Άμυνα - 1ες διαπιστώσεις

Συνήθως έφευγα απότομα γεμάτη αηδία, οχι τόσο για την πράξη καθ εαυτή, όσο για την αίσθηση μιας κατασκευασμένης ενοχής, κάτι σαν ντροπή πως ταχα το προκάλεσα, που ήταν η πιο θολή εισαγωγή στο ενδεχόμενο θυματοποίησής μου.

Ξύλο και λεκτική βία γνώριζα πως θα με έμπλεκαν ακόμη πιο επικίνδυνα μαζί τους, οπότε προτιμούσα μια λέξη-λήξη, μια σπρωξιά, μια άμεση φυγή απ' ο,τι δεν επέλεξα.

 

Ειναι κακόβουλη παράνομη πράξη, το "ως εκεί" δεν το εξωραϊζει.

 

Σε εκείνη την ηλικία χρησιμοποιούσα περίπου 13-14 μέσα μαζικής μεταφοράς την ημέρα... Αναπόφευκτο το να βρεθεί κάποιος περισσότερο κοντά από το επιτρεπτό. Αφου ξεμπροστιασα εναν αφηνοντας τον στα χερια του οδηγού και των υπολοιπων επιβατων, επέλεγα να στεκομαι σε σημεία που δεν άφηναν περιθώριο για το οτιδήποτε.
Στη δουλειά ή σε εξόδους σε μαγαζιά, μου ήταν ιδιαίτερα εύκολο να μην αφήνω να με πλησιάζουν όταν δεν ήθελα. Δεν μου άρεσε ποτέ να μπαίνουν στο "χώρο" μου και αυτό ήταν εμφανές.

Κάτι που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου είναι ένα παλικάρι πάνω σε μηχανάκι. Περίμενα στη στάση και σταμάτησε να ρωτήσει την ώρα. Μέχρι να του πω πως δεν είχα ρολόι μου έπιασε το μουνι και έφυγε λέγοντας "Ευχαριστώ, Ευχαριστώ πολύ". Η κινηση σε συνδιασμο με το ύφος και την κουβέντα του με αποσυντονισαν για λίγο και δεν μπόρεσα να αντιδράσω καθόλου.

 

Είναι αθτο που λεμε σαν από μηχανάκι κοπανος

 

Πωπω, πρέπει να σκεφτώ τόσο πίσω; Μάλλον μπορώ μόνο να υποθέσω οτι την εποχή που κυκλοφορούσα με 7 μαντραχαλους στην παρέα μου, κανένας δεν τολμούσε να πλησιάσει.

Όταν ήμουν με τις φίλες, αν και σωστό καυλοραπανο τοτε, πιστεύω ότι ο ενδογενής τσαμπουκάς που απέπνεα δεν άφηνε κανένα περιθώριο.

Στο γυμνάσιο θυμάμαι σαν χτες που πέρασε ο από μηχανάκι κόπανος, παρόμοια με αυτον που περασε μπροστα απο την @Amoreisa, και μου έβαλε στεγνά κολοχερο.
Τον έλουσα λεκτικά και μετά τον έδοσα και εγώ στεγνά στην αδερφή του (και στενή φίλη μου).
Μετά που ανέλαβε ο πατέρας του δράση, δε νομίζω ότι το ξανάκανε σε κανέναν

 

Στην ηλικία των 18 και έπειτα δεν αντιμετώπισα ποτέ τετοιου είδους περιστατικά απο τους συνομήλικους μου. Αντιθέτως οι σχέσεις μας ήταν εξαιρετικά όμορφες ή φιλικες.
Σε μικρότερη ηλικία τα αγόρια είχαν τάσεις αναίδειας και χουφτωμάτων στα καλά καθούμενα. Κάπου γύρω στα 15 με 16.
Θυμάμαι την ντροπή και φυγή μου από όπου κι αν βρισκόμουν και την επιστροφή μου στην ασφάλεια του σπιτιού μου.
Οι μόνες πραγματικά δύσκολες στιγμές (ευτυχώς ελάχιστες) ήταν απο επιθέσεις αγνώστων κατά καιρούς όπου χρειάστηκε να τρέξω να χειροδικήσω ή να αναζητήσω βοήθεια.