Άτομο υποτακτικό προς ζευγάρι

Αυτό ακριβώς αποκάλεσα "ψευδή" υποταγή σε προηγούμενο ποστ μου. Διερύνοντας σταδιακά την έννοια της έμπνευσης αργά η γρήγορα θα καταλήξεις στην υποταγή λόγω αγάπης ("στην/ον υποτακτική/ό να υπομένει κ να απολαμβάνει τα πάντα... Για χάρη της αγάπης...." όπως διάβασα σε πρόσφατο ποστ) και που επανειλημένα έχουμε αναφερθει σε αυτό το φόρουμ. Η άποψή μου είναι πως η σκλάβα ωθείται / κυριαρχείται από την επιθυμία της για υποταγή και μην μπορώντας να βρεί αλλο "χειροπιαστό" τρόπο ικανοποίησης της την κατευθύνει αναγκαστικά στο πρόσωπο του Κυρίαρχου. Πιστεύω (και το έχω δεί να συμβαίνει) πως οταν αφαιρέσει κανείς από την σκλάβα το "δεκανίκι" αυτό της "προσωπικοποίησης" της ανάγκης της για υποταγή (όσο και αν αυτό ενοχλεί την ματαοδοξία του Κυρίαρχου και αφαιρεί πολλά από τον ρομαντισμό της σχέσης) ωθεί την σκλάβα να αποδεχθεί πολύ καλύτερα τον εαυτό της και τις ανάγκες της. Δεν υποτάσεται γιατί αγαπάει αλλά γιατί την εκφράζει, την ολοκλρώνει, και βελτιώνει την εικόνα της για τον εαυτό της. Στην διαδρομή αυτή ο Κυρίρχος δημιουργεί απλως τις συνθήκες και αυτό μπορεί να το κάνει είτε μόνος είτε με παρέα (αρκει να μην υπάρχουν οι περιορισμοί που ανέφερα σε προηγούμενο post.) Από την άλλη μεριά είναι ίσως ο υγιέστερος δρόμος προς την (πλήρη) υποταγή και την αποφυγή όλων εκείνων των "παραφυάδων", που οδηγούν στην μέχρι αυτοκτονίας εξάρτηση. Το να υποτάσεσαι επειδή το θέλεις είναι υγιές, το να το κάνεις επειδή σου το εμπνέι κάποιος λόγω ερωτικής φόρτισης κατά την γνώμη μου δεν είναι. Το να υποτάσεσαι επειδή το θέλεις και το έχεις επιλέξει συνειδητά είναι ένδειξη ελευθερίας, το να υποτάσεσαι από έμπνευση όχι.

Η βασική κινητήρια δύναμη πίσω από ένα υποτακτικό σε βαθμό σκλάβας άτομο είναι η επιθυμία να ευχαριστεί και να νοιώθει χρήσιμο. Εν αντιθέσει με ένα κυριαρχικό άτομο, όπου ο κριτής του βαθμού χρησιμότητας είναι πρωτίστως ο εαυτός του (internal locus), σε ένα υποτακτικό είναι οι γύρω του (external locus). Αν σε αυτό προσθέσουμε και τη επιρροή της κοινωνίας μπορούμε να δούμε γιατί (εν Ελλάδι τ/χιστον γιατί δεν το έχω δεί στις χώρες από τις οποίες εχω καποια εμπειρία) η υποτακτική (από την στιγμη που θα ενταχθει στον χωρο και θα λάβει γνώση της υποτακτικότητάς της) τείνει να εστιάζει την υποταγή της σε αυτόν που θα την εμπνευσει και να αναζητά αυτόν τον εμπνευστή. Από το σημείο αυτό δεν απέχει πολύ και απο το να χρησιμοποιήσει την υπόταγή της ως νόμισμα. Είχες ποτέ την ευκαιρεία να παρατηρήσεις την συμπεριφορά ατόμου υποτακτικής ψυχολογίας, που δεν έχει όμως γνώση αυτής; Προς τα που κατευθύνει την διάθεση υποταγής του και που υποτάσεται; Πιστεύεις πως μια σκλάβα που υπακούει πάντα το κάνει επειδή την εμπνέει ο Κυρίαρχος; Αν τις ρωτήσεις και είναι τίμιες απέναντι στον εαυτό τους και σε έσένα η απάντηση που θα πάρεις πιστεύω θα σε εκπλήξει.

Δεν θα αναφερθώ στις προσωπικές προτιμήσεις που εκφράζεις, κατανοητές και σεβαστές, όπως και οι αιτίες τους.

Ανέφερα πως το υποτακτικό άτομο αντιδρα δια μέσου της υποταγής του σε δεδομένο τύπο ερεθισμάτων. Όταν δεν "εμφιλοχωρεί έρως" όπως θα έλεγε και ο φίλτατος Dolmance, είναι νομίζω ουτοπικό να πρεσβεύουμε πως έναν εβγαλε το εργοστάσιο και έκλεισε. Ποιές είναι οι πιθανότητες δύο συμβατοι Κυρίαρχοι να ασχοληθούν με την ίδια υποτακτική; Όσες και να υπάρξει αρμονικό ζευγάρι Κυρίαρχων δηλαδή ελάχιστες και στην μικρή αυτή στατιστική πιθανότητα ωφείλεται κατά την γνώμη μου στην εντύπωση που οδηγεί σε αυτή την αντιπαράθεση απόψεων. Έχει τύχει να εκπαιδεύσω από κοινού με άλλον (απότελει πρόκληση να εκπαιδευσω από κοινού με άλλη <χ> ) και για μακρό χρονικό διάστημα και περισσότερες από μία φορές. Άλλες φορές δεν δούλεψε και άλλες (πολύ σπανιώτερα) ήταν εξαιρετικά επιτυχές. Οι αιτίες για την επιτυχία ή την αποτυχία ήταν πάντα αυτές που ανέφερα σε προηγούμενα posts.

Ο ερωτισμός δεν είναι ο εύκολος τρόπος αλλά ο δύσκολος, ό έρωτας είναι ο εύκολος. Ο ερωτισμός είναι αυτός που οδηγει στην τόσο προσφιλή στον Dolmance προσέγγιση του λιμπερτίνου και είναι κατι τελείως διαφορετικό από τον έρωτα. Το μόνο που μπορώ να φανταστώ από τα ερεθίσματα που οδηγούν στην υποταγή που δημιουργούν την έμπνευση στην οποία αναφέρεσαι ΄και που ταυτόχρονα να έχει την μοναδικότητα ως ικανή και αναγκαία συνθήκη από την πλευρά του υποτακτικού φέρει τον τίτλο "Έρως".

Δεν θα ήθελα να παρεξηγηθώ εδω, Δεν βρίσκω τίποτε κακό στον έρωτα ανάμεσα σε μια σκλάβα και στον Κύριό της, τουναντίον. Βρίσκω όμως πολλά κακα στην χρήση του έρωτα ως αιτία, εργαλείο και φορέα υποταγής.

Δεν νομίζω πως η διεύρυνση της ελευθερίας του Κυρίαρχου "καταπίνοντας" την ελευθερία του υποτακτικόυ μπορεί να αποκληθεί ελευθεριότητα. Η κυριαρχία του ζευγαριού δεν βασίζεται σε ενδοσυνενόηση, ο καθένας μόνος με την ίδια επιτυχία θα κυριαρχούσε. Η απο κοινού εκπαίδευση απαιτεί "ενδοσυνενόηση" καθως και η απο κοινού κτήση και χρήση σε αυτήν θεωρώ πως αναφερόταν το ερώτημα του νήματος αντίστοιχα και οι απόψεις μου.

Αναφέρεις την "μαγική" λέξη μια "συνειδητοποιημένη" slave. Θεωρώ πως μια ανεκπαίδευτη (τι αποκαλώ εκπαίδευση είναι γνωστό) δεν μπορεί να είναι συνειδητοποιημένη. Talking is (totaly εν προκειμένω) different than walking. Στην περίπτωση αυτή ναι ισχύουν τα όσα γράφεις. Επαναλαμβάνω όμως πως τα στοιχεία μιας και μόνον προσωπικότητας δεν έχουν αμφιμονοσήμαντη αντιστοιία με την υποταγή δεδομένης υπό. Αν ισχυε κάτι τέτοιο καμμία υπό δεν θα ξαναέβρισκε Ιδιοκτήτη μετά το πρώτο release. Για να έχει αμφιμονοσήμαντη λύση η εξίσωση που περιγράφεις πρέπει να εισαχθεί ο παράγοντας "Ερως" (όσο διαρκέσει) και να αφαιρεθεί ο παράγοντας "Polyamorous".

Επιπροσθέτως, ο τρόπος έκφρασης, που ναί αποτελεί απόδοση τμήματος της προσωπικότητας, είναι στενά συνδεδεμένος με την έννοια της γοητείας, που με την σειρά στης στοχεύει περισσότερο στο "ταιριάζει" παρά στο "πρεσβεύει". Για να είναι σε θέση η σκλάβα να φθάσει στο "τι πρεσβεύει" πρέπει να έχει καταφέρει να υπερβεί το "τι μου ταιριάζει" και αυτό είναι ένας από τους σκοπούς της εκπαίδευσης. Φυσικά είναι τοις πάσοι γνωστό πως η εκπαίδευση τύπου "μόνον-αυτό-που-πρεσβεύω-είναι-αυτό-που-σου-ταιριάζει" συναντιέται πολύ συχνότερα.

Εν κατακλείδει: Η ζωή μιμείται την φυση καθως είναι μέλον αδύνατον το όλον να μιμηθεί το μέρος του όλου.

Αντί να δείς την εικόνα έτσι:

Υ(Κ) ---- υ ------ Υ(Κ)

κοιταξέ την έτσι

/-(Κ) ------\
Υ_________υ
\-(Κ)-------/

Ναι. (Το πως κατ' ιδίαν).

 

<χαμογελάε φιλικάι> Αναφέρθηκα στην σταδιακή διεύρυνση της έννοιας της έμπνευσης, ευπρόσδεκτη η επιβεβαίωση της ακρίβειας του λόγου. Συμφωνω όσον αφορά την σαγήνη του πνεύματος και αυτό ακριβώς είναι που κάνει εφικτή την ταυτόχρονη υποταγή σε δύο. Αρκεί να μην επιτραπή η εξέλιξη της στο συναίσθημα που ανέφερα.

Η διάθεση υποταγής υπάρχει μόνον σε ατομα υποτακτικής ψυχοσύνθεσης δεν λέμε κάτι διαφορετικό, όσον αφορά την ερώτιση περί της υποταγής σε κάθε έμπειρο Κυρίαρχο η απάντηση είναι πως ναι, θα απολαμβάνει όμως την υποταγή της περισσότερο με δεδομένου τύπου Κυρίαρχους. Όσο και αν θεωρητικά (και πρακτικά σε μεγάλο βαθμό) μπορεί κανείς να κάνει το "ταιριάζει" να ατονήσει δεν μπορεί να το εξαφανίσει τελείως.

Συμφωνώ πως όχι προς όλους, προς πολλούς όμως και αυτό είναι ενδεικτικό. Όσον αφορά την έμπνευση και την λειτουργία της συμφωνω.

Η αναμονή θα έλεγα πως δεν βοηθάει θα πρέπει να υποβάλεις την ερώτιση για να πάρεις απάντηση.   καί όχι σε εμένα.

Μιλάω κυρίως για το τμήμα της εκπαίδευσης γιατί εκεί "κτίζεται" η υποταγή αλλά όχι αποκλειστικά γι' αυτό. Όσο πιο στέρεα δομηθεί τόσο περισσόττερο θα διαρκέσει. Πρακτικά είναι πολύ πιο εύκολη υπόθεση όταν πρόκειται για ζευγάρι παρα για δύο Κυρίαρχους του ιδίου φύλου καθώς η κάθε πλευρά εμπνέει με διαφορετικό τρόπο το συναίσθημα της υποταγής. Δεν το έχω ζήσει, το έχω δεί όμως να συμβαίνει.

Refrase please, που αναφέρεται το προσωποκεντρικά;

Σύνηθες και γι' αυτό δημιουργεί την αίσθηση του εφικτού

Σπάνιο και γι' αυτό δημιουργεί την αίσθηση του ανέφικτου. Η διαφωνία μας μπορεί να λυθεί μόνον επί των τύπων των ήλων.