Αστον...καλά μου κάνει!

Γράφει: ένας 'κύριος' να τραβάει μια κοπέλα απο τα μπράτσα βρίζοντας την.

Γράφει: Χωρίς προειδοποίηση ή καθοπρεπισμό, με ένα φωναχτό κόφτο, έπιασα το χέρι του 'κυρίου'-κάνω πολεμικές τέχνες 22 χρόνια-και με ένα lock τον ξάπλωσα,……

Δηλαδή θα μπορούσε, με μια προειδοποίηση, να σταματήσει το συμβάν. Μπορούσε να αποτρέψει το οτιδήποτε, πιάνοντας το χέρι του άλλου.
Ένα κτήνος φέρεται άσχημα σε μια γυναίκα και ένα άλλο κτήνος αντί να τον σταματήσει πάει και του εξαρθρώνει τον ώμο και μετά αποχωρεί χαμογελώντας.

Λέει επίσης : είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος, όταν βλέπω κακομεταχείρηση σε γυναίκα, αδύναμο ή παιδί

Σκέψου μια μαμά να μαλώνει το παιδί της για κάτι ή και να του δίνει καμιά στον κώλο, να περνά από εκεί ο Νίντζα τιμωρός και να καταλήγει η μαμά στο νοσοκομείο και μετά με το χέρι κρεμασμένο με ιμάντα για κανένα δίμηνο.
Ωραία πολύ ωραία, αγγελικά πλασμένα.

Πολλές ταινίες με Νίντζα βλέπουν κάποιοι.

Και όχι μόνο είναι αυτό που είναι, έμμεσα προσβάλει ζητώντας συγνώμη που έθιξε «κάποιους». Δηλαδή θεωρεί και το λέει εντέχνως, ότι όποιος έχει αντίρρηση με αυτά για τα οποία κοκορεύεται πως έκανε, όπως τα έκανε, ταυτίζεται με το πρώτο κτήνος της ηρωικής αφήγησης.

 

Το ναδίρ σημείο της αφήγησης δεν ήταν η γραφική αναμέτρηση αρσενικής βαρβατίλας, ανάμεσα στον οξύθυμο νταή και τον ιππότη τιμωρό.
Ήταν η κραυγή υπεράσπισης της γυναίκας προς τον τύπο που την έσερνε ως την θυματοποίηση, σε σημείο να ωρύεται πως της αξίζει μια δημόσια κιόλας βιαιοπραγία, για το όποιο σφάλμα της.

 

Μου κανει εντύπωση ο τρόπος που κρίνεται θετικά η επέμβαση ενός τρίτου ατόμου, που απλά είκασε μια κατάσταση, και συγχρόνως υποτιμάται ή και αγνοείται η δήλωση της γυναίκας της υπόθεσης. Θύμα, αυτόματα; Εξ ορισμού ανίκανη να αποφασίσει τι της γίνεται;

@Seras Victoria
Να ρωτάμε, ναι. Η πιο συνετή αρχική αντίδραση από τρίτο άτομο σε τέτοια κατάσταση είναι μια σαφής ερώτηση, ουδέτερη, χωρίς εμπλοκή.

 

Πώς ακριβώς εσύ ονομάζεις μια γυναίκα που δέχεται κακοποίηση και μάλιστα την έχει εσωτερικευσει σε τέτοιο βαθμό που θεωρεί ότι της αξίζει κιόλας;
Αν ενοχλεί τόσο η λέξη "θύμα" (που για κάποιο λόγο ενοχλεί πολύ σε αυτό το φόρουμ) τότε το "κακοποιημένη" είναι οκ;

 

Μάλιστα. Και πώς φτάνει κάποιος τρίτος, άγνωστος κιόλας, στο συμπέρασμα - ας πούμε ότι μιλάμε για την συγκεκριμένη περίπτωση - ότι η γυναίκα "δέχεται κακοποίηση" και "την έχει εσωτερικευσει" και λοιπά;

 

Νομίζω υπάρχει μεγάλο χάσμα στο πως "διαβάζουμε" την συγκεκριμένη κατάσταση με αρκετούς από εδώ οπότε θα προτιμήσω να αποχωρήσω για να μην μπω στη διαδικασία να εξηγώ αυτά που για εμένα φαίνονται αυτονόητα.

 

Είναι προφανώς επιλογή σας.

Προσωπικά θεωρώ πως ο πυρήνας του ζητήματος είναι ακριβώς ότι κάποιες προσωπικές επιλογές κρίνονται αυτονόητες και για τρίτους, ερήμην των εν λόγω τρίτων. Το περίφημο "για το καλό σου", σε μια ήπια ερμηνεία.

 

Ο δασκαλος του σχολειου περνει τηλ στο σπιτι του Νικολακη και λεει
ο γιος σας στο διαλειμα χτυπησε τον Κωστακη ....

παει ο Νικολακης σπιτι τον ριχνει δυο χαστουκια ο μπαμπας και του λεει
<< γιατι χτυπησες τον Κωστακη δεν σου εχω πει δεν ειναι σωστο να χτυπαμε τα αλλα παιδια ! >>

... οποιος καταλαβε καταλαβε

 

Σιγά μην ακούσουμε την γνώμη του εξ ορισμού ανόητου θύματος, που δεν μας αφήνει να γίνουμε ήρωες εκδικητές.

 

Επειδή ήμουν ο πρώτος που αντέδρασα εντονοτατα στη συμπεριφορά και στις περιγραφές του ιπποτη τιμωρου, και επειδή η θέση μου έχει τον εξης επιλογο, θα ήθελα να τον μοιραστώ μαζί σας:

Στέκομαι καταρχήν, ιδιαίτερα αρνητικά στο γεγονος του αστειεισμου του τύπου, όταν άκουσε τη γυναίκα να λέει "καλά μου κανει". Το θεωρώ εντελώς αδιανόητο να του φανεί αστείο αυτό το πραγμα. Αυτή η αντίδραση δείχνει παντελή έλλειψη ενσυναισθησης, παντελή έλλειψη συναισθήματος, παντελή έλλειψη οποιασδηποτε στοιχειωδους προσπαθειας κατανόησης της απέναντι πλευράς πριν δράσει ως θυτης. Δηλαδή , αυτή του η 'ανάγνωση του συμβαντος' ενισχύει την άποψη μου ότι ο δοκτορας είναι καθαρος θυτης, και καθόλου τιμωρος και καθόλου ιπποτης. Διότι δρα χωρίς να μπορεί να κατανοήσει τι κανει.
Η φίλη που αναφέρει ότι δε δίνει σημασία στη λέξη αστειο, μπορεί ίσως να ξανασκεφτει αυτό το σημειο που είναι από τα πολύ σοβαρά και καθόλου επιδερμικα.

Σοβαρότερο σημείο όμως είναι η συνέχεια του συμβαντος. Απουσιάζουν αισθηματα συμπονοιας προς τη γυναικα, πρόθεση βοήθειας και πρόθεση βελτίωσης της κατάστασης της. Απουσιάζει δε, οποιαδήποτε αναφορά στο σύνδρομο της στοκχολμης, όπου τα θύματα συνδέονται συναισθηματικα με τους θύτες τους.

Ο θύτης αφού έκανε το κομμάτι του, δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για τον τραυματία άντρα ούτε για την τραυματία γυναικα. Σκασίλα του όλοι και ολα. Αναισθητος, γιδι σωστο, κουραδομαγκας του κωλου, και πολλά αλλα?
Η ψυχολογία μας λεει, ότι τέτοιες συμπεριφορές, συνηθως καθρεπτιζουν όμοιες συμπεριφορές κακοποιημενων ανθρώπων κατά την παιδική τους ηλικια.
Δηλαδη, και οι 2 άντρες θυτες, φέρονται ετσι, μαλλον, διότι στην παιδική τους ηλικία έχουν εισπράξει ίδιες συμπεριφορές από τους γονείς τους ή από τους δασκάλους τους. Αυτά λέει η επιστημη. Αν ο δοκτορας ειχε εισπραξει αγάπη και συμπόνια μικρος, θα ένιωθε αγάπη και συμπόνια και ως μεγάλος και θα αντιδρούσε, βοηθώντας τη γυναίκα και όχι παρατωντας την στο έλεος της. Και επίσης δε θα τραυματιζε τον αντρα, ή και να τον τραυματιζε, μετά θα καλούσε έστω το ασθενοφόρο και θα εμενε να αντιμετωπισει τις συνέπειες και δε θα το έσκαγε ως κότα, όπως εκανε.

ΥΓ1. Εξ ου και η αδυναμία του θύτη προς τις γυναίκες και τα παιδια... ποιος ξέρει τι τραγικες εικόνες είχε από την παιδική του ηλικία από το δικό του πατέρα προς εκείνον ή προς τη μαμά του....
ΥΓ2. Φυσικα, δε δικαιολογώ το θυτη. Όταν φέρεσαι ετσι, εισαι επικινδυνος, σαφως ανισσοροπος, και θα έχεις καποια στιγμη σοβαρες συνεπειες. Ομως, είσαι και παράδειγμα προς αποφυγή για όλους τους υπολοιπους και κυρίως για το πως (δεν πρέπει να) φερομαστε στα μικρά παιδια.