Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

Το ταξίδι ανανεώνεται με την χρησιμοποίηση όμως παλιών εισιτηρίων. Ο προορισμός του είναι, επομένως, προδεδικασμένος. Ο ταξιδιώτης γνωρίζει πως δεν θα βρει ότι επιθυμεί, αλλά επαναλαμβάνει το ταξίδι του γιατί μονάχα έτσι συναντά και ταυτοχρόνως χάνει τον εαυτό του, διαστέλλοντας το χρόνο του ως την αιωνιότητα και κατανοώντας τους όρους της ύπαρξής του. Η αέναη επιστροφή όσων έχουν ταξιδέψει δεν συμφιλιώνει τον άνθρωπο με το χρόνο και με το εφήμερο της ύπαρξης. Αντίθετα, του επιβεβαιώνει πως κινείται σε κάτι ανεξιχνίαστο και ανεξήγητο

 

Ο προορισμός μπορεί να είναι ίδιος..το ταξίδι όμως?
Για τα υπόλοιπα συμφωνούμε!

 

To ταξίδι εννοείται ό,τι μετράει, αλλά για τα υπόλοιπα ρώτα τον ποιητή Τάσο Λειβαδείτη, καλύτερα... δικό του είναι  

 

Ναι έχεις δίκιο, θα τον πάρω τηλέφωνο.. 

 

Μην του πεις γεια από εμένα με ζηλεύει  

 

Όπου ανθεί ο μέσος όρος παύω να υπάρχω. Μου είναι αδύνατον να ευδοκιμήσω μέσα στη μάζα της εκάστοτε πλειοψηφίας. Οι ωραίες μειοψηφίες είναι το κάτι άλλο. Ή τις κάνω σμαράγδι να φωτίζουν τη νύχτα μου, ή τις τρώω με σοκολάτα και σαντιγί. Γι αυτό και καμιά ολιγαρχία που εκτιμώ δεν έρχεται ποτέ στα πράγματα. Όμως, γι αυτό ακριβώς την επιλέγω. Για να μην έρχομαι ποτέ στα πράγματα. Έρχομαι όχι μια αλλά εκατό φορές σ΄ένα οποιοδήποτε Verve στο La terre est blue comme une orange, στην Παρθένο της Σικίνου πριν να υπάρξει, στο Eau de Vervene, στο Poem in October, στον Ναυτίλο του Patek Philippe , στην Μικρή Πράσινη Θάλασσα. Ακριβείς μειοψηφίες, σπάνια βιβλία, ιδίως αν το χαρτί τους είναι Velin pur fil Lafuma ή πάπυρος του 1600, όπως τα βρίσκουμε στα παλαιοπωλεία των μικρών πόλεων της Ευρώπης.

Εχουμε τόσο πολύ τριφτεί πάνω στην κοινωνία και το κοινωνικό ψεύδος που και η πιο σημαντική αλήθεια, ευθέως διατυπωμένη, φαίνεται παραδοξολογία.

Α, τι ωραία που είναι να χαϊδεύεις το χέρι που σε χαϊδεύει και να κρατάς τον αέρα του, για να τον διαθέσεις στο μέλλον, όπως οι παλαιές ανθοπώλισσες μέσα σε πανεράκια, προσφέροντας σκουλαρίκια γιασεμιά και γαρδένιες, βέρες της μιας στιγμής και του πάντοτε.

Άνεμε, άνεμε, ο μονογενής της Τήνου και πολύτεκνος των Κυκλάδων, που με λυτό μαλλί κοριτσιών ξέρεις να υπογράφεις και καρέκλες πλαταγιστές να τυμπανίζεις, κέρνα μια σωφροσύνη απ΄αυτήν που διδάσκει ο υιός της Ήρας. Έτσι, ώστε ούτε ο κίνδυνος να γίνεται αντίπαλος του πλου ούτε ο πλους αντίπαλος του κινδύνου.

Αχ αγάπη, πως καταφέρνεις ν’αποχωρίζεσαι απ΄ το στοιχείο του έρωτα! Πως τ’αφήνεις να φτάνει σε μιαν ύστατη έκρηξη και να εξαντλείται, τη στιγμή που εσύ ατάραχη συντηρείσαι και ανεβαίνεις, όπως το λάδι πάνω απ ΄το νερό, για να κρατήσεις αναμμένη την φλόγα μιας ατελεύτητης ημέρας.

Με την κάθε μέρα που ζούμε γινόμαστε άθελά μας εκατομμυριούχοι θραυσμάτων από εικόνες που γεννάει το μέσα μας ασήμαντον. Όποιον δεν έτυχε να δει ποτέ του με πόση γρηγοράδα και χάρη ανεβοκατεβαίνει μέρα, νύχτα και συναποκομίζει από το έδαφος άπειρα μικροπραγματάκια, σποράκια, πετρίτσες, φυλλαράκια, πευκοβελόνες, άχυρα και πούπουλα, μια μητέρα νεοσσών, ώστε να μπορέσει να στεγάσει τα παιδιά της. Όποιος δεν ξύπνησε τ’ άλλο πρωί να βρει μια φωλιά στο γείσο της ταράτσας του και να σαστίσει απ’αυτό το στιγμιαίο μήνυμα ζωής και μαγικής μαστορίας, δεν θα μπορέσει να καταλάβει, πως με το ίδιο τιποτένιο υλικό, αποκόμματα εικονογραφημένων περιοδικών, κάποτε και βιβλίων, μπορεί να φτάσει κανείς, με μιαν ανάλογη μαγική μαστοριά, στην τεχνική της συνεικόνας… και κατ’αναλογίαν να δώσει το όραμα ενός κόσμου όπου το γραφικό σήμα παίρνει τη θέση απλού ψηφίου και να μεταδώσει άλλου είδους ποιητικά μηνύματα, όσο κι αν η γραφή πάντοτε βγαίνει πρώτη στην τελική αναμέτρηση.

Υπήρξαν μερικές περίοδοι που τις χαρήκαμε όπως ο τρελός την ελευθερία του. Το γραφείο μου – κείνο της αφανούς γεωμετρίας – κόντευε σχεδόν να μεταβληθεί σε προξενείο εμμόνων ιδεών και υπερβατικών σχημάτων. Κόρες του Αγίου Βορρά με υελώδη ωμοφόρια και άλλες με άλω χρυσή και προκαθορισμένη μέσα στο θερινό κατά τ’ άλλα εορτολόγιο θέση… βάρκες πρηνείς μέσα στα πρίνα ή μόλις ξυμυτίζοντας απ’την κρυψώνα τους… κομμάτια θάλασσας όπως κανείς ποτέ δε τα’δε, ιππάρια κυματοειδή, αύλακες αφρού περιουσίου. Μιλώ για κάτι που είναι και όχι. Κείνο το καίριο κι ένα, που το βρίσκεις σε μια πρώτη σελίδα κοριτσιού κι ώσπου να το ‘ξηγήσεις, χάνεται.

Στην διάρκεια ενός σιγαρέτου που είναι η ζωή μας και όπου χαιρόμαστε και αυτοκαταστρεφόμαστε, όπως άλλωστε και στους έρωτες, τις απόπειρες δημιουργίας, και οπουδήποτε αλλού, το μόνο φωτάκι που δεν σβήνει ακόμη κι αν ο χρόνος μας το πατά χάμω, είναι το κάλλος.

Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα.

Ανέκαθεν στον κόσμο αυτόν βασιλεύει μια κάποια, όπως θα λέγαμε, άνισος ισομετρία. Το ίδιο δυναμικό και για το καλό και για το κακό απαιτείται να καταβληθεί, αφού το φαρμάκι επενεργεί αρνητικά, όπως ακριβώς το αγαθόν θετικά, πάνω στους άλλους, που ξέρουν να κρατούν σωστά το κάτοπτρο της καθαρής αντίληψης στη σχέση τους με τους τρίτους. Είναι όμως διαφορετικό το μήκος των πεπρωμένων. Θεέ μου, πόσα πολλά πράγματα, και ν΄ αντιστοιχούν μόνο σ’ ένα σκέτο σπίρτο, που το τραβάς επάνω τους· και να!

Μόνο μια λάμψη ο άνθρωπος· κι αν είδες, είδες!

_________________________________________________________
... Οδυσσέας Ελύτης ...
Αποσπάσματα από το βιβλίο " Ο κήπος με τις αυταπάτες "

 

Η απειροελάχιστη στιγμή όπου γευτήκαμε το κάλλος και την ενσωματώσαμε μια για πάντα μες στην ιδιωτική μας αιωνιότητα  

 

Οδυσσέας Ελύτης.

 

Yes i know... αντέγραψα το καλύτερo (για εμένα μέρος) από την Brigitte που το έβαλε όλο πριν

 

Αύξηση ηλικίας.

 

Τι μας το θύμησες αυτό;;