Μίλα μου για έρωτα, μίλα μου για αγάπη...

"Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που τον κυριεύουν."

Albert Camus

 

Όταν θρέφεις την αγάπη δεν την αγγίζουν σύννεφα ακόμη κι αν υπάρχουν.
Μόνο όταν την αφήνεις νηστική χάνεται, εξανεμίζεται και δεν έχεις δυνάμεις να συνεχίσεις.
Όσο της δίνεις τροφή να υπάρχει μη φοβάσαι τίποτα.

 

 

Κι αν είναι να μ' αγαπάς
να μ' αγαπάς μόνο για την Αγάπη.
Μην πεις την αγαπώ για το χαμόγελο της
για το βαθύ το βλέμμα της
τον ευγενικό της τρόπο να μιλά ...
για τις ιδέες της…
που συμφωνούν με τις δικές μου
και που μια μέρα μου 'δωσαν γαλήνη.
Όλα αυτά μπορεί να φέρουν αγάπη,
μπορεί όμως ν' αλλάξουν μέσα μου
ή ν' αλλάξουν για σένα ...
κι αν γεννήθηκε γι' αυτό η αγάπη,
μπορεί ν' αλλάξει κι αυτή ...
Μην μ' αγαπήσεις από λύπηση,
που σταματά τα δάκρυα.
Μπορεί να ξεχάσει το κλάμα,
μια καρδιά που βρήκε παρηγοριά
και να χάσει έτσι την αγάπη σου.
Αλλά Αγάπα με ... μόνο από Αγάπη
που θα μεγαλώνει μέσα σου...
σε μια παντοτινή Αγάπη!

Elizabeth Barrett Browning

 

Σαν τι να είναι η Αγάπη;
Ποιος να ’ναι τάχα ο ορισμός;
Μήπως χορεύει τον αιώνιο τελετουργικό χορό των ηλεκτρονίων γύρω από τον πυρήνα του ατόμου;
Μήπως κυβερνά την περιστροφή των πλανητών γύρω από τον Ήλιο; Την περιδίνηση των Ήλιων γύρω από τον Γαλαξία; Την απομάκρυνση και το πλησίασμα των Γαλαξιών στο απέραντο Σύμπαν; Να είναι άραγε η αιτία της διττής υπόστασης του φωτός;
Μπορεί να συντροφεύει ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα στη ξέφρενη πορεία του μέσα στον χωροχρόνο; Νομίζω ότι την έχω δει να λάμπει την αυγή και να αργοσβήνει στο ηλιοβασίλεμα.
Να πάλλεται στο πολικό σέλας και να αιωρείται στο ουράνιο τόξο. Να κοιμάται στην άπνοια και να θεριεύει στους τυφώνες. Να ψύχεται στους παγετώνες και να πυρώνεται στη λάβα των ηφαιστείων. Την έχω νοιώσει, τη μια στιγμή, να κρύβεται μέσα στην οργιώδη βλάστηση του Αμαζονίου, ενώ την άλλη στιγμή δροσίζει τους κάκτους της Σαχάρας. Να ’ναι άραγε αυτή που ζωοποιεί τη θεόρατη σεκόγια;
..........
Δεν ξέρω ακριβώς! Κι ούτε πρόκειται ποτέ να μάθω με το Μυαλό. Ελπίζω, μόνο, να τη νοιώθω να με διαπερνά και να με λειώνει. Κι όχι μόνο εκείνες τις απειροελάχιστες στιγμές που το θαύμα συμβαίνει.
Αχ, και να γινόμουν ένα μαζί της!
Να ξεχειλίζω από αγάπη κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο αιωνιότητας!

Α.Ο.

 

 

We loved with a love
that was more than love.
Edgar Allan Poe
 

 

Θυμάμαι ήταν θάλασσα. Πέρναγε το νερό στα χέρια σου. Θυμάμαι είπα κρυώνω. Κι ήταν καλοκαίρι και σώματα, εκατομμύρια κουκκίδες άμμου. Ο ήλιος έμοιαζε μικρός, αφού κρυβόταν πίσω απ’ το λαιμό σου. Κι ύστερα όλη αυτή η σκέψη για τις ιστορίες. Απ’ την αρχή του κόσμου και μετά. Πως πέφτανε στα μάτια μου. Σταγόνες. Κανονικά, είπα, θα έπρεπε να υπάρχει κάπου εδώ ένα μονοπάτι από λέξεις που πάει στο βυθό. Κι ίσως ίσως πιο μέσα κι από εσένα.

Ειρήνη Μαργαρίτη

 

 

  αυτά ακριβώς. Φωτογραφία και λόγια.

 

Αυτό μου έλειπε, να μου λείπεις,
Να σου φωνάζω, μη μ’ εγκαταλείπεις…
Το αφιέρωνε κάποιος Μπάμπης στην δικιά του.

Το λάστιχο στερεωμένο στα κλαδιά.
Και ο ήλιος να ζεματάει το περιβάλλον.
Και γω καθισμένος στην πέτρα.
Και το νερό να χύνεται πάνω στο ιδρωμένο κορμί μου.

Και η αφιέρωση συνοδεία στο όλον.

Φουλ στρες ο Μπάμπης, σκέφτηκα.
Περιφέρθηκα γυμνός στην αυλή για να στεγνώσω.
Ήταν και γυμναστική.

Στεγνωμένος και γυμνασμένος, με φρέσκο φραπέ παρέα, ξάπλωσα πάλι στο στρατηγείο μου, στα μαξιλάρια κάτω απ’ τη συκιά.
Η Σούγκαρ έκανε σιέστα.
Οι μύγες επίσης. Έκανα και γω.
Το ραδιόφωνο συνέχιζε να στέλνει βραχνό πάθος.
Κι αν δεν αντέχω να μη σε έχω, θα πάρω μαχαίρι και θα κοπώ…

Φουλ καλοκαίρι.

Πέτρος Αυλίδης, ''Κάψα - Χιτ''

 

..Να ξυπνάμε πρωί, να κοιταζόμαστε σε φως ίδιο, κι αλλιώτικο, να παίρνουμε ανάσες σε μιαν επιβράδυνση που μας περιέχει και μας συγκρατεί, και μας συνέχει, να σε γδύνω αργά, να κάνουμε έρωτα, με γέλια πνιχτά, σε κρεβάτι που τρίζει, σε ένα δωμάτιο στην άκρη της Χώρας, πάνω απ' την πλατεία με τα λεωφορεία, και το πεζούλι που κοιτάζει τη θάλασσα,

να βάζεις βιαστικά το μαγιό, το μπλε που ταιριάζει στα μάτια σου, και σε όλα τα υπόλοιπα, να ρίχνεις πετσέτες, τσιγάρα, βιβλία σε μια ψάθινη τσάντα, να μαζεύεις τα μαλλιά, να φοράς το καπέλο και τα γυαλιά, να γελώ, να σε λέω Σοφία και Τζίνα, να σε λέω Νεφέλη,

να κατεβαίνω πρώτος τα σκαλιά, να καθόμαστε στο καφενείο, μέσα στο πλήθος, και ένα μ' αυτό, να υπερτερεί η συνωμοσία, παρακαλώ, να υπερτερεί η αίσθηση μιας γλυκιάς συμμορίας, ας μη μιλάμε, ας κοιταζόμαστε,

και να 'μαστε στο λεωφορείο, με μουσική στα ηχεία, ίσως ο Μάλαμας, ή ο Θανάσης, το σάουντρακ του καλοκαιριού, να το ψιθυρίζεις, να μου γελάς, με τις φακίδες που ο ήλιος τις εντόπισε πάλι,

να κατεβαίνουμε στην Αγκάλη, ή στον Άγιο Νικόλα, παιδιά που βουτούν απ' τον βράχο, αρμυρίκια, κάτι κατασκηνωτές που μου δίνουν στα νεύρα, να γελάμε, να κοιτάμε τη θάλασσα, την παιδική μας ηλικία που δεν χάνεται, να τσαλαβουτάμε, λίγο κολύμπι για τα προσχήματα,

να σου διαβάζω, να σου μεταφράζω τα ποιήματα, να μου λες ότι τον συμπαθείς, τελικά, τον Μπουκόβσκι, να σου λέω ότι όλοι τον συμπαθούν, τελικά, τον Μπουκόβσκι, άλλο είναι το θέμα, αλλά όχι για εδώ, όχι για τώρα, τώρα κουράστηκες, να τα μαζεύουμε, να γυρνάμε στο δωμάτιο, να κρατάω σημειώσεις για μια ιστορία, να με φωνάζεις στο ντους, να μπαίνω μαζί σου, να βάφεσαι με σκιές και μολύβια και χρώματα, να φοράς ένα σκουλαρίκι με φτερό, να σε πειράζω, να τριγυρνάμε στη Χώρα, στο Κάστρο, στις πλατείες, σ' ένα ξωκλήσι, στις Παναγίες του Αιγαίου που είναι οι πιο όμορφες, οι πιο παρθένες, και μετά στην Αστάρτη, να ακούμε Χαΐνηδες, ή Τομ Γουέιτς, ζουρνάδες, βιολιά, κιθάρες κι ένα νάι γλυκύ, όλο κατάφαση..

Κυριάκος Μαργαρίτης

 

Μη μου πεις

πως δώσαμ' εμείς

τέτοια αγάπη στο πουθενά

Λ.Ν

 

Φυλάξου απ' την αγάπη
(εκτός κι αν είναι αληθινή
και κάθε μέρος του κορμιού σου, ως και τα δάκτυλα ακόμα,
λένε "ναι"),
θα σε τυλίξει ίδια μούμια
και δε θ' ακούγεται η κραυγή σου
και το κορμί σου δε θα λειτουργεί.

Αγάπη; Ας είναι άντρας. Ας είναι γυναίκα.
Πρέπει να 'ναι ένα κύμα που πάνω του θα θέλεις να γλιστρήσεις μαλακά,
να δώσεις το κορμί σου,
να δώσεις το γέλιο σου,
να δώσεις όταν η τραχιά άμμος θα σε παρασύρει
και τα δάκρυά σου θα πέφτουν στη γη.

Το να αγαπάς κάποιον
άλλο είναι κάτι
σαν προσευχή και δε μπορείς να το προγραμματίσεις, απλά
στην αγκαλιά του
πέφτεις γιατί η πίστη σου την απιστία σου διαλύει.

| Anne Sexton | Νουθεσίες σε κάποιον άνθρωπο ξεχωριστό | Ποιήματα | μτφρ.: Δήμητρα Σταυρίδου | εκδ. Printa |

 

 

Εσυ δεν εισαι γκομενα
εσυ εισαι οπτασια
φλεβιτη εβγαλε η πουτσα μου
απο τη ορθοστασια ♥♥♥