Σαδομαζοχισμός ή BDSM ; Η Κυριαρχία και τα μασκαρέματα της.

@Marqui
Σας ευχαριστώ για τον ευθύ και διαλλακτικό τρόπο της επικοινώνησης του μηνύματος σας προς εμένα. Τρόπος που είναι συμβατός με τη μέχρι τώρα αλληλεπίδρασή μας. Με πραγματική - και όχι τυπική, εξαιτίας της δημοσιότητας των μηνυμάτων - εκτίμηση σε αυτήν ακριβώς την αλληλεπίδρασή μας, θα αναφέρω τα κάτωθι:

Δεν μπορώ να διανοηθώ την εκ μέρους μου επαναφορά του παρόντος νήματος ως εκδήλωση κάποιας διάθεσής μου τελέσεως μνημοσύνου, δια το λόγο πως δε γνώριζα το νηματοθέτη. Η επαναφορά σκοπεί στην εκ μέρους μου αποτύπωση θέσης, καθώς έχω κάνει σε πλείστα όσα άλλα νήματα.

Κατανοώ την προσωπική και συναισθηματική εμπλοκή ορισμένων μελών με το εν λόγω μέλος. Κατανοώ το γεγονός πως κάποια παλαιότερα μέλη βίωσαν από κοινού ένα BDSM συγκλίνον/συμβατό/αντίγραφο της βασικής σαδικής ιδέας (όπως την αντιλαμβάνεται κανείς αυτήν). Αντιλαμβάνεσθε, ωστόσο, πως αυτό από μόνο του δε συνιστά επαρκές εμπόδιο για να μην προβώ στη διατύπωση της δικής μου θέσης.

Αντιλαμβάνομαι πως η βίωση των πραγμάτων αναδεικνύει μίας άλλου είδους γνώση, που είναι σαφώς πιο εμπεδωμένη ή εμπεδώσιμη από την απλή θεώρηση του γεγονότος. Αντιλαμβάνομαι επίσης πως η θεωρία έχει την τάση εκ της φύσεώς μας να είναι βαρετή. Ωστόσο, αφ’ενός η βίωση της άσκησης Κυριαρχίας κατά το σαδικό πρότυπο δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί από την πλευρά μου. Τουλάχιστον, όχι στην παρούσα φάση. Η έκφραση της Ισχύος προς αυτήν την κατεύθυνση έχει ανταλλαχθεί εκ μέρους μου για την έκφρασή και επιδίωξη της σε άλλους τομείς, άμεσα επενεργώντες στον υλικό κόσμο και σε μεγαλύτερα μεγέθη αριθμών. Ένας άνθρωπος με τα δικά μου ένστικτα δεν μπορεί να ρισκάρει τη βίωση ορισμένων εμπειριών. Όχι, στο βαθμό που οι τεθείσες προτεραιότητες προκρίνουν τη μη ανάληψη τέτοιου ρίσκου.

Αφ’ ετέρου, στόχος μου δεν είναι το πραγματοποιήσιμο ή μη της βίωσης του σαδικού κοσμοθεωρήματος. Στόχος μου είναι η κριτική επί της θεωρητικής θεμελίωσής του. Δε με ενδιαφέρει αν κάποιοι σε αυτόν τον πλανήτη έχουν σκλάβες/ους στα πρότυπα της σαδικής φιλοσοφίας. Δε με ενδιαφέρει αν “κακοπαιρνούν”, ούτε η ενασχόληση με το “δράμα” αυτών των ανθρώπων, στα πλαίσια της ορθοπολιτικής παράνοιας των ημερών. Με ενδιαφέρει το θεωρητικό στήσιμο, το “λογισμικό”. Και ως τέτοιο το αντιμετωπίζω. Ένα θεωρητικό μοντέλο επί του οποίου θα διατυπωθεί η θέση μου.

Κάποιοι, ρομαντικοί θιασώτες ενός ιδεολογικού/ιστορικού/κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικού ρεύματος, προσκολλημένοι γραφικά σε κάτι που προσέφερε ό,τι είχε να προσφέρει, σπεύδουν να δώσουν συμβουλές βαθύτερης μελέτης του. Αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον η διατύπωση εκ μέρους τους μίας ολοκληρωμένης αποδομητικής πρότασης. Κάποιοι είναι ακόμα προσκολλημένοι σε γραφικές θεωρήσεις του ανθρωπολογικού γίγνεσθαι, φανατικοί οπαδοί ενός με θρησκευτικής χροιά μανιχαϊστικού δίπολου “ορθολογισμός-θρησκευτικός φανατισμός”, “λογική-συναισθηματική παραζάλη”. Βλέπουν ακόμα τον κόσμο γύρω τους δομημένο σε δύο απλοϊκούς πυλώνες, όπου στον έναν ερείδεται ο Παράδεισος της Λογικής και στον άλλο η Κόλαση της Εμπάθειας.

Και ό,τι αναχρονιστικό αρνείται να πάρει τη θέση του στην εξέλιξη, απλά μετουσιώνεται στο ίδιο θνήσκον κέλυφος εμπάθειας εναντίον της οποίας αρχικώς συνετάχθη. Φυσικά δεν αναφέρομαι στο Σαδισμό, αλλά στο Διαφωτισμό. Είτε αρέσει σε κάποιους που θέλουν να βιώνουν ρομαντικές αισθητικές άλλων αιώνων σε αριστοκρατικά/αριστοκρατοφανή σαλόνια, ή σε άλλων δεκαετιών μεσοαστικά διανοουμενίστικα γραφεία, εισερχόμαστε σε μία εποχή και μία κοσμολογική θεώρηση που καγχάζει την απλοϊκότητα της θεώρησης τόσο της νεωτερικότητας όσο και της μετανεωτερικότητας.

Ο λόγος του είχε πράγματι αυτό το στοιχείο, όπως εύγλωττα σημειώνετε. Και αυτό υποδηλώνει ένα χαρισματικό και προικισμένο άτομο. Άλλωστε, οι άνθρωποι αυτό δεν επιθυμούν? Έναν ηγέτη να καθρεφτίζει τα όνειρα, επιθυμίες, καταπιεσμένα ή μη. Και όσο πιο πασπαρτού είναι ο καθρέφτης, τόσο πιο επιτυχημένος ο ηγέτης.

Στην ανάρτησή μου στο νήμα, συναινώ ακριβώς σε αυτήν τη θεώρηση. Η Ισχύς και η έκφρασή της στα βιολογικά συστήματα παρατήρησης, ήτοι η Κυριαρχία είναι αναπόφευκτα και αναπόδραστα δυναμικά μεγέθη.


Πάντα στη διάθεσή σας για μία εποικοδομητική διαλεκτική αντιπαράθεση/σύνθεση. Δεν μπορώ επί της ουσίας να τα διακρίνω αυτά.

 

Ο DeSade όμως τα συσχέτιζε. Δεδομένου ότι ο Κ δεν θα μπορούσε να αντλεί ηδονή από την χορτοφαγία και την μη βία, ο Κ έχει απόλυτη ανάγκη την ισχύ ώστε να κυριαρχήσει εφόσον ο κύριος στόχος του είναι η ευτυχία και η ηδονή. Στη διαδρομή προς την υπέρτατη απόλαυση υπερβαίνει τις έννοιες του καλού και του κακού ως κανονιστικές και όχι φυσικές και ενδέχεται να φτάσει στον φόνο. Ο φόνος στον DeSade δεν είναι συμβολικός όπως μάλλον επιπόλαια διαγνώσκουν εδώ αναγνώστες, συνήθως φέροντες το στάτους υ, είναι ένα ενδεχόμενο.

Διαφωνείτε επίσης με

κι εγώ μαζί σας εκατό τοις εκατό, για τον λόγο ότι δημιουργεί εκφάνσεις κυριαρχίας αντιαισθητικές και για μένα αποφευκτέες, όμως ας ληφθεί υπόψη ότι βρισκόμαστε στον 21ο αιώνα. Πλην, ο DeSade νομίζω ότι δεν θα είχε πρόβλημα κανένα, γιατί ο ίδιος συσχετίζει την ισχύ, την κυριαρχία, τον αξιακό μηδενισμό με το αρχικό πρόταγμα που είναι η επιβίωση, για την οποία επιβίωση τίθεται εν αμφιβόλω η επιβίωση των λιγότερο ισχυρών άλλων.

Θα με ενδιέφερε πολύ η άποψή σας. Δεν είδα κάτι τέτοιο στην επισκόπηση του σαδικού κόρπους από τον Κονδύλη και δεν θεωρώ ότι το έκαναν ο Σαρτρ, ο Αντόρνο, ο Χορκχάϊμερ, αλλά σε κάθε περίπτωση θα χαιρόμουν να διαβάσω σχετικά από εσάς.

Το υποτακτικό πρόσωπο απουσιάζει από τον DeSade, η δε έννοια του "ανδράποδου" είναι πλατωνική. Ο μαζοχισμός ως έννοια εφευρέθηκε μετά τον DeSade και για αλλότριους σκοπούς και θα άξιζε να αναρωτηθεί κανείς αν ο Σεβερέν (σωστά το θυμάμαι; ) στην Αφροδίτη με τις γούνες δεν θα ήταν φορέας κυριαρχικής απαίτησης κατίσχυσης κατά DeSade.

Τις ισορροπίες μου ως υ τις βρίσκω στην Ιουλιέττα. Μοναδική περίπτωση αυθύπαρκτου υ στο σαδικό έργο, θεωρώ, και αυτό επειδή η Ιουλιέττα έπαιρνε τα πράγματα όπως έρχονταν και μόλις έπεφτε, σηκωνόταν όρθια ξανά και συνέχιζε τον δρόμο της.

 

Έχει μάλλον πλάκα να σκεφτούμε πως αν ο Σιγιμούνδος, ο Φρόιντ καλέ, δεν είχε "βαφτίσει¨τον Σαδισμό ως Σαδισμό, αλλά ως κάτι άλλο -πες το αλγικό σύνδρομο, πες το φιλαλγησία ή αλγομανία (με το μπαρδόν για τση νεολογισμοί), πόσοι θα είχαν καν ακουστά τον παχιό μαρκήσιο..?
Πόσο άραγε να τση έπαιρνε κάποιους μετά από καμιά πενηνταριά χρόνια, να βαφτίσουν τουρλουμπουκηδόν το φαντασιακό τους αίτημα αναγνώρισης και συνύπαρξης με ένα αρκτικόλεξο "απ' όλα", αίτημα αφενός συμβατό με την κοινωνική νόρμα, αφετέρου με σκοπούμενο την δυναμική "συγκάλυψης" και "αποδοχής" μέσω μιας περιστασιακής δυναμικής και πάντα με προϋποθέσεις ως άλλοθι..?
...
Σε κάθε περίπτωση μάλλον έχει ακόμα μεγαλύτερη πλάκα ένας -"μαρκετινίστικα κατεταγμένος ως"- baby-boomer να διαλέγεται επί του θέματος, με το "χάσιμο" της Gen-x, το hype των millenials και τα ζόρια της Ζ, με τις όποιες, εύλογες ή μη, αιτιάσεις τους.
Όχι..?

 

 

Σε λίγο θα ακούσουμε πως υφίστανται και χάσματα γενεών 

 

Αυτό πάντα με προβλημάτιζε καθώς ανήκει στην κατηγορία "γιατί μπορώ" και ανέκαθεν είχα αλλεργία σε αυτό τον τρόπο σκέψης.

Είναι σα να ψάχνεις supremum και infimum στο κενό σύνολο και να απορείς πώς είναι δυνατόν να έχει supremum το -∞ και infimum το +∞ χωρίς να έχεις μπει στον κόπο να αναρωτηθείς αν έχει καν νόημα η έννοια του φράγματος στο κενό σύνολο.

Η αναζήτηση της απόλαυσης πέρα από το καλό και το κακό κρύβει μέσα του μια διακηρυκτική ηθοπλασία, αυτός που ψάχνει να σπάσει τα φράγματα δεν είναι λιμπερτίνος, λιμπερτίνος είναι αυτός που αδιαφορεί για δαύτα.

 

Την σκότωσε ο παχιός τελικά ή δεν την σκότωσε..?
Το δεκαστήριο είπε πως δεν...
Ό,τι κι αν πα να πεί αυτό, σε όποιους πα να το πει...
Αααα, και τα μαθηματικά γλώσσα είναι, να μην έχουν κι αυτά μια τζούρα hype, έτσι για το γαμώτο..?

 

Αρκεί να μην έχουν mummy issues...

 

Και χάσματα και χαράδρες και κουφάλες και απ' όλα τα "καταλύματα" έχει για τσή διψώντες ένα κάποιο ανήκειν παραδίπλα από το τόλκιν, λίγο πιο κάτω από το γκορ κιετς... Τσάμπα είναι...

 

Ρε συ, μη λες τέτοια και τ' ακούσει καμιά μάνα και γίνει τση μουρλής...

 

You summoned me

 

 

Μαρεσουν τα μαθηματικά σου  

 

@AlexanderV Να ξεκινήσω από το τέλος, με μια μείζονα διαφωνία, σαφώς όχι επί προσωπικού, αλλά επί στάσεως ζωής. Η διαλεκτική αντιπαράθεση, εφεύρημα λίγων αιώνων, έχει υπηρετήσει έναν εξαιρετικά χρήσιμο σκοπό. Την αναίμακτη εκτόνωση της πλέμπας, ώστε να μην ζαλίζει ιδιαιτέρως την εξουσία. Θα μπορούσα κάλλιστα ως παράδειγμα να φέρω το κοινοβούλιο οιασδήποτε δυτικής αστικής δημοκρατίας, αλλά με πρόλαβε ο Καντ (τον οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, αντιπαθώ ιδιαιτέρως), γράφοντας ότι όσο Ισχυρότερη είναι η μονοπρόσωπη (Αυτοκρατορική εξουσία), τόσος περισσότερος χώρος για προσωπικές πνευματικές ελευθερίες δημιουργείται.
Ομοίως η σύνθεση που ακολουθεί την διαλεκτική αντιπαράθεση, υπηρετεί έναν έτερο σκοπό. Να βρεθούν κοινοί τόποι μεταξύ αδυνάμων, ώστε να αποκτήσουν Ισχύ εν τη ενώσει, ( αυτό το γαμημένο, ξενέρωτο κέντρο του πολιτικού χώρου στο οποίο υπάρχει συνεχής εκλογική στόχευση) ασχέτως εάν η ισχύς αυτή θα εξανεμισθεί άμα τη αποκτήση της εξουσίας, οπότε και ξαναγυρνάμε στο ο καθένας για τη πάρτη του.
Λειτουργική, κυρίως όμως δημιουργική, γίνεται η σύνθεση σε 3 περιπτώσεις α) Σε μια αντιπαράθεση, όταν ο ένας κατισχύσει πλήρως επί του άλλου, εξαφανίζοντας τον αντίπαλο ( να ένας κυριολεκτικός ή μη φόνος), οπότε δύναται να χρησιμοποιήσει στοιχεία του ηττηθέντος, προκειμένου άφοβα να ισχυροποιηθεί ο ίδιος, β) από τρίτον, μη συμμετέχοντα στην αντιπαράθεση, προκειμένου να επιτεθεί ο ίδιος στον αρχικό νικητή (τί περίεργο? εδώ έχουμε προσχεδιασμό φόνου) και γ) από τον επικηδειολόγο του μέλλοντος.
Εις τα καθ' ημάς.
Υποθέτω ότι θα συμφωνήσουμε στο ότι η απάντηση στην ρητορική ερώτηση "Πόσοι εκ των αναγνωστών του Απολλιναίρ ερεθίστηκαν, πήδηξαν, αυνανίστηκαν με την ανάγνωση του φόνου μετά πηδήματος στο τραίνο ή του φόνου από τη νοσοκόμα "''Αγγελο του θανάτου" στο στρατόπεδο?" είναι "πολλοί".
Ας δούμε όμως μια άλλη ερώτηση "Πόσοι ερεθίστηκαν, πήδηξαν, αυνανίστηκαν με την περιγραφή του οργασμού από πήδημα ενός Δανέζικου μολοσσού σε ένα πολυχρησιμοποιημένο αοιδίο στο Μέγα Ανατολικό?". Αυθαίρετη εκτίμηση . Λιγότεροι από το πρώτο.
Κατ' εμέ η ερμηνεία είναι αυτονόητη. Η σύνδεση ηδονής και βίαιου θανάτου είναι υφιστάμενη εντός μας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το ότι ο βίαιος θάνατος, έχει υποκατασταθεί από κατίσχυση/επικράτηση είναι σημειολογία και μόνο.

Αλλά για να φθάσω στην ουσία, θα πρέπει να δημοσιοποιήσω τμήματα συζήτησης ιδιωτικής, κάτι για το οποίο εκ των προτέρων ζητώ συγγνώμη από τον συνομιλητή μου.
Έχει ή όχι πολιτικό πρόσημο ο σαδισμός?
Έχει ή όχι πολιτικό πρόσημο ο λιμπερτίνος?

Με άλλα λόγια, η ελευθερία από ποιο μονοπάτι αναζητείται, αυτό της ελευθεριακής ηδονής ή αυτό της Κατίσχυσης?
Η προσωπική μου θέση, αυστηρά και μόνο προσωπική, είναι ότι η ελευθεριακή ηδονή είναι εξαιρετικά εύκολο να γίνει αποτρεπτικό εργαλείο στα χέρια τρίτου, ώστε να οδηγήσει τον λιμπερτίνο σε επίφαση ελευθερίας. Κάτι, δηλαδή, σαν το ταξίδι της "παραμύθας".
Πλην όμως, το μονοπάτι της Κατίσχυσης, είναι εξαιρετικά πιο δύσβατο και απαιτεί πλήρη αμοραλισμό.

Ύστερη Γραφή
Δεν κατατάσσω εσάς ή τον @Arioch ( τον οποίο πραγματικά παρακαλώ να λάβει υπ' όψη του ότι οι μαθηματικές μου γνώσεις έχουν σταματήσει στην παραγοντοποίηση) από τις δημόσιες τοποθετήσεις σας και εν γένει τους διαφορετικά από εμέ σκεπτόμενους και διαβιούντες, στην πλέμπα. Αντιθέτως.
Η κατάταξη αυτή, γίνεται, για όποιους γίνεται (που εδώ που τα λέμε δεν είναι και λίγοι) με τα ίδια κριτήρια των οποίων χρήση έκανε ο Σιχαμερότατος για να καταλήξει ότι προτιμά να συζητεί για τον Καντ με την οικιακή του βοηθό (αλληγορικά?).