Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο: Vanilla, bdsm, libertinism. Μέρος Πρώτο

sapfw, thelma,

ελπίζω πλέον να είναι σαφές γιατί απαγορεύω ρητά στις sub μου να μασούν τσίχλα την ώρα του σεξ: τις αποσυντονίζει.

llazouli,

το άλλο με την Τουρκοκρατία που εξηγεί όλα τα δεινά της σημερινής ελλάδας, το ξέρετε;

Dream

 

Οι "πάνες", ή, π.χ., το να θηλάζεις ένα βρέφος είναι άραγε κατά κράτος πιο αντισεξουαλικό από τη rat race ; Προσωπικά βρίσκω τις σχέσεις μέσα σε μια εταιρία, την πολιτική, τα δικαστήρια, τις ακαδημίες και καθημερινά μέρη αρκετά αντιερωτικότερες. Αλλά γούστα είναι αυτά...

Το οτι το πρότυπο της μητρότητας είναι αποερωτικοποιημένο (η παρθένος μανούλα - " έμεινα παρθένα για το παιδί μου") από τη θρησκεία είναι κάτι που τα έξυπνα, ελεύθερα, λιμπερτίνικα πνεύματα είμαι σίγουρη πως έχουν ήδη σκεφτεί και αμφισβητήσει.

​

 

Απάντηση: Re: Λεξικό Αναθεωρημένο. Λήμμα 2ο: Vanilla, bdsm, libertinism. Μέρος Πρώτο

Σαφεστατο!!!
Καπνισμα και τσιχλα δεν συντονιζονται με τιποτα!!!! 
 

 

Εγώ βρήκα τη Γυναίκα που τα κάνει όλα ταυτοχρόνως - με την ευγενή συνδρομή της Τιμάνδρας, στο ερώτημα μου "ποιά είναι η Έφη Θώδη;".
Μέχρι που τραγουδώντας αισθησιακά, αναγνωρίζοντας με ταπεινοφροσύνη την πρωτοκαθεδρία του αρσενικού ("a far l' amore comincia tu"), βρίσκει την ευκαιρία να στηλιτεύσει τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων ("Scopia, scopia" -sic)!
Προσχωρώ στη Μητριαρχία.

 

... Tώρα εξηγούνται όλα λοιπόν!!!

 

Στο δρόμο του Μεταξιού πολλές ιστορίες ειπώθηκαν για να αιτιολογήσουν το γιατί …

Άνθρωποι πολλοί μίλησαν για να τονίσουν την αξία του δικού τους κυνηγιού …

Μύθοι και ρήματα πλαστήκανε για δώσουνε ψυχή στο άψυχο υλικό …

Αλλά όσο και να με θαμπώνουν τα γλυκοδουλεμένα από ανθρώπους επιμύθια , δεν παύω να θωρώ πιότερη την αξία του δικού μου παραμυθιού . Ως συνείδηση απτώς αντιληπτή από την δική μου μόνο οντότητα και όπως ο καθένας από εσάς αντίστοιχα μοναδικοί , τραφείτε μόνο από το νέκταρ που προσφέρεται απλόχερα μπροστά σας , αν είναι να δώσει φωτιά στις δικές σας τις πορείες . Γιατί όπως όμορφα αποδείχτηκαν και εδώ κι αλλού , τίποτα δεν περιέχει περισσότερη αλήθεια από την δική σας οπτική . Μιας και τίποτα δεν είναι αληθινά αντικειμενικό πλασμένο από ανθρώπους . Αλλά σαν πλάσματα του ονείρου , ζήστε και διαμορφώστε το δικό σας όνειρο …

Ένα ευχαριστώ προς όλους αυτούς που επιδέξια ανέτρεψαν κάθε έννοια αντικειμενικής αξίας , που μπορούσε να κρατάει σκλαβωμένο έναν άνθρωπο μακριά από τα δικά του όνειρα … Είσαστε πράγματι καλοί  

 

Εκτός από μερικά που σου διέφυγαν:Τα πάντα.

 

Η αναφορά μου στις "πάνες" είχε να κάνει όχι με την γυναίκα, αλλά με τους ρόλους που επιφυλλάσει στον άνδρα το δίλημμα "πόρνες ή τεκνοποίηση". To rat race είναι όντως ντεκαβλέ, μολονότι ένα σκισμένο ταγιέρ σε συνδυασμό με smeared κραγιόν και λίγο ασταθές βάδισμα από το τσούξιμο, μπορεί να κάνει μια ημέρα στο γραφείο ενδιαφέρουσα.

Συμφωνούμε απόλυτα. Σας βεβαιώνω ότι η μητρότητα είναι αρκούντως ερωτική για τους κανονικούς άνδρες (δλδ. τους "ανώμαλους"). Εχετε κάθε δίκιο να ωρύεστε βέβαια, καθώς στην εποχή μας όλο και περισσότερο ανθεί ο -πάντα ετεροφυλόφιλος- φλωρόπουστας που φρίττει στην ιδέα να βάλει το πουλάκι του στο στόμα το οποίο φιλάει το παιδί του (συχνά δικαίως, καθότι δεν το πλένει συχνά και η σύζυγος είναι αγνώστου λιστερίνης) και καταλήγει να μπεμπεκίζει ψευδοθηλάζοντας...

Δεν μέμφομαι (μόνο) τις γυναίκες για τις νόρμες που συνιστούν αυτό που λέμε σήμερα γάμος και οικογένεια και τις περιορίζουν στο δίπολο "τσούλα ή μάνα". Τις μέμφομαι που δεν τις αλλάζουν. Ενώ μπορούν.

Dream

 

Ποτε δεν βαριεμαι να ξαναδιαβασω το νημα του Dolmance αποκαλυπτικο οσο και απολαυστικο!!!

 

[…]

[…]

Πάντα διαφωτιστικό, πάντα αγαπημένο

 

Είναι σύνηθες εμείς οι άνθρωποι να προβαίνουμε στην επιθετική κριτική επί μίας θέσης/ ενός συνόλου θέσεων με ζέση και ορμή παραβλέποντας να αναγνωρίσουμε στο φορέα των θέσεων αυτών τα εύσημα για την πνευματική προσπάθεια και κόπο για τη θεμελίωση και αποτύπωση τους.
Με γνώμονα την παραπάνω διαπίστωση, θα ήθελα - προτού προβώ στην οποιαδήποτε κριτική/διατύπωση άποψης επί του μοντέλου του λιμπερτίνου - να εκφράσω τη βαθιά μου εκτίμηση προς τη συστηματοποιημένη και γλαφυρή εννοιολογική ανάλυση/ερμηνεία/συμπύκνωση την οποία πραγματοποίησε το αξιότιμο μέλος @Dolmance.

Πιο συγκεκριμένα, θα ήθελα να δηλώσω γοητευμένος με την επιλογή (κατασκευή?) λέξεων (π.χ. ηδοναυγρευτικού ραβδισμού(!), ρουφοκαβλέτου, κ.ο.κ.) και εκφράσεων.
Επίσης, συμφωνώ με την ένταξη του bdsm/vanilla σε ένα συνεχές. Δε θα μπορούσα να διαφωνήσω άλλωστε, στο βαθμό που πρεσβεύω πως όλες οι ανθρώπινες συμπεριφορές/εκφάνσεις/εκφράσεις τοποθετούνται σε ένα συνεχές, και ως εκ τούτου είναι ποσοτικά διαφοροποιήσιμες. Η όποια ποιοτική διαφοροποίηση είναι, κατ' εμέ, φαινομενική και οφείλεται στην απόσταση μεταξύ δύο εννοιών πάνω στο συνεχές. Απόσταση που μπορεί να είναι αρκετά μεγάλη, ώστε να καθιστά τα δύο υπό εξέταση μεγέθη φαινομενικά α-συγγενή μεταξύ τους.
Επιπλέον, δε θα είχα κάτι να σχολιάσω για την ενδιαφέρουσα, σατυρική απεικόνιση των διάφορων τύπων BDSM στην Ελλάδα (χωρίς φυσικά να αναγνωρίζεται εξ αυτού μία a priori βαθύτερη γνώση/ συνειδητοποίηση κινήτρων και προθέσεων στους βουδουσουμιστές της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης).

Η απεικόνιση και η θεωρητική θεμελίωση της "καθαρής"/αρχετυπικής αυτής μορφής ηδονιστικού αναζητητή, του λιμπερτίνου μου έφερε στο μυαλό ορισμένες εικόνες, τις οποίες και θα μοιραστώ. Αυτός καθ' εαυτός ο λιμπερτίνος με τα προθεσιακά χαρακτηριστικά, που πολύ παραστατικά περιγράφει το αξιότιμο μέλος, όπως αυτά αποτυπώνονται στο παρακάτω απόσπασμα,

μου έφερε αγόγγυστα και αυτόματα στο μυαλό την εικόνα αυτού του εκφυλισμένου γάλλου ευγενή (χωρίς να αναιρείται στη νοητική μου απεικόνιση η περίπτωση του υβριδίου εκείνης της εποχής ευγενούς που ασκεί και εμπορική δράση ή συμφωνεί με τα αναδυόμενα αστικά ιδεώδη, ακόμα και αν αξιότιμος @Dolmance δήλωσε ήδη πως απεχθανόταν την αστική εργασία), ο οποίος, μπλαζέ και σνομπ προς όλους, ακόμα και προς τους όμοιούς του, και - τελών εν πλήρη ρεαλιστική διαύγεια - δεόντως εγκεφαλικά-ζουζουνιάρικα υποτακτικός απέναντι στο βασιλέα, κινείται με μία πράγματι αυτοπροσδιοριστική αντίληψη του ωραίου και του άσχημου, παρφουμαρίζοντας τη βρωμιά του ή δημοσιοποιώντας, κατά πρόθεση και όχι εξ ιστορικού/ταξικά χρωματισμένου αντανακλαστικού, τη διαδικασία ούρησης ή αφόδευσης.

Τώρα, όσον αφορά το ιδεολογικό υπόβαθρο της στάσης ζωής του, όπως αποτυπώνεται από τα παρακάτω αποσπάσματα,

μου έφεραν επίσης στο μυαλό τις εξής δύο εικόνες. Η πρώτη αφορά σε εκείνη την ελληνική ταινία,safe sex νομίζω ή κάτι παρόμοιο, όπου ο ηθοποιός Χρήστος Τσάγκας υποδύεται ένα διανοούμενο - ή κάτι παρεμφερές της ομοταξίας -, ο οποίος σε συνέντευξη που δίνει αποδομεί τον έρωτα ως μία καθαρά βιοχημική διαδικασία, που είναι κοινωνικό-ιστορικό κατασκεύασμα, κτλ. κτλ. και στο τέλος της ταινίας αυτοκτονεί διότι η γυναίκα του τον εγκαταλείπει ή μία παρεμφερής τραγωδία συναισθηματικού περιεχομένου.

Η δεύτερη εικόνα που μου ήρθε στο μυαλό είναι αυτά τα σπίτια γεμάτα βιβλία, στις βιβλιοθήκες, πάνω στα γραφεία, πάνω στα τραπέζια που συναντάς στα Εξάρχεια, στη Φιλοθέη, στο Π. Ψυχικό, στην Κηφισιά από ανθρώπους που έχουν διαβάσει/μελετήσει προφανέστατα πολύ στη ζωή τους, έχουν ταξιδέψει οπωσδήποτε στη Γαλλία, στη Γερμανία και ενδεχομένως και στη γηραιά Αλβιόνα, και οι οποίοι προσπάθησαν να δομήσουν μία συνειδητή αστική τάξη, με τα εξ αντανακλάσεως και εκ θαυμασμού αντίστοιχα χαρακτηριστικά της ευρωπαϊκής Εσπερίας. Πολύ-διαβασμένοι και καλλιεργημένοι, οπωσδήποτε θα αναφέρουν και ένα συγγραφέα ή ένα βιβλίο ή απόσπασμα σε κάθε κριτική τους αποδόμηση μίας "παραδοσιακής" και "βρίθουσας συναισθημάτων" αξίας ή έννοιας, την οποία ασπάζεται ο λαουτζίκος και την οποία έχει αναγάγει σε υπεραξία δημιουργούσα ή καθορίζουσα πραγματικότητα. Διαβασμένοι και πολύ-ταξιδεμένοι, θα προχωρήσουν στη θεωρητική ανατομία των "ιερών" αξιών που ασπάζεται το πόπολο, με κοινό παρονομαστή την υπογράμμιση πως πίσω από τον ασπασμό τέτοιων αξιών κρύβονται επί της ουσίας οι καταλυτικές και αναπόφευκτες δυνάμεις απλών και βασικών ενστίκτων. Διαβασμένοι και εύστροφοι αναμφιβόλως, δεν αντιλαμβάνονται - ή κάπου το λησμονούν εξαιτίας του ότι όταν είσαι από τους καλύτερους του χωριού ή της πόλης σταδιακά ταυτίζεσαι με αυτόν το ρόλο και ξεχνάς την επί της ουσίας σχετικότητα των πραγμάτων - πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεφύγει από τα αναλλοίωτα νύχια του θρησκευτικού συναισθήματος. Μέμφονται και σαρκάζουν τους ασπαζόμενους μία θρησκεία/θρησκευτικό δόγμα/ανιμιστική δοξασία, εντοπιζόμενη στο σαρκασμό τους η υποδόρια πεποίθηση της ανωτερότητας τους έναντι των καημένων εκείνων που "τόσο τους κόφτει". Σνομπάρουν τους κυνηγούς του χρήματος, αλλά τουλάχιστον τους αναγνωρίζουν το ρεαλισμό στη δράση και τη σκέψη τους. Αντικρύζουν με κατανόηση και κάποια ανθρωπιστική λύπηση ή σαρκαστική αυστηρότητα εκείνους που ανάγουν την όποια έννοια έρωτα ή αγάπης σε αξίες per se που αξίζει να υπηρετηθούν. Χρησιμοποιούν πάντα στα παραδείγματά τους τις καημένες τις μικροαστές νοικοκυρούλες που δεν είχαν τη δύναμη να διεκδικήσουν ζωή για τον εαυτό τους και ζουν μέσα από τις ζωές των παιδιών τους, και εν τέλει άνδρες, γυναίκες, παιδιά μικροαστοί διαιωνίζουν την αρρώστια των νευρώσεων και των απωθημένων.

Φυσικά, όλες οι άνωθι παρατηρήσεις και διαπιστώσεις τους έγκυρες και στοχευμένες. Αλλά εξ αυτής της ικανότητας διαπίστωσης και εντοπισμού ξαπλώνουν αναπαυτικά στις δάφνες τους (και ας διατυμπανίζουν πως αγωνίζονται διανοητικά και δεν αφήνονται να ξαποστάσουν από τη διαρκή βάσανο της αυτοκριτικής) και λανθάνει σταδιακά της προσοχής τους πως και αυτοί ουσιαστικά υπηρετούν ένα ιδεώδες. Πως ούτε εκείνοι είναι δυνατόν να αποφύγουν την εκδήλωση του θρησκευτικού συναισθήματος. Και όσο περισσότερο κάποιοι εξ αυτών διατυμπανίζουν την ιδεαλιστικότητα θέσεων και στάσεων, τόσο περισσότερο βυθίζονται σε αυτό που νομίζουν πως ξορκίζουν. Τόσο περισσότερο, όσο νομίζουν πως μπορούν οικειοθελώς "να κλείσουν σε συρτάρια" την όποια έκφραση βούλησης, λες και γνωρίζουμε τη γενεσιουργό πηγή και αιτία της αρχικής βούλησης, ώστε τόσο αυθαίρετα να μιλάμε για περιορισμό ή εμφυλάκισή της. Τόσο περισσότερο, όσο νομίζουν πως διαθέτουν τα βουλητικά και γνωστικά εργαλεία να αποφύγουν τα ιδεαλιστικά ιδεώδη από τα οποία εμφορούνται οι κοινοί θνητοί. Και μέσα στην αυτάρεσκη προσπάθειά τους δεν αντιλαμβάνονται αυτό που είναι μπροστά στα μάτια τους: ότι ο δικός τους αγώνας έχει αναχθεί σε μία ιδεαλιστική εκστρατεία.