Η διάσταση της φιλίας σε σχέση ασυμμετρίας

Χωρίς το quid pro quo?

Ίσως αλλά και πάλι αυτό δε σημαίνει ότι το να σου αρέσει η παρουσία κάποιου δεν είναι κίνητρο για να επιδιώξεις φιλία μαζί του.

Το αν τελικά θα προκύψει φιλία είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο και δεν σχετίζεται απαραίτητα να κάνει με το αρχικά κίνητρο.

 

και χωρίς προσδοκία, για την απόλαυση της (όποιας ή ανάλογης) τριβής.

γιά να επιδιώξεις οτιδήποτε  

οτιδήποτε κι αν προκύψει ή δεν προκύψει. και, νομίζω κι εγώ, δεν σχετίζεται μονοσήμαντα με το αρχικό κίνητρο. δεν είναι καθοριστικό.

 

Αγαπητέ @Arioch, ο λόγος "μου αρέσει η παρουσία του", ωστόσο, δεν είναι πυρηνικός, δεν είναι θεμελιώδης. Ο/Οι λόγος/λόγοι που μου αρέσει η παρουσία του ενδέχεται και να είναι (αν δεν υφίσταται επιπλέον επίπεδο λόγων κάτω από αυτό).

 

Νομίζω ότι καλύπτεται από το παρακάτω.

 

Δεν υπάρχει σχέση που είναι ορφανή της διαδικασίας quid pro quo. Το είδος του "quid" και του "quo" απλά παραλλάσσει και αντιστοίχως προσδιορίζει το περιεχόμενο και τη μορφή της σχέσης. Και φυσικά η μορφή δεν είναι πάντοτε προσδιοριστική του περιεχομένου και αντιστρόφως. Γι αυτό και τέθηκε το εισάγον το νήμα ερώτημα. Για να συζητήσουμε και να διερευνήσουμε τη σχέση μορφής-περιεχομένου.

 

@AlexanderV

Η μορφή είναι πάντα παράγωγο του περιεχομένου, είναι αποτέλεσμα του περιεχομένου, είναι άρρηκτα και μόνιμα συνδεδεμένη με το περιεχόμενο αποκλειστικά και αμφιμονοσήμαντα.
Η παραμικρή μεταβολή του ενός επηρρεάζει και επιδρά άμεσα και καταλυτικά το άλλο.

Το ότι ως γεγονός δεν γίνεται αντιληπτό στον όποιο βαθμό εξαρτάται από την επάρκεια του παρατηρητή.
Δηλαδή από την ικανότητά του να παρατηρεί, που με την σειρά της εξαρτάται από την παιδεία και μόρφωση, το εύρος της κοινωνικής του έκθεσης (βιώματα και επεξεργασία τους), τα πραγματικά δεδομένα και το νοησικρατικό καθεστώς που επικρατούν στο δεδομένο χρονικό πλαίσιο, καθώς και της συνολικής ευφυίας του (IQ, EQ κλπ).
Είναι αυτά που διαμορφώνουν την διακριτική του ικανότητα στην εστίαση και τον εντοπισμό των λεπτομερειών εκείνων, που ο συσχετισμός τους καταλήγει στην ασφαλή αντίληψη του περιεχομένου.
Το ποσοστό αστοχίας του εξαρτάται από την ικανότητά του να παραμένει αποστασιοποιημένος κατά το δυνατόν από το προσωπικό του φορτίο, όπως αποτυπώνεται από το "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος εστί".

 

Διαφωνώ με το δεύτερο κομμάτι της διατύπωσης σου.
Βιωματικά μου έχει τύχει να έχω συνάψει φιλικές σχέσεις με άτομο του οποίου τον/την Κ ουδόλως εκτιμούσα.
Οι Κ, έρχονται και παρέχονται, κάποιες φιλίες μένουν...

Επειδή θεωρώ πως αυτή είναι η ουσία του ερωτήματος, θα πω πως κατ'εμέ η φιλία έχει την δική της χημεία, διαφορετική από αυτήν του έρωτα, αλλά υπαρκτή.

Έχει μέσα της την κατανόηση, τον σεβασμό, την αποδοχή και την αγάπη.
Συνήθως εκτιμώ τους φίλους μου σε ανθρώπινο επίπεδο. Αν σταματήσω να τους εκτιμώ, τότε κλονίζεται σίγουρα η φιλία, αν δεν σταματήσει να υφίσταται.
Και από τις δύο πλευρές.

Επίσης, στην φιλία πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη, αν αυτή χαθεί, φθείρεται ανεπανόρθωτα η φιλία.

Η φίλοι είναι οι φωτεινοί φάροι της ζωής μας, κομμάτι της περιουσίας μας και της ζωής μας.

Οτιδήποτε άλλο είναι κοινωνική σύμβαση.

 

Αυτό δεν είναι φιλία  

 

Και μετά?

 

Και μετά ότι συμβαίνει με όλες τις επιλογές της ζωής μας: το διαχειριζόμαστε.  

 

Κίνητρο είναι, το αν προκύψει φιλία ή οτιδήποτε άλλο είναι άλλη κουβέντα.