Μέχρι που σου επιτρέπω να με κυριαρχείς

@Arioch @οφηλία

Τα ίδια λέτε... Εντελώς όμως..!

 

Αυτο δεν εχει καμια σημασια.
Σημασια εχει ποιος θα το πει τελευταίος.  

 

Είμαι χαζή μάλλον, γιατί δεν καταλαβαίνω να λέμε το ίδιο.

@Alpha Wolf με προσβάλεις, ούτε έχω τέτοια δείγματα εδώ μέσα ούτε είμαι έτσι. Ούτε με ξέρεις. Άλλος έχει την πετριά

 

@cadpmpc

Τα βάζει όλα μαζί σε μια γενικότερη κατηγορία " σχέση "
Και εγώ υποστηρίζω ότι δεν είναι όλα μαζί και όλα το ίδιο ( εξήγησα παραπάνω ) γιατί εδώ αναλύουμε τις D/s σχέσεις, συγκεκριμένα.


No;

 

ποιος?

 

Το οποίο καλύφθηκε από το παρακάτω:

 

Ναι οκ το από κάτω .

Δηλαδη ; Που κολλαει με το πάνω;

 

Στο ότι η D/s σχέση ως μη νομικά κατοχυρωμένη σχέση μεταξύ συναινούντων ενηλίκων μοιράζεται τουλάχιστον ένα χαρακτηριστικό με τις υπόλοιπες μη κατοχυρωμένες νομικά σχέσεις μεταξύ συνενούντων ενηλίκων, ένα εκ των οποίων είναι η χωρίς ρήτρα δυνατότητα άρσης της συναίνεσης.

 

Αυτό είναι το θέμα μας; Αυτό έθιξα; Η ο καθένας τον χαβα και τον πόνο του;

 

κυριαρχία υπό όρους, πολύ δύσκολα υφίσταται. οριοθετημένη κυριαρχία μπορεί κάλλιστα να υφίσταται αλλά τα όρια δεν τίθενται ποτέ απ τον κυριαρχούμενο, αλλά αντικειμενικά, έξωθεν, ή απ τον κυριαρχούντα. ο προσδιορισμός όρων απ τον κυριαρχούμενο προφανώς ανατρέπει την κυριαρχία, μπορεί και να την αντιστρέφει.
η μετάθεση ορίων και βεβαιότατα η ανατροπή όρων είναι χαρακτηριστικά μιας κ/υ σχέσης. περιέχεται στη «σύμβαση».  
στεγανά και άλλα κολοβώματα μπορούν να υπάρχουν, είτε από επιλογή του κυριαρχικού είτε από ανεπάρκεια της σχέσης να τα σαρώσει.

--

νομίζω οτι αυτό είναι κοντά στην καρδιά της συζήτησης. από θεωρητική (νομική, συμβατική) άποψη, πράγματι, προβλέπεται η δυνατότητα εκχώρησης ή άρσης της συναίνεσης ή όπως αλλιώς λέγεται η υποταγή. αυτή ακριβώς η «κατά βούληση και υπό όρους» εκχώρηση και άρση καθιστά α λα καρτ την «κυριαρχία» και την «υποταγή». θεωρητική ή βολική. στην πράξη, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, το «μη περαιτέρω» απομακρύνεται διαρκώς. θεωρητικά είναι κατοχυρωμένο και νομικά αναγνωρισμένο το «δικαίωμα» για οτιδήποτε, και συνιστά επιλογή να το «ασκήσεις» ή να κατανοήσεις την γλαφυρότητά του. σε αυτό το σημείο αίρεται και η σύγχυση ανάμεσα σε όρια και όρους, όπως και ανάμεσα σε συμφωνία και συναίνεση.

 

Ο καθένας είναι ελεύθερος, να διαθέσει την ατομικότητα του, όπως γουστάρει.
Αυτό δεν σημαίνει όμως, ότι δεν θα υπήρχαν και περιορισμοί, που του επιβάλλονται από " εξωγενείς παράγοντες " ( λέγε με νόμοι ).
Αφού ο νομοθέτης - μάλλον βάσει κοινωνικής συμβάσεως - ενδιαφέρεται κυρίως για την πλειονότητα, σε σημείο που να επεμβαίνει ακόμη και σε κατά τ' άλλα άκρως προσωποπαγή δικαιώματα.

Την παρούσα χρονική στιγμή, οποιαδήποτε δικαιοπραξία/σύμβαση/συμβόλαιο/πείτε την όπως θέτε, θα ήταν αντίθετη στα χρηστά ήθη ( άλλο ένα νομικό κατασκεύασμα που πιθανότατα θα μεταβαλλόταν ανά τα χρόνια, περιοριστικά ή όχι ), θεωρείται άκυρη ( με την έννοια του από ανούσια σε μη επιτρεπτή, αφού δεν θα παρήγαγε κανένα αποτέλεσμα ).

Προσθέστε και την πρόβλεψη του Π.Κ. ( η οποία έμεινε και απαράλλαχτη ακόμη και μετά την σαρωτική αλλαγή που επέφερε ο ν. 4619/19 ), η οποία συνεχίζει ν' αποδέχεται ως ατιμώρητη μονάχα την πρόκληση ελαφράς σωματικής βλάβης κατόπιν συναινέσεως του παθόντα.

Για να μην ξεχάσουμε τις διάφορες διακηρύξεις ( τόσο της ΕΣΔΑ, όσο και την παγκόσμια καθώς και τις δικές μας συνταγματικές προβλέψεις ) που αφορούν την δουλεία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ( που τις βιδιεσεμικές πρακτικές μάλλον δεν τις λαμβάνουν υπόψη ). Και το γλυκό έδεσε.

Άρα, τι θα μπορούσε να γίνει στην πράξη κάποιων, τι γίνεται στην πράξη κάποιων άλλων και μέχρι ποιού σημείου, τι θα ήθελαν κάποιοι άλλοι, τι φαντασιώνονται κάποιοι διαφορετικοί.

Όλα είναι θέματα επιλογής του όποιου από τους προαναφερόμενους, θέμα τύχης ( ή ατυχίας ) και η ιδέα ότι την προσωπική μας ζωή, ποτέ και κανείς δεν θα μπορούσε να την "ακουμπήσει" ( aka να την ελέγξει ), μάλλον παραμύθι της Χαλιμάς.

Άρα οι βιδιεσεμικές Κυριαρχία και υποταγή - αυτή την χρονική στιγμή τουλάχιστον -, θέλοντας και μη δεν δύνανται να εξισωθούν με τις "μεγάλες αδελφές" τους και προσκρούουν - που να το γουστάρουν ή όχι - στη συναίνεση, στις διαπραγματεύσεις καθώς και σε κανόνες που άλλοι έφτιαξαν και που επιβάλλουν με το "έτσι θέλω" ( αυτό κι αν είναι κυριαρχία ), με γνώμονα όπως προέγραψα - τουλάχιστον κατ' επίφαση - την ασφάλεια των πολλών και όχι τις κάϋλες των θεωρητικά λιγότερων.
Αν θα ήταν σωστά ή αληθινά τα κριτήρια που χρησιμοποιούν, είναι άλλου διακόνου εξαπτέρυγα.

Αυτά και ουχί περισσότερα, απ' τα τετριμμένα κι όμως tenebrικά  

 

Όχι, δεν νομίζω. Είναι πάντα τόσο πολλά. Δεν αναφέρομαι σε άλλου είδους σχέσεων βαφτισμένες ως ασυμμετρίες, εκεί συνήθως είναι πιο απλά τα πράγματα.

Υποταγή δεν είναι τίποτα παραπάνω από το βίωμα της αίσθησης ότι κάποιος/κάποια κυριαρχεί πάνω στην ζωή σου στις αποφάσεις σου στο οτιδήποτε ιδανικά. Κυριαρχία είναι το αντίστροφο. Δεν έχει να κάνει με την πράξη έτσι όπως αυτή θα κριθεί "αντικειμενικά" ή αντικειμενικά δια μέσου των αντιλήψεων τρίτων. Είναι καθαρά η αίσθηση και η κάθε αίσθηση είναι καθαρά υποκειμενική υπόθεση. Το να μπεις στο μυαλό του άλλου και να αλλάξεις η να προκαλέσεις αισθήσεις που επιθυμείς απαιτεί δεξιότητες. Διαγωνισμός γίνεται όταν το έτερο μέλος αξιοποιεί τις δικές του δεξιότητες προκειμένου να εμποδίσει την δημιουργία των επιθυμητών από εσένα αισθήσεων.

Όχι κατα ανάγκη αλλά καλά είναι έτσι να σε αντιλαμβάνεται η υποτακτική ή ο υποτακτικός. Κάνει την υποταγή πιο εύκολη και πιο γαλήνια και πιο ουσιαστική.

Εγώ πάλι είμαι της γνώμης ότι η κυριαρχία τις περισσότερες φορές θεμελιώνει πάνω σε μία ισορροπία ανάμεσα στα θέλω (όπου θέλω όλα εκείνα που σου βγαίνουν αβίαστα να κάνεις για τον άλλο ή την σχέση) και στα πρέπει (όπου πρέπει όλα εκείνα που δεν σε παίρνει να μην τα κάνεις για μία ποικιλία λόγων.)

Από κατασκευής ως άνθρωποι είμαστε πάντα πιο ευεπίφοροι προς τα θέλω.