Τι είναι για εσάς ο έρωτας;

Δεν γνωρίζω από έρωτα και έχω ερώτηση:
Και να σε έχει ισοπεδώσει, τι θα πει να καταφέρεις να ξανά σηκωθείς;
Ή πόσο χρόνο θα σου πάρει; Όσο χρειάζεται ο καθένας!

 

δυσκολο να μην γνωρίζεις απο έρωτα με τέτοια κλείδα και ώμο! (αστειεύομαι)
δεν έχεις ακούσει περιστατικά βαριάς κατάθλιψης ή αυτοκτονίας και πολλά ακόμη ως επακόλουθα δυνατού έρωτα? τόσα βιβλία τα έχουν γράψει και τόσες ταινίες τα εχουν παιξει!
Δηλαδή , αν σου τυχαινε εσένα και σου έπαιρνε 20 χρόνια να επανέλθεις θα το έλεγες κατι καλο για σενα?

 

χαχαχαχαχαχαχαχαχ

Φυσικά και έχω ακούσει. Ζούσα με αυτό το άγχος κάθε φορά που χώριζα με κάποιον και όλο το ψυχολογικό εκβιασμό που δεχόμουν μετά.

Δεν μου έχει τύχει να ερωτευτώ. Ή δεν βρέθηκε αυτός. Ή μου έτυχε και δεν πήρα χαμπάρι;
Ειλικρινά δεν γνωρίζω πλέον. Και δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Και δεν θέλω να εμβαθύνω και περισσότερο.

Ξέρω ότι όταν με είχαν χωρίσει, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να κλάψει. Όπως και σε όλες τις δύσκολες στιγμές (βλ. Θάνατο) απαγορεύω στον εαυτό μου οποιαδήποτε σκέψη γιατί φέρνει συναισθηματική φόρτιση, που ποτέ δεν βοηθάει κανέναν.
Με καθαρό μυαλό όλα έίναι καλύτερα

 

προφανώς έχεις τη δυνατότητα να ελέγχεις απόλυτα τα συναισθήματά σου.ακούγεται λιγο σκληρό να μην επιτρέπει κανεις στον εαυτό του να κλαψει ούτε και με τον θάνατο αγαπημένου προσωπου. ανθρώπινο ειναι να κλάψει κάποιος σε τετοιες στιγμες. το κακο για αυτον ειναι να τον καταβαλει η στεναχωρια και να μην μπορει να την περιορισει μεσα σε ευλογο χρονικο διαστημα

 

Φυσικά και θα κλάψεις. Αλλά όταν σταματάς να σκέφτεσαι, σταματάς και να κλαίς. Σκληρό ναι, αλλά για την δική μου ψυχούλα ήταν αποτελεσματικό με τα χρόνια.

 

Για πόσο καιρό δεν θα σκέφτεσαι...;
Σε έναν θάνατο ή μια ερωτική απογοήτευση εάν δεν το βγάλεις από μέσα σου (με όποιον τροπο)δεν νομίζω ότι το να μην το σκεφτεσαι βοηθάει...Απλά το κλειδώνεις μέσα σου αλλά κάποια στιγμή βγαίνει προς τα έξω...μετα;

 

παιδιά έρωτας είναι να θες να τον σπάσεις στο ξύλο, να θες να του χώσεις τη μούρη στο πάτωμα
αλλά αντί να τα κάνεις όλα αυτά να πηδιέστε σαν τα κουνέλια και να μην σας βλέπει ο Ήλιος για 1 χρόνο

 

100% δεν μπορείς να το εφαρμόσεις φυσικά. Αλλά μπορείς να απασχολήσεις τον εαυτό σου, τόσο, ώστε να ξεχνιέται και να το "χωνέψει" λίγο-λίγο το οποιοδήποτε γεγονός.
Με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον αποφεύγεις τις εκρήξεις λυγμών, νεύρων, υστερίας, και αυτό το στόμα που ανοίγει και δεν έχει φιλτράρει τι λέει.

 

Συμφωνώ μαζί σου Και σέβομαι αυτό που λες...Απλά ο δικό μου τρόπος είναι αυτός...

Μπορεί λάθος, μπορεί σωστός απλά έτσι "ξεσπαω" εγώ... 

 

@Slib Μερικές φορές,ένα καλό κλάμα,με λυγμούς, βρισιμο,αναπάντητα "γιατί;" και ατελειωτους μονολόγους,είναι λυτρωτικό.
Ενίοτε επιταχύνει και τη διαδικασία επούλωσης της πληγής.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

 

Μα είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικά βιώματα κτλ.
Ότι γράφουμε εννοείται ότι είναι προσωπική κατάθεση

 

Ω! Φυσικά είναι το πρώτο πράγμα που μου συμβαίνει είναι το κλάμα σαν φυσική αντίδραση. Προσωπικά μένω στους λυγμούς μόνο και αυτό όταν είμαι μόνη μου.
Δεν είμαστε και από πέτρα άλλωστε.

Μην ξεφύγουμε από το θέμα. Δεν θέλω να κάνω ότι με ενοχλεί να κάνουν οι άλλοι.