Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Ωωχχ....  

Αστειεύομαι αστειεύομαι....    

 

Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

SYRAH:
Ενδεχομένως το έστειλα αλλού από παραδρομή (θα ρωτήσω το de Sade μήπως γνωρίζει τίποτα). Θα το στείλω εκ νέου αν και ετεροχρονισμένα.

Πέραν, πρώτα θα επιχειρηματολογήσεις υπέρ της άποψης ότι το "DRD" συνιστά φιλοφρόνηση και αν και όταν το επιτύχεις θα πραγματευτούμε και τη συνεπαγωγή σου περί εκρηκτικής φιλίας (για εχθρότητα δε στέκει να γίνεται λόγος εν προκειμένω).

Στερούμαι επιχειρημάτων. Το DRD μου φέρνει κάπως προς το DDR. Φαίνεται ότι συνειρμικώς μου ήρθαν στο νου φιλόφρονες προσφωνήσεις μεταξύ πρακτόρων της Στάζι.

Τέλος κάμε αν θέλεις τον κόπο να μας εξηγήσεις πόθεν οι ψυχογραφίες και δη τέτοιες που αφήνουν να διαφανεί διάσταση μεταξύ του εαυτού μας όπως γίνεται αντιληπτός από εμάς και του "πραγματικού" (δηλαδή κατά Dolmance) εαυτού μας; Και τίνος (ημών ή εσού) τα κριτήρια είναι ασφαλέστερα και γιατί;

Τα δικά μου κριτήρια είναι σαφώς ασφαλέστερα. Για δύο λόγους: Πρώτον είναι ανιδιοτελή και αποστασιοποιημένα και δεύτερον είναι δικά μου. Ο δεύτερος λόγος θα μπορούσε να αρκεί. Αλλά η δυσπιστία θα σε φάει. Αδύνατον να πεισθείς ότι διαθέτω τα καλύτερα κριτήρια για όλες τις περιστάσεις - και σε συμφέρουσες τιμές. Για παράδειγμα: το γεγονός ότι ομιλείς περί 'εαυτού μας', αντιληπτού από 'εμάς' κλπ δείχνει ότι υποτίμησα τη συνάφεια σας, κάνοντας λόγο για ομοιότητες. Τώρα ακριβολογώ: πρόκειται περί ταυτοπροσωπίας.

ΥΓ. Οι κυριαρχικοί άνδρες προβαίνουν συχνά (και ανεπιτυχώς) σε επιθετικές ψυχαναλύσεις στερούμενοι δεδομένων και κυρίως ενός πολύτιμου εργαλείου ψυχανάλυσης: τη συναίνεση του αντικειμένου.


Πέραν του ότι αδιαφορώ εκ γενετής για τη συναίνεση οποιουδήποτε - ακόμα και η μαμά μου με συνέλαβε παρά τη θέληση της - δεν είμαι ακριβώς 'κυριαρχικός άνδρας' ώστε το έργο μου να κριθεί ανεπιτυχές. Είμαι αναρχοπριαπιστής-σαρδανάπαλος-λιμπερτίνος με ηγεμονιστική, απολύτως δικαιολογημένη λόγω κορμοστασιάς, μονομανία.


Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως δυσκολεύεστε να αποτινάξετε την απροσδιόριστης πηγής αίσθηση του καθήκοντος να εφαρμόσετε μία διείσδυση. (Την αναφέρω περιγραφικά διότι δεν γνωρίζω πως ονομάζεται η -παθολογική;- εμμονή κάποιου να θέλει να ψυχαναλύει τους έτερους.)

Δεν έχω κανένα λόγο πλην της κάμψεως της φυσικής μου ρώμης, που πηγάζει από την ωριμότητα, να αντιλαμβάνομαι κάθε διείσδυση ως ψυχανάλυση. Μου είχαν μάθει και άλλους τρόπους εισελεύσεως, των οποίων διατηρώ μιαν ανάμνηση.

Τέταρτον δε στέκει από μία άποψη, να υπογραμμίζεται η όποια διαφοροποίηση μεταξύ υποκειμένου και προβολής του υποκειμένου σε έτερα υποκείμενα, διότι δεν υφίσταται ζήτημα αλληλοαποκλεισμού. Διότι η βάρκα δεν είναι μονάχα η βάρκα, είναι και η αντανάκλασή της στο νερό. Και για έναν ακόμη λόγο. Εσύ με θεωρείς μέσα από ένα παράθυρο, τα μάτια σου, όλα μετασχηματίζονται μέσα από αυτά, από άγνωστους αλγόριθμους για εσένα και εσύ δέχεσαι μόνο την επιστροφή μίας συνάρτησης που δεν την ξέρεις (τη συνάρτηση, ούτε το αρχικό δεδομένο, έχεις μόνο την επιστροφή). Και δεν την ξέρεις επειδή τα μάτια σου όταν με κοιτούν, δεν μπορούν να δουν τον εαυτό τους όταν με κοιτάει. Και το πώς με βλέπεις και πως με βλέπω δεν έχει νόημα να συγκριθεί γιατί κανένα πιθανό αποτέλεσμα της σύγκρισης δεν θα χρησιμεύσει στην εξαγωγή κανενός συμπεράσματος παρά μόνο του ότι, είτε με κοιτώ μέσα από τον καθρέπτη μου, είτε με κοιτάς μέσα από το παράθυρό σου κανενός το τζάμι δεν είναι αψεγάδιαστο και κανείς δεν γνωρίζει τι πραγματικά είμαι.

Εδώ, πλην της υπογραμμισμένης πρότασης, που είναι και η ουσιωδέστερη, νομίζω, του δημοσιεύματος, δεν είμαι βέβαιος τί εννοείς με την προσφυγή στους αλγόριθμους και τις συναρτήσεις. Πάντως, με τα υπογραμμισμένα είμαι απολύτως σύμφωνος.

 

Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: Re: Απάντηση: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα

Dolmance, προσπαθώ να σου πώ ότι δικαιούσαι να είσαι βέβαιος πως με βλέπεις, όσο βέβαιο είναι και το νερό πως βλέπει τη βάρκα. Η τρίτη διάσταση της βάρκας είναι ασύλληπτη για την επιφάνεια του νερού -ας εικάσουμε ότι το νερό είναι μία οντότητα με νοημοσύνη, η οποία τοποθετείται στο συγκεκριμένο διδιάστατο υπόβαθρο-, και δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει αντιληπτό το πλευρικό βάθος.

Σε άλλο παράδειγμα θα λέγαμε απλούστερα -για να έρθω και στο θέμα της συνάρτησης- πως ο εγκέφαλλός σου, γνωρίζει εκ των προτέρων το y, και ο μόνος τρόπος να καταλάβει τι είναι πραγματικά το x, είναι να αναλύσει και επί τέλους αντιληφθεί την f. Το x είμαι εγώ, το y είναι αυτό που καταλαβαίνεις πως είμαι εγώ, και η f ο τρόπος με τον οποίο σαρώνεις τα ερεθίσματα που δέχεσαι από εμένα και ο τρόπος με τον οποίο τα επεξεργάζεσαι μάλλον ασυνείδητα, στην απλή συνάρτηση y=f(x). Πιστεύω πως τώρα έγινα -ανιαρά- σαφής.

ΥΓ. Περί ασφαλέστερων κριτηρίων σε βέλτιστες δυνατές τιμές μάλλον δεν σε κατανόησα. Θα μας ζητήσεις χρήματα για την εμπνευσμένη διαπίστωση ότι η ιδιοσυγκρασία μου και εκείνη της D είναι συμβατές;

 

Ελπίζω να μας δώσετε στοιχεία για το είδος της συνάρτησης. Είναι γραμμική, δευτέρου βαθμού, υπερβολική, διοφαντική μήπως? Για να εξετάσουμε όλες τις πτυχές του "προβλήματος" και να προκύψει η αντίστοιχη γραφική παράσταση. Πάντως η επεξεργασία δεν πιστεύω να είναι ασυνείδητη. Όλοι λαμβάνοντας δεδομένα, επεξεργαζόμαστε. Ως δεδομένα εν προκειμένω θεωρούνται τα ερεθίσματα από τα γραφόμενα στην εδώ κοινότητα ενώ ο τρόπος επεξεργασίας έγκυται στην κρίση και την αντιλιπτική ικανότητα του καθενός.

 

Εχμ...

Γνωσιολογικές αναζητήσεις... ΛΟΛ...

Πόσο μπορούμε να πούμε οτι δυνάμεθα να γνωρίσουμε την αλήθεια; Οι λεπτομέρειες... οι αντανακλάσεις, οι προσωπικές μας προβολές, οι μάσκες, η διαρκής ροή και αλλαγή των δεδομένων, η περιορισμένη μας αντιληπτική ικανότητα σε σχέση με το εύρος των μεταβλητών, οι θεωρίες, η γωνίες θέασης, κλπ. κλπ... (Μην μου πείτε περί αλγορίθμων, ακόμα δεν μας έχουν συστήσει.)





Επειδή κάποιες άμεσες αποφάσεις είναι απαραίτητες πότε-πότε, τα βάζουμε όλα κάτω, λογική, συναίσθημα, ένστικτο, πείρα, ρίσκο κλπ., και αποφασίζουμε (με κυμαινόμενο περιθώριο λάθους), πχ. πως η ___ έχει κοινά στοιχεία με την ___ -- ή ό,τι άλλο.


Όλοι σκεφτόμαστε και κρίνουμε -- ο αγαπητός Dolmance έχει σβερκώσει την πολυτέλεια να τα λέει (μάλλον 'γράφει', και με καινοτόμα καλλιτεχνικά fonts) κιόλας. Διαλύεται έτσι το μυστήριον και η μαγεία;



​

 

Θα διαλυόταν κιόλας αν ήταν η αλήθεια  

 

Μ΄αυτό, περάσατε σε πιο πρόσφατο Αγκάμπεν ("Κατάσταση εξαίρεσης") ή μου φαίνεται;

Κι επίσης: η "υλοποίηση" (embodiment) του Νόμου με την δήλωση της κατάστασης εξαίρεσης δεν κατεβάζει το Ν από κεφαλαίο σε πεζό;

Dream

ΥΓ. Υποθέτω ότι όσοι χρειάζονται μετάφραση έχουν φύγει προ πολλού από το νήμα και, κυρίως, βαριέμαι.

 

Απάντηση: Re: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Πρόκειται για τον Agamben του Homo sacer. Δεν τον έχω παρακολουθήσει επαρκώς, έκτοτε (1995). Υπάρχει κάτι νέο και σημαντικό;

Ορθότατο. Πρέπει να γίνει το 'νι' πεζό.

Την καλημέρα μου.

 

Re: Απάντηση: Re: S/M ή bdsm; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

Dolmance δεν θα σου ξαναγράψω λογοπαίχνια εφόσον δεν τα αντιλαμβάνεσαι. Εκείνο το "εγκέφαλλος" απέμεινε να φαίνεται σαν ορθογραφικό λάθος, το οποίο πλέον δεν μπορώ να διορθώσω.

 

Tο καλύτερο νήμα Ever.

 

- Με δεδομένο το σχόλιό που είχα κάνει στα πλαίσια της κριτικής μου σε ένα άλλο νήμα του Dolmance:

- Με δεδομένο πως οι άνθρωποι τείνουν να στρέφουν τα όπλα τους προς αυτούς που έχουν να παρουσιάσουν μία συνολική πρόταση αντίληψης/δράσης, χωρίς ταυτόχρονα να αναγνωρίζουν πως απέναντί τους έχουν μία προσπάθεια σε αντιδιαστολή με καμμία-προσπάθεια,

θα προχωρήσω στον κριτικό σχολιασμό των θέσεων του Dolmance, έχοντας την ανάγκη να προσθέσω πως με στενοχωρεί που το μέλος αυτό δεν είναι πλέον εν ζωή, ώστε με τη σειρά του να ασκήσει κριτική επί της κριτικής μου. Να αποπειραθεί την κομμάτι-κομμάτι αποδόμηση των θέσεών μου, να υπαινιχθεί, να σαρκάσει, να ειρωνευτεί, να αναγνωρίσει, όλα αυτά που γίνονται σε μία ενδιαφέρουσα μάχη.

Μέσα σε αυτό το περιοριστικό εκ της βιολογικότητας των πραγμάτων πλαίσιο, η κριτική μου αφορά εξ ολοκλήρου στις καταγεγραμμένες προτάσεις αυτού του νήματος και όχι στις σκέψεις και θέσεις ενός συγκεκριμένου μέλους που δεν έχει τη δυνατότητα να τις υπερασπιστεί με νέες αναρτήσεις (για κάποιους οι ήδη υπάρχουσες αναρτήσεις συνιστούν αφ' εαυτών επαρκή υπεράσπιση).

Και δεν μπορώ παρά να παραθέσω τα παρακάτω του Dolmance, για τα οποία νομίζω πως είναι περιττό να διατυπώσω ρητά τη συμφωνία μου:

Και παρά την παραίνεσή του

θα παραθέσω τα σημεία που συμφωνώ μαζί του, ώστε αφ' ενός να μην αφεθεί η εντύπωση της πλήρους διαφωνίας μου με τις θέσεις του και αφ' ετέρου για να δοθεί μία πιο σφαιρική εικόνα και των δικών μου θέσεων.

Δε νομίζω ότι επί της ουσίας μπορώ να διαφωνήσω στο σημείο αυτό.

Αυτό που κάνει ο λιμπερτινικός μηδενισμός/αμοραλισμός/you name it, είναι να υπογραμμίζει και να αναδεικνύει τις αδρές γραμμές πάνω στις οποίες κινείται και από τις οποίες ταυτόχρονα καθορίζεται και περιορίζεται η ανθρώπινη κατάσταση και να ζητάει τα εύσημα για το ότι το κάνει αυτό απαλλάσοντας τη νοοτροπία και τη δράση από τις ενδιάμεσες περιττές σάλτσες και λοιπά dressing. Το θέμα είναι όμως πως αυτά είναι ήδη γνωστά. Ότι το δυναμικό δίπολο κυριαρχία-υποταγή εντάσσεται στα πλαίσια της αδιάκοπης προσπάθειας για αυτοσυντήρηση είναι δεδομένο. Ότι η προσπάθεια επικεντρώνεται στην αποκάθαρση των αδρών γραμμών από τη σαλτσούλα, ήτοι τα συναισθήματα, είναι μάλλον ταλαιπωρία χωρίς λόγο.

Διότι το ότι τα συναισθήματα είναι σαλτσούλα που χύνεται και ντρεσάρει το χώρο μεταξύ των αδρών γραμμών που καθορίζουν την ανθρώπινη υπόσταση είναι προ πολλού γνωστό. Δεν είναι αναγκαία μόνο στους δυνατούς για να χαϊδεύσουν με το δάχτυλο το πηγούνι των ισχυρών με την ελπίδα της παράτασης της επιβίωσής τους. Είναι και το εργαλείο των ισχυρών για την εμπέδωση και ενίσχυση της θέσης τους αφ’ ενός και αύξησης των πιθανοτήτων βιωσιμότητας της εκτατικότητάς τους. Η επέκταση ενός μετώπου και ο πολλαπλασιασμός του εδάφους/εδάφους που ο Ισχυρός ορίζει συνεπάγεται συμμαχίες προκειμένου να κρατηθεί όρθιος και να μπορέσει σε βάθος χρόνου να επεκτείνεται. Κατά συνέπεια, τα συναισθήματα δεν είναι καθόλου “πλεονάζουσες λειτουργικά οντότητες”. Είναι η αναγκαία σαλτσούλα, το αναγκαίο γράσο, σε θεμελιώδεις διαδικασίες (οι αδρές γραμμές) που εξυπηρετούν λειτουργικά, τόσο τους ασθενέστερους όσο και τους ισχυρούς.

Δε διαφωνώ στον Αναρχισμό της Ισχύος. Ωστόσο, δεν είναι η μοναδική κατάσταση της Ισχύος. Η Ισχύς συγκεντρώνεται σε μία Αρχή, έστω και για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα πριν ξαναδιαχυθεί και οι εκφράσεις και εκφάνσεις της πλουραλιστούν. Ακόμα και αν αγώνας για το “Ένα δαχτυλίδι που θα κυβερνά επί όλων των άλλων” είναι στην αέναη κλίμακα του χρόνου καταδικασμένος, μπορεί, ωστόσο, να υλοποιηθεί για ένα διάστημα. Άρα η Ισχύς έχει δύο καταστάσεις: Αναρχία και Αρχή.

Ενστικτα, ενορμήσεις, τομέϊτος, τομάτος, με όποιον ορισμό τη βρίσκει κανείς καλύτερα. Απλά η συμφωνία στην κοινή χρήση ορισμένων λεκτικών κωδικών βοηθάει στην επιτάχυνση της διερεύνησης και αναζήτησης: συμφωνούμε στο έδαφος, εφ’ όσον το έχουμε ορίσει κατα ορισμένο τρόπο και προχωράμε να θέσουμε τα θεμέλια του όποιου οικοδομήματος, τους ορόφους, κτλ.

Η επιβιωτική εκτατικότητα της κατίσχυσης συνεπάγεται ή προϋποθέτει το μη-συλλογικό των ενστίκτων? Αυτό χρειάζεται εξέταση. Κατ’ αρχήν η εκτατικότητα προϋποθέτει κίνηση και η κίνηση αυτή στους έμβιους παράγοντες εκδηλώνεται/εκφράζεται μέσω των ενστίκτων. Τα ένστικτα δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη φυσική κίνηση εκπεφρασμένη σε έμβια συστήματα. Τώρα, όσον αφορά την απόρριψη της συλλογικότητας των ενστίκτων, αυτό μπορεί να συμβεί μόνο αν προσδίδαμε τα χαρακτηριστικά της συνειδητότητας και της τελολογίας στη διαδικασία της φυσικής κίνησης.

Γιατί αυτό? Πολύ απλά διότι η συλλογικότητα των ενστίκτων συνεπάγεται τη διασφάλιση της κίνησης και κατ’ επέκταση της εκτατικότητας της κίνησης, που στους έμβιους οργανισμούς εκδηλώνεται ως Κυριαρχία. Αν απορρίπταμε τη συλλογικότητα των ενστίκτων, θα έπρεπε να δεχτούμε πως η Φύση προεπιλέγει τους Ισχυρούς έναντι των υπολοίπων, των λιγότερο ισχυρών. Κάτι τέτοιο, όμως θα ερχόταν σε πλήρη ρήξη με τον ίδιο τον πυρήνα του υλιστικού μηδενισμού του Διαφωτισμού και του λιμπερτινισμού ειδικότερα. Τα συλλογικά ένστικτα αντανακλούν ακριβώς αυτό το “τυφλό”, το μη προκαθορισμένο της διαδικασίας, και μέσα από το μπούγιο, το μπουλούκι, γίνεται στην πράξη και εκ των πραγμάτων των ξε(σκαρτ)καθάρισμα.

Με βρίσκει σύμφωνο η διευκρίνηση αυτή. Σε ένα διαρκώς κινούμενο Όλο τα απόλυτα είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένα σε μη-διατήρηση στο διηνεκές του χρόνου.

Ναι.


Ολοκληρώνοντας την πρώτη μου ανάρτηση, συμπυκνώνω τα κάτωθι:

Ο λιμπερτινισμός αποτελεί εξελικτικό στάδιο, όχι μία απάντηση. Παιδί του Διαφωτισμού (έστω στην αποκρυσταλλωμένη του εκδοχή), συνιστά εκείνο το ενδιάμεσο στάδιο στην εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης, όπου οι πιο διαβασμένοι και οι πιο γενικά (κατέχοντες περισσότερα χρήματα και άρα πρόσβαση σε ευρύτερη ή/και εμβριθέστερη παιδεία, κατέχοντες μέσο ανώτερο και ανώτερο διανοητικό δυναμικό, κτλ) διακήρυξαν με ύφος (διαβαθμισμένου ανάλογα με τις συνθήκες και τον εκάστοτε έμψυχο φορέα του) την απελευθέρωση της νόησης από το τουρλουμπούκι κινήτρων και αιτιών συμπεριφοράς εντός του οποίου έπλεε για αιώνες.

Το ζήτημα με τους διανοητές του σήμερα που περήφανα διακηρύσσουν ότι είναι τέκνα του Διαφωτισμού και αναμασούν (ειδικά σε κάτι κουλτουριάρικες στήλες κλασικών εφημερίδων ή σε παντός τύπου επιστημονικούς παπαγαλισμούς περί “ορθής λογικής”), είναι πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως ο ανθρώπινος προβληματισμός (τι κάνουν τα επιμέρους άτομα τύπου Μήτσου, Μαριγούλας, John & Jane Doe εντάσσεται στη σφαίρα του “τι είχες Γιάννη, τί είχα πάντα”) πήρε αυτό που ήταν να πάρει από αυτήν τη κοσμοαντίληψη, το αφομοίωσε στο γονιδίωμά του και τώρα εστιάζει σε άλλα πεδία. Και η μετανεωτερικότητα που ήρθε ως εξελικτική αντίδραση στο θετικισμό που καθιέρωσε ο Διαφωτισμός και αυτή πάλι είπε τι είχε να πει και τα όποια στοιχεία της εμπεδώθηκαν.

Για όποιον ισχυριστεί πως η μετανεωτερικότητα και η κληρονομιά τύπων τύπου Ντεριντά, Φουκώ, κλπ. είναι ζωντανή και βασιλεύει στις σύγχρονες εκφάνσεις της αλά φεμινισμός, κοινωνιολογική ερμηνεία των πάντων, πολιτική ορθότητα, αμφισβήτηση χωρίς αντιπρόταση, “όλα μέσα” επανερμηνεία της ιστορίας, γενιά χιονονιφάδων (snowflakes), παραπέμπεται στο προηγούμενο σχόλιο (βλ. “τι είχες Γιάννη, τί είχα πάντα”).

Το νέο ερώτημα (που διακλαδίζεται σε επιμέρους), η νέα πρόκληση είναι: “Πως συνθέτουμε τα επιμέρους τμήματα των δεδομένων από κάθε επιστημονικό πεδίο, ώστε να αρχίσουμε να παίρνουμε μία εί κατα το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα του Κόσμου? Πως διασταυρώνονται οι θεωρίες και αντιλήψεις αιώνων με βάση τα δεδομένα που λαμβάνονται δια της επιστημονικής μεθόδου? Πως μπορούμε να αυξήσουμε τη λειτουργική και κοσμολογική πληροφορία, ασχέτως αν αυτή επιδιώκεται και αξιοποιείται από τον άνθρωπο ή από οποιαδήποτε άλλη μορφή συνειδητότητας, είτε με βάση τον οργανικό άνθρακα είτε με βάση το πυρίτιο/σιλικόνη”?

Θα επανέλθω στο σχολιασμό επιμέρους θέσεων του μέλους Dolmance. Είναι η διατύπωση των θέσεων τόσο πυκνή που αναγκαστικά πρέπει και ο σχολιασμός να σπάσει σε επιμέρους αναρτήσεις. Ενδεικτικό το ότι αναγκάστηκα να μεταφέρω τα κείμενα σε word, να τα σπάσω σε παραγράφους, για να μπορέσω να τα διαβάσω.


Υ.Γ. Για όσους γράφετε μεγάλα κείμενα, όπως ο υποφαινόμενος, παρακαλώ να τα σπάτε σε μικρές παραγράφους, ώστε η μορφολογία τους να βοηθάει το μάτι και αυτό με τη σειρά του την επεξεργασία.

 

Το Like είναι για το κουράγιο σας . Αυτό δεν είναι σχόλιο ,διατριβή είναι ! Και φυσικά, επειδή επαναφέρατε αυτό το νήμα .