασιακό και άλλο πράγμα η bdsm πρακτική.

 

Πράγματι. Έχω δει και νήματα που αφορουν συνταγές με μπάμιες. Και όσους δεν ενδιαφέρουν οι μπάμιες, απλά δεν ασχολούνται. Ή μήπως όχι?