Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα Δεύτερο. Μέρος Δεύτερο (συνέχεια).

Λήμμα Δεύτερο. Μέρος Δεύτερο (συνέχεια).


Επεξηγηματικά.


Δεν είναι κανείς εκ βαθέων vanilla, αποκλειστικώς όταν ως πανσεξουαλικό ον αναζητά την ηδονή σε όλα, όντας σε θέση να μετατρέψει ακόμα και τον, δοσολογημένο, πόνο σε οργασμική πανδαισία. Από αυτή τη θεώρηση απορρέει και η σχετική δυσανεξία των λιμπερτίνων, όσων απέμειναν, για τις ψυχολογικές "διαδρομές" του D/s ή τις αμερικανοπρεπείς, ασεξουαλικές εκδοχές του M/s και του D/s, παρενδεδυμένες σε αχαλίνωτο, δήθεν, S/M - η ορολογική ταύτιση με το λιμπερίνικο κίνημα είναι αδόκιμη.
Η λέξη «δοσολογημένος», παραπάνω, δεν έχει επιλεγεί τυχαία. Καλύπτει όλο το φάσμα του τρίπτυχου “sane, safe and consensual”, χωρίς να αναπαράγει όσα ιδεολογήματα το υποβαστάζουν. Ήτοι: «συμβολαική ρύθμιση» διαπροσωπικών σχέσεων, παρότρυνση στη χρήση (άρα και την αγορά) ολοένα περισσότερο τελειοποιημένων, περίτεχνων gadgets, αστυνόμευση των κορμιών αντί για λήψη των απολύτως αναγκαίων και ελαχιστότατων μέτρων για τον περιορισμό των επικίνδυνων σεξουαλικώς αναμεταδιδόμενων νοσημάτων (πρακτικά, στον αναπτυγμένο κόσμο μόνο το AIDS – και αυτό δίχως τις δαιμονοποιημένες επιδημιολογικές διαστάσεις που του είχαν επισυναφθεί).
Ο λιμπερτίνος δεν αναζητά την «κυριαρχία», τη διαθέτει ως χάρισμα, ακόμα και αν υποδύεται ρόλους υποτελούς κατά τη συνουσία – υπενθυμίζω: όλα τα σαδικά κυρίαρχα αρσενικά «τον παίρνουν» κι επιμένουν στο σοδομισμό ως μόνη αξιοπρεπή μέθοδο συνευρέσεως.
Το μπιντιεσέμι, είναι βαθμίδα του βανίλλα, ιδιαίτερα στις M/s παραλλαγές του αλλά παραμένει ξένη προς τον λιμπερτινισμό, αποτελώντας υποπερίπτωση του kink. Η πλέον απομακρυσμένη από τη λιμπιντική ανατρεπτικότητα μορφή bdsm, εντοπίζεται στις D/s συνάφειες, οι οποίες προϋποθέτουν πνευματική επαφή κάποιας διάρκειας, μονογαμικό (ή κατ΄εντολή και στιγμιαία πολλαπλότερο) προσανατολισμό του υποτακτικού μέλους, πουριτανικά αντανακλαστικά του ιδίου αλλά και του υποτιθέμενου Αφέντη του.
Μια παρέμβαση, τώρα, εντελώς γενική: το S/M, ως θεωρητική προσέγγιση του άξονα σεξουαλικότητας/κυριαρχίας, προηγείται τρείς τουλάχιστον αιώνες του μεταμοντερνικού bdsm. Οι ιστορικές καταβολές όπως και οι εννοιολογικές διακρίσεις, έχουν θεμελιώδη σημασία.
Αλλά το S/M, στην πανπεριεκτική μορφή του, θεμελιωμένο στην ιδέα της Απόλυτης Καταστροφής του Άλλου (ούτε "ταπείνωσης" ούτε επιβολής, αλλά πλήρους εξολόθρευσης του αδύνατου, με μιαν ιδιότυπη σύζευξη Ισχύος και Σεξουαλικότητας) είναι εκ προοιμίου "έκνομο", σε κάθε μορφή κοινωνικής συγκρότησης, ακόμα και την περισσότερο αυταρχική/τυραννική. Απλούστατα, καταλύει κάθε συμβιωτικό περιθώριο και γίνεται απειλητικό τόσο για το θύμα, όσο και για τον θύτη - ποιός είναι βέβαιος ότι θα εξακολουθήσει να είναι παντοδύναμος και δεν θα υποστεί, αύριο, όσα δεινά επιφέρει στα θύματα του;
Συνέπεια: Βαθμιαία, το S/M, δηλαδή ο εξωστρεφής ή εσωστρεφής (ήτοι "μαζοχιστικός") σαδισμός "κανονικοποιείται" και αποκτά τελετουργικές διαστάσεις (εκτόνωση των κτηνωδών παρορμήσεων, μέσα από ελεγχόμενες τυπικές διαδικασίες - πρωτόκολλα, "sane, safe and consensual προσεγγίσεις, φετιχιστικές "προσκολλήσεις"). Έτσι προκύπτει το "ακίνδυνο" ("ψυχοδυναμικό") D/s, και το S/M μετατρέπεται ανεπαισθήτως σε ημι-σεξουαλικό, αλγολαγνικό, χειραγωγημένο παιχνίδι, εντός του, δηλαδή M/s. Παροχετευμένη ενόρμηση, ενδιαφέρουσα, πλην "ξεθωριασμένη".
Αλλά το D/s δεν αποτελεί πρωτίστως σεξουαλική "επιλογή" - το S/M, από την άλλη, εξ ορισμού αποκλείει την πολυπολιτισμική ψευδαίσθηση της "ελεύθερης βούλησης" των εταίρων, την "συναίνεση" και τη "συμμετοχική κατάφαση". Το D/s είναι μια "ασθενής" (όχι ιατρικώς, πολεμολογικώς), "νόθα" εκδοχή της κυριαρχικότητας - που εξελίσσεται σε αμοιβαία επωφελή "ανακωχή εχθροπραξιών", όπου το ένα σκέλος αποκερδαίνει από την ηγεμονία του και το άλλο από την υποτέλεια του, μέσα από πλειάδα ασφαλισμένων «κατωφλιών» (όπως το "αίσθημα", ο "σεβασμός προς τον κατώτερο" και, κυρίως, η "ανταποδοτικότητα"). Μέχρι και η "αγάπη" εμφιλοχωρεί, αλλοιώνοντας ριζικά τις προδιαγραφές της κυριάρχησης, του απόλυτου διαφεντέματος της αλλότριας προσωπικότητας – το αυτοαναγορευμένο Αφεντικό, παγιδεύεται (αυτοβούλως), αν ενταχθεί σε τέτοια σχήματα. Και εντάσσεται αναπόφευκτα.
Στο S/M, λοιπόν, δεν αποκλείεται το switch, αφού η θέση υπεροχής μπορεί να εναλλάσσεται, ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης σε ένα κλειστό, κάθε φορά, σύστημα διαπροσωπικών οσμώσεων ή λαγνικών ροπών. Ο παθών γίνεται εύκολα τύραννος, με άλλα πρόσωπα, ευκαιρίας δοθείσης. Έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι αναφέρονται στην εναλλαξιμότητα ρόλων, παραγνωρίζοντας αυτές τις διακρίσεις.
Στο D/s, όλα στηρίζονται σε μια προτέρα συμφωνία (άτυπη "συμβολαιογραφική δέσμευση", ιδιωτικό συμφωνητικό, με την έννοια της προφορικής δικαιοπραξίας) και σε μια παγιωμένη, σταθερή ισορροπία ισχύος (αν και μεταβλητή, κατά περιόδους ζωής, βλ. προσωπικές εξομολογήσεις μελών εδώ), μεταξύ δεδομένων προσώπων. Είναι κατ' εξοχήν "ανηδονιστικό", με την έννοια ότι δεν αποσκοπεί αποκλειστικώς ή κυρίως στην εγκαυλότητα. Τα προσευχητάρια (συνταγογραφίες, τεχνικές, πρωτόκολλα κλπ) συνθλίβουν την επιδιωκόμενη ηδονή, όπως η Εκκλησία το (δήθεν) αρχέγονο νόημα της χριστιανικής πίστης. Επομένως, το D/s αναπαράγει, τρόπον τινά, την παραπροτεσταντική-μονογαμική-αποστειρωτική μανία του πουριτανικού-υπερκαταναλωτικού- έντρομου κόσμου της σήμερον. Δηλαδή το "trendy", τους συρμούς και τους ψυχοθεραπευτές. Είναι ενδεικτικό ότι οι D/s συνάξεις καλούνται συνεδρίες (sessions), πανομοιότυπα με τις επισκέψεις στον ψυχαναλυτή ή τον "κλινικό".
Το M/s συνιστά ριζοσπαστικότερη εκδοχή του D/s, δίχως ουσιώδεις αποκλίσεις, ως προς τη δομή του "σχετίζεσθαι", ακόμα και αν οι μέθοδοι "απόλαυσης" διαφέρουν και είναι, εν προκειμένω, περισσότερο προσδεδεμένες στη λιμπιντική "πανδαισία". Στο τοπίο εισβάλλουν, πέη, αιδοία, οπίσθια ανηγμένα σε πρωταρχικούς, σημαντικούς τουλάχιστον, κριτές του ευ πράττειν. (Αντιθέτως, το απλό ψυχότροπο D/s ενθυμίζει την έκφραση "ολίγον έγκυος").
Η φιλοσοφική διάσταση του S/M τέλος, όπως διαπλάστηκε από τον λιμπερτινισμό, την litterature clandestine κλπ απορρέει και από την περιφρόνηση του "διαλόγου", όταν από τέχνημα χειραγώγησης εξυψούται σε αυταξία. Εδώ έγκειται το ενδιαφέρον του (ενδεχομένως απωθητικό ή Τραγικό) για όσους ασχολούνται με την ανθρώπινη Ύπαρξη. Τα λοιπά, είναι για "να περνούμε τον καιρό", να "σκοτώνουμε" τον ήδη νεκρό χρόνο του ανθρώπου-καταναλωτή, ιδιαιτέρως αν δεν συνδέονται με την αναμόχλευση του ηδονικού υποστρώματος του Εγώ και του (ημέτερου) Έτερου. Βρήκαμε μια τολμητία νεάνιδα και μας καθαρίζει τους ποδόνυχας δια ηδείας γλώσσης. Δεν έχει δα και τόση βαρύτητα, αν ιδωθεί ως lifestyle. Κι αν αντιμετωπισθεί ως στόχος ζωής, ουδεμία έχει σημασία - μάλλον προς την αστειότητα γέρνει.
Το S/M είναι, στην ιστορική του διαδρομή, εμπόλεμη κατάσταση, παροχετευμένη σε σεξουαλικότητα, ανάμεσα σε Εχθρούς. Το D/s είναι ο κοινοβουλευτισμός των ερωτικών συναισθημάτων, μ' όλη του τη γραφειοκρατική ακαμψία. Το M/s ο καισαρισμός της συγκρατημένης και αυτοπειθαρχημένης αλγολαγνείας.

 

Επέτρεψε μου μερικές αδαής ερωτήσεις, άσχετες με το θέμα που είναι προφανώς αντιπαράθεση του λιμπερτινισμου με το BDSM και όχι παράθεσή του λιμπερτινισμού από μόνο του. Υπόσχομαι ότι θα είναι ερωτήσεις εμπέδωσης και μόνο.

Ποιά θα ήταν η ελληνική απόδοσή σου για την λέξη λιμπερτίνος; Σίγουρα φαίνεται ότι έχει την ρίζα του γαλλικού liberte, ήτοι ελευθερία. Σε ποιά ελυθερία αναφέρεται; Της ηδονής, της σκέψης, των ηθικών φραγμών ή τίποτα από όλα αυτά;

Διαβάζοντας τα άρθρα σου, το κοντινότερο πράγμα που έχω διαβάσει σαν χαρακτήρα είναι στην Πτώση του Καμύ (Ακόμα και ο μαρκήσιος δεν έχει πέσει στα χέρια μου για να διαβάσω). Την συμπάθειά σου αν δεν βρίσκεις καμία ομοιότητα, αλλά αν υπάρχουν, πόσο μακρυά είναι από τον χαρακτήρα του λιμπερτινικού; Η΄το πιο ενδιαφέρον, πόσο διαφορετική θα είναι η κατάληξή τους;


Και ένα σχόλιο:
Ο λόγος σου είναι πραγματικά δεμένος και όμορφος να τον διαβάζεις. Δεδομένου όμως ότι δεν είναι κάποιο βιβλίο, με διπλό διάστημα και προσεγμένη στοιχειοθέτηση αλλά μία οθόνη υπολογιστή, θα παρακαλούσα στα κείμενα σου να αφήνεις ένα κενό ανάμεσα στις παραγράφους. Είναι κρίμα γιατί έτσι κατεβατό δίνει περισσότερο την αίσθηση rant (παραληρήματος) παρά δομημένου κειμένου.

 

Καμιά ερώτηση δεν είναι "αδαής", φίλε μου. Μόνο οι απαντήσεις διαθέτουν αυτό το προνόμιο.

Ο δόκιμος (ιστορικά) ελληνικός όρος για το "λιμπερτίνο" είναι "ελευθερόφρων", πλην όμως

δεν αποδίδει ικανοποιητικά το νόημα που ήθελα, επί το σεξουαλικότερον, να του

προσδώσω. Πιθανώς "ελευθεριάζων"; Ας το σκεφτούμε. Πάντως, "λιμπερτίνος" μου φαίνεται

μια χαρά.

Όπως λέμε και "μοντέρνος", φερ΄ειπείν, αποφεύγοντας τα "νεότερος", "σύγχρονος" κλπ,

σε κάποιες περιπτώσεις.

Σε ευχαριστώ για τις τυπογραφικές υποδείξεις. Τις τήρησα, αλλά με ταλαιπωρούν.

 

Και λογικό και ...ωφέλιμο, χρήσιμο το βρίσκω, αλλιώς ..."Εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή" όπου θα εμπεδώνω τι εστί βερίκοκoν.

Ω, η αγάπη...! Σαν σε λεύκωμα τρυφερών κοριτσιών... Ίσως είμαι υπέρμετρα κυνική, αλλά στη εποχή της απόλυτης εμπορευματοποίησης όλα-όλοι-όλες έχουμε μια τιμή. Αν στην αγορά δύναμαι να κερδίσω κάτι παραπάνω απ' αυτό που έχω τώρα, ίσως μόνο αν έχω δεθεί όντως πολύ δεν θα τον / την πουλήσω. Το αμάξι του ή τη μηχανή του κανείς μπορεί να την "αγαπάει" πολύ για να την πουλήσει, αλλά συχνότερα θα αγοράσει μια πιο "in", πιο "έτσι", πιο "μούρη" -- όσο τον παίρνει τον καθένα. Αν αγαπάει πολύ τη παλιά του μηχανή, το παλιό αμάξι, άντε να το κρατήσει κλεισμένο στο γκαράζ. Σπάνια το καβαλάει πια. Δεν νομίζω οτι ο τρόπος επιλογής γυναίκας διαφέρει σήμερα πολύ από τον τρόπο επιλογής αυτοκινήτου.

Και πολλά από τα γλυκερά τσιτάτα "κοριτσίστικων λευκωμάτων" (vanilla ή όχι) είναι παλιά τέχνη και έξις όλων ανεξαιρέτως των αρσενικών. Όχι ηθελημένα ψεύδη -- αλλ’ ουχί αληθή.


​

 

Όσο ακριβώς διαφέρει μια γυναίκα από ένα αυτοκίνητο: τα μεταφορικά της είναι ακριβότερα, επειδή συμπεριλαμβάνουν το αυτοκίνητο.