Χαρακτηριστικά εν δυνάμει σκλάβας

Σεβαστό ότι υπεκφευγεις.

 

Δεν υπεκφευγω, σου απάντησα. Η ιστορία έχει παμπολλα τέτοια παραδείγματα. Από τους Αιγύπτιους μέχρι και τους confederates.

Καλός σκλάβος είναι ο χρήσιμος, όχι αυτός που το κάνει με την ψυχή του.

 

Kάτι μου λέει πως σε λίγο θα μπούμε σε κουβέντες τύπου "τ' είν' ο σκλάβος, τ' ειν' το ζουμί του"...
Πα να πει πως οι αντιληπτικές συμβάσεις και οι λειτουργικές απαιτήσεις θεραπεύονται αμοιβαίως και συναινετικώς υπό το πρίσμα μιας ενός κοινού αφηγήματος, με τις όποιες αποχρώσεις, μεταξύ δυο ή περισσοτέρων και "'ώπα παλικάρι, ως εδώ".
Αν το αφήγημα γυρεύει και ιδεολογικό μπερντέ -τύπου επιχείρημα κιετς περί επίπεδης/κούφιας γης- μπίζνες αζ γιούσουαλι (το λέω κομψά, για να μην έχ'μι τίπουτας παρεξηγήσεις, δεν μπορώ και τις κραυγές, φαλτσάρουν)...

 

Υπάρχουν συμπεριφορές που θεωρούμε ότι είναι γενετικά προγραμματισμένες. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει όχι γιατί έχουμε βρει τις αλληλουχίες γονιδίων που τις προκαλούν άλλα γιατί είναι κοινές σε όλα ή σχεδόν όλα τα μέλη του ίδιου είδους και πολλές φορές είναι κοινές και μεταξύ συγγενικών ειδών.

Μια τέτοια συμπεριφορά είναι η τάση οργάνωσης σε ομάδες.

Η υπόθεση ότι ο ρόλος μέσα στην ομάδα είναι γενετικά προγραμματισμένος στον καθένα μας πώς προκύπτει;

 

-_Διαβάζοντας τις απαντήσεις,ξέχασα τις ερωτήσεις του νήματος._-

 

αν τύχει να παρατηρήσουμε σταθερά μοτιβα στην συσχέτιση μεταξύ ομάδων με συγκεκριμένα (γονιδιακά) χαρακτηριστικά (σε είδη ή ομάδες ειδών), που επαναλαμβάνονται (κι εξ αυτού επιβεβαιώνονται), μπορούμε να κάνουμε βάσιμες υποθέσεις, αντί να εξορκίσουμε.

 

Ποια είναι η βάσιμη υπόθεση για την γενετική προδιάθεση του ρόλου σε ομάδα?

Η τάση για σχηματισμό ομάδων είναι καλή υπόθεση για γενετικά μεταδιδόμενη συμπεριφορά, ο ρόλος του καθενός μέσα στην ομάδα όχι.

 

μπορεί να μην σας αρέσει ο «τρόπος που σκέφτονται» τα γονίδια, και να χωρίζετε τις υποθέσεις σε καλές και κακές, αλλά η υπόθεση της γενετικής πληροφορίας που ορίζει τον ρόλο στην ομάδα μέχρι τον απογαλακτισμό είναι ιδιαίτερα βάσιμη, μαζί και η υπόθεση της αντίστοιχης ανταπόκρισης, σε μονήρη και αγελαία θηλαστικά. σε ορισμένα ερπετά και ψάρια δεν συναντιέται το χαρακτηριστικό αυτό και ο αντίστοιχος ρόλος.
στα αγελαία και τα ημιαγελαία ο σχηματισμός ομάδας, με λιγο πολύ σαφείς ρόλους, δεν είναι ακριβώς «τάση», δεν επαφίεται στην πρόθεση κάθε ατόμου ξεχωριστά, είναι κανόνας, κριτήριο ευστοχίας, και συμμετέχει δραστικά στον καθορισμό της ευστοχίας κληροδότησης του χαρακτηριστικού.

παρ οτι δεν έχουμε (και πιθανόν δηζ ντεης να μην θέλουμε) να αντιστοιχήσουμε αλληλουχίες και ρόλους, πριν και μετά τον απογαλακτισμό (που επίσης μπορεί να μην θέλουμε), η φοβική διακήρυξη «όχι, όχι, δεν μπορεί να σχετίζονται, σίγουρα δεν έχουν καμμιά σχέση» παραμένει αποτροπαϊκός αφορισμός.

έχουμε αρκετή τεχνολογία στην διάθεσή μας για να υιοθετούμε ρόλους που δεν αντιστοιχούν στα γονίδιά μας, πετάμε και κολυμπάμε, και «καλά κάνουμε» αφού μπορούμε, δεν δίνουμε λογαριασμό. μπορούμε και να διασκεδάζουμε με τον εξορκισμό των γονιδίων που μας χρειάζεται στο τεχνητό περιβάλλον μας και να φρίττουμε που ο κοκκορας βιάζει τις κότες κι ο γάτος οδυνηρά τις γάτες. μπορούμε και να ανατριχιάζουμε στην ιδέα οτι η αράχνη σκοτώνει τις κακόμοιρες μυιγες για να τις απομυζήσει. παραμένει εξορκισμός. με θρησκευτικό περιεχόμενο.

 

Καλές υποθέσεις είναι αυτές που στηρίζονται σε παρατηρήσεις. Οι άλλες μπορεί να είναι θαυμάσιες ως υποθέσεις εργασίας για όποιον θέλει να μπει στον κόπο άλλα είναι αυτό: υποθέσεις εργασίας.

Από εκεί και πέρα αν κάποιος κατορθώσει να αποδείξει ότι ο ρόλος του αφέντη/σκλάβου -γιατί γι αυτό μιλάμε- είναι γενετικά προγραμματισμένος τότε θα αλλάξει και η άποψή μου.

Μέχρι τότε το βάρος της θεμελίωσης πέφτει σε αυτόν που κάνει την υπόθεση και όχι σε εμένα που δεν την κάνω.

 

Το γεγονός ότι οι ρόλοι που μπορεί να σχηματίζονται μεταξύ των μελών της ομάδας της αγέλης μπορεί να προέρχονται από την ίδια την δυναμική της αγέλης κι όχι από κάποια γονιδιακή τάση αποκλείεται δηλαδή;
Και όπου αγέλη ας βάλουμε οικογένεια/κοινωνικό περιβάλλον για να το φέρουμε και πίσω στο θέμα μας.

Εμένα δεν με απασχολεί τόσο η απόδειξη ή μη του συσχετισμού του γονιδίου με κάποιο συμπεριφορισμό αλλά εάν κάποιος ζει και βιώνει τις καταστάσεις στη ζωή του πατώντας στο notion ότι όλα είναι προκαθορισμένα από κάποιον εξωγενή παράγοντα...
οι επιλογές που μπορεί να κάνει αυτό το άτομο τι βαρύτητα θα έχουν άραγε;

 

Είναι γεγονός πως στον σημερινό τεχνολογικό και επιστημονικό ορίζοντα υπάρχουν από λίγα έως κατιτίς περισσότερα -ανάλογα με το πεδίο- δεδομένα, όσον αφορά στα γονίδια.
Το πιο σίγουρο είναι πως με το σύνολο της πληροφορίας που κατέχουμε μέχρι τώρα, οποιαδήποτε απόπειρα και σε οποιοδήποτε βαθμό ερμηνείας/εξήγησης της συμπεριφοράς παραμένει επί της ουσίας στο πλαίσιο της καταρχάς εκτίμησης/θεώρησης.
Φυσικά και υπάρχουν προσεγγίσεις βασισμένες στις ως τώρα εκτιμήσεις και θεωρήσεις, αλλά οτιδήποτε πέραν αυτών, πέρα από τον κύκλο των ατόμων που ασχολούνται με την έρευνα του συγκεκριμένου αντικειμένου, είναι επιεικώς έωλον.
Βεβαίως, οι ασχολούμενοι με την πρόοδο στο θέμα, μπορούν ως παρατηρητές να κλίνουν προς κάποια κατεύθυνση, αλλά μέχρις εκεί.
Να μην ξεχνάμε πως οι λάθος ερμηνείες και θεωρήσεις πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και την δυνατότητα επέμβασης σε αυτήν (εξ αιτίας των μαλακοθεωρήσεων και μαλακοερμηνειών) στην διάρκεια ΜΟΝΟΝ του 20ού αιώνα, τίναξαν -κυριολεκτικά- την μπάνκα στον αέρα, η δε μαλακία έσπασε όλα τα κοντέρ, αφού ο παραγωγός μιας τέτοιας, μέχρι και Νόμπελ πήρε.
Τόσο ...καλά τα πήγαν τα παλουκάρια αυτά -με την βοήθεια των καλοθελητάδων που τους βόλευαν οι παπαριές που αράδιαζαν- που ως "ηθικοί αυτουργοί" έστειλαν, με τους μετριότερους υπολογισμούς, 40.000.000 άνθρωπες στον τάφο μιαν ώρα αρχύτερα (πολλοί εκτιμούν αυτό τον αριθμό σε πάνω από 200.000.000 άνθρωπες).

Άντε, ρε σεις ατιμούλικα, να πω και τι κοινό είχαν τα παλουκάρια αυτά..:
Την κοινωνική ή/και την ακαδημαϊκή κατηγοριοποίηση που είχαν στην γκλάβα τους, αυτό που λέμε σε απλά ελληνικά "ζούσαν στην κοσμάρα τους"...

Συνιστώ μιαν αυτοσυγκράτηση, μάινα τα πανιά, στην άκρη οι κάλαμοι (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), είμαστε και μεγάλα παιδιά, ολίγον κουλ δεν βλάπτει...

 

Η γενετική της συμπεριφοράς αποτελεί πεδίο μελέτης, με ιδιαίτερες δυσκολίες και σίγουρα δεν είναι εδώ ο χώρος για να συζητηθεί πλήρως. Ούτε η θεματολογία του φόρουμ, ούτε η επιστημονική κατάρτιση των εν αυτώ επιτρέπει μία εμπεριστατωμένη συζήτηση. Ωστόσο, είναι σύνηθες να γίνονται αναφορές εδώ μέσα σε βιολογική αναγωγή συμπεριφορών, θέσεων, τάσεων κλπ.
Θα χρησιμοποιήσω την αναλογία των Η/Υ για να γίνω πιο κατανοητός. Η λειτουργία ενός υπολογιστή βασίζεται τόσο στο hardware (βλέπε γενετική/κατασκευαστικές προδιαγραφές) όσο και στο software (βλέπε γλώσσα, εκπαίδευση, εμπειρία/γνώση). Καμία συμπεριφορά δεν μπορεί να αγνοήσει τη συνισταμένη της κατασκευαστικής προδιαγραφής, άλλωστε αυτή καθορίζει σε σημαντικό βαθμό και την αποδοχή, τη λειτουργικότητα και την αποδοτικότητα των προγραμμάτων που καλείται να "τρέξει". Ωστόσο, πολλή συζήτηση γίνεται για το αν ο ρόλος του hardware είναι περισσότερο σημαντικός από του software στο τελικό αποτέλεσμα. Θα μπορούσε να απαντηθεί, χωρίς σοβαρή πιθανότητα λάθους, πως ένα hadware χωρίς σοβαρά προβλήματα μπορεί να υποστηρίζει ένα πλήθος από διαφορετικά softwares κι αυτά είναι που θα καθορίσουν σε μεγαλύτερο βαθμό την τελική λειτουργία του συστήματος. Ωστόσο, είναι γνωστό πως κατασκευαστικές αστοχίες ή παραλλαγές μπορούν να επηρεάσουν δραστικά τις συμπεριφορές. Έτσι η κοινωνικοποίηση στο φάσμα του αυτισμού για παράδειγμα, μπορεί να είναι από σαφώς μειωμένη και να φτάνει έως την πλήρη μόνωση από το περιβάλλον.
Και κάτι τελευταίο, υπάρχουν συμπεριφορικές ρουτίνες που έχουν επιλεγεί ως βασικά συστατικά επιβίωσης κατά την εξέλιξη κάθε είδους. Αυτές αναλογούν στο BIOS, συνδέονται με το hardware και εν πολλοίς τις γνωρίζουμε ως "ένστικτα".