Άντε γαμήσου...

Το άρθρο δεν είναι πάντως για την ερωτική ανατροφή των παιδιών. Είναι ένα άρθρο περί αυτοβελτίωσης, μάλλον πρωτότυπο στη ρητορική του. Αν έγραφα άρθρο επί του θέματος "μάθε στο παιδί σου να γαμιέται και να αυνανίζεται", εφόσον ανήκα στον πολύ ειδικό κλάδο των επαγγελματιών ψυχικής υγείας που ασχολείται με την ιατροδικαστική ψυχοδιάγνωση και ψυχοθεραπεία, θα φρόντιζα να γνωρίζω πού απευθύνομαι και να έχω επιχειρήματα και απτά περιστατικά προς παρουσίαση. Εγώ απλά, ερωτηθείσα, πήρα την ερώτηση στα σοβαρά και έτσι επεξήγησα τι είναι απαγορευμένο και τι είναι επιλογή του καθένα. Επειδή ήταν τόσο φανερό ότι η ερώτηση ήταν ρητορική και ο σχολιασμός της απάντησης προαποφασισμένος.

Είναι δεδομένο ότι ο γονιός δεν επιτρέπεται να παρεμβαίνει στην διαμορφούμενη σεξουαλικότητα των παιδιών του. Ως κοινωνία το όριο αυτό της μη παρέμβασης, να μη φτάσει δηλαδή να γίνει προσβολή και παραβίαση, το ελέγχουμε πολύ αυστηρά. Αυτά είναι γνωστά σε όλους. Αν κάποιοι επιλέγουν να αντιδρούν σα να τα ακούνε πρώτη φορά βγάζουν ένα είδος λειτουργικού αναλφαβητισμού. Αν φύγουμε από αυτό το όριο, τα υπόλοιπα είναι προσωπικές επιλογές και για τον λόγο αυτό μάλλον αδιάφορα. Αυτό πολύ γενικά. Γιατί από παιδί σε παιδί το όριο παρέμβασης και προσβολής διαφέρει και εφόσον δεν εξειδικεύεται τι εννοεί ο ποιητής με το "παράδειγμα" πχ, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε. Το "γαμιέστε ελεύθερα" έχει πολλές ερμηνείες. Οι στάσεις ζωής που προβάλει ως υπόδειγμα το άρθρο είναι μια χαρά, θα έλεγα ως και αυταπόδεικτες αλήθειες.

Δεν το σώζετε γενικεύοντας το πεδίο παρέμβασης του γονιού σε "συμπεριφορές και αντιλήψεις". Που δεν είναι το θέμα της συζήτησης, στο σημείο αυτό ο αρθρογράφος δεν σας βοηθά, με τις διατυπώσεις που επιλέγει και με τις γενικεύσεις που αφήνει να αιωρούνται.

 

αν σε ένα άρθρο που

η αντίδραση μας ειναι

με την επίμονη και επιβεβαιωμενη εισαγωγή ενός ταμπού, που αποσπά πεδία αλληλεπιδρασης μεταξύ αλληλεπιδροντων, πολύ δύσκολα σώζεται.

 

Το άρθρο δεν το διάβασα εδώ.
Μας το διάβασε μια φίλη σε μία μάζωξη σε ένα φιλικό σπίτι, την ημέρα που δημοσιεύτηκε.
Η πρώτη δική μου αντίδραση ήταν:" προβοκατόρικο, δυνατό".
Οι αντιδράσεις στην παρέα ήταν ποικίλες.
Κανείς δεν φρίκαρε πάντως.
Διαφωνίες με την διατύπωση πολλές.
Κι εγώ δεν ήμουν πλήρως σύμφωνη.
Συμφώνησα όμως απόλυτα στο κομμάτι που έλεγε πως το σεξ δεν είναι νόμισμα, δεν πρέπει να ανταλλάσσεται.

Αλλά αυτό που δεν το έχει κάποιος σαν βίωμα, δυσκολεύεται να το κατανοήσει, πολλώ δε μάλλον να το εφαρμόσει.
Όλη η κοινωνική δομή στηρίζεται στην ανταλλακτική αξία του σεξ.
Το σεξ δεν είναι πορνό.
Αυτό έπρεπε να πει ο μεσιέ Παραδείσης.
Αυτό είναι για μένα πιο δυνατό μήνυμα.

Αυτό πρέπει να καταλάβουμε όλοι και πιότερο οι νέοι.
Μπορείς να γαμηθείς σαν σε τσόντα, μπορείς και αλλιώς.
Μπορείς όπως θέλεις.
Μπορείς απλά, ή όχι και τόσο απλά, να ψάξεις να βρεις πως θέλεις.
Τι θέλεις.
Ο γονιός έχει ευθύνη ως προς την απεμπόληση της ενοχής.
Το άτομο έχει την ευθύνη της σεξουαλικότητάς του και της σεξουαλικής του ταυτότητας.
Πρέπει να έχει χώρο να την διερευνήσει.
Επαρκώς, στην ηλικία που πρέπει.
Σε κάθε ηλικία.
Για να μάθει ποιος είναι και τι θέλει.
Το σεξ είναι απόλαυση.

Τελεία.

 

Επειδής τραβιούνται ζόρια με το κείμενο του Γ.Π, να ειπωθούν δυο πράματα, μπας και κατακάτσει ο κουρνιαχτός και ιδωθεί το πράμα καταπώς έχει, πάνω-κάτω τεσπά...

Για να γίνει αυτό χρειάζεται, όπως και για κάθε κείμενο, να διαβαστεί και να κατανοηθεί, το να αναγνωστεί/απαγγελθεί ένα κείμενο δεν βγάζει κάτι.
Αν μάλιστα, τιμάμε και τα δυο φράγκα που χάλασαν οι γονείς μας, για να μας στείλουν να "μάθουμε γράμματα", ακόμα καλύτερα, αν και δεν το βλέπω (θα εξηγήσω μετά γιατί)...

Έγραψε λοιπόν ο άνθρωπας ο Γ.Π ένα κείμενο θέλοντας να πει "ρε παιδιά, πολύ το φορτίζουμε το ρημάδι το σεχ, χαλαρώστε κι απολαύστε"...
Είπε πως όσο πιο πολύ κατανοούμε εαυτόν και ανάγκες, τόσο τα πράματα μπαίνουν στις σωστές τους διαστάσεις και το πράμα τσουλάει πιο ήρεμα...
Είπε πως επειδή κουβαλάμε τα όποια βαρίδια/κόστος της επιλογής του είδους μας να ζούμε σε μεγάλα κοινωνικά σύνολα, καλό είναι να αφήνουμε αυτό το κόστος στην άκρη όταν θέμε να κάνουμε σεχ.
Δηλαδή είπε, να μπορούμε, όσο μας παίρνει, να διακρίνουμε το κοινωνικό φορτίο από την σεχουαλικήν μας έκφραση, δηλαδή κάτι απλό, όπως το να βγάζεις τα παπούτσια σου όταν είσαι στο σπίτι, ένα πράμα.

Είπε λοιπόν να τα πει αυτά και διάλεξε έναν τρόπο να το κάνει, ποιον..?
Αυτόν του καραμπαμπάμ...
Έβαλε λοιπόν ένα ρητορικό σχήμα (της επανάληψης του ρήματος γαμάω σε κάθε μορφή) και για να το κάνει πιο γκαγκάν έβαλε κι έναν σκύλο να γαμιέται αλύπητα, ως "ήρωα" του κειμένου, σε αντιδιαστολή με τον τυχαίο άνθρωπα που κουβαλάει τα μύρια στην κεφάλα του, ακόμα και στο σεχχχχχ...
Δηλαδή ήθελε μέσω της "υπερβολής" να κάνει το μήνυμά του ηχηρό, κανονιά ένα πράμα, και μέσω του "ήρωα" γαβ-γαβ ακόμα ηχηρότερο, είπε δηλαδής πως ο γαβ-γαβ δεν πηδάει ο έρμος, με ένα κάρο στο κεφάλι του ή γιατί δεν έχει τέτοια "πράματα" στο κεφάλι του ή αν έχει τ' αφήνει στην άκρη στη φάση του πήδου, μαλακίες θα κάνουμε τώρα, "λέει ο γαβ-γαβ" ή θα κάνουμε την δουλειά μας και θα περάσουμε όμορφα, τεσπά...
Μπορεί να υπάρχουν δυο λόγοι για την επιλογή του Γ.Π να γράψει με αυτόν τον τρόπο:
1. Διγιότι τούκατσε ως έμπνευση και πολύ την γούσταρε ως "σκηνικό"
2. Διγιότι η εμπειρία του επί του θέματος του υπαγόρευσε αυτήν την επιλογή αποκλείοντας τα όποια άτομα θα εναντιωνόνταν σε αυτή του την αποτύπωση, θεωρώντας εκ των προτέρων τα άτομα αυτά ήδη "καμένα" και κατά συνέπειαν αδιάφορον το πώς θα αντιδράσουν -ανεξαρτήτως κοινωνικού, μορφωτικού, οικονομικού επιπέδου- απευθυνόμενος κατά την οπτικήν του στα άτομα που ακόμα και οριακά διατηρούν "τους πώρους τους ανοιχτούς" (ναι, αυτό με ωμέγα γράφεται, ρε), δηλαδή επέλεξε να αποκλείσει συνειδητά, συνειδητότατα, τα άτομα που οι "κεραίες" της αντίληψής τους έχουν κακοπάθει σε αυτό που λέμε καθημερινότηατα, για τους όποιους λόγους.
Αντιλαμβάνεστε πως μάλλον το (2) είναι, άντε και με τζούρα από το (1), άνθρωπας είναι κι αυτός...

Το αν το πέτυχε ή όχι και πόσο το κατάφερε ο Γ.Π είναι άλλο θέμα, διγιότι όπως είπαμε είμαστε οι επιλογές μας...
Για κάποιους είναι πιο εύκολο να "δουν" τον Γ.Π, γι' άλλους όχι και τόσο, γι' άλλους πρακτικώς αδύνατον, όπως συμβαίνει παντού δηλαδή και για οτιδήποτε.
Και είναι ευκολότατο, αν ξέμε απλή αριθμητική (μη περιμένετε να σας πω το πώς, μεγάλα παιδιά είστε, ακόμα κι αν δεν το ξέρετε το έχετε ήδη αισθανθεί), να καταλάβουμε τα άτομα που δεν προστάτευσαν τις κεραίες τους από τα άτομα που κατάφεραν να τις (ψιλο)προστατεύσουν.
Διγιότι όσο και επιφανειακή να είναι η ανάγνωση ενός κειμένου, έχουμε αυ-τό-μα-τα δημιουργήσει "άποψη"/"εικόνες"/"ερμηνείες", επιλεκτικές θέτε βα τις πείτε, εκ συνηθείας, εκ στερεοτύπων, όπως θέτε πείτε τις, είναι και γνωστό και συγγνωστό ως ένα βαθμό. Γεγονός που εξηγεί γιατί τα φράγκα που χάλασαν οι γονείς μας πήγαν στον βρόντο (μάλλον όμως διγιότι ήταν επιλογή τους τα γράμματα που πάσχισαν να μάς μάθουν ήταν για να μας κρεμάσουν ταμπελίτσες, που να λένε πως "έβγαλαν την υποχρέωση", παρά για οτιδήποτε άλλο).
Διγιότι μάς μέλλουν, και καλά, τα "παιδγιά" (παπάρια μάντολες μας μέλλουν) και ο πραγματισμός μας εξαντλείται στα φράγκα (νομίσματα) που θα τα κρεμάσουμε με τη σειρά μας ως ταμπελίτσες στα δικά μας...

Και αυτό είναι το μόνο απολύτως ξεκάθαρο σημείο στο κείμενο του Γ.Π:
Προσπάθησε να είσαι όσο το δυνατόν πιο καλά με την πάρτη σου...
Διγιότι "μανατζερικώς" ομιλώντας..: "Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει" ***...

__________________
Για να καταλάβουμε όλοι πόσο δύσκολα είναι τέτοια πράματα το "Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει" το είπε ο Σόλωνας κάπου 2.600 χρόνια πριν και περίπου 18 δις άνθρωπες πούχουν περπατήσει στον πλανήτη από τότε ακόμα δεν μπορούν να το "χωνέψουν", έχουν άποψη (τις γνωστές κωλοτρυπίδες, γιου νόου), δεν θένε να το καταλάβουν ένεκα "το κόστος είναι βαρύ κι ασήκωτο, μάνα μ', σ' λέω, δεν βγαίνω μάνα μ'..."
Για τους πιο "συστημικώς ψαγμένους" ο ίδιος (ο Σόλωνας, ντε) είναι ο πρώτος που κατάλαβε και μάλιστα με συγχρονότατη προσέγγιση την λειτουργία του νομίσματος ως έννοια και της συνολικής λειτουργίας αυτού που λέμε Οικονομία, γι' αυτό και μόλις τέλειωσε την δουλειά που του δώκανε, πήρε των ομματιών του, με τα σκατά που πήγε κι έμπλεξε, και τόρριξε στην πούτσα (διάβαζε σεχ) στα εξωτερικά, γυρίζοντας να πεθάνει στην πατρίδα του γεροντάρα πια, για να μη του ζαλίζουν τ' αρχίδια, κάτι (συμπληρώστε κατά το δοκούν)... Κι έγραφε και ποίηση για την πάρτη του, διότι ήταν και πολεμισταράς και δάσκαλος και καλλιτέχνης..!
Αυτά...
Εντ οφ στόρι, που λέμε και στα ρομέικα (πάντα με ο γραμμένο, σε αυτό το φόρουμ, ενδεχομένως κι αλλού  )

 

Γι' αυτό είσαι τερματοφυλακάρα εσύ, άτιμο παιδί, άτιμο εσύ...

 

Σωραιος!!

 

τελειώνει με τον τρόπο αυτό

σχολιασμός της εμπλοκής των παιδιών, είναι ένα από τα πολλά επιτρεπτά από το κείμενο σχόλια. Γιατί προσπαθείτε να με πείσετε για το αντίθετο;

Μπορεί πράγματι να μην υπάρχει το συγκεκριμένο πεδίο αλληλεπίδρασης μεταξύ αλληλεπιδρόντων. Επειδή για την μια ομάδα από τους αλληλεπιδρώντες έχει επιβεβαιωθεί σε βάθος πολύ μεγάλου χρόνου ότι είναι απείρως καλύτερα όταν εξαιρείται το συγκεκριμένο πεδίο από την αλληλεπίδραση με την έννοια ότι μόνον βιωματικά μαθαίνεται ότι το σεξ είναι σεξ, τίποτα περισσότερο μα και τίποτα λιγότερο από σεξ, και για την άλλη ομάδα αλληλεπίδρασης, ιδίως όταν ισχύουν τα υπό Γ.Π. υποστηριζόμενα, η εξαίρεση αυτή είναι αυτονόητη και η δε άρση της δεν έχει το παραμικρό να προσθέσει, κάθε άλλο.

Πέραν τούτου έχω τη γνώμη ότι το κεντρικό νόημα του άρθρου, ωραίο και καλό, όπως και αν είναι γραμμένο, ότι δηλαδή το σεξ είναι σεξ και μόνον σεξ και απόλαυση - που είναι και ανάγκη, βέβαια, αλλά ας το αφήσουμε αυτό κατά μέρος - υπονομεύεται από την συνεχή κατηγοριοποίηση των ανθρώπων με βάση τον τρόπο με τον οποίο συμπεραίνει ο συγγραφέας ότι σκέπτονται. Έξω αυτοί που καβλώνουν με την καλή εμφάνιση του σεξουαλικού συντρόφου, στο πυρ το εξώτερο όσες και όσοι γουστάρουν μεγάλο φαλλό, βασικοί όσοι βρίζουν με σεξουαλικής προέλευσης βρωμόλογα, απαράδεκτοι οι χειριστικοί και οι συναλλακτικοί και ούτω καθ' εξής. Όμως ο άνθρωπος που είναι ανοιχτός ερωτικά, βλέπει, συγκινείται, επιθυμεί, απολαμβάνει, ο άνθρωπος αυτός δεν κατηγοριοποιεί και δεν μπαίνει σε υποθετικά ή πραγματικά blame games και μάλιστα εκ των προτέρων. Γιατί τότε θα περιόριζε τους δικούς του ερωτικούς ορίζοντες, θα μείωνε τις δικές του πιθανότητες να ευχαριστηθεί. Ο άνθρωπος αυτός είναι ικανός να σεβαστεί τους άλλους γενικά και ειδικά αυτούς με τους οποίους γαμιέται. Να τους αφήσει να είναι ο εαυτός τους και να σκέπτονται όπως νομίζουν και όπως μπορούν. Αλλιώς, όσες καλές ιδέες και να έχει για τον εαυτό του, πάντα μύλος θα γίνεται με όσους πλησιάζει.

 

Το "μάθε να" από το "μάθε πως" διαφέρουν.

Μια πιο ψύχραιμη ανάγνωση είναι "απονεχοποίησε την καύλα, δώσε στο παιδί σου να καταλάβει ότι η σεξουαλικότητα είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό"

Το "μέτρον άριστον" είναι άλλο μάθημα που πρέπει να δώσεις στο παιδί σου.

 

... που χρήσιμο είναι, όσο σου κόβει, να προσπαθήσεις να δώσεις...  

 

Εν πρώτοις, και το γνωρίζεις άριστα, σιχαίνομαι να πείθω...
Δείχνω κάτι, αν θέλω να δείξω κάτι σε κάποιο άτομο, εν πλήρει επιγνώσει, πως αν δείχνω κάτι, μπορεί πάντα το άτομο αυτό να βλέπει το χέρι μου ή και το νύχι μου... Συμβαίνει...

Η αλληλλεπίδραση δεν είναι συντεταγμένη εκπαίδευση.
Είναι τουλάχιστον, ορισμένως, επιλήψιμη η οπτική πως η αλληλλεπίδραση περιλαμβάνει κατ' ανάγκη συντεταγμένα εκπαιδευτικά εργαλεία και βοηθήματα.
Επιπροσθέτως η αλληλλεπίδραση συμβαίνει σε αυτό που λέμε ορίζοντα γεγονότων διαρκώς και μονίμως, είναι γίγνεσθαι, δεν είναι στιγμιότυπο ούτε εμπίπτει σε περιπτωσιολογία (όχι πιδγιά, σκ'λιά, μ'νιά, π'λιά, τα πάντα όλα λέμε)....
Πώς λέμε βρε παιδί μου, πως το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στην Κίνα δημιουργεί έναν κυκλώνα στον Ατλαντικό ή τα πάντα είναι πολιτική, ένα πράμα..?
Έτσι..!
Επιλήψιμο λοιπόν είναι η αιτιοκρατική βάση/οπτική/προσέγγιση που, έστω και εργαλειακά, χρησιμοποιούμε σε κάποιο πεδίο, να αγνοείται σε ένα άλλο, χωρίς καν αντιπρόταση, just for the shake of it, ή σε απλά ελληνικά "δεν μ' αρέσουν οι φακές, γιατί έτσι"... Θα μπορούσα να το ερμηνεύσω, επίτρεψέ μου να μη το κάνω, διότι εκτιμώ επιπλέον πως βρίσκεται εντός του βεληνεκούς σου.

Είναι αδηρίτως συνεπαγόμενο (sic, μπορεί και τουματσίλα αλά Γ.Π) το να προτάσσεται η όποια κατηγοριοποίηση, κάτι σε "φτου-κακά", ως αντι/υπο/στήριγμα στα περί αλληλλεπίδρασης, τόσο προβλέψιμο, που καταντά βαρετό, το ξανάπα κάπου πιο πάνω.
Κατηγοριοποίηση τύπου μικροί-μεγάλοι, ξύπνιοι-χαζοί, βλάκες-σκεπτόμενοι, άσπρο-μαύρο, πικρό-γλυκό, κιθαρίστας-ντράμερ κλπ, δεν μπορεί να υφίσταται στο όλον, είναι μέρος του ορίζοντα γεγονότων, μάς αρέσει ή όχι.
Η πρόταξή της ως παραμέτρου είναι σαν το "και το νερό που πίνουμε έχει βακτήρια", έχει, ε και? Αν έχει από εκείνα που είναι ζόρικα, ψοφάμε αν δεν μας προλάβουν. Το να καμωνόμαστε πως δεν υπάρχουν, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παρηγορία (παραμύθα) σε μικροβιομανείς, μην το κάνουμε και ντέρμπι per se.
Δηλαδή κατηγοριοποιούμε τα πάντα σε χρόνο dt (ύπαρξη και λειτουργία στερεοτύπων λέγεται), το να κατηγορούμε ως "φτου-κακά" αυτό που κάνουμε οι ίδιοι, δεν είναι ούτε εθελοτυφλία ούτε υποκρισία (είναι κάτι άλλο, αυτολογοκρίνομαι γιατί είναι πολύ κακιά λέξη)... Άσε που θα μας ακούσει και κανά λιμπερτίνος άνθρωπας και θα τούρθει κόλπος, ντροπής πράματα.
Όχι άλλο Τέχνη για την Τέχνη πχια...

Κατανοώ επιμονές και εμμονές και διάφορα τέτοια, στην αρχή, αν και κατανοούσα, ήθελα να σπάσω καμιά κεφάλα, τώρα καλή καρδιά...

Εύχομαι εκ βαθέων τα δέοντα όπου δει.