τί τηνικάδε ἀφῖξαι, μανώλη, ἢ οὐ πρῲ ἔτι ἐστίν;

στον περίφημο διάλογο του πλάτωνα «γιάννης κερνάει, γιάννης πίνει» ο σιωκράτης επιχειρώντας να χειραγωγήσει τον συνομιλητή του, προσπαθεί να τον πείσει οτι παρ' ό,τι δεν μετακινήθηκε ποτέ απ' την αθήνα, εν τούτοις συνευρέθει τρις με την μαρία απ' το βόλο. για να τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του περιγράφει λεπτομερώς την αμιγώς ελληνική ομορφιά των μηρών της μαρίας. αποκρύπτει, βέβαια, την πηγή των λεπτομερειών της περιγραφής, που σήμερα ξέρουμε ότι ήταν το λυρικό ποίημα «τα μπούτια της μαρίας», της σαπφως νοταρου, πού όμως αγνοούσε ο γιάννης κατά το χρόνο του διαλόγου. η πεποίθηση του γιάννη προς στιγμήν κλονίζεται, ανακαλεί όμως στην μνήμη του το γνωστό απόσπασμα «έρως ανίκατε άνναν» από την τραγωδία «μανταλένα» των αισχύλου - σακελαρίου, σε σκηνοθεσία ντίμη ντιμόπουλου, καθως και δύο αποσπάσματα από το σατυρικό δράμα «κωστάκης τύραννος», και ανατρέπει τους ισχυρισμούς του συνομώτη σιωκράτη. ως έπαθλο της κατίσχυσης επί του συνομώτη παίρνει την άννα του σοφοκλή και μεταβαίνει στη θήβα για να την απολαύσει. ο συνομώτης σιωκράτης, καταβεβλημένος, το ρίχνει στο ποτό. πίνει ο,τι βρει μπροστά του, κυριολεκτικά, με τα γνωστά δραματικά αποτελέσματα.

αναδύεται το τραγικό ερώτημα: αν ο γιάννης δεν έφευγε με την άννα του σοφοκλή για τη θήβα, αλλά κατευθυνόταν στον βόλο ώστε να συναντήσει και την μαρία, θα άλλαζε την ιστορία; θα ήταν περισσότερο κ;

 

Μανώλη λέω και κλαίω  

 

Μην αναδυθεί κανένα άλλο τραγικό ερώτημα φοβάμαι, που θα μείνει αναπάντητο εις τους αιώνες!
Ο κ είναι γκόμενος;;;

 

Το αιώνιο ερώτημα είναι "φοβάται ο Γιάννης το θεριό ή το θεριό τον Γιάννη.
Τελικά μόνο ο κώλος της Μαρίας από τον Βόλο το ξέρει.

 

Η ομορφιά της Βολιώτισσας έφτασε σε μας με αυτό το δύστυχο δίστιχο με τρεις στίχους του Πλάνκτωνα, στην Αγχολογία του Σιωκράτη:

ἐννέα τὰς Mούσας φασίν τινες· ὡς ὀλιγώρως·
ἠνίδε καὶ Mαρία Βολόθεν ἡ δεκάτη,
σὺν τῷ φιλότατῳ κώλῳ τὴς πάμπαν.

Το τραγικό τέλος του Σ. αποθανατίζεται σε αυτήν την περιβόητη νωπογραφία σε οίκο ανοχής στην ελληνική συνοικία του Πεκίνου, που αποτέλεσε για τον Αργειστοτέλη την έμπνευση για την ιδέα της Κάθαρσης, αρχικά τίτλος αλυσίδας καθαριστηρίων για ευαίσθητα μπούτια, εεε ρούχα.

 

 

Tραγουδώντας "Γω το φαρμάκι το'κανα μια ωραία μπουγάδα"...

 

Κρίσιμη διευκρίνηση προκειμένου να απαντηθεί το ερώτημα είναι η εξής: ο Γιάννης γνωρίζει τη Μαρία? Να υποθέσουμε ότι εφ' όσον κλονίζεται από την περιγραφή, άρα έχει ήδη προσωπική γνώση της ανατομίας των μπουτιών της Μαρίας κι επομένως τη γνωρίζει.

Σε κάθε περίπτωση, χρήζει περαιτέρω διευκρινήσεως η σκοτεινή υπόθεση των "Επτά επί Θήβας", πάντοτε σε συνάρτηση με την παραμονή του Γιάννη στην πόλη: οι επτά ήτο εξίσου "Κ" και άρα η Αννούλα διεμοιράσθη μεταξύ των, ομού μετά του Γιάννη, ή ήτο "υ" και άρα ο Γιάννης επεξέτεινε την κυριαρχία του και επί αυτών?

Αν δεχτούμε πως δεν έχουμε πληροφορίες για την ποιότητα της κυριαρχίας που ασκεί ο Γιάννης, καταλειπόμεθα με μοναδικό κριτήριο την ποσότητα, προκειμένου για την αξιολόγηση του Γιάννη ως Κ.
Στην εκδοχή, λοιπόν, που ισχύει το δεύτερο, δηλαδή πρόκειται για σουμπίτσες περιλάλητες και πολυτραγουδηθείσες, τότε η παραμονή του Γιάννη στη Θήβα συνιστά θετικό πρόσημο στην ιδιότητά του ως Κ.
Στην αντίθετη εκδοχή, τότε ναι, ο Γιάννης θα ήτο περισσότερο Κ, αν είχε πάρει την Αννούλα και κατέληγε στην πόλη του Βόλου, όπου θα είχε τη δυνατότητα να απλώσει το μανδύα κυριαρχίας αθροιστικά και στη Μαρία.

Τίθεται, ωστόσο, το εξής φιλοσοφικό ερώτημα, στο οποίο αργά ή γρήγορα όλοι καλούμεθα στο σύντομο και γεμάτο άχθος, οδύνη και ηδονή βίο μας να το απαντήσουμε:

Μήπως τελικά ο Γιάννης με το να αποφασίσει να μείνει στη Θήβα και να μοιραστεί την Αννούλα με άλλους επτά Κ διατράνωσε και επίρρωσε το στάτους του ως Κ αποδεικνύοντας πως η απόφαση να μοιραστεί δε μείωσε το κύρος του, αλλά αντιθέτως επιβεβαίωσε την ακτάβλητη αυτοπεποίθησή του?

Υπάρχει και μία άλλη οπτική του ζητήματος, την οποία θα συζητήσουμε σε μία επόμενη ανάρτηση.

 

Η απάντηση είναι απλή, ο κώλος της Μαρίας είναι σε κβαντική υπέρθεση με την ψωλή του Σωκράτη.

15000 και μία τα μπούτια σου Μαρία.

 

Υφίσταται, ωστόσο, και η εξής εκδοχή, όπως προανεφέρθη:

Η Μαρία έχει ήδη υποστεί αποδέσμευση και η αντίδραση του Γιάννη στην περιγραφή του Σιωκράτη ήτο συνέπεια του αντανακλαστικού της κτητικής ζήλειας. Εξ αυτού ηγέρθη το το ερώτημα που ακόμα και μέχρι τις μέρες μας ταλανίζει την ανθρώπινη διανόηση, δημιουργώντας τριγμούς στο οικοδόμημα τόσο του ιδεαλισμού όσο και του υλισμού: "Εκφράζει αντανακλαστικά ζήλειας. Αυτό τον κάνει λιγότερο Αφέντη"?

 

από αραβικές μεταγραφές που σώθηκαν στο μακρυνό ισφαχαν, σφραγισμένες σε κούφιο φιλντισένιο στραπον, ξέρουμε οτι ο αφέντης ο σωστός, ο από μόνος του, δεν μασάει σε τέτοια διλήμματα. μικρό σωζόμενο απόσπασμα από τον πρίαπο του σιφικλή, εξιστορεί οτι ο αφέντης γιάννης βάζει το πασούμι του (μπούχτισε την παντόφλα) και σκύβει και ψιθυρίζει στη μαρία «σε αποδεσμεύω» και κοιτιέται σα χαζή η μαρία που νόμιζε οτι ήταν η αννούλα και ανήκε σε άλλον. σύσσωμοι οι επτά, με εννιαία γνώμη, ομονοούντες, υποστηρίζουν ανά τρείς, ο κούκος μονός, οτι ο γιάννος δεν ζηλεύει την αννούλα, αλλά την μαρία, οι μεν, και με το αντίστροφο συμφωνούν σαν μιά γνώμη ασμένως οι δε. με την συνεπή αυτή στάση συμφωνούσα η από μηχανής θεία, ψηφίζει αθώα και αθωωτικά υπερ του γιαννου και καταγράφεται έτσι οριστικά στους παπύρους (που οι αιγύπτιες χρησιμοποιούσαν παλαιότερα και ως εμμηνόπανα) της ανθρώπινης διανόησης ότι η ζήλεια του αφέντη δική του είναι και ο,τι θέλει την κάνει. και ζηλεύει και δεν ζηλεύει ατ δε σεημ ταημ. και όσοι κάνετε το ίδιο ή και άλλο, το κάνετε γιατί ζηλεύετε και καταδιώκετε τον αφέντη. ξεκάθαρα πράγματα. πολιτισμένα και ψύχραιμα.

 

  

Νομίζω ότι αυτή η εκ των έσω πληροφόρηση είναι όχι μόνο κρίσιμη για την κατανόηση των διαμειφθέντων, αλλά και πολύτιμη για τους μελλοντικούς μελετητές των πρώιμων σταδίων του BDSM. Διέλαθε της αντίληψής μου η ύπαρξις τούτων των σημαντικών καταγραφών. Η συμβολή σας είναι πράγματι εποικοδομητική.

Η δε ενθυλάκωσή τους σε φιλντισένιο στράπον ενδεχομένως να ενισχύει την ερμηνεία πως πράγματι η εναλλασσόμενη οπισθοδιεισδύουσα προσέγγιση έχαιρε ευρείας αποδοχής κατά την εποχή εκείνη σε όλους τους ορόφους του κοινωνικού οικοδομήματος και επιπλέον - όπως έχει διαπιστωθεί από διασταύρωση προηγούμενων παρόμοιων ευρημάτων - η επένδυση του φίλντισι με λίθους αμέθυστου και αχάτη συνιστά συμβολισμό της αδιαφιλονίκητης Κυριαρχίας του Αφέντη, ακόμα και όταν επιθυμεί από την εκάστοτε υποτακτική να αναλάβει το βαρύ φορτίο της ενεργητικής διείσδυσης.

 

ευρυτάτης. άχρις εσχάτης διευρύνσεως.