Το "γιατί" του πόνου. Αναγνώριση συναισθημάτων που προκαλεί και επιθυμιών που τον παρακινούν.

Εξαιρετικό για την παρουσα χρονικη στιγμη η περιγραφη/αναγραφη του συναισθηματικου βιωματος, χωρις αυτο να αποκλείει την μεταβολη του στα επομενα "μολις τεσσερα χρονια"

 

Αν είμαστε εδώ, θα το πούμε. Αλλά κι αν δεν είμαστε, σίγουρα θα το δούμε. Σε κάθε περίπτωση το βέβαιον του χρόνου είναι πως είναι γλύπτης των ανθρώπων παράφορος.
Και πέρα από αυτό ο άνθρωπος είναι πάντα η συνισταμένη των επιλογών του, ανεξαρτήτως συνθηκών.

 

...των ψυχων

 

Ποτέ δεν ήθελα να πονέσω, ποτέ να με πονέσουν. Αρκεί ο ψυχολογικός πόνος.

 

Να πάτε να τα πείτε στον Ελύτη αυτά, του οποίου και η πατρότητα της έκφρασης. Εγώ συμφωνώ παρόλα αυτά μαζί του.  

 

το γιατί του πόνου... το γιατί των ποδιών και διάφορες τέτοιες παπάρες...

καθώς γερνάω πάντως, πρέπει κι εγώ να μάθω κάποια στιγμή να λέω διάφορες τέτοιες αναλυτικομαλακίες...

 

Ένα εναλλακτικό "όχημα" μεταφοράς συναισθημάτων. Ένα πιο άγριο χάδι.

 

-_Αναρωτίεμαι...αν πραγματικά ανακαλύψει κάποιος/κάποια τους λόγους που ο πόνος του/της προκαλεί ηδονή,ποιό θα είναι το κέρδος;
Θα επιθυμεί να τον βιώνει λιγότερο;
ή θα νιώθει τύψεις επειδή τον αναζητά;
Κάποια πράγματα δεν υπάρχει λόγος να τα αναλύεις,τα γουστάρεις και τα βιώνεις!
Που;
Πότε;
και γιατί;
Περιττοί προβληματισμοί!_-

 

Περιοριζόμενοι αυστηρά σε play, το ζητούμενο από την σκοπιά ενός Κυριαρχικού, είναι η πρόκληση αντιδράσεων.
Μπορεί να ισχύει: Πόνος ---> αντιδράσεις, όμως αυτά τα δύο δεν λειτουργούν πάντα ανάλογα (δλδ όσο μεγαλύτερος ο πόνος τόσο πιο έντονες οι αντιδράσεις).
Με απλά λόγια, ο πόνος δεν είναι παρά ένα εργαλείο. Αν χρησιμοποιείται ορθά, φέρνει πολύ πολύ πολύ (πάρα πολύ) καλά αποτελέσματα.

 

Εμεινα Παυλόπουλος τώρα!! (αν θυμάσαι τη φάση και τη φράση)

 

Εννοείται πως είναι κακό, κάκιστο είναι..

 

Η αίσθηση ότι είμαστε στο έλεος ΤΟΥ...
Και ότι είναι ο πόνος μας η απόδειξή της πρόκλησης που μπορούμε να ΤΟΥ προκαλέσουμε...