Φιλοσοφικό όργιο, με την "άδολη" υποτακτικότητα και τις ζουμερές "αδερφές" της...

Απάντηση: Φιλοσοφικό όργιο, με την "άδολη" υποτακτικότητα και τις ζουμερές "αδερφές"

Αγαπητέ Dolmance

Το σημείωμα σου μπορεί εύκολα να χωριστεί σε δυο κομμάτια: τα bold και τα υπόλοιπα. Τα μεν bold (αυτά δηλαδή που εσύ τονίζεις ενδεικνύοντας την συνολική ποιότητα του σημειώματος σου) είναι αμιγώς κραυγούλες, τα δε υπόλοιπα αποτελούν σύμμικτη με κραυγούλες προσπάθεια απάντησης, που όμως, έστω και μόνο από όσα στοιχεία απουσιάζουν, αποτελούν στοιχείο ανεπάρκειας.
Παραδόξως, το μόνο ενδεχόμενο σημείο συνέπειας σ αυτά που λες είναι ακριβώς οι κραυγουλες και η διάθεση καυγά, μια και ίσως δι αυτών νοούμενων ως καταστάσεων εξαίρεσης, τείνεις να αποδείξεις ότι είσαι κυρίαρχος σύμφωνα με τον ορισμό σου. Όμως ο ορισμός είναι λάθος.

Δυστυχώς δεν μπορώ να σου εξηγήσω σε ένα (ή και αρκετά περισσότερα) σημειώματα όλα αυτά στα οποία έχεις βαθύτατη άγνοια την οποία τα λεκτικά μασκαρέματα δεν αρκούν για να κρύψουν. Η δε προσπάθεια σου να μετατρέψεις την άγνοια σου σε επιχείρημα, μου υποδεικνύει ότι η οποιαδήποτε καλόπιστη απόπειρα εξήγησης είναι μάταιη μια που προσκρούει στον αυτοικανοποιούμενο ναρκισσισμό σου ο οποίος δεν επιτρέπει και πολλά περιθώρια μάθησης. Δεν διατίθεμαι λοιπόν. Κι αν δεν διατίθεμαι εγώ να σε μάθω, σιγά μη διατίθεται ο Κυρίαρχος μου.

Σε ένα μόνο σημείο οφείλω να απαντήσω, το περί ήθους. Όταν αποφάσισα να αντιγράψω στο word το κείμενο σου ώστε να είναι ανετότερος ο χωρισμός του στα κομμάτια στα οποία απαντούσα, είχε περάσει μιάμιση μέρα από την αρχική του ανάρτηση και ήδη είχες κάνει διορθώσεις. Εφόσον ήδη είχαν υπάρξει απαντήσεις από άλλους, θεώρησα αυτονόητο ότι δεν θα ξαναεπέμβεις στο κείμενο και ότι οι διορθώσεις αυτές ήταν τελεσίδικες. Κρίνοντας από τον εαυτό μου που, ακριβώς για λόγους ήθους, θεωρώ απαράδεκτες τις τόσο μεταγενέστερες διορθώσεις και μάλιστα αυτές που γίνονται αφού υπάρξουν απαντήσεις, αμέλησα να ξαναελέγξω το κείμενο σου για νέες διορθώσεις επί των διορθώσεων. Κακώς, ομολογώ, έπρεπε να το περιμένω. Πάντως, με δεδομένες τις θέσεις σου περί ήθους και ηθικής, μ έκανες να διερωτηθώ μήπως το να μου μιλάς για αμφίβολο ήθος ήταν κατηγορία η εγκώμιο.
Εξ άλλου ο λόγος που το τόνισα ήταν για να σχολιάσω (ναι, λιγάκι ειρωνικά) το διαφημιστικό σου ποστάκι και όχι την άγνοια κανόνων του συντακτικού των οποίων η παραβίαση εκ μέρους σου έδειξα ότι με εξέπληξε. Από γραμματική, συντακτικό και πλούτο λέξεων καλά πας. Αλλού χωλαίνεις. Παρ όλα αυτά, ευχαρίστως να ανακαλέσω το κομμάτι αυτό. Μήπως να το σβήσω κι απ το αρχικό κείμενο ακολουθώντας την τακτική σου;


Σ ευχαριστώ που με συγχωρείς νυν και αεί. Κι εγώ το ίδιο, και γι αυτό θα σ αφήσω να απαντήσεις τελευταίος.  

Νασαι καλά.   (και το εννοώ)



_________________________________

Αγαπητέ DreamMaster
Συγγνώμη που θα φέρω αντίρρηση στην (ευγενέστατη) παρέμβαση σου, αλλά δεν νομίζω πως αδικώ τον Shmitt:

α. διότι παρέμεινε ενεργότατο μέλος του Ναζιστικού κόμματος αρκετά μετά το 33.
β. διότι δεν τον θεωρώ γκαβό, απλώς μέτριο (πολύ ενδιαφέρον πάντως ότι καμία φορά το "γκαβός" αποτελεί επιεική κρίση, έτσι; )
γ. διότι, όπως είπα στην απάντηση μου προς τον Dolmance, δεν χρησιμοποίησα ad hominem επιχείρημα, έστω κι αν μορφολογικά δείχνει έτσι. Κατ ουσία επέμεινα σε δυο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι οι κυρίαρχοι τους οποίους στήριξε θεωρητικά, απεδείχθησαν μη επιβιωτικοί, το δε δεύτερο είναι ακριβώς αυτό που τονίζεις και συ στο σχόλιο σου προς τον Dolmance. Ότι δηλαδή μ αυτό τον ορισμό θα προκύψει αναγκαία ως στρατηγική επιλογή η συνεχής ανανέωση της έκτακτης ανάγκης, που την κάνει μη έκτακτη άρα διαψεύδει τον ορισμό - κι αυτό ακριβώς έγινε ιστορικά. Λογικό να μη το πρόσεξες μέσα στη σκόνη που (κακώς, συμφωνώ) σηκώθηκε.

Επίτρεψε μου μια σειρά από μικρές παρατηρήσεις:
Για να πω αν ο Χίτλερ ήταν σμιτικός ή ο Schmitt χιτλερικός, θα έκανα το νοητικό πείραμα να τους φέρω δίπλα δίπλα και να τους ρωτήσω. Και νομίζω πως η κοινή απάντηση (τουλάχιστον μέχρι το '36) θα ήταν ότι ο Schmitt ήταν χιτλερικός. Και νομίζω ότι και συ αυτό υπαινίσσεσαι όταν λες πως ίσως ήταν γκαβός και είδε στον Χίτλερ το απόλυτο. Και δεν νομίζω ότι θα θεωρούσες τον Χίτλερ τόσο γκαβό που να θεωρήσει ότι βλέπει στον Schmitt το Απόλυτο, έτσι δεν είναι;

Φυσικά ακόμα και το λάθος ρολόι κάποτε λέει τη σωστή ώρα. Και δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι και ο Χίτλερ (και φυσικά ακόμα περισσότερο ο Σμιτ), κάποια σωστά πράγματα λέγανε, τουλάχιστον την ώρα   -για ν αποφύγω τη διεύρυνση του πεδίου.

Το να μην έχεις άποψη συμφωνώ ότι δεν είναι άποψη αλλά να έχεις την άποψη ότι δεν πρέπει να έχεις άποψη είναι άποψη και μάλιστα δεοντολογική.

Οι επιστήμονες εκπαιδεύονται σκληρά για να εργάζονται ουδέτερα, έστω και σε όχι ουδέτερα έργα, αλλά εδώ απλώς θα σου μεταφέρω την παρατήρηση του Dolmance, ότι αυτό είναι ιδεώδες, και θα προσθέσω ότι είμαστε πολύ μακριά απ αυτό. Δεν θα ήταν ανόητο όταν συζητώ για την ουδετερότητα να θεωρώ ότι είναι ήδη υπαρκτή;

Για τα περί Godel σε παρακαλώ να δεις σε ποιο ακριβώς σημείο απαντάω. Το χιούμορ σου, που αντιστρέφει ακριβώς την κριτική σου κατά του (δήθεν) ad hominem επιχειρήματος (μου), απολύτως δεκτό.  

Τέλος, για τον Ηλία δεν ετίθετο θέμα απάντησης. Προσπαθούσε απλώς να δείξει το βεβιασμένο της ίδιας της ερώτησης και των προϋποθέσεων της, και να προτείνει κάποιο φρένο (εκ του φρην, φρενός, εξ ου και εχέφρων, όπως και ο Dolmance παρατήρησε). Και το πέτυχε.  

Πάντως ευχαριστώ για την παρέμβαση που απομακρύνει απ την διαφωνία διαφωνώντας  

 

Απάντηση: Φιλοσοφικό όργιο, με την "άδολη" υποτακτικότητα και τις ζουμερές "αδερφές"

Είσαι τρομερά βαρετή με τις εμμονές σου, αλλά καλόκαρδη κοπέλα.Ό,τι με σκοτώνει. Σήμερα απεργώ δια τα περαιτέρω και από αύριο αργώ.
Να διάγεις βίον ευτυχή και να διαβάζεις τα μαθήματα σου.

 

/me σκύβει με σεβασμό το κεφάλι.
Κύριοι DreamMaster και Dolmance Σας ευχαριστώ.

 

Μήπως να βαπτίσουμε το φτερό στον άνεμο "Βασιλιά του ουρανού";

Στο βαθμό που το νήμα καταπιάνεται και με την έννοια της αυτο(πειθαρχίας) αρχίζει να με ενθουσιάζει. Για εμένα οι άνθρωποι που πνίγονται μέσα στους κανόνες είναι απλώς απροσάρμοστοι (εκτός αν ζουν έξω από κοινωνικές δομές και έχουν τη δυνατότητα να λειτουργούν καθόλα αυτόνομα). Εκείνοι δε, που βρίσκουν πνιγηρούς ακόμη και τους δικούς τους κανόνες έχουν σοβαρό πρόβλημα προσδιορισμού των επιθυμιών τους.

Θα συμφωνούσα με το LordDragonal (κυρίαρχος είναι αυτός που μπορεί να επιβάλει τα πάθη του) αν συμφωνούσαμε στο τι συνιστά πάθος. Περί παθών δεν θα κάνω περαιτέρω λόγο καθώς από τότε που αποκάλεσα τους νέγρους "νέγρους" κατηγορούμαι για βαθύτατο συντηρητισμό, συνεπώς φρονώ πως οποιαδήποτε αναφορά στον Καρτέσιο για να στηρίξω την άποψή μου θα ήταν αφορμή για να θεωρηθώ καθόλα προγονόπληκτη.  

ΥΓ. Πειθαρχία δεν σημαίνει υπακοή.

 

Ουφ, βγάλαμε την πολυγαμία πάνω απ' το κεφάλι μας - τουλάχιστον πάνω απ΄το πάνω κεφάλι μας!

Σκέφτηκα πολύ, περισσότερο απ΄ότι συνήθως, για να ξαναγράψω σε αυτό το νήμα. Είναι δύσκολο να επιχειρηματολογώ ότι "το ζήτημα δεν είναι αν ο Σμιτ είναι ναζιστής ή όχι, αλλά τί είπε και πώς το είπε", αναφερόμενος συγχρόνως στη ζωή του Σμιτ.

Στην αρχή είπα να αποφύγω τη συζήτηση με χιούμορ ("καλά, εδώ ήταν Καθολικός ο Σμιτ, το ότι ήταν ναζιστής σας πείραξε;").

Κατέληξα στο ότι, εφ΄όσον ο λόγος που γράφω (και, γενικότερα, επικοινωνώ) δεν είναι η διδασκαλία ή ο ναρκισσισμός (τον υποτάσσω αυτόν, στο μέτρο του δυνατού), αλλά η υπεράσπιση ενός συγκεκριμένου τρόπου του σκέπτεσθαι, ενός τρόπου που ισορροπεί την λειτουργικότητα με την ανάγκη άπειρης απόλαυσης (ανάγκη που καλύπτουν οι εύκολες βεβαιότητες) θα νιώσω καλύτερα αν γράψω. Και καταλήγω πάλι, από άλλη οδό, στο ότι γράφω, εδώ, για την κάβλα μου. Οπως όλοι. Οπότε, αν διαφέρω, διαφέρω στο ότι γράφω για την συγγνωστή μου κάβλα.

Επίσης, λένε πως κάθε συζήτηση διαρκείας στο Δίκτυο, όταν δεν καταλήγει σε σεξ, καταλήγει στο Ολοκαύτωμα. Θα προσπαθήσω να αποφύγω το δεύτερο.

Πάμε:

Δεν είναι απαραίτητο. Με κατάλληλες αναγωγές πολύς κόσμος έχει βγάλει τον Μακιαβέλι θεωρητικό του Χίτλερ.

Εικάζω πάντως ότι και σεις κινείστε με ταχύτητα μικρότερη του φωτός, όπως και μεις, άρα υπακούετε στο causality, δλδ. η αιτία προηγείται του αποτελέσματος.

To 1921 o Σμιτ διδάσκει στο παν/μιο της Ανω Μαγκουφάνας (Greifswald) στη Βαλτική. Εκεί δημοσιεύει το "Περί Δικτατορίας", το βιβλίο που κρυσταλλώνει τις σκέψεις του για την Κυριαρχία, σε πολιτικό επίπεδο. Οι προβληματισμοί του κρίνονται τόσο καίριοι από το academia ώστε το 1922 "προάγεται" ήδη σε μια θέση στο παν/μιο της Βόννης.

O Αδόλφος, το 1921, υπηρετεί χαφιές της Στρατιωτικής αστυνομίας στη Βαυαρία (Μόναχο) με αποστολή να παρακολουθεί ένα "ακραίο" αριστερό κόμμα, ολίγων ανθρώπων (παρατηρώ μια σύμπτωση επαγγέλματος και καθηκόντων με τον ημεδαπό πανύβλακα λοχαγό - και αναρωτιέμαι αν την ήξερε, και αν αυτό τον έσπρωξε στην ψύχωση ότι είναι ένας μίνι Χίτλερ...). Το 1922 αφυπηρετεί και αρχίζει πύρινους λόγους σε μεθύστακες σε μπυραρίες όπου κατακεραυνώνει τους "κομμουνιστές εβραίους πούστηδες" - στα μάτια του ένα και το αυτό, και υπόλογοι πάσης δυστυχίας.

Απέχουν τρεις ώρες με το - τότε - αεροπλάνο. Είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου.

Το 1923, χρονιά που ο Αδόλφος ψηφίζεται επικεφαλής ενός ελαχίστου τοπικού ακροδεξιού κόμματος στο Μόναχο, παίρνει 550 ψήφους - όλα τα μέλη.

Την πρωτομαγιά του 1933, που ο Σμιτ -ήδη καθηγητής στο Βερολίνο- εγγράφεται στο μετεξελιχθέν κόμμα, παίρνει αριθμό μέλους γύρω στο 2,5 εκατομμύρια.

Ο Αδόλφος, ως δρων φασίστας, δεν έχει φυσικά καμμία ιδεολογία. Εχει μια θολούρα μυαλού και μια υστερική φωνή (θολούρες με παρόμοιες υστερικές φωνές κυκλοφορούν και στους δέκτες μας, νυχθημερόν). Κυκλοφορεί ρωτώντας ως Γούντι Άλλεν της μισανθρωπίας: "αν βρω έναν εχθρό, μου δίνετε μιαν ιδεολογία που να τον ανάγει σε Εχθρό;" Προσεταιρίζεται λοιπόν, ότι βρίσκει μπροστά του και για όσο τον εξυπηρετεί.

Στους τυφλούς, ο γκαβός πρέπει να έχει την επιείκιά μας. Συγκρίνατε, για παράδειγμα, τον Γκόρντον Μπράουν (γκαβός από το ένα μάτι) με τον Μπλερ.

Τα γράφω όλα αυτά, όχι επειδή "αποδεικνύουν" - εν είδη Εισαγγελάτου - κάτι. Αλλά επειδή:

α) στην Ελλάδα υπάρχει μανική άγνοια της Ευρωπαϊκής ιστορίας, ακόμη και της πρόσφατης (για μας, η Ιστορία πάει από τον πίθηκο στον Αριστοτέλη και από κει στο Euro 2004 με μια στάση στον Κολοκοτρώνη)

β) ο ναζισμός / φασισμός αποτελεί ταμπού (ίσως και λόγω του Ολοκαυτώματος - δεν το απέφυγα!) και δεν συζητείται, ούτε αναλύεται διεξοδικά.

Ως προς το (α) δεν μπορώ να κάνω και πολλά. Εχθροί μου δεν είναι η άγνοια και η βλακεία. Είναι η Aρνηση. Αυτήν πολεμώ ανελέητα. Για αισθητικούς λόγους - κάνει ωραίο "κρακ" όταν σπάει.

Ως προς το (β) θλίβομαι βαθύτατα. Πρέπει να μελετήσει κανείς εναργώς π.χ. τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, δλδ. το πείραμα του Μεσοπολέμου, στη Γερμανία, αν θέλει να καταλάβει κάτι για την "θεωρία των πραγμάτων" που θα λέγατε και σεις. Πόσοι ξέρουν άραγε (εξαιρούνται οι πρώην κνίτες) το Σοβιετικό Κόμμα Βαυαρίας που έλαμψε στο Μόναχο κατά το Μεσοπόλεμο;

Πρέπει να καταλάβουμε, όχι πώς γεννήθηκε ο Χίτλερ (και σήμερα, και πάντα, βρωμάει ο τόπος από δαύτους), αλλά πώς δημιουργήθηκε ένα κλίμα στον κόσμο (και όχι στους θεωρητικούς) που του επέτρεψε να αναδειχθεί. Αν πούμε ότι το 1933 υπήρχαν τουλάχιστον 2,5 εκατομμύρια ναζιστές στην Γερμανία (με την έννοια που δίνουμε στον ναζισμό σήμερα) δεν έχουμε καταλάβει τίποτα.

Φοβάμαι πως το ίδιο ταμπού θα σκεπάσει (έχει ήδη σκεπάσει  τον λενινισμό.

Και γενικότερα (και γι αυτό δένει απόλυτα το παρόν (υπο)θέμα με το BDSM forum όσο κι αν γκρινιάζουν κάποιοι) ισχύει το εξής: ένας τρόπος προσέγγισης των εννοιών είναι να τις μελετήσεις στα άκρα τους.

Αν θες να καταλάβεις τον Διαφωτισμό (μες στον οποίο -υποτίθεται πως- ζούμε) πρέπει να δεις τί γίνεται στα άκρα του, είτε στα θεωρητικά άκρα του (La Mettrie, de Sade) είτε στα πρακτικά άκρα του (Χίτλερ, Λένιν).

{επιλέγω να μην ανακατέψω άλλους πολιτισμούς, πλην του δυτικού, γιατί, ακριβώς, το ζήτημά μου δεν είναι οι γενοκτονίες, αλλά η νομιμοποίηση της Κυριαρχίας }

Ο Διαφωτισμός ξανα-άνοιξε στη Δύση το θέμα της ηθικής (δλδ. του ελέγχου της απόλαυσης) επειδή έθεσε πιεστικά το ερώτημα: "ποιό είναι το τελικό όριο της απόλαυσης;"

Η προφανής απάντηση είναι "ο φόνος", οπότε λέγοντας...

... δείιχνετε να ασπάζεστε την άποψη ότι ο τρίτος νομομαθής του "παραμυθιού" μου, είχε δίκιο. Left to our own devices, δίχως ταμπούρα, πιθανότατα να τον διαπράξουμε τον φόνο - υπονοείτε. Κοινωνία και ηθική μου, σώσε με!

Αυτό είχα μυριστεί από τις πρώτες σας αντιδράσεις προς τον Ηλία, και με αυτό διαφωνώ ριζικά. Αλλά θα περιμένω την απάντηση του Dolmance για την Κυριαρχία κατά ριπάς πριν προχωρήσω. Του είχα πει, στο νήμα της μικρής θεωρίας, πως μου έβαλε διάβασμα, όταν μου ζήτησε διάκριση ορολογίας, στο ψυχολογικό και στο πολιτικό. Διάβασα, και είμαι έτοιμος.

Για να κλείσω, από μεριάς μου, το θέμα του Σμιτ: πασιφανώς εργάστηκε δίπλα στον Χίτλερ και άρα υπέρ του Ναζισμού, αλλά αυτό δεν αποδυναμώνει από μόνο του καμμία θεωρητική θέση του, πολλώ δε μάλλον αν ήταν πρότερη της "υπάρξεως" του Χίτλερ.

Κατανοώ γιατί ο Dolmance "αγρίεψε" - είναι νεότερός μου (ψυχικά) και η υπομονή του είναι μεν πολλή, αλλά λιγότερη από τη μαεστρία του στις αναδιατυπώσεις, που είναι ανεξάντλητη. Ξέρει πόσο έχει συζητηθεί αυτό το ζήτημα, μέχρι εξαντλήσεως. Τελευταία αναλαμπή του, που γνωρίζω εγώ, ήταν αυτό το τεύχος ενός διεθνούς περιοδικού, το 1987:

http://www.telospress.com/main/index.php?main_page=product_info&products_id=83

Τότε έφυγαν άνθρωποι από αυτό το περιοδικό. Διαλύθηκαν φιλίες. Δεν χρειάζεται να απολογηθώ εγώ, ή κανείς άλλος για τον Σμιτ, καθώς δημοσιεύτηκε η απολογία του ίδιου στον ανακριτή της Νυρεμβέργης.

Εκείνο που χρειάζεται είναι να αναρωτηθούμε: "Κυριαρχώ", σημαίνει όντως αναστέλονται τα δικαιώματά σου μέχρι νεοτέρας; Και αποφασίζω εγώ, ως Κυρίαρχος, το πότε αρχίζει και το πότε τελειώνει αυτό; Και τέλος, υπάρχει ένα "κυριαρχόμετρο", για να μετρηθεί μια, γραμμική ή μη, άνοδος της κυριαρχίας που καταλήγει στο όριο της απόλαυσης με τον "φόνο";

Dream

ΥΓ. Επειδή μας διαβάζουν και από την ασφάλεια (προφανώς μόνο οι die hards και οι ασφαλίτες -που είναι αναγκασμένοι να τα διαβάζουν όλα τα νήματα, οι καψεροί- έχουν μείνει να διαβάζουν αυτό το νήμα) να τονίσω ότι εξυπακούεται πως μιλάμε, εν έτει 2008, για συμβολικό φόνο, του στυλ:

"Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα" - Λευτέρης Παπαδόπουλος (για μπάτσους άνω των 40)

"Yes, I walk around somehow, but you have killed me, you have killed me.." - Morrisey (για νεότερους μπάτσους / νεότερες μπατσίνες - συνήθως καβλιάρες και ιδιαζόντως kinky, αφήστε και κανά PM ρε κορίτσια)

-------------

Προτίμησα να μην ξεστρατίσω προς τον δαρβινισμό, την "επιβιωτικότητα" και την επιστημολογία. Θα δωθεί η ευκαιρία, αναμφίβολα.

 

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει μέτρο, αλλά σίγουρα τοποθετείς το θέμα στη σωστή κλίμακα.  
Πρώτη φορά που συμφωνείς μαζί μου. Ευχάριστο.

 

Καταρχίν θα ήθελα να τονίσω ότι ο θεϊκός Σαντ δεν καταπιάστηκε με το ζήτημα της κυριαρχίας, αλλά με το ζήτημα την ολοκλήρωσης μέσω της ηδονής. Η κυριαρχία δεν είναι ο αυτοσκοπός αλλά το μέσο. Όσοι μέσα στο έργο του Σαντ βλέπουνε το ζήτημα της κυριαρχίας, βλέπουν το δάκτυλο και όχι το φεγγάρι και συνεπώς είναι επιεικώς ανόητοι.
Ο βίος του Σαντ καταμαρτυρά ότι δεν είχε ως επιδίωξη του την εξουσία αλλά την ακολασία και της απελευθέρωση από του φραγμούς. Αλλιώς θα τα είχε κάνει πλακάκια με τον Ροβεσπέριο και τον Βοναπάρτη, αλλιώς δεν θα υποστήριζε την κατάργηση της θανατική ποινής και ούτε ως υπουργός υγείας θα μιλούσε για αξιοπρεπή μεταχείριση των ασθενών. Συνεπέστατος στην ηδονιστική του φιλοσοφία κατέληξε να ανεβάζει θεατρικές παραστάσεις στο άσυλο Charenton, όπου και άφησε την τελευταία του πνοή.
Ως άνθρωπος της εποχής του αναπαρήγαγε το σκηνικό της εποχής του. Έτσι ήταν φυσικό επόμενο να γράφει για Κύριους και υποτακτικούς. Πολλά από τα έργα του, όπως οι 120 Μέρες, έχουν περισσότερο κοινωνικό – πολιτικό μήνυμα παρά σεξουαλικό. Το σεξ αποτελεί το μέσο.
Πίσω από την επιβολή δεν υπάρχει η ανάγκη για κυριαρχία αλλά η ανάγκη για περαιτέρω ώθηση προς την ακολασία και σεξουαλικές ακρότητες. Αυτό είναι το βασικότερο αξίωμα της σαδικής φιλοσοφία το οποίο καλούμαστε, από τις βαθύτερες επιθυμίες μας, να πραγματώσουμε. Ο πιο ακόλαστος, ο πιο κυνικός, ο πιο σεξουαλικά ριζοσπάστης ωθεί τους λιγότερο ακόλαστους, στα ανθερά μονοπάτια της ακολασίας. Εκεί παύει να έχει νόημα και η συναίνεση. Ο επαναστάτης δεν ρωτά τον σκλάβο και τον αφέντη. Τους ωθεί προς το χάος της ακολασίας, αυξάνοντας την λιμπιντική εντροπία. Ραδιουργεί θα έλεγα!!!
Οι καλύτεροι υποτακτικοί δεν είναι οι πιο υπάκουοι, αλλά οι πιο απαιτητικοί. Αυτοί που ζητάνε να πράξουνε ακόμη πιο «εξευτελιστικές» πράξεις από αυτές που θα ζητήσει ο Κυρίαρχος, καθώς και αυτός ως ων μέσα σε στις υπάρχουσες συνθήκες έχει περιορισμούς και οι επιδιώξεις του θα είναι κάποιες φορές πεπερασμένες.

«Ηδονιστές όλων των ηλικιών, όλων των φυλών, σε σας και μόνο προσφέρω αυτό το έργο. Τραφείτε με τις αρχές του: ευνοούν τα πάθη σας, πάθη για τα οποία σας φοβερίζουν οι πεζοί ηθικολόγοι, πάθη που δεν είναι, ωστόσο, παρά τα μέσα που χρησιμοποιεί η Φύση για να οδηγήσει τον άνθρωπο προς τους σκοπούς που του προδιαγράφει. Δώστε αυτί μονάχα σ΄ αυτές τις γλυκές παρορμήσεις, γιατί μόνο η δική τους φωνή μπορεί να σας οδηγήσει στην ευτυχία»

Κοινότοπο μεν, πολύ βασικό δε!!!

 

Επαναφέρω αυτό το νήμα για όποιον ενδιαφέρεται και έχει χρόνο να το μελετήσει.

 

Kαλά έκανες...
Θα έλεγα πως αφορά σε ελάχιστα άτομα, που όσο νάναι κι αυτά κάπου θα ψιλοδυσκολευτούν να το παρακολουθήσουν, μιας κι έχουν φύγει κάμποσα ποστ, όπως επίσης δεν μπορούν να ξέρουν και την όποια δυναμική επικρατούσε τότε μεταξύ των συνδιαλεγομένων, που πάντα έχει την αξία της...
Σε κάθε περίπτωση, ως νήμα έχει εξαιρετικό ζουμί, του χουμ ιτ μέι κονσέρν/φόλοου/κομπρεχάντς...

 

@cadpmpc, πράγματι σημαντική η επεξηγηματική σφήνα σου, διότι, παρά το ιδιαίτερα διευρημένο φιλοσοφικό-κοινωνιολογικό υπόβαθρο των συμμετεχόντων, δεν αιτιολογείται από την παρουσία του και μόνο πως από εδώ

φτάσαμε εδώ

Ή μήπως αιτιλογείται εν τέλει? Σε κάθε περίπτωση, όσο ανεβαίνει ο πήχυς της απόδοσης, αναπό(φευκτα)δραστα ανεβαίνει και το επίπεδο απαιτήσεων. Προσδοκία? Νομοτέλεια? Ελιτισμός? Μπορεί και όλα μαζί.

 

Αφιερωμένη στο "παλιά ήταν αλλιώς", όσον αφορά στο μοτίβο...
Όσον αφορά στους συμμετέχοντες υπάρχει μια πολύ συνολική προσέγγιση των πραμάτωνε, που εξ αντικειμένου είναι πλέον δυσεύρετη για προφανείς λόγους...

 

Τώρα πλέον τα έχουμε κατακερματίσει ολα από ότι φαίνεται αλλά πλάκα έχει που συνέβαιναν οι ίδιες συζητήσεις 12 χρόνια πριν