Public Disgrace - Δημοσιος Εξευτελισμος

Εγωιστές , νάρκισσοι, τσουλες και θύματα!
 

 

Ο καθένας ειναι ελεύθερος να επιλεγει τον ρόλο Που θέλει και Του ταιριάζει!! Nothing wrong with that!!  

 

Το "όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια" ισχύει καθολικώς.
Το "όποιος (νομίζει πως) έχει τα γένια, (νομίζει πως) έχει και τα χτένια" ισχύει επίσης καθολικώς.

Το ότι 9 στους 10 νομίζει πως για οποιοδήποτε θέμα οι άλλοι 9 στους 10 είναι "μπάζα" επί του θέματος, συνιστά ελλειμματική/ανεπαρκή παιδεία παγκοσμίως.
Συνιστά παθογένεια που περιγράφεται ως sense entitlement, άπτεται αδρώς της "κοινής λογικής" (που εκπορεύεται από την πάρτη μας, εννοείται).
Αποτελεί το κύριο γενεσιουργό αίτιο του φασισμού, την χαρά του προπαγανδιστή στην παραγωγή ενεργουμένων αλά καρτ.
Tο περιγράφει ανατριχιαστικά εύστοχα και ξεκάθαρα ο Ν. Γκάτσος στον "Κεμάλ" του Μ. Χατζιδάκι.

 

Εύστοχη παρατήρηση, μεστα διατυπωμένη. .

 

Δημόσιος εξευτελισμός.
Της Anne Cécile Desclos, με το συγγραφικό ψευδώνυμο Dominique Aury, που όμως χρησιμοποίησε ως άλλο ψευδώνυμο το Pauline Reage για την έκδοση "Ιστορία της Ο"...
Το σκίτσο από την έκδοση του ως κόμικ, δια χειρός Guido Crepax.

 

 

όπου αναδύεται η ασάφεια ή και διτότητα της έννοιας του εξευτελισμού.

 

Mπορεί να είναι αλλιώς..?

 

sense of entitlement ή self entitlement?

 

To sense of entitlement (ξέχασα το of, σταδιάλα) πα να πει: An unrealistic, unmerited or inappropriate expectation of favorable living conditions and favorable treatment at the hands of others, αφορά σε συλλογικιά μπαλαφάρα...
Το self entitlement ουσιαστικά αφορα στην ιδέα που έχουμε για την αφεντομουτσουνάρα μας...

 

Έχω μια απορία.
Οι υπέρμαχοι της συναινεσεως του κοινού, την θεωρούν α λα καρτ ή γενική;
Θα υποστηρίξουν αυτόν που θα πει ότι δεν συναινω να περπατάνε σε δημόσιο δρόμο ομόφυλα ζευγάρια κρατώντας τα χέρια τους;
Θα υποστηρίξουν αυτόν που θα πει δεν συναινω εσυ που είσαι 1,50 και 90 κιλά να εμφανιστείς στη πλαζ με μπραζιλιαν;
Ποσό θα αναλωθουμε για μια φορά ακόμη πριν καταλήξουμε στο προφανές;
Μόνο μέσα από συγκρουσιακές διαδικασίες και δη ουδέποτε αναίμακτες (όχι όμως πάντα υπό την κυριολεκτική έννοια) γίνονται αλλαγές, και μέσω αυτών οι αλλαγές επιβάλλονται, δεν γίνονται συναινετικά δεκτές.
Το κοινωνικό συγκρουσιακό πεδίο, έχει τουλάχιστον εντιμότητα ακόμη, έστω και εάν έχει μαγαρισθει.
Ομοίως ουδεμία έννοια ισοτιμίας ή ισότητας υφίσταται εν τοις πραγμασι. Η αυτή δημόσια συμπεριφορά, εάν προέρχεται από Ισχυρό, το πολύ πολύ να καταχωρηθεί ως εκκεντρικότητα, ενώ εάν προέρχεται από ανώνυμο, δύναται έως και να λιθοβοληθει.
Η υποκρισία του politically correct, απλώς υπογραμμίζει το εν γένει έλλειμμα .

 

Υπέρμαχος της συναίνεσης του κοινού: ναι λοιπόν όταν είμαι στο δρόμο δε θα αναγκάσω κανένα να με δει σε φάσεις που μπορεί να προσβάλλουν τα κοινώς αποδεκτά της πλειοψηφίας. Είναι πλειοψηφία είμαι μειοψηφία στη δημοκρατία κερδίζει η πλειοψηφία η μειοψηφία διατυπώνει αντιρρήσεις κλπ μέχρι οι απόψεις της να επικρατήσουν και να γίνει πλειοψηφία. Αυτά για ότι αφορά ότι συμβαίνει δημόσια και αφορά κοινωνικες συμπεριφορες.

 

Ποια είναι τα "κοινώς αποδεκτά" ; Έχουν οριστεί με προσωπική οπτική του κάθε ατόμου; Σε έχουν ρωτήσει ποτέ εσένα τι θεωρείς αποδεκτό και τι όχι και έχει προσμετρηθεί κάπου η γνώμη σου;