Ότι φέρνει ο χρόνος στην ζωή μου …

-_Χάνουμε ενέργεια και χρόνο σκεπτόμενοι το μέλλον.Πόσο ανούσιο...
Η μεγαλύτερη πλάνη.
Ο άνθρωπος λησμονεί συνήθως το νόημα της ζωής του,μέσα στο παρον και το αναζητεί στο διαρκώς προσδοκώμενο μέλλον.
Ανικανοποίητοι από αυτό που έχουμε στο παρον,φροντίζουμε να τραφούμε με τις ελπίδες του μέλλοντος.
Με τον τρόπο αυτό κινούμαστε μέσα στον κόσμο,σαν να επρόκειτο να ζούμε αιώνια._-

 

Και ξέρεις ότι θα πάρεις και το δώρο σου (κάνει θαύματα η πίστη χε χε)
Γι αυτό σου λέω αυτό είναι μάθημα για άλλη σχολική χρονιά.
Φέτος έχεις άλλη ύλη  
Μην ξεχνιόμαστε!!!

 

Με βλέπω μεταξεταστέα....
Χρειάζομαι εντατικά.
 

 

Μην ανησυχείς για τίποτα.
ΜΠΟΡΕΙΣ  

 

..κι εκείνο το κόκκινο που τις νύχτες έρχεσαι και μου δίνεις
εκείνο το κόκκινο του πάθους
Στάζει πάνω σ' αυτή την αόρατη κλωστή
που με δένει μαζί σου
Και νομίζω πως το συνήθισα πια
Ίσως αυτή η 'λείπη' να είναι η κλωστή μας

 

 

Με τον ίδιο τρόπο χάνουμε το παρόν μας όταν κοιτάμε προς τα πίσω είτε τα άσχημα, είτε τα καλά του παρελθόντος.
Χάσιμο χρόνου και ενέργειας που δεν αναπληρώνεται με τίποτα.
Τα αρνητικά που κουβαλάμε από το παρελθόν στο παρόν μας αρρωσταίνουν, παραφροσύνη
Τα θετικά που αναπολούμε μας βάζουν σε πλάνες και δεν μπορούμε να ζήσουμε στο τώρα.
Το μόνο θετικό από το παρελθόν είναι οι εμπειρίες για να υπάρξουμε στο τώρα μας και να μπορούμε να "σχεδιάσουμε" ένα πιο ακέραιο μέλλον και μόνο.
Πόσο δύσκολο να μένει ο άνθρωπος στο κέντρο του να μην κολυμπάει μέσα στις πλάνες του, να μην ελπίζει για ανούσια, να μην πονάει και να μην πληγώνεται για όσα θα έπρεπε απλά να τον έχουν κάνει πιο δυνατό.
Και κάπως έτσι να χάνεται, και στην ουσία απλά υπάρχει μόνο, αλλά νομίζει ότι ζει.

 

 
Όσο περνάει ο καιρός αναζητώ ανθρώπους που να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου..να μην κρύβομαι..να μη λέω ψέματα.

 

Για να σκεφτώ τι ιστορία να γράψω... Ναι, έχει σκεφτεί κανείς ότι τους ανθρώπους τους γνωρίζουμε στο παρόν τους και γιατί δεν τα γράφουμε όλα τα υπόλοιπα στα @@ μας ;

Περίεργο το 2019, έτσι πρέπει να είναι η ζωή, περίεργη, ανοιξιάτικο λουλούδι σήμερα, σκληρή σαν βράχια μέσα στην ομίχλη την άλλη, εκκρεμές χωρίς θέση ακινησίας, μια χαμερπής και εξουθενωμένος, χωρίς φειδώ, χωρίς εγκράτεια, κανένας σεβασμός, μια δανδής και υπερβολικά φιλικός, δύο γέννες και έναν θάνατο, δεκαπέντε γκόμενες και πηδήξαμε τη μία, καλλίπυγη η μία, τρελή η άλλη, έχιδνα η άλλη, κούκλα ή άλλη, υπέροχος άνθρωπος κάποια άλλη, καινούργιοι συνάδελφοι, καινούργια πρόσωπο, εκπλήξεις από φίλους, ένα ταξίδι στο εσωτερικό λίγα παραπάνω στο εξωτερικό, συναυλίες, πολλά χλμ, πολλά λεφτά, πολλές μπύρες, ασταμάτητη μουσική, αλλά το χειρότερο απ όλα και η πηγή όλων των δεινών είναι ότι μου χάλασε το ένα ηχείο και ο Νακας ζητάει 48 ευρώ μόνο να το λύσει και να δει τι έχει ! Πόσο υπέροχη είναι η ζωή ;

 

Καθόταν στο πιάνο μ' ένα καρώ πουκάμισο. Kόκκινα σπαστά μαλλιά, αυτοπεποίθηση που σπάνια συναντά κάποιος σε πρωτάκι και μια χορωδία που κοιτούσε πιο πολύ εκείνον, παρα την μουσικό, ενώ εγώ δίπλα του στο βιολί ν΄ακολουθώ, καθώς κλεφτά με κοίταζε αν διόλου τον προσέχω.
Δυο χρόνια μετά, κάθε πρωί στις καταλήψεις να μιλάει για σενάρια διασκευασμένα απ' τον ελληνικό κινηματογράφο, κι εγώ να τον ηχογραφώ να με βαφτίζει "Λολα" (όπου ένα βράδυ, γκουγκλάροντας σχετικά, βρέθηκα αναπάντεχα στον Ναμπόκοφ).
Στο λεύκωμα που υπογράφει ως Director, να μου χαρίζει υποσχέσεις σαν βεγγαλικά, μαζί με μια τούφα μαλλί σε σελοτέιπ δεμένο. Για μια στιγμή αναρωτιέμαι πως έγινε και βρέθηκα για πρώτη φορά θαυμάστρια σε συνομήλικο, κι αμέσως πιο μετά, όλο και πιο μαζί του.
Άνοιξη, στο δεντρόσπιτο στο Τρίκερι, σενάρια και όνειρα σ' ένα τετράδιο κόκκινο, μ' ένα αγγελάκι στη θέση της ετικέτας να ρεμβάζει το μέλλον..στο τελευταίο θρανίο, στο Λύκειο, στο ίδιο τετράδιο συνομιλίες, κοπάνες αγκαζέ και ολοήμερες πρόβες.
Πρώτο μενταγιόν, ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, καθώς μου ψιθυρίζει δυο στίχους του Γκαίτε για το μικρό τριανταφυλλάκι που έκοψε και κόπηκε γι αντίο.
Πάντα τον φώναζα "μαέστρο". Πως κινούνταν, πως κοίταζε, πως χαμογελούσε. Πάντα φορούσε μαύρα, τα μαλλιά του ν' ανεμίζουν σαν φλόγες, τα μάτια του μαύρα κι αυτά, σκοτάδι μέσα κι έξω. Η σονάτα του σεληνόφωτος στην λογοτεχνία κατεύθυνσης, και η μπαλάντα των χαμένων κολλητών στο τελευταίο θρανίο.
Απόκριες στην τελευταία τάξη, κι οι μάσκες πλεον πέφτουν. Όλη την επόμενη μέρα, στο repeat μπαλαντες στα ακουστικά και για πρώτη φορά μαζί ως το ξημέρωμα, διπλανοί στο θρανίο, στον καναπέ, στο πάτωμα και στο κρεβάτι. Ντυμένοι στα μαύρα, σκηνοθετώντας την επόμενη απόδραση απ το αναμενόμενο. Πόσες απουσίες στην γενική παιδεία, πόσες παρουσίες στα θελω μας και στις κοπάνες από εκείνα.
"Κάθε φορά που βλέπω David Lynch, θυμάμαι το μαλλί σου". Γελάμε, μιλάμε, ταξιδεύουμε με ή χωρίς εισαγωγικά, τραγουδάμε στο λεωφορείο που μας χωρίζει ακόμη, χιλιόμετρα που μέτρησαν πέρα από τον χάρτη, πέρα πολύ..δεν φτάνει.

 

Τζίζους....

 

Σχέσεις χωρίς ουσία αλλά με συνουσία.
Βιβλία με λέξεις αλλά χωρίς σελίδες να τις χωρέσουν.
Σκέψεις τρελές, για γκρεμούς και φαράγγια και νεράιδες με μορφή πουλιών.

Άραγε τα γκρι θα μου πηγαίνουν;

 

Θα ʼρθει μια μέρα που δε θα ξέρω ποιος είμαι.
Δε θα μπορώ να χτίσω ένα λόγο
να ψελλίσω ένα πρόσωπο.
Θα ʼρθει μια μέρα που δε θα ʼμαι μόνο πολύ λυπημένος.
Θα ʼμαι χαμένος σʼ έναν κόσμο ξένο για μένα
θα ʼχω κιόλας απʼ αυτόν ξεχαστεί.
Θα ʼρθει μια μέρα που δε θα ʼχω τίποτε ωραίο να σου χαρίσω.
Θα κλείσω μόνο τα μάτια
Και θα προσπαθήσω να σε δω μʼ έναν τρόπο αλλιώτικο.
Μα ούτε τα ριγηλά σκιρτήματα του κορμιού σου
θα μπορέσω να θυμηθώ
ούτε τα φλογερά μας οράματα
θα είμαι σε θέση να τραγουδήσω.
Κι έτσι όπως ήρθα, ξένος κι απελπισμένος
θα κινήσω να φύγω.
Θα γυρίσω πάλι σε κείνο το σκοτεινό τίποτα
χωρίς να κρατώ τίποτα πάνω μου.
έξω μόνο απʼ τα βαθιά σημάδια που θα ʼχουν αφήσει στο σώμα μου
τα εγκαυστικά φιλιά σου.
Κι απʼ της φωνής σου τα χάδια που είναι χαραγμένα στους στίχους μου.
Μʼ αυτά, μόνο απʼ αυτά
εκεί που θα πάω, ίσως
μπορέσω να με γνωρίσουν.

~Θανάσης Κωσταβάρας~