Μέχρι που σου επιτρέπω να με κυριαρχείς

Αχ
Οκ, lets do this

Παραθέτεις αυτό " Η Κυριαρχια επεκτεινεται ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ που μπορει να κυριαρχησει ο/η Κ. "
Που είναι μια φράση, αυτονόητη και ισχύει.

Αλλά την μεταφράζεις και την νοεις κατά πως θες to make a point.

Να πω δεν πάει έτσι; Να πω το " που μπορεί να κυριαρχήσει" δεν σημαίνει αυτό που θες εσύ να σημαίνει;
Να πω ότι αυτό το μπορεί, δεν το ορίζει ένας λύκος σε ένα φόρουμ αλλά τελείως αλλά πράγματα και κυρίως η σχέση του με το υ;

Φτάνουν. Μπορώ και καλύτερα αλλά δεν.

 

Τότε μην.  

 

Δεν ρώτησα αν πρέπει να υπάρχουν όρια. Ούτε αναφέρθηκα σε διαχωρισμό d/s και m/s.

Γιατί δεν έχει δικαίωμα να ελέγχει το υ του σε ο, τι θέλει; Δεν το λέει η σύμβαση εργασίας;

 

Λίγο έλειψες και άλλαξες  
Είδα το αβατάρ σου και περίμενα να διαβάσω την καντάδα της συναίνεσης και που δεν παίρνει τον κυριαρχικό να χώνετε παντού και τα λοιπά, και αντ' αυτου διαβάζω για μπουντρούμια

Με την έννοια ότι M8 μπουλόνι δεν χωράει σε Μ5 παξιμάδι ή επειδή Μ10 παξιμάδι δεν βιδώνει σε Μ8 μπουλόνι ?

Εδώ ίσως σε απογοητεύσω, νομίζω ότι ο λόγος που το μπουντρούμι σου δεν φιλοξενεί πλήθος υποτακτικών και οι ρομποτικές κατσαρίδες κάθονται δεν είναι ότι δεν έχεις λεφτά να πληρώνεις μισθούς και να στέλνεις τα τέκνα τους στην Ελβετία εσώκλειστα.

 

Δε ρώτησες, αλλά έκανες την παρακάτω τοποθέτηση:

Το όχι explicit όρια σημαίνει διαφορετικά πράγματα ανάλογα με το τι κουβαλάει ο καθένας στην κεφάλα του καθώς το "μπορώ να το κάνω;" και το "έχει νοημα να το κάνω;" διαφέρουν.

Θεωρητικά το υ δε χρειάζεται να βάζει όρια καθώς εμπιστεύεται* το Κ του, ωστόσο αυτό προϋποθέτει -για εμένα τουλάχιστον- ότι αμφότεροι έχουν σωας τας φρενας.

Και επειδή είμαστε άνθρωποι υπάρχει και το "ως εδώ".

* Η εμπιστοσύνη είναι condicio sine qua non σε μια οποιαδήποτε υγιή σχέση, ακόμα δε περισσότερο αν η σχέση είναι Κ/υ

 

Ρωτάω το περιεχόμενο της οποιας οριοθέτησης. Το αν τελικά είναι κυριαρχία κατά παραγγελία.

 

Φυσικά και είναι. Και έτι περαιτέρω - στα πλαίσια έκφρασης προσωπικής άποψης -, είναι αντίρροπη έκφραση κυριαρχίας. Από τη στιγμή, άλλωστε που κάθε έμβιος οργανισμός μας προκαλεί να σκεφτούμε (τουλάχιστον το μέσο εχέφρων νου) πως θα τον χειριστούμε, ακόμα και το φαινομενικά πιο δαμασμένο ή πειθήνιο, είναι μία επιβολή του πάνω στην ιδεατά απόλυτη κυριαρχία μας. Μας υποχρεώνει να σταθούμε και να μελετήσουμε τη συνολική στρατηγική προσέγγισή μας ή τις επιμέρους τακτικές μας.
Προφανώς μεταξύ συνειδητά παραδιδόντων και συνειδητά αποδεχόμενων την παράδοση (ειδικότερα όταν οι δεύτεροι δεν καίγονται ιδιαιτέρως αν "απορριφθούν" ως κυρίαρχοι ή να αποδειχθούν τέτοιοι) τα ενδιάμεσα αυτά στάδια βαθμιαία μειώνονται. Σε αυτήν την εκδοχή υπάρχει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον συνταίριασμα, "κλείδωμα" κυριαρχίας-υποταγής.

Προφανώς αυτό καθορίζεται από τη στόφα των εμπλεκομένων μερών και την κυρίαρχη ανά περιόδους κοινωνική ιδεολογία... Το αν οι λέξεις χάνουν εν τέλει τον αρχικό εννοιοδοτικό τους ρόλο, μάλλον δε μας είναι κάτι άγνωστο.

 

Κατά σύμβαση.

 

Τα έθεσες όμορφα.
Αλλά αλήθεια, πόσες πιθανότητες υπάρχουν να γίνουν όλα αυτά; Να σου τα αποδείξει τόσο καλά που να του δώσεις τα ηνία σε όλα τα επίπεδα συνειδητοποιημένη και χαρουμενη; Συν να πηδάει καλά και να σε έχει όλη μέρα καυλωμένη.

Οπότε ή έχεις once in a lifetime situation, lucky you (αυτό δεν ψαχνουμε όλοι; )
ή

 

τελικά η προντόμα είναι πουτάνα?

 

Πολλές αποδείξεις και πολλές ιεραρχίες. Δεν νομίζεις;
Είναι η κυριαρχία κι η υποταγή ένας διαγωνισμός δεξιοτήτων; Είναι η κυριαρχία προαγωγή του σύμβουλου;

Νομίζω πως δεν είναι οι όποιες αποδείξεις η αιτία, αλλά η ίδια η κυριαρχία. Αυτό που λένε, δεν έχεις περιθώριο να κάνεις αλλιώς. Θες όλο και περισσότερο (ως υ).

Βασική προϋπόθεση, να θέλει και να μπορεί το κ.

Συλλογική σύμβαση με μετενέργεια;

Αυτή η σύμβαση λοιπόν, είναι μια δήλωση του υ ότι, "μέχρι εδώ σου επιτρέπω να με κυριαρχεις. Μετά τζιζ";