Ο Κύριος μου.

Σχέση εξ αποστάσεως χωρίς έστω κάποια νοσταλγία βιωματικής επαφής, μοιάζει κάπως σαν διαδραστικό σενάριο με την πραγματικότητα σε ρόλο κομπάρσου.

Πέρα από βιρτουαλ νταλκάδιασμα με ρεφραιν ήχο κλήσης απο skype, viber και λοιπά, όσο πιο πολύ χρονίζει το ατελέσφορο "μαζί", τόσο πιο πολύ εντείνεται ο μαζοχισμός -όχι απο επιλογή- αλλά απο βλακεία, των τυχον συναισθηματικά εμπλεκόμενων.

Παρόλα αυτά, η κοψοφλεβίτικη έκφραση του ανέφικτου, για κάποιο διάστημα λειτουργεί και φαντασοεκτονωτικά, κάτι σαν τους πλατωνικούς έρωτες με διάφορα ινδάλματα, κάτι σαν προπόνηση για όταν και αν κάτι πραγματικά συμβεί.

 

Δεν νομίζω ότι παίζει ρόλο μόνο η απόσταση. Αυτό το "Αν κολλήσω μετά τι γίνεται?" υπάρχει και σε μία σχέση που δεν έχει απαραίτητα απόσταση. Το δέσιμο όπως και να το κάνουμε πονάει. Πονάει πολύ.

 

Το δεσιμο ειναι το μονο που αξιζει. Η αληθινη ζεστη δινεται χωρις ανταλλαγμα

Ηλιθια ειναι οποια αυτο το χασει, και πεφτει στην ομιχλη, προσπαθωντας να ξεχασει.

 

Υπεροχοοοοοο.... ζήσε το και μη το αφήνεις

 

Το άφησα..

 

Γιατί???????????????

 

Γιατί....Ειχε πολλά κενά το όμορφο παραμύθι μου... Οι σκέψεις μου ηταν τοξικές και πια είχαμε κλείσει χρόνο.. Είχε ημερομηνία λήξης, έκανε τον κύκλο του..

 

Κριμαααααα... ειλικρινά λυπάμαι

Έχεις κουτάκια στο μυαλό σου?

 

Δε θα το έλεγα..

 

Ευελπιστώ να βρείς κάτι ανάλογο και να πορευτείς....
Αλλιώς μίλα μου

 

Κλαίω από τα γέλια μαζί σου θρυαλλις