εμπιστοσυνη ή φοβος ?

Ποσο μεγαλη μπορει να ειναι η ικανοποιηση ενος κυριαρχου σε μια σχεση απολυτης εμπιστοσυνης? Μηπως τελικα τα συστατικα του φοβου και του απροβλεπτου οδηγουν την σχεση με τον σκλαβο σε ανωτερα επιπεδα?

 

Θεωρώ πως η εμπιστοσύνη είναι αυτο που μπορεί να οδηγήσει μια σχέση σε ένα "ανώτερο επίπεδο" όπως το αναφέρεις CRUEL CAPTAIN... Μια δυνατή σχέση Κυριαρχίας/υποταγής βασίζεται κυρίως στην εμπιστοσύνη και όχι στον φόβο.

Ο φόβος μπορεί να κάνει τα πράγματα πιο "έντονα", ή πιο "ερεθιστικά" στην αρχή, αλλά δεν τους δίνει εκείνη την σπίθα που θα οδηγήσει έναν υποτακτικό να αφοσιωθεί στον Κυρίαρχο, ή τον Κυρίαρχο να ευχαριστηθεί το παιχνίδι με τον υποτακτικό. Επίσης, η εμπιστοσύνη είναι ένα στοιχείο που ενώνει τον Αφέντη και τον σκλάβο, ενώ αντίθετα ο φόβος είναι διασπαστικός και στην πραγματικότητα λειτουργεί μόνο στο επίπεδο της φαντασίας: Όταν η φαντασίωση γίνεται πράξη, κανείς υποτακτικός δεν θα δωθεί στην πραγματικότητα στον Κυρίαρχο, χωρίς να υπάρχει το στοιχείο της εμπιστοσύνης.

Τέλος, η εμπιστοσύνη δεν αποκλείει κατ' ανάγκη το απρόβλεπτο. Απεναντίας, όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, το απρόβλεπτο αιφνιδιάζει ευχάριστα πάνω στο παιχνίδι, ενώ ενδόμυχα υπάρχει η ανακούφηση πως ακόμα και το πιο έντονο edgeplay θα οδηγήσει τελικά σε happy end.

 

ακόμα πιο συνοπτικά λέμε ότι εμπιστοσύνη πρέπει να υπάρχει στο ότι θα υπάρχει ευριπίδειο τέλος και φόβος θα πρέπει να υπάρχει όσο αφορά για το τρόπο που θα έρθει αυτό το τέλος...

επίσης πιστεύω ότι ο φόβος είναι στοιχείο του μαζοχισμού όσο και η εμπιστοσύνη στοιχείο του υποτακτισμού .

 

Ομολογω οτι συμφωνω σε μεγαλο βαθμο με την αποψη σας σχετικα με το θεμα, αλλα θα πρεπει να σημειωθει οτι εαν εξασφαλισεις την εμπιστοσυνη του σκλαβου σε καιρια θεματα οπως σεβασμο στις υπαρχουσες /αυξανομενες αντοχες του, το συστατικο του (ελεγχομενου) φοβου μπορει να συμβαλει θετικα καθ' ολη την διαρκεια της διαδρομης.

Γεγονος εινα οτι τα παντα εξαρτωνται απο την ικανοτητα του κυριαρχου στην διαχειριση των ιδιαιτεροτητων των αντικειμενων του.

 

Και η εμπιστοσύνη και ο φόβος είναι καλά συναισθήματα.Δεν πρέπει να προβληματίζουν αυτούς
που τα νιώθουν.Ο πανικός είναι κάτι που πρέπει να αποφεύγεται είναι η άποψη μου

 

Εγώ να ρωτήσω τώρα:
Ο φόβος είναι αληθινός, ή αυτό στο οποίο αναφερόμαστε είναι μια "εξομοίωση" φόβου. Μιλάμε για φόβο σε ένα session, ή όταν ο Κυρίαρχος απαιτεί κάτι, ο υποτακτικός να το εκτελεί και με τον φόβο των συνεπειών; (Αναφέρομαι στον φόβο των συνεπειών της ανυπακοής δηλαδή...)

Αντίθετα, έχει πραγματικό νόημα να υπάρχει αληθινός φόβος για το ίδιο άτομο, για τον Κυρίαρχο, για το τι μπορεί να κάνει; Αν ναι, μπορεί να σταθεί μια σχέση υποταγής με αυτό το στοιχείο να κυριαρχεί;

 

phoenixxx ολα εχουν να κανουν με τις αντοχες του σκλαβου και την μεθοδο που χρησιμοποιει ο Master/Mistress για την αυξηση αυτων. Απο την μια πρεπει να δινουμε στον σκλαβο να καταλαβει 1) οτι γνωριζουμε τις υπαρχουσες αντοχες του 2) γνωριζουμε μεχρι που πρεπει να φτασουμε και απο την αλλη να φοβαται ποσο και αν θα τις ξεπερασουμε εστω και λιγο την φορα.

Με τον τροπο αυτο μας εμπιστευεται γιατι εχουμε πληρη ελεγχο της καταστασης αλλα και φοβαται γιατι δεν γνωριζει το ποτε και αν θα ξεπερασουμε (ελεγχομενα) τις αντοχες του.

Η σχεση δεν περιοριζεται υποχρεωτικα και μονο στα sessions, αυτο ειναι θεμα επιθυμιας/επιλογης του Master/Mistress.

 

Θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές με τις απαντήσεις των υπολοίπων αλλά θα ήθελα να εκφράσω τη δική μου οπτική στο θέμα φόβος και πώς επηρεάζει την εξέλιξη μου. Όταν φοβάμαι (και μιλάω για πραγματικό φόβο και όχι για την άγνοια του επόμενού βήματος Του Αφέντη μου και το μέχρι που θα Πιέσει τα όρια μου) κλειδώνω. Βαλτώνω και αρχίζω να αμφισβητώ την εμπιστοσύνη μου. Άρα η ατμόσφαιρα που με περιβάλλει δεν μου επιτρέπει να παραδωθώ. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να λειτουργήσω σε αυτές τις συνθήκες. Γνωρίζω σκλάβες που μόνο υπό καθεστώς φόβου μπορούν να προχωρήσουν και να εξελιχθούν. Είμαι πάρα πολύ μικρή για να κρίνω τι είναι καλύτερο αλλά αρκετά έμπειρη για να πω πως το bdsm είναι τόσο ποικίλο όσο και οι άνθρωποι που το ζουν.

 

Απάντηση: εμπιστοσυνη ή φοβος ?

Εγώ θα πω πως ο φόβος έχει πολλές μορφές αλλά και πολλούς διαφορετικούς λόγους που μπορεί να υφίσταται και η κάθε διάφορα πρέπει να κρίνετε ξεχωριστά.
Βέβαια ο φόβος που εμφανίζετε σε εμάς όταν Εκείνος μας οδηγεί κοντά στα όρια μας είναι φόβος φυσικός για το άγνωστο το απρόβλεπτο.
όταν ο φόβος προκαλείτε από τον Αφέντη για να πιέσει την σκλάβα να προχωρήσει παρακάτω για εμένα σημαίνει είτε πως η σκλάβα δεν είναι έτοιμη για να αφεθεί ακόμα σε ένα τέτοιο βαθμό, ή πως ο Μαστερ βιάζετε να κάνει άλματα παρά βήματα.
Δεν κρίνω αν αυτό είναι σωστό η λάθος μπορεί σε πολλές περιπτώσεις να λειτουργεί και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά όταν κάπου σκαλώσει η σκλάβα.
Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα όπως όλα και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζετε . όπως μπορεί να θέλει να διευρύνει τα όρια σε άλλα συναισθήματα ο Μαστερ έτσι και να θέλει να φέρει τον φόβο στα όρια και να τον πάει πιο πέρα δλδ να χρησιμοποιηθεί ο φόβος για τον ίδιο τον φόβο όχι σαν ένα εργαλείο άλλου σκοπού.
Για εμένα η τακτική του μόνιμου φόβου και της ανασφάλειας που αυτός φέρει δεν με βοηθάει αλλά με κουμπώνει , με κάνει να κλείνομαι.

 

Θα συμφωνήσω με τα όσα είπε ο phoenixxx περί εμπιστοσύνης, όμως θα ήθελα να σταθώ λίγο στο θέμα του φόβου.
Η εμπιστοσύνη που έχουμε αναπτύξει απέναντι στον Κυρίαρχο μπορεί να συγκριθεί μοναχά με τον φόβο όχι ως προς την ετοιμολογική του έννοια αλλά ως προς τις πράξεις του εκείνες που μας προκαλούν φόβο. Άρα αντιστρόφως αν μας προκαλεί φόβο δεν μπορεί να υπάρχει εμπιστοσύνη.
Όταν λοιπόν υφίσταται η εμπιστοσύνη μέσα σε μία σχέση δεν υπάρχει ο φόβος στα πλαίσια των πράξεων του όσων αφορά στην ασφάλεια του να αφεθεί κανείς. Υπάρχει όμως ο φόβος του άγνωστου, της επόμενης κίνησης, του ξεπεράσματος κάποιων ορίων. Και αυτός ο φόβος σίγουρα δεν διασπά τη σχέση Κυριαρχίας/υποταγής.
(τα παραπάνω είναι προσωπική μου άποψη).

 

Ο φόβος δεν είναι πάντοτε κάτι κακό, όπως ίσως μάθαμε να πιστεύουμε.
Η σωστή χρήση του φόβου ενεργεί μέσα μας σαν προειδοποίηση, σαν ένα "καμπανάκι", όταν βρισκόμαστε σε κάποια επικίνδυνη κατάσταση, η σε μια άγνωστη προς εμάς κατάσταση με αναμφίβολη την έκβαση της.
Ο φόβος με μέτρο μπορεί να μας βοηθήσει να κρατάμε τον εαυτό μας σε ετοιμότητα μπροστά στις προκλήσεις, και μας προφυλάσσει από την αμέλεια και την αδιαφορία,
Είναι αλήθεια όμως, πως όταν κάποιος άλλος προσπαθεί να μας επιβληθεί εκφοβίζοντάς μας, και όταν αυτό μας φέρνει σε μια τρομοκρατημένη κατάσταση, ή όταν από φόβο και καχυποψία αποφεύγουμε αυτή την εμπειρία, τότε υπάρχει πρόβλημα και μιλάμε για ένα φόβο που είναι καλύτερα να αποφευχθεί.
Τέτοιοι φόβοι μάς παραλύουν και μας αποξενώνουν, μας κάνουν να χάνουμε την εμπιστοσύνη μας σε αυτόν που τον προκαλεί και αποτέλεσμα έχει επίσης να χάνουμε και από την αυθεντικότητά μας.
Ο καλύτερος τρόπος για να υπερνικηθεί ο φόβος στον παρτενέρ μας, είναι το να τον εκθέτουμε σταδιακά σε μικρές δόσεις του πράγματος η της κατάστασης που τον φοβίζει, αλλά και με ψυχραιμία, ώστε σιγά - σιγά ο ψυχισμός του να δημιουργήσει άμυνες και αντιστάσεις. Επίσης είναι χρήσιμο να αποκτήσουμε τη δεξιότητα του να ρυθμίζουμε το συναίσθημα του φόβου στον παρτενέρ μας, ελέγχοντας με τη λογική μας κατά πόσο αυτό ανταποκρίνεται στους πραγματικούς κινδύνους που τον περιβάλλουν

 

Για να εμπιστευθώ τον εαυτό μου στην ιδιοκτησία κάποιου είναι απαραίτητη η εμπιστοσύνη που θα έχω στο πρόσωπο Του. Ξέρω λοιπόν ότι δε θα κάνει κάτι ποτέ για να με βλάψει τουλάχιστον συνειδητά. Άρα, λοιπόν, δε Τον φοβάμαι. Άρα, αφήνομαι.
Φοβάμαι το άγνωστο, φοβάμαι τα όριά μου, φοβάμαι τον τρόπο που θα τα ξεπεράσω.
Φοβάμαι που θα με οδηγήσει.
Αν όμως ξέρω ότι δε θα με βλάψει και με γνωρίζει καλύτερα από εμένα την ίδια, φοβάμαι μόνο τον εαυτό μου και τα μονοπάτια που ανοίγονται και που δεν έχω το θάρρος να τα ακολουθήσω χωρίς την καθοδήγηση Του. Αυτό οδηγεί τη σχέση του κυρίαρχου και του σκλάβου σε ανώτερα επίπεδα.