Χαρακτηριστικά εν δυνάμει σκλάβας

Τα παραπάνω, δικά σας, έχουν τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της βεβαιότητας, αυτής που είναι αναγκασμένη να επαναλαμβάνεται, καθώς δεν στηρίζεται σε δεδομένα και αποδείξεις.

Παρομοίως, δεν με απασχολεί.

 

Facts  

 

@Mpaxari Το ερώτημα εάν είναι δυσχερέστερο το να μετατραπεί μια ενοχική, ανοργασμική σε πανηδονήστρια τσούλα, από το να επανεκπαιδευθεί μια συνειδητή και ήδη εκπαιδευμένη σ. από νέο Κύρη, είναι εξαιρετικό, πλην όμως εκφεύγει του θέματος του νήματος.
Θα μπορούσε να αποτελέσει θέμα ξεχωριστού thread και όντως να προάγει τόσο πρακτικά όσο και επί προσωπικού.
Φυσικά υπό την αίρεση ότι οι όποιοι συμμετέχοντες θα μιλήσουν εμπειρικά και όχι θεωρητικολογώντας ή αερολογώντας επί φαντασιώσεων.
Καταθέτοντας, εν συντομία, την προσωπική μου εμπειρία. Το δεύτερο είναι ασύγκριτα πιο δύσκολο από το πρώτο.

 

Το αυτο και για τους αντρες σκλαβους. Ειναι ομως εξαιρετικα πιο ιντριγκαδορικο...  

 

Αμα βρεις άνδρα σκλάβο να μου γράψεις.

 

Αν και η ερώτηση μου δεν ήταν ακριβώς αυτή, όντως θα είχε ενδιαφέρον η δημιουργία νήματος με το δικό σας ερώτημα. Ελπίζω ότι θα το δημιουργήσετε.

 

και αυτο σωστο...
ωστοσο καποιοι θελουν να νοιωθουν ετσι

 

Όλο και καποιος θα υπάρχει εκει έξω...

 

Στα παίγνια φαντασίας ενηλίκων, υπάρχουν πρακτικώς άπειρες παραλλαγές ρόλων σε οποιοδήποτε συμφωνημένο πλαίσιο με τους οποιοδήποτε συμφωνημένους κανόνες, διαδικασίες και πρακτικές, που μπορούν να προέρχονται από οποιαδήποτε αίτια που μπορούν να εκδηλωθούν με οποιεσδήποτε αφορμές.
Η πραγμάτωση/ερμηνεία των ρόλων μεταξύ των μελών μιας οποιασδήποτε από τις δυνητικές παραλλαγές αυτών των παιγνίων είναι η μεταξύ τους βιωμένη πραγματικότητα στον οποιοδήποτε βαθμό αντίληψης ή/και κατανόησής της, αποτελώντας έτσι το προσωπικό τους πεδίο λειτουργίας.
Μέχρις εδώ όμορφα κι απλά, πούλεγε και μια ψυχή...

Η ερμηνεία των όποιων ρόλων (του όποιου φαντασιακού παίγνιου ενηλίκων) ως παράγωγα ή προβολές, που τείνει από τους ίδιους τους ερμηνευτές τους να διαμορφώσουν μιαν άλλη ερμηνεία της (όποιας) τρέχουσας πραγματικότητας, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που διαμορφώνονται οι αντιθέσεις/αντιρρήσεις στην ιδιοσυστασία του ίδιου του παιγνιίου (που κατά δήλωσίν τους συμμετέχουν οι ίδιοι συνειδητά), με σκοπό να απορρίψουν ομοειδή αναζήτηση/επιλογή από άλλους, στοιχειοθετεί αναίρεση του παιγνίου που ισχυρίζονται πως συμμετέχουν οι ίδιοι.
Που με την σειρά του μπορεί να σημαίνει πως:
α. Δεν μπορεί να υφίσταται παίγνιον
β. Η μίμησις του παιγνίου δεν συνιστά παίγνιον.

Σημείωση:
Το "παίζω και μαθαίνω" είναι χρησιμότατη διαδικασία στην προσχολική ηλικία.
Μετά την προσχολική ηλικία ισχύει αποκλειστικώς το "δοκιμή και λάθος"...
Πολλοί λένε πως είναι ακριβώς το ίδιο, με μόνη διαφορά τις όποιες συνέπειες/επιδράσεις/επιπτώσεις συνεπάγεται το δεύτερο.
_____________________________________________________________
ΥΓ:
Η βοήθεια του κοινού στα παραπάνω...
Άλλο πράμα πα να πει το "ανδρείκελον" κι άλλο το "εθελόδουλος"...
Το "σκλάβος" είναι στα ...ξένα, μην μπερδεύουτι το παίγνιον, ναι...?

 

Εδω θα πρεπει να σου απαντησουν οι ιδιοι οι «εθελοδουλοι». Ειναι ευκολο να μιλαμε για αλλους ανθρωπους. Καποιοι απο αυτους πιστευω θα διαφωνησουν μαζι σου

 

Αν βρειτε τετοιον "Κυρη" οπως τον αποκαλειτε, να του στησετε αγαλμα, για το καλο που προσφερε στην ανθρωποτητα.

Εμενα θα μ ενδιεφερε, η "πανηδονιστρια τσουλα" τι θα εκανε.

Πονταρω, οτι θα τον εβριζε κι απο πανω. Ετσι γινεται συνηθως. Ανθρωπινο γνωρισμα η αχαριστια.

 

"Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι." Κ. Π.

Εάν θεωρήσουμε δεδομένο ότι για να χτιστεί κάτι πρέπει να χαλάσει το προηγούμενο, καλό είναι να προϋπάρχουν και τα τρία. Τυφλοσουρτης δεν υπάρχει και τα μπακαλοδευτερα μόνα τους δεν βοηθούν εξ όσων γνωρίζω.