και μετά τον χωρισμό τι?

Ετσι κ εγω εχω πει σε καποιες κ στο τελος την πατησα ..πανε χρονια.. 

 

Μετα το χωρισμό....ξεπρηζονται τ αρχίδια σου. Ειδικα αν στα χει κανει τσουρέκια!

 

Κάποιες σχέσεις εκπνέουν ήσυχα με τη φθορά του χρόνου, χωρίς αιωρούμενα ερωτηματικά να χάσκουν. Το τέλος αυτών των σχέσεων κλείνει έναν αμοιβαίο κύκλο κοινής πορείας, ενώ αφήνει το περιθώριο να μεταλλαχθεί η σχέση σε φιλική.
Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι σχέσεις που τελειώνουν απότομα, με αιωρούμενες εκκρεμότητες για τον έναν από τους δύο, εκείνον που δεν ένιωθε ακόμη έτοιμος να φύγει από κάτι που δεν επιβιώνει ποτέ μονάχο. Τα πως και τα γιατί στοιχειώνουν τον τελευταίο της σχέσης, λίγο πριν την αποδοχή του αναπόφευκτου.

Όταν το ενδιαφέρον για τον έτερο, δώσει τη θέση του αρχικά στη συνήθεια και στη συνέχεια στην αδιαφορία, η σύνδεση έχει ήδη κοπεί.
Το θέμα από εκεί και πέρα είναι η διαχείριση της απώλειας και κατά πόσο αυτό γίνεται κοινά αποδεκτό. Τις περισσότερες φορές, οι δεύτερες ευκαιρίες συντηρούν αυταπάτες επειδή είτε ο ένας, είτε και οι δυο δεν αποδέχονται το ασύμβατο μεταξύ τους.

Κι ετσι με τον καιρό γίνεται πλεον σαφές πως το κλειδί στα φαινομενικά αδιέξοδα των απανταχού απογοητεύσεων είναι η αποδοχή μιας κατάστασης και η αλλαγή πορείας, όσο πιο νωρίς γίνεται.

 

Παίρνεις τηλέφωνο τον ντελιβερά της καρδιάς σου και σου φέρνει φαϊ:

* Πιτόγυρα, σουβλάκια και μπύρες αν τον/ην σούταρες εσύ και νέτφλιξ.

*Μελομακάρονα και κλάμα σε εμβρυακή στάση αν σε σούταραν.

 

Δύο πιτόγυρα τα τσάκιζα άνετα.

 

Τίποτα.
Έτσι κι αλλιώς, για να φτάσει ένα ζευγάρι μέχρι εκεί, κάποιος από τους δύο ή και οι δύο, έπαψαν να θέλουν να πορεύονται με τον άλλον άνθρωπο.
Με το ζόρι δεν κρατιούνται σχέσεις, ούτε άνθρωποι, ούτε σχέσεις για χάρη τρίτων ανθρώπων (βάζω και τα παιδιά μέσα).
Χωρίζεις πολιτισμένα.
Παίρνεις τον χρόνο που θα χρειαστεί μιας και θα αλλάξει η καθημερινότητα σου και πας παρακάτω.
Οι άνθρωποι φεύγουν. Οι στιγμές φεύγουν. Ο χρόνος κυλάει γρήγορα.
Ξυπνήστε, ζήστε ελεύθεροι και αφήστε και τους γύρω σας να ζήσουν ελεύθεροι. Ακόμη κι αν βρίσκεστε ήδη σε σχέσεις.

 

Και μια κολα light!

 

Πααααλιιιιζζζ! Zero, μόνο!

 

Λίγο πίκρα, λίγο αλλαγή συνηθειών, που και που μια essence από οργή, ίσως κάποια ανάσα ανακούφισης.
Και η επανάληψη του αυτονοητου...
Όλοι σημαντικοί μα ουδείς αναντικατάστατος ( εκτός του εαυτού μας, αν τον έχουμε βέβαια "χάσει στο δρόμο" ) καθώς και...Χοῦς εἶ καί εἰς χοῦν ἀπελεύσει.

Άρα? Η ζωή είναι μικρή, για να είναι θλιβερή μωρό μου. Η ζωή είναι μεγάλη, μην την κάνεις καρναβάλι ( που τραγουδούσαν και τα πάλαι ποτέ τρυπίδια )

 

Μετά το χωρισμό, ποίοι;
Μάλλον αντίγραφα, ίσως σημάδια Του σε άλλους. Όλα όσα έχουν εγγραφεί μέσα και έξω από το σώμα ψάχνουν το οικείο τους. Παντού και διαρκώς. Ακόμη και στα όνειρα.Οι σκέψεις,οι κινήσεις του σώματος ,οι ασυναίσθητες αντιδράσεις όλα παραμένουν για καιρό στην ίδια συχνότητα.Ξυπνάς το πρωί και με κλειστά μάτια ψάχνεις το κινητό να στείλεις τη καλημέρα σου σε Εκείνον και το κινητό πέφτει μόνο του κάτω. Σε αποφεύγουν οι συνήθειες σου,κουράστηκαν να σε πονάνε και αυτές. Ξυπνάς και αναρωτιέσαι για τα πιο απλά .Πώς βάζουμε τα πόδια στο πάτωμα; Για ποίο λόγο σηκώθηκες σήμερα;
Βρίσκεις διάφορους λόγους να σηκωθείς και όλοι στην άκρη τους κρύβουν το πόθο να ξύπναγες στο πριν σου και να ήταν εκεί Αυτός να σου πει το θέλω Του. Βρίσκεις βίαια άλλους να σου λένε τι θέλουν, φίλους συγγενείς, το αφεντικό.Τους ακούς και χάνεσαι ,θυμώνεις. Δεν με αφορούν τα θέλω σας,δεν με αγγίζουν,μόνο μου θυμίζουν κάθε στιγμή πού ήμουν και πόσο άνθρωπος ένιωθα μαζί Του.
Μετά το χωρισμό ,πώς;
Καθόλου. Μηχανικά. Με μια πεθαμένη ελπίδα. Με υλικό για δέκα ζωές και αναμνήσεις που σε κρατάνε ακίνητο για ώρες.Με συνδέσεις που δεν έβλεπες τότε και τώρα γελάνε μπροστά στη μούρη σου ειρωνικά.
Μετά το χωρισμό , τι ;
Τίποτα. Κουράζεσαι,βαριέσαι,πέφτεις στις ανάγκες σου για να συνεχίσεις. Λες πεινάω; Θα φάω. Νυστάζω; Θα κοιμηθώ. Παραπέρα η σκέψη κλωτσάει.Παραπέρα το συναίσθημα σε πιάνει από τα μαλλιά και σε πάει πάλι στα πόδια Του. Δε σηκώνεσαι από εκεί,αυτό εξάλλου ευχόσουν με κάθε κύτταρο της ύπαρξης σου. Ξέρεις δυστυχώς πως δεν υπάρχει μαζοχισμός,υπάρχει απώλεια και αυτή δε σπάει τη κλωστή όπως έκανε Εκείνος με το πόνο Του. Δε σε περνάει μέσα από το λαβύρινθο Του στη ηδονή η απώλεια. Σε βυθίζει σε ένα τόπο ξένο. Αλλιώς στα έμαθε,αλλιώς αγάπησες τα άκρα.Δε ξεμαθαίνεται,ό,τι και να σκεφτείς, το υψηλό. Μόνο μαθαίνεις μηχανικά να ενσωματώνεις την απουσία ,αν φυσικά είσαι τυχερός και σε λυπηθεί ο χωρισμός.

 

Θρήνος αρχικά (ακόμα και στην περίπτωση που εγώ επέλεξα το χωρισμό), στη συνέχεια συνηδητοποιηση της απώλειας, ολοκληρώνοντας τον κύκλο με την αποδόμηση του άλλου με σκοπό την επαναφορά στην κανονικότητα.
Σε περίπτωση που ο κύκλος αυτός διαρκεί 2 εβδομάδες από την έναρξη του θρήνου έως την κανονικότητα, ακόμα και για οχι εφήμερες σχέσεις, μάλλον εκφράζω έντονα το αίσθημα της αυτοπροστασίας (καθώς επίσης έχω συντάξει τη λίστα αποδόμησης ενόσω ακόμα σχετίζομαι).
Η ζωή είναι μικρή