Επιστολές που ποτέ δεν στείλαμε. Παραμιλητά. Ιστορίες. Σημειώματα. Μονόλογοι. Hμερολόγια...

...Ρυθμός...

Πεταμένα λόγια, δίχως εμφανή σύνδεση, ξανά. Ένα συνονθύλευμα από τετριμμένες σκέψεις που σκάνε σαν γερασμένοι νευρώνες...
Προκαλώντας μια καταιγίδα από σκλήθρες αηδίας που όσο κι αν προσπαθείς ν' αποφύγεις - δυστυχώς, όσο κι αν σκληρύνει η πέτσα, δεν γίνεσαι παντελώς αδιάβροχος -, νιώθεις τη γεύση τους στο φάρυγγα. Χαρτί να πετάει σαν σμήνος αγελάδων σ' ένα από τα animated short sketches σε ταινία των Monty Python.
Εννοείται της κλασικής και περιορισμένης χρωματικής παλέτας, ορθογώνιας μορφής, κείνο που κάνει μάτια να θολώνουν.
Πληροφορίες των οπισθίων ή κοινωνική κριτική - chicε - ( λέγε με κουτσομπολίκι ) από άτομα, με τα οποία η πιο στενή σχέση που θα είχες, θα ήταν στην καλύτερη, ένα καλημέρα. Επιφάνεια και μιζέρια που προσπαθεί με κάθε τρόπο, να σου επιβληθεί - γιατί οι ανθρωπόμορφες μύγες, είναι ακόμη πιο ευδιάκριτες όταν κολυμπούν στο ανθρωπόμορφο γάλα -. Ένα ατελείωτο αλισβερίσι φτιαγμένο από τα ίδια πάντα κίνητρα, με τα ίδια πάντα αποτελέσματα, υπό το βλέμμα του ίδιου πάντα ρολογιού.
Και οι δείκτες του τελευταίου να είναι το μοναδικό πράγμα, που δεν αξίζει να βιάζεται.

Αυτά, ολίγη μπουρδολογία - όπως πάντα και αυτή -, με μια μεγάλη δόση κούρασης - ακόμη, αν όχι κυρίως από τη δική μου μάπα - και την ελπίδα - άλλη φενάκη και δαύτη -, να επιστρέψει κάποτε το δειλινό μαύρο και η νύχτα κόκκινη - δίχως καμία πιθανότητα εξαγοράς ή ξεπουλήματος δηλαδή. Γυμνά και ταιριασμένα στην απλότητα τους, με γεύση από μέρλιν πορτοκάλι που λατρεύω. Ζουμερά και ας είναι πια ελάχιστα -. Κι ας μαραθούν επιτέλους όλα τα ανούσια, για μια ύστατη μα αληθινή φορά, δίχως διαθήκη ( α ρε Wim...). Μακριά από μυρμήγκια που παραπαίουνε χαρούμενα, στοιχισμένα, στη σειρά και με διαφορετικό ρυθμό συνθλίβονται απ' την - υποθετικά - αθέατη σόλα.

 

Χείμαρρος είσαι!!!

 

Σαν αναπτήρας που όταν επιτέλους βρέθηκε, είχαν μουσκέψει τελείως τα τσιγάρα. ( προσπάθεια άκυρου αλληγορικού χιούμορ χαχα ).

Εκλαμβάνω την παρέμβαση σου - ίσως και λανθασμένα - ως φιλοφρόνηση. Ευχαριστώ.  

 

" Κιμωλίες "

Σε έναν κόσμο φρικαλέας ομορφιάς, όπου οι ζωντανοί κρώζουν σιωπηρά φορώντας τσιμεντένια σάβανα. Όπου η ευτυχία πάλλεται σα φλέβα λησμονιάς, που μόλις πνίγηκε σε μαντεμένιο δέρμα. Με περισσή αγάπη σπάνε οι καθρέφτες τα σφυριά και τα καρφιά ανθίζουνε, σαν τριαντάφυλλα στην άμμο.

Σώθηκαν βλέπεις των ημερών οι κιμωλίες και για να μην χαρίσω στα κάγκελα σκουριά, τραβώ νυχιές στον τοίχο...

 

Δεν σε γνώρισα...

Με καλέσεις κοντά σου.. Κόντρα σε κάθε λογική.. Ήρθα.. Και δεν σε γνώρισα..
Με κράτησες στα χέρια σου, έριξες κάθε άμυνα μου.. Με μια σου κίνηση, σχεδόν χωρίς προσπάθεια.. Σε κοίταξα στα μάτια, για μια στιγμή έλαμψαν και αμέσως τα έκλεισες.. Μην προδοθεις; Ποιος ξέρει; Κάθε προσπάθεια να πλησιάσω.. Άλλη μια σφαίρα καρφωμένη στα απόρθητα σου τοιχη..Και εγώ με χέρια αδειανά, στα γόνατα μπροστά σου, έψαχνα για ένα σημάδι.. Στο ίδιο κρεβάτι κοιμήθηκαμε.. Μα εγώ.. Δεν σε γνώρισα.. Πήρα το δρόμο της επιστροφής, με δάκρυα στα μάτια.. Για όσα με έκανες να νιώσω και εγώ δεν σε γνώρισα.. Πες μου άγνωστε τι κρύβεις;

 

Εργοστάσια



Να σου λοιπόν, που μετά από πολύ καιρό ο Τάνταλος ξαναπερνάει το κατώφλι ενός εστιατορίου. Όμως δεν γνώριζε πια τον τρόπο, που διαβάζεται ο κατάλογος. Οι θεοί ξέχασαν να τον ενημερώσουν, ότι θα πήγαιναν να αυτοκτονήσουν. Εκείνος συνηθισμένος στο μαρτύριο του, έχανε απλά χρόνια κοιτώντας ακίνητος τα δέντρα και το ποτάμι κάτω από τα πόδια του.

Είχε αποφασίσει να πεθάνει από πείνα και δίψα, δίχως να προσπαθήσει ξανά, ούτε να σκύψει, ούτε να απλώσει τα χέρια του. Κάπως έτσι είναι και η ζωή, που κάποιος προσπάθησε να καταβροχθίσει λαίμαργα. Σαν ένα ποτάμι που στερεύει άξαφνα...απότομα, ένα δέντρο που καρποφορεί μονάχα, όταν δεν απλώνεις το χέρι σου.

Σαν εκείνη την γαμημένη πόρτα που να την διαβείς ή όχι, το αποτέλεσμα θα είναι σε κάθε περίπτωση αρνητικό. Ένα χαρμόσυνο γεγονός που εγκυμονεί το θάνατο, σαν της Ίντιας τους σκορπιούς που κρύβονταν στο μετάξι ( α ρε δάσκαλε Καββαδία ).

Άντε τώρα να σου εξηγώ στα γεράματα - ναι, έτσι πια νιώθω στα στρογγυλά πενήντα -, γιατί λατρεύω κι εγώ τα εγκαταλελειμμένα εργοστάσια, σαν την pramukhova. Γιατί το βλέμμα που ξεστράτισε κάπου στο βράχο της Μονεμβασιάς το 2009, έχασε τελείως το δρόμο του στην Padova το 2011 και δεν ξανάσμιξε με τα μάτια του ποτέ.

Ένα παράπονο μονάχα σαν παράταιρο βρέφος με ρυτίδες δίχως κανένα όνειρο ή προσδοκία. Κι ένα καθημερινό ψευτοδίλημμα, μωβ γραβάτα δεμένη στο ταβάνι ή μολυβένιο φιλί στον κρόταφο?

Τελικά ίσως και του Τζόκερ, να ήταν το πιο γλυκό χαμόγελο...